A2 Rozdział 16: Krwawe żniwo

    Fanatyk Nemesis grozi Legendarnym, Nil prawdopodobnie mnie nienawidzi, Haru po raz pierwszy od niepamiętnych czasów coś zjebała w robocie. Rodzą się kolejne kłopoty, a niebezpieczeństwo zbliża, dlatego podeszłam do tematu z pełną profeską i pomyślunkiem. Uznałam, że obiorę sobie trochę orzechów. I tak oto spędziłam już ponad godzinę na dywanie w swojej sypialni, palcami jednej ręki zaciskając szczypce dziadka od orzechów, a drugą przewracając strony książki. W końcu pierwsze dwie sprawy to nie był mój biznes, a Harumi obecnie spała, więc nie chciałam jej przeszkadzać. Zresztą podobno orzechy dobrze działają na mózg, łączę przyjemne z pożytecznym.

   Marionetka wypadła Mellisie z ręki. Dziewczyna ze świ...Marionetka Nemesis miała wyjątkowo dosadne i brutalne metody działania. Widać, że musiał być po jakiś naukach od tej martwej suki. Hm, zaraz, ale jak wrzucono to ciało na drugie piętro? W okolicach siedziby WBBA co prawda znajdowały się inne budynki, ale były one dość oddalone. Zwykły człowiek nie miał szans tak daleko przerzucić ciała. Zakładając, że to w ogóle jest człowiek...

   Kurwa, nie, stop! Znowu zamieniam się w detektywa. Jennifer, ogarnij szare komórki i przestań się mieszać w jakieś gówna. Wzięłam głęboki wdech i mocno zacisnęłam rączki dziadka. Skorupa orzecha wystrzeliła w góry, uderzając w klosz lampy i lądując na kołdrze. Wsadziłam sobie miększe wnętrze do buzi, wracając do lektury. A raczej próbowałam, bo moje skupienie wzięła cholera. Zirytowana warknęłam i cisnęłam książką przez pokój. Plasnęła o komodę, aż flakoniki perfum zadrżały. Nie byłam głupia i zdawałam sobie sprawę, że Eris ukazała mi się, by wciągnąć mnie w swoją manipulację. Wiedziała, że nią gardzę i celowo wspomniała, że uwielbiała bawić się takimi jak Hiroshi, by sprawić innym gehennę. Że to ona stoi za śmiercią mojej rodzicielki i szaleństwem dziadka. W końcu mówiła, że jeszcze ją popamiętam.

   Mieszanie w umyśle i wywlekanie przeszłości, skąd ja to znam, no doprawdy. Oparłam się plecami o łóżko, obejmując rękami kolana. Przymknęłam oczy, opierając policzek o ramię. Tak długo jak Yuce nic nie groziło, nie miałam po co mieszać się w to cholerstwo. Muszę się trzymać tego postanowienia, bo inaczej Eris zapewne się dopierdoli, że to właśnie moja ludzka cząstka natury mnie niszczy. Mogłam, kurwa, celować jej w usta, przynajmniej by tak jęzorem nie miętoliła. Jednak to prawda, że jest się mądrym po szkodzie, szlag by to.

 „Zawsze będziesz potworem, Jennifer.”

   Płomienie lizały ściany, odór śmierci był taki słodki a jednocześnie odrażający, krzyki brzmiały niczym z otchłani piekła. A wśród tego wszystkiego Troy skąpany w krwi. Uśmiechnęłam się pod nosem i uchyliłam jedną powiekę. Ostrze katany błysnęło jasno, kiedy prześlizgnęło się po nim światło księżyca. Podniosłam się, łapiąc po drodze czarny, długi płaszcz, butelkę whisky i miecz. Oparłam się nogą o parapet, otwierając okno na oścież. Szare zasłony zdobione motywem czarnych gałęzi zafurkotały, gdy uderzył w nie zimny wiatr. Rzuciłam się w przód, rozkładając ręce na boki. Kiedy objęło mnie chłodne powietrze nocy i rozwiało płaszcz, rozwinęłam skrzydła. Może małe polowanie połączone z procentami pozwolili uspokoić mój umysł. 

****

   Dłonie, które zaciskała mocno na jego przedramionach, nie sprawiały mu takiego bólu, jak jej smutna twarz. Nie chciał by cierpiała! Pragnął widzieć, że się uśmiecha. W końcu ona jako jedyna była zawsze z nim.

– Przestańmy dobrze? Proszę – przemówiła błagalnie. – Nie chcę cię stracić, a na pewno jest inny sposób na odzyskanie twojego brata!

   W głębi się skrzywił. Nie chciał jej okłamywać, że jego pierdolony brat gówno go obchodził. Tylko ona się liczyła, tylko dla niej to wszystko robił. Jednak nie mógł tego powiedzieć, bo jeszcze bardziej by ją skrzywdził.

– Nie ma innego sposobu – powiedział spokojnie. – Wszystko jest dobrze, naprawdę.

   Pokręciła głową, jeszcze mocniej zaciskając palce. W jej barwnych oczach pojawiła się nutka strachu.

– Naprawdę tego nie widzisz? Robi się coraz niebezpieczniej, a...a... – zagryzła wargę i spuściła wzrok.

   Pogłaskał ją uspokajająco po ręce. Miała jedwabistą skórę pozbawioną jakiejkolwiek skazy. Popatrzyła na niego niepewnie. Uśmiechnął się lekko. Puściła go, opadając na krzesło.

– Wszystko będzie dobrze, obiecuję – powiedział, a ona pokiwała głową.

   Wyszedł na odrapaną klatkę schodową. Szybko, przeskakując kilka stopni naraz, znalazł się na dole. Dookoła panowała niezwykła cisza przerywana tylko od czasu do czasu pohukiwaniem sowy. Szedł szybko, uważnie rozglądając się dookoła. Gdzieniegdzie kręciło się trochę osób, ale zazwyczaj w dobrze oświetlonych punktach. Westchnął z lekką irytacją. Chciał to załatwić szybko. Jutro miał się wcześnie stawić w pracy, więc chciałby się chociaż zdrzemnąć.

   Wszedł w wyjątkowo mroczną ślepą uliczkę znajdującą się z jakimś podejrzanym klubem. Pachniało w niej wymiocinami i alkoholem. Zmarszczył nos. Ujrzał chwiejną sylwetkę, która zmierzała w jego kierunku. Był to mężczyzna z zaczerwienionym nosem trzymający do połowy opróżnioną butelkę sake. Ubrany w biała koszulę i czarne, nieporządnie zapięte spodnie. Najpewniej sfrustrowany życiem pracownik korporacji. W piwnych, mętnych oczach błyszczała złość, a usta miał wykrzywione w grymasie. Na jego widok zatrzymał się.

– Czo się gapisz, gówniarzu? – warknął, wymachując groźnie butelką. – Won stąd, a to kurwa już!

   Chłopak westchnął, mocniej naciągając rękawiczkę i zrzucając z siebie kurtkę. Nim mężczyzna zdążył go znów zbluzgać, uderzył w niego z barku, przewalając na dalszą część gęstego mroku, tym samym oddalając się od głównej, oświetlonej ulicy. Butelka z trzaskiem rozbiła się o ziemię.

   Pijak na początku oszołomiony zarzęził kilka razy, jednak na widok utraty cennego alkoholu, zawrzała w nim złość. Zerwał się na równe nogi i pięściami natarł na chłopaka.

– Ty pierdolony...!

   Mężczyzna nie dokończył, gdyż coś metalowego uderzyło go w szczękę, chyba ją łamiąc. Ból niemal go ogłuszył. Chciał zacząć wrzeszczeć, gdy coś ostre tknęło go w gardło. Poczuł jeszcze, jak ostrze wbija się w jego jabłko Adama. Potem oczy wywróciły mu się białkami do przodu, a fontanna krwi trysnęła na ścianę. Padł z głuchym hukiem na ziemie. Koszula zaczęła barwić się na szkarłat.

   Westchnął. Nie zdążył się odsunąć i teraz plamy krwi na koszulce. Dobrze, że wcześniej zrzucił kurtkę, przynajmniej mógł nią zakryć ewidentne dowody. Włożył nóż do kieszeni, a raczej chciał to zrobić, gdy usłyszał cichy pisk. Natychmiast się odwrócił. W rogu uliczki o ceglaną ścianę opierała się kobieta ubrana jedynie w kusą zieloną sukienką, która przy dole była podarta. Miała podbite oko oraz ślady paznokci na rękach. Bez trudu doszedł do wniosku, co tu się wydarzyło.

– Ty..ty.. – zaczęła mówić, drżąc na całym ciele. Wyglądała, jakby jednocześnie krzyczeć i rozpłakać się z ulgi.

   Jednak wszystkie te emocje starł strach, gdy podniósł pistolet. Nie mogło być żadnych świadków. Zastygła, niezdolna do ruchu. Nie drgnęła nawet, gdy opuścił lufę i skoczył w jej kierunku. Rzuciła się do ucieczki dopiero, kiedy nóż zagościł w jej piersi, przebijając serce. Puścił rękojeść, a kobieta osunęła się bezwładnie po ścianie, zostawiając po sobie krwawą ścieżkę.

   Policja na niego nie wpadnie. Nie miała jak. Nie znał ich, widział po raz pierwszy na oczy. Po prostu ona tego chciała, a musiał spełnić jej życzenie. Obrócił się i spojrzał na ciemność, która pojawiła się w swojej koronie.

– Zajmiesz się resztą? – spytał.

  Starła nieco krwi z ściany. Uśmiechnęła się.

– Oczywiście.

****

   Brudna czerwień stopniowo zakrywała coraz większe połacie łąki. Nagle na jej powierzchni pojawiło się tysiące odcisków białych dłoni, a pomiędzy nimi oczy. Jego oczy. Łzy spłynęły po jej policzkach.

   Pęknięcie. Krew rwącym strumykiem popłynęła w dół ciemnej czeluści, nad którą unosił się on. Podniósł dłoń, uśmiechając się delikatnie. Tak jakby chciał powiedzieć „witaj w domu” swoim ciepłym, głębokim głosem. Czując, jak drży, wyciągnęła dłoń przed siebie.

   Zgrzyt. Jego sylwetkę wykrzywił biały blask.

   Z głębi czeluści wydobyła się ciemna masa, która oplotła jego ciało. Ręka opadła wzdłuż ciała, które zaczęło być wciągane w przepaść. Krzyknęła i rzuciła się w przód. Nie, on nie może...!

   Nabrała głębokiego wdechu, otwierając gwałtownie oczy. Wyciągała rękę w stronę sufitu. Plecy miała mokre od potu, a palce drugiej dłoni zaciskała mocno na kołdrze. Odetchnęła spokojnie, podnosząc się do siadu i przecierając oczy. Zielone włosy opadły jej na twarz. Przejechała po nich palcami.

   Nienawidziła tych snów. Za każdym razem czuła się jak wtedy. Mała i bezsilna. Wbiła paznokcie w skórę policzka. Przecież powinny już ustać, brała tabletki, piła herbatki ziołowe, więc czemu ciągle wracały?!

   Nagle objęło ją zimno, a wiatr rozwiał jej włosy. Zdezorientowana podniosła głowę i z trudem zdusiła okrzyk. Koło parapetu stała Panna na Haju ubrana w swoją standardową fioletową bluzę. Włosy spływały jej gładką falą na jedno ramię, natomiast wielkie oczy były jak zawsze pozbawione wyrazu.

– Co ty tu robisz? – syknęła Mari, wyskakując z łóżka. – I jak tu weszłaś?

   Dziewczyna popatrzyła na nią bez większego zainteresowania, zbywając milczeniem jej pytania, po czym zaczęła grzebać w kieszeni bluzy. Wyciągnęła z niej plastikową torebkę wypełnioną podłużnymi czarnymi tabletkami z fioletowymi drobinkami. Wepchnęła ją jej do rąk. Mari uniosła brew, przyglądając się zawartości.

– Osamu jutro wyjaśni ci ile brać i w jakich porach. Na początku może być nieprzyjemnie, ale przywykniesz – przemówiła Panna i odwróciła się na pięcie.

   Wtedy Mari zauważyła, że ma bandaż na ręce. Knykcie były całe zadrapane. Przełknęła ślinę, odpychając do siebie napływ wspomnień. Panna wyskoczyła. Mari usłyszała, jak wylądowała na pokrywie kontenera. Zamknęła okno, patrząc za sylwetką ginącą w mroku. Panna wydawała się jakaś...inna. Nie umiała tego dobrze zdefiniować, ale wydawało się jej, że jest bardziej pusta niż zazwyczaj.

   Przymknęła oczy na chwilę, a gdy je otworzyła skierowała wzrok na plastikową torebkę. Czemu miała je brać? Do czego służyły? Uklękła i wysunęła spod łóżka swoją sportową torbę. Znalazła niewielką wewnętrzną kieszeń i tam wsunęła tabletki. Potem podniosła się i spojrzała na zegarek. Dochodziła druga w nocy, lecz jutro miała na popołudniową zmianę, dlatego wyszła z pokoju.

   Tykanie zegara było jedynym dźwiękiem, który towarzyszył jej podczas wędrówki do kuchni. Madoka oraz jej tato spali twardo, co potwierdzało chrapanie dochodzące z sypialni pana Amano.

   Otworzyła lodówkę i wyciągnęła butelkę mleka. Zimne zawsze bardziej jej pomagało niż ciepłe. Zamknęła drzwiczki i zaczęła odkręcać zakrętkę, gdy coś stuknęło w okno. Zerknęła w tamtym kierunku.

   Butelka uderzyła o kafelki, a biały płyn rozlał się po podłodze. Mari niemal się na nim poślizgnęła, cofając się, w efekcie czego oparła się plecami o kuchenną wyspę. Szeroko otwartymi oczyma wpatrywała się w okno. Widniała za nim twarz wykrzywiona w grymasie cierpienia. Krew ściekała mu z jasnej cery, a robaki żerowały po zgniecionej żuchwie. Jedynie martwe tęczówki patrzyły na nią błagalnie.

Pomóż mi...

   Zacisnęła drżącą dłoń na zawieszce naszyjnika tak mocno, że poczuła jak metal wpija się jej boleśnie w skórę. Nie...nie może teraz, zwłaszcza tutaj! Zacisnęła powieki, zduszając w sobie krzyk. Trwała tak przez kilka chwil, aż zegar nie wybił drugiej w nocy. Wtedy ostrożnie uchyliła jedną powiekę. Twarz zniknęła. Na miękkich nogach posprzątała, dziękując w duchu, że nikogo nie obudziła. Nalała sobie wody i wypadła z kuchni.

  Gdy drzwi od sypialni się za nią zamknęły, rzuciła się do komody. Szybko wygrzebała z szuflady opakowanie leków nasennych, wyłuskała cztery białe tabletki i wrzuciła do ust. Wypiła duszkiem całą szklankę i dopiero wtedy padła z powrotem na łóżko.

   Wiedziała, że tylko tak uciszy swoje demony.