Rozdział 26: Czasami słowa potrafią przerazić bardziej niż czyny

    Kyoya czekał ze zniecierpliwioną miną na resztę. Mnóstwo ludzi podchodziło do niego (głównie dziewczyny) i prosiło go o autografy. Zbywał ich krótkim ,,Śpieszę się.” Nagle na ekranach telewizorów w kawiarence rzut kamieniem od niego, wyświetliły się wiadomości.

– Podczas jednej z walk na mistrzostwach świata, wydarzył się okropny wypadek! Bliźniaki Chris i Tony dostały ataku szału i niemal doszczętnie zniszczyły stadion! – mówiła z przejęciem prezenterka. – Zostały przewiezione do szpitala. Ich stan nie jest znany. – Wyświetlono zdjęcie zniszczonego stadionu, a po nim pokazani jak przewożono braci do szpitala. Obydwoje byli bladzi, a ich żyły nabrzmiały oraz pulsowały. Kyoya widział też słabą czarną aurę. Mroczna moc.

   Na tym wiadomości się skończyły. Ludzie w kawiarence zaczęli, wiadomo, plotkować.

– Po raz kolejny.

– Co się dzieje na tych mistrzostwach?

– Myślałam, że po pokonaniu Nemezis to się nie powtórzy...

– Co z tym zrobi WBBA?

   Tategami prychnął pod nosem. Za powrotem opętanych odpowiadały jacyś nie –ludzie czy tam magowie, jak to określił Victor. Co niby WBBA jest w stanie zrobić?

– Kyoooooya – san! – Przez tłum przedarł się radosny okrzyk Benkeia. – Już jesteśmy! – zameldował, stając koło niego.

– To idziemy. – mruknął lider Wild Fang i ruszył do przodu, odprowadzany ciekawskimi spojrzeniami.

   Gdy dochodził do lotniska, gdzie czekał już na nich samolot, usłyszał:

– On będzie idealnym materiałem.

   Odwrócił się, ale nikt się na niego nie patrzył. Przesłyszał się?

– Legendarny, cooo?

   Tym razem wyciągnął kuczer i wycelował w sam środek tłumu. Ludzie cofnęli się.

– Pokaż się! – warknął.

   Jednak nikt się nie ruszył.

– Jego koledzy też się nadadzą.

   Drapieżnym spojrzeniem przebiegł przez tłum. Nie widział nikogo, kto mógłby powiedzieć te słowa.

– Kyoya, co jest? - Nil położył mu rękę na ramieniu. – Mamy samolot, chodź.

   Tategami schował kuczer i powędrował za resztą Wild Fang. Głos ucichł.

****

– To jak będzie? – spytałam z nutką bezczelności w głosie. – Po dobroci czy po złości? – W prawej dłoni zmaterializowała mi się katana.

– Dobrze już dobrze! – Podniósł ręce w geście poddania się. – Tylko przestań się tak na mnie patrzeć. – Wzdrygnął się. – Masz przerażające spojrzenie.

– To gadaj. – Uniosłam się nad posadzkę, splotłam ręce na piersiach i założyłam nogę na nogę.

   Król wypuścił z ulgą powietrze i otrzepał srebrną szatę z lodu i śniegu, po czym siadł na tronie.

– To zdarzyło się dwa lata temu – Popatrzył w przestrzeń. – Nagle z nieba spadła ta dwójka – Kiwnął głową w kierunku Alice i Patricka. – Nie wiem, jakim cudem się tu znaleźli. W każdym razie spadli w okolicach rynku. Mój syn i córka, bliźniaki, chcieli im pomóc. Wiecie, co  wasi kumple w podzięce im zrobili?! – niemal warknął i zacisnął pięści. – Powalili ich na ziemię i niemal zabili! – Pałac zaczął drżeć w posadach, a gostek wstał.

– Uspokój się. – powiedział chłodno Kaito. – Nie chcemy, by doszło tu do morderstwa. – Potrząsnął lekko karabinem, który oparł o nogi.

– Mów za siebie, Kaito. – Powstrzymałam się jednak od ataku i podparłam policzek ręką. – Siadaj i  kontynuuj.

   Król dyszał ciężko, ale posłusznie usiadł.

– Dobrze. – Złączył palce i oparł o nie brodę. – Moje dzieci trafiły do szpitala z poważnymi obrażeniami. Minako do dziś ma bliznę nad okiem. Zresztą i tak dobrze, że tylko ją, a nie całe zastępy na ciele. – Rzucił Alice i Patrickowi mordercze spojrzenie. – Pochwyciliśmy te dwa potwory i wrzuciliśmy ich do jaskini, gdzie zostali zamrożeni na wieczność specjalną techniką najlepszych wojowników tego miasta. – Zmarszczył brwi. – Jak?! Jakim cudem uciekliście z tego lodu? Kto wam pomógł?!

   Poczułam demoniczną energię zbierająca się wokół mnie. Ten gościu ośmielił się tknąć Pata i Alice...Nie wybaczę mu. Zmrużyłam oczy i czekałam na rozwój wydarzeń.

   Alice spojrzała na niego i westchnęła, otulając się ramionami.

– Teraz sobie przypominam. – szepnęła. – To przeraźliwe zimno, które mnie otaczało i pana głos mówiący, że na taki koniec zasłużyliśmy. – Zacisnęła palce na ramionach. Patrick objął ją i pogłaskał po głowie.

– Nie pamiętałaś tego? – spytał zdumiony król.

- Jak przez mgłę. – przyznała Shirai, nie patrząc na niego.

– Odpowiadając na twoje pytanie: naprawdę myślałeś, że demony tu nie przebywają? – spytał Kaito. Jego wzrok mógł dosłownie zabijać. Podobnie jak reszty. Demoniczna aura rosła coraz bardziej i tworzyła czarno – czerwoną sieć na lodowych ścianach pałacu. – Pewnego dnia Kimiko – sama miała sen. Śniło jej się, że widzi dwójkę demonów w lodowym bloku. Jako że nasza władczyni miewa prorocze sny, polecieliśmy to sprawdzić. I co? W jednej z gór koło waszego miast odnaleźliśmy naszych – mówił spokojnym tonem, ale chyba każdy czuł, że jest przepełniony furią.

– To przestępstwo wobec Piekieł, wiem król o tym? – spytała Harumi poważnym głosem z nutką groźby. – Prawie zabiliście dwóch  naszych i nawet nie poinformowaliście nas, że tu są. – Zdjęła jednego kolczyka. – Chyba nie chcecie mieć w nas wrogów? – ściszyła głos.

– O-oczywiście, że nie! Ale oni skrzywdzili moją córkę i mego syna! – Wycelował drżącym palcem w Patricka. – To też przestępstwo!

– Och, czyli za zwykłe pobicie dostaje się tu karę śmierci? – odezwałam się. – Interesujące. – Przejechałam palcem po rękojeści katany. – Czy może chodzi o to, że to były twoje dzieci? – Zmrużyłam oczy. – Jak to jest, panie lodowych magów? Hmmm?

   Król z trudem przełknął ślinę. Bał się. Czułam zapach jego strachu. Bał się naszych pytań i oskarżeń. Zerknęłam na strażników. Ciągle leżeli nieprzytomni. Władca był sam kontra nasza szóstka. Musiał uważać, by nam nie podpaść. Jednocześnie był zły na Alice i Patricka. Wymieszane emocje. Żadna nie może znaleźć ujścia. Jakie to smutne.

– Cóż, to jest...to jest....to jest... – zaczął się jąkać. – Bardzo skomplikowana sprawa. – Odkaszlnął i przybrał nieco bardziej stanowczy ton. – Uznaliśmy, że stanowią zagrożenie dla mieszkańców no i...Nie patrz się tak na mnie! – wrzasnął, patrząc na mnie. – Nie jesteś panią tego miejsca!

   Zaśmiałam się krótko.

– Powiedziałeś ,,uznaliśmy.” – powiedziała Harumi, bawiąc się pistoletem. – A nie powinno być ,,uznałem.”? – Przekrzywiła głowę. – Nie mam racji? – Włosy zasłoniły jej prawe  oko.

   Król wymamrotał coś pod nosem. Brzmiało jak: obudźcie się idioci!

– To koniec historii? – zapytał Izumi. – Bo ciekawi mnie jeszcze jedna rzecz. – Rozejrzał się po sali tronowej. – Czemu nas tu sprowadzono? Czy potem dowiedzieliście się, że Alice i Patrick uciekli?

– Nie. Wierzyliśmy, że umarli pod lodem – odparł król. Izumi przymknął jedno oko, a aura wokół niego pociemniała. – Ale wiele mieszkańców pamiętało o tym wydarzeniu. Jedna z obywatelek poinformowała nas, że widziała identyczne demony. Dlatego zgarnęliśmy was z domu państwa Gin. Nie wnikam, co tam robiliście. – dodał szybko. – Chce wiedzieć co innego. Może i uwolniły was wasi pobratymcy. Ale jakim cudem przeżyliście tak długo pod tym lodem?!

– Hibernacja. – wyjaśniła Harumi. – Demony mają zdolności do regeneracji. Ich organizmy nie mogły wyleczyć ran pod lodem, więc spowolniły procesy życiowe, by poczekać na czas, gdy będą mogły uleczyć rany.

– Niemożliwe... – jęknął król. – Przetrwać coś takiego.

– Dla nas nie ma rzeczy niemożliwych! – wyszczerzył się Izumi.

– Czyli wszystko się ładnie wyjaśniło. – Podleciałam do króla. – Pozwól teraz, że ja ci coś wyjaśnię. Wiesz co to mantykora?

   Kiwnął głową.

– Mantykory mają jad, który...- urwałam, gdy wspomnienia tamtego dnia wyświetliły mi się przed oczami jak film. 

         

        

            To zdarzyło się podczas słonecznego dnia wiosennego. Akurat byłam z rodzeństwem Terada i Yuką na granicach Piekła, gdy przybiegł do nas jeden ze strażników. Chyba Akio.

– Alice! Patrick! – wykrzykiwał w kółko.

– Co z nimi? – spytała zaniepokojona.

   Pamiętałam, że zostali wysłani, by zlikwidować kilka stworów, które pojawiło się w mieście. Robiliśmy to niejeden raz, ale czasami podczas takich akcji ktoś zostawał ranny.

– Mantykora...walczyli, ale ona...ona wbiła Alice swoje żądło. – oznajmił przerażony. – P-patrickowi chyba też.

 – Co z nimi? Są w szpitalu?  – spytałam, kiedy otrząsnęłam się z szoku.

– Nie...oni nie żyją. – Spuścił głowę.

– Przestań pieprzyć! – Harumi zaczęła nim potrząsać. – Alice i Patrick nie mogli zginąć! – Jej usta zacisnęły się w wąską linię.

– Niemożliwe. – Zacisnęłam pięści. – Gdzie są?

- Koło urzędu cywilnego, ale Jennifer nie idź tam! – krzyknął, lecz nie posłuchałam się go i poleciałam do urzędu.

   Wokół budynku stało kilku pracowników szpitala i strażników. Chodnik i niektóre budynki były zniszczone. Ślady pazurów były wyryte niemal wszędzie. Podobnie dziury po wybuchach i kulach energii. Victor siedział koło dwóch ciał z posępną miną.

– Nie...– Podeszłam do niego i spojrzałam na dwójkę przyjaciół. – Co to kuźwa za szopka?! – wrzasnęłam.

   Mieli spokojne twarze. Na ciele Alice było mnóstwo zadrapań. Najgorsza była dziura na brzuchu, gdzie wbiło się żądło. Patrick wyglądał podobnie z tą różnicą, że dziurę miał na ramieniu.

   Czas stanął w miejscu. Nie słyszałam, co mówił do mnie Victor, strażnicy, rodzeństwo czy Yuka. Po prostu stałam tak i czułam, jakby ktoś wyrwał mi resztkę serca.

   Czułam w ustach smak onigiri Alice. Słyszałam wrzaski Patricka, gdy po raz kolejny przeszkodziłam mu w zabawie laptopem.

   Osunęłam się na kolana, mając wrażenie, że świat rozpada się na kawałki.

– Jenny... – Victor położył mi rękę na ramieniu.

   Zacisnęłam powieki, ale mimo to po policzkach zaczęły mi lecieć łzy.

   Otrząsnęłam się ze wspomnień i pochyliłam nad królem, który tylko przerażony drgnął, jakby chciał uciec, ale strach trzymał go mocno w swych szponach i nie puszczał.

– Jad mantykory nas nie zabija, ale doprowadza do stanu, gdzie atakujemy każdego czy to wróg, czy przyjaciel. – mówiłam spokojnie i wolno, by mógł sobie to przyswoić. – Mantykora wbiła żądło z jadem naszym przyjaciołom, którzy jakimś cudem zostali przeniesieni tu do was. Teraz rozumiesz? Nie robili tego świadomie, a ty ich prawie zabiłeś. – Zacisnęłam rękę na katanie. – To prawdziwe przestępstwo.

– I c-co z tego? Zasłużyli na karę! – krzyknął król.

   Podniosłam katanę. Skulił się ze strachu.

– Rozumiem. – Spojrzałam na lśniące ostrze. – Mówisz, że zasłużyli na karę?

– Przestań, Jenny! – zawołał Kaito, ale nie zwróciłam na to uwagi. Byłam zbyt wkurzona.

– Czyli ty też na nią zasłużyłeś. – stwierdziłam. – Za utajnienie informacji i próbę zabójstwa bez sądu, nieprawdaż?

– Gdybym wiedział, że mieli sobie w jad mantykory, to bym tego nie zrobił! – Spróbował wstać, ale łańcuchy, które wyczarowałam, przykuły go do tronu.

– Momencik, królu złoty. Mówiłeś, że nawet jeśli ich działanie nie było celowe, to i tak zasłużyli na karę. – przypomniałam mu. – To samo tyczy się też ciebie. I co teraz? – Rozkoszowałam się chwilą zwycięstwa. – Nikt ci nie pomoże. Jeśli spróbujesz wrzasnąć, to wbije ci tą kataną prosto w ten pusty łeb, rozumiemy się? – uśmiechnęłam się słodko.

– Jesteś potworem. – wysyczał.

– Ojej, dziękuje za komplement – Odsunęłam się nieco od niego. – Zróbmy tak: przeprosisz moich przyjaciół i puścisz nas wolno. A i nikomu ani słówka o tym, co tu zaszło.

– A jeśli się nie zgodzę? – prychnął z nienawiścią.

   Widać odwaga mu wracała, gdy nie byłam tak blisko z kataną.

– Wtedy mieszkańcy będą musieli sobie poszukać nowego króla. To jak będzie?

   Zaklął pod nosem, ale kiwnął głową. Pstryknęłam palcami i łańcuchy oplatające go, zniknęły. Król wstał i skłonił się przed Alice i Patrickiem.

– Przepraszam za wszystkie krzywdy, które wam wyrządziłem. – powiedział mechanicznie jak robot.

– Przeprosiny przyjęte. – odparli obydwoje.

   Zeskoczyłam z podestu, gdzie stał tron i stanęłam między Kaito i Harumi.

– Musiałaś go tak straszyć? – szepnęła mi do ucha Haru. – Myślałam, że padnie tam na zawał.

– Zasłużył. – mruknęłam i przypomniałam sobie o czymś. – Słyszałeś coś o czarodziejce zwanej Rin? – spytałam na głos.

– Rin? – powtórzył władca. Zmarszczył brwi. – Nie.

– Ok. To wszystko. Idziemy! – zarządził Kaito.

– Moment! – Izumi wyciągnął rękę przed siebie. – Oblivio.

   Pod królem pojawił się oliwkowy krąg zapomnienia. Błysnęło. Jego spojrzenie stało się puste, po chwili padł nieprzytomny.

– Nie możemy ryzykować, że na nas doniesie! – oświadczył Izumi, uśmiechając się dumnie. – Niezbyt ciągnie mnie wizja kazania Victora o naszych metodach.

   Pokiwaliśmy zgodnie głowami. Tsukiwa czasami potrafił gadać 3 godziny bez przerwy! A jak dochodziła Kimiko to robił się ruski cyrk na kółkach.

– Zanim zapomnę. – Harumi zwróciła się do Alice i Patricka. – Pamiętacie, kto was przeniósł tu?

– Jedyne, co pamiętam, po tym jak mnie ta mantykora trafiła, to błysk złota i czerwonego. Nic więcej. – Wzruszył ramionami Patrick.

– Ja czułam dotyk materiału jakby yukaty czy tam kimona. I te światła co Pat. Chciałabym wiedzieć, kto nas uratował. – westchnęła.

– Ale czemu zrobił wasze kopie? – zastanawiałam się na głos.

– Tego się już raczej nie dowiemy. – Przerwał nam Izumi. – Kogo to obchodzi? Może chciał się bawić w zagadki, nie wiem. Teraz wracajmy, zanim mi palce zamarzną! Kakao też od dawna nie piłem! – poskarżył się.

– Yuka pewnie za nami tęskni. – dodała Alice.

– I tak szybko to załatwiliśmy. – Kaito pokiwał z uznaniem głową. – Czyli musimy zwiedzić Sylwdor i poszukać informacji o czarodziejce, która urodziła się w Piekle. – Zastanowił się. – Coś mi się już obiło o uszy. W każdym razie wracajmy!

   Otworzył portal na szeroką, asfaltową ulicę z dwoma pasmami fioletowych, czerwonych i granatowych drzew. To było jedno z bocznych wejść do pałacu. Srebro – czerwone wrota na końcu ulicy były otwarte, jakby nas zapraszały.

– No zwijajmy się! – przeciągnęłam się i z prawdziwą radością weszłam w portal.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jenny: *zadowolona z siebie czyta nową książkę*

Yuka: Myślałam, że gościu się zsika O.O

Jenny: Słabeusz.

Izumi: Ale przeprosił.

Ja: Wena taka miła przyszła w nocy xD

Jenny: Nocny marek.

Harumi: *patrzy na telewizor* Oj dzieje się na tych mistrzostwach. Dzieje.

Kyoya: Taaa.

Jenny: Niiil *ściska chłopaka* Brawo, że trzymasz narwańca na łańcuchu ^^ bo byście już dawno przegrali -.-

Nil: Jeszcze nie walczyliśmy z Gingą.

Jenny: To wiele wyjaśnia.

Kyoya: Spieprzaj.

Jenny: Wracaj do ścieków.

Ja: Brakowało mi tych kłótni.

Jenny: Mi jakoś nie.

Kyoya: Ja tam się cieszę, że jej nie ma.

Jenny: Wodorościany łeb.

Kyoya: Psychiczna.

Ja: *ziewa* Jutro muszę wcześniej wstać, bo lecę na podbój...nie wiem jeszcze czego, ale podbój będzie xD Dobranoc ^^