Rozdział 25: Mistrzyni kłamstw, oschła dama i ukryta furia.

   Jakimś cudem trafiłyśmy do odpowiedniego domu. Reszta już na nas czekała przed bramą.

– Wchodzimy. – powiedział Kaito, gdy stanęłyśmy na chodniku.

   Kiedy przechodziłam przez ogrodzenie, poczułam czyjś wzrok. Spojrzałam na góry. Na balkonie jednego z wieżowców stała kobieta. Wiatr bawił się jej białymi włosami, a wypełnione strachem fioletowe oczy wodziły po naszej grupie. Dostrzegła, że ją widzę i szybko wbiegła do mieszkania.

– Czuję kłopoty. – Artemis odezwała się po raz pierwszy od przybycia do miasta. – To miejsce jest niepokojące. – Bey zapłonął fioletowym płomieniem, z którego się wynurzyła jej postać odziana w kreację al’a kimono. Rozejrzała się czujnie. – Tu było coś potężnego.

– Umiesz powiedzieć, co? – spytałam, gdy Kaito pukał do drzwi.

–  Nie.  – Otuliła się ramionami. – Zimno tu, cholera.

– W końcu to wioska lodu. – rzuciła Harumi, żując gumę.

– Ale....to było mroczne i... – Jej oczy zasnuły się  mgłą. – zabójcze.

   Zapadło milczenie. Mieszkańcy rzucali nam dziwne spojrzenia i wymieniali między sobą różne uwagi.

– Kto to?

– Czego oni chcą od pani Wakany?

– Uła, wyglądają na groźnych.

– Spokojnie, za chwilę zostaną wygonieni.

   Zwykłe plotki osób, które nie mają nic ciekawszego do roboty, niż obrabianie dupy przybyszom. Jednak w tych gąszczu pierdół usłyszałam jedno zdanie, taką perełkę wśród błota.

– Może oni są z tej grupy gdzie poszła Yuki – ojosan? Wiesz, słyszałam, że tam są różne mieszanki ras.

   A to ciekawe. Czyli ta Yuki poszła dobrowolnie do tamtej grupy. Miałam nadzieję, że usłyszę coś jeszcze, ale później tylko gadali o naszym wyglądzie i nieprzyjemnych spojrzeniach (głównie moich i Patricka).

   W końcu drzwi otworzył postawny mężczyzna z krótką niebieską brodą i groźnym spojrzeniem.

– Kim jesteście? – zagrzmiał, kładąc jedną ręką na krótkim sztylecie.

–  Jesteśmy grupy pana córki, Yuki. – powiedziałam, zanim Kaito zdążył się odezwać. Rolini ogarnął, że wiem, co robię i dyskretnie cofnął się.

   Twarz pana domu błyskawicznie zmieniła się z nieufnej na pełną podziwu i przyjazną. Otworzył szerzej drzwi.

– Wchodźcie, wchodźcie. Rin – sama mówiła, że kiedyś przyśle kogoś, by opowiedział, co tam u naszej córeczki. – Wskazał nam obszerną białą sofę. – Wakana, goście przyszli! Z grupy Yuki! – ryknął w stronę schodów. – Chcecie coś do picia? – Jakby nigdy nic zabrał nasze kurtki i powiesił je w przedpokoju.

– Colę! – krzyknął Izumi i został uraczony ciosem w brzuch. – No co? – szepnął zdziwiony do Alice, która go walnęła. – Tutaj przynajmniej mam pewność, że mi nie zamarznie, zanim ją wypiję!

   Patrick teatralnie przewrócił oczami, Harumi westchnęła, a Alice uznała, że nie będzie się wdawała w dalszą dyskusję.

– Przykro mi, ale nie wiem co to. – wyznał zawstydzony gospodarz. – Wiecie, nie za często wychodzę poza miasto. – Interesujące. – Mrożona herbata może być? – Nie czekając na odpowiedź, ruszył w stronę kuchni.

   Gdy zniknął nam z oczu, nie wytrzymałam i wybuchnęłam cichym śmiechem. Jedno zdanie, a ten facet już jest potulny jak baranek! Izumi zaczął się sprzeczać z Alice.

– Cola pochodzi z ludzkiego świata, idioto! Ta grupa magów nie wyglądała na takich, co go odwiedzają! Musimy grać, skoro się pod nich podszywamy.

– Skąd ja mam wiedzieć co mówić? Tego w planie nie było! – Izumi uderzył dłonią w stolik dla wzmocnienia swoich słów.

– To dajcie mi mówić. – powiedziałam, bawiąc się kosmykiem włosów. – Mam niezły plan, jak wyciągnąć z nich informacje o tej grupie. – Zmrużyłam oczy, a na moje usta wpłynął chytry uśmiech.

   Na równi z ojcem Yuki wpadła jej matka, niska kobieta o niebieskich oczach identycznych jak u córki i fioletowych włosach. Nerwowo poprawiała fryzurę i usiadła na fotelu naprzeciwko. Ojciec podał nam szklanki z herbatą i siadł koło małżonki na pufie.

– No dobrze, to może się przedstawmy? – Pani domu zaczęła rozmowę. – Ja nazywam się Wakana Gin.

   Zanotowałam sobie nazwisko w pamięci.

– Ikuto. – mruknął ojciec Yuki.

– Dobre. – pomyślałam, biorąc łyk napoju. – Jestem Minako. – rzuciłam pierwsze lepsze imię, jakie przyszło mi do głowy.

– Shige.

– Junko.

– Kazuhiro.

–  Eiskaku.

– Akio.

   Jak widać każdy z nas podał fałszywe imię.

– Bardzo miło mi was poznać – Wakana uśmiechnęła się promiennie. – Co tam u naszej córki?

   Kaito rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie w stylu ,,Tylko nie przeholuj” i wbił wzrok w blat stołu.

– Cóż Yuki doświadczyła niewielkich ran podczas misji ratunkowej. – Wakana zrobiła przerażoną minę. – Spokojnie nic jej nie jest i ma się dobrze. – dodałam szybko.

– Kto jej to zrobił? – Ojciec zacisnął pięści.

– Jedna demonica. – powiedziałam obojętnie.

,,Która siedzi tuż przed tobą.”

– Niech się modli, by nie trafiła w moje łapy. – warknął pod nosem.

    Na chwilę uśmiechnęłam się kpiąco, po czym zmieniłam wyraz twarzy na fałszywie miły.

– A jak z jej treningami? Radzi sobie? – spytała pani domu.

– Walczy jak lwica. – zapewnił go Patrick.

   Wakana i Ikuto uśmiechnęli się do siebie.

– Zawsze była niesamowicie uzdolniona. – powiedziała z miłością Wakana, gładząc poduszkę.

– Słyszeliśmy. Podobno była najlepszą uczennicą w szkole. – Opróżniłam szklankę i ze stukotem odłożyłam ją na stolik.

   Pani domu aż zarumieniła się z radości. Wtedy uznałam, że już ufają nam na tyle, że bez oporu powiedzą to co chcemy zdobyć.

– W naszej grupie jest nowa osoba. – klepnęłam Harumi w plecy. – Czyli Shige. Chciała poznać historię, jak Yuki trafiła do Rin – san, ale niestety wasza córka ma teraz tak dużo na głowie, że nie mogła jej opowiedzieć, a my nie znamy szczegółów. – skłamałam gładko bez mrugnięcia okiem.

– Och, jasne, że wam opowiemy! – Wakana pokiwała energicznie głową. – To będzie brzmiało niemal jak bajka! Bo widzicie – W jej oczach pojawiła się nostalgia. – kiedyś z trudem wiązaliśmy koniec z końcem. Wysłaliśmy Yuki do najlepszej szkoły, przez co nasze finanse jeszcze bardziej podupadły. – westchnęła. – Yuki ciężko pracowała, niemal codziennie trenowała, czytała i prosiła starszych o porady. Miała tyle różnych osiągnięć i była najlepsza! Nauczyciele wróżyli jej świetlną przyszłość po ukończeniu szkoły. Jednak mój mąż miał wypadek. – Zerknęła na jego prawą rękę. – Leczenie pochłonęło fortunę i nie było nas stać na szkołę. Wtedy w naszym domu pojawiła się Rin – sama. Powiedziała, że Yuki ma niesamowite zdolności i powinna się rozwijać. Pokazała nam ośrodek – Drgnęłam, słysząc to słowo. – gdzie nasza córka mogła by się dalej szkolić i stać się jedną z wojowniczych magów. Zgodziliśmy się z oporem, pod warunkiem, że Yuki za miesiąc wróci i nam opowie jak było. Rin – sama zabrała ją do Sylwdoru. – Kolejne miejsce do odwiedzenia. – Kiedy córcia wróciła, była przeszczęśliwa i chciała tam wracać. To co mieliśmy zrobić? Rin – sama obiecała, że będziemy reguralnie dostawać pieniądze. Tak też się stało. Zresztą chyba widać, prawda? Tak to się zaczęło. – skończyła opowiadać i wzięła głęboki wdech.

   Mało z niej wyciągnęłam, ale to dopiero początek.

– A Rin – san jest jaką osobą? – spytała Harumi, doskonale udając zagubioną nowicjuszkę. – Nigdy jej nie spotkałam.

– Ach, pewnie ktoś inny cię zwerbował? Cóż Rin – sama to naprawdę wyśmienita czarodziejka dźwięków. Mówiła, że pochodzi z..hmmm...granic Piekła. – powiedziała Wakana nieco niezaspokojonym głosem. – Nieprzyjemne miejsce, co? – zaśmiała się nerwowo.

– Mieszkańce nie lubią demonów. – zauważyła Artemis, przecierając oczy. – Jakim cudem jeszcze nie zauważyli waszej aury?

   Skinęłam głową w kierunku Kaito, który trzymał w zaciśniętej pięści małą, czerwoną kulkę w czarne kropki. Ona maskowała naszą aurę.

– Rozumiem. – mruknęła miko. – Wszystko dokładnie zaplanowaliście. – Na jej twarz wkradło się rozbawienie. – Ale ty robisz po swojemu. Zawsze wymyślasz na poczekaniu. – Pokręciła głową. – I wszyscy ci wierzą. To trochę przerażające, nie sądzisz?

– Taka jest cena bycia zbyt naiwnym.

   Nagle pan domu poderwał się z fotela. Harumi podparła głowę jedną ręka, dzięki czemu koniuszkami palców dotykała kolczyka. Ikuto zza pazuchy wyjął małą buteleczkę wypełnioną pomarańczową cieczą.

– Co wy na to? – potrząsnął flakonikiem. – To nasza specjalność! Chcecie?

   Zgodnie odmówiliśmy, chociaż Izumi rwał się, by spróbować (Harumi pociągnęła go za ucho). Pan domu zrobił zawiedzioną minę i sam wypił zawartość buteleczki, po czym się skrzywił.

– Jakie to kwaśne. – parsknął, ocierając usta. – Dobre cholerstwo! – Wyraz jego twarzy zmienił na się na bardziej nieprzenikniony. – Zdolne z was bestie. – Zaśmiał się. – Ale wiecie magów tak łatwo oszukać się nie da!

   Na te słowa w ręku Harumi pojawił się czarny pistolet z krótką lufą, wycelowany prosto w Ikuto. Ten jednak pomachał nam na pożegnanie. Pochłonęło nas niebieskie światło.  

****

   Rin podeszła do czarodziejki lodu, która w zadumie wpatrywała się w horyzont. Delikatnie dotknęła jej śnieżnobiałego ramienia, by tamta się odwróciła.

– Rin – sama! – zawołała zaskoczona Yuki. – Co cię tu sprowadza? – Zsunęła się z parapetu i stanęła na czarnych kaflach, którymi było wyłożone pomieszczenie.

– Tyle razy prosiłam byś mówiła: Rin. – powiedziała kobieta z rozbawianiem. – Przyszłam sprawdzić jak twoje rany.

– Już znikły! Mam tylko bliznę na nadgarstku.

   Rin w środku szalała ze złości.

– Cholerne demony! One zawsze wszystkich niszczą! – krzyczała w myślach.

   Lecz na zewnątrz miała maskę. Zazwyczaj była to chłodna w stosunku do innych kobieta, ale w towarzystwie Yuki robiła się nieco żywsza i milsza. Tak było najlepiej. Nie pragnęła mieć dobrych stosunków z innymi rasami. Dla niej liczyli się tylko magowie. Nie jakieś anioły, demony, elfy czy ludzie.

   Drzwi rozsunęły się i stanął w nich zdyszany Hideki.

– W lodowym mieście pojawiły się demony! – oświadczył, łapiąc oddech.

   Yuki zakryła usta dłonią, a oczy Rin zwęziły się w małe szparki.

– Coś zrobiły?

– Była mała bitwa pod szkoła nr. 2. Obecnie król zabrał ich do pałacu. Jeszcze nie wiemy w jakim celu.

– Skoro staruch ma zamiar się nimi zając to kamień z serca. – Rin wzruszyła ramionami. – Powiedz mi lepiej, jak idzie nasza akcja.

– 231 zainfekowanych niemal wszyscy dostali ataku szału, a potem gwałtownie opadli z sił. Planujemy zwiększyć dawki, ale do tego jest potrzebna twoja zgoda.

   Pisk w uchu przypomniał mu o pominiętej rzeczy.

– Twoja zgoda, Rin – sama. – wydusił, przeklinając na nią w duchu.

   Pisk ustał, a kobieta obdarzyła go lodowatym spojrzeniem, od którego pragnął stać tak malutkim, by nie mogła go dostrzec. Tak, Rin była niekwestionowaną liderką w tej grupie. Nikt się jej nie sprzeciwiał, wszyscy słuchali i bez szmeru wykonywali jej polecenia.

– Muszę się zastanowić. – powiedziała powoli, wyraźnie akcentując każde słowo. – Hideki twój brak szacunku może mieć kiedyś tragiczne skutki. – Miała tak spokojny i poważny ton, że poczuł, jak miękną mu nogi. Ta kobieta naprawdę go przerażała, co było niemały osiągnięciem. – Widzę, że zaczynasz rozumieć. – Zarzuciła na głowę złotą chustę, uśmiechnęła się ciepło do Yuki i z godnością samej cesarzowej wyszła.

****

   Co to ma być? Nie mam kurtki, jestem w samym podkoszulku i spodniach, a gdzie stoję? W pałacu, w którym króluje temperatura – 60! Starałam się nie kichnąć, bo smarki zaraz by zamarzły i nie wyglądałoby to za ładnie.

   Taaa powinnam się obrócić i sobie normalnie pójść, ale ten ich król miał do nas jakiś ważny interes, bo cały czas mierzył nas uważnym spojrzeniem, po czym popadł w zadumę. Dwaj strażnicy z toporami w dłoniach czekali chyba na rozkaz do ataku, który jednak dalej nie nadchodził.

– Zwiąż włosy. – rozkazał  król Alice.

   Blondynka nie odezwała się, ale stanowczo pokręciła głową, na co przy naszych gardłach pojawiły się lodowe szpikulce.

– Zwiąż je! – warknął.

– Staruchu może tak grzeczniej? – spytała zirytowana Harumi i kilkoma  kulami zniszczyła sople, po czym wycelowała w niego lufę. – Czego chcesz?

– Bezczelnie zniszczyliście szkołę i jeszcze macie czelność domagać się ode mnie dobrych manier? Demony to naprawdę nadęta rasa.

– Tak, tak, słyszeliśmy to nie raz. – przerwałam mu. – To możesz nam łaskawie powiedzieć czego chcecie?

– Niech wasza przyjaciółka zwiąże włosy. – powtórzył król.

   Westchnęłam ciężko i niemo poprosiła Alice, by spełniła prośbę tego idioty. Shirai upięła więc włosy w wysokiego kucyka, tym samym odsłaniając drugie, zielone oko.

   Władca lodowych magów na moment znieruchomiał i powiódł wzrok na Patricka.

– Wy. – syknął. – Niemożliwe...A jednak. – Opadł na biały tron. – Pojmać ich!

****

   Zielone oczy stały się czerwone jak krew. Strażnicy nie zdążyli nawet unieść toporów, gdy dostali czarnymi kulami energii w brzuchy i padli bez życia na marmurową posadzkę.

– Musisz się nauczyć jednego, o wielki królu lodowych magów. – rzekła spokojnym tonem Jenny. – Nigdy nie atakuj moich przyjaciół. Wiesz dlaczego? – Ostre białe zęby błysnęły. – Bo możesz skończyć w piachu.

   Władca zmarszczył brwi i wytworzył śniegowych wojowników. Jednak aura bijąca od Ashidy po prostu przytłaczała i jego twory rozpadły się.

– Ona kogoś przypomina. – pomyślał, patrząc na nią. Te oczy, uśmiech i aura. – Stanowczo.

– Teraz nam ładnie wytłumaczysz, czego chcesz od Alice i Patricka. – Przechyliła głowę, zamknęła oczy i uśmiechnęła się promiennie. – Dobrze?

   Doskonale wiedział, że nie ma wyboru.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Deszcz *.*

Jenny: A podobno nie przepadasz za nim.

Ja: Po tylu tygodniach suchoty drobny deszczyk się przyda ^^

Alice: Ale ty przedłużasz te wydarzenia w pałacu.

Ja: No ciii, musicie zdobyć jeszcze kilka informacji i przy okazji wyjdzie na jaw kilka faktów ^^

Jenny: Ile jeszcze będę siedziała na tym zadupiu? >.< *podziwia jak ładnie wyprowadza wszystkich w pole* Hyhyhy

Ja: Jeszcze trochę ^^ A teraz mam takie pytanko. Polecicie mi jakieś fajne książki? XD

Patrick: Mól książkowy.

Ja: Morda. Coż najchętniej poczytałabym jakieś fantasty, ale problem jest w tym, że nie wiem jakie xD W każdym razie jak macie jakieś intrygujące książki to piszcie, chętnie poczytam ^^

Jenny: Z show Yuka i Ryugi zrezygnowałaś?

Yuka: No wiesz co ;-;

Jenny: I tak nie masz nic do roboty.

Yuka: Zemszczę się.

Jenny: Też cię kocham.

Ja: Ono jeszcze wróci, gdy Ryuga łaskawie wróci z..yyy....skądś xD

Jenny: Zgaduje, że polazł walczyć z Gingą. A nie sorry to hobby Tategamiego.

Kyoya: -.-

Ja: Odmeldowujemy się ^^