Rozdział 24: Dyskretne wykonanie misji? Hmmm, coś nam nie idzie.

   Spojrzałam nieufnie na portal, który otworzył Kaito. Po drugiej stronie panowała zamieć. A my mieliśmy iść piechotą, bo latanie w taką zawieruchę mogło się skończyć zboczeniem z trasy.

   Westchnęłam, zarzuciłam plecak na ramię i przeszłam na drugą stronę. Gwałtowny zimny podmuch prawie zerwał mi czapkę, ale w ostatniej chwili ją złapałam.

– Matulu, jak tu zimno. – jęknęłam, otulając się szalem. – Zróbmy to szybko! – zawołałam do reszty.

– To w którą stronę do tej wioski? – spytała Harumi.

   Kaito wyciągnął kompas i wyrzucił go w powietrze. Przedmiot zawisł, jakby trzymała go niewidzialna ręka. Po chwili wysunęła się dłoń, która wskazała kierunek północny i pokazała cztery place.

– Cztery kilometry. Całkiem blisko wylądowaliśmy. – powiedział Kaito, chowając kompas do kieszeni.

   Śnieg przyjemnie skrzypiał nam pod stopami. Lubię śnieg, ale nie znoszę zimna. Łapiecie ten paradoks? Znaczy się, gdy jest do – 10 stopni, to wytrzymam. Im niższa temperatura tym gorzej. A w tej cudownej krainie było kurde jak na Syberii! – 50 jak nic!

– Moment! Co my powiemy mieszkańców wioski, gdy już tam dojdziemy? – Harumi zwróciła się do Kaito.

– Mówimy, że jesteśmy podróżnikami, którzy chcieli zobaczyć słynną lodową wioskę. – odparł. – Naprawdę, wiele osób tam wędruje. To podobno wyjątkowe miejsce. – dodał, widząc sceptyczną minę Harumi. – Łykną to.

– A demony też często ich odwiedzają? – zapytała.

– Różne rasy. Bez obaw, jak coś, to wiecie, co robić. – Spojrzał na jej kolczyki, które były tak naprawdę pomniejszonymi pistoletami. – Niezła sztuczka.

– Bo moja. – powiedziała z dumą i ruszyliśmy dalej.

   Nagle usłyszałam cichy śmiech. Rozejrzałam się, ale nikogo nie było. Zresztą w tak gęstym śniegu własnej ręki można było nie zobaczyć. Tym razem śmiech był głośniejszy. Uświadomiłam sobie, że Alter się tak śmiała. Jest szczęśliwa. A to nie znaczy nic dobrego.

   Zignorowałam śmiech i podążyłam z przyjaciółmi.

– Patrzcie! Płatek śniegu w kształcie królika! – Izumi zafascynowany podetknął nam pod nosy swoją dłoń, odzianą w czarną rękawiczkę.

– Rzeczywiście. – Alice wystawiła dłonie przed siebie. – Nigdy nie widziałam takiego śniegu.

   Harumi pokręciła głową z głośnym westchnięciem.

– Nie mam czasu na wygłupy. – powiedziała stanowczo. – Musimy załatwić tą sprawę jak najszybciej.

– Strasznie jesteś posępna od kilku dni. – zauważyłam.

– Ta cała wioska mi się nie podoba. – Zmarszczyła brwi. – Idziemy tam po raz pierwszy, nie znamy ich zwyczajów i jest nas tylko sześcioro. Poza tym to ich terytorium. – Otuliła się ramionami, a w jej oczach zagościł smutek. – Możemy tam zginąć.

   Wszyscy doskonale wiedzieliśmy, czemu ją to tak gryzie. Jej i Izumiego ojciec zginął  na podobnej wyprawie. Od tamtej pory Haru boi się chodzić do nieznanych wcześniej wymiarów (jest ich bardzo mało, ale zawsze coś). Objęłam ją ramieniem i uśmiechnęłam pokrzepiająco.

– Nikt nie umrze. Wrócimy za kilka dni i znów będziesz tworzyła nowe bronie, dotarło?

   Nieco się rozluźniła i skinęła głową. Izumi odetchnął z ulgą. Po tej krótkiej przerwie ruszyliśmy dalej w te zasmarkane zaspy.

   Nagle uderzył w nas tak mocny wiatr, że Alice cofnęła się kilka kroków, straciła równowagę i zaliczyła glebę.

– Auu. – jęknęła, trąc dolną część pleców. – Głupi wiatr.

– Idziemy już jakąś godzinę, a to miały być cztery kilometry. – Patrick pomógł jej wstać, po czym spojrzał do góry. – Tak w ogóle to jaka jest pora? Dzień czy noc? Bo wszędzie jest biało i nie mogę stwierdzić.

– Jest dokładnie 21. 45. – powiedział Kaito, patrząc na zegarek. – Za chwilę zobaczymy miasto.

   Ruszył dalej. Po chwili uderzył w coś.

– Co jest? – mruknął.

– To chyba jakaś bariera. – Podeszłam do niego. – Odsuń się.

   Zrobił, co poprosiłam. Wokół mnie zapłonęły czarne i fioletowe ogniki, które złączyły się w jeden. Dmuchnęłam w niego, tym samym rozpraszając śnieżną powłokę.

– Nie mogłaś tak robić przez całą drogę? – spytał z wyrzutem Izumi.

– Nie czepiaj się. Też mogłeś o tym pomyśleć!

   Ukazał nam się lodowy mur. Nad nimi unosiła się dachy wieżowców. Zaraz...co?!

– Coś myślę, że wioska to bardziej potoczna nazwa. – mruknęłam. – Wchodzimy?

   Kaito skinął głową. Rozwinęliśmy skrzydła i wznieśliśmy się do góry. Ukazała nam się panorama miasta. Dominowały w niej wysokie wieżowce i budynki o falistych zdobieniach na oknach.                   Wylądowaliśmy tuż pod murem. Kilka osób zerknęło nieufnie w naszą stronę. Podszedł do nas mag w białej koszuli, niebieskich spodniach i długich butach z wymalowanymi smokami po bokach. Do koszuli miał przyczepioną włócznię, na głowie stożkowatą czapkę, a w jednej dłoni ściskał lodowy szpikulec. Czyżby strażnik?

– Kim jesteście i w jakim celu tu przybyliście? – spytał grubym głosem, świdrując nas niebieskimi oczami.

   Już chciałam mu powiedzieć, że niegrzecznie jest pytać o imię bez uprzedniego przedstawienie się, ale Kaito posłał mi ostrzegawcze spojrzenie i zabrał głos.

– Jesteśmy podróżnikami, którzy przyszli zwiedzić to piękne miasto. – powiedział bez zająknięcia, uśmiechając się uprzejmie.

– Jesteście demonami. – Mag przyjrzał nam się uważnie. – One rzadko kiedy tu się pojawiają.

– Mój ojciec tu kiedyś był i polecał mi bym tu kiedyś przyszła. – skłamałam.

– Nie mówił ci, że trzeba wejść przez główną bramę, a nie przelatywać przez mur?

– Wie pan, mój ojciec zawsze łamał zasady. – wyszczerzyłam się.

   Strażnik nieco się rozluźnił.

- Dobrze. Tylko żeby mi to był ostatni raz! – polecił i odszedł.

– Myślałam, że będzie bardziej nieufny. – szepnęła Haru.

– To miasto przyzwyczajone do turystów, a nie jakaś zabita deskami wiocha. – zauważył Kaito. – Zresztą nie przybyliśmy tu  żeby robić zamachy, tylko zdobyć informację o tej całej Yuki.

– Gdzie zaczynamy szukać?

– Proponuje w szkole. – Alice wskazała na prostokątny, błękitny budynek z białym dachem i tabliczką z napisem ,,Szkoła nr 2”.

– Tu musi być mnóstwo szkół. – powiedział Patrick. – Rozdzielmy się na trzy dwójki i zwiedźmy każdą po kolei. Gdy na coś trafimy, natychmiast się ze sobą kontaktujemy.

– Lepsze będę dwie trójki. – Wskazałam na rodzeństwo. – Mogą się telepatycznie komunikować.

– Dobry pomysł. – pochwalił mnie Kaito. – Więc: Jenny, Izumi i Alice oraz Patrick, ja i Harumi?

– Może być.

– My bierzemy tą szkołę. – kiwnęłam głową w kierunku budynku.

– Komuś tu się nie chce szukać. – Patrick uśmiechnął się złośliwie.

– A idź pan precz.

   Rozdzieliliśmy się. Przez całą drogę przyglądałam się mieszkańcom. Każdy z nich miał coś białego w ubiorze. Bluzkę, spodnie, sukienkę, buty czy nawet spinkę do włosów. Ich oczy były niebieskie, szare lub fioletowe. Brak zielonych, brązowych, czerwonych i innych. Ostatnią wspólną cechą był kolor skóry, którą mieli śnieżnobiałą pozbawioną jakiejkolwiek skazy. Żadnych pieprzyków czy też znamion.

   Gdy weszliśmy na teren szkolnego podwórka, zadzwonił dzwonek i dzieciarnia wbiegła do budynku. Nawet nie próbowaliśmy wmieszać w tłum, bo z naszymi tobołami i wyglądem ślepy by nas odróżnił. W środku szkoły było tak ciepło, że zrzuciliśmy kurtki, czapki, rękawiczki i szaliki.

– Wolność! – Razem z Izumim zaczęliśmy wachlować się rękami. – To co dalej?

– Chodźmy na lekcję! – krzyknął Izu.

   Razem z Alice popukałyśmy się w czoło. Chłopak wydął policzki.

– A macie lepszy pomysł?

   Ja to bym wskoczyła z kataną do gabinetu dyrektora i zażądała dokumentów wszystkich Yuki, które uczyły się w tej szkole. Ale tutaj to nie przejdzie. Zaraz by przyleciały psy, czy co tam mają i byłaby wielka afera, a potem dostałabym trzygodzinne kazanie od Victora na temat mojego zachowania. Tak, już raz próbowałam.

– To nie jest przypadkiem ona? – Alice wskazała na zdjęcie, wiszące pod drugiej stronie korytarza.

   Wytężyłam wzrok. Była młodsza o jakieś dwa – trzy lata i ubrana w szkolny mundurek, ale to bez wątpienie Yuki. Niebieskie oczy patrzyły nieśmiało w obiektyw, a włosy były spięte w dwa kucyki.

– Izumi, przekaż Haru, że znaleźliśmy. – powiedziała Alice. – Izumi? – zorientowała się, że ten bałwan gdzieś polazł.

– Idiota. – mruknęłam. – Izu!

   Brak odpowiedzi. Pięknie!

– Jak on poszedł na te lekcje, to go uduszę. – Alice zmrużyła groźnie oczy, gdy przemierzałyśmy korytarze  w poszukiwaniu pajaca. Zobaczyłyśmy go na trzecim piętrze, kiedy próbował dostać się do gabinetu dyrektora za pomocą rury kanalizacyjnej.

– Co ty odwalasz?! – syknęłam i przygwoździłam go do podłogi. – Chcesz nas wydać? I skąd masz tą rurę?!

– Leżała na parapecie. – powiedział całkowicie poważnie.

– Co? Eeee...Mniejsza! Spadamy! – Pociągnęłam go na schody. W ostatniej chwili, bo drzwi  jednej z klas otworzyły się i wyjrzała nauczycielka w okularach.

– Dziwne, myślałam, że słyszałam jakieś wrzaski. – szepnęła i wróciła do środka.

   Alice zaczęła opieprzać Izumiego, który stwierdził, że do środka gabinetu nie da się teleportować i użył ,,tradycyjnych metod.” Spróbowałam i okazało się, że ma rację. Gabinet był chroniony.

– Izumi poinformuj Harumi, że znaleźliśmy ślady, Alice pilnuj czy nikt nie idzie. – Przykucnęłam i wyciągnęłam z plecaka wytrych, po czym podreptałam do drzwi.

   Manipulowałam przy zamku z dobre pięć minut, kiedy usłyszałam kroki na schodach. Optymista jeden wyjrzał przez poręcz na dół.

– To chyba woźny, bo ciągnie mopa i wiadra. – poinformował nas i wyjął z plecaka kawał blachy. – Myślicie, że trafię?

– Narobisz tylko hałasu. – powiedziałam. – Nie masz czegoś odpowiedniejszego?

– Mogę go zastrzelić, jak chcesz.

   Przewróciłam oczami. Nasze zamierzenie by zrobić to szybko i dyskretnie, trafił szlag.

– Zrób na niego naskok i go znokautuj. – rozkazałam po chwili namysłu. -  Na którym jest piętrze?

– Drugim, ale kieruje się na nasze.

– Ruszaj!

   Izumi zeskoczył. Było słychać zdławiony okrzyk, który szybko ucichł i ciche uderzenie mopa o podłogę.

– Misja wykonana! – Terada wskoczył z powrotem do nas. – Udało ci się?

   W odpowiedzi zgrzytnęłam zamkiem. Przygotowaliśmy spray usypiający w razie, gdyby ktoś tam był. Zrobiliśmy dosłowne z buta wjeżdżam. Pusto. Zablokowaliśmy drzwi regałem z książkami i wzięliśmy się za poszukiwania.

– Była w klasie A. – oznajmiła Alice, przeglądając klasowe zdjęcia. – Chyba, bo nie jestem pewna czy to ona. – Pokazała mi fotografię.

– Ona. – odparłam krótko, wertując dokumenty uczniów. – Ile może mieć teraz lat?

– A bo ja wiem. 16?

– Czyli opuściła szkołę przed ukończeniem pełnoletności. – odłożyłam segregator i wzięłam kolejny. – Z tego co widzę, tutaj dorosłym jest się od 17 roku życia.

   Nagle zobaczyłam jej twarz. Szybko przeczytałam informację o niej, po czym odczepiłam kartki i schowałam je do wewnętrznej kieszeni kurtki.

– Mieszkała przy ulicy Snowland 12. – poinformowałam resztę. – Coś tam jeszcze pisało o jej rodzinie, chorobach i zachowaniu, ale to się później przeczyta. – Machnęłam ręką. – A jak u was?

– Zgarnęła około 12 nagród, wygrała 50 konkursów i miała tytuł ,,Najlepszej uczennicy Szkoły.” – powiedział Izumi. – Musiała być wybitnie uzdolniona.

– Myślicie, że właśnie dlatego była w tamtej grupie? Z powodu wysokiego poziomu umiejętności?

– Jak dla mnie to nie były one jakieś powalające. – mruknęłam. – Powaliłam ją jednym ze średnich ataków.

– Ta twoja skromność wygrywa. – Wyszczerzył się Izumi. – W każdym razie Harumi mówi, żebyśmy się pośpieszyli, bo czekają na dole.

   Otworzyłam okno, tym samym wpuszczając lodowate powietrze do pokoju. Wzdrygnęłam się i szybko ubrałam kurtkę oraz zawinęłam szalikiem po same uszy. Złapałam ciężki plecak i bez ceregieli wyrzuciłam go na zewnątrz.

   Huknęło. Padłam na ziemię, unikając regału z książkami. Do środka wkroczyło pięciu magów, uzbrojonych w pistolety i włócznie. W moich dłoniach pojawiła się ciemna mgiełka. Dmuchnęłam w nią. W całym pokoju zapanował nieprzenikniony mrok. Tylko demony mogły w nim coś widzieć. Jednak magowie zaczęli strzelać na oślep.

– Idioci. – prychnęłam i wytworzyłam krąg pod ich stopami. – Rozłam.

   Wybuch wyrzucił magów na korytarz i wcisnął ich w ścianę i posadzkę. Z klas wybiegli zdezorientowani uczniowie i nauczyciele.

– Świetnie nam idzie. – powiedziała z ironią Alice. – Ledwo zaczęliśmy, a już będziemy ścigani.

– Oj tam, oj tam mamy informacje o Yuki i stąd wychodzimy! – zawołał Izumi. – Sayonara! – Pomachał do grupki osób, która weszła do gabinetu.

   W tym samym momencie wyskoczyliśmy przez okno. Ja i Alice wylądowałyśmy normalnie na nogach, ale Izu był zbyt zafascynowany śniegiem i nie zauważył zbliżającego się dziedzińca, przez co obecnie miał głową utkwioną w zaspie.

– Co wyście zrobili? – spytała Harumi, unikając lodowych pocisków.

   Ze wszystkich okien  na trzecim piętrze celowali w nas magowie. Mieli wściekłe wyrazy twarzy i wysunięte ręce. Przed nami wyrósł ogromny sopel, który zaszarżował w nas. Rozbiłam go kataną. Wokół mnie i Harumi zapłonęła ciemnofioletowa aura.

– Idźcie. – rzuciła Haru do reszty.

– A wy? – spytał Patrick, wyciągając Izumiego z zaspy.

– Pokażemy, że z nami się nie zadziera. – odparłyśmy równocześnie.

   Kaito chciał zaprotestować, ale Alice pociągnęła go za rękaw.

– Poradzą sobie. Uwierz mi.

   Chłopak niepewnie skinął głową. Odbili się od ziemi i zniknęli za jednym z pobliskich drapaczy.

– Od dawna nie walczyłyśmy tylko w dwójkę. – Harumi zrzuciła plecak z ramion i rozpuściła włosy. – Brakowało mi tego.

– Mi również. – przyznałam. – Oi, wy tam! – wrzasnęłam do magów. – Jeśli chcecie walczyć to chodźcie tu na dziedziniec. Nie chcemy krzywdzić dzieci.

– Demony pragną honorowej walki? – zaśmiał się jeden z nich. – Coś mi tu śmierdzi.

– Może dlatego, że dziś rano się nie kąpałeś? – Uśmiechnęłam się jadowicie. – Tchórzycie?

– Bezczelna! – ryknął.

   Popędziła na mnie potężna śnieżyca, która zerwała mi szalik i czapkę. Chwyciłam za katanę.

****

   Fala czarnej energii z hukiem przetoczyła się przez dziedziniec, wyrywając drzewa i niszcząc zaspy. Magowie cofnęli się, kiedy ich kolejna bariera uległa zniszczeniu. Padły strzały. Harumi odbiła się od lodowych odłamków i strzeliła w kilku. Jednak śnieżyca zmieniła tor lotu pocisków.

–  Haru! Haru! – krzyknął Izumi w  jej głowie. – Macie natychmiast przestać walczyć, usunąć wszystkim pamięć i pędzić do nas na Snowland 12!

 – Dlaczego? – Terada uchyliła się przed lodowymi soplami.

– Victor wydał taki rozkaz. Zresztą przez to zrobimy sobie wrogów w lodowych magach.

– Oni i tak nas nie lubię. – odparła. – Ale dobra. Za chwilę będziemy. Jenny, krąg zapomnienia! – krzyknęła do szatynki, która rzucała w magów fioletowymi ognikami.

– Czemu? – zawołała Jennifer z wyrzutem. – Jest zabawnie!

– Bo mi zaczniesz Alter przypominać! Krąg zapomnienia i koniec!

– Dobrze, dobrze. – Jenny uniosła rękę, wywracając oczami.

   Nad budynkiem szkoły i dziedzińcem pojawił się oliwkowy, magiczny krąg z napisem ,,Oblivio” (zapomnienie). Błysnęło i wszyscy oprócz dwóch demonic padli na ziemię.

– A teraz na Snowland 12! – zakomenderowała Harumi.

– Takie małe pytanko. Jak my tam kuźwa trafimy? – spytała  Jenny.

– Czekaj, mój brat powinien nam powiedzieć, gdzie to jest. – Harumi przymknęła oczy. – Izu!

– No więc...yyy...Jest taki wieżowiec. On ma na dachu błyszczący, duży kryształ. Na pewno go zobaczycie. No, koło tego właśnie wieżowca jest dom. Pierwszy od lewej, przed fontanną zbudowaną podajże z niebieskiego marmuru. – jej brat próbował jak najlepiej podać położenie. – Czekamy na was!

– Ok. – Terada otworzyła oczy. – Leć za mną.

****

   Risa wyjrzała przez okno na zaśnieżoną uliczkę. Wyglądała jak zawsze. Kilkoro dzieci bawiło się w wytwarzanie sopli, śniegu i lodowatego wiatru, starcy gawędzili na ławkach, a młodzi nosili zakupy, przytulali się do siebie lub gadali. Sielanka.

   Jej uwagę przyciągnęła grupka osób stojąca koło bramy jednego z domów. Risa zmarszczyła nos. W tym domu mieszkała ta słynna dziewczynka, Yuki. Córka samej pani Wakany. Więc co taka grupa mogła od nich chcieć? A może to przypadkowi turyści, którzy przystanęli, by złapać oddech? To co zobaczyła później sprawiło, że wypuściła talerz z rąk. On i ona...

– Niemożliwe. – powiedziała drżącym głosem. – Jak?

   Musiała jak najszybciej powiadomić króla.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ja: Ledwo przybyli, już rozpierdol zrobili. Moja krew :,)
Jenny: Sami się prosili *rozkoszuje się słońcem*
Ja: Mówisz tak za każdym razem, gdy coś zniszczy.
Jenny: No popatrz, popatrz.
Ja: Yuki to moje kolejne śliczne dziecko. Jeszcze tylko znaleźć Chloe i będzie cudnie ^^
Jenny: Jaką kurde Chloe? Mało mam wrogów?!
Ja: Nie ta część *pokazuje Jenny nagłówek* Widzisz? Mam już plany na Akt II!
Jenny: Super, super.
Ja: Czemu powtarzasz słowa?
Jenny: A bo ja wiem? Mam podejrzenia, że zrobisz ze mnie jakąś dziewczynę co tylko gada o śmierci i bólu istnienia -.- Widziałam notatki!
Ja: Spokojnie to byłe plany. Ewentualnie staniesz się nieco bardziej....schizowa.
Jenny: Jeszcze lepiej...
Mitsuki: Do mojego poziomu ci daleko.
Jenny: Cieszę się.
Ja: *ma załamkę* Nie ma to jak mieć plany na obecne rozdziały do 30 i końcówkę nie? Kurde co będzie się działo po rozdziale 30?!
Jenny: Mnie się pytasz?
Ja: Amoooo *leci po jakieś pomysły*
Kyoya: Coś czuję, że nie będzie za wesoło.
Jenny: Już nie jest -.-
Kyoya: Okres masz?
Jenny: Jak się okaże, że w tej ,,wiosce" czyli mieście jedzą lukrecje jako główne danie to nie ręczę za siebie.
Kyoya: Kto je lukrecję na obiad?
Harumi: Nie widziałeś co jedzą takie smoki.
Kyoya: A wy co jecie?
Jenny: Ludzi, wiesz?
Victor: Ale kiedyś demony zjadały ludzi, wampiry konkretniej.
Harumi: Nie pomagasz.
Izumi: Wampiry to demony? O.o
Victor: Wapiry to nasi dalecy kuzyni, ale stworzyli osobną rasę. Moment...Do szkoły nie chodziłeś?
Izumi: Szkoła? Najlepsze drzemki się tam robiło *.* Tylko potem miałem opieprz, bo nie słuchałem.
Victor:....
Jenny: Ja się może nie będę odzywać. 
Patrick: Nauka domowa tak bardzo.
Jenny: Wątpię czy wiedza ile czułek czy tam par nóg ma pająk krzyżak kiedykolwiek przyda mi się w życiu. Ja wiem to co trzeba ^^
Izumi:  A jak coś to wujek Google pomoże ^^

Jennifer&Mitsuki (nieco nieaktualny podpis, ale co tam)