Rozdział 8: Nic niewarte wspomnienia

(Kyoya)

   Jennifer przekrzywiła głowę i z rozbawieniem obserwowała naszą reakcję, a było co oglądać. Hikaru wyglądała, jakby zobaczyła Ryugę, Madoka pobladła, Benkei zaczął się śmiać, Nil zamarł, a Demure wytrzeszczył oczy. Wyglądali jak banda osłów.

– Jaki jest twój cel mówienia nam o tym? – spytałem.

– A czy koniecznie muszę mieć jakiś cel? – odpowiedziała pytaniem na pytanie, robiąc piruet.

   Mimo że wydawała się rozbawiona i rozluźniona, to widziałem w jej diabolicznych oczach niepokój. Wyszczerzyłem zęby.

– Mówimy o tobie. Zawsze masz jakiś cel.

   Przewróciła oczami.

– Ktoś mnie do tego zmusił. – odparła.

– Czemu wcześniej nam o tym nie powiedziałaś? – spytała Madoka, robiąc krok w jej stronę.

   Demonica spojrzała na nią wzrokiem, gdzie lekkie zaskoczenie mieszało się z politowaniem.

– W końcu jesteście ludźmi – rozłożyła ręce, uśmiechając się z pogardą. – Boicie się wszystkiego, co jest od was potężniejsze. Gdybym wam o tym powiedziała, dostalibyście paniki, znienawidzili mnie, powiedzieli o mnie komuś. Miałabym wtedy lekkie kłopoty, a jest mi to wybitnie nie na rękę. Cenię sobie spokój.

– Coś ty powiedziała? – wycedziłem, wyciągając kuczer.

– Odłóż to. – szepnęła mi do ucha. Kiedy zdążyła się tam przenieść?!

– Odsuń się. – warknąłem.

– Jesteś zabawny. Myślisz, że jesteś w stanie mi coś zrobić? – powiedziała z wyraźną kpiną w głosie.

– A żebyś wiedziała, wiedźmo – próbowałem kopnąć ją w udo, ale rozpłynęła się w powietrzu.

– Nic się nie zmieniasz. – siedziała już na fotelu i bawiła się kosmykiem włosów.

   Irytowała mnie w cholerę. Ma nas zamiar zabić czy co? Najchętniej potraktowałbym ją Lionem, ale ta mała zaraza za szybko znikała.

– Czemu mielibyśmy cię znienawidzić? – zapłon Madoki kiedyś wpędzi mnie do grobu.

   Jennifer nic nie odpowiedziała, tylko pstryknęła palcami. Przeniosła nas do jakiegoś pomieszczenia. To chyba była sala tronowa. Jenny młodsza o jakieś dwa – trzy lata siedziała przy stoliku i spokojnie popijała herbatę. Mężczyzna a właściwie demon około pięćdziesiątki o długich blond włosach ubrany w długi ciemny płaszcz ozdobiony rubinami wpatrywał przez okno na deszcz.

– Bitwa z Rago to nie zabawa. Jesteś tego pewna? – spytał, odwracając się do dziewczyny.

   Przecież to tylko człowiek. – odparła z pogardą.

– Z potężnym, mrocznym beyem. – powiedział poważnym tonem demon. 

– Nie rozśmieszaj mnie, Victorze. Miałabym przegrać z kimś tak słabym jak Rago? – przekrzywiła głowę i uśmiechnęła się kpiąco.

– A co z twoimi przyjaciółmi?

– Jaki to problem rozbić tych legendarnych bleyderów? Kyoya już sobie gdzieś poszedł wielce obrażony, Aguma i Chris pracują dla Rago, a Ryuga to po prostu Ryuga. Oni bez mojej pomocy się niszczą – roześmiała się.

- A co zrobisz, jeśli jednak połączą siły?

- Pozbędę się ich i zniszczę Nemezis. – wzruszyła ramionami. – Nie martw się Victor. Nemezis nie jest dla nas żadnym zagrożeniem. – dodała i pociągnęła łyk herbaty.

****

(Jenny)

   Wszyscy dobrze wiemy, że koniec końców historia potoczyła się inaczej. Mimo tego że dałam ten naszyjnik Pluto, a on założył go na Dunamisa, uszkodziłam im helikopter i podjudzałam Agumę, ta banda zawalczyła z Rago. Ja nie mogłam tego zrobić beyem, bo połączenie dwóch beyi ciemności wywołałoby tragedią, która pochłonęła by cały ludzki świat. Miałam zawalczyć z Nemezis jako demon. Czemu im wtedy dałam wolną rękę? Przez to moją cholerną cząstkę ludzkiej natury. Musiałabym ich zabić, a nie umiałam się na to zdobyć. Jestem stanowczo za miła. Spojrzałam na nich. Ludzi, których oszukiwałam od samego początku. Zamiast nienawiści dostrzegłam w ich oczach zaskoczenie. Oho, cóż za zmiana, nie chcą mnie spalić na stosie.

  No może z jednym wyjątkiem.

– Ty... – zaczął groźnym tonem Kyoya, zbliżając się do mnie.

   Był wściekły.

– Od samego początku chciałaś się nas pozbyć! – wrzasnął i zamachnął się, kiedy ktoś chwycił go za przegub.

– Uspokój się. – powiedziała stanowczo Hikaru.

   Narwaniec tylko prychnął i wyrwał się jej.

– Wam, ludziom, nie można zaufać. – mruknęłam.

– Słucham? – posłał w moją stronę mordercze spojrzenie.

– Nie mówię, że wszystkim. Ale ty jesteś tego idealnym przykładem. Liczy się dla ciebie tylko jakaś głupia wygrana, wszystko inne masz gdzieś. Jak mam wierzyć komuś takiemu, hm? – prychnęłam, rozkładając ręce.

   Chciał coś powiedzieć, ale nie pozwoliłam mu.

– Uznałeś, że wiodę życie rozpieszczonego bachora, nie? Pokaże ci to życie, to może zmienisz poglądy. – uśmiechnęłam się pogardliwie i przeniosłam nas w otchłań moich wspomnień.

****

(Kyoya)

   Staliśmy w laboratorium. Do wielkiego łóżka z białym prześcieradłem była przykuta mała dziewczynka. Miała może z dziesięć lat. Długie brązowe włosy okalały drobną twarz. Ciężko oddychała, a jej prawe oko świeciło się czerwonym blaskiem. Do środka wszedł mężczyzna w kitlu. Siadł przy łóżku i wstrzyknął jej coś do żył. Oczy dziewczyny pociemniały, by po chwili zmienić się w oczy demona. Wrzasnęła i zaczęła się szarpać. Po kilku minutach opadła na łóżko i zaczęła pluć krwią.

– Próba nr 6 pomyślnie poprowadzona. – wyszczerzył się mężczyzna. – Brawo Jennifer.

– Zamknij się. – warknęła dziewczyna.

   To się naukowcowi nie spodobało, bo ją spoliczkował.

– Powinnaś być nam wdzięczna, że cię nie zabiliśmy.

   Scenę pochłonął mrok, a my wylądowaliśmy na małej uliczce.

– Co to było? – spytałem.

– Kiedy moje moce się przebudziły, trafiłam do ośrodka badawczego. Tam próbowano przerobić mnie na  żywą, doskonałą broń. – powiedziała chłodno, patrząc gdzieś ponad moją głową. - Idealne życie, co? –  dodała ironicznie.

– Ja... – nie zdążyłem skończyć, bo znowu nas gdzieś przeniosła.

   Koło mnie przebiegła ta sama dziewczynka. Na twarzy miała dużo zadrapań, ubranie było poszarpane, a z lewego ramienia leciała jej krew. Uciekała przed płomieniami. Widać było, że jest na granicy wytrzymałości. Nagle zza zakrętu wypadł jakiś chłopak. Też nie był w najlepszym stanie.

– Jenny! - krzyknął uradowany i wziął dziewczynę na barana. – Trzymaj się, zaraz cię stąd wyciągnę – uśmiechnął się ciepło.

   Dziewczynka skinęła lekko głową.

– Dziękuje Mich...– kawałek sufitu upadł tuż przede mną i zagłuszył jej dalsze słowa.

   Ashida patrzyła na to cało widowisko obojętnym wzrokiem. Jakby to ktoś inny, nie ona, przechodził przez to piekło. Obejrzała się tylko za uciekająca dwójką i ruszyła przed siebie. Wyglądała jak w transie. Płomienie nie robiły na niej żadnego wrażenia. Chcąc nie chcąc, ruszyłem za nią. Weszła do małej salki. Tej samej, w której była przeprowadzane na niej testy. Rozejrzała się uważnie i podeszła do stołu. Pod nim leżał tamten naukowiec. Był przygnieciony sprzętem. Z rany na brzuchu wypływała mu krew. Majaczył i wodził dookoła oszalałym wzrokiem.

– Zawsze chciałam zobaczyć, jak cierpi. – ukucnęła, przyglądając mu się z jakimś chorym zafascynowaniem. – Za to wszystko co mi zrobił. – jej głos stawał się coraz bardziej mroczny, a oczy pociemniały.

– Czyli dlatego nie ufasz ludziom. – stwierdziłem.

– Można by tak powiedzieć – wstała.

   Chyba ocknęła się z tego transu.

– To bez sensu. Przecież twoi przyjaciele to ludzie.

– Naprawdę? – spytała rozbawiona i pstryknęła palcami.

   Tym razem jakieś zadupie. Wyglądało trochę jak ten Hades, do którego zaciągnął mnie walnięty Damian. Koło nas wylądował jakiś gościu. Ten rudy co kazał mi tu iść. Też posiadał skrzydła i demoniczne oczy. Dodatkowo miał na ręce wytatuowany miecz.

– Dawaj, Jenny! – krzyknął i wytworzył czarną barierę.

– Nie tak szybko! – z drugiej strony nadleciała czerwona kula energii.

  Chłopak dostał nią w plecy i padł plackiem na ziemię.

– Harumi to nie fair! – krzyknął, wydymając policzki.

   Z lasku wyszła demonica. Miała długie ciemnobordowe włosy i takie same oczy jak rudzielec.

– Oj braciszku. – pokręciła głową, śmiejąc się.

– Ludzie? – spytała Jenny, gdy po raz kolejny wylądowaliśmy na kamiennej uliczce.

– Nie do końca. – odparłem.

– Czas wracać. – powróciliśmy do jej mieszkania.

– Zatem. – przeciągnęła się. – Co macie zamiar zrobić?

****

(Jenny)

   Czemu właściwie pokazałam to Kyoyi? Cóż on mnie nie znosi (z wzajemnością), więc pewnie próbowałby mnie udupić. A takie wspomnienia wpłyną na niego uspokajająco. Nie chce mieć tu jakiegoś szekspirowskiego dramatu czy innego cholerstwa.

   Wróciłam do formy człowieka.

– Co macie zamiar zrobić? – ponowiłam pytanie.

   Popatrzyli na siebie niepewnie.

– Przecież to jest śmieszne. – powiedziała Hikaru łamiącym się głosem.

   Spojrzałam na nią zainteresowana. Co ona widzi w tym zabawnego?

– Osoba, która pomagała mi po przegranej z Ryugą, jest demonem. To jest głupie, demony są złe. – gadała dalej, nieświadomie mnie denerwując.

– To wasze ludzkie pojęcie o nas. – warknęła Harumi spod ściany.

   Hasama popatrzyła na nas, jakbyśmy jej oświadczyły, że Ryuga wrócił. Szok mieszany z przerażeniem.

– To ludzie wymyślili, że demony są największym złem. Chociaż to ludzie najbardziej szkodzą ludziom. – kontynuowała Harumi.

   Była wściekła. Zawsze tak reagowała, gdy ktoś nas, nawet nieświadomie, obrażał. Jeszcze chwila i się przemieni, a wtedy na moich ścianach będzie mnóstwo plam krwi i dziur po kulach.

– Ta rozmowa nie ma sensu. – westchnęłam.

   Nie ma się co łudzić, ludzie boją się demonów. Tak było, jest i będzie.

– Usunę wam pamięć. Teraz, gdy się przebudziłam, jakoś znajdę tego kretyna i zniszczę go. – powiedziałam bardziej do siebie i uniosłam rękę.

   Wtem dostrzegłam jakiś ruch za oknem. Na parapecie stał prześladowca z aparatem fotograficznym. Zamarłam. Zrobił mi zdjęcie. Ludzie to zobaczą... W ułamku sekundy rozwaliłam okno, chwyciłam tego idiotę i wciągnęłam do środka.

– Czego tutaj szukasz? – zmrużyłam oczy.

– A tak sobie przechodziłem. – zakpił z bezczelnym uśmieszkiem.

   Przywołałam łańcuchy, które go obwiązały. Miałam gdzieś, że tamci to widzą. I tak nic nie będę pamiętać. Wzięłam aparat do ręki.

– Ładny sprzęcik. – zaczęłam przeglądać zdjęcia.

   Musiał przybyć przed chwilą, bo sfotografował mnie, jak wytwarzałam krąg zapomnienia. Zgniotłam aparat w ręce.

– Co to ma znaczyć? – syknęłam, zmieniając się w demona.

   Wyczułam, że coś leci w moją stronę. Spojrzałam w stronę resztek okna. Pewnie kunai. Po minucie koło mojej głowy był wbity właśnie on.

– Uroczo. To twój i twoich kumpli sposób powitania? – zwróciłam się do prześladowcy.

Uśmiechnął się lekko.

– Nieźle.

– Uważaj, bo się zarumienię. – złapałam go z bluzkę i uniosłam do góry.

– Dla kogo pracujesz?

– Nie muszę ci tego mówić. – odparł, próbując spleść ręce.

– Masz rację. Najwyżej skończysz na cmentarzu. – uśmiechnęłam się pod nosem.

   Nagle dostałam potężny cios w kark. Puściłam chłopaka i poleciałam kilka kroków do przodu. Wymierzyłam napastnikowi pięknego kopniaka w brzuch.

– Czego chcesz,Victor? – jęknęłam, patrząc na władcę demonów i jednocześnie mojego mistrza walk.

– Nie możesz go zabić. – odparł, puszczając mój but.

– A to niby czemu? – naburmuszyłam się.

– Kopę lat, Jenny. – usłyszałam za sobą znajomy głos.

Tatatatam! Rozdział z opóźnieniem ale jest :D 

Jenny: Jakim cudem?! *uśmiecha się*

Ja: Znaj łaskę pana ^^

Jenny: Kyoya chciałeś się w damskiego boksera zamienić! Ładnie to tak?!

Kyoya: Rzuć się do morza -.-

Jenny: Ojj nie marudź :D