A2 Rozdział 18: Rozbity umysł

   Mari jeszcze lekko kleiły się oczy, gdy szła w kierunku bey-parku, gdzie umówiła się z Osamu. Poranek był rześki, a przyjemny wietrzyk gładził ją po twarzy, lecz i tak mgiełka snu mąciła jej umysł. Wzięła tabletki nasenne, jednak nawet one nie zdołały pozbawić ją koszmarów i obudziła się około siódmej rano po ledwo pięciu godzinach snu.

   Jeśli już o tabletkach mowa, to Mari od śniadanie głowiła się, w jakim celu powinna zażywać prezent od Panny na Haju i czy to w ogóle bezpieczne. Zawsze istniało możliwość, że dziewczyna odleciała do swojego świata i robiła różne głupoty, co już się zdarzało. Jednak z drugiej strony, kiedy napisała Osamu o celu spotkania, ten odpisał jedynie „okej”, nie zadając żadnych pytań. Czyli prawdopodobnie wiedział o ich istnieniu.

    Westchnęła, trąc powieki. Już szmat czas temu zauważyła, że chłopak wie dużo więcej od niej, lecz nie chcę się z nią dzielić informacjami. Dlatego, że nie może czy mieli się zajmować innymi sprawami? Choć przecież od dłuższego czasu współpracowali i...

– Śpiąca królewno, tutaj jestem – Usłyszała nad głową lekko kpiący głos Sugito.

   Osamu siedział na oparciu ławki, robiąc białego balona z gumy. Jego długi płaszcz podbity szarym futrem zamiatał ziemię, a włosy – oczywiście nieuczesane, bo najwyraźniej jego wrogiem śmiertelnym była szczotka – opadały mu na twarz. Była wiosna, co prawda poranki bywały jeszcze chłodne, ale Sugita ubierał się jak na jej gust za grubo. Nic dziwnego, że tak dyszał po powrocie ze sprawunków, przecież musiało mu być koszmarnie gorąco!

– Cześć – przywitała się niemrawo, po czym usiadła, opierając się o jego kolana.

– Ciężka noc? – spytał, widząc, że znów ziewa.

– Yhym, miałam problemy z zaśnięciem.

– Panna na Haju ma dość niekonwencjonalne metody, to prawda – mruknął i wyciągnął rękę. – Pokaż.

   Sięgnęła po torebkę, przekopała się przez niewielki mur złożony z pudru, szminki, okularów przeciwsłonecznych i małego cyfrowego aparatu, by wyciągnąć saszetkę z tabletkami. Fioletowe drobinki błysnęły w świetle niczym małe gwiazdki. Osamu przyjrzał się im uważnie, gładząc brodę dłonią. Mari postanowiła dać mu czas na skomplikowane procesy myślowe i zaczęła grzebać za komórką, gdy zauważyła ostatnią osobę, którą chciała obecnie spotkać w parku. Zamrugała kilka razy, jednak mężczyzna o miodowych oczach i w białej koszuli nie zniknął z chodnika. W ich stronę zmierzał Tsubasa Otori, na szczęście bardziej pochłonięty gazetą, by ich póki co zauważyć.

– Chowaj! – syknęła, uderzając łokciem w jego kolano.

– Nie tak brutalnie, mam delikatną skórę, jeszcze mi siniaka zrobisz – burknął, wrzucając saszetkę do kieszeni swojego płaszcza.

   Wywróciła oczami, patrząc na niego spod byka, na co uśmiechnął się i zamachał nogami. Zwrócił tym uwagę Tsubasy, który uniósł wzrok znad gazety i zatrzymał się. Mari zaklęła w myślach na Osamu, nie mając zbytniej ochoty na konwersację z agentem WBBA.

– Dzień dobry, Mari, Osamu – przywitał się, uśmiechając samymi ustami.

– Yo – Sugita uniósł dłoń.

– Dzień dobry – Odaka skinęła głową.

– Słaby dzień? – spytał Osamu, wskazując palcem na gazetę i wypuszczając kolejnego balona.

   Nieraz jego bezpośredniość potrafiła zdumieć rozmówców, więc Mari bez zaskoczenia zauważyła, że Tsubasa zamrugał kilka razy, po czym zacisnął mocniej dłoń na dzienniku. Udało jej się spostrzec zarys zdjęcia, które przedstawiało budynek WBBA. Ach, już wiedziała, o co chodziło.

– Można tak powiedzieć – przyznał wreszcie Otori, drapiąc się po karku.

   Ciemne sińce pod oczami i niezdrowo jasny odcień zazwyczaj opalonej skóry jednak wyraźnie mówiły, że bleyder z dużą chęcią rzuciłby wszystko w jasną cholerę i poszedł spać. No ale obowiązki wzywały, ktoś musiał panować nad tym cyrkiem, który przybył do WBBA, znany też jako Legendarni Bleyderzy.

– A wy co robicie tak wcześnie w parku?

   Mari już miała rzucić jakąś zwyczajną wymówką typu „chcieliśmy powalczyć, zanim pojawią się tłumy”, ale oczywiście Osamu musiał być szybszy.

– Mari przytyła, więc będziemy wspólnie biegać! – oświadczył radośnie i przygarnął ją do siebie ramieniem.

– Raczej ty przytyłeś – wycedziła, szczypiąc go mocno w przedramię.

   Tsubasa uniósł brew, omiatając wzrokiem ich dżinsy oraz skórzaną ramoneskę Mari i płaszcz Osamu. Jednak nie skomentował tego, tylko życzył im udanego treningu i ruszył dalej parkową alejką osłoniętą parasolem zielonych koron drzew. Odaka odczekała, aż zniknie im z oczu i pacnęła Sugitę kolano, mrużąc oczy.

– Większych idiotyzmów nie mogłeś wymyślić? – syknęła.

– Co chcesz? Poszedł sobie – Chłopak westchnął i pokręcił głową. – Ara, ara, laleczko, czyżby te koszmary aż tak cię zirytowały?

   Mari spojrzała na niego, czując gdzieś w głębi, że miał coś więcej na myśli. Widok jego kpiącego uśmieszku szybko pozbył się tego przeczucia. Osamu był po prostu wredny...prawda?

  Uśmiech był  szeroki, ale oczy puste. Wyglądał jak lalka zatopiona w mroku.

   Poczuła, jak obraz przed oczami się jej zamazuje, a ręce zaczynają drżeć. Zagryzła wargę, próbując rozbudzić się bólem.

– ...dawka ci dała mocną, więc w twoim stanie psychicznym zalecałbym pół tabletki na osiem godzin – głos Osamu odbił się o jej umysł głuchym echem.

– He? – spytała po chwili, kiedy wreszcie oczy trupa przestały się jej wdzierać pod powiekę. – Co powiedziałeś?

– Że dawka jest mocna, więc powinnaś brać pół tabletki na osiem godzin. Tak szybciej się przyzwyczajasz – powtórzył.

   Zmarszczyła brwi. Wydawało się jej, że powiedział coś jeszcze. A może znów jej wspomnienie zlały się z teraźniejszością? Głowa zaczęła ją boleć, przez co nawet nie zauważyła, gdy Osamu pociągnął ją za nadgarstek, zwlekając z ławki. Lekko otumaniona pozwoliła się prowadzić, póki ze sporym opóźnieniem dotarło do niej stwierdzenie, że idzie.

– Gdzie idziemy? – krzyknęła, podnosząc głowę. Znajdowali się koło bramy wyjściowej z parku.

– Coś zjeść. Lepiej ci pójdzie z jedzeniem – odparł.

– Co to właściwie jest?

   Zerknął na nią przez ramię, unosząc kącik ust.

– Ratunek, gdy nadejdzie koniec.

  Skinęła głową. Nagle przypomniała sobie, że miała powiedzieć chłopakowi o zbrodni w WBBA. Przyśpieszyła kroku, by się z nim zrównać i wyrwać przegub z uścisku.

– Ne, Osamu, słyszałeś, że wrzucono trupa do siedziby WBBA? – spytała, patrząc na niego.

– Taa, latające zwłoki – mruknął. Wsadził ręce do kieszeni. – Co o tym sądzisz, Mari – chan?

– Taka kolej rzeczy – wzruszyła ramionami.

– Kolej rzeczy, huh? – powtórzył, z pełną kulturką wypluwając gumę do kosza.

   Jakaś babcia popatrzyła się na niego potępieńczo, lecz zignorował to. Żołądek już mu wydawał groźne warknięcia, że zaraz zacznie trawić samego siebie. Na szczęście na horyzoncie zamajaczyło wybawienie w postaci małej knajpki.

– Masz pieniądze? – spytał.

– Tak, a...OSAMU!

   Chłopak nawet nie spróbował się odwrócić, tylko jak szalony popędził przez pasy. W jednej ręce ściskał czarną torebkę, jakby była to najcenniejsza rzecz w wszechświecie. Nie musiał zerkać do tyłu, bo same stuki obcasów mówiły mu, że Mari jest tuż za nim.

   Oby tylko dotarł do drzwi bez lima pod okiem.

****

    Emiko myślała, że się przesłyszała, choć Raisa, która piła kawę z papierowego kubka, nie wyglądała, jakby żartowała. Odstawiła kubek i podparła brodę na nadgarstku.

– To jak, Emiko – chan? – spytała. – Idziesz na ten układ?

– Nie będę szpiegowała własnego ojca! – prychnęła dziewczyna, patrząc groźnie na kobietę.

– Używasz za mocnych słów – Raisa się skrzywiła. – Prosiłam cię tylko, byś mówiła mi, gdzie chodzi i z kim rozmawia. Albo jakie polecenie wydaje swojemu asystentowi, to wszystko. Przecież w zamian będą ci donosiła o wszelkich postępach w sprawie, więc będziesz mogła spokojnie prowadzić własne dochodzenie z pełnymi informacjami. Sprawiedliwy układ, czyż nie?

   Emiko spuściła wzrok i zagryzła wargę. Teoretycznie tak, ale co innego było sprawdzać postępy taty dla siebie a co innego mówić o nich tej dziennikarce. Co jeśli wykorzysta to przeciw niemu, by go zniszczyć?

– Nie masz własnych sposobów, by się dowiedzieć? – spytała cicho.

– Mam, ale są one bardziej męczące. Zresztą zauważyłam, że desperacko szukasz pomocy. Łączę przyjemne z pożytecznym. Nie sądzisz, że miło będzie się nam pracowało?

   Raisa uśmiechnęła się i odgarnęła włosy za ucho. Emiko od razu skojarzyła kobietę z wężem, którego ta nosiła na nadgarstku. Kusząca, fałszywie miła i skrywająca w sobie truciznę. Same jej oczy mówiły, że wyrzutów sumienia czy skrupułów pozbyła się lata temu. Mimo to dziewczyna czuła przemożną ochotę, by się zgodzić. By połączyć z nią siłą i wreszcie pokazać swoją wartość.

   Wystarczy tylko skinąć głową.

   Rozejrzała się po kawiarence, czując pnące się po gardle zimno, gdyż głos nie należał do niej ani Raisy. Był obcy i zimny niczym oddech śmierci. Dziennikarka przeciągnęła się, wzdychając, po czym położyła przed nią wizytówkę.

– Jak uznasz, że jednak chcesz coś osiągnąć, to pisz lub dzwoń – powiedziała, ubierając jasny płaszcz. – Do zobaczenia, Emiko – chan – posłała jej ostatni uśmiech i ruszyła do wyjścia.

   Dziewczyna jeszcze długo siedziała przy stoliku. Bawiła się wizytówką, obracała ją w palcach i uważnie oglądała, aż wreszcie wpisała numer do kontaktów. Nie umiała pozbyć się wrażenie, że gdy kliknęła w „zapisz”, usłyszała cichy śmiech.

****

   Przeciągnęła paznokciami po ścianie, wpatrując się w swoją obandażowaną dłoń. Nie pamiętała, żeby coś sobie zrobiła, ale to nie była żadna nowość. Kim była dziewczyna o zielonych włosach albo chłopak zwijający się w bólu na łóżku? Dlaczego przebywała w Tokio? Dlaczego miała przed oczami ludzi w kapturach? Czemu śniła się jej korona skąpana we krwi spoczywająca na głowie postaci?

    Panna na Haju, proszę pani, moja droga...słyszała tyle określeń, ale które naprawdę należało do niej? Kim ona była?

   Czuła się tak pusta w środku, że nawet nie umiała zacząć płakać. Osunęła się powoli na kolana. Tyle twarzy i imion krążyło po jej głowie, ale ona nie umiała ich dopasować. Zawsze, gdy wydawało się jej, że coś sobie przypomina, wszystko rozbłyskało i znikało. Tylko Ciemność miała pewną twarz.

   Zaraz...

   Kim była ciemność?

   Ciemność była niebezpieczna.

Nie...

Ciemność ją uratowała.

Nie...

Ciemność ją zniszczyła.

Nie...

Ciemność była jej częścią, przed którą nie mogła uciec.

Naprawdę nie pamiętasz?

   Wrzasnęła, uderzając czołem o ścianę. Przed oczami pojawił jej się obrazek jakiś ciemnych tabletek. Znów uderzyła. Zadrapana dłoń. Uderzenie. Księżyc wśród dachów wieżowców. Po ścianie zaczęła spływać krew pomieszana z kawałeczkami farby. Paczka owinięta w brązowy papier, a ze środka wypadły...

– Och, znów rozbicie? Myślałam, że już jej zapieczętowałam.

   Drżąc na całym ciele, odwróciła głowę. Ciemność stała w drzwiach, a jej uśmiech przypominał wyszczerz rekina. Złapała ją za szyję zimną ręką i podniosła.

– Nie możesz jeszcze umrzeć – przemówiła łagodnym głosem. – Musisz sprowadzić mi więcej lalek i zranić jeszcze więcej osób.

– Niby...czemu? – wydyszała.

   Marzyła, by dłoń zacisnęła się mocniej. Wtedy niekończące się pytania, urwane strzępki myśli i wyblakłe, poszarpane wspomnienia mogłyby umrzeć, a ona wreszcie zaznać spokoju. Lecz Ciemność też to czuła, więc cisnęła nią o ścianę.

– Cóż, nigdy już sobie tego nie przypomnisz, ale jesteś cenna. Choć gdy oddałaś mi swoją duszę, troszkę ci wartość spadła – powiedziała i nachyliła się. Pogładziła ją po włosach. – Nic się nie martw, gdy staniesz się bezwartościowa, zabiję cię.

– Obiecujesz? – spytała cicho. Znów wszystkie jej myśli pochłonął szum.

– Oczywiście. Przecież mówiłam, że ci pomogę.

 Kurwa, nie wiem czemu, ale znów niczego nowego nie wprowadziłam, choć może...kto wie? Znów bez Jenny i bandy demonów ale w następnym będzie bardziej o nich, obiecuje ^^'' XD

Jenn: Spróbowałabyś nie

W życiu, jesteś ulubienicą bloga

Jenn: Wiadomo B/

Odmeldowuje się!