Rozdział 7: Czas rozpocząć przedstawienie

   Gorący kubek z herbatą malinową parzył mi palce. Hikaru krzątała się po salonie, rzucając mi co chwilę troskliwe spojrzenia. Szczerze? Wnerwiała mnie tym. Wróciły mi siły, krew z wargi już nie leci, a poza tym nie potrzebuję współczucia! Nic wielkiego się nie stało, a Hasama zachowuje się, jakby całą rodzinę mi zabito. Lubię ją, ale niech do cholery przestanie się zachowywać jak moja matka! Wzięłam potężny łyk herbaty, odłożyłam pusty kubek i wstałam.

– Idziesz już? – spytała, grzebiąc w szafie.

– Tak, dzięki za herbatę. – uśmiechnęłam się lekko i wyszłam na korytarz.

– Stój! Ten człowiek może być w pobliżu, a ty jesteś osłabiona! – chwyciła mnie za rękaw bluzy.

– Nic mi nie będzie. – wyrwałam się jej i wybiegłam z mieszkania.

   Szybkim krokiem przemierzałam mokre uliczki. Rozmyślałam, co powinnam zrobić. Ten gościu nie żartował i jeśli czegoś nie zrobię, za tydzień będzie po mnie. A może sama im powiem? Pewnie uciekną z wrzaskiem albo...Przygryzłam wargę. W końcu to tylko ludzie. Nie mogę oczekiwać od nich zbyt wiele. Podniosłam głowę do góry. Może powiem im, a jeśli ich reakcja nie będzie dobra użyję tego. Ale czy będę w stanie tego dokonać? Od wieków tego nie robiłam i pewnie wyszłam z formy.

   Dobra, jak na razie to najlepszy plan jaki mam. Mogłabym ewentualnie znaleźć chłopaka i tak mu przywalić, że nie ośmieli się tego zrobić. Gdybym jeszcze wiedziała, kim był. Westchnęłam i zaczęłam wpatrywać się w szare niebo. Czemu moje życie musiało zacząć się sypać? Poczułam, jak ktoś mnie obejmuje.

– Jenny! – wrzasnęła mi do ucha Yuka.

– Yuka - szepnęłam, przytulając ją.

– Gdzieś ty była?! Umierałam z niepokoju. Nie odbierałaś telefonów. – puściła mnie. – Izumi panikuje. Kiedy wychodziłam, chodził w kółko po salonie.

   Jej różowe włosy były mokre i poskręcane. Na twarzy miała rumieńce. Pewnie cały czas biegła.

– Musimy szybko wrócić do mieszkania. – powiedziałam.

– Jasne, może ten geniusz w końcu się uspokoi. – uśmiechnęła sie Yuka.

– Nie tylko o Izu mi chodzi. Ktoś... – przygryzłam wargę. – wie, kim tak naprawdę jestem. – wyszeptałam, patrząc Yuce prosto w oczy.

   Dziewczyna znieruchomiała. Popatrzyła się na mnie przerażonym wzrokiem.

– Jak? – wyjąkała.

– Tego nie wiem. – rozłożyłam bezradnie ręce.

– Jesteś pewna, że cię nie podpuszczał ? – pociągnęła mnie w stronę wieżowca.

– Chciałabym, żeby tak było. Sprawdziłam to. Wiesz sama jak. On to wie.

   Całą drogę pokonałyśmy w milczeniu Niemal wyważyłyśmy drzwi, wchodząc do środka. Na nasz widok Izumi zerwał się z kanapy i z groźną miną podszedł do mnie.

– Myślałem, że zdechłaś! – wrzasnął i złapał mnie w niedźwiedzi uścisk.

– Nie licz na to. Dalej będę ci życie uprzykrzać. – walnęłam go w plecy, by mnie puścił.

   Chłopak z ulgą wymalowaną na twarzy usiadł tradycyjnie na podłodze.

– Izumi, mamy problem. – usiadłam na fotelu.

– Co jest? – spytał wesoło. Skoro wróciłam, znowu mógł być uśmiechniętym wariatem.

– Ktoś wie, kim jestem. – zaplotłam ręce na piersiach

– To niemożliwe. Doskonale wiesz, jak te informacje są chronione. Tylko kilkoro osób ma do nich dostęp. – prychnął.

– Wiem, ale Izumi zajrzałam mu do umysłu i ujrzałam jego pierwsze myśli. On to naprawdę wie. – zaczęłam pocierać ręce. – Potem zamknął umysł i nie mogłam już dojrzeć, kim był - dodałam zirytowana. –  Więc jestem w ciemnej dupie.

   Chłopak otworzył usta, ale po chwili je zamknął.

– Czego chciał? Zrobił ci coś? – spytał groźnym tonem.

– Spokojnie. Nic mi nie jest. Chciał, żebym o tym powiedziała Wild Fang, Madoce i Hikaru. – wstałam i zaczęłam się przechadzać po pokoju.

– Możemy znaleźć tego gościa i przemówić mu do rozsądku. – powiedziała Yuka.

–  Nawet nie wiem, jak się nazywał. Jak mi namierzysz w ciągu tygodnia chłopaka o niebieskich włosach, worach pod oczami oraz wyglądzie typowego gracza to gratuluję. Mógł uciec z miasta. – stanęłam pod oknem.

– Ty chyba nie zamierasz im tego powiedzieć. – Izumi popatrzył się na mnie, jakbym własnie mu oświadczyła, że wychodzę za mąż.

– A co innego mogę zrobić? Poza tym zawsze mogę użyć tego. – uśmiechnęłam się słabo.

– To bardzo zły pomysł, Jenny. – zasępił się Izumi.

– I ryzykowny. Nie robiłaś tego od ponad dwóch lat – wtrąciła się Yuka.

– Od dwóch lat ogólnie przestałam używać wszystkiego. Ale poradzę sobie. To akurat było łatwe. – wzruszyłam ramionami.

– Trzeba było tak załatwić tego gościa. – mruknął Izumi.

– Tylko że wtedy biłam się z nim i nie miałam tyle czasu, że gdyby za pierwszym razem nie wypaliło, próbować jeszcze raz. – warknęłam.

   Izumi westchnął i wyciągnął coś z komody.

– Masz, bo zaczynasz się denerwować. – uśmiechnął się, rzucając mi, jak się okazało, popcorn do mikrofali.

   Nagle drzwi od salonu walnęły z hukiem o ścianę, a do środka wpadła Harumi. Włosy miała związane w wysokiego kucyka i założyła swoje ulubione kolczyki w kształcie pistoletów. Na czole z trudem trzymały się ochronne okulary, a jej kitel był lekko nadpalony. Widać eksperymentowała z nową bronią.

– Żyjesz! – ryknęła, rzucając się mi na szyję.

   Wylądowałam na ziemi przygnieciona jej ciężarem. Tak, Izu i Haru może i mieli różne charaktery, ale pod względem wyglądu i niektórych reakcji byli identyczni.

– Haru, dusisz mnie. – jęknęłam.

   Dziewczyna zeszła ze mnie, usiadła po turecku i zaczęła bawić się kolczykiem. Zawsze tak robiła, gdy była zdenerwowana.

– Masz zamiar powiedzieć im o swoim sekrecie, nie? – bardziej stwierdziła niż spytała.

   Nie zaskoczyło mnie to. Ona i Izumi posiadali dar telepatii między sobą. Zawsze przekazywali sobie najważniejsze rzeczy.

   Skinęłam głową. Myślałam, że spróbuje mnie zatrzymać, ale ona uśmiechnęła się lekko.

– Zrobisz, co chcesz. Pomóc ci? – podniosła się.

– Jeślibyś mogła sprowadzić tu Madokę, to by było miło

– Już się robi. – puściła mi oczko i wypadła na korytarz.

– To ja biorę na siebie Wild Fang, a Yuka Hikaru. – oświadczył Izumi.

– Dzięki – uśmiechnęłam się delikatnie.

   Niemal jednocześnie puścili mi perskie oczka i wyszli z salonu.

   Zostałam sama z niezłym zamętem w głowie. Położyłam się na podłodze. Podniosłam dłoń. Skupiłam się i po chwili w zobaczyłam czarną kulkę unoszącą się nad nią. Czyli mimo tej przerwy moje umiejętności są takie same. Wyciągnęłam Artemis. Płonęła fioletowym płomieniem. Też to czuła, moje uwolnione moce. Kyoya w końcu się dowie, czemu wtedy nic nie zrobiłam. 

   Stop, stop, zbyt się rozpędziłam.

   W pewnym momencie płomień znikł, by po chwili zapłonąć trzy razy mocniej. Schowałam beya i wstałam. Trochę zajmie im czasu sprowadzenie tutaj wszystkich, więc mam jeszcze chwilę czasu na dla siebie.

****

(Kyoya)

   Kakeru, pajac jeden, nie chciał ze mną rozmawiać. Ciągle trzyma w sobie tą urazę. Co za dzieciak.     Usłyszałem tupot stóp tuż za sobą, więc wyciągnąłem kuczer, obróciłem się i wycelowałem w nim w tajemniczego osobnika.

– Spokojnie, kumplu. – za mną stał jakiś rudowłosy chłopak, który uśmiechał się głupkowato.

– Czego chcesz? – mruknąłem, ciągle trzymając kuczer w pogotowiu.

– Jenny prosi, abyś przyszedł jak najszybciej do jej mieszkania. – odparł.

– Po co?

– Jeśli chcesz poznać odpowiedzi na pytania. – pochylił się do tyłu, a ja myślałem, że mdleje. Jednak chłopak zniknął...Co? Jak on to zrobił!? Rozejrzałem się dookoła, ale wokół mnie były tylko hangary.

Powiedział, że poznam odpowiedzi na pytania. Czyżby Jennifer zdecydowała się mi łaskawie odpowiedzieć?

   Niechętnie ruszyłem w stronę jej mieszkania.

****

(Izumi)

   Ja kompletnie nie rozumiem, czemu Jenn się nie dogaduje z Kyoyą! Mają takie podobne charakterki. Powinni od razu znaleźć wspólny język.

   Przeskakując przez parapety, zastanawiałem się, gdzie mogę odnaleźć ostatniego człona Wild Fang czyli Benkeia. Odwiedziłem większość fastfoodów w mieście, a jego ani śladu. Nagle dostrzegłem dość masywną sylwetkę koło stoiska z hot-dogami. Zeskoczyłem na ziemię. Ludzie gapili się na mnie jak na cyrkowca, ale miałem to gdzieś. Podszedłem do chłopaka i klepnąłem go w plecy.

– Cześć, kolego! Możesz jak najszybciej udać się do Jenny? – spytałem.

   Benkei popatrzył na mnie zaskoczony, przełknął to, co miał w ustach, a następnie powiedział:

– A ty to kto?

– A najlepszy przyjaciel Jenny. Wiesz, my jesteśmy w friedzone, żebyś nie miał głupich skojarzeń. – pomachałem mu ręką przed nosem.

  Jego mina wyrażała jedno wielkie zdumienie. Ciężko będzie się nam dogadać. Dobrze, że jednak ja poszedłem nie Jenn. Ona nie należy do najlepszych dyplomatów, delikatnie mówiąc.

– Idź do mieszkania Jennifer. Jest tam Kyoya. – powiedziałem, wiedząc, że to go ruszy i jak najszybciej się ulotniłem.

****

(Jenny)

   Drzwi wejściowe otworzyły się, a do środka wpadło rodzeństwo Terada.

– Za chwilę będą. – powiedzieli równocześnie.

   Kiwnęłam głową. Huh, coś czuję, że popełniam piramidalną głupotę, ale walić. Lepsza mała grupka niż cała Japonia, nie? 

   Do przedpokoju weszła Yuka, prowadząc za rękę przestraszoną Hikaru i zdumioną Madokę.

– Co się stało Jenny? – spytała brunetka, niepewnie rozglądając się wkoło.

– Za chwilę się dowiesz. – odparłam, a do mieszkania przybyła moja drużyna, Wild Fang.

   Wszyscy, z wyjątkiem Kyoyi, byli mocno zaniepokojeni. Tategami wydawał się taki...wesoły?

– Chodźcie do salonu. – uśmiechnęłam się do nich

   Kiedy wszyscy usiedli, stanęłam przed nimi i westchnęłam. Chwila prawdy nadeszła.

****

(Kyoya)

– Przedstawienie czas zacząć. – mruknęła Ashida, podnosząc rękę do góry.

   Nad jej dłonią pojawił się czarny krąg z dziwnymi znakami. Rozbłysł czerwonym światłem, które otoczyło dziewczynę. Po chwili w jej miejscu stała osoba podobna do niej, ale nie mogła być nią. Miała czerwone oczy z pionowymi czarnymi źrenicami, dłuższe paznokcie i złośliwy uśmieszek na twarzy. Krwistoczerwona bluzka, ciemne, krótkie spodenki i czarne buty sięgające do połowy łydki stanowiły jej strój. Do tyłu spodenek była przyczepiona tak jakby spódnica bez przodu. Miała kolor granatowy z czarnymi elementami. Sięgała jej do kostek. Oprócz tego miała wielkie, upierzone i (nie zgadniecie) czarne skrzydła, które wyrastały jej z pleców. Wyglądała jak upiór.

– Yo, ludzie. – wyszczerzyła się. Miała dwie pary długich kłów jak wampir.

– Kim ty...jesteś? – wyjąkała Madoka.

   Jennifer roześmiała się krótkim, złośliwym śmiechem.

– Demonem.

Rozdział jest tak szybko gdyż tak jakby podzieliłam go na dwie części. Nie jest za długi ale mam nadzieję,że się spodoba :D I co Kruk,wpadłyśmy na ten sam pomysł?

Jenny: Wreeeszcie! *rozkłada skrzydła* zdrętwiały mi ^^

Izumi: *uśmiecha się* To się teraz zacznie..

Kyoya: Co to to to *wskazuje na skrzydła Jenny*

Jenny: Zaskoczony? :P