Rozdział 11: Eliminacje czas zacząć!

Kyoya

   Piach leciał mi do oczu i tworzył mikroskopijne ranki na przedramionach. Kamienie wylatywały z trumny, znacząc drogę, którą przebyłem. Byłem kilka metrów od bramy miasta, gdy zza skał wyskoczyła banda idiotów.

– Jeśli chcesz przejść, musisz nas pokonać! – krzyknął pewnie ich lider.

– Utrapienie. –  mruknąłem i wystrzeliłem Liona.

   Tornado zmiotło ,,przeciwników’’ na pobliskie wydmy. Bey wrócił do mojej dłoni, a ja spokojnie ruszyłem do miasta. Nic się nie zmieniło. Ciągle te same odrapane walące się budynki, dzieci biegające między nimi i dorośli beztrosko leżący na ziemi lub targujący się na stoiskach. Tu i ówdzie dostrzegłem błysk beya lub kuczera.

– Tyle zwierzyny. – zamruczał zadowolony Leon.

   Uśmiechnąłem się pod nosem.Ciekawe, czy w tym roku trafię na kogoś wartego uwagi czy też na samych słabeuszy? Nagle przypomniałem sobie o Ashidzie. Mała menda pokonała mnie. Najchętniej pozbyłbym się jej tu i teraz, ale upokorzenie na oczach widowni wydaje mi się lepszą opcją.

– Zobacz! To ten przystojny z zeszłego roku! – usłyszałem chichot za swoimi plecami.

   Dwójka dziewcząt przyglądała mi się z wyraźnym zachwytem. Na moje spojrzenie zareagowały rumieńcem i szybką ucieczką w tłum. Jak nie słabeusz to irytująca fanka.

– Wyczuwam coś potężnego. – powiedział Lion.

   Rozejrzałem się wkoło. W tym tłumie trudno dostrzec kogoś wyjątkowego. Wytężyłem wzrok i zobaczyłem blade ramiona.

– To. – odparł krótko bey.

Mrucząc "przepraszam", przepychałem się między ludźmi w ślad za białą karnacją. Czułem narastające podekscytowanie. W końcu ktoś silny.

****

Jenny

   Tategamiemu upał uderzył do głowy czy bawi się w stalkera? Idzie, czy raczej próbuje iść, za mną od dobrych kilku minut. Po drodze chyba zgubił swoją trumienkę. Jeśli by tak pomyśleć, to skąd on ją właściwie ma? Poszedł na cmentarz, wykopał pierwszą lepszą,wyrzucił trupa i sobie ją wziął? Znając go, to bardzo możliwe. 

   Gorący pustynny wiatr zawiał mi w twarz. Zerknęłam do tyłu. Zielona grzywa za chwilę mnie dogoni. Czemu by się nie zabawić? Przyśpieszyłam. Tategami zrobił to samo. Nie wiem, czy zdaje sobie sprawę, że to ja ale i tak niespodziankę będzie miał pierwszorzędną. O ile mnie ślimak jeden dogoni.

   Skręciłam gwałtownie z boczną uliczkę i zaczęłam się kluczyć między wąskimi przejściami. Kyoya niestrudzenie szedł za mną. Nagle przyśpieszył.

– Zatrzymaj się! – czyżby siły kogoś opuściły?

– Nie ma mowy! – wystawiłam mu język i wybiegłam na główną ulicę.

   Zakamuflowanie się w tłumie z moją bladą skóra nie należało do łatwych. Dołączyłam do grupki bleyderów zmierzających na eliminacje. Tategamiego nigdzie nie było widać.

– Czujesz go? – spytałam Artemis.

– Nie. Brak silnej energi. – odparła, ziewając. – Długo jeszcze?

– Za około kwadrans powinno się zacząć. – zerknęłam na zegar na ratuszu. – Więc ostrz topór.

– Ciekawe czy mi się to opłaci. – mruknęła Artemis.

   Przy wejściu rozejrzałam się za Nilem i Demurem. Nigdzie ich nie zauważyłam, więc pewnie są już w środku. Wewnątrz powinny być trzy areny, a były cztery! Niebieska, żółta, czerwona i zielona. Podszedł do mnie jeden z organizatorów w zielonym mundurze i wręczył niebieską kartkę. Bez pośpiechu ruszyłam do swojego sektora. Stanęłam mniej więcej pośrodku wielkiego koła bleyderów, wyciągnęłam kuczer i załadowałam Artemis.

– Co ja tu widzę? Dziewczyna? – spytał chłopak, stojący obok mnie z drwiącym uśmiechem. – Coś ci się pomyliło. Trybuny są tam. – wskazał palcem za siebie.

   Kilkoro jego kumpli zaczęło się śmiać.

– One czekają na ciebie i twoich kumpli. – odparłam z równie miłym uśmiechem.

– Coś ty powiedziała? – jego głos przybrał groźny ton.

– Ogłuchłeś, mój drogi? – zacisnął pięści. – Mówiłam, żebyś ty i twoi koledzy uciekali stąd w podskokach, jeśli nie chcecie skończyć w szpitalu. – powiedziałam, ciągle uśmiechając się.

– Uważaj na słowa. – warknął.

– Witam wszystkich przybyłych! – naszą pogawędkę przerwał prezydent Rock City. – Tegoroczne zasady są nieco inne. Z każdej areny wychodzi tylko ten, który pokona wszystkich, jednakże osoba, która wygra jako ostatnia zostanie rezerwowym! – ogłosił.

– A teraz zaczniemy. – zabrał głos jeden z jego pomocników. – 3,2,1 Start! – krzyknął, a w powietrzu zaroiło się od beyi.

– Zobaczymy, na co taką dziewczynkę jak ty stać! – krzyknął ten osioł. – Ruszaj Orso!

   Jego bey natarł na Artemis. Lekko zepchnął ją w prawo, a potem, mimo dalszych naporów, pozostał w miejscu, bezskutecznie próbując pchnąć ją dalej.

– Co za słabiak. – powiedziała rozczarowana miko.

   Wzruszyłam ramionami. Nic na no nie poradzimy. Artemis odepchnęła Orso, a potem bez trudu wybiła go na przeciwległą krawędź areny.

– Co?! – wykrztusił osłupiały właściciel.

   Nagle poczułam niesamowicie silny podmuch wiatru za plecami. Zgodnie z oczekiwaniami Kyoya użył swojego specjalnego ataku. Beye jego przeciwników błyszczały w słońcu, kiedy były unoszone coraz wyżej. Nie pozwolę mu skończyć pierwszemu.

– Artemis! Księżycowy topór! – wrzasnęłam.

   Miko wzięła potężny zamach i trzasnęła wszystkie beye, a potem uderzyła toporem o podłoże. We wszystkie strony buchnęła fioletowa mgła. Kiedy opadła, można było zobaczyć, jak skończyli przeciwnicy. Beye były w większości wbite w ściany, a nieliczne leżały wokół areny.

– Arena niebieska i czerwona koniec! Zwycięzcy Jennifer Ashida i Tategami Kyoya! – ogłosił jeden z organizatorów.

– Łatwizna. – ziewnęła Artemis i wróciła do mnie.

   Tategami obrzucił mnie wrogim spojrzeniem, kiedy wchodziliśmy po schodach. W odpowiedzi uśmiechnęłam się drwiąco.

– Gratulacje. Drugi rok z rzędu. – powiedział prezydent, podczas gdy zapinałam białą bransoletę.

   Usiadłam na schodkach i zajęłam się szukaniem Nila i Demura. Mam ich! Nairu walczył na arenie żółtej. Chyba górował. Co chwile wybijał jakieś beye. Demure na zielonym stadionie nie radził sobie tak dobrze. Pewnie przez taką ilością przeciwników miał trudności z przewidzeniem ich ruchów.

– Mistyczny krąg! – Nil wzniósł rękę ku niebu.

   Stadion rozbłysł złotym światłem, a po chwili wszystkie beye zostały wyautowane.

– Arena żółta koniec! Zwycięzca Nil Nairu! – brunet wziął bransoletę i zaczął obserwować ostatnią bitwę. Żaden bleyder nie używał specjalnych ataków. Zupełnie jakby ich nie mieli.

– Taniec płomieni! – ciszę przeciął czyjść krzyk.

   Na arenie rozpętał się najprawdziwszy pożar. Płomienie sięgały coraz to wyżej, a gorący żar wiał nam w twarz. Po chwili ogień znikł, natomiast beye leżały na ziemi.

– Arena zielona koniec! Zwycięzca... – tu organizator zerknął do notatnika. – James Watson!

   Chłopak o niebieskich oczach oraz czarnych włosach podszedł do stołu i wziął czerwoną bransoletę. Potem skinął nam głową na przywitanie, uśmiechając się lekko. Razem z Nilem odmachaliśmy, a Kyoya zignorował (jak zawsze).

– A teraz druga część turnieju! Żeby sprawdzić naszych zwycięzców muszą oni przez 24 godziny chronić swoje bransoletki! – prezydent zaczął gadać o dalszych zasadach, a  ja szukałam  wzrokiem Demura. Stał koło wyjścia z niewesołą miną.

– Zaczynamy! – okrzyk organizatora otrzeźwił mnie.

   Wbiegłam w tłum. Walczenie w takim ścisku jest męczące. Kilkoro bleyderów ruszyło za mną.

– Powodzenia. – szepnęłam do Demura, kiedy go mijałam.

– Stawaj do walki! – krzyknął jeden z goniących.

   Wystrzeliłam Artemis, a ta pokonała ich jednym szybkim ciosem.

– Mała rozgrzewka nie zaszkodzi. – stwierdziła, opierając topór o ramię.

   Co chwilę ktoś chciał nas wyzywał. Po jakimś czasie robiło to się nudne. Żadnych przeciwników, trudności tylko jedno uderzenie i po sprawie.

– Ja chcę walczyć z kimś silnym. – rzekła, gdy usiadłam na dachu jakiegoś budynku.

– To go sobie znajdź. – położyłam się.

   Słońce przyjemnie grzało. Mogłabym tu leżeć cały dzień. Nagle usłyszałam świst wystrzelanego beya.

– Artemis, nadciąga. – usiadłam.

– Ok. – przygotowała topór do ciosu.

– Maska płaczu! – krzyknął mój przeciwnik.

– Wreszcie! – ucieszyła się miko.

   Otoczyła nas kulka wody. Lekko falowała, przez co widoczność była pogorszona. Przede mną ,,wyrosła’’ z wody twarz dorosłej kobiety, która zaczęła przeraźliwie krzyczeć. Zatkałam uszy, a Artemis przecięła ją. Jednak woda nie zniknęła, ale dalej nas otaczała.

– Co to jest? – zaskoczona miko odskoczyła kawałek i zaczęła poszukiwać swojego przeciwnika.

   Znowu pojawiła się ta twarz, lecz tym razem nie krzyczała. Artemis wytrwale próbowała ją przeciąć, ale ta w kilka sekund zrastała się. Po chwili zaczęły formować się nogi, ręce, tułów i dokładniejsze rysy twarzy. Ona mi kogoś przypomina. Nie... To niemożliwe...

– Jenny, chodź tu, kochanie. – osoba, której najbardziej na świecie nienawidzę, wyciągała do mnie ręce.

– Łapy precz! – odsunęłam się od niej.

   To jakiś chory sen. Jakim cudem ktoś wiedział, że ona....

   Gość z przystanku...

– Tak się witasz z matką? – wygięła usta w podkówkę, ale w jej oczach dostrzegłam błysk ironii.

–  Nie jesteś moją matką. – warknęłam.

   Dostrzegłam wewnątrz jej ciała srebrnego beya. To pewnie on ją wytwarza.

– Artemis, brzuch. – przekazałam miko telepatycznie.

–  Ok. – przygotowała się do uderzenia.

– Jak to nie jestem? Czytałam ci bajki, piekłyśmy razem ciasteczka. – uśmiechnęła się, wyciągając do mnie rękę. – Wróć do mnie...Jenny.

– Krzyk nocy ! – krzyknęłam, zanim jej łapska dotknęły mojej twarzy.

   Artemis wykonała dwa obroty z toporem,  przecięła całą barierę, a na koniec z całej siły uderzyła w beya. Otoczka rozprysła się, iluzja mojej matka wydała krótki wrzask, zanim zniknęła, natomiast srebrny bey został wbity w dach. Byłam cała mokra. Dobrze, że jestem w Afryce. Za chwilę wyschnę. Srebrny bey rozbłysł zielonym światłem, a potem znikł.

– Widziałaś go już kiedyś? – zwróciłam się do miko.

– Nie. – pokręciła głową.

   Kiedy w miarę oschłam, zeskoczyłam na dół. Nieliczni bleyderzy biegali tu i tam, próbując zdobyć bransolety. Co chwilę widziałam pojawiające się tornado lub mistyczny krąg.

– Ooo nasza dowcipnisia. – usłyszałam szyderczy głos, gdy weszłam w ciasną uliczkę.

– To znowu ty. – westchnęłam.

– Chyba my, skarbie. – zza skrzyni wyszła grupka bleyderów z przyszykowanymi kuczerami. – Zobaczymy, czy teraz sobie tak dobrze poradzisz. – denerwujący typek z wcześniej stał jako ich lider.

– Nie ma problemu. – mruknęłam znudzona, zostawiając Artemis wolną rękę.

– Znowu ci nudziarze. – skrzywiła się, ale przyszykowała do ataku.

   Wystrzelili beye, krzycząc różne nazwy ataków. Miko uniosła ręce i wyczarowała magiczne kręgi wokół swoich dłoni. Potem złączyła ręce. Otoczyła ją czarna energia. Kiedy beye były dosłownie milimetry od niej, energia wybuchła. Siła odrzutu rzuciła większość bleyderów na ziemię. Wzbił się tuman kurzu i pyłu.

– Po kłopocie. – rzekła zadowolona, wracając do mojej dłoni.

– Niesamowite. – koło mnie pojawił się rezerwowy naszej drużyny, James.

– Dzięki. – otrzepałam się z pyłu i ruszyłam do przodu.

– Nie mogę uwierzyć, że będę walczyć ramię w ramię z takimi silnymi ludźmi. – powiedział, gdy mnie dogonił. – O ile dotrwam. – posmutniał lekko.

   Kurczowo ściskał w ręce beya. Kuczer dyndał przyczepiony do paska na biodrach. Miał kilka obdarć na rękach i mnóstwo piachu we włosach i ogólnie na całym ubraniu.

– Spoko, nikogo silnego tu nie ma. – uśmiechnęłam się.

– Dla ciebie na pewno. – mruknął.

– Skąd jesteś? – spytałam, by jakoś podtrzymać rozmowę.

– Z Hiszpanii. – odparł krótko, wymiatając piach z włosów. – A ty?

– Japonia.

   No i rozmowa się urwała. Chłopak zerkał na mnie i próbował coś powiedzieć, ale zrezygnował. Znikąd przed nami wzbiła się chmura kurzu. Spięłam się i zaczęłam nasłuchiwać.

– To tylko ja. – powiedział Kyoya, gdy pył opadł.

– Wow. – wydusił James.

   Jeśli zostanie kolejnym fanem Tategamiego, to ja się chyba utopię.

– Kim jesteś i czemu tu przyjechałeś? – spytał narwaniec, patrząc uważnie na chłopaka.

– Jestem James z Hiszpanii. Przyjechałem tu, bo a Europie reprezentantami zostają tylko najbogatsi, a tu mogą wszyscy. – odparł.

   No i się wyjaśniło jakim cudem ten idiota Julian był w turnieju. Na początku jeszcze myślałam: ok jest rozpuszczony ale silny, a się okazało, że po dwóch przegranych kompletnie się załamał. Żałosne.

– Zdałeś test. – walnęłam się płaską dłonią w czoło. Znowu ten jego debilny sprawdzian.

– Co? – James zrobił zaskoczoną minę.

– Nieważne, po prostu Tategami jest dziwny. – wyjaśniłam.

   Kyoya obdarzył mnie już chyba dziesiątym w tym tygodniu wrogim spojrzeniem i ruszył przed siebie.

– Tylko nie wpadnij znów do kanału! – krzyknęłam na pożegnanie.

– Spokojnie! Nie jestem tak ślepy jak ty! – odkrzyknął.

   James parsknął śmiechem.

– Jesteście przyjaciółmi?

   Głupszego pytania w życiu nie słyszałam.

– My? Ja i ten idiota? – wykrztusiłam.

   Chłopak skinął głową.

– Nie. Nienawidzę go. – powiedziałam chłodno.

– Serio? Myślałem, że...- zaczął, ale mu przerwałam.

– Słuchaj, nie wiem, jak to wygląda dla innych, ale nie znoszę tego gościa z wzajemnością. – odwróciłam się na pięcie i ruszyłam przed siebie.

– Jesteście w jednej drużynie, mimo że najchętniej byście sobie oczy wydrapali? – spytał skrajnie zdumiony.

– Ironia losu. – mruknęłam, zerkając na zegarek.

   Zostało jeszcze 7 godzin do zakończenia drugiej rundy.

– Idziesz ze mną czy z Tategamim? – odwróciłam się do Jamesa.

– Sam. – odparł krótko i skręcił w pobliską uliczkę.

   Czyli zostałam sama z Artemis.

– Miał silnego beya? – spytałam miko.

– Nawet. Poziom legendarnych to to nie jest, ale zapowiada się dobrze. – powiedziała.

   Słońce powoli zaczęło zachodzić, a temperatura spadać. Skrzywiłam się. Nienawidzę zimna. Krótkie spodenki i cienka bluzka raczej za dużego ciepła mi nie dadzą. Pocierając ramiona, ruszyłam poszukać jakiegoś wygodnego miejsca do spędzenia reszty drugiej rundy.

Jenny: *owinięta w kocyk* Co tu tak chłodno!

Harumi: *siedzi zrezygnowana przy kaloryferze* No co ja poradzę,że ogrzewanie padło?

Jenny: Paatrick!

Patrick: Czego?

Jenny: Zimno :( Napraw to!

Patrick: Bo?

Jenny: Cały świat zobaczy twoje zdjęcie sprzed 7 lat.

Patrick: *wyciąga skrzynkę z narzędziami* Doigrasz się kiedyś.

Jenny: Wiem ^^

Kyoya: Moja ręka dalej jest fioletowa!

Jenny: Ktoś tu się nie myje.

Kyoya: O sobie mówisz?

James: Wy się rzeczywiście nienawidzicie,

Jenny&Kyoya: *jednocześnie* Szybko się zorientowałeś.

Ja: A teraz życzenia...

Ekipa&Ja: Wesołych świąt! :D Jajka smacznego,króliczka hojnego i dużo słodkiego ^^