Prolog ~ Uśmiech ciemności

   Słońce dopiero zaczęło rzucać swoje promienie na ulice i tokijskie zabudowania, gdy do zamkniętych jeszcze drzwi B-pit zapukała dziewczyna o długich, zielonych włosach. Kiedy nie usłyszała odpowiedzi, oparła się plecami o ścianę i usiadła. Z pudełeczka, które było przypięte paskiem do jej uda, wyciągnęła błękitno – fioletowego beya i przejechała opuszką palca po face bolt’cie przedstawiającym cyrkową maskę po jednej stronie uśmiechniętą, a po drugiej smutną, otoczoną zielonymi zawijasami.

   Odłożyła go i pociągnęła do góry srebrny łańcuszek zawieszony na szyi. Spod białego T-shirtu wydobyła się zawieszka w kształcie półksiężyca wykonana z białego złota. Gdy promienie słoneczne prześlizgnęły się po niej, dziewczyna mocniej zacisnęła dłoń, znów czując  ucisk w sercu i gardle.

   Wtem drzwi od B-pit otwarły się na oścież i na chodnik wyszła zaspana Madoka, patrząca nieprzytomnie na boki. Dziewczyna na jej widok puściła łańcuszek i podniosła się, zarzucając skórzany plecak na ramię.

– Dzień dobry. Wybacz, że cię budzę o tak wczesnej porze – powiedziała, pochylając się nieco do przodu.

– Nic się nie stało, nie musisz przepraszać – Madoka zaczęła wymachiwać rękami, by nieznajoma zaprzestała ukłonu. Kiedy ta się wyprostowała, spytała – W czym mogę ci pomóc?

   Dziewczyna otworzyła plecak, wyciągnęła już lekko zgniecione ogłoszenie o wolnym stanowisku sprzedawcy w B-picie i pokazała je Madoce.

– Nazywam się Mari Odaka i chciałabym tu pracować.

****

  Dwa beye ścierały się tak intensywnie, aż iskry zaczęły się sypać w cztery strony świata.

– Heh, cieniutki jesteś jak na Legendarnego – skwitował chłopak, siedzący w cieniu na skalnej półce.

   Yuki Mizusawa nie miał czasu, by mu odpowiedzieć, bo z beya przeciwnika wydobyła się bezkształtna masa energii, która natarła na Anubisa.

– Potężne uderzenie! – zawołał młody astronom, próbując uratować się przed porażką.

   Anubis zamachnął się swoją laską płonącą niebieskim ogniem i uderzył we wroga, tym samym posyłając go w skalną ścianę. Yuki odetchnął z ulgą. Jednak jego radość nie trwała długo.

– I tyle? – Jego przeciwnik przyłożył dłoń do skroni i odchylił głowę, wybuchając głośnym, ostrym śmiechem. – Rany, nie wiedziałem, że można być aż tak ŻAŁOSNYM – Wyraźnie zaakcentował ostatnie słowo. – Chyba muszę ci pokazać, jak się walczy! – krzyknął.

   Ze strony skały wyleciało kilkanaście srebrnych promieni energii, które złączyły się w jedną, grubą wiązkę i uderzyły w Anubisa. Yuki zasłonił się rękami i zmrużył oczy przed porażającym światłem.

   Nagle grunt pod jego nogami wybuchł i biedny chłopak wyleciał kilka metrów w górę. Kiedy spotkał się z ziemią, pod wpływem uderzenia stracił przytomność.

– To było łatwiutkie – stwierdził  chłopak, trącając butem głowę Mizusawy. – Zupełnie jak zabranie dziecku lizaka! – Po raz kolejny wybuchł śmiechem i złapał porysowanego Anubisa. – Zabieram go sobie – Uśmiechnął się złośliwie, po czym odszedł, pogwizdując i obracając kuczer na palcu.

****

      

   Ciemność rozświetlana jedynie słabą smugą księżyca stała się jej uwolnieniem. Tylko w jej czarnych ramionach mogła odetchnąć i na chwilę przestać udawać lalkę. Ukrywała łzy, zagłuszała wściekłe wrzaski, tuliła, gdy stała nad krawędzią rozpaczy.

   W ciemności nie było czasu, więc nie musiała liczyć dni, które różniły się między sobą jedynie poziomem udręki.

   W ciemności nie było pełnych udawanej litości spojrzeń.

   W ciemności nie było fałszywych uśmiechów lub łez.

   W ciemności nie było kłamstw.

   W ciemności nie było miłości.

   W ciemności nie było nienawiści.

   W ciemności nie było ludzi.

   Ciemność była pusta.

   Przynajmniej do teraz.   

– Wyglądasz, jakbyś bardzo cierpiała. Pomóc ci?

   W ciemności pojawił się głos.

  Drgnęła, a z dłoni wypadł jej nóż, który od jakiegoś tygodnia codziennie ostrzyła. Otworzyła usta.

– Tak czy nie?

   Przełknęła ślinę i wstała z fotela. Ciemność wyciągała do niej rękę.

   Skinęła głową.

  

Krótko szybko i na temat. Łapcie prolog, 1 rozdział napiszę gdzieś podczas ferii, mogą być błędy, a ja lecę kończyć prezentację. 

Odmeldowuje się!