Rozdział 59: Słodkie zapomnienie

   Ehh, czemu to zawsze musi być upierdliwe? Dlaczego za każdym razem jakiś psychol, który wpierdziela mi się w życie, musi koniecznie użyć asa z rękawa? No czemu?!

   Wiem, że mnie nienawidzi, chce się zemścić – powód wolę przemilczeć, bo dalej mnie dobija głębią głupoty – i tak dalej, ale ja mam ochotę walnąć się do łóżka lub pójść gdzieś z ekipą, a nie mordować irytującego dziada. Szanujmy się, do cholery!

  Ale wracając do białej mendy, to oprócz tych znaczków na pomarszczonej gębie, jego skóra zmieniła kolor na popielaty, a białka oczu stały się czarne. Wyglądał gorzej niż łysy kot, ale szczerzył się dalej i patrzył na mnie z takim wyczekiwaniem, jakby czekał, aż odrąbię mu łeb.

   Przodkini psychopatka, dziadek psychopata, ciekawe czy mam jakiegoś kuzyna terrorystę?

  Schowałam katanę. Nie mam pojęcia, co wpakował sobie w organizm, ale wolę unikać bliskiej walki. Machnęłam ręką i w stronę Hiroshiego popędziła purpurowa fala energii.

– Tak długo na to czekałem – wychrypiał, zaginając palce na kształt szponów, przez co rozległ się nieprzyjemny głośny chrzęst.

  Zgodnie z oczekiwaniami dziad rozbił falę gołymi pięściami, chichocząc tak piskliwie, że Alter stanęła mi przed oczami. No to już wiadomo po czyich genach ta mała cholera powstała. Zmrużyłam oczy, uśmiechając się z pogardą, kiedy ujrzałam koło jego dłoni obłoczki fioletowo – czarnego dymu.

– Używasz mrocznej mocy, huh?

– Och, to nie jest taka znowu zwykła mroczna moc, Jennifer – odparł, łapiąc krawędź biurka. – Została ulepszona – Uniósł je i cisnął w moją stronę. – Specjalnie dla ciebie.

– Ojej, jak mi miło – udałam, że ocieram łezkę z oka i wykonałam salto do tyłu, by nie oberwać. Spostrzegłam srebrny błysk przy lampie – Art...

  Nawet nie dokończyłam wymawiać jej imienia, kiedy miko wystrzeliła i z wyjątkowo wściekłą miną, zamachnęła się toporem, blokując Hypno, który przybrał formę pająka. Srebrny bey wylądował koło połamanego biurka, wirując spokojnie, Artemis stanęła koło mnie, szykując się do ciosu. Biurko dla dopełnienia dramatyzmu sceny huknęło o podłogę, rozwalając się na części.

– Idealnie! – Hiroshi zaczął klaskać uradowany, jakby była Gwiazdka. – Teraz każde z nas ma przeciwnika!

  Halo, halo, Los? Z tej strony Jennifer. Zjebałeś mi życie, żądam rekompensaty, pierdoło.

  Powstrzymałam się od plaśnięcia ręką w czoło i spojrzałam błagalnie na Artemis, by wykończyła Hypno jak najszybciej, bo mój mózg już wołał o wolność od tej głupoty. Miko w odpowiedzi skinęła głową, ugięła lekko nogi i wystrzeliła w przód i biorąc szeroki zamach.

   Hiroshi dalej zanosząc się śmiechem, wyciągnął zza pazuchy krótki sztylet i rzucił się w moją stronę. Zrobiłam zgrabny obrót i wymruczałam zaklęcie. Na podłodze zalśnił zielony krąg, z którego wystrzeliły cztery grube wiązki energii. Dziadyga za pomocą bariery zablokowała trzy, ale ostatni trafił go w dłoń, przez co po wyszywanym złotymi nićmi dywanie potoczyły się dwa palce, wskazujący oraz środkowy.

   Nie czekałam na reakcję, tylko szłam za ciosem i cisnęłam w niego dwiema purpurowymi kulami mocy. Trafiły go w brzuch z taką siłą, że walnął w biblioteczkę, która z kolei uderzyła w ścianę, tworząc na niej grube pęknięcia. Huh, coś słabiutko się broni.

– Jenny!

   Przecięłam kataną duszę Hypno, który tym razem przybrał kształt jakiegoś mnicha czy coś na ten styl. Artemis uderzyła z pełną mocą toporem o środek pokoju, w skutek czego fala uderzeniowa wcisnęła srebrnego beya w ścianę.

– Patrzysz w złym kierunku, Jennifer.

  Zablokowałam sztylet powierzchnią sayi, dziękując sobie w duchu, że ciągle trzymałam ją w drugiej ręce. Hiroshi uśmiechał się szeroko, zlizując krew, która spływała z rany na jego czole. Zmrużyłam oczy, napięłam mięśnie ramion i za całej siły naparłam na niego, jednocześnie wykonując cięcia kataną.

– Ahahaha, widzę, że nawet połączona witalność kilku zdrowych mężczyzn to dla ciebie pestka! – wykrzyknął, odjeżdżając kawałek. Rana po cięciu powoli zaczynała się goić, czego na szczęście nie można było powiedzieć o palcach. – Powiedz mi, czy demoniczna magia jest nieuleczalna? – spytał, oglądając swoją okaleczoną dłoń.

– Yhym – uśmiechnęłam się, biorąc głęboki wdech. – Nieważne, co sobie tak wstrzyknąłeś, to ci w niczym nie pomoże.

– Och, czyli będę miał taką odrażającą rękę – posmutniał.

– Trupowi to chyba obojętne.

  Zaśmiał się, a ja zauważyłam, że cały pokój zaczął się zacierać i falować. Na wszelki wypadek stworzyłam barierę, gapiąc się na Hiroshiego, który nie ruszył się ani o krok. Przyglądał mi się z zafascynowaniem, zupełnie jakby pierwszy raz ujrzał w zoo dzikiego tygrysa. Zmarszczyłam nos, czując lekko mdły zapach i wszystko zrozumiałam.

  Gaz otępiający.

– Exitium – pstryknęłam palcami, a posadzka rozbłysła na czerwono, po czym pękła z głośnym hukiem.

  Rozwinęłam skrzydła, zlokalizowałam Artemis, która ścierała się zażarcie z Hypno wysoko nade mną i spojrzałam na Hiroshiego. Biedny, nie miał skrzydeł, więc mógł tylko próbować złapać się ściany. Wpadliśmy na niższe piętro, gdzie gaz się rozrzedził. Hiroshi malowniczo rozpłaszczył się na podłodze. Temu pięknemu widokowi towarzyszył też odgłos pękania kości. Wprost muzyka dla moich uszu.

  – Ara, myślałam, że będę miała z tobą nieco więcej zabawy – westchnęłam.

  – Musisz wybaczyć staremu człowiekowi, powoli się rozkręcam – odparł, podnosząc się na nogi. Uśmiech sam wpłynął na me usta, widząc, jak ładnie pokiereszował go wybuch.

  Nie jestem sadystką, bez przesady, ale ten śmieć zasłużył na jak najgorszą śmierć.

  Otrzepał płaszcz i zakaszlał kilka razy, plując krwią na boki. Dobra, z daleko widać, że dziadyga i tak stoi jedną nogą w grobie, więc na luj czekać?
– Ale zapewniam cię, że nie będziesz się nudzić – zacisnął pięści i wokół niego pojawiły się dwie czarne wstęgi. Posłałam w jego kierunku czerwone fale energii, ale zostały zniszczone przez wiązki mrocznej mocy, które tańczyły tuż przed nim.

  Wstęga po prawej stronie wystrzeliła jako pierwsza. Błyskawicznymi, zygzakowymi ruchami odbijała się od ścian, usiłując mnie trafić. Próbowałam ją rozbić, ale skubana była cholernie twarda. Nagle dołączyła do niej druga, co skończyło się na dość groteskowym tańcu uników i ciskania kul energii, póki jedna wstęga nie trafiła mnie w brzuch. Przekoziołkowałam po podłodze, lądując płasko na plecach. W nadgarstki wbiły mi się dwa sztylety oblane jakąś zieloną cieczą, jednocześnie przykuwając mnie do ziemi.
– Kurwa! – warknęłam i już chciałam je wyrwać, kiedy ogłuszający ból przeszył moje ciało, przez co gwiazdy stanęły mi przed oczami.
– Widzisz, Jennifer?  Mówiłem, że nie będziesz się nudzić – Hiroshi stanął nade mną, uśmiechając się. Prawą nogę miał wygiętą pod dziwacznym kątem, a ze skroni kapała mu szkarłatno – brunatna ciecz i brudziła postrzępioną koszulę.  – W tych sztyletach jest specjalna substancja, dzięki której na pewien czas nieco przytłumię twoją regenerację i ogólną siłę fizyczną. Nie jestem głupi, Jennifer. Zdaję sobie sprawę z tego, że twój ojciec był potężny i wiem, że po nim masz moc.
– Coś podobnego dałeś Hidekiemu, nie? – przypomniałam sobie początki tej całej komedii. – Żeby nie mógł używać pełni możliwości.
 – Pionki zawsze muszą być słabsze od króla.

  Wywróciłam oczami i chciałam szybki ruchem wyrwać jedną rękę, ale Hiroshi to zauważył i przygniótł ją obcasem, przy okazji nieco wykręcając. Zagryzłam wargę, bo zabolało cholernie.
– Manus obumbratio – wycharczałam.

  W dziadygę uderzyło kilka par cienistych rąk zakończonych szponami, które złapały wszystkie jego kończyny w miażdżące uściski i przygwoździły do ściany. Ja za ten czas podniosłam jedną rękę, potem drugą, uniosłam się do siadu i wyjęłam ostrza z nadgarstków. Paliły mnie żywym ogniem, krwawiły obficie i ogólnie ich widok wywoływał mdłości. I jeszcze będą się dłużej leczyły. Używanie katany w takim stanie nie będzie za wesołe.

   Oficjalnie stwierdzam, że Lucyś jednak mnie nie kocha.

  Tuż przede mną białe kafelki rozprysły się na drobne części przez Artemis, która zapamiętale waliła otoczonym fioletową aurą toporem w Hypno. Miko ciężko dyszała, miała poszarpane ubranie i kilka szram na ciele, ale poza tym wyglądała dobrze. W każdym razie na pewno lepiej od moich nadgarstków.

  Podniosłam się, klnąc pod nosem i popędziłam do Hiroshiego, by go jak najszybciej dobić. Najchętniej rozpierdoliłabym ten cały budynek w drobny mak za pomocą „Oculus Noctis” (oko nocy), ale luj wie, czy nie ma tu jeszcze kogoś z ekipy.

  Niestety dziadyga dostał jakiegoś kolejnego wzmocnienia, bo mimo że szpony wbiły mu się w żołądek, zdołał użyć mrocznej mocy, by je rozproszyć. Upadł na podłogę, spojrzał na mnie dziko i zaszarżował jak jakiś zwierz otoczony mroczną aurą.
– Exitium! – wrzasnęłam.

  Błysnęło, huknęło i w powietrzu zatańczył dym.

  To był prawdopodobnie mój największy błąd.

  Przez ból, który ćmił mi umysł, miałam nieco przytępione zmysły. Z tego powodu wyczułam mordercze intencje Hiroshiego dopiero wtedy, gdy wyskoczył z dymu i zacisnął dłonie na mojej szyi. Przydzwoniłam głową o posadzkę, katana wyleciała mi z ręki. Super, kurwa. zajebiście. Adrenalina zawrzała w żyłach, dzięki czemu z całej siły trzasnęłam go glanem w czaszkę.  Puścił mnie,  poleciał na ścianę, wybił w niej dziurę i wylądował po drugiej stronie wraz z kawałkami tynku. Jedną ręką masując obolała szyję – cholernik tak mocno wpił mi paznokcie w skórę, że powstały cienkie, krwawiące ranki – drugą zacisnęłam w pięść. Pod Hiroshim pojawiły się dwa magiczne kręgi, z których wyleciały czarne łańcuchy wraz z fioletowymi strużkami magii.
– HYPNO! – zawył, gdy ciemne okowy owinęły się wokół jego szyi.

 Wtem na korytarzu rozpętał się najprawdziwszy pożar. Ledwo zdołałam odskoczyć przed płomieniem, który wystrzelił wysoko w górę. Spomiędzy jęzorów ognia wyjrzały szare oczy z tęczówkami jak u kota.
– Nie przypomina ci to czegoś, Jennifer? – wychrypiał Hiroshi, płonąc aurą mrocznej mocy. Purpurowe obłoczki otoczyły go, broniąc przed strużkami magii oraz rozkruszając powoli łańcuchy. – Tego dnia, kiedy twój koszmar miał się skończyć, a tak naprawdę dopiero się zaczął! – wrzasnął, po czym zaniósł się śmiechem.
   Rozwinęłam skrzydła i wzbiłam się w powietrze, gdyż ogień najwyraźniej obrał sobie mnie za cel. Poszukałam wzrokiem Artemis, która sama miała problem z wyrwaniem się klatki płomieni.
– Zgiń w końcu – mruknął Hiroshi, patrząc na mnie pustymi oczami. – Odebrałaś mi tak wiele. Moją rodzinę, moją miłość...dlaczego nie możesz już zdechnąć?! – wydarł się, łapiąc za głowę. Zaczął jeździć paznokciami po skroniach, nie zauważając, że je w ten sposób rani. – Zniknij...nie patrz się na mnie tymi oczyma...zniknij, przepadnij...

  Obłoczki zmieniły formę na ostre szpikulce, które całą chmarą wystrzeliły w moją stronę. W odpowiedzi posłałam na nie szkarłatne wstęgi energii. Kiedy się zderzyły, powstała fala uderzeniowa, krusząca kafelki i resztki ścian. Ignorując ból nadgarstków, złapałam za tsukę i odbiłam się od sufitu, pędząc na Hiroshiego. Płomienie leciały za mną, za wszelką cenę próbując mnie spalić, ale nie zwracałam na to uwagi.

  Ostrze katany wbiło się w ramię dziadygi, który pod wpływem uderzenia wylądował na plecach na posadzce. Próbował mnie trzasnąć pięścią, więc przygniotłam jego rękę nogą i wbiłam głębiej ostrze. Trysnęła krew, a on zawył z bólu. Czułam, że ogień jest tuż za mną, kiedy nagle coś potężnie trzasnęło i całe ciepło zniknęło.
– Osłaniam cię – mruknęła Artemis, dysząc głośno.
   Uśmiechnęłam się pod nosem i wbiłam wzrok w Hiroshiego.

– To chyba koniec nie sądzisz? – spytałam.

– Nie...nie... – z głośnym świstem wciągnął powietrze. – Nie!

  Zamachnął się drugą rękę, dlatego tą też przycisnęłam butem, lecz spóźniłam się o kilka sekund z reakcją, bo w prezencie wbił mi kolejny sztylet w łydkę. Już nie tak głęboko jak w nadgarstki, ale zabolało podobnie. Warknęłam i nacisnęłam mocno piętą na jego przedramię, w rezultacie łamiąc mu kość promieniową.
– Pierdol się – wycedziłam.  –  To koniec gry. Przegrałeś.

– Ahahahahaha! – zaczął się śmiać, tryskając wkoło śliną. – Przegrałem? Ja? JA?! Jak mogłem przegrać, skoro nic nie miałem, Jennifer?!
   Westchnęłam, widząc, że popadł w jakiś filozoficzny tryb. Przesunęłam ostrze w kierunku jego szyi.

– No dawaj – szepnął, mrużąc oczy. – Zabij mnie. Ale zapewniam cię, że twój koszmar się nie skończył.
– Zgodnie z życzeniem, dziadku – uśmiechnęłam się i wykonałam cięcie.
  Jeszcze przez moment patrzyłam, jak z jego oczu ucieka życie, po czym głowa oddzieliła się od ciała i potoczyła kilka metrów dalej.

  Upewniłam się, że nie odwali jakiegoś numeru i nie powstanie z martwych, po czym z prawdziwą ulgą usiadłam na podłodze.

  Umarł. Nareszcie zdechł. Aż lżej mi się zrobiło.

– Jenny... – zaczęła Artemis. Zerknęłam na nią. – Patrz – wycelowała palcem przed siebie.

  Wbiłam wzrok w pogorzelisko, gdzie w otoczeniu popiołu i zwęglonych resztek ścian wirował Hypno. Bey z każdą chwilą był coraz mniej widoczny, aż w końcu rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając po sobie jedynie srebrną mgiełkę.

– To koniec, huh? – mruknęłam i podniosłam się, chowając katanę. – My też już się zbie...
– Jenn! – nie zdołałam dokończyć, bo Izu rzucił mi się na szyję, prawie zwalając z nóg i mocno przytulił. Odwzajemniłam uścisk.

– Co ci się stało? – spytała lekko pobladła Haru, kiedy Izu mnie puścił. Byłam cała w swojej i Hiroshiego krwi, popiele oraz kurzu, a na dodatek w łydce ciągle tkwił sztylet. Dziecko wojny i masakry w krótkich słowach. – Co tu się stało? – Rozejrzała się po spalonym pobojowisku.

– A pobiłam się z dziadkiem – wzruszyłam ramionami i krzywiąc się, wyciągnęłam ostrze z nogi.

– Dziad... – Zatrzymali spojrzenia na trupie Hiroshiego. – Jak?

– Możemy pogadać później? – wyszeptałam, czując się coraz słabiej. Obraz przed oczami wirował, a nogi trzęsły się z wysiłku. Dopiero gdy adrenalina przestała buzować, uświadomiłam sobie, jak bardzo moje ciało jest wykończone. – Jestem tak bardzo zmęczona – przymknęłam oczy i oparłam się o rodzeństwo.

****

  Białe firanki falowały pod wpływem delikatnego wietrzyku, który wślizgnął się do szpitalnego pokoju przez uchylone okno. Nil leżał na łóżku i wsłuchiwał się w tykanie zegarka leżącego na  szafce nocnej. Oprócz niego w pokoju był jeszcze Chris, ale blondyn był tak wykończony ostatnimi wydarzeniami, że przez praktycznie cały czas spał.
   Chris oraz dwójka debili z Gan Gan Galaxy miała zostać wypisana już jutro, gdyż lekarze uznali, że ich stan zdrowia nie jest niczym zagrożony. Nil niestety musiał pozostać nieco dłużej na obserwacji przez dziwaczny eksperyment Hiroshiego.
   No właśnie Hiroshi. Nil zacisnął pięść, kiedy przed oczami stanęła mu twarz starca.

– Czemu nie śpisz? – usłyszał łagodny, tak dobrze znany sobie głos.

  Odwrócił głowę w prawo i został uraczony widokiem Jenny siedzącej na na plastikowym błękitnym krześle. Miała bandaże na nadgarstkach oraz kilka zadrapań na szyi. Na ten widok coś w nim drgnęło.

   Ktoś ją zranił.

– Jenny, co ci się stało? – podniósł się do siadu, marszcząc brwi.

– Ach, to? – wskazała na bandaże i machnęła lekceważąco ręką. – Hiroshi wyjątkowo zaparł się, by przeżyć.

– Jenny, on naprawdę był twoim...

– ...dziadkiem? – wpadła mu w słowo. Skinął głową. – Tsaa, niestety tak. Ale myślę, że Alter była jego wnuczką, nie ja. Pasowaliby do siebie jak ulał – uśmiechnęła się. – No ale zdechł i to jest ważne. Jak się czujesz? – zmieniła gwałtownie temat.
– Wszystko w porządku, jestem tylko zmęczony i kręci mi się w głowie. Uratowałaś mnie w ostatniej chwili.

– Trochę słabo by było, gdyby Demur pozostał sam jako jedyny normalny w Wild Fang – stwierdziła, podsuwając kolana do siebie i opierając o nie brodę.

– Jesteś jeszcze ty.

– Nie do końca – mruknęła, drapiąc się po głowie. – Odchodzę. I nie tylko z drużyny.

...ha? Zamrugał kilka razy, wpatrując się w nią z niedowierzaniem. Odchodzi? Znowu? Dlaczego?

   Otworzył usta, lecz głos nie chciał się wydobyć. Słowa utknęły w krtani.

  Jenny westchnęła i rozprostowała nogi.
– Kończę z byciem człowiekiem, Nil – oświadczyła, patrząc mu prosto w oczy swoimi hipnotyzującymi szmaragdowymi tęczówkami. Uniosła rękę i pokój rozświetliło oliwkowe światło bijące od magiczne okręgu. – Wolę, żeby nie pozostał po mnie ani jeden ślad. Dlatego, proszę, zapomnij, dobrze? – uśmiechnęła się łagodnie po raz ostatni, nim jej twarz pochłonęło światło – Oblivio.

SKOŃCZYŁAM!!! *podskakuje w miejscu jak dziecko* Wreszcie po niemal dwóch latach męki udało mi się dokończyć 1 akt! Oczywiście mój brak talentu do opisywania walk bije stąd na kilometr, za zakończenie co niektórzy zachcą mnie zabić, no ale liczy się, że skończyłam! Nie piszę żadnego epilogu, nie chce mi się xD Napisałam prolog 2 aktu, więc pewnie ukaże się w nowym roku. Ze swojej strony chciałabym jeszcze podziękować wszystkich za wsparcie, komentarze i motywację ^^

Odmeldowuje się! *odchodzi upojona szczęściem*

Ps. Błędy poprawię kiedy indziej, bo się śpieszę do kumpeli xD