A2 Rozdział 17: Śledztwo w toku

      Kiyoshi nawet nie dokończył rozmawiać z patologiem sądowym, gdy dostał telefon z informacją o znalezieniu dwóch następnych ciał. Mężczyzny i kobiety. Obydwa miały wyryte podobne symbole chaosu na biodrach, co automatycznie łączyło je ze sprawą Akio Komiya, bo tak nazywała się ofiara.

– Dokończymy rozmowę potem, prześlij raport sekcji do mojego biura – powiedział do patologa, po czym ruszył ku podwójnym wyjściowym drzwiom.

   Może ofiary coś łączyło, ale szczerze w to wątpił. Jego ludzie już sprawdzali przeszłość Akio, jego znajomych, bójki, zatargi, ewentualne kontakty z yakuzą lub sektami i póki co wyglądało na to, że sprzedawca na stacji benzynowej był zwykłym, szarym człowieczkiem, który mógł się co najwyżej pokłócić o najlepszą drużynę sportową. Dla niego wyglądało to bardziej, że sprawca wybiera przypadkowe ofiary, by pokazać im, że jest nieuchwytny, że nieważne co zrobią, on i tak osiągnie cel.

   Nie musiał być wybitnym znawcą ludzkiej psychiki, by wiedzieć, że to szaleniec i sadysta. Albo szaleńcy i sadyści. W końcu ataków na Legendarnych dokonywała grupa licząca co najmniej dwie osoby. Jednak przez fakt, że każda z ofiar praktycznie nie widziała napastnika lub tylko go słyszała, mógł ustalić, że byli to kobieta i mężczyzna. Bleyderzy, facet prawdopodobnie agresywny. Tyle.

   Wyszedł w końcu na ulicę. Mimo iż dochodziła dopiero szósta, to i tak wszędzie roiło się od ludzi, samochodów i rowerów. Wyciągnął z kieszeni płaszcza paczkę papierosów i odpalił jednego, zaciągając się dymem. Wiedział, że pali za dużo, ale tylko one przynosiły mu chwilowy spokój.

– Ach, pan detektyw. Nie najlepiej pan wygląda, coś się stało?

   Spojrzał na Raisę, która jak zawsze nienagannie ubrana, uśmiechała się do niego, przyciskając do piersi podkładkę i trzymając w ręce długopis. W jej piwnych oczach czaiła się ciekawość połączona z podekscytowanie, a delikatny uśmieszek błąkał się po wymalowanych ustach. Kiyoshi wiedział, że nawet przy takich sprawach trzeba zachować spokój i profesjonalizm, ale kobieta wydawała się mieć serce z kamienia. Dwa dni temu wyglądała wręcz, jakby się cieszyła na wieść o zabójstwie, a wczoraj wypytywała wszystkich Legendarnych o ich wrażenia oraz podejrzenia. Niby praca zobowiązuje, lecz żeby do tego stopnie być pozbawionym współczucia.

– Dzień dobry, pani. Ciężko chyba wyglądać dobrze, gdy dzieje się zbrodnia, prawda? – odparł, wypuszczając dym przez usta.

– Kwestia gustu. Morderca pewnie się cieszy – skwitowała krótko. – Jakieś nowe poszlaki, coś wiadomo, skąd wzięło się to ciało albo dlaczego go zabito? – spytała niewinne, pstrykając długopisem.

   Kiyoshi zdusił w sobie chęć ciśnięcia nim o ziemię.

– Nie będę udzielał wywiadu – odparł ostro.

– To są podstawowe informacje. Moim obowiązkiem jest przekazywaniem wiedzy obywatelom. Może to jakaś sekta polująca na ludzi, kto wie?

 – W takim razie niech pani poczeka na konferencję z policją, gdzie zostaną przekazane potwierdzone informacje. Chyba nie chce pani wzbudzać niepotrzebnego strachu?

– Czasami strach pomaga przeżyć – powiedziała, wzruszając ramionami. Grube bransolety, którymi miała obwieszone ręce, zadźwięczały. – Ale rozumiem, że nie chce pan rozmawiać. W takim razie do widzenia – pożegnała się i odeszła w swoją stronę, postukując obcasami kozaków.

   Oczywiście zamierzała poznać kolejne szczegóły. Jednak wiedziała, że detektyw za nią nie przepada i mógłby odsunąć ją od sprawy, gdyby zaczęła się narzucać. Musiała więc działać dyskretnie i z dala od niego. Jeden artykuł miała już gotowy i jedynie czekał, aż wyśle go do druku. Teraz zamierzała pozbierać ploteczki od pracowników WBBA. Kto wie, co komu się wymsknie?

****

   Otworzył oczy, gdy coś połaskotało go po nosie. Do nozdrzy wdarł mu się przyjemny zapach mydła różanego, przez który już wiedział kogo ujrzy. Drobna twarz okalana blond kosmykami oraz dwukolorowe tęczówki.

– Strasznie chrapiesz – przywitała go Alice, siedząca na skraju łóżka. – I nie sądziłam, że taki nolife może  urządzać takie imprezy – dodała, pokazując na małe pobojowisko, które i tak było niczym w porównaniu ze stanem innych pokojów.

– Zawsze potrafiłem zaskakiwać – wychrypiał Patrick, podnosząc się do siadu. Kołdra zsunęła się z niego, ukazując nagi, umięśniony brzuch. Demon przetarł powieki i ziewnął przeciągle. – Czego chcesz, kolorowa?

  Zmrużyła powieki, na co wyszczerzył zęby i odgarnął nieco już przydługie włosy z twarzy. Dziewczyna westchnęła, krzyżując nogi.

– Chcę, byś coś dla mnie sprawdził.

– Co konkretnie? – mruknął, sięgając po laptopa. -  Chodzi o tą Yuki? – strzelił, przypominając sobie ich niedawną rozmowę.

  Alice skinęła głową, nawijając kosmyk na palec. Wyglądała na przygnębioną, a pod jej oczami dało się dostrzec delikatne cienie. Aż tak się martwiła? Pokręcił głową, wpisał kilka haseł i rozpoczął swoje poszukiwania. Po kilku momentach miał przed sobą już ostatnie transakcje, które zostały wykonane przez Yuki.

– Trzy dni temu płaciła hurtowni, która wytwarza zapięcia i części do kolczyków. Na kontach społecznościowych ostatnio aktywna była dwa tygodnie temu.

– Czyli musi być w Syldwor – szepnęła Alice. – Ne, a mógłbyś sprawdzić, czy ma jakieś kamery w sklepie i jak tak, to włamać się do nich i pokazać zapis?

– Żaden problem, daj mi chwilkę – powiedział, po czym zaczął szybko klikać w klawiaturę.

  Zmarszczył brwi.

– Co jest? – Alice natychmiast zauważyła grymas.

– Cóż...kamery ma, jednak musiała je wyłączyć półtora tygodnia temu. Masz tu ostatni zapis – Obrócił ekran w jej stronę.

  Alice widziała, jak Yuki pomagała przymierzyć kobiecie naszyjnik z niebieskich kamieni, po czym wspólnie wybierały do nich kolczyki. Dziewczyna przez cały czas się uśmiechała, a gdy kupująca skomplementowała jej wytwory, zarumieniła się lekko. W prawym dolnym rogu widniał zapis godziny 19:45. Alice westchnęła i odsunęła laptop.

– Skoro płaci za te towary, to musi być gdzieś aktywna – mruknęła.

– Niekoniecznie, w teorii mogła dać komuś dostęp do konta.

   Alice pochyliła głowę, zasłaniając twarz włosami. Przez chwilę stukała palcem w kołdrę, namyślając się, co robić.

– Prześlesz mi zapis monitoringu z ostatniego miesiąca. Może jest tam jakaś wskazówka, co się dzieje z Yuki – powiedziała.

   Patrick spojrzał na jej sińce pod oczami.

– Nie lepiej tam polecieć? Zajmie nam to kilka godzinek, natomiast przejrzenie wszystkich nagrań kilka dni – zauważył, po czym odrzucił kołdrę.

   Stanął na panelach, kilka razy kręcąc głową i robiąc parę wymachów. Czuł, że wczoraj wieczorem nabił sobie siniaków na biodrach. Podszedł do niewielkiej szafy i otworzył jedne drzwi, za którymi znajdowały się półki z ciuchami.

– Nam? – spytała Alice.

– Ta, pójdę z tobą – powiedział, wyciągając czerwony koszulę z czarnym kołnierzem. – Pod warunkiem, że zrobisz mi śniadanie.

   Po raz pierwszy tego dnia na twarzy Alice pojawił się delikatny uśmiech.

– Da się zrobić.

****

   Emiko spotkała w swoim życiu wiele irytujących dupków, którzy samym swoim stylem bycia podnosili jej ciśnienie. Jednak Kyoya Tategami oraz Aguma podbili wszystkie rankingi i sama nie wiedziała, komu przyznać pierwszeństwo.

– Proszę was tylko o mówienie, co się dzieje w WBBA lub z wami samymi. To nie jest dużo – powiedziała, jak najspokojniej umiała.

   Dwójka dupków jednak odpowiedzi zmrużyła oczy, a Kyoya dodatkowo wygiął twarz w grymasie złości.

– Gówno mnie obchodzi, czego chcesz – warknął. – Jak tak będziesz wściubiać nos, to jeszcze ciebie też ktoś rąbnie i wtedy Hagane zamknie nas w pieprzonym schronie bombowym – warknął.

   Z trudem zignorowała przemożną chęć, by rzucić mu torebką w twarz i powiodła wzrok na pozostałych Legendarnych. Zgromadzili się w pokoju Gingi na jej prośbę, a raczej prośbę syna dyrektora WBBA. Chrisowi było chyba wszystko jedno, Dunamis siedział z zadumaną miną, a Yuki, którego już wypuszczono ze szpitala, wyglądał na przerażonego jej pomysłem.

– Tylko, że ci ludzie są niebezpieczni, Emiko – san. Mogą... – zaczął mówić, gniotąc w dłoni materiał spodni.

– Właśnie! – przerwał mu Tategami. – To nie jest zabawa w kotka i myszkę, więc zmywaj się stąd, laska!

– Kyoya, spokojnie, Emiko nie chce zrobić nic złego – Ginga próbował załagodzić napięcie.

   Przyniosło to jednak odwrotny skutek. Lwi bleyder przechylił się przez oparcie kanapy i patrząc wściekle na Hagane, pokazał palcem w stronę Emiko.

– Nic złego?! Pcha się w tą jebaną sprawę, bawiąc w detektywa, choć zapewne gówno o tym wie. Słuchaj, dziewczynko – zwrócił się do Kiyoshi. – Jak chcesz zdobywać fejm, to rób to gdzie indziej, bo nie jest mi na rękę użeranie się z irytującym dzieciakiem. Zresztą tak drobne istotki nie powinny mieszać w brutalne sprawy – uśmiechnął się krzywo.

   Nie upłynęło nawet pięć sekund, gdy dostał pięścią w twarz. Lekko oszołomiony przyłożył dłoń do krwawiącej wargi. Emiko dysząc ciężko, odsunęła się, mordując go wzrokiem. Nie tyle zaskoczył go sam cios, co jego siła, która była za duża, zważywszy na sylwetkę Kiyoshi.

– Nie to nie – powiedziała ostro. – Skoro zapamiętanie kilku informacji to dla ciebie za duży wysiłek, to nie będę się prosić. – Spojrzała na resztą, zdumioną jej zachowaniem. – Macie takie samo zdanie?!

   Yuki blady jak ściana pokiwał lekko głową, Dunamis nie zrobił nic, a Aguma uniósł brew. Widziała kątem oka, że Ginga chce coś powiedzieć, lecz to zignorowała. Nienawidziła, gdy uważano ją za słabą i bezużyteczną ze względu na samą płeć. Szczególnie kiedy takie opinie wypowiadali goście, którzy mieli gąbki zamiast mózgów.

   Oni nie wiedzieli, jak to jest wiecznie żyć w czyimś cieniu. Zawsze być tą drugą, gorszą. Zagryzła wargę.

– Dogadałabyś się z tą dziennikarką. Podobnie działa na nerwy – stwierdził Kyoya, wycierając krew czarną rękawiczką bez palców.

   Nie zwróciła na to uwagi, tylko porwała swoją torbę, po czym odepchnęła łokciem Gingę i wypadła na hol. Szła bocznymi korytarzami, które wiodł przez pomieszczenia, gdzie głównie pracowali technicy lub trenerzy lokalnych drużyn. Przede wszystkim nie chciała wpaść na Ryo Hagane lub Tsubasę, którzy zapewne kojarzyli, czyją jest córką. Niestety tym razem nie miała tyle szczęścia, bo tuż przed nią otworzyły się drzwi i pojawiły się plecy oraz srebrne włosy opadające na kark. Emiko szybko odwróciła się i wpadła do bocznego ślepego skrętu. Oparła się o ścianę, zaklinając w myślach, by Tsubasa poszedł w drugą stronę.

– Jak tylko dowiecie się czegoś więcej, dajcie znać – usłyszała głos Otoriego, po czym jego oddalające się kroki. Odetchnęła.

– Fufu, czemu się tak chowasz, moja droga? – prawie podskoczyła, słysząc za sobą słowa wypowiedziane po angielsku, lecz z obcym akcentem. Obróciła głowę.

   Za nią stała wysoko kobieta o gęstych ciemnych włosach sięgających za pośladki. Na jej przedramieniu wiła się bransoletka w kształcie węża, a ręką przyciskała do siebie podkładkę. Uśmiechała się lekko.

   Dziennikarka, przebiegło Emiko przez myśl.

  

  

.Kyoya dostał w mordę, Raisa się panoszy, a Alice i Pat łączą siły. Dziś na spokojnie, bo raczej nie da się co rozdział pisać akcji lub rozlewów krwi...do czasu ;3

Odmeldowuje się!