One shot świąteczny: O reniferze, który wcale reniferem nie był

  W kuchni stał łoś.

   Ze spokojem przeżuwał gałązki jakiegoś krzaka, który stał w miętowej donicy na parapecie, i zdawał się nie zwracać uwagi na pięć par oczu, w których płonęły zupełnie różne uczucia.

  W oczach Jenny gościła beztroska, gdyż dziewczyna sama myślała nad jakąś świąteczną atrakcją, a łoś nadawał się do tego idealnie.

  Czerwone tęczówki Harumi wyrażały wielką dezorientację. Skąd w jej kuchni wziął się ten zwierz?

  Ślepia Patricka mówiły wyraźnie znudzonym głosem: „Och, tym razem łoś.”

  W patrzałkach Yuki pojawiły się radosne iskierki. Miała okazję namalować takie dostojne zwierzę!

  Tylko w dwukolorowych oczach Alice lśniła irytacja. Łoś bezczelnie żarł jej naturalnie wychowane zioła!

  Wtem ze swojego pokoju wyszedł zaspany Izumi z rozczochranymi włosami i pluszowym słoniem w objęciach. Przetarł zapuchnięte powieki, zamrugał kilka razy i uśmiechnął się słodko do przyjaciół, którzy stali w kurtkach w progu kuchni i przyglądali się łosiowi.

– Uznałem, że nazwę tego renifera Sho – chan! – oświadczył, uwieszając się na szyi kochanej starszej siostry.

  W odpowiedzi usłyszał dźwięk odbezpieczania pistoletu.

***

   Przygotowania do świąt przebiegały tak jak zawsze. Izu, mimo że był lekko naburmuszony przez reakcję siostry na Shośka, dekorował choinkę złotymi, czerwonymi, purpurowymi oraz srebrnymi łańcuchami i różnobarwnymi bombkami. Alice – ciągle złorzecząc na Shośka za zjedzenie ziół – stała nad garnkiem z aromatycznie pachnącą zupą. Patrick ogarniał oświetlenie, dzięki czemu po raz kolejny będziemy najbardziej oczojebnym budynkiem w zasięgu stu kilometrów. Yuka malowała na korytarzu, co chwila marszcząc nos i klepiąc się po policzkach, by utrzymać wenę w ryzach. Jedynym problemem była Haru.

– Ale ścianę mogłaś sobie podarować, znowu trzeba będzie tynkować – powiedziałam, spoglądając na kilka dziur nad półką z przyprawami. – A wiesz, jak teraz trudno o dobrego tynkarza!

  W sumie nie do końca łapałam, czemu moja ukochana snajperka się tak wkurzyła. Będzie pyszne żarcie, ona ma wolne w robocie,  Wild Fang i WBBA szlag wziął, są święta, żyć nie umierać. Może troszkę Shosiek psuje nastrój swoim włochatym cielskiem i faktem, że nie jest reniferem, ale bez przesady, każdy może się pomylić i jedno i drugie ma rogi.

– Zamknij się, Jennifer – odparła groźnym głosem.

  Kompletnie się tym nie przejęłam, tylko oparłam nogi o blat stołu, kiwając się na dwóch nogach krzesła.

– No, no bez nerwicy, Haru.

– To nie ty masz łosia w domu – wbiła ponury wzrok w kolana – Mój własny brat nie odróżnia renifera od łosia...

– Bo sam jest łosiem – zauważył Patrick  i po chwili zgrabnie się uchylił przed nadlatującą deską do krojenia.

– Zawsze możemy z niego zrobić pieczeń – wzruszyłam ramionami. – Mogę go już nawet pociąć – poklepałam katanę,

– Niee! – Yuka dramatycznie zawyła i zamachała rękami jak wiatrakami. – Najpierw muszę go namalować!

  Artystka ledwo ujrzała tego pseudorenifera, od razu popędziła do schowka, wyciągnęła z niego sztalugę, a z kieszeni granatowego płaszczyka farby oraz dwa pędzle, po czym zasiadła na niskim stołku i oddała się malowaniu Shośka, który stał w przedpokoju i wpierdalał jakieś zielsko.

  Typowe święta, nic dodać nic ująć.

– Długo ci to zajmie? – spytała Haru, rozchylając palce i patrząc na łosia z nieukrywaną złością. – Ten cholerny zwierz śmierdzi.

– Możemy go umyć! – zaproponował Izumi, biorąc się pod boki.

– Nie będziemy trzymali łosia w domu – wycedziła, mordując brata wzrokiem.

– Eh? Czemuu? Przecież mamy duży dom!

– To dzikie zwierze! Będzie tu mieszkało po moim trupie!

   Grzecznie przełknęłam uwagę o zwierzętach, jakie są w Piekle i jakie Haru bardzi lubi, bo z pociskiem między oczami było mi wybitnie nie do twarzy.

–  Haruś, czemu jesteś taka podłaaaa? – zajęczało dziecko tęczy, przytulając się do Alice. – Aliiice, zrób coś.

– Haru ma rację. Łoś przeszkadza i śmierdzi – Shirai odwróciła się i z kamienną twarzą podniosła tasak, który zalśnił w świetle lampy. – Lepiej się go pozbyć.

– Mordercyyy! – zawył Izu, odskakując od Alice. Przytulił do siebie Shośka i zwrócił się do Pata i Yuki. – Wy też chcecie zabić mojego renifera?!

– To łoś, bałwanie – westchnął Patrick, włączając kolejny komplet światełek.

– Na razie maluję, więc ma być żywy – odparła wesoło artystka, uśmiechając się.

  Izu wydął policzki i popatrzył na siostrę maślanymi oczami skrzywdzonego szczeniaczka. Kiedy ujrzał wyprostowany środkowy palec, obrócił się na pięcie.

– Phi! Nic mnie to już nie obchodzi! – oświadczył i poszedł do pokoju, trzaskając drzwiami. Foch forever z przytupem, zaraz polecą kolędy na cały regulator.

   Wywróciłam oczami i zerknęłam na Haru.

– Co ci szkodzi potrzymanie tego łosia do jutra? Później zrobi się z niego jakieś kotlety czy coś.

– Gdyby tam miało być, to to cholerstwo mogło by tu zostać – skrzywiła się. – Ale znając Izu zaprze się i ten łoś tu zostanie co najmniej do przyszłego miesiąca, a ostatnia rzecz o jakiej marzę podczas wolnego, to jakieś śmierdzące, kopytne zwierzę w mieszkaniu.

– Ehh, widzę, że muszę wkroczyć do akcji – podniosłam się i otrzepałam bluzę z okruszków kruchych ciastek. – Ty ogarnij Izu, a ja ogarnę Shośka. Yuka, skończyłaś?

– Yhym, tło namaluję później.

***

  Dziwne, dlaczego ludzie nie chcą kupić łosia za tysiąc jenów? Przecież to niepowtarzalna okazja! Gdzie w Japonii można zdobyć łosia? No gdzie?! A przy okazji mają niepowtarzalną szansę, by wspomóc portfel piękności z brązowymi włosami o szmaragdowych oczach!

   Zauważyliście, że robię się coraz skromniejsza?

  Westchnęłam, a obłoczek pary, który wypłynął z moich ust, poszybował do granatowego nieba usianego gwiazdami. Sklep spożywczy był rzut kamieniem, ale byłam zbyt leniwa, by się kopsnąć po jakąś kawę. Zamiast tego wygodnie rozsiadłam się na fotelu, opierając nogi odziane w skórzane kozaki o biała tabliczkę z napisem „Łoś na sprzedaż! Jedynie 1000 jenów! Okazja!”. No co wy sobie myślicie? Że będę stała jak jakiś przygłup? Mowy nie ma.

  Teoretycznie mogłam też Shośka pieprznąć do jakiegoś lasu, ale skoro już się pofatygowałam i go zabrałam, to chcę mieć jakieś korzyści, halo halo. Najwyżej jak mi już dupa zacznie odmarzać, to go wrzucę do jakiegoś zoo i niech sobie radzi, dzielny w końcu jest, skoro nie umarł od samego wzroku zabójcy Haru. Weteran, ot co.

  Sam bohater przedsięwzięcia stał nieopodal uwiązany do słupa ze znakiem i gryzł krzaka. Tylko czekać aż się straż miejska zleci. Eh, zachciało mi się być uczynną.

– Em, Jenny, co ty odwalasz?

  Popatrzyłam w prawo i spotkałam się z niebotycznie zdumionym wzrokiem fiołkowych oczu Chrisa. Chłopak stał obładowany paczkami i owinięty szalem po czubek nosa.

– Łowię rybki, jakbyś nie zauważył – zakpiłam. – Sprzedaję łosia, kryzys nadszedł.

– Skąd wytrzasnęłaś łosia? – Podszedł do Shośka, który bez oporu dał mu się pogłaskać. W końcu po ekipie demonów ludzie wydają mu się niegroźnymi wiewiórkami. Cóż za porównanie, czuję, że będę pisarką.

– Kumpel skądś go wziął. Nazywa się Shosiek.

– To nie powinnaś go oddać odpowiednim służbom?

– I stracić hajs? Oszalałeś? – Podniosłam tabliczkę i po chwili namysłu dopisałam jeszcze jedno zero do ceny oraz magiczne słowo „promocja”, które podkreśliłam dwa razy. – W końcu są święta, pieniążki są potrzebne.

  Chris westchnął, patrząc na mnie z niedowierzaniem. Wyszczerzyłam się i strzepnęłam biały puch z włosów.

– To bierzesz go czy nie?

  Pokręcił kilka razy głową, po czym rzucił mi kilka paczek i zaczął klepać kieszenie w poszukiwaniu portfela. W końcu go odnalazł i wyciągnął plik banknotów.

– Dam ci 2000.

– Ale tutaj piszę dziesięć tysięcy, Chris – kun – pomachałam tabliczką. – Czytaj wyraźnie.

– Za chwilę, moja droga, pojawi się tu policja i będziesz musiała oddać swojego Shośka – powiedział z uśmiechem.

– Ugh – wydęłam policzki. Niestety miał rację. – Znaj łaskę pana. Jak dorzucisz 500, to dam ci sanki na te twoje paczki.

– Zgoda.

   Patrzcie jaka ze mnie królowa biznesu! Z łosia zrobiłam szeleszczące 2500 jenów! Wstałam z fotela, odwiązałam Shośka i wyciągnęłam zza krzaka średniej wielkości drewniane sanki, które wygrzebałam ze składzika rodzeństwa Terada. Wtedy myślałam, że zrobię sobie prywatny powóz, ale łoś stawał co pięć minut, by upierdolić jakiegoś krzaka czy tam drzewko, więc z tego zrezygnowałam.

– Co z nim zrobisz? – spytała, podając mu sznur, do którego był uwiązany Shosiek.

– Mam kolegę leśnika. On coś zaradzi – Chris jeszcze raz pogłaskał łosia po nosie. – To na razie. Wesołych świąt, Jenny.

– Wesołych.

  Jeszcze przez chwilą patrzyłam, oparta biodrem o fotel, jak ciągnie za sobą sanki z paczkami, a drugą ręką prowadzi łosia.

  Ja pierdolę, właśnie sprzedałam łosia.

  W Święta.

  Logiko, gdzie jesteś?

***

  Kiedy teleportowałam się z powrotem do domu Teradów, powitał mnie zapach pieczeni oraz pierników i cisza. Zdumiona, że nie słyszę wrzasków Izu i Haru czy też strzałów, zajrzałam do salonu i uniosłam kącik ust. Obydwoje drzemali przed kominkiem przykryci kocem, trzymając się za ręce.

– Jeszcze ich nie budź, ledwo się uciszyli – mruknęła Alice, zdejmując fartuszek i rozpuszczając włosy, które złotymi falami spłynęły jej aż do pośladków.

– W każdym razie pozew o zakłócanie spokoju mają już zapewniony – dodał Pat.

– Przesadzacie, nie darli się tak głośno – zaprotestowała Yuka.

– Tylko dzieci w sąsiednim wieżowcu zaczęły płakać – wytknęła ironicznie Alice.

  Artystka pomachała lekceważąco dłonią i przykucnęła przy rodzeństwie, podpierając podbródek nadgarstkiem.

– Ale patrzcie jak oni uroczo razem wyglądają. W sumie gdyby nie Shosiek, to byłoby by takiego uroczego rodzinnego obrazka – stwierdziła, wyciągając telefon i cykając im fotkę.

– A właśnie co z łosiem? – przypomniał sobie Patrick, przenosząc na mnie wzrok.

– Jest w bezpiecznych rękach.

– Czyli u rzeźników?

– Phi, myślisz, że jestem aż tak nieczuła? U leśnika, mój drogi panie!

  Patrick już otwierał usta, lecz Alice zmroziła go wzrokiem, niby przypadkiem trzymając jego laptop w dłoniach, więc się zamknął i podniósł z kanapy.

– Dobra, póki rodzeństwo masakry śpi, to może przemyćmy prezenty? – zaproponował.

– Prezenty?!

  Odwróciliśmy się jednocześnie, by zostać uraczeni widokiem dwóch rozczochranych głów, które różnił jedynie odcień koloru włosów i tęczówek. Obydwoje mieli rumieńce po drzemce i roziskrzone oczy.

  I powiedzcie wy mi teraz, że to nie jest najbardziej urocze rodzeństwo świata.

 Dlaczego napisałam shota świątecznego o łosiu xDD Czemu xDD Tyle to ma do świąt, co karp do Wielkanocy xD Co ja mam we łbie, powie mi ktoś? xD Dobra, uspokajam się *wdech i wydech* 

Kochani wy moi! Nadszedł ten wyczekiwany przez nas okres świąteczny, gdzie w końcu mamy trochę spokoju, dlatego też życzę wam:

Jenn: Wiele szczęścia ;3

Patrick: Radości

Alice: Spełnienia marzeń ^^

Yuka: Zdrówka! ;D

Harumi: Spokoju *zerka wymownie na brata*

Izumi: Miiiłości! ;* *przytula siostrę*

Kyoya: Świetnych prezentów *uśmiecha się lekko*

Benkei: Pysznego żarcia!

Demure: Najlepszych ocen 

Nil: Jak najwięcej śmiechu

Jenn: No i zajebistego Sylwka! ^^

Wesołych świąt! ^^