Rozdział 58: Your name, your face...

   Izumi tak naprawdę nigdy nie wiedział, czym jest tęsknota. Dzięki swojemu optymizmowi i beztrosce nawet po śmierci matki nie czuł specjalnego smutku. Podobnie było w przypadku ojca, którego ledwo pamiętał, gdyż zmarł, kiedy był mały.

   Właśnie dlatego, gdy ujrzał swoich rodziców tuż przed sobą, nie rozumiał, czemu tak ściska go gardło, a głos się łamie. W gruncie rzeczy, to nie miał pojęcia, jakim cudem przeniósł się ze zniszczonego korytarza wprost do salonu w rodzinnym domu, który spłonął osiem lat temu. Jednak teraz nie zwracał na to uwagi, pochłonięty całkowicie przez obecną sytuację.

– Izumi, co się stało? Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha – zaśmiała się mama.

  Kobieta była dość podobna do syna zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym. Posiadała długie falowane włosy w kolorze krwi oraz dołeczki w policzkach, które nadawały jej twarzy niewinnego wyglądu. Oprócz tego była zawsze spokojna i nie zaprzątała swojej głowy zmartwieniami, wiedząc, że zawsze jest jakieś wyjście. Różniło ją jedynie to, że racjonalniej podchodziła do życia i miała dość przyziemne marzenia.

– Trafiłaś w punkt, mamuś – wymamrotał, przecierając twarz dłońmi. Powoli jego mózg wychodził z szoku i zaczął analizować sytuację. – Coś ciekawego mnie ominęło? – spytał głośniej, uśmiechając się szeroko, jak na dziecko tęczy przystało.

– Huh? Przysnąłeś, kochanie? Właśnie rozmawialiśmy o tym, że powinieneś uczyć się od Haru, jak prowadzić firmę. W końcu po naszej śmierci obydwoje ją przejmiecie – powiedziała mama, gładząc szczupłą dłonią dużą potężniejszą odpowiedniczkę taty.

  Ojca z kolei Izumi ledwo pamiętał, więc dyskretnie lustrował go wzrokiem. Był to postawny mężczyzna o szerokich barkach, splątanych bordowych włosach oraz czerwonych oczach, w których błyskały radosne iskierki. Izumi dyskretnie wstrzymał parsknięcie śmiechem, gdyż pomyślał, że Haru może wyglądać podobnie w przyszłości, ale natychmiast przestał, gdy usłyszał odległe odgłosy przeładowywania pistoletu.

   No dobra, ale skąd on się tu wziął? Przecież szedł z sis przez korytarz, podczas szukania Jenn. I co było dalej? Wytężył maksymalnie umysł i zdołał odnaleźć wspomnienie jakiejś rośliny. Potem była już tylko ciemność. Czyli pułapka, mógł się tego spodziewać.

– Ach, no tak, firma – uśmiechnął się głupkowato, drapiąc po głowie. – Zapomniało mi się.

– Poza tym mieliśmy ci przekazać, że Michael pytał, czy zamierzasz kupić Jenny osobno prezent na urodziny, czy dokładasz się do ich projektu – odezwał się tata głębokim basem.

   Izumi przechylił głowę. Michael? Michael tutaj też żyje?

   Zaraz...Wszyscy, z wyjątkiem wspomnianej Jenny, byli na sto procent martwi. Więc może....Spojrzał przez łukowe okno na dwa szmaragdowe księżyce*...

   Zmartwychwstali?!

****

   Harumi od zawsze nienawidziła swojego realizmu. Niby pozwalał jej na trzeźwo oceniać sytuację i jako tako zajmować się zwariowanym bratem, ale jednocześnie ją przygniatał. Przez niego nigdy nie potrafiła dostrzec tych wszystkich plusów co Izumi. Przez niego dawała dopaść się zmartwieniom i stresowi. Przez niego wątpiła w marzenia.

  Przez swój realizm i trzeźwość umysłu wycelowała karabin we własnych rodziców, którzy stali objęci kilka metrów od niej.

   Bo miała tą przerażającą świadomość, że Minako i Naoto Teradowie zmarli.

   I nic tego nie cofnie.

****

   Izumi wiedział, że powinien odejść. Nie było to nic trudnego. Wystarczyło tylko wstać i otworzyć drzwi, które znajdowały się tuż za oparciem kanapy.

   Jednak nie umiał się na to zdobyć. Czuł, jakby z każdą sekundę spędzoną z rodzicami kolejne łańcuchy oplatały jego ciało i przykuwały do miejsca. Przestał myśleć, co to za rodzaj pułapki, nie zastanawiał się, jak z niej wyjść. Myśli blakły, zacierały się i odpływały w siną dal.

  Bo...bo czy tak nie było łatwiej? Tutaj wszystko było lepsze. Rodzice żyli, Jenny miała swoją rodzinę, Haru prowadziła szczęśliwe życie, powoli przejmując firmę po rodzicach. Nikt nie żył w cieniu ciągłej śmierci, nikt nie był samotny, nikt nie plamił rąk ludzką krwią.

 Tak, powinien tu zostać, stwierdził, biorąc kęs mistrzowskiego czekoladowego ciasta według przepisu babci. Czując rozkoszny smak czekolady rozchodzący się w buzi, uśmiechnął się błogo, na co jego mama zachichotała jak mała dziewczynka.

  Zostanie tu i...

  I...

 Drgnął, jednocześnie upuszczając widelczyk, który z cichym brzdękiem uderzył o wyczyszczony blat stolika kawowego. Spojrzał na niego i ujrzał swoje wykrzywione odbicie.

  I co będzie dalej?

 Tutaj nie ma żadnego celu, sensu. Wszystko jest idealne, harmoniczne, idylliczne. Tak bajkowe że aż koszmarne. Nie ma strachu, smutku, cierpienia, szaleństwa, okrucieństwa.

  Nie ma uczuć.

  Nie ma szczęścia.

  Tutaj nic nie ma.

  

****

– Jesteś tego pewna, Harumi?

   Palec zamarł na spuście.

– Jestem – odparła, opanowując drżenie głosu i nadając mu zdecydowany ton.

– Nie jesteś – Ojciec uśmiechnął się na wpół kpiąco na wpół troskliwie. Przełknęła ślinę. Zawsze się tak uśmiechał, kiedy wiedział, że dręczą ją wątpliwości. – Inaczej zastrzeliłabyś nas w ułamku sekundy. W końcu...

– ...litość prowadzi do zguby – dokończyła za niego starą, rodzinną sentencję i westchnęła, opuszczając karabin, który nagle stał się diabelsko ciężki.

  Nie do końca było tak, że wątpiła, czy rodzice na pewno umarli. Jej umysł był tego w pełni świadomy, wyostrzony i gotowy do działania. Niestety ciało wymknęło się spod kontroli. Ręcę drżały, żołądek zaciskał się w supeł, a w gardle zapanowała suchość. Z ogromnym trudem powstrzymywała nogi od puszczenia się pędem w stronę rodziców i ręce od objęcia ich.

   Wiedziała, że nie może, ale nie umiała powstrzymać chęci. Chęci tak wielkiej, że wręcz niszczącej od środka. Zagryzła z całej siły wargę, pozwalając, by zęby przebiły cienką skórę. Smak krwi i lekki ból ratowały ją przed zatraceniem się.

– Harumi – mama zacisnęła dłonie razem, patrząc na nią z niepokojem. – I ty i my wiemy, że tego nie chcesz. Więc może wrócisz z nami? – Otworzyła ramiona, uśmiechając się delikatnie, jakby chciała ją przytulić na dobranoc. – Znowu staniemy się prawdziwą rodziną.

   Harumi potrząsnęła gwałtownie głową i zamknęła oczy, ale to w niczym nie pomogło, bo obrazy z dnia, kiedy umarła matka, wcisnęły jej się nachalnie pod  powiekę. Chwili, gdy w świetle pioruna stanęła przed nią. Strumyk krwi zmieszany z purpurową cieczą, który ciekł z kącika ust mamy i skapywał na granatową koszulę nocną. Woń wiśni zmieszaną z odorem śmierci. Zimne dłonie, które objęły ją w delikatnym jak lekki powiew uścisku. Uśmiech matki, który zgasł równie szybko co blask życia w oczach. Huk ciała uderzającego o panele. I tą pustkę, która wtedy nastała.

– Harumi... – Minako odezwała się po raz kolejny, próbując dotknąć ramienia córki.

–  Dość.

– Eh? – Kobieta przechyliła głowę.

– Mam już dość tej pustki – Harumi uniosła karabin, przymrużając jedno oko.

– Harumi, zastanów się, jeszcze nie jest za późno! – zawołał Naoto,

– Tato, sam mnie uczyłeś, by zawsze kończyć robotę – Uśmiechnęła się. – A ja muszę jeszcze odnaleźć przyjaciółkę i doprowadzić ją żywą do domu.

  Dźwięk serii strzałów zagłuszył głos taty.

****

   Ruszył ku drzwiom, ale zatrzymał się, gdy na jego koszulce zacisnęły się małe dłonie z pomalowanymi na czarno paznokciami. Doszedł go zapach wiśni.

– Mamo, puść – powiedział, nie odwracając głowy.

– Nie – głos matki łamał się i Izumi miał wrażenie, że ta zawsze nieugięta i silna kobieta za chwilę rozpłacze się bezradnie. – Nie chcę cię stracić. Nie chcę patrzeć, jak odchodzisz. – Oparła czoło o jego łopatkę, drżąc. – Proszę...

– Nie martw się, mamuś! Pewnego dnia do ciebie dołączę – Ścisnął jej dłoń, po czym z rozmachem otworzył drzwi.

   Krzyknęła, lecz on już się nie wahał. Minął próg, wkraczając w nieprzeniknioną ciemność. Rzucił jeszcze ostatnie spojrzenie przez ramię i puścił oczko rodzicom.

– Kiedy się wreszcie pojawię, upieczcie ciasto, dobrze?

****

   Harumi patrzyła na siebie. Rodzice rozpłynęli się w powietrzu, zaraz po tym, jak pierwsza kula rozprysła lustro. Teraz przed nią była tylko szklana szyba ozdobiona kilkunastoma pociskami, w której odbijała się jej twarz. Po chwili odbicie zaczęła pokrywać pajęczyna rys, aż w końcu lustro pękło na miliony kawałków, które z brzdękiem upadły u nóg Harumi.

   Podniosła głowę i ujrzała, jak w jej stronę pędzi ciemność. Uśmiechnęła się i zamknęła oczy.

****

– Izumi!

– Harumi!

   Rodzeństwo od razu padło sobie w objęcia, jak tylko uwolniło się z uścisku pnączy.

– Sis, ty też widziałaś rodziców? – spytało dziecko szczęścia, kiedy zaprzestali czułości.

– Yhym – Skinęła głową. – To pewnie przez to drzewo – Spojrzała na pnącza, które zszarzały i opadły na podłogę.

   Wyciągnęła pistolet zza paska i dla pewności potraktowała je serią z magazynku.

– Hmmm – Izumi przybrał minę myśliciela. – Gdzieś już takie widziałem...

– To Desiderium. Żywi się energią życiową, którą wysysa, podczas gdy ofiarę gnębią wspomnienia rzeczy lub osób, za którymi najbardziej tęskni – wyjaśniła pokrótce Haru, nabijając pistolet. – Mniejsza, musimy się śpieszyć.

– Ach, no tak! Jenn się zgubiła! – Izumi pokiwał gorączkowo głową i popędził do przodu. – Już po ciebie idę, Jeeeennyyy!

   Harumi uniosła brew, uśmiechając się delikatnie.

   Jej brat nigdy się nie zmieni.

* W Piekle są dwa księżyce. Tak o sobie wymyśliłam xD

Wróciłam z krótkim rozdziałem, z którego w sumie jestem tak sobie zadowolona, ale no dobra xD Chciałam nieco przybliżyć rodziców rodzeństwa i samo rodzeństwo. Nw, czy wyszło mi to jakoś dobrze, ale pozostawiam to waszej opinii.

Odmeldowuje się!

Ps. Wiecie, że został tylko jeden rozdział?