Rozdział 45: Kłótnie rodzeństwa, miłość i starzy znajomi - czyli wyprawa do Okinawy!

   Wyciągnęłam słuchawkę z ucha i zerknęłam na pozostałe towarzystwo. Płynęłam wraz z rodzeństwem Terada i uwaga...Kakeru! Jak to się stało? Cóż chłopak przyplątał się do nas w porcie, gdy szukaliśmy jachtu Harumi (opłaca się być handlarzem i twórcą broni) i spytał, czy go nie podrzucimy, więc czemu by nie?

– Gdzie jest kuchnia? – spytał młodszy Tategami, podnosząc się z leżaka koło mnie. Obydwoje wygrzewaliśmy się na słoneczku od dobrych dwudziestu minut.

– Jak zejdziesz po schodkach, to będzie po lewej stronie. – poinstruowała go Haru, nie odrywając wzroku od lektury. Co jakiś czas odpisywała na sms, a wtedy Izumi miał dosłowny mord w oczach. Pewnie chodzi o jej nowego chłopaka – Alexa.

   Westchnęłam głośno i odwróciłam głowę do Kakeru.

– Weź mi coś do picia! – krzyknęłam.

– Spoko!

   Zadowolona z powrotem zagłębiłam się w świat muzyki, od czasu do czasu, zerkając czy autopilot, aby na pewno wiezie nas w kierunku Okinawy.

– Proszę. – Kakeru stuknął mnie w ramię zimną puszką.

– Dzięki. – Wzięłam kilka łyków i przeciągnęłam się, mrucząc zadowolona. – Taki odpoczynek to ja rozumiem.

– Po co jedziecie do Okinawy? – zagadnął Kakeru i znów siadł na leżaku.

– Załatwić kilka interesów. – mruknęłam, zaglądając do torby w poszukiwaniu jakiś ubrań.                    Wszyscy – z wyjątkiem Haru, bo ona miała na sobie swój ukochany czarny crop top – siedzieliśmy w strojach kąpielowych.

   Dobra, krótkie spodenki, jakaś czerwony T – shirt z czarnym napisem i trampki są. Przeżyję.

   Uśmiechnęłam się i dokończyłam pić, po czym podkradłam się do Haru. Oparłam brodę i zerknęłam na wyświetlacz telefonu. Pod nazwą „Alex =^.^=” była już całkiem długa konwersacja.

– Przystojny jest? – wypaliłam i schyliłam głowę, bo dziewczyna gwałtownie wyrzuciła łokieć do tyłu.

– C-co? – spytała zamroczona. – Aa to ty, Jenn. Tak, jest. Bardzo

   Izumi uniósł brwi do góry i popukał się w czoło, za co Harumi spiorunowała go wzrokiem.

   Westchnęłam. Haru miała już sporo chłopaków w swoim życiu i z żadnym nie była dłużej niż miesiąc. Cóż z niektórymi normalnie nie umiała się dogadać, innych przerażała jej fascynacja bronią, a jeszcze inni byli zwykłymi dupkami, co chcieli się zabawić i tyle. Wszyscy jednak kończyli tak samo. Jeśli oni zerwali, to Izumi spuszczał im łomot, a jeśli Terada zerwała to...hmm...ja wkraczała do akcji w charakterze pocieszycielki, a Izu mógł wreszcie na nich wyklinać bez obawy, że Harumi się na niego wydrze (ale łomot i tak dostawali)

– Nie będziesz mi rozkazywał, gówniarzu! – krzyknęła Harumi, rzucając w brata książką.

   I znów zaczynamy rodzinną sprzeczkę. Coś długo jej nie było. Od...trzech dni?

   Izumi uchylił się przed nadlatującą lekturą i oburzony wydął policzki.

– Ja ci nie rozkazuję, tylko mówię, że ten facet jest podejrzany i jakiś dziwny.

– Nieprawda!

– A ile go znasz, hy? Cztery miesiące?

– Dziewięć!

– No błagam, sis. Normalnie jesteś realistką, a teraz się zakochałaś i nagle optymistka się z ciebie zrobiła!

   Czułam w powietrzu, że za chwilę zaczną ciskać w siebie kulami i wiązankami demonicznej energii. Kakeru podszedł do mnie, z zainteresowaniem patrząc na sprzeczkę

– Oni tak zawsze? – szepnął, gryząc patyczek po lodzie.

– Taaa, można się przyzwyczaić. – mruknęłam i podeszłam nieco do nich. – Ej, może...

– Siedź cicho! – wydarli się jednocześnie, po czym wrócili do kłótni.

   Wycofaliśmy się z Kakeru chyłkiem i zeszliśmy pod pokład do mini salonu. Tam siedziała już Artemis i wachlowała się czasopismem. Jej wielki topór spoczywał na stoliku, a sama miko wyłożyła też na niego nogi. Kakeru wytrzeszczył oczy i zerknął na mnie.

– Ty też ją widzisz?

– To Artemis, mój bey. – rzuciłam. – Ale w swojej zwykłej postaci. – Dalej patrzył się na mnie oszołomiony. Pokręciłam głową. – Twój bey pewnie też tak umie, ale się wstydzi. – dodałam i zaczęłam grzebać w lodówce za kubełkiem lodów.

– Miło mi. – wymamrotał Tategami i przysiadł na skraju kanapy. Artemis otaksowała go wzrokiem jak kurczaka w supermarkecie i lekko się uśmiechnęła.

– Och, mi też. Nie wstydź się, nie gryzę. – powiedziała głosikiem małej dziewczynki. Taaa, udaje, że wcale nie ma tych czterystu lat na karku -.-

– Tylko nie zacznij go podrywać. – szepnęłam w myślach.

– O co ci chodzi?

– Ja już znam te twoje podchody...

– Oj no słodki jest. – zachichotała, co poskutkowała tym, że zakrztusiłam się lodem truskawkowym. – Zazdrosna?

– Tak, o to że niektórzy mają normalne beye, a mi się trafiła walnięta miko z toporem.

– Nie narzekaj, mogłaś mieć takiego Pegazisa!

– Czy ja coś mówię?

– Niee, co ty!

– No więc właśnie.

– Jenny coś się stało? – z dyskusji z Artemis oderwał mnie głos Kakeru.

   Podniosłam głowę, przez co walnęłam się w róg lodówki, ale spojrzałam na niego w miarę przytomnie.

– Wszystko w porządku.

– Aaaa, to ok. Bo tak zamarłaś w tej lodówce.

   Nie odpowiedziałam, bo w tej samej sekundzie do saloniku wleciał z hukiem leżak i rozleciał się na części.

– Nie rzucaj meblami! – wydarła się Harumi.

– A kto mi zabroni?

– Ja i mój pistolet!

   Podeszłam do klapy i zadarłam głowę, mrużąc oczy.

– Ne, Izu, Haru! – zawołałam. Spojrzeli na mnie. Oparłam ręce o biodra. – Jeśli za chwilę się nie zamkniecie, to ten Alex będzie waszym najmniejszym problemem. Wyraziłam się jasno? – ostatnie słowa wypowiedziałam niemal sycząc.

   Znów zapanował spokój. Ma się ten dar przekonywania. Albo morderczą aurę, ale w sumie na jedno wychodzi.

– Ląd na horyzoncie! – zakomunikował Izumi pół godziny później.

   Założyłam szorty, T – shirt i zaczęłam wiązać trampki. Po chwili dobiliśmy do portu, gdzie zostawiliśmy jacht i pożegnaliśmy się z Kakeru.

– Jak coś to dajcie znać. Mam tu trochę kontaktów! – rzucił.

   Szczerze wątpię, by ktoś mnie kojarzył, ale dobra. Wepchnęłam się pomiędzy rodzeństwo i tak zaczęliśmy naszą wycieczkę po Okinawie.

– Musimy zwiedzić wszystkie wzgórza na jakiś są jakieś domy. – oświadczył Izumi, wdziewając kapelusz panamski.

   Spojrzałyśmy na siebie z Haru, po czym wskazałyśmy na teren przed nami, gdzie było mnóstwo pagórków i wzgórz i na ponad ¾ stały jakieś zabudowania.

– Eee tam, marudzicie. Raz dwa to zrobimy! – Izumi energicznie ruszył przed siebie.

   Uniosłam brwi go góry i wygięłam usta w sceptycznym uśmiechu. Oczywiście Izu, do jutra się z tym uporamy...

   Chcąc, nie chcąc ruszyłyśmy za nim.

– Kropelki krwi mieszają się ze łzami i spływają na podłogę. – zanuciłam, czując nostalgię.

   Musiałam tu kiedyś być. Czuję to. Ten szum morza, ten widok plaż...

– Niezwykłe miejsce. – stwierdziła Artemis

– Masz rację. – przytaknęłam i zrzuciłam buty, po czym zaczęłam iść brzegiem morza. – Tylko jak mamy znaleźć miejsce, o którym wiem tyle co nic?

– Poczujesz to. – szepnęła. – Są rzeczy, o których nie da się zapomnieć.

   Miko i jej głębokie przemyślenia. Widzę, że obydwie zaczynamy się zmieniać w filozofów.

   Przyjemnie chłodna woda obmyła moje stopy. Przymknęłam na chwilę oczy, myśląc, że może pojawi się jakaś wizja. Jednak zawiodłam się. Nic takiego się nie stało.

– Ne, Haruuu! - wydarłam się i zaczęłam pędzić w stronę dziewczyny. –  Pokaż tego Alexa!

****

   Tsubasa powoli otworzył oczy. Ciągle był oszołomiony, a jego głowa przypominała ciężką kulę do kręgli. Rozejrzał się, lecz przez ciemność panująca w pomieszczeniu, niczego nie dostrzegł oprócz kroplówki oraz maszyny monitorującej akcję jego serca.

   Wziął głęboki wdech, ignorując miliony cienkich szpilek wbijających mu się w płuca i spróbował sobie przypomnieć, co się ostatnio działo.

   Walczyli z Wild Fang wraz z Gingą. Taaak. A potem był ten huk i...Zmarszczył brwi. Co dalej się działo? W jego umyśle następowała czarna plama, chociaż nie... Pamiętał jak przez mgłę krzyki, syreny pogotowia i czyjąś twarz.

– I co my teraz zrobimy? – usłyszał cichy szept na korytarzu. – Przecież nie możemy ustawić tu pułku wojska! Inni pacjenci się zdenerwują. – mówiła wyraźnie kobieta.

   O co chodziło?

– Wiem, ale co mamy zrobić? Już jeden zniknął mimo rzetelnej obstawy. Dodatkowo ci trzej ochroniarze co wtedy stali, są w stanie krytycznym i nie wiadomo kto ich zaatakował. Monitoring też niczego nie zarejestrował. Ta sprawa jest wręcz przerażająca. Najpierw opętania, a teraz te porwania...

   Tsubasa nie wytrzymał i uniósł się do siadu. Przed delikatnie uchylone drzwi widział doktora i pielęgniarkę, którzy wyglądali na mocno zdenerwowanych. W głowie chłopaka zapaliła się czerwona lampka. Rozejrzał się uważniej po pomieszczeniu.

   Naprzeciwko niego było łóżko, na którym spał Yuu. Miał podpiętą kroplówkę, a na jego rękach były bandaże. Jednak posłanie koło Tendo było puste...

– Panie Otori! – usłyszał zdumiony szept. – Jak dobrze, że wreszcie się pan ocknął. – Lekarz odetchnął z ulgą i zerknął na jego wyniki, podczas gdy pielęgniarka zmieniała leki w kroplówce.

– Co się dzieje, doktorze? – spytał bleyder, ciągle patrząc na puste łóżko.

– Cóż... –  doktor nerwowo poprawił okulary. – To bardzo skomplikowana sprawa, ale w dużym skrócie podczas walki z drużyną Wild Fang doszło w wypadku. Na stadionie wybuchły bomby i zostaliście ranni.

– Wszyscy?

– Oprócz Kyoyi Tategamiego i Jennifer Ashidy. Dodatkowo... – mężczyzna urwał i położył mu rękę na ramieniu. – Hagane Ginga zaginął w czasie wybuchu, a Masamune Kadoya został porwany ze szpitala.

   Trybiki w mózgu Tsubasay zaczęły się poruszać i łączyć fakty, z których wyszła okrutna prawda. Cała drużyna w szpitalu, Ginga i Masamune zniknęli.

   W pierwszym odruchu chciał wyskoczyć z łóżka i pędzić sprawdzić co z Yuu i Madoką, ale powstrzymała go silna ręka lekarza.

– Musi pan leżeć, panie Otori. – powiedział spokojnie. – To cud, że z takiego wybuchu wyszedł pan tylko z niewielkimi ranami i...

– Ile spałem? – wszedł mu w słowo chłopak.

– Dwa tygodnie.

Orli bleyder wytrzeszczył uczy, czując jak kamień pojawia mu się w żołądku. Od dwóch tygodni nie ma Gingi.

– Kiedy zaginął Masamune?

– Tydzień temu.

   Tsubasa padł na poduszki całkowicie dobity tymi informacjami. Teraz musi trzeźwo pomyśleć co dalej.

– Powiadomię WBBA, że pan się ocknął. Jutro może będzie mógł pana odwiedzić dyrektor Hagane, ale niczego nie obiecuję. Minako – doktor zwrócił się do pielęgniarki. – możesz tu zostać i dopilnować reszty?

– Oczywiście.

   Lekarz obdarzył ją wątłym uśmiechem, po czym opuścił salę.

– Będzie dobrze, Tsubasa – san. – szepnęła uspokajająco Minako, poprawiając mu poduszki. – A póki co proszę wypoczywać.

   Jednak Tsubasa jej nie słuchał. Miał poważniejsze sprawy na głowie. Dziewczyna westchnęła i podeszła do Yuu, by sprawdzić jego stan. Akurat gdy wymieniała woreczek z lekami, rozległ się głos Otoriego.

– Gdzie mój bey?

– Tutaj. – Wyciągnęła z kieszeni fartuch Eagla i położyła go na szafce nocnej chłopaka. – No to... –Podeszła do drzwi. – dobranoc. – Wyszła na korytarz i szybkim krokiem podążyła w prawą stronę.

   W ciemności złote oczy Tsubasy lśniły jak małe gwiazdy. Chłopak przejechał palcem po powierzchni beya, dzięki czemu znajomy dreszcz przebiegł przez jego ciało. Pochylił się i zaczął przeszukiwać szuflady. W końcu ze środkowej wyciągnął kuczer. Już zamierzał się do odpięcia kroplówki, gdy przeraźliwy i ostry ból w prawym boku, sprawił, że miał mroczki przed oczami.

– Muszę jeszcze chwilę poczekać. – wycedził, zaciskając pięść i powieki.

   Dzięki temu nie ujrzał ciemnej postaci, która siedziała na drzewie i oglądała go z pełnym rozbawienia uśmiechem.

Postać Alexa pochodzi od Hani - san (http://beyblade-po-mojemu.blogspot.com/)
Powoli, zmierzamy do połowy rozdziałów...nie stop...już dawno jest po połowie xD Teraz to ślimaczym tempem jedziemy do zakończenia tej historii xD (o ile jeszcze ok 35 rozdziałów można tak nazwać xD)
Kyoya: Za dużo "xD"
Ja: Bo dziś mikołajki! *wcina Ferrero i jest zadowolona z życia* Oj ciekawy był ten dzień xD
Jenny: Też chce takiego miśka!
Ja: On był mojego wzrostu XD
Jenny: Nom..i taki miękki
Ja: Masz Nila
Jenny: -.-
Ja: Ten rozdział to taki mój prezent mikołajkowy xD
Jenny: Bo na Święta (a raczej przed świętami, bo Angel ma urwanie głowy) to shot
Ja: Ale jeszcze nie wiem, więc to takie plany. No nic....Wesołych Mikołajek! ^^