Rozdział 1: Robot?

   Tategami Kyoya. Człowiek czy robot? Serio, od kiedy go poznałam, widziałam u niego dwie emocje, no może trzy. 

   Na eliminacjach do afrykańskiej drużyny uznałam, że po prostu jest spokojny i oszczędny w emocjach, ale mocno się pomyliłam. Ma gdzieś cały świat, liczy się tylko walka i wygrana z Gingą, tym rudym od przyjaźni. Naprawdę nie wiem, co dziewczyny w nim widzą. Owszem jest dość przystojny i ma miły głos, lecz to za mało. Już wolałabym włóczyć się z Ryugą, który niestety wącha kwiatki od spodu, niż przebywać 24 godziny na dobę z tym narwańcem.

   Do reszty drużyny nic nie mam. Nil jest miły, inteligenty i dobrze się dogadujemy. Demure to lekko strachliwy chłopak, ale bystry. Benkei to ,,przyjaciel” Kyoyi i człowiek nierozumiejący słowa ,,nie’., jednak mimo tego da się z nim jakoś żyć i nie dostać rozstroju nerwowego. Westchnęłam i popatrzyłam przed siebie. Jedyne, co ujrzałam, to rozzłoszczona twarz lidera naszego teamu. Lekko się odsunęłam, bo czułam, że ma mi ochotę rozdrapać gardło.

– Możesz mnie chociaż raz posłuchać, Jennifer?! – warknął.

– To ty odczuwasz złość? – krzyknęłam, szczerze zdziwiona.

   Uderzył pięścią w stolik, o który opierałam nogi.

– Szybka jesteś Ashida. Posłuchaj, mamy okazję pokonać Gingę.

– Chyba ty masz okazję.

– Nie zmieniaj tematu. To ty przegrałaś z Tsubasą, ma ci przypominać? – syknął, mocno już wkurzony.

   Poczułam przypływ złości. Tsubasa był opętany mroczną mocą i musiałam przegrać, żeby on przeżył! Ale wspaniały Tategami ma to w nosie. Fakt, że epicko rozwalił walkę drużynową to nic.

– To przez ciebie przegraliśmy walkę drużynową. Nil wymyślił dobrą strategię, łatwo byście to wygrali, ale niee! Król Bestii musi w końcu pokonać rudego, bo inaczej się potnie. – wycedziłam, ledwo nad sobą panując. Miałam ochotę go wyzwać na pojedynek.

- Ej, spokojnie. To stare dzieje. Nie przyszliśmy tu wypominać sobie porażek. – uspokajał nas Egipcjanin.

   Dopiero teraz zauważyłam, że wstałam i mierzyłam się z Kyoyą wzrokiem. Wzięłam głęboki wdech i powiedziałam w miarę spokojnie.

 – Idę się przewietrzyć.

   Wyszłam z sali obrad i pokierowałam się do bey-parku. Niby mogłam iść do mieszkania, lecz w obecnym stanie pewnie rozwaliłabym tam ściany lub okna. Opadłam na ławkę i założyłam słuchawki. Moje kochane brązowe kłaki weszły mi do oczu. Warknęłam i upięłam je w coś przypominającego warkocza.

– Hej, Jenny! – usłyszałam radosny głos Madoki. Uniosłam głowę. Dziewczyna stała nade mną, uśmiechając się ciepło.

– Czuję, że miałaś kolejny spór z Kyoyą. – powiedziała.

– Bingo. Masz ochotę poplotkować i ogarnąć mojego beya? – spytałam, uśmiechając się.

– Oczywiście! Po drodze pójdziemy jeszcze po babeczki, bo czuję, że bez nich się nie obejdzie. – obróciła się i ruszyła w stronę najlepszej babeczkarni w mieście.

   Wstałam z ławki i ruszyłam za moją przyjaciółką.

****

   Siedziałam w B-pit pożerając 3 babeczkę z malinami. Madoka czyściła Fusion Wheel Artemis (mój bey) i słuchała moich wyżaleń.

– Przecież na mistrzostwach nie wściekłaś się za przegraną walkę drużynową – powiedziała, odwracając do mnie głowę.

– Wiem. Ale wkurzył mnie, to wypomniałam mu jego porażkę – powiedziałam, rozsiewając wokół okruchy.

   Dziewczyna westchnęła i zajęła się beyem. Po chwili milczenia popatrzyłam na zegar. Wskazywał 16.12

– O której wyszłam?  – zaczęłam się zastanawiać. Po moich długich próbach przypominania sobie wyszło mi, że opuściłam drużynę dwie godziny temu...

– Kyoya mnie zabije – mruknęłam i sięgnęłam po kolejną babeczkę. Tym razem wzięłam czekoladową z kremem orzechowym.

– Skończyłam! – oświadczyła radośnie Madoka, odjeżdżając od biurka. Artemis była ślicznie odnowiona.

– Dziękuję. – podeszłam do stolika i zgarnęłam beya do pudełka. – Muszę już lecieć, bo mi urwą głowę. Papa. – rzuciłam na pożegnanie i ruszyłam w kierunku cudownej sali obrad.

Jenny: Szybciej ja urwę głowę temu glonowi -.-
Kyoya: Możesz mi powiedzieć czemu mnie tak nie znosisz?
Jenny: Gdybym musiała wymienić wszystko to byśmy tu posiedzieli do rana.
Ja: Dobra, dobra wiem, że się uwielbiacie, ale zachowujcie pozory normalności. Prooszę.
Jenny *nadyma policzki i wychodzi*
 
Mam wreszcie pierwszego posta ^^ Cieszę się jak głupia, ale cóż taka jestem ^^.