Rozdział 23: Album pełen szczęścia i bólu

   Alice cierpliwie rozczesywała długie włosy Jenny. Szatynka siedziała po turecku na dywanie i i lekko uśmiechała się do swojego odbicia oraz przyjaciółki. Alice sięgnęła po grube czarne wsuwki i wsunęła we włosy. Kok był gotowy. Kilka kosmyków opadało Jenny na czoło.

– Dziękuje. – powiedziała Jennifer, kręcąc głowę by sprawdzić wytrzymałość fryzury. – Kurde, mi nigdy nie wychodzi. Jak ty to robisz?

– Używam mocniejszych gumek. – Alice wzruszyła ramionami i wstała z czerwonego krzesełka.

   Jenny zerknęła na sześć ogromnych plecaków, wypełnionych po brzegi. Oprócz nich w kącie leżały jeszcze wełniane czapki i grube kurtki. Zmarkotniała. Nie znosiła zimna, a o ironio losu jutro mieli ruszać do wioski lodowych magów.

   Patrick po raz setny tego dnia rozmawiał z Kaito przez video – czat i powtarzali wspólnie plan.

– Zjawię się jutro o dwudziestej i przeniesiemy się do krainy. – mruknął już nieco znudzony Rolini. – Panikujesz jak Victor.

– Ja się tylko martwię. – oświadczył Patrick. – Nigdy tam nie byliśmy.

– I co? Myślisz, że zamienią nas w bałwanki? – zaśmiał się chłopak. – Jeśli nie strzelimy żadnej głupoty, to może nie zauważą, kim jesteśmy.

– I to jest dobra postawa! – zawołał Izumi z sąsiedniego pokoju. Rozległ się dźwięk uderzenia. – Nie trafiłaś!

– Miałeś się spakować cztery godziny temu! – jęknęła Harumi z niedowierzaniem. – Jak z dzieckiem.

– Niepełnosprawny umysłowo w dodatku. – dorzucił Patrick z bezczelnym uśmiechem.

– Odezwał się ten co ma oczy jak królik. Czerwone i małe!

– Bo analizuje naszą sytuację i szukam informacji, debilu!

– Książki też są pełne ciekawych faktów.

– To ich poszukaj, panie mądry!

– Dobra! – Izumi zdecydowanym krokiem ruszył w stronę biblioteczki Jenny.

– Pakowanie! – Harumi cisnęła w niego plecakiem i mnóstwem innych przedmiotów czyli butelkami z wodą, jedzeniem i zapasowymi ubraniami.

– Jedziemy na Antarktydę? – Terada wrzucił niedbale ubrania do plecaka.

– Można tak powiedzieć. – odezwał sie Kaito z wielkim bananem na twarzy. – Tylko się tak nie kłóćcie w wiosce, ok?

– Teraz rozumiesz czemu się martwię? – powiedział Patrick z nietęgą miną.

   Kaito tylko machnął lekceważąco ręką.

– Znam was od małego. Zawsze się dogadujecie, gdy trzeba.

   Gray nie wyglądał na pocieszonego, ale skończył z marudzeniem i rozłączył się. Izumi wielce obrażony usiadł na podłodze i odwrócił się plecami do pakowanego plecaka. Harumi wzięła głęboki wdech, po czym wyszła z mieszkania, głośno trzaskając drzwiami.

– Mogę wiedzieć, co się z wami dzieje, do cholery? – Yuka przybrała poważny wyraz twarzy. – Ciągle na siebie warczycie. – Wzięła się pod boki i wbiła w nich groźny wzrok. – Tak być nie może!

– To pewnie przez stres spowodowany tą grupą magów i Alter. – powiedziała Jenny, biorąc łyk wody.

– Alter? – różowowłosa uniosła brew. – Dlaczego?

   Izumi, Jenny, Alice i Patrick wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Bali się o przyjaciółkę. Ona była człowiekiem, a Mitsuki chciała ich wszystkich pozabijać. Jak mogli się nie martwić?

– Alter nie przestanie na tych kilku, którzy zabili Michaela. Ona zabije wszystkich. Yuka jesteś człowiekiem. Alter cię nienawidzi. My nie możemy z tobą zostać. Co jeśli ona...– głos Jenny załamał się. Otrząsnęła się z mrocznych myśli. – Nie możesz na czas naszej nieobecności zamieszkać u Victora? Tam będziesz bezpieczniejsza.

– Nie. – Wanabe skrzyżowała ręce na piersi. – Nie jestem tchórzem i nie będę uciekała przed jednym demonem. Nie takie rzeczy już robiliśmy!

– No właśnie, robiliśmy. – powiedział z naciskiem Patrick. – Sama się nie obronisz. Jeśli myślisz, że wygrasz z Mitsuki, to jesteś głupia nie odważna. I tu nie chodzi o to, że ona jest demonem. – dodał, widząc wzrok kumpeli. – Jest psychopatką. Nie da się przewidzieć, co zrobi. Więc prosimy.

– Dobra.

   Odetchnęli. Yuka wyglądała na nieco urażoną, ale w głębi ducha przyznała im rację. Nie miałabym najmniejszych szans w starciu z Mitsuki.

– Coś ciekawego mnie ominęło? – Na podłogę zleciał stos pistoletów, strzelb i nawet bazook. – No co się tak patrzycie? Przezorny zawsze ubezpieczony. – Harumi uśmiechnęła się promiennie.

– Może od razu zróbmy transparent ,,Jesteśmy szpiegami, zabijacie nas!”? – spytał Patrick, przecierając oczy. – Weź jakieś małe poręczne, by nie rzucały się w oczy. Co się tak patrzysz?

   Haru pokręciła głową z politowaniem i pstryknęła palcami. Bronie zmniejszyły się do rozmiarów kolczyków. Dziewczyna włożyła je do kilku pudełeczek i umieściła w wewnętrznej kieszeni bluzy, po czym uśmiechnęła się zwycięsko. Jenny wraz z Izumim wybuchnęli śmiechem na widok miny Patricka, a Alice zeszła z kanapy i przykucnęła przy szatynie.

– Przez te twoje królicze oczy tak ogłupiałeś czy upał uderzył ci do głowy? – zapytała z nutką rozbawienia.

– Powiedziała ta, która kupiła kurczaka myśląc, że to ryba.

– Mięso to mięso. – Blondynka wzruszyła ramionami. – Zresztą wczoraj było prawie czterdzieści stopni, a dziś jest tylko 35!

– Co nie zmienia faktu, że ryba mięsem nie jest i...- zaczął Patrick, ale Izumi wpadł mu w słowo.

– Jak to?! To ja caluśkie życie w błędzie żyłem?

– Zdania w tej kwestii są podzielone. Dla jednych ryba jest mięsem, bo jak nie to czym? Rośliną? Inni natomiast mówią coś o jakiś prążkach i dla nich to nie mięso tylko ryba. – Yuka zabrała się za tłumaczenie.

–  Moment...Czyli ryba to ryba, roślina czy mięso?

– Ryba!

- Roślina!

– Mięso!

   Jenny strzeliła klasycznego facepalma na widok tej kłótni. Izumi miał WTF wymalowane na twarzy. Harumi wertowała gazetę kulinarną w poszukiwaniu odpowiedzi, Alice, Yuka i Patrick piorunowali się nawzajem spojrzeniami.

– Porzućmy kwestię ryby i zróbmy coś produktywnego. – Ashida wskazała na klimatyzację. – Patrick działaj!

– Spadaj, ryba to ryba!

– Niech będzie sobie nawet i kawałkiem betonu! Jest tak gorąco, że za chwilę mi żaluzje przepali, a wy kłócicie się o rybę, która, nawiasem mówiąc, była dobra.

   Patrick w końcu zdecydował się wstać i powlec do klawiatury, obsługującej klimę. Pogrzebał w niej przez chwilę. Po chwili całe mieszkanie wypełnił przyjemny chłodny wietrzyk.

– Zbawienie! – Jenny zadowolona położyła się na kanapie i zamknęła oczy.

– Idę zrobić coś na drogę. – powiedziała Alice. – Ty nawet nie licz na okruszka. – rzuciła do Patricka.

– Jeszcze bym się zatruł.

– Nie byłoby mi przykro.

–  Będziecie piękną parą. – stwierdził Izumi. Spojrzeli na niego wrogo. – Widzicie? Nawet często macie synchroniczne ruchy.

– Synchroniczne to ty za chwilę będziesz miał drgawki. – warknął Patrick.

– Nie mogę! – wybuchnęła Jeny, wstając. – Wiem, co wam jest! To kyoyanizm!

– Kyoyanizm? – powtórzyli ogłupiali.

   Pokiwała energicznie głową i zaczęła grzebać w szufladzie oraz tłumaczyć.

– Inaczej można to nazwać czasem wielkiego wkurwa lub wiecznego warczenia. Objawy to warczenie na siebie, co w naszej paczce nie jest do końca normalne i chęć mordu w oczach. – Brodą pokazała na Alice, której kolorowe oczy ciągle ciskały pioruny. –  Prawdopodobnie Tategami was tym już dawno temu zaraził, lecz dopiero teraz się ujawniła. Ale spokojnie wiem, jak temu zaradzić. – Wyciągnęła małe pudełko i je otworzyła. – Głupie zdjęcie, słodycze i nasza ulubiona muzyka powinny przegonić małe, zielone zarazki. – uśmiechnęła się.

   Przyjaciele przytaknęli. Od dawna brakowało im chwili wytchnienia i normalnego wspólnego byczenia się. Wszystko działo się tak szybko. Ich życie z każdym dniem robiło się coraz bardziej wyboiste. Rozłożyli się wygodnie na podłodze. Jenny wsypała żelki i różne cukierki do dużej miski i postawiła na środku.

****

– Patrzcie to było wtedy, gdy Alice pomyliła szampon z farbą do włosów! – Yuka uniosła fotografie, przedstawiającą Shirai z niebieskimi końcówkami. – Do twarzy ci w nich było. – zwróciła się do niej.

– Wolę, jak mają jednolity kolor. – Alice pieszczotliwie dotknęła kosmyków, opadających na jej ramiona.

– Haru w dwóch kucykach i sukience al’a księżniczka. – Jenny zaczęła się śmiać, widząc fotografię.

Harumi lekko się zaczerwieniła, ale i uśmiechnęła.

– Miałam wtedy osiem lat!

– Jak to możliwe, że z księżniczki zmieniłaś się w bad girl? – spytał Patrick.

– Jakie znowu bad girl? To, że rzadziej chodzę w sukienkach i spódnicach oraz nie lubię jasnych kolorów oprócz białego nic nie znaczy. – Przerzuciła stronę albumu. – Jenny ~~. – zanuciła.

– Hmm? – Ashida wsypała sobie do ust garść żelek i pochyliła się w stronę zdjęcia. – C-co?! – zakrztusiła się jedzeniem. – Kiedy?!

   Na fotografii miała twarz wysmarowaną pastą, prócz tego była ubrana w intensywnie niebieską sukienkę z bufiastymi rękawami i długie buty do jazdy konnej. Wybuchnęli śmiechem.

– To z sylwestra, nie? – spytała Jenny, biorąc album do rąk.

–  Yhym.

   Chytry uśmiech pojawił się na twarzy Jenny. Płynnym ruchem przerzuciła strony i wyjęła kilka zdjęć. Przedstawiały kolejno:

   Patricka w stroju pszczoły tańczącego na stole.

   Harumi kołyszącą solidny kawałek jagnięciny.

   Izumiego z namalowanymi wąsami, który z kloszem lampy na czubku głowy tańczył z manekinem.

   Alice grającą w baseball wieszakiem do ubrań, a za piłkę służył jej czyjś but.

   Yukę śpiącą w kojcu dla psa i otoczoną przez koty.

   Wytrzeszczyli oczy, widząc owe zdjęcia. Jenny roześmiała się i złapała za brzuch.

– Uwielbiam te zdjęcia. – wykrztusiła, gdy łapała oddech.

– Ty je zrobiłaś?

– Jak nie ja to kto? – wyszczerzyła się, po czym została zasypana przez lawinę poduszek. – No co? Miałam pozwolić by takie piękne chwile nie zostały uwiecznione?

– Ja się zemszczę. – mruknęła Harumi. – Matko, co ja wtedy wzięłam?

- Nie mam bladego pojęcia, ale mówiłaś coś w stylu ,,Cii, baranku. Ta pani cię już nie zje. Ciii.” – szatynka znów wybuchnęła śmiechem.

– Wszyscy byliśmy wtedy na haju, nie ma co do tego wątpliwości. – stwierdziła Yuka. Zerknęła na Izumiego. – O nie...

   Chłopak miał rozszerzone źrenice i rozmarzony wpatrywał się w sufit.

– Dzwoneczku wreszcie jesteś. – wymamrotał. – Już się bałem, że nie zabierzesz mnie do Nibylandii...Czyś ty oszalała kobieto!? – krzyknął już całkowicie przytomny, gdy Alice wylała na niego wodę z wazonu.

– Masz już wystarczająco dużo upokarzających zdjęć. – powiedziała blondynka. – Chcesz kolejne? – wyciągnęła telefon.

   Izumi pokręcił energicznie głową.

– Tak też myślałam.

   Harumi poczołgała się po kolejny album, gdy jej wzrok padł na zegarek, który stał na komodzie.

– Już 20?! Nawet do połowy się nie spakowałam! – Zerwała się na równe nogi.

– A to? – Yuka wskazała na sześć wypełnionych plecaków.

– To o wiele za mało! Każdy z nas musi wziąć nieco więcej rzeczy, w końcu nie wiadomo ile tam będziemy. – Przybrała stanowczy wyraz twarzy. – Było miło, ale obowiązki wzywają. No już wstawać! – klasnęła w dłonie, po czym odwróciła się na pięcie i wybiegła na schody.

   Izumi podążył za siostrą, Alice ruszyła robić dango oraz onigiri, a Patrick ziewając, ruszył szukać kropli do oczu, bo go nieznośnie piekły. Jedynie Jenny jeszcze przeglądała zdjęcia. Kiedy salon opustoszał, przewróciła go na ostatnią stronę. Była tam tylko jedna fotografia. Taką samą miała na nocnej komodzie, ale schowała ją do szuflady, bo nie umiała na nią zbyt długo patrzeć.

   Ona w ogrodniczkach, zielonej bluzce i czarnej opasce na głowie siedziała na plecach swojego brata, Michaela. On był ubrany czarne spodnie, białą bluzkę oraz czerwone trampki.  Obejmowała go za szyję, a jej długie włosy łaskotały go po twarzy. Obydwoje byli uśmiechnięci. W tle obracał się diabelski młyn. Miała wtedy 14 lat, Michael 18.

   Uśmiechnęła się smutno. Dlaczego to się musiało tak skończyć? Jego uśmiech mogła oglądać już tylko na fotografiach. Nie płakała. Już nie umiała. Lecz ból, który pojawił się po jego śmierci, ciągle w niej siedział. Zmienił ją.

   Każdy jednak ma osobę dla której zrobiłby wszystko. Którą kocha ponad własne życie. Więc czy da się żyć po staremu po jej stracie?

   Odpowiedź brzmi: nie.

   Zatrzasnęła album i rzuciła go na stolik. Dała sobie mentalnego policzka.

– Nie popadaj w depresję, idiotko. – mruknęła do siebie. – Niczego nie cofnę.

   Będzie żyła dalej i nikogo więcej nie straci. Podjęła tą decyzję dawno temu. 

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Wróciłam z Hiszpanii :D Cieszy się ktoś? *rozgląda się* A no tak zapomniałam, że mnie tu przez niemal 2 tygodnie nie było ;-; Powiem wam, że Hiszpania a szczególnie Barcelona są piękne. Kocham ciepłe morza i hiszpańskie jedzenie <3 Ja chcę jeszcze. *.* Postacie mi domu w pył nie obróciły. Same plusy :D A i  Salvador Dali to dość ekscentryczna osobistość.

Jenny: W autokarze gorzej go z Aśką nazwałaś.

Ja: Wolę tego nie powtarzać xD A teraz czas pisać następny rozdział tym razem już a akcją ^^ 

Jenny: A gdzie moja narracja?

Ja: Będzie jeszcze, spokojnie. Ledwo wróciłam daj odpocząć. Trochę muszę ponadrabiać, bo tamten net to bym nawet ślimaka nie dogonił.

Jenny: Teraz masz wakacje.

Ja: Będziemy szaleeeć! Ech, nie mam już nic lepszego do powiedzenia, więc do zobaczenia ^^