Rozdział 57: Wiem o tobie więcej od ciebie samej.

   Podniosłam filiżankę z białej porcelany zdobioną rysunkami czarnych kwiatów. Czerwona powierzchnia herbaty zafalowała łagodnie, przez co moje odbicie zaczęło się marszczyć. Siedziałam wraz z dziadkiem w niewielkim, przytulnie urządzonym gabinecie przy okrągłym stoliku.

 – Czyż to nie zabawne, Jennifer? – spytał Hiroshi ochrypłym głosem, który kiedyś by sprawił mi koszmary na dobre kilka miesięcy.

– Co takiego? – Uniosłam brew, biorąc łyk napoju. Z przyjemnością stwierdziłam, że to herbata z owoców leśnych. – To że rozmawiamy, chociaż powinnam być martwa?

– Och, nie. Nie planowałem cię wtedy zabić.

– Oya, naprawdę? – Odłożyłam filiżankę i rozsiadłam się wygodniej. – W takim razie może mi opowiesz, o co ci chodzi? Spokojnie, mamy dużo czasu. Nie jestem owładnięta chęcią zemsty,  głównie zależy mi na tym, by dowiedzieć się, skąd ten cały cyrk.

–  Nie martwisz się o przyjaciół?

–  Phi, jedyne zagrożenie stanowiła laska od dźwięku – Pokazałam mu pięć palców. – Ale z tego co widziałam, jej psychika padła. Poza tym nie ma tu też Yuki i tego Fumio – Zagięłam trzy. – Pozostał jedynie aniołek i Hideki. Naprawdę myślisz, że stanowią jakieś zagrożenie dla nas? – Parsknęłam śmiechem, kręcąc głową. – Jesteś naiwny.

  Hiroshi westchnął i sięgnął po mały pilocik. Kiedy nacisnął czerwony przycisk, kilka ekranów za jego plecami włączyło się i pokazało obrazy z kamer z całego budynku. Dziadyga trafiła idealnie w czasie, bo właśnie mogłam zobaczyć, jak Haru ładuje cały magazynek karabinu w czaszkę Hidekiego. Psychopata padł na posadzkę, a wokół jego głowy zaczęła się tworzyć krwawa aureolka. Chwilunia, czy ja właśnie straciłam fana?

- Szybciej stalkera – mruknęła z politowaniem Artemis.

  Wzruszyłam ramionami i ogarnęłam wzrokiem pozostałe ekrany. Banda strażników, która przywlokła się tutaj z nami, okazała się nie być totalnymi ciotami, tylko całkiem zręcznymi wojownikami, którzy bez zbędnego wahania pozbywali się nadciągających przeciwników. Patrick, mający oczy utkwione w małym laptopie, nawet ich nie zauważał, bo jedną ręką ciskał kule energii, a drugą pisał coś na klawiaturze. Taa, ale to ja jestem ta beztroska i pozbawiona rozsądku!

  Izu w gruncie rzeczy miał najgorzej, bo na jego drodze stanął aniołek. Biedny, teraz będzie musiał się nasłuchać wykładu o tym jakie to demony są złe, agresywne, bezlitosne i tak i tak dalej, bo te kupy pierzu są wyjątkowo uparte i długo zdychają. Poważnie, trzeba im podciąć krtań albo wyciąć język, żeby nie zaczęły pieprzyć o swoim światopoglądzie i potędze tego swojego tam...yyy...archanioła czy jakoś tak.

  Matko, Kimiko by mnie zabiła, gdy widziała, że nadal jest zielona w kwestii rządów u innych ras. Chociaż nie, spokojnie, najpierw dziadek będzie chciał mnie zaciupać i jeszcze może mu się udać. Tsa, na pewno, yhym.

–  Chyba im coś nie idzie – stwierdziłam, uśmiechając się.

–  Bezużyteczna banda głupców – syknął Hiroshi. – Cóż, będę musiał się was wszystkich pozbyć sam.

– Ojej, czyli chcesz nas pozabijać? Jak miło, naprawdę nie spodziewałam się tego!  Yosh, skoro masz takie plany, to może załatwimy to szybko, dziadku?

– Czyli jak, Jennifer?

– Po prostu zadam ci pytania, a ty mi na nie ładnie odpowiesz. Bo coś czuję, że twoja historia ciągnęłaby się i ciągnęła, a chciałabym zdążyć na nowy horror do kina.

– Heh – Po raz pierwszy się uśmiechnął, przez co zmarszczki wokół jego oczu bardziej się pogłębiły. – Mówisz to tak, jakbyś była pewna, że wyjdziesz stąd żywa.  Jesteś tak samo naiwna i głupia jak twój ojciec.

– Już mi tak nie słodź – Wytknęłam język. – I do rzeczy. Chcesz mieć to szybko z głowy, nie?

  Zacisnął usta w wąską linię, a w oczach powoli ujawniała się cała nienawiść, jaką mnie darzył. Cudnego mam dziadka, prawda?

– Moja matka była człowiekiem, ale ojciec demonem. Mimo to jestem czystej krwi, chociaż powinnam być mieszanej. Dlaczego?

– Poznałaś Eris, prawda? Amane, ja i ty jesteśmy z jej przeklętego rodu. Krew tej wiedźmy płynie w naszych żyłach – Zacisnął pięści. – Krew, która bardziej przypomina demoniczną niż ludzką. Przeklęty gen, który sprawił, że stałaś się taka szkaradą.

  Zagwizdałam cicho. Czyli wychodzi, że zajebałam własną przodkinię? Nie no świetnie, może jeszcze niech wyjdzie, że ja i Yoyo jesteśmy kuzynami, to wyjdę i nie wrócę.

– Ooookej – Zmarszczyłam brwi. – Lecimy dalej. Czemu zabiłeś moją matką; swoją własną córkę?

–  Nie spytasz o ojca?

– Gdyby tata wtedy żył, ta rozmowa by się nie odbyła. Jesteś tylko słabym człowiekiem, nie ma szans, byś go pokonał. Poza tym pamiętam, że zginął rok wcześniej na misji w Piekle. Więc?

– Bezczelna gówniara – syknął, na co się promiennie uśmiechnęłam. Żyłka powoli zaczęła pulsować zupełnie jak u Yoyo. – Ratowałem Amane.

–  Ratowałeś mamę? – Przechyliłam głowę. – Podpalając świątynie i zabijając ją? Kurde, dziadek, ty masz gorsze rozumowanie pomocy ode mnie!

  W tym momencie Artemis nie wytrzymała i uderzyła się płaską dłonią w czoło.

– Amane zawsze była dobrym dzieckiem. Kochanym, szczerym, rozsądnym – Hiroshi z nostalgią zapatrzył się w herbatę. O nie, czuję wywód na co najmniej godzinę, ratuj się kto może. – Kochałem ją i widziałem, że nikt nie jest jej godzien, dlatego trzymałem ją jak najbliżej siebie. Starałem się, by miała wszystko, czego zapragnęła. Wierzyłem, że ona będzie pierwszym białym kwiatem, który wyrósł w tym skażonym rodzie. Jednak...– Zielone oczy pociemniały i skierowały się na mnie. – pojawił się twój ojciec i wszystko zniszczył! – wrzasnął i uderzył pięściami w stolik. Filiżanki podskoczyły i wywróciły się. Blat zalała brązowa i różowa ciecz. – Omamił ją, sprawił, że uciekła. Odebrał mi ją!

– Mówiąc krótko, nie umiałeś pogodzić się, że twój cenny ptak uciekł z klatki – stwierdziłam, wzruszając ramionami. – Nie dziwię się mamie. Każda uciekłaby od ciebie.

– Zamknij się! – Cisnął we mnie talerzem, który złapał między dwa palce. – Nic nie rozumiesz! Twój przeklęty ojciec zbrukał moją biedną Amane. Moją biedną, kochaną córeczkę! – łzy zaczęły mu cieknąć ciurkiem po policzkach, ale w oczach nie było smutku tylko obłąkanie. Tak samo jak w uśmiechu, który wykrzywiał mu usta. Facet przede mną był jedną z najczystszych form szaleństwa, jaką w życiu widziałam.

– Dlatego ją zabiłeś? Bo pokochała jeszcze kogoś oprócz ciebie?

  Ale Hiroshi już mnie nie słyszał. Psychoza pochłonęła go do reszty.

–  Szukałem jej. Bardzo długo, aż w końcu dowiedziałem się, że zamieszkała w miasteczku na Okinawie. Wtedy ujrzałem ciebie po raz pierwszy – Zachichotał i wsunął palce we włosy. – Byłaś taka podobna do Amane. Taka śliczna, taka bezbronna, taka...czysta. Pomyślałem, że może twój ojciec nie jest taki zły, że mogę mieć wspaniałą wnuczkę, ale – Wbił paznokcie w skórę głowy, a twarzy wykrzywił mu grymas wściekłości. – ujrzałem też prawdziwą postać twojego ojca. Przebrzydłego, odrażającego demona, który przytulał moją Amane!

– Weź najpierw spojrzyj w lustro, dziadygo – prychnęłam.

– Jenn, on cię nie słyszy – westchnęła Artemis, mrużąc oczy. – Oszalał.

– Wiem, ale nie będzie mi taty obrażał! Papa był przystojny i to bardzo.

  Hiroshi zamilkł.  Uniosłam brew. Czyżby to koniec monologu i zaraz rzuci się na mnie z wodą święconą albo innym cholerstwem? Popchnęłam lekko kciukiem tsukę, by katana mogła się nieco wysunąć z sayi.

  Dziadyga dalej się nie odzywała ani nie poruszyła, co powoli zaczęło mnie wnerwiać. W normalnych okolicznościach jego łeb już dawno by toczył się po podłodze, ale chciałabym się łaskawie dowiedzieć, jak do tego wszystkiego doszło.

–  Ty byłaś jej największym przekleństwem – odezwał się wreszcie, wpatrując w podłogę. – Dlatego na nią napadłem wraz z moimi ludźmi. Chciałem, by cię własnoręcznie zabiła, by uratowała swoją duszę, ale Amane...ona...ona – Zacisnął zęby. – ona cię zasłoniła własnym ciałem. Ten demon sprawił, że oszalała! Wtedy zrozumiałem, że muszę ją zabić. Tylko tak mogłem odprawić nad nią egzorcyzm i błagać bogów o litość nad nią.

– Zabiłeś córkę, bo broniła swoje dziecko – powiedziałam cicho. – I jeszcze twierdzisz, że ona była szalona... – Poczułam, jak moja krew staje się coraz gorętsza.

– Złościsz się? – Roześmiał się, po czym zaczął kaszleć. – To ci niespodzianka! Myślałem, że nie okazujesz emocji!

–  Tylko mówię na głos największy absurd jaki udało mi się usłyszeć – Machnęłam ręką. – Nie ekscytuj się tak i kończ historię.

– Szczęśliwym trafem, ty przeżyłaś.

  Taa, koniec końców okazało się, że nikt mnie nie zepchnął z tej skarpy. Sama z niej zleciałam, kiedy oślepiona łzami i strachem starałam się uciec. Nie patrzyłam, gdzie biegnę i stało się. Uderzyłam głową o kamień i moje wspomnienia wziął szlag. A to, że nikt mnie nie znał, nie było niczym dziwnym. Mama ukrywała mnie przed ludźmi i nikt nie wiedział o moim istnieniu.

– Na początku chciałem cię zabić, ale wpadłem na lepszy pomysł. Kilka wiosek dalej mieszkała miko – Noriko, u której się zatrzymałem, kiedy szukałem Amane. Wiedziałem, że nienawidzi demonów całym sercem, więc postanowiłem ją wykorzystać. Potem poszło już łatwo, nie sądzisz? Wystarczyło jedynie zapoznać Noriko z doktorem Troyem, by zafundować ci prawdziwe piekło na ziemi!

– Mam rozumieć, że nie zabiłeś mnie, bym mogła „odpokutować” grzechy rodziców?

– Nie, nie rodziców, Jennifer. SWOJE. Musisz odpokutować to, że przyszłaś na świat, że wyglądasz tak samo jak Amane, że ona przez ciebie umarła!

– A potem stworzyłeś to? – Rozłożyłam ręce, ignorując jego wrzaski.

–  Nieee – Uśmiechnął się psychopatycznie. – Kiedy powróciłaś żywa z ośrodka, byłem szczerze zdziwiony, ale nie dlatego, że żyłaś. Był z tobą ktoś jeszcze. Chłopak. Michael.

  Otworzyłam szeroko oczy, a serce zaczęło szybcieć bić.

–  Ci ludzie mieli księgę od ciebie?

–  Zgadza się! Zawsze, kiedy stawałaś się szczęśliwa, niszczyłem ci życie, Jennifer. Zabrałem ci ukochanego brata, jedyną istotę, która cię kiedykolwiek kochała! – Zrobił obrót, wywalając krzesło i nachylił się nade mną. – Teraz rozumiesz? Przez całe twoje życie byłem tuż za tobą. Widziałem, co robisz, z kim się przyjaźnisz, kiedy płaczesz, kiedy zabijasz, kiedy się uśmiechasz. Wiem o tobie więcej od ciebie samej.

–  Ale mordę to weź, ślinisz się – Odepchnęłam go, zaciskając drżącą dłoń na rękojeści. – Dobra, trochę nam się to przeciągnęło – uznałam, zerkając na zegar. – Dlatego ostatnie pytanko! Jakim cudem tak wielu magów i innych ras za tobą podąża?

–  Dzięki temu – Podniósł do góry srebrnego beya; Hypno. – Potęga Hypnosa jest niezrównana! Mogłem mieszać każdemu w głowie, udawać, że umiem czarować, czytać w myślach. Wszystko! Ale czasami wystarczyło też postąpić podobnie jak z Rin. Dać jej iluzję czegoś, czego nie ma. Zniewolić ją i uzależnić od siebie. Wykorzystałem ich, stworzyłem ten ośrodek i powoli zacząłem cię wprowadzać w swoją grę. A wiesz, o czym oni myśleli? Że chcę spełnić ich marzenia.

– Huh, otaczasz się osobami z podobnym poziomem IQ – stwierdziłam, wstając. – Okej, za pół godziny mam seans, więc może już to skończymy?

****

  Nil czuł zapach cytryny, przez który kręciło go w nosie. Zaraz...cytryny? Przecież był w pomieszczeniu z jakimś dziwnym gościem. Co on takiego mówił? W chaosie wspomnień, próbował wychwycić jego słowa. W końcu mu się udało. Ach, tak, że jest dziadkiem Jenny i ma zamiar ją zabić. Ale co się stało potem?

  Powoli przed oczami zaczęły mu się formować obrazy i wszystko zrozumiał. Ktoś im przyszedł na ratunek.

– Myślisz, że żyje? – Usłyszał nad sobą kobiecy powątpiewający głos. Wydawało mu się dziwnie znajomy.

– Nie jest zimny, więc raczej tak – tym razem odezwał się mężczyzna, ale wrażenie było takie samo. Znał ich albo przynajmniej kojarzył.

  Zebrał wszystkie siły i powoli otworzył oczy. Został uraczony widokiem wysokiej dziewczyny o długich bordowych włosach, która trzymała karabin, i kucającego rudego chłopaka z uśmiechem na twarzy. Nie musiał im się długo przyglądać, by dojść do wniosku, że są rodzeństwem.

– Kim jesteście? – wydusił, czując, że płuca palą go żywym ogniem.

– O! Żyjesz! – Chłopakowi zaświeciły się oczy. – Widzisz, Haru? Miałem rację!

– Całe szczęście – odetchnęła Harumi. – W takim razie trzech przeżyło.

– Jak to trzech? – spytali równocześnie Nil i Izumi.

– Ten z czarnymi włosami nie oddychał i miał głęboką ranę w brzuchu, gdy go znalazłam.

  Nil poczuł, że wokół szyi zaciska mu się pętla. Masamune...nie żyje?
– Gdzie on jest? –  zadał kolejne pytanie, próbując się podnieść. Niestety jego ciało było zbyt obolałe i nawet nie myślało się go posłuchać.

 – Na zewnątrz, zajął się nim jeden gwardzista, bo mogłam się pomylić – powiedziała Haru po czym zwróciła się do Patricka. – I jak tam rozkazy?

– Mam ich przenieść do wyznaczonego szpitala, a wy macie się stąd zmywać. Gdzie jest Jenn?

  Rodzeństwo rozłożyło ręce i pokręciło głowami. Patrick przejechał ręką po twarzy. Chyba nie było misji, gdzie ta wariatka działałaby rozsądnie.

- Dobra – Informatyk schylił się i przerzucił rękę Nila przez kark, po czym dźwignął się do góry. Zrobił to samo z Gingą i Chrisem, którzy do tej pory spoczywali nieprzytomni pod ścianą. – Ja lecę, a wy popatrzcie jeszcze za Jenn, ok? Jakby coś się działo, znikajcie stąd jak najszybciej i wzywajcie posiłki.

- Aye, kapitanie! – Izumi zasalutował i starł krew z policzka. – Ej, a wiecie, że te plotki, o tym, że im potężniejszy anioł, tym jego krew pachnie bardziej owocowo, są prawdziwe? Kiedy pokonałem tego gostka, to tak zaleciało jabłkami, że w głowie mi się zakręciło.

****

  Oczywiście nie byłam potulnym dzieckiem, czekającym, aż Hiroshi się zgodzi, tylko zamachnęłam się na niego kataną. Zdołał odskoczyć, ale szybko się obróciłam i wbiłam mu ostrze w ramię. Jednak, mu mojemu zdumieniu, z rany nie zaczęła cieknąć krew.

– Co to jest? – mruknęłam, cofając się o kilka kroków i wyrywając miecz.

– Oj, Jennifer, nie bądź taka gwałtowna – roześmiał się Hiroshi, a jego rana zaczęła się zarastać. Zmrużyłam oczy. Skąd u niego wytrzasnęła się umiejętność regeneracji?

- Chyba nie myślałaś, że nie przygotuje się na wojnę z tobą? – spytał, odwracając się. Jego skóra stała się dużo bledsza, natomiast pod oczami pojawiły się czarne znaczki. – Nie zbierałem krwi opętanych bezcelowo, Jenny.

– No świetnie, boss dostał swojego power-up’a – warknęłam. Kurna, muszę przestać siedzieć tyle z Patem, zaczynam gadać jak on!

–  Poza tym chciałbym ci pokazać jedną rzecz – Pstryknął palcami, a ekrany po raz kolejny pokazały obrazy z kamer.

  Ujrzałam Harumi i Izumiego owiniętych przez jakieś dziwne, granatowe pnącza.

– Co to za gówno?

– To pnącza drzewa Desiderium. Odbiera siły życiowe i sprawia, że widzisz rzeczy, za którymi najbardziej tęsknisz. Jeśli twoi znajomi dadzą się ponieść tęsknocie, czeka ich zguba.

– No i oczywiście atrakcja wieczoru, pułapka antagonisty! – Wywróciłam oczami.

  On serio jest taki głupi czy po prostu ślepy?

 Taaa, powróciłam! Oczywiście po ponad miesiącu, bo przecież inaczej nie umiem. Wybaczcie, że taki przegadany rozdział, ale nie chciało mi się pisać retrospekcji, więc Hiroshi musiał się wygadać xD Wgl zauważyłam, że fabuła i antagonista jak z shouena, tylko Jenn z innej bajki ma to wszystko gdzieś, zabije, to co jej stanie na drodze i pójdzie dalej xD Dobra, mam nadzieję, że coś tam się wyjaśniło, a teraz spadam pisać coś do Jess, przy dźwiękach wichury.

Do zobaczenia!