Rozdział 10: My tu gadu-gadu a mistrzostwa za pasem!

   Następnego dnia mr. Hagane wezwał naszą drużynę do WBBA.

– Ciekawe, o co chodzi – zastanawiał się Nil, gdy jechaliśmy windą.

– Pewnie chce nas za coś opieprzyć – powiedziałam wesoło, ale obawiałam się, że ktoś mu wypaplał mój sekret.

– Standard. – mruknął Egipcjanin.

– Ale za co? – wtrącił się Demure.

– Czy to ważne za co? Jak Hagane ma zły humorek to nawet za niechlujny ubiór – zaczęłam wciskać różne guziczki.

– Nie mielcie jęzorami, tylko chodźcie – mruknął miły jak zawsze Tategami.

– Odezwiesz się ty kiedyś normalnie? – zadałam pytanie retoryczne i ruszyłam za tą irytującą mendą.

   Weszliśmy do gabinetu Ryo. Dyrektor siedział ze skupioną miną przy biurku. Na nasz widok wskazał ręką, byśmy usiedli. Nigdzie nie było Hikaru. Podejrzane.

– O co chodzi? – spytał Tategami, splatając ręce na torsie.

– Więc... – westchnął. – Tylko proszę was, nie zdenerwujcie się.

– Obiecujemy. – odparł szybko Nil, widząc minę Kyoyi.

– Jutro odbywają się eliminacje do mistrzostw, a ja zapomniałem wam to przekazać. – uśmiechnął się niewinnie.

  Papcio Ryo jak zawsze w formie, spóźnia się tak samo jak Explorer. Inna sprawa, że też nic o tym nie słyszałam, a nie oszukujmy się, jestem nieco bardziej ogarnięta od dyrektorka.

– Proszę o czas – ułożyłam ręce w kształt litery ,,T’’– Przecież wszędzie było by to nagłośnione, nie? – rozejrzałam się wkoło, szukając potwierdzenia.

   Ryo uniósł brwi i włączył telewizor.

– Witam wszystkich bleyderów i bleyderki! – znany wszystkim bleyder DJ wyszczerzył zęby. – Nie przegapcie jutrzejszych eliminacji do mistrzostw! Odbywają się na głównym stadionie od 11! – puścił oczko i reklama zniknęła.

– Jeszcze uwierzę, że Kyoya nie ogląda telewizji, ale ty Jenny? – pokręcił głową Hagane.

– Dobra, czekaj. To po co nam to mówisz, skoro wszędzie jest o tym mowa? – dalej nie widziałam sensu wzywania nas tutaj.

- Po pierwsze, przewidziałem, że nie będziecie nic wiedzieć. Po drugie, Nil i Demure nie mogą brać udziału w tych eliminacjach, bo nie są z Japonii. – oświadczył.

– Kiedy zaczynają się w Afryce? – wtrącił się Nil.

– Też jutro. – odparł Ryo.

   Na te słowa Kyoya gwałtownie wstał i zaczął kierować się do wyjścia.

– Dokąd to? – zawołał Hagane.

– Przecież muszę się dostać do Afryki. – mruknął narwaniec.

– Chyba musimy. – poprawiłam go.

– Nikt cię nie zmusza, byś jechała. – warknął i wyszedł.

   No tak samotny lew. Mam nadzieję, że go coś potrąci, bo coraz bardziej działa mi na nerwy. Poczekałam, aż jego kroki ucichną i zwróciłam się do dyrektora.

– Możemy pożyczyć helikopter?

– Oczywiście. – skinął głową.

– Niech będzie za godzinkę. Chodźcie. – powiedziałam do chłopaków.

   Kiedy wyszliśmy, dostrzegłam znajome rude kłaki znikające w drzwiach.

– Idźcie, ja muszę coś załatwić! – krzyknęłam i pobiegłam do wspomnianego pokoju.

   Zgodnie z moimi przypuszczeniami w środku znajdował się Ginga.

– Cześć rudzielcu! – zawołałam radośnie.

   Chłopak gwałtownie podskoczył na to nagłe powitanie.

– Jenny! Gdzie się włóczyłaś? – spytał na przywitanie i wziął gryza hamburgera.

   W takich momentach przypominał mi Benkeia. Usiadłam na stoliku i zaczęłam majtać nogami jak małe dziecko.

– A tu i tam. – oderwałam kawałek potrawy i włożyłam sobie do buzi. – Szykują się kolejne mistrzostwa, co?

– Yhym. – skinął entuzjastycznie głową.

– Pegazis jest coś taki oklapły – powiedziała Artemis w moim umyśle.

   Widać wiadomość o eliminacjach pobudziła ją do życia. Normalnie spałaby o tej porze.

– Dobrze mu tak. – dodała z satysfakcją.

   Zawsze mnie zastanawiało, czemu tak bardzo nienawidzi tego beya. Mówiła, że najchętniej odcięła by mu ten głupi łeb. Jednak nigdy nie podała powodu, czemu chce to zrobić. Ja zresztą też nie pałałam za dużą przyjaźnią do Gingi. Denerwowała mnie jego wiara w potęgę dobra i przyjaźni ( Jest kucykiem Pony, czy co?). Ale i tak wolę go od pana wieczny okres.

– Jedziesz na eliminacje do Afryki czy zostajesz tutaj? – wyrwał mnie z zamyślenia.

– Afryka. – odparłam krótko i zeskoczyłam ze stołu.

– Już idziesz? – zrobił zawiedzioną minę.

– Nie, idę śmieci wynieść. – odparłam ironicznie, machając ręką na pożegnanie.

– Jenn, stój. – stanowczy głos Artemis zabrzmiał w mojej głowie.

   Posłusznie zatrzymałam się tuż za framugą.

– Co jest? – spytałam.

– Nic, już nic. – powiedziała z wyraźną ulgą, dlatego ruszyłam dalej.

– Słucham, co zaniepokoiło jaśnie miko.

– Wydawało mi się, że...– przełknęła ślinę. – Pegasis jest otoczony mroczną aurą. Ale na szczęście wydawało mi się.

– Jesteś tego w 100% pewna? – zaniepokoiłam się. Kolejnego opętanego tylko mi brakuje.

– Tak, pomyliłam się. – ziewnęła. – A teraz idę się zdrzemnąć.

   Czyli standard. Teleportowałam się do domu. Jest jakiś sens lecieć helikopterem, skoro mogę się tam spokojnie przenieść?

– I co? – krzyknął mi do ucha Izumi na powitanie. – Czego chciał?

– Won od moich bębenków!  – fuknęłam. – A co do spotkania to za chwilę lecę do Afryki na eliminacje – wygrzebałam z czeluści szafy jakąś torbę i zaczęłam wrzucać do niej najpotrzebniejsze rzeczy.

– Zapomniał wam to wcześniej przekazać? – spytał Izumi, kładąc się na kanapie.

– Ta. – włożyłam do torby już wszystko, więc wyciągnęłam telefon i wystukałam sms do Nila, że mają lecieć beze mnie. Nie czekając na odpowiedź, wyłączyłam komórkę i usiadłam na ziemi.

– Czyli zostaję strażnikiem domu? – bardziej stwierdził niż spytał młodszy Terada.

– Na mózg ci padło? – popukałam się w czoło. – Jak ostatnio zostawiłam mieszkanie pod twoją opieką pozbawiono mnie połowy ścian. – na samo wspomnienie zaczęłam się śmiać.

– To był jeden jedyny raz! – usprawiedliwiał się.

– I ostatni. Poproszę Alice i Patricka, by od czasu do czasu tu wpadali. – ucięłam dyskusję.

– Harumi wyjeżdża, ty też. Zostanę sam! – uśmiechnął się.

– Haru cię zabije, jeśli urządzisz imprezę.

– Tylko wtedy gdy jej pokój, pracownia lub bronie zostaną zniszczone.

– A na pewno zostaną. – mruknęłam, dzwoniąc do blondynki.

   Alice bez protestów zgodziła się. Odetchnęłam z ulgą. Tym razem może wrócę do zwykłego mieszkania. Stwierdziłam, że jak teraz się nie ruszę, to tak do jutra będę siedziała. Założyłam torbę na ramię.

– Trzymaj się. – uśmiechnęłam się do Izu i teleportowałam do Rock City.

   Wylądowałam na ławce w zacienionym parku. Żaden z przechodniów nie zainteresował się moim niezwykłym pojawieniem.

– Lepiej poszukaj noclegu, a nie się wygrzewasz. – Artemis się nie wyspała, skoro zaczyna zrzędzić.

– Co to za różnica? Mogę spać wszędzie  – wyciągnęłam się wygodnie.

   Ciekawe jakie w tym roku będą eliminacje. Znowu bransoletki? A może wymyślą coś nowego?

– Ty możesz. Ale ja nie, więc rusz się i szukaj jakiegoś hotelu! – rozkazała Artemis.

– Idź spać, bo zachowujesz się jak Tategami. – mruknęłam i z wielkim żalem ruszyłam na podbój miasta.

   Zwracałam na siebie uwagę większości mieszkańców. Pewnie pamiętali mnie z mistrzostw lub po prostu moja blada karnacja mocno kontrastowała się z opalonym tłumem. Pogwizdując pod nosem, dotarłam pod drzwi hotelu ,,Knight’’ . W recepcji stał gościu około 40-letni.

– Witam. Chciałam wynająć pokój na jedną noc. – oświadczyłam, wyciągając portfel.

   Recepcjonista zmierzył mnie dziwnym spojrzeniem.

– Dokumenty proszę. – wyciągnął do mnie rękę.

   Podałam mu dowód. Przeczytał, zamrugał kilka razy i znowu przeczytał, jakby nie wierzył w to, co widzi.

– Jesteś zeszłoroczną reprezentantką? – spytał zaskoczony.

– Owszem. – potwierdziłam. – To dostanę ten pokój? – spytałam, widząc, że niezbyt mu się śpieszy.

– Ach, tak, oczywiście! – rzucił kluczyk na ladę. – Pokój 125 na samym końcu korytarza. Życzę miłego pobytu. – rzucił standardową formułkę, gdy oddawał mi dokumenty.

   Odprowadził mnie uważnym spojrzeniem, a potem zaczął przeglądać jakieś papiery. Wparowałam do pokoju i wyciągnęłam telefon. 5 nieodebranych połączeń od Nila i 23 od Alice. Zastanawiałam się  przez chwilę, do kogo zadzwonić najpierw. Uznałam, że dom ważniejszy i wystukałam numer blondynki.

– Jeśli Izumi szaleje to patelnią w łeb. – powiedziałam, gdy tylko odebrała.

– Nie, spokojnie, wszystko pod kontrolą. Mam tylko pytanie, czy to normalne, że z twojego salonu zniknął fotel? – spytała.

   Czekaj, co ja zrobiłam z fotelem? Wyszłam rano z nim w celu kupienia nowego pokrowca. Co zrobiłam z nim później? Znowu zgubiłam jakiś mebel...

– Pewnie zgubiłam gdzieś na mieście. – odparłam, na co Alice zareagowała wybuchem śmiechu.

– Jak zwykle. – wykrztusiła.

– Bardzo zabawne. Jestem pozbawiona fotela, czuj ten dramat!

– Coś nie za bardzo czuję.

– Jaka okruuutna – zabuczałam. – Masz jeszcze jakieś pytania?

– Żadnych. Skop tam przeciwników. – rozłączyła się.

   To teraz Nil. Już wciskałam zieloną słuchawkę, gdy do pokoju wtargnął Benkei z Demurem.

– Gdzie jest Kyoya-san?! – krzyknął stały bywalec fastfoodów.

– Duchem Świętym jestem? Nie wiem. Pewnie włóczy się ze swoją trumienką. – wzruszyłam ramionami.

– Jeśli nie dotrze na zawody, to nie będzie mógł walczyć z Gingą! Rozumiesz powagę sytuacji? – tryb sługa Tategamiego włączony.

– Mam gdzieś, gdzie on jest. – rzuciłam torbę na krzesło. – Ja za nim latać nie będę.

– To nasz lider! – oburzył się Benkei.

– Lider, który porzuca drużynę, tylko dlatego, że może walczyć z rudym, nadaje się na tą funkcję jak wół do karety. – warknęłam.

   Hawana burknął coś pod nosem i wyszedł, głośno trzaskając drzwiami. Nawet lepiej, bo nie wiem, co bym mu zrobiła, gdyby dalej gadał o tym idiocie jak o jakimś świętym.

– Gdzie Nil? – zwróciłam się do Demura.

– Załatwia pokoje. – odparł spokojnie, zerkając na drzwi. – Czy wy musicie się ciągle kłócić? – spytał przyciszonym głosem.

– Póki będzie tak mówił to tak. Kyoya nie jest żadnym bożkiem. – mruknęłam.

   Demure tylko westchnął w odpowiedzi. Ciekawe jakim cudem ktoś tak łagodny jak on wytrzymuje w naszym towarzystwie? To naprawdę zagadka.

– Cóż ja idę pomóc Nilowi. Do zobaczenia jutro. – uśmiechnął się lekko i wyszedł.

– Nie zapomniałaś o czymś? – spytała Artemis.

– O czym znowu? – mruknęłam, padając na łóżko.

– Hmm pomyślmy. Na przykład o fakcie, że miałaś poznać przeszłość Kyoyi i takie tam inne?

   Klepnęłam się w czoło. Jak mogłam zapomnieć! Ostatnie wydarzenia trochę mnie pochłonęły, więc nie poświęciłam czasu na poszukiwania kolejnych poszlak.

– Dzięki za przypomnienie Artemis.

– Nie ma za co. – odparła miko.

   Spojrzałam przez okno na zachodzące słońce. Czerwona łuna mieszała się z błękitem.

– Kropelki krwi mieszają się z łzami i spływają na podłogę. – zanuciłam cicho.

   Ta piosenka  a raczej te słowa ciągle siedziały mi w głowie. Nie pamiętałam tylko, skąd je znam.

Jest kolejny rozdział :D. Nie mam już siły na nic innego więc oyasumi ^^