Rozdział 46: Tajemnice przeszłości

   Dlaczego tak naprawdę zapomniałam, kim jestem? Co takiego się zdarzyło, że w mojej pamięci powstała czarna dziura, oddzielająca obecną mnie od starej? To przez ten upadek ze skarpy? Jeśli tak, to czemu do niego doszło?

   CO TAKIEGO WYDARZYŁO SIĘ 11 LAT TEMU?

   To pytanie będzie mnie dręczyło do końca podróży.

   Przystanęłam pod kolejną skarpą i spojrzałam na nią z uwagą, analizując wszystkie szczegóły. Nic mi nie zaświtało w umyśle. Żadnego poczucia nostalgii. Znów pudło. Zirytowana kopnęłam najbliższy kamień i ruszyłam wydeptaną ścieżką do góry. Sama, bo uznaliśmy wraz z rodzeństwem, że tak będzie nam łatwiej. Zwłaszcza, że Harumi i Izumi ciągle byli na siebie wściekli, a unikania kuli energii, strzałów oraz wysłuchiwania ich wrzasków niezbyt pomaga przy szukaniu.

   Zostałam powitana niezbyt przyjaznymi spojrzeniami mieszkańców i od razu przypomniałam sobie wyprawę na wyspę Zarkan, gdzie poszukiwałam wraz z Gingą, Tategamim i resztą cudownej ekipy legendarnego bleydera. Ci ludzie tak samo nie ufali mi, jak tamci dwa lata temu.

   Ciekawe co tutaj takiego się wydarzyło...

   Związałam włosy w kucyka, zarzuciłam plecak na dwa ramiona i zagłębiłam się w plątaninę uliczek. Dziwnym trafem na zatłoczonym chodniku zawsze znajdowała się pusta przestrzeń dla mnie. Gdy w nią wchodziłam, byłam uważnie badana spojrzeniami. Czy ja mam na czole wypisane, że jestem wcieleniem zła?!

– Mówiłam ci już tysiąc razy, że masz wokół siebie wyjątkowo nieprzyjemną aurę. – wytknęła mi Artemis z satysfakcją.

– Ludzie w Tokio jakoś tego nie zauważają. – warknęłam. – Smog im zasłania?

   Miko zrobiła ustami dzióbek i pokręciła głową z politowaniem. Starsza jest i już myśli, że może mnie jak jakieś dziecko traktować. Niedoczekanie!

   Nagle w oczy rzuciła mi się niewielka kapliczka jakiegoś lokalnego bóstwa. Zatrzymałam się przy niej, bo poczułam, jak w głębi umysłu otwiera mi się jakaś klapka.                                                           Kapliczka...Miko...Bóstwo...Świątynia...

   Znów unosiłam się nad płonącą świątynią, stojącą na pagórku. Czyli to jednak nie był dom.

– Zabijcie tego potwora! – Ciszę przeciął czyjś krzyk.

   Scena zawirowała i rozmyła się.

– Odtąd będziesz się nazywała Jennifer. Ślicznie imię, prawda, Jenny – chan?

   Otworzyłam oczy i zdezorientowana rozejrzałam się wkoło. Ciągle stałam przed kapliczką. Zakręciło mi się w głowie. Przyłożyłam rękę do czoła i zmarszczyłam brwi. Może ja źle szukam?

– Mówiłam ci – powiedziała Artemis, pojawiając się koło mnie. – o niektórych rzeczach nie da się zapomnieć.

– Order za to chcesz? – mruknęłam, skręcając w kierunku plaży. Pchała mnie potężna siła i niejasne przeczucie, że idę w dobrą stronę.

– Ona jest do niej taka podobna. – usłyszałam cichy szept jednej z kobiet, a kiedy na nią spojrzałam, odwróciła głowę wyraźnie przestraszona i pośpiesznie oddaliła się.

   Kiedy ponownie stanęłam na piaszczystym terenie, obróciłam głowę i spojrzałam na wioskę. Teraz  już wiem, że ci mieszkańcy wcale nie byli nieufni. Oni się mnie po ludzku bali.

****

   Kyoya myślał, gdy agenci WBBA zapukali do jego drzwi, że będzie miał awanturę za to, że wraz z Jennifer uszkodzili wielu pracowników agencji. Jednak nie chodziło o to. Ledwo otworzył drzwi, a do środka wpadł Tsubasa.

– Nie wiedziałem, że cię już wypuścili. – powiedział zaskoczony Tategami, padając na fotel.

   Otori machnął lekceważąco ręką.

– To nie jest teraz najważniejsze. – stwierdził. – Musisz nam pomóc.

– Co jest?

– Wiesz o porwaniu Gingi i innych bleyderów, nie? Oraz o opętaniach? – Kyoya skinął głową. – WBBA ma podejrzenia, że stoi za tym jedna grupa. I że do tej grupy należy Jennifer (No jasne, zawsze na mnie?! – Jenny). Włamała się do WBBA, ukradła pewne ważne rzeczy, a teraz znów gdzieś zaginęła. Trzeba ją odnaleźć, zanim znów ta organizacja wykona ruch. A ty możesz nam w tym pomóc.

   Kiedyś dla Kyoyi taka sytuacja byłaby niczym wygrana miliona na loterii. Od zawsze podejrzewał, że z dziewczyną jest coś nie tak, a dodatkowo WBBA też miało podejrzenia. Jednak teraz wiedział już dużo więcej: kim jest Jennifer, co ją łączy z tym wszystkim i jakie są jej cele.

– To nie ona. – powiedział chłodnym tonem.

– Skąd ta pewność? – Tsubasa zmarszczył brwi. Zbyt dobrze znał ich relacje, by myśleć, że Tategami mówi tak z dobroci serca lub z chęci ochronienia koleżanki z drużyny.

– U nas za zdradę płaci się najwyższą cenę, a my cię obserwujemy. Sam tego chciałeś, pamiętaj – ostrzegawcze słowa Victora rozbrzmiały w głowie narwańca. Zacisnął pięści. Wcale by się je zdziwił, gdyby powiedział wszelkie sekrety Ashidy, a z łazienki wyskoczył  jakiś demon, który odrąbał by mu głowę bez mrugnięcia okiem.

– Zaufaj mi. – mruknął. – Jennifer nie bawiłaby się w takie podchody.

   Tsubasa posłał mu sceptyczne spojrzenia, ale zaniechał dalszych pytań.

– Oprócz tego mamy pewne tropy. – podjął nowy temat i rzucił dwa zdjęcia na stolik. Tategami przyjrzał im się bliżej. Na jednym była kobieta w uniformie WBBA z włosami związanymi w koka, a na drugim wysoki i postawny mężczyzna również w ubiorze typowym dla organizacji Ryo Hagane. Obydwa ujęcia były nieco rozmazane, przez co nie dało się u nich doszukać żadnych charakterystycznych znaków jak np. tatuaże, blizny.

– Kim oni są? – spytał Kyoya, prostując się.

– Dopiero to ustalamy. – odparł ponuro Tsubasa. – Ci dwoje – postukał palcem w fotografie. – byli obecni na naszym meczu. Po zamachu rozpłynęli się w powietrzu. Wszystkich pracowników WBBA spytano, czy ich znali. Jak myślisz jaka była odpowiedź?

– Nie mieli pojęcia, kim oni są.

– Dokładnie. – Otori schował fotografie. – Dodatkowo prawdziwa dwójka pracowników, która miała tego dnia być obecna na meczu, została odnaleziona martwa...Rozumiesz, że to nie przelewki, Kyoya?

– Wiem. – odpowiedział narwaniec, przyswajając wszystkie informacje.

– Otori, pan Hagane nas wzywa. – odezwał się nagle jeden z agentów.

   Tsubasa chwycił za płaszcz i zwrócił się do Kyoyi.

– Idziesz z nami?

– Idę. – padła krótka odpowiedź.

   Kyoya zarzucił na ramiona swój ukochany, malowniczo potargany płaszcz i razem z Otorim wypadli na zewnątrz.

– Powiedz mi jeszcze jedną rzecz: czemu akurat ja? – spytał Tategami, podczas marszu do samochodu.

– Bo jesteś potężnym bleyderem, a nam są potrzebni najlepsi. – odparł Tsubasa, po czym razem wsiedli do auta.

   Gdy światła BMW zostały pochłonięte przez mrok, jedna z sów, która przysiadła na latarni, zahukała złośliwie i wzleciała w kierunku nocnego nieba. Czyżby kpiła z dwóch bleyderów, którzy zostali wciągnięci w zabójczy labirynt bez wyjścia?

****

   Zniszczona huśtawka zaskrzypiała złowieszczo, gdy zerwał się wiatr. Kilka ptaków przysiadło na spalonych dachówkach, które kiedyś tworzyły wspaniały i rozłożysty dach.

   Stałam dokładnie w tym samym miejscu, co w moich wizjach, jednak teraz było ono wymarłe. Świątynia była spalona tak, że był tylko sam parter i fragmenty dachu, huśtawka zwisała smętnie na jednym sznurze. Tylko drzewa wiśni nic się nie zmieniły Zrobiłam krok do przodu, a koło mojej nogi wylądował bey.

   Wyciągnęłam kuczer i wycelowałam w gęstwinę drzew.

– Pokażcie się. – warknęłam. – No już!

   W końcu wyłoniło się trzech nastolatków w wieku Kakeru. Najwyższy z nich złapał beya, złożył ręce na piersi i zaczął żuć gumę.

– Tu nie wolno wchodzić obcym. – powiedział, po czym zrobił różowy balon.

– Bo? – prychnęłam, opuszczając kuczer.

– To miejsce jest przeklęte. – odparł chłopak z zębami jak królik.

   Uniosłam brew do góry i wybuchłam śmiechem, ale szybko przestałam, gdy zauważyłam, że są śmiertelnie poważni.

– A to czemu?

  Wymienili zaniepokojone spojrzenia.

– No? – ponagliłam ich.
– Wyglądasz zupełnie jak ona. Chociaż nie... masz trochę inne rysy twarzy i kolor oczu... – powiedział najstarszy z wahaniem.

– Jaka ona? – Złapałam go za koszulkę i potrząsnęłam. – Mów. – zażądałam.

   Przełknął ślinę i spojrzał mi prosto w oczy.

– Tutaj została przelana święta krew. – zaczął drżącym głosem. – zabito tutaj miko i spalono świątynie. A ty wyglądasz tak podobnie do niej...

– Kiedy to się wydarzyło? – warknęłam.

– Jedenaście lat temu.

   Jego bluzka wyśliznęła mi się z palców. Za naszymi plecami huśtawka znów zatrzeszczała. Jednak tym razem brzmiało to jak rechot wiedźmy.

   Niemożliwe...

 Przybywam do was z niesamowicie krótkim rozdziałem, ale akurat miała wenę xD No i jak? Zaskoczyłam? xD

Jenny: Czej, czej...teraz WBBA z Tategamim na czele będzie na mnie polować?

Ja: Może

Jenny: Jprd...Weź mi ktoś załatw siostrę bliźniaczkę ;-;

Ja: Masz już 2 siostry!

Łapcie kilka artów w rekompensacie za krótką notkę ^^

Ja: Limitowany Pikachu! Kto chce?!

Jenny: Zastrzel to, a nie sprzedajesz...Chociaż...Sierraaaaa! Ile dasz?!

Kyoya: *warczy pod nosem, szukając zamka*

Ja: Ryuga widzę, że jesteś wyjątkowo wojowniczą pszczółką xD

Ryuga: *pierwsze oznaki, że za chwilę ktoś oberwie (czyli Autorka xD)*

Jenny: No widzisz, Yoyo? A ty narzekałeś na debilny strój.

Ja: I tańczymy xD Ryuga!

Ryuga: *mina zabójcy*

Ja: Yoyo!

Kyoya: *ciągle wyplątuje się ze stroju*

Ja: Izumi!

Izumi: *ubiera ciemne okulary* Opa! Opa! Opa gangam style!

Ja: xD

Jenny: O kurde, nie wiedziałam, że jesteś w duszy artystą, Aguma

Aguma: *wzrok mówiący: bo cię za chwilę rąbnę*

Jenny: Też cię nie lubię, głazie jeden

Jenny: *tuląc Tithi i Yuu* Pamiętacie, chłopaki? xD

Yuu: Yoyo się na nas złościł :(

Kyoya: *żyłka mu drga* Zamknij r...*dostaje w żeby encyklopedią*

Jenny: *dusi się ze śmiechu*

Ja: Taki koń pociągowy xD

Kyoya: Sama jesteś koń -.-

Ja: Chlip *^*

Kyoya: ....Przepraszam

Ja: ^^

Ryuga: *celując w Autorkę kuczerem* Ostatnie życzenie?

Ja: Ty, a to nie Aguma?

Ryuga: ....

Ja: Mówię poważnie

Ryuga: Spytamy się czytelników. Jeśli to jednak ja, to cię zastrzelę.

Ja: Haaaai ^^'' 

To na tyle! ^^! *patrzy z nerwowym uśmiechem na Ryugę, macając za miotłą i tasakiem*