A2 Rozdział 32: W objęciach mroku

  Mari czuła, jak fale bólu rozchodzą się po jej ciele, jak pot ścieka po karku i plecach. Wkładała całe swoje siły, by się utrzymać na nogach i ciągle móc używać mrocznej energii. Minęło zaledwie kilkanaście minut, a już znajdowała się na skraju wytrzymałości. Jeszcze chwila i zacznie widzieć białe plamy.

   Jednak najgorsze było to, że jej przeciwniczka nie wyglądała na choćby delikatnie zmęczoną. Nie, ona się uśmiechała, obracając swoją katanę. Te wszystkie ataki powinny były ją zabić, lecz ona bez trudu rozbiła je na kawałki zwykłymi ciosami pięści. To był ewidentnie znak, że jest z nią coś nie tak, jednak nie miała teraz czasu się nad tym zastanawiać. Kyoya wymknął jej się wraz z Leonem, a Ciemność nie będzie tolerowała takich błędów.

   Mari zacisnęła zęby i pchnęła mocno moc, celując prosto w klatkę piersiową dziewczyny. Rozległ się nieprzyjemny chrzęst, a czarna struga wbiła się w ciało. Z twarzy nieznajomej znikł uśmiech i spojrzała w dół, opuszczając rękę z kataną.

– Mówiłam, że umrzesz – wyszeptała Mari, opierając dłonie o kolana. – Nikt nie wygra z tą siłą.

   Zmroziło ją, kiedy odrzuciła głowę i wybuchnęła śmiechem. Czarna struga zaczęła drgać, aż rozpadła się i zamieniła w niewielką kulkę, która unosiła się nad dłonią dziewczyny.

– Nie wierzę, że to próchno myślało, że z tym wygra – przemówiła i pokręciła głową. – Widać na starość się głupieje, no cóż – Pstryknęła palcami i kulka wystrzeliła w jej stronę.

   Mari nie zdołała choćby drgnąć, nim cios sięgnął jej brzucha. Wrzasnęła, wypluwając sporą porcję śliny na podłogę i padła na kolana. Kropelki czerwonej cieczy zaczęły ciec jej z nosa. Widziała, jak buty nieznajomej ku niej podchodzą, po czym została mocno szarpnięta za włosy.

   Gdy spojrzała w jej oczy, zrozumiała, że powinna była uciekać. Szkarłatne oczy o czarnych pionowych tęczówkach przebijały ją na wylot, a aura czarniejsza od nocy zasłaniała promienie słońca. Nie była jak Ciemność, lecz nie w niej też nie było nic ludzkiego.

– Myślałam, że poczekam, aż sama się wykończysz, ale zaczynasz mnie wkurwiać – syknęła.– Więc gdzie jest Eris?

   Mari zacisnęła wargi i spojrzała na nią wrogo. Dziewczyna prychnęła i przyciągnęła ją jeszcze bliżej. Ból rozlał się po jej głowie tak ostro, że przegryzła wargę, jednak twardo trzymała umysł zamknięty. Nie może wydać Ciemności, jeśli tylko ona przywróci Pluto do życia. Zapierając się, by nie wrzasnąć, skupiła mrok, który otoczył jej lewą rękę, po czym uderzyła przeciwniczkę w biodro.

   Tamta zrobiła unik, ale przynajmniej puściła. Odaka szybko wstała i cofnęła się jak najdalej. Jednak nieznajoma zniknęła.

– Wygląda, że osiągnęłaś już limit.

   Obróciła się i w ostatniej chwili złapała ręką ostrze, które zamierzało odciąć jej ramię. Katana zatopiła się w skórze, jednak tym razem zamiast czerwieni na podłogę skapnęła czerń.

– Och? – Szatynka uniosła brew. – Czyli jednak to to samo gówno, co produkował Hiroshi – Spojrzała na nią, wyginając usta w fałszywie współczującym uśmiechu. – Jednak twoje ciało jest na nie za słabe.

  Po tym słowach wyrwała katanę i kopnęła ją w wyskoku w splot słoneczny. Mari odjechała na butach, rozpaczliwie łapiąc oddech. Nieznajoma strzepnęła krew z broni i oparła ręce o biodra.

– To powiesz, gdzie jest Eris?

   W odpowiedzi Odaka posłała na nią fioletową falę energii. Dziewczyna ziewnęła i uderzyła w nią otwartą dłonią, wbijając w sufit. Pył wystrzelił na boki, co Mari natychmiast wykorzystała i rzuciła się pędem ku drzwiom. Całe jej ciało było jak zanurzone w płynnej lawie, a tępe pulsowanie głowy tylko sprawiało, że przed oczami jej się dwoiło i troiło.

  Nagle podłoga pod nią rozbłysła na czerwono, po czym wybuchła. Wyleciała w górę wraz z odłamkami kafelków. Ramiona mroku otoczyły ją, chroniąc przed obrażeniami, lecz nie zdołały zatrzymać fioletowej kuli. Jej prawe ramię eksplodowało rwącym bólem.

   Uderzyła twardo o posadzkę plecami i przetoczyła się na prawy bok. Zdołała zatrzymać kopnięcie mające złamać jej szczękę, w zamian otrzymując sierpowy w nerkę. Cała sala zlała jej się przed oczami, a ból zalał cały umysł rwącą falą.

   Ledwo poczuła, że się unosi. Dopiero kiedy zaczęło być jej ciężej oddychać, zorientowała się, że szatynka zacisnęła dłoń na jej szyi. W akcie desperacji zaczęła ją drapać po dłoni, lecz każde skaleczenie po chwili znikało. Co się działo? Kim ona była, do cholery?!

– Zdradzę ci sekret – powiedziała spokojnie szatynka. – Cokolwiek zrobisz czy użyjesz kuli mocy czy może tych ramion, nie pomogą ci. Ten mrok jest dużo słabszy od tego, z czego jestem stworzona. Więc skończ odpierdalać i powiedz, gdzie jest Eris, nim zmiażdżę ci kark – Zmrużyła oczy, szczerząc kły. – Dobrze?

****

   Izumi nigdy nie należał do pacyfistów, lecz w przeciwieństwie do takiej Jenn czy Takeru nie czerpał z walk jakiejś przyjemności. Jak musiał, to walczył, lecz nigdy nie budziły się w nim jakiejś krwiożercze czy sadystyczne instynkty. Oczywiście inna sprawa, jeśli ktoś chciałby skrzywdzić Haru albo jego przyjaciół.

   Jednak chyba ten jego brak zaangażowania sprawił, że ten cały Osamu wyglądał, jakby chciał go zadźgać kuczerem. Izumi zrobił salto, unikając czarnego promienia i wylądował na gruzowiskach jednej ze ścian.

– Potrafisz robić tylko uniki, rudzielcu?! – syknął Sugita, rozwierając dłoń. Fioletowy ogień zapłonął, rzucając blask na twarz chłopaka, czym sprawił, że wyglądała ona na jeszcze bardziej rozzłoszczoną.

– Nie, ale cóż – Terada rozłożył ręcę. – Zaraz sam się wykończysz, więc nie widzę sensu robienia czegokolwiek. To męczące, wiesz?

   Mimo iż Osamu nosił płaszcz, to przez odsłoniętą skórę szyi czy kostek Izumi doskonale widział, jak purpurowe żyły pulsują, a czarne plamy zwiększają swój zasięg. Czuł też, że mroczna moc, która w siedział we wnętrzu chłopaka, pożerała coraz większe zasoby jego energii. Kwestia czasu aż zabierze się za siły życiowe i w rezultacie zniszczy od środka.

   Sugita prychnął wściekle, a jego nozdrza zadrgały. Klasnął w dłonie i tornado fioletowego ognia natarło na Izu. Demon ziewnął i ugiął kolana, opuszkami palców muskając rękojeść ostrza wystającego zza paska. Zrobił obrót w prawo, odbił się od wgniecionego kafla i wykonał cięcie. Sugita zatrzymał sztylet powierzchnią kuczera i wciągnął powietrze nosem, czując mocny nacisk na całą długość ręki. Izumi błyskawicznie przerzucił ciężar ciała na drugą nogę, ugiął się, po czym wystrzelił niczym wąż, tym razem celując w udo. Ostrze gładko przebiło się przez skórę i utknęło tuż nad tętnicą. Osamu zachwiał się, ale przed upadkiem zdołał jeszcze zamachnąć się ręka, tym samym przywołując silną falę uderzeniową. Szyby okolicznych okien posypały się z trzaskiem na podłogę, a Izu odjechał dobry kawałek, masując się po tyle głowy, gdzie pojawił mu się mały siniak.

   Nagle Osamu poczuł coś mokrego na dłoniach. Spojrzał w dół i ujrzał czarne krople zmieszane z czernią. Skąd one się wzięły? Zamrugał, po czym dotknął palcami policzków. Pokryły się tą samą czarną substancją.

   Przełknął ślinę, czując lekką gulę w gardle. To były jego łzy albo przynajmniej coś, co wypływało z jego oczu.

– Mówiłem, że sam się wykończysz – westchnął Izu, przekrzywiając głowę.

   Osamu zacisnął zęby, lecz rudzielec nie wykonał żadnego ruchu, tylko dalej spokojnie stał. Sugita zmarszczył brwi. Jego Dolphin ciągle odciągał od niego policję, która już zdołała wedrzeć się do niższych partii budynków, więc mu nie pomoże, a na tego kretyna mroczna siła z jakiegoś powodu nie działała. Wyciągnął pistolet, odbezpieczył kciukiem i szybko wypuścił serię w kierunku rudzielca. Nie zdołał zrobić uniku, a jego ciało zaczęło się wyginać pod wpływem siły odrzutowej kul. Ostatnią trafił prosto w usta, po czym zdmuchnął dym, szczerząc zęby.

   Jego uśmiech szybko znikł, gdy Izumi potrząsnął głową i splunął w bok. Po kaflach potoczył się czarny nabój.

– No ale żeby tak cały magazynek, trochę za brutalnie – Chłopak wydął policzki, a wszelkie jego rany zasklepiły się w okamgnieniu, wypychając kule na zewnątrz. Pstryknął palcami i przed nim pojawił się krąg, z którego wystrzeliły widmowe dłonie.

  Osamu spróbował się osłonić, lecz jego bariera pękła natychmiast, a dłonie niczym szpony zacisnęły się na jego wszystkich odnóżach oraz talii, przyszpilając do ściany. Ugryzł się w język, gdyż od dołu brzucha ku górze zaczął promieniować silny ból połączony z ostrymi skurczami. Miał wrażenie, że zaraz wyrzyga własne jelita.

– Puszczaj mnie, kurwa mać! – wycharczał, szarpiąc się gwałtownie.

– No już, już i tak jesteś wystarczająco ranny – Rudzielec machnął dłonią i sięgnął po worek, gdzie miał schowane beye zabrane Legendarnym.  – Wezmę to i już mnie nie ma.

  Wierzgnął się, usiłując go kopnąć. W rezultacie szpony wpiły się mocniej w jego ciało, wywołując kolejne strumyki krwi. Jeśli je zabierze, to wszystko skończone. Napiął wszelkie mięśnie, które niemal już krzyczały z wycieńczenia i z jego pleców w akompaniamencie ohydnego chlapnięcia wyrwała się czarna struga płynnej energii. Zamachnęła się i smagnęła niczym bat, wybijając w podłodze podłużną dziurę i jednocześnie odcinając jeden ze szponów. Prawa noga Osamu zadyndała swobodnie w powietrzu.

   Radość nie potrwała długo, gdy Izumi wystrzelił z palców szkarłatny płomień, który natychmiast zajął całą strugę, a z kręgu wyleciał nowa dłoń. Jego ciało stało się sflaczałe, natomiast oczy zaczęły same zamykać. Ta walka trwała tak krótko, więc jakim cudem nie miał już ani trochę siły?!

     Wtedy tuż przed nim uformował się lodowy wysoki mur. Biały puch oraz zimno wdarło się do pomieszczenia. Izumi skrzywił się delikatnie, widząc Yuki, wokół której unosiło się już kilkanaście szpikulców gotowych do ataku.

– Izumi Terada – przemówiła powolnym, pozbawionym wyrazu głosem.

– Eee...tak? – Uniósł brew, przyglądając się jej niepewnie. – Ty naprawdę dobierasz sobie fatalnych kolegów, Yuki – chan.

   Twarz dziewczyny nie zmieniła się ani o jotę. Uniosła dłoń, a śnieg uniósł się i otoczył jej nadgarstek.

– Zdychaj – Wycelowała w niego palcem.

   Soplce natarły. Izumi wygiął nadgarstek ku górze, tworząc barierę, o którą rozbił się lód, a zaraz po nich uderzyła kula zimna rozmiaru małżeńskiego łóżka. Zagryzł wargę, widząc delikatne rysy i zagiął palce, podwajając grubość.

   A miała być taka łatwa i przyjemna misja!

****

  Artemis osłoniła się płaską stroną topora, ratując tym samym przed żarząca powierzchnią meteoru. Co prawda siła odrzutu sprawiła, że uderzyła o ziemię, ale przynajmniej nie miała oparzeń. Podparła się jedną dłonią, a w drugiej wytworzyła czarną kulę. Urania machnęła różdżką, przywołując tym razem komety o złocistych ogonach. Miko cisnęła w nie kulą, wywołując wybuch, który wstrząsnął całą piwnicą. Kolejne kawałki sufitu posypały się na porozbijaną posadzkę.

   Korzystając z obecności dymu, rzuciła się w przód, wznosząc topór i pchając w niego kolejną porcję mocy. Dzięki temu otoczyła go czarna aura. Jednak Urania zdążyła złapać różdżkę w dwie dłonie i oprzeć się ciosowi. Iskry trysnęły, a fale obydwóch kobiet zaczęły falować pod wpływem mocy uderzeniowej.

– Skoro wiesz, co planuje Eris, czemu jej pomagasz?! – krzyknęła Artemis. – Jeśli dostanie Nemesis i inne beya, otworzy bramę i cały świat stanie się koszmarem! Czy może też oszalałaś na starość?

– Nie dbam o to – odparła twardo Urania. – Jeśli takie jest życzenie Shiro, to je spełnię. Zresztą, jak śmiesz mnie wyzywać od szalonych?!

   Różdżka rozbłysnęła intensywnym złotym światłem, które zalało całe pomieszczenie. Artemis zmrużyła oczy, choć nie pomogło jej to ani trochę. Nagle poczuła, jak ostry róg różdżki wbija się w jej bok, potem gwałtowny żar, aż w końcu strumień bólu, który sięgnął aż brzucha. Wrzasnęła, odlatując do tyłu. Przebiła się przez ścianę i wraz z metalowymi płytami potoczyła się po podłodze. Topór wypadł jej z ręki.

   Oddychając z trudem, dotknęła zdewastowanego boku. Poczuła wyrwę oraz mokrość i zacisnęła zęby. Suka rozsadziła jej niemal całkowicie biodro. Kątem oka ujrzała, jak Urania wznosi różdżkę. Czerwony kryształ błyszczał jak słońce, rozsiewając na około szkarłatne refleksy.

   Uderzyła pięścią o ziemię, a z ciemnych kątów wyrwały się czysty mrok. Na szybko uformował się w dwa potężnej postury stwory, który w jednym tempie zaatakowały Uranię. Tymczasem miko odsunęła się kawałek, oderwała kolejny kawałek ciemności i przyłożyła do rany. Zasyczała, czując, jak czarne włókna wnikają w miejsce tych wypalonych i łączą się z pozostałymi. Po chwili jej biodro się odbudowało i to w samą porę, bo Urania za pomocą meteorów spaliła jej chowańce.

– Zabicie cię jest takie kłopotliwe – mruknęła, odrzucając swoje długie fioletowe włosy na plecy. – Zawsze się odbudowujesz.

– Cóż, mrok jest we wszystkim – skwitowała miko, podnosząc się i łapiąc za topór. Połączyła dwa palce i uniosła, przywołując osiemnaście ostrzy, które otoczyły ją szczelnym kręgiem. – Skoro chcesz mnie zabić, to może chociaż spełnisz ostatnią prośbę umierającego?

– Hooo? – Urania uniosła brew. – Nie gwarantuję ci niczego, gówniaro, lecz co to za prośba?

– W czyim ciele ukryła się Eris?

****

   Emiko z wdzięcznością przyjęła butelkę wody od Raisy. Dziennikarka przyjechała niecałe sześć minut po dostaniu od niej smsa, pewnie po drodze łamiąc wszelkie możliwe przepisy. Teraz obydwie wpatrywały się w kolejne chmury ciemnego dymu wydobywające się ze zniszczonych części WBBA. Cały budynek drżał w posadach, dźwięki zderzających beyi niosły po okolicy.

– Oby nam tam nie umarli – Greczynka wydęła usta. – Bo zgodzili się, prawda?

– Tak – przytaknęła Emiko. – Wiedzieli, że nie mają już innych opcji.

   Raisa uśmiechnęła się, po czym przyjrzała jej z troską.

– Masz cały brudny mundurek, sadzę i kawałki ściany we włosach oraz jesteś blada jak trup. Nie chcesz się u mnie ogarnąć, zanim wrócisz do domu?

– Naprawdę mogłabym?

– Jasne! – Kasapi wyciągnęła aparat i zrobiła trzy zdjęcia. – Tylko po drodze powiesz mi, co wiesz o wydarzeniach w środku. Resztę szybko sobie ogarnę i będzie ładny artykuł – Potrząsnęła ręką, aż grube bransoletki zagrzechotały.

   Emiko przechyliła głowę. Cóż mogła jej powiedzieć, że to byli Mari Odaka oraz Osamu Sugita i że przybyli zapewne po Legendarnych lub ich beye, ale to wszy...Zagryzła wargę. Nie, był jeszcze Shiro. Jednak dziennikarka mogła wykorzystać fakt, iż asystent ojca go zdradził, by oczernić detektywa. Innymi sprawami było dawanie jej notatek czy mówienie o postępach w dochodzeniu, a innymi mówienie o czymś, co mogło mu zaszkodzić. Nie, tego nie może powiedzieć Raisie. Za nic w świecie. Jeśli dowie się w inny sposób to trudno, lecz na pewno nie od niej.

– To idziemy? – Raisa wyciągnęła do niej rękę. – Zanim policja lub twój ojciec nas zauważą.

  Skinęła głową i przyjęła rękę, wstając chwiejnie. Rzuciła ostatnie spojrzenie na drzwi ewekuacyjne, przełknęła ślinę i ruszyła za kobietą do jej białego nissana. Akurat kiedy Raisa odpalała silnik, drzwi rozwarły się i wypadł z nich zakrwawiony Kyoya podtrzymywany przez nieco mniej poturbowanego Nila. Dziennikarka od razu puściła kluczyki, otworzyła okno i wychyliła głowę.

– Szczęście nam dziś sprzyja, czyż nie, Kyoya – kun, Nil - kun? – spytała słodkim głosikiem. – Wsiadacie czy zostajecie? – Poklepała drzwiczki.

   Obydwaj spojrzeli na nią dzikim wzrokiem, przez który Emiko dostała dreszczy, lecz Raisa nie wydawała się poruszona. Uniosła brew i położyła dłoń na kierownicy.

– Zostajecie? No cóż, to jedźmy, Emiko – ch...

– Czekaj – warknął Kyoya.

  Podeszli i Nairu sięgnął po klamkę. Raisa wyszczerzyła zęby i oparła się wygodnie o fotel, postukując palcami o kierownicę.

  

Ehehe, no wróciłam. Macie tu głównie walki, because why not XDD No ale fabuła leci w przód. Raisa ukochana wszystkich się pojawiła, Yuki też ma comeback. Opisy pewnie ssą, ale dawno tego nie robiłam, a muszę sobie poćwiczyć, zanim zakończę ten wspaniały akt.
Ps. za niedługo może wlecieć adorator 4...albo rozdział XD