Rozdział 22: Musisz odejść...

,,Nie można czegoś zyskać, nie tracąc niczego.”

   Miło, że akurat na dzień walk musiało się tak cholernie rozpadać. Byłam cała mokra. Co prawda stadion był osłonięty, ale podczas czekania na taksówkę, która miała nas zawieźć, przemokłam do suchej nitki. Bo po co brać parasol czy rzeczy przeciwdeszczowe! Westchnęłam i wzięłam ciuchy, które Hikaru dała mi na przebranie. Chłopaki już poszli, więc mogłam w spokoju zrzucić mokre spodenki i bluzkę, a zamiast nich ubrać białą koszulkę i czarne szorty.

   Na ekranie akurat pokazywali wypełniony do granic możliwości stadion. Gdzieniegdzie fanki trzymały zdjęcia Kyoyi, Nila lub Juliana. Kamera skierowała się w stronę loży. Konzernowie chcieli się popisać, bo kopułę podtrzymywały złote kolumienki, a czerwony dywan wypełniał wnętrze. Na razie siedział tam tylko Nero i Konzern senior.

– Za kilka minut rozpoczniemy! – ogłosił angielski DJ.

   Przejechałam ręką po włosach i wyszłam z szatni.

– Kto pierwszy? – spytałam Nila, siadając na kanapie i zakładając nogę na nogę.

– Tym razem ty. Ja ostatnio walczyłem pierwszy. – odparł.

– Jak chcesz.

   Zaczęło się uroczyste przedstawienie drużyn, skrót zasad, bla bla bla.

– Pierwsza walka! – ogłosił DJ. – Kogo wybiorą obie drużyny?

– Żądamy walki drużynowej! – powiedziała Sophie.

   Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia z Nilem i Demurem. Nieważne, kto pójdzie i tak to wygramy (ach, ta skromność)

– To może ja i Jenny? – zasugerował Demure.

– Mi obojętnie. – wyjęłam Artemis, która zapłonęła ciemnofioletowym płomieniem.

– Nil i Jennifer walczą. – zadecydował Kyoya. – W końcu zawsze oni są pierwsi, nie?

   Razem z Egipcjaninem ruszyliśmy na arenę przeciw Diamentowym Bliźniakom.

– Witajcie. – powiedział Wales.

– Hej. – mruknęłam.

   Nil i Sophie tylko skinęli głowami i przygotowaliśmy się do walki.

– 3! 2! 1! – wrzasnęliśmy, po czym odpaliliśmy beye.

– Cetus! – krzyknęli jednocześnie nasi przeciwnicy.

– Nee, załatwmy to szybko. – uśmiechnęłam się do Nila.

– Jestem za. – uśmiechnął się lekko. – Horuseusie!

   Dusza beya zaczęła atakować włócznią Cetusy.

– Za słabo! – krzyknęła Sophie.

   Biały wieloryb całym ciężarem swego ciała naparł na Horusa i powalił go na łopatki.

– Artemis!

   Miko szybkim kopniakiem wysłała białego Cetusa w powietrze, po czym skoczyła za nim i zaatakowała toporem. Bóg pozbierał się i wystrzelił świetliste pociski w stronę niebieskiego ssaka.

– Sophie, gotowa? – Wales zwrócił się do dziewczyny.

– Zawsze i wszędzie. – odparła. – Grand Cetus Wielki Wir!

   Arena zatonęła w szalejącym żywiole. Artemis kręciła się na skrawku.

– Topór księżyca!

   Miko przecięła wir na pół, a Horus wybił Cetusa włócznią.

– Tak łatwo nie wygracie! Specjalny atak! Wielka Flotylla!

– Specjalny atak! Wielka Wiktoria! 

– Łączony atak! Wielka fala! – Sophie i Klaus oparli się o siebie plecami i wysunęli ręce.

– Nil, gotowy? – spojrzałam na ogromną falę, która zmierzała w naszym kierunku z zamiarem zmiecenia beyi z powierzchni areny.

– Oczywiście.

   Artemis i Horuseus skinęli głowami i rozdzielili się.

– Ucieczka nic wam nie da! – krzyknął Wales.

– Spokojnie, za chwilę skończymy. – machnęłam ręką.

– Zmiotę te wieloryby z powierzchni ziemi. – Artemis wybiła się wysoko ponad arenę.

– Mistyczny krąg!

– Piosenka mroku!

   Nasza taktyka wyglądała tak: mistycznym kręgiem wysyłamy Cetusy do góry, a miko swoimi mocami wgniecie ich w ściany stadionu. Jak widać wyszło nam świetnie.

– Wygrali Nil i Jennifer z drużyny Wild Fang! – ogłosił DJ.

   Diamentowe Bliźniaki niezbyt przejęły się przegraną. W chwili gdy Sophie przywołała beya, poczułam napływ mrocznej energii.

– Cetus! – krzyknęła Artemis, ale było już za późno.

   Dziewczynę otoczyła ciemna aura. Padła na kolana i złapała się za głowę.

– Sophie? – Wales ukląkł przy niej.

– Nie zbliżaj się. – przeskoczyłam przez arenę. – To mroczna moc.

– J-jak? Przecież nie była opętana. – chłopak cofnął się o krok.

– Nie wiem. – delikatnie poklepała dziewczynę po plecach. – Sophie?

   Uniosła głowę i skierowała we mnie swoje oczy pozbawione wyrazu. Po chwili mrok wypłynął z niej i zaatakował mnie.

   Ta moc nie jest w stanie mnie opętać, bo nie jestem człowiekiem. Ale to by było trochę dziwne gdyby mnie przebiła i została wchłonięta, więc uniknęłam jej. Victor prosił mnie, bym jeszcze bardziej uważała, gdyż boi się, że ludzie zaczną coś podejrzewać.

   Siegnęłam po jej beya. Płonął czarnym płomieniem.

– Bardzo silnie zainfekowany. – stwierdziła Artemis. – Jak oni to zrobili?

   Sama zadawałam sobie to pytanie. Lekko ścisnęłam Cetusa. Sophie pisnęła. Czyli są mocno powiązane. To oznacza, że najmniejsza szkoda dla beya, oznacza duże cierpienie dla bleydera. I co ja mam teraz zrobić?

– Artemis, jakieś pomysły jak się tego pozbyć?

– Możesz bez obaw wchłonąć mrok, ale to trochę zajmie. Uważaj.

   Uniknęłam uderzenia ciemnej energii. Sophie zaczęła się obłąkańczo śmiać.

– Zniszczę was! Zniszczę! – krzyczała grubym głosem.

   Wales patrzył się na nią z przerażeniem. Na trybunach panowała wrzawa. Wszyscy starali przyjrzeć się Sophie, ale cofali się przed atakami mrocznej mocy.

– Co robimy? – Julian i Kyoya znaleźli się przy nas.

– No, sorry ja się na oczyszczaniu z mroku nie znam. Musi opanować tą moc inaczej oszaleje. – mruknęłam.

– A pogotowie nie pomoże? – spytał Konzern.

   Spojrzałam na niego z politowaniem.

– Dadzą jej zastrzyk na uspokojenie? – prychnęłam. – To mroczna moc, baranie! – ryknęłam i odwróciłam.

   Nagle mrok znikł, a Sophie osunęła się nieprzytomna na ziemię. Wales przerażony wziął ją na ręce.

****

   Victora obudził trzask drzwi. Spojrzał półprzytomnie na swojego gościa, którym okazał się jego syn – Takeru.

– Co się stało? – spytał, trąc powiekę.

– To. – Takeru włączył telewizor.

   Na ekranie pojawiła się Sophie opętana przez mroczną moc. Victor wytrzeszczył oczy. W jednej chwili całkowicie oprzytomniał.

– Lecimy tam. – podjął szybką decyzję.

– Nie musimy. – Takeru położył ojcu rękę na ramieniu. – Dziewczyna zemdlała.

– Doszło do infekcji?

– Nikt jej nie dotknął, bo Jenny w porę ich ostrzegła.

   Władca kiwnął głową. Czyli ta era opętanych to najprawdziwsza prawda. Przeklął głośno. Nie dość, że poszukiwał Alter i owych magów to jeszcze to.

– Wyślijcie tam Kaito. Niech dopilnuje porządku. – zarządził, po czym szybkim krokiem podążył w stronę pokoju zebrań. – Zawołajcie generała Besariona. Pilna narada. – powiedział do dwóch strażników.

   Ci skinęli głowami i polecieli wypełnić rozkaz.

– Kimiko! – zawołał.

– Co się stało? – spytała jego żona, stając przed nim z filiżanką herbaty. – Mam nadzieję, że to ważne, bo mam herbaciane przyjęcie. – wskazała głową na otwarte drzwi.

– Mroczna moc powróciła. – powiedział Victor. – Po skończeniu dzisiejszych zawodów mogłabyś zrobić wiesz co? – spytał.

– Jeśli muszę. – demonica westchnęła.

– To wyścig z czasem, Kimiko. – niespodziewanie uściskał ją. – Ci magowie planują coś niebezpiecznego.

– Wiem.

   Puścił ją i podążył w kierunku końca korytarza. Kimiko obejrzała się za nim i wróciła do salonu na przyjęcie.

*****

   Sytuacja się względnie uspokoiła i wrócono do walk. Tategami i Konzern szykowali kuczery.

– Naprawdę demony nie mogę być opętane przez mroczą moc? – dopytywał się Nil.

- Nie. To by przeczyło trochę naszej naturze. Mimo że posługujemy się ciemnością, to mrok jako bliźniak nie może nas uszkodzić. – mruknęłam.

– Jaka jest różnica między ciemnością a mrokiem?

– Duża. To długa historia, Nil. Może kiedyś ci ją opowiem, ale teraz skupmy się na walce, dobrze? – oparłam ręce o barierkę.

– Jak chcesz. – odparł i wbił wzrok w stadion.

– Let it rip! – wrzasnęli dwaj bleyderzy.

– Leone, odwrócone tornado!

   Ostatnio Tategami polubił od razu wyprowadzać ataki. Jednak Julian nic sobie z tego nie zrobił. Jego Destroyer mieczem zniszczył trąbę powietrzną i zamachnął się na lwa.

   Nie bez powodu Leone był kiedyś nazwany przez Madokę żelazną fortecą. Zablokował atak i pazury poszły w ruch.

– Strzała Grawitacji! – ryknął Julian.

   Leone został przykuty do areny.

– Żałosne. – prychnął Kyoya. – Wichrowa ściana mocy!

   Bey wyrwał się spod strzały Perseusa.

– Czarny Excalibur!

– Miażdżący Kieł Królewskiego Lwa!

   Dwa specjalne ataki starły się. Leone warcząc, napierał coraz mocniej na Destroyera, a bey Juliana odpychał go.

   Konzern uśmiechnął się z wyższością.

– Dałeś się nabrać!

– Co? – warknął Kyoya.

– Styl obronny! Otwórzcie się oczy Meduzy!

   Tym razem bey Tategamiego został całkowicie unieruchomiony. Wirował z każdą chwilą coraz wolniej.

– To są chyba jakieś kpiny! – wrzasnęłam. – Jesteś legendarnym bleyderem i przegrywasz?!

   Tategami odwrócił się i ku mojemu zdziwieniu na jego twarzy gościł drapieżny uśmiech.

– Wszystko pod kontrolą, Ashida.

– No coś tego nie widzę!

– Zaraz zobaczysz. Leone!

   Bey zabłysł zielonym światłem.

– Potęga wiatru!

   Leone wytworzył 10 tornad, które złączyły się w ogromną trąbe powietrzną.

– Niesamowite Kyoya- san! – wrzasnął Benkei.

– Wow. – wyrwało mi się.

   Jak żyję, nie widziałam tak ogromnego tornada. Widzowie trzymali mocno swoje rzeczy, by nie uleciały. Kilka zdjęć naszego zespołu, Excaliburu i przede wszystkim narwańca tańczyły w powietrzu.

– Koniec. – mruknął Kyoya, gdy Destroyer uderzył o ziemię.

– Kiedy nauczyłeś się tego ataku?

– Niesamowite! Niesamowite! – ryczał ciągle Benkei.

– W końcu jestem legendarny, nie? Musze się pokazać od jak najlepszej strony. – powiedział Tategami.

– Więc...Wygrała drużyna Wild Fang! – krzyknął DJ z niezadowoloną miną.

– To nie fair! – wrzasnął ktoś z widowni. – To przez nich Sophie – san została opętana!

   Przewróciłam oczami. Jasne, zwalcie wszystko na nas!

– To nie nasza wina! – uciął Kyoya. – Idziemy. – rzucił.

   Spojrzałam do góry. Na górze trybun stał Kaito. Co on tu robi? Ruchem ręki pokazał mi, bym poszła na dwór. Wyprzedziłam narwańca i wypadłam na parking, gdzie czekała na nas taksówka. Kaito stał w pewnym oddaleniu koło drzew.

– Cześć, Jenn. – uśmiechnął się. – Ciekawy dzień, co?

– Czyli już wiecie o mrocznej mocy. – stwierdziłam.

– Tak. – zza drzewa wyszła Kimiko. – Teraz musimy jak najszybciej znaleźć tych magów.

– Masz rację. – kiwnęłam głową. – Jak oni to zrobili? – wskazałam głową na stadion.

– Prawdopodobnie mają tą mroczną moc w jakiś ampułkach czy strzykawkach. Wystarczy dać kilka kropel na beya, a gdy on to wchłonie, mrok przejmuje kontrolę. – stwierdziła kobieta.

– Po co im to? – zastanawiał się na głos Kaito.

– Właśnie tego musimy się dowiedzieć. I dlatego – spojrzała na mnie smutno. – musisz odejść...

– Co? – zapytałam zdumiona. – Z Wild Fang?!

   Skinęła głową.

– Czemu? Przecież ktoś musi kontrolować sytuację na zawodach!

– Kaito się tym zajmie. – powiedziała Kimiko. – Ty, Harumi, Alice, Patrick i Izumi wyruszycie do wioski lodowych magów. Przykro mi.

– Dobra, to tam pójdziemy, zgarniemy jakieś informacje i po sprawie, nie?

- To bardziej skomplikowane Jenny. – westchnęła. –  Ja oraz Victor podejrzewany, że to wszystko dzieje się przez ciebie.

– He?

– Od kiedy twój sekret wyszedł na jaw, dzieje się coraz więcej dziwnych rzeczy. Prawdopodobnie ktoś chce cię dorwać. Dlatego na pewien czas powinnaś opuścić ludzki świat. Jeśli sytuacja się nie zmieni, będzie to znak, że ktoś chce po prostu rozpętać erę opętanych i trzeba to będzie ogarnąć.

– Niech będzie – mruknęłam. – To wszystko?

   Skinęła głową, więc odwróciłam się na pięcie i wróciłam na parking.

   Moja była już drużyna czekała na mnie przy taksówce. Poczułam lekkie ukłucie w sercu. Żal mi ich opuszczać.

– Słuchajcie – zaczęłam. – Muszę odejść. – wypaliłam.

   Spojrzeli na mnie, jakbym właśnie im oświadczyła, że biorę ślub z Ryugą i zamieszkamy wspólnie w buszu.

– Co? – warknął Kyoya. – W środku turnieju? W kulki sobie lecisz?!

– Nie. – mruknęłam. – Po prostu mam ważną misję.

– To poczeka!

– Nie może.

   Zacisnął ręcę na moich ramionach.

– Nigdzie nie idziesz.

– Bierz te łapy. – warknęłam. – Chcesz oglądać kolejnych opętanych? Lub stać się jednym z nich? Nie? To mnie puść! – wyrwałam mu się.

– Ale wrócisz? – zapytał Demure.

– Właśnie? – dołączył się do niego Nil.

   Oj, Demure, Nil. Czy wy zawsze musicie być tacy kochani?

– Przepraszam. – uśmiechnęłam się smutno. – Benkei mnie zastąpi. – zerknęłam na Hanawę. – Tymczasem żegnajcie.

   Nim zdążyli coś powiedzieć, teleportowałam się do pałacu.

****

Alter

   Wiem, że większość z was ma mnie za chorą sadystkę i powiem wam, że się nie mylicie. Jestem zła i w pełni zdaję sobie z tego sprawę. Ale co z tego? Dobro i zło to złudne pojęcia, które mają tylko usprawiedliwiać ludzkie czyny.

   Narodziłam się dwa lata temu przez gwałtowne nagromadzenie mroku w mojej siostrze. A teraz po dwóch latach życia w cieniu, wreszcie żyję na swoich zasadach i we własnym ciele. Jeszcze raz spojrzałam na moją białą jak lilia rękę. Dobrze, że ja i siostra wyglądamy inaczej. Nie chcę, by moje wyczyny przypisywano jej. Nie pozwolę znowu spychać się do roli rozdwojenia.

   Spojrzałam na tą żałosną rasę pod moimi stopami. Jak ona może żyć koło takich słabeuszy, którzy zabijają się nawzajem i nie posiadają żadnych mocy? Kiedyś była inna. Taka jak ja. Zabijała ludzi bez mrugnięcia okiem. Brakuje mi tamtej Jenny. Jednak nie ma czasu na wspominanie przeszłości, muszę wreszcie zacząć żyć.

   Teleportowałam się do Włoch. Weszłam do najbardziej obskurnego hoteliku, jaki znalazłam. Recepcjonista tylko coś burknął, że mam się wynosić, ale spora kupka monet zmieniła go w energicznego właściciela. Wręczył mi klucz, poradził bym nie otwierała okna i ukłonił się na odchodne. Nie zwróciłam najmniejszej uwagi na pokój, tylko od razu walnęłam się na łóżko.

   Miałam jeden zasadniczy problem. Jak się nazwę? Nie mam imienia. Oficjalnie nie istnieję. Nawet lepiej. Nikt nie będzie wiedział, kim jest demonica z długimi, czarnymi włosami i czerwonymi oczami. Przejrzałam notatnik. Zapisywałam w nim wszystkie imiona, które usłyszałam wraz z ich znaczeniami. Może Mei? Albo Mitsuki? Koniec końców zdecydowałam się na Mitsuki. Brzmi poważniej i nie kojarzy mi się z uroczą pięciolatką. A teraz ostatnia czynność. Przypomnieć sobie kogo mam zabić. Przekartkowałam notatnik i znalazłam odpowiednie nazwiska. Wreszcie po tylu latach. Zemszczę się.

   Odchyliłam głowę. Och, te krzyki, krew, przerażone spojrzenia. Nie mogę się doczekać, by znów to zobaczyć, by poczuć ten dreszczyk ekscytacji, kiedy ofiara dławi się własną krwią. Wyciągnęłam z wewnętrznej kieszeni kurtki średniej długości zakrzywiony nóż. Stęskniłam się za nim.

   Mam w dupie czy mnie po tym złapią. Póki co mam jeden cel. Kto wie może potem znajdę kolejny. Dość tego przygotowywania, czas pokazać nędznym słabeuszom kto wrócił. Pstryknęłam palcami, tym samym przenosząc się pod kamienny domek na obrzeżach miasta. Widziałam przez okno uśmiechniętą kobietę, która nakładała starszemu mężczyźnie spaghetti. To on. Jeden z tych którzy wywołali tą bestię. Zapukałam. Otworzyła drzwi owa kobieta.

– Słucham? – spytała i lekko się cofnęła, gdy światło dochodzące z sieni mnie oświetliło.

– Mam tutaj coś do załatwienia. – weszłam i zatrzasnęłam drzwi nogą.

   Jej oczy rozszerzyły się z przerażenia. Stałam przed nią w pełnej demonicznej krasie.

– Margie, co się stało? – zawołała, jeszcze nieświadoma ofiara.

– Przeszkadzasz. – szepnęłam do niej i zanim zdążyła się poruszyć, zatopiłam nóż w jej gardle. Krew obryzgała ściany i mnie. Osunęła się na podłogę. Przeszłam nad nią, kierując się do salonu. Czułam zapach włoskiej kuchni.

– Margie? – powtórzył staruch tym razem zaniepokojony.

– Yo, Daichi. – uśmiechnęłam się drapieżnie, wchodząc do przytulnie urządzonego salonu – Poznajesz starą znajomą?

– Ty...ty...chłopak...krew...bestia...ty!  – zaczął bełkotać, jednocześnie próbując wstać, ale nogi mu tak drżały, że nie był w stanie zachować równowagi.

   Westchnęłam ciężko. Żałosny jak cała jego rasa.

– Pora spłacić rachunki, Daichi – zlizałam krew kobiety z noża i spojrzałam na niego znacząco.

– Nie! – wrzasnął nagle i rzucił we mnie talerzem.

   Odchyliłam głowę, a naczynie rozbiło się na ścianę.

– Daruj sobie szopkę – zacisnęłam rękę na jego szyi i zwaliłam go z krzesła. – Ode mnie nie uciekniesz.

   Jego upajający uszy krzyk rozległ się w całym domu.

****

   Coś się stało. Czuję to. Rozdzieliłam się z Alter pięć dni temu, ale jeszcze wyczuwam niektóre jej emocje. Victor mówił, że to zniknie za jakiś czas. Szczerze? Nie interesowało mnie, co chce zrobić. Wreszcie uwolniłam się od niej, a ona ode mnie. Victor co prawda wysłał za nią list gończy, ale jednocześnie polecił, by żaden cywil nie próbował z nią walczyć na własną rękę. Jest niemal tak silna jak ja. Przeklęta psychopatka. 

   Oparłam się o zimną szybę. Żyła tylko dla zemsty, jednak Kimiko uważa, że gdy jej dokona, zatraci się do końca i będzie zabijała tak długo, aż nie zginie.

   Kiedy odłączyłam się od Wild Fang, przeniosłam się do własnego mieszkania i czekałam z przyjaciółmi na wiadomości o wiosce, do której mieliśmy się udać. Na razie Wild Fang nie miało żadnych walk, ale zbliżał się finał grupy ,,B”. Dobrze, że w tej grupie nie ma drużyny Gingi, bo Kyoya znów by coś zrąbał. Żałuję, że nie ma mnie z nimi, ale co zrobić? Takie życie.

– Jenny nie smętaj na parapecie, tylko chodź! – krzyknął Izumi z pełnym kubłem popcornu.

– No chyba, że się boisz. – dorzucił Patrick.

– Że co proszę? – uniosłam brwi. – Wziąłeś swojego pluszaczka? – spytałam szatyna.

– Hahaha, ale zabawne. Twój poziom. – mruknął i zniknął za drzwiami.

   Zeskoczyłam z parapetu. Wiem, że nie raz spotkam jeszcze Alter. I wcale mi się to nie podobało.

****

Mitsuki

   Ta cała Margie wspaniale gotowała, muszę jej to przyznać. To był najlepszy posiłek jaki jadłam od wieków. Odłożyłam talerz i otarłam twarz. Podczas posiłku Daichi dogorywał sobie, przygwożdżony do ściany żelaznymi gwoździami. Będzie miał szczęście, jak komuś uda się rozpoznać jego ciało. Specjalnie się postarałam, by jego twarz była najbardziej zmasakrowana.

– Jak tam? – podeszłam do niego i wbiłam mu nóż z resztkami sosu w łydkę.

– Po...Pot...Potwór... – wydyszał na ostatkach sił, nie mając już nawet siły na krzyki.

– Nie, mój drogi. – pokręciłam głową. – Ja tylko wypełniam mój obowiązek.

   Chciał coś powiedzieć, ale zakrztusił się własną krwią. To koniec spektaklu.

   Znowu stałam w moim pokoiku. Zmyłam krew z rąk. I zaczęłam się śmiać. Wreszcie! Gdy jego kumple usłyszą o nim, wpadną w panikę i będę uciekać. Zabawniej jest polować na broniącą się zwierzynę, prawda? Prawda?! 

   Opadłam na pościel, zostawiając na niej krwawe ślady. Muszę się stąd wynieść. Victor panikuje, przecież nie skrzywdzę swoich. O ile nie wejdą mi w drogę. Otworzyłam okno i stanęłam na parapecie. Odwróciłam się tylko, gdy usłyszałam szelest skrzydeł i obdarzyłam Władcę Demonów uśmiechem.

– Zrobiłaś to. – stwierdził, widząc moje ubranie.

– Brawo. – zaśmiałam się. – Przykro mi Victorze, ale mam jeszcze dużo spraw do załatwienia.

   Machnął ręką, a wokół moich kostek i nadgarstków owinęły się stalowe grube łańcuchy.

– Nigdzie nie idziesz. – warknął. – Muszę zadusić to szaleństwo w zarodku. – zacisnął pięść, a ja poczułam, że moja moc zaczyna mnie opuszczać.

   Cholera, muszę się pośpieszyć, bo inaczej wszystko przepadnie.

– Wybacz. – skupiłam energię i szybkim wybuchem zniszczyłam okowy. Wyskoczyłam w mrok, unikając kolejnych. – Ale dopiero zaczęłam się bawić, Victorze! – cisnęłam w budynek kilka wiązek mocy i teleportowałam się.

****

   Od rana w telewizji mówiono o „Przerażającej zbrodni nowego Kuby Rozpruwacza.” Daichi Yasuda. Jeden z zabójców Michaela.

– Czyli Alter podąża za nimi. – podsumował Patrick, gdy prezenterzy przerzucili się na jakiś skandal polityczny.

– Jakże mi przykro. – ziewnęłam.

– Tylko się nie popłacz.

–  Wybuchnie panika. – powiedziała Yuka. – Ludzie będę bać się wychodzić z domów. Myślicie, że Victor coś z tym zrobi?

– Formalnie to Alter nie istnieje. Nie należy do żadnej z ras. Victor nie musi się nią zajmować – Harumi wertowała gazetę. – O, jeden z dziennikarzy określił jej wyczyn "najokrutniejszym mordem w ciągu dwudziestu lat"

– To się nazywa rozmach. – mruknął Patrick znad miski z płatkami.

   Spojrzałam w lustro. Wpatrywała się we mnie bledsza niż zwykle dziewczyna z niedbale ułożonymi włosami i lekkimi cieniami pod oczami. Nagle uśmiechnęła się mrocznie, a tęczówki zmieniły kolor na czerwony. Może i Alter uciekła z mojego ciała. Mrok pozostał.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Kopniak weny i oto rozdział :D
Jenny: No super -.-
Ja: Siła wyższa.
Jenny: Czyli ty.
Ja: Hahahaha jak widać ^^
Izumi: Już 22 rozdziały O.O
Ja: I teraz trzeba się brać za one shot o Kyoyi :D
Kyoya: Mam złe przeczucia.
Ja: Spokojnie, ja też.
Kyoya: Żeś mnie pocieszyła.
Ja: Zła jestem?! Masz nowy atak.
Kyoya: Dziękuje. Happy?
Ja: Bardzo ^^ Ryuga! Yuka!
Ryuga: Serio?
Ja: Bez gadania ^^

Yuka&Ryuga

Yuka: Witamy po niedługiej przerwie.

Ryuga: Taa.

Yuka: Zastanowię się, czy jednak nie kupić tego jachtu...

Ryuga: Angel czemu wpychasz mnie w takie show, skoro wiesz, że nie jestem gadatliwy?

Ja: By czytelnicy się tobą nacieszyli.

Ryuga: Nie kupuję tego.

Ja: No weź -.- Bo naślę na ciebie Yato >.< za jedyne 5 yenów zrobi wszystko!

Ryuga: Idiota.

Ja: Może trochę. Aaaa! Nie gadać, tylko brać się do pracy!

Ryuga: Ty jedyna tu mówisz.

Ja: Shut up!

Yuka: To dość długi rozdział jak na Angel, więc może rozpiska.

Ryuga: Obojętnie.

Yuka: *grzebie w papierach* Zgubiłam.

Ryuga: *załamany* Cokolwiek. Nie chcę tu siedzieć!

Yuka: Tylko niczego nie rozwal. Podsumując: Alter szaleje, Jenny musi odejść, ale przed tym skopuje tyłki rodzeństwu.

Jenny: Jak odejść to z klasą!

Yuka: Dokładnie. Julian  pewnie znów dozna załamania.

Ryuga: Frajer.

Yuka: Wszystko?

Ryuga: Wszystko.

Yuka: No to my się odmeldowujemy ^^

Ja: Chyba pomyślę nad zmianą prowadzących...

Ryuga: Zbawienie!