Rozdział 2: Czerwonowłosy przybywa

   Otworzyłam drzwi do sali kopniakiem.

– Jest tu kto? – rozejrzałam się dookoła.

   Nie? To świetnie, mogę iść do domu. Odwróciłam się i uderzyłam o coś głową.

– Auuu!- zawyłam niczym pies, trzymając się za czoło.

– Gdzie. Byłaś. Do. Cholery?! – wysyczał mi do ucha nie kto inny jak Tategami.

   Był wściekły. Nie, to mało powiedziane. Był na granicy furii. Z oczu leciały mu dzikie błyski, ręce miał zwinięte w pięści, a usta wygiął w nienaturalny uśmiech. Każdy inny na moim miejscu dostałby zawału.

– Wyglądasz, jakbym ci matkę zabiła.- parsknęłam i wybuchnęłam śmiechem. Chyba nie takiej reakcji się spodziewał. Inni się go bali i szanowali, a ja lekceważyłam. To go najbardziej denerwowało. Chwycił mnie mocno za ramię, wpijając paznokcie w moją skórę.

– Odpowiadaj. – powiedział.

– Byłam u Madoki, jak tak bardzo chcesz wiedzieć – odparłam, chwyciłam go za przegub i ścisnęłam. - Łapy przy sobie. – dodałam groźniejszym tonem.

   Puścił mnie. Westchnął i przejechał dłonią po twarzy.

– Mam dość. Jutro o 17 w hangarze za miastem. – powiedział.

– Masz zamiar ze mną walczyć? – spytałam z rozbawieniem.

– Owszem. Jeśli wygram, zaczniesz się mnie słuchać i przestaniesz lekceważyć walki.

– Jak ja wygram, odczepisz się ode mnie i zaczniesz być miły.

– Zgoda. – mruknął i skierował się do wyjścia.

   Ja wyszłam przez okno (często tak robię) i podreptałam do mieszkania. Mieszkam w wysokim wieżowcu w okolicach B-pit. Weszłam na klatkę schodową, a potem do windy i wcisnęłam guzik 7. Po otwarciu drzwi i zamknięciu ich rzuciłam się na kanapę.

– Mam dość... – mruknęłam, trąc powieki i sięgnęłam po pilota.

   Włączyłam sobie ,,Obecność’’ na pobudzenie. Potem kolejne dwa horrory. Kiedy jedna z bohaterek darła się wniebogłosy, uciekając przed psychopatą, zorientowałam się, że już po pierwszej w nocy. Powlokłam się pod prysznic. Miałam dziwne uczucie, że ktoś na mnie patrzy. Co chwilę musiałam się odwracać, bo myślałam, że ktoś za mną stoi. Po kąpieli postanowiłam iść spać. Światła we wszystkich pokojach były zgaszone. Nie pamiętam, żebym je gasiła...

  A zresztą luj z tym, najwyżej poczęstuje tajemniczego gościa kopniakiem w zęby.

   Powlokłam się do sypialni, gdzie otuliłam się szczelnie kołderką, położyłam ręce pod brzuch i byłam gotowa do snu. Nagle usłyszałam czyjś oddech. Krótki, urywany, chrapliwy.

  Obróciłam głowę i rozejrzałam się czujnie po pokoju. Widziałam tylko zarysy mebli, więc zwaliłam to na swoją wyobraźnię oraz horrory i powróciłam do spanka.

   Już prawie zasnęłam, kiedy coś się poruszyło po prawej stronie łóżka. Tym razem mi się nie wydawało. Zaczęłam czujnie nasłuchiwać. Znowu ten oddech. Lekko ugięłam nogi i zwinęłam lewą dłoń w pięść. Policzyłam do trzech, zerwałam się i wymierzyłam lewego sierpowego w twarz tajemniczej osoby. Trafiłam, osobnik wydał okrzyk bólu, a ja wyskoczyłam z łóżka i włączyłam światło.

– Izumi?! – krzyknęłam, patrząc na mojego najlepszego przyjaciela, który ścierał krew z nosa.

– Yo, Jenn – powiedział wesoło. – Dobry cios – dodał.

– Kretyn. Myślałam, że to jakiś psychol, ewentualnie Tategami.– powiedziałam, kręcąc głową. - Jak tu wlazłeś?

– Tędy - odpowiedział i z uśmiechem wskazał na otwarte okno.

   No tak. Izumi to mój przyjaciel od ośmiu lat. Niby mieszka piętro wyżej, ale woli przebywać u mnie. Praktycznie ze mną mieszka. Naprawdę! Ma tu nawet ulubiony kubek, piżamę i ubrania. Jak chce do mnie przyjść, nie idzie jak normalny człowiek po schodach, tylko przełazi przez balkony. I do tego jest cholernym optymistą. Nawet jak oberwie, to się cieszy. Ehh, otaczam się baranami.

– A po co przylazłeś?– mruknęłam, siadając na łóżku.

– Nie mogę odwiedzić przyjaciółki?

– O 1 w nocy? – przekrzywiłam głowę.

–  Nie liczy się pora, liczą się intencje! – zawołał. Uniosłam brew w kpiącym geście i ziewnęłam. – Ooo, widzę, że ktoś tu jest śpiący. – powiedział i poczochrał mi włosy.

   Uśmiechnęłam się i położyłam.

– Dobranoc – usłyszałam, zanim zasnęłam.

   Rano. Cholerny budzik dzwoni od 5 minut, a mi się nie chce ruszyć dupy by go wyłączyć. Jeszcze dzisiaj walka z Kyoyą,  która zdecyduje czy ten glon się ode mnie odczepi. W sumie przydałoby się zadzwonić do Yuki. Obiecałam zrobić to wczoraj, ale cii. Wstałam, rzuciłam budzik w kąt i sięgnęłam po telefon. Wybrałam jej numer.

– Wreszcie! Martwiłam się! Co tam?- usłyszałam głos mojej bff.

– Spokojnie, żyję. Kyoya jeszcze mi nie skręcił karku – zaśmiałam się.

– Spróbowałby! Na Majorce jest super! Jedziemy tu na wakacje! – oświadczyła Yuka.

– Z chęcią. Ogólnie Izumi wpadł na nocną wizytę. – powiedziałam, szukając kapci.

– Też mi nowość. – skomentowała.

  Znalazłam bambosze i wyszłam z pokoju. W salonie na kanapie spał Izumi. Jego czerwona czupryna sterczała we wszystkie strony. Pokręciłam głową i zaczęłam robić śniadanie.

– Ej, Jenny – mruknęła Yuka.

– Hmm?

– Kyoya jest w Japonii? – spytała.

– Oczywiście, dzisiaj z nim walczę.– odpowiedziałam zdumiona. – A co? – dodałam.

– Bo właśnie widziałam gościa niemal identycznego. Był tylko trochę niższy i miał krótsze włosy.

– Może ma brata bliźniaka? – podsunęłam pomysł.

– A ja jestem jednorożcem.

  Wywróciłam oczami i wyjęłam miskę z szafki kuchennej. 

– Ciepło tam masz? – zmieniłam temat, wsypując płatki do miski.

– Nie coś ty,  zimno cholernie  – odparła z ironią.

   Parsknęłam i zalałam płatki mlekiem.

– Dobra ja kończę. Do później. – pożegnałam się.

   Przeszłam do salonu, gdzie spała ruda menda owinięta kocem po sam czubek nosa.

– Wstawaj! Śniadanie! – krzyknęłam i usiadłam przy stole.

   Izumi w odpowiedzi tylko zachrapał. Z uśmiechem podreptałam do łazienki i wzięłam wiadro lodowatej wody.

– Pobudka! –  krzyknęłam i oblałam przyjaciela.

– Heee? Coo?! – wrzasnął i zleciał z kanapy.

– Śniadanie na stole – wykrztusiłam, z trudem łapiąc oddech.

   W końcu nie wytrzymałam i opadłam na fotel, zanosząc się śmiechem. Izumi czasami używał w tajemnicy kredki do oczu. A teraz ta spływała mu po twarzy ciemnymi smugami. Wyglądał jak panda!

– Zdychaj w męczarniach! – krzyknął i też zaczął się śmiać. Następnie pobiegł do łazienki.

   Podczas gdy on doprowadzał się do porządku, ja jadłam płatki i czytałam ekscytujący wywiad w gazecie. Był o problemach modelki z przyjaciółką. Ehh ta to ma problemy, nie to co ja. Wreszcie Izumi wyszedł spod prysznica. Sięgnął po swój ulubiony kubek w kolorowe ciapki i zaczął robić herbatę. Czuję, że pozbawi mnie połowy jedzenia. Jak zawsze.

– Jenny.

– Hmm?

– Musimy pogadać.

– O czym?

– Naprawdę walczysz z Tategami Kyoyą?

Izumi: Pierwsze pojawienie się i już dostałem po twarzy. ^^

  

Walka Jenny i Kyoyi zbliża się wielkimi krokami. Będzie ciężko, nie umiem opisywać walk ;-;. Mam nadzieję, że wyjdzie przyzwoicie.

Jenny: Słyszałeś narwańcu? Szykuj apteczkę!

Kyoya: Phhh. Szukaj miejsca na cmentarzu!

Pozostali: Zaczęło się...