One shot #3 - Przygoda Tategamiego Kyoyi

Więc w ankiecie wygrał Kyoya i oto one shot o nim. Nie wiem jak to wyszło, bo jest jeszcze kilka innych postaci, ale trudno. Kyoya ma główną rolę i to się liczy xD Akcja opowiadania dzieje się w czasie nieokreślonym po wydarzeniach w wiosce lodu itp. Miłego czytania.

Ostrzeżenie

To nie ma najmniejszego związku z fabułą i relacjami między postaciami! 

~~~~~~~~~~~~

– Wiesz, że za takie zrąbanie walki powinno się ciebie powiesić? – warknęła Jenny w kierunku Kyoyi.

   Ten tylko spojrzał wrogo na nią.

– No co? Może nie mam racji?!

– Nie jestem jakimś popieprzonym demonem, którego praktycznie nic nie zabije! Miałem się dać przygnieść?!
– Bo wytwarzanie tornad to wcale nie twoja broszka.

– Przestańcie obydwoje! – Nil postanowił zakończyć kłótnię lidera z dziewczyną. – Zachowujecie się jak dzieci, przysięgam. – dodał.

– To jej wina! – wydarł się Kyoya.

– Przecież jak tylko mówię.

– Jasne! Warczysz na mnie od rana!

– Odezwał się ten, który robi to praktycznie dzień w dzień!

– Bo inaczej się z wami nie da!

– Może dam ci leki na histerię?

– A co lekarz ci za dużo przepisał?

   Nil westchnął.

– Oni nie umieją żyć bez dogryzania sobie. – pomyślał.

   Jenny mimo lekceważącego uśmiechu na ustach i spokojnej postawy ciała, zdradzała, że jest zdenerwowana. Brew drgała jej za każdym razem, gdy krzyczała coś do Tategamiego.

Chłopak nie pozostawał jej dłużny, więc w pokoju obrad drużyny Wild Fang dało się wyczuć, że zaraz dojdzie do rękoczynów i na pewno nie skończy się tylko na siniakach.

– Kyoya – san nie zrobił tego celowo! – do kłótni włączył się Benkei. – Musiał uniknąć ściany, a Ryuga to wykorzystał.

– Trzymajcie mnie, bo nie wytrzymam! Czyli że latał sobie w tornadzie bez problemów, ale spadająca ściana to już tragedia?

–  Przypominam, że ty jesteś jakimś demonem!

– No i?

– Czy gdy przywaliła cię ściana, stałoby ci się coś?

– Nie.

– No właśnie!

   W tej chwili Demure nie wytrzymał i uderzył pięścią w stolik. Wszyscy umilkli i wlepili w niego zaskoczony wzrok. Pewnie zastanawiali się nad tym samym: Demure się zdenerwował? To w ogóle możliwe?!

– Proszę was, ogarnijcie się! – poprosił chłopak. – Wasza kłótnia nie ma najmniejszego sensu! Tylko wprowadzacie niepotrzebne zamieszanie.

– Po raz kolejny powtarzam, że to... – zaczął Kyoya, ale Demure spojrzał na niego takim wzrokiem, że zamilkł.

– Dziękuje. Wykłóciliście się już?

   Jenny stanowczo pokręciła głową. Demure spojrzał na nią błagalnie. Szatynka uniosła brwi, lecz po chwili z lekką niechęcią skinęła na tak.

– Mamy jakieś walki w najbliższym czasie? – spytał Nil, siadając koło kwadratowego stoliku, przy którym zawsze się naradzali.

   Pozostali też zajęli swoje miejsca i zaczęli omawianie planów.

– Drużyna Chandora wyzwała nas na walkę za tydzień. – mruknęła Jenny, przeglądając maile na służbowym laptopie. – I to chyba wszystko.

– Ktoś nie może wtedy iść? – Tategami rzucił standardową formułkę.

   Nikt się nie zgłosił, więc lider wstał, włożył ręce do kieszeni i wyszedł z pomieszczenia. Jenny też wstała, tyle że wyskoczyła przez okno. Benkei zerwał się i popędził za Kyoyą. Nil i Demure pozostawieni sami pożegnali się i każdy poszedł we własnym kierunku.

****

Kyoya

   Zaczyna mi brakować czasów, gdy Jenny odłączyła się od drużyny i latała sobie po swoim Piekle. Teraz znowu muszę się z nią użerać, a to nie jest przyjemne.

– Przepraszam. – usłyszałem nieśmiały, cichy głos za plecami. Odwróciłem się. – Jesteś Tategami Kyoya, prawda? Mógłbyś udzielić krótkiego wywiadu do gazety? – Dziewczyna z krótkimi, niebieskimi włosami ściskała długopis oraz podkładkę i wyraźnie czekała na odpowiedź.

Lepsza ona niż jakaś natrętna fanka.

– Ile będzie pytań? – spytałem z nutką niechęci w głosie.

– Pięć! – odparła szybko.

– Dawaj.

– Dziękuje! – zanotowała coś. – Pytanie pierwsze: Dlaczego zacząłeś grać w beyblade?

    W myślach strzeliłem sobie w łeb. Czemu ja się zgadzałem?! Teraz muszę wymyślać jakąś odpowiedź, bo czuję, że ta laska mi obecnie nie odpuści.

– Więc... – inwencja twórcza uznała, że wyjedzie na wakacje. – zafascynował mnie ten sport.

– Czym konkretniej? – spytała, notując odpowiedź.

   A może tak poszczuć ją Leonem? Tak, to wydaje mi się całkiem niezłym pomysłem. Nie znoszę drążenia tematu i niepotrzebnych pytań. Wolę, żeby było krótko i zrozumiale.

– Po prostu zafascynował. Nie wiem czym. – wzruszyłem ramionami.

– Jak możesz nie wiedzieć? – zrobiła zdziwioną minę.

   Ręka mi drgnęła w kierunku kuczera.

   Już na język cisnęły mi się porządne wyzwiska, gdy chodnik pod naszymi stopami zadrżał i spod ziemi wypłynęła fioletowa mgła.

   Dziewczyna krzyknęła i nim zdążyłem mrugnąć, była już po drugiej stronie chodnika. Westchnąłem z ulgą i skierowałem uwagę na mgłę, która powoli znikała. Pewnie to kolejna sprawa związana ze światem Ashidy. Odwróciłem się na pięcie i podążyłem do hangarów za miastem.

Usiadłem na skrzyni, założyłem ręce za głowę i oparłem się o ścianę. Na szczęście tylko ja tu byłem. Nikt mi nie przeszkadzał. Zamknąłem oczy i zacząłem rozmyślać.

   Muszę iść do irytującej Madoki, bo z Leonem jest coś nie tak. Tylko jak to zrobić, by nie zalała mnie falą swojej gadaniny? Może wyślę Benkei’a?

– Kyooooooooya – zanucił ktoś.

   Uchyliłem powiekę i przetarłem oczy. Na środku hangaru stał Ginga. Chyba to był on. W sumie te rude kłaki, plaster na nosie i szal się zgadzają. Reszta to co innego. Hagane miał idiotyczne, białe spodnie w zielone paski, czerwoną koszulkę i białą czapkę z daszkiem. Wyglądał jeszcze gorzej niż zwykle.

– Nie wiedziałem, że wróciłeś. – mruknął na przywitanie. – Gotowy na walkę? – wyciągnąłem kuczer.

– Wiedziałem, że to powiesz. – wyszczerzył się.

   Bez zbędnego odliczania wypuściliśmy beye.

****

– Potęga wiatru! – wrzasnąłem, gdy nasza walka przeniosła się do portu.

   Pegasis i jego bleyder nie spodziewali się tek potężnego ataku i zostali porwani do góry.

Po chwili padli na ziemię.

   Pegasis potoczył się tuż pod moje stopy.

   Wygrałem...z Gingą.

****

   Kyoya otrząsnął się z chwilowego szoku i zawył jak najprawdziwszy lew. Pokazał tym, że wreszcie jego polowanie doszło do końca.

   Chłopak pomógł wstać Gindze, który pogratulował mu wygranej. Na twarzy Tategamiego cały czas gościł dziki uśmiech.

    Szybkim krokiem ruszył do miasta. Chciał pokazać drużynie, że w końcu osiągnął  swój cel. Jest najlepszy! Te lata ciężkich treningów i wyrzeczeń wreszcie się opłaciły! Zawył jeszcze raz z radości. Kilku przechodniów spojrzało na niego ze strachem. Nie obchodziło go to. Nic go nie obchodziło. Wygrał, wygrał, wygrał!

– Ej jak łazisz, pajacu! – ktoś rzecz jasna musiał zburzyć chwilę jego triumfu.

   Tym kimś okazał się jego brat, który ściągnął kask i spojrzał na niego wrogo.

– Szkoda, że cię nie przejechałem. Mógłbym udawać, że to był przypadek. – warknął.

   Kyoya bez ceregieli ściągnął młodego z motoru i powlókł go w pustą uliczkę.

– Nie możesz sobie już odpuścić? – spytał, opierając się o ścianę. – To stare dzieje.

– Tak, jasne braciszku, ty sobie spieprzysz, gdy będzie źle, a kiedy łaskawie wrócisz my cię potem przyjmiemy bez żadnego problemu! Na głowę upadłeś? – spytał z drwiną Kakeru.

– Dobra, popełniłem błąd! – przyznał Kyoya (a to nowość O.O dop. Jenny) – Byłem tchórzem, śmieciem czy jak tam mnie nazywasz, ale już taki nie jestem! – walnął pięścią w ścianę. – Nie możemy zacząć od nowa?

    Kakeru przez cała jego przemowę, przyglądał mu się uważnie.

– Nie wiem. – powiedział. – Skąd mam wiedzieć czy dalej jesteś moim bratem, idioto?

– A czym mam być? Kosmitą o twarzy twojego brata?! – warknął Tategami.

   Młody uśmiechnął się z rozbawieniem.

– Dalej się zachowujesz, jakbyś miał okres. – wytknął mu.

– Przywalić ci?

– Spróbuj!

   Po chwili szarpiąc się i kopiąc, dwaj bracia wytoczyli się na ulicę.

– Masz, zdrajco! – Kakeru trzasnął brata w nos.

   W odwecie dostał kolanem w brzuch.

– Co wy wyprawiacie? – Jenny rozdzieliła ich i patrzyła jak psychiatra na swoich pacjentów.

– Egdlfpxrfvnkjfn. – wykrztusił Kakeru.

   Dziewczyna pokręciła głową, puściła ich i pokazała ręką, że mają iść za nią. Dotarli pod wysoki, nowoczesny wieżowiec, w którym mieszkała. Z jednego z okien wylatywał dym.

– Haru coś nie pykło. – stwierdziła Jennifer.
– Zadzwonić po straż? – spytał Kyoya, który nie miał tak poobijanej twarzy jak brat i mógł mówić normalnie.

– Nie będzie potrzebna. Mają gaśnice. – Jenny wcisnęła guzik przywołujący windę, po czym odwróciła się do chłopaków. – O co poszło?

– Takie braterskie potyczki. – mruknął Tategami.

– Jasne. – prychnęła. – Wyglądacie jak siedem nieszczęść.

– A ty jesteś ósme. – odparł.

   Wzruszyła ramionami i wepchnęła ich do windy.

– Jaka duża chata. – powiedział Kakeru, gdy opuchlizna z twarzy mu nieco zeszła. – Sama tu mieszkasz? – zwrócił się do Jenny, która rzucała Kyoyi krem na siniaki.

– Teoretycznie tak, ale zawsze jest tu pełno de...osób. – ugryzła się w język.

– Masz dzisiaj jakiś dzień dobroci, że się mną zajmujesz? – spytał z przekąsem Kyoya.

– Spokojnie następnym razem popchnę cię pod auto. Po prostu miałeś dzisiaj taki tragiczny. – zrobiła cudzysłów palcami. – dzień, że postanowiłam ci pomóc.

– Wygrałem z Gingą. – rzucił niby od niechcenia,

– Nieźle ci słonko przygrzało. – stwierdziła.

– Mówię poważnie! – zacisnął pięści. – Jaka ty jesteś denerwująca.

– Naprawdę? Szybki jesteś.

   Kakeru zaśmiał się. Wziął łyk wody, zdjął woreczek z lodem z twarzy i z uroczym uśmiechem powiedział:

– Pasujecie do siebie.

   Jenny dostała ataku śmiechu i padła na kanapę, a Kyoya postukał się w czoło.

– Jesteś głupszy niż myślałem. Ja mam jakiś gust.

–  Wolałbyś taką Sierrę, co? – spytała uszczypliwie Jenny. – Wiesz, Kakeru, nikt przy zdrowych zmysłach nie umówiłby się z gościem, który warczy co drugie słowo i za życiowy cel ma pokonanie rudego dzieciaka.

– Pokonałem go!

– Kakeru nie uderzyłeś go za mocno przypadkiem?

– Ashida!

– Czego?! Rozmawiam z twoim bratem, odwal się!

   Kyoya warknął pod nosem i wstał z czarnej kanapy, przy okazji zrzucając maść na podłogę. Podniósł ją i wyszedł do przedpokoju. Jak ona go denerwowała. Zawsze musiała być wredną jędzą. Zawsze! Za grosz szacunku!

– Tylko mi ścian nie rozwal, bo świeżo malowane!

– Zamknij się!

– Komuś tu nerwy puszczają. – mruknął Kakeru.

– Bo jest młodsza, a myśli, że będzie wszystkich po kątach rozstawiać!

– Ty jedyny tak myślisz.

– Uwzięłaś się na mnie.

– Nie? – wzruszyła ramionami. – Trzeba nie być takim irytującym dupkiem, to będę miła.

– Znasz w ogóle takie pojęcie?

– W przeciwieństwie do ciebie tak!

– Ach, tak stawiasz sprawę?!

– Kakeru możesz stąd na chwilę wyjść? – wycedziła Jenny, podwijając rękaw bluzy. – Muszę załatwić coś z narwańcem.

   Młody obrzucił ich uważnym spojrzeniem i zamknął się w kuchni.

   Jenny z furią w oczach złapała Kyoyę za koszulkę i spojrzała mu prosto w oczy. Jej tęczówki oczy zmieniły kolor na krwisty, a wokół jej ciała pojawiła się ciemna aura.

– Naprawdę nie obchodzi mnie, co sobie o mnie myślisz, ale twoje wieczne czepialstwo się tego, że nie mam dla ciebie szacunku, zaczyna mnie wkurzać. – wysyczała. – I jeszcze te ciągłe wzywanie mnie na treningi. Nie ogarniasz, że mam ważniejsze sprawy i swoje sposoby treningowe?!

– Nie, nie rozumiem. – powiedział chłodno. – Może i nie miałaś łatwo w życiu, ale zachowujesz się jak rozpieszczona księżniczka, tylko dlatego, że jesteś od nas fizycznie silniejsza. Żałosne.

– Czy ktokolwiek oprócz ciebie tak twierdzi? – spytała, puszczając go.

– Mogą się bać powiedzieć.

   Parsknęła śmiechem.

– Wiesz co? Nie lubisz jednej osoby i już twierdzisz, że jest najgorsza. To tak naprawdę jest żałosne!

   Obydwoje mierzyli się groźnym wzrokiem. W oczach Kyoyi tańczyły iskierki wściekłości, a aura wokół Jenny płonęła na fioletowo.

– Załatwmy to po... – Kyoya urwał, gdy się potknął o porzucony krem na siniaki.

– Auu. – Jenny otworzyła oczy.

   Leżała przygwożdżona do ziemi przez muskularne ręce Kyoyi. Chłopak patrzył w zdziwiony prosto w jej oczy. 

****

Jenny

   Narwaniec nawet chodzić porządnie nie umie! Potknął się o dywan! Ugięłam nogi, by go wykopać, gdy coś mnie zatrzymało. Konkretniej jego spojrzenie. Patrzył się na mnie, jakby pierwszy raz mnie widział. Nachylił się jeszcze bardziej. Czułam jego oddech na szyi.

– Co ty odwalasz? – jęknęłam. – Złaź albo wylecisz przez okno!

   Brak reakcji.

****

Kyoya

   Za chwilę ktoś stwierdzi, że oszalałem, ale Ashida ma całkiem ładne oczy. Są takie..wesołe i przyjazne. Nachyliłem się jeszcze bardziej. Dalej nie jej nie lubię, ale w tych zielono – czerwonych tęczówkach można utonąć. Ashida coś do mnie mówiła, ale niezbyt zwracałem na to uwagę.

****

Jenny

   Dobra, sam tego chciał

– SPADAJ! – kopnęłam go w brzuch.

– Odleciał i pacnął w ścianę niczym mucha w packę.

– Nie dość, że chodzić po prostej drodze nie umiesz, to jeszcze gapisz się na mnie jak jakiś pedofil na małe dziecko. – wzdrygnęłam się z obrzydzeniem. – Będą mi się śnić koszmary.

– Ale ty jesteś miła. – warknął.

– Szczera!

– Masz całkiem ładne oczy. – wypalił nagle.

   Spojrzałam na niego uważnie, a gdy zobaczyłam, że to nie żart, westchnęłam głośno.

– Ty naprawdę mocno oberwałeś. – stwierdziłam. – Ale wiem, że mam śliczne oczy. – uśmiechnęłam się.

****

Kyoya

   Ja to serio powiedziałem?! Halo mózgu zdechłeś?! Czuję się jakbym kurna własnego ciała nie kontrolował!

– WSTAWAJ TY LENIU, BO JA CIĘ WSTANĘ I BĘDZIE ŹLE! – usłyszałem wrzask.

   Poczułem wodę na twarzy.

   Otworzyłem oczy.

   Ashida z wiadrem i wrednym uśmiechem stała nade mną.

   To był tylko sen?

   Uffff.

~~~~~~~~~~~~~

Jenny: Zabić to mało ;-;

Ja: No miało być o Kyoyi, ale jakoś tak bez ciebie mi się ciężko pisało i tak wyszło. Musiałaś wystąpić xD

Jenny: *gibie się na łóżku* Haru dziś śpię z tobą ;-;

Harumi: Chcesz żelki?

Jenny: Poproszę ;-; *owija się kocem*

Ja: To nie ma najmniejszego związku z fabuła i relacjami między postaciami!

Jenny: Spróbuj ktoś powiedzieć inaczej.

Ja: Już planuję dla ciebie związek z..*ogarnia, że chce zrobić spoiler i milknie* Odmeldowujemy się ^^