A2 Rozdział 19: Drogi obłąkania

 – To niespotykane, byś pracowała w dzień wolny.

   Spojrzałam na Blaisa, który stał z założonymi rękami i opierał się o ścianę. Za mną zatrzasnęły się drzwi od gabinetu Damona, gdzie pozostawiłam mu na biurku kilka upolowanych w nocy kreatur. Nie były specjalnie cenne ani niebezpieczne, jednak dodatkowe pieniążki zawsze cieszą.

– Nawinęły mi się przypadkiem – mruknęłam, wkładając ręce do kieszeni płaszcza. – Jak było w pracy?

   Dalej miał na sobie strój barmana, ale włosy nieco już mu oklapły na lewą stronę, a pod oczami widniały delikatnie cienie. Biło od niego pomieszanym zapachem piżma, damskich perfum i piwa. Jednak dalej uśmiechał się dumnie, jakby chciał się całemu światu pochwalić, że ciągle nikt nie zdołał mu wybić choćby jednego z jego białych, prostych zębów.

– Napiwki dostałem całkiem sute, na to nie mogę narzekać – odparł. Razem wyszliśmy z biura i ruszyliśmy wykładaną ciemnymi, gładkimi kamieniami drogą w dół prowadzącą do centrum Monstir. – Dawno też nie dostałem aż tylu adresów domów z propozycją szybkiego numerka. I to nie tylko damskich – dodał, delikatnie się wzdrygając.

– Procenty potrafią bardzo zaszkodzić.

– Noo, wyglądasz, jakby cię ktoś przejechał.

   Zerknęłam na niego groźnie, na co się uśmiechnął i założył ręce za głowę. Zgodnie szliśmy w stronę baru znajdującego się na rogu ulicy, gdzie mieszkał Patrick. Serwowano tam genialne naleśniki, a właściciele – państwo Loderster, mieli słabość do Blaisa, który w zamierzchłych czasach swojej młodości u nich dorabiał, przez co często dawali mu rabaty lub ekstra dodatki. Rzecz jasna sama na tym korzystałam, od kiedy byłam przedstawiana jako jego partnerka. Nawet jakbym nie była, to bym sobie korzystała, żeby było jasne.

– Ne, Blaise – zagadnęłam.

– Hm? – Zerknął na mnie.

– Jak masz na nazwisko?

– Coś tak nagle wyskoczyła?

   Rozłożyłam ręce i wzruszyłam ramionami.

– Tak po prostu. Jestem ciekawa.

– Heee... – mruknął i przeciągnął się.

– To jakiś problem?

– Nie, tylko jakoś do tej pory niezbyt się interesowałaś moim życiem prywatnym. Czyżby – Nachylił się, mrużąc oczy, w których błysnęły iskierki. – wreszcie myślała o mnie poważnie?

– Spytałam o nazwisko, a nie datę ślubu, marzycielu – westchnęłam, pstrykając go w czoło. – Nie wyobrażaj sobie za dużo, na razie zostajesz jako mój termofor i tyle.

   Zaśmiał się, po czym nagle przyciągnął do siebie ramieniem. Wpadłam na niego z impetem, przez co oboje zatoczyliśmy się w bok. Dwa demony spojrzały na nas z politowaniem, kiedy Blaise ratując się przed glebą, odbił się od słupa, ja od witryny sklepowej i dopiero stanęliśmy prosto. Była jakaś jedenasta rano, kochani. Nawet w Piekle o tej porze się zazwyczaj już trzeźwieje a nie napycha procenty do krwi!

– LaBeouf – powiedział dość cicho prosto do mojego ucha. – To moje nazwisko.

   Pokiwałam głową. Kątem oka dostrzegłam, że po twarzy Blaisa przebiega dezorientacja, jednak gdy na niego spojrzałam, już się uśmiechał. Wydawało mi się?

– Powinnaś znów umyć włosy – wymamrotał, przejeżdżając palcami po moich brązowych kosmykach. – Masz w nich pewno pyłu i piasku.

– Uroki spania na dworze.

   Pewnie nasza pełna uroku, serduszek i cukru konwersacja toczyłaby się aż do dojścia do baru, jednak pewien nerd postanowił nam przeszkodzić. Wydając z siebie okrzyk przywodzący na myśl bojowego nastawionego indyka zeskoczył z parapetu i wylądował tuż przed nami. Słońce padło na jego wyjątkowo nie przekrwione oczy i jasną twarz. Patrick wyglądał, jakby właśnie się świeżo narodził.

– Normalnie się witać nie umiesz? – westchnęłam.

– Zrobisz mi pewną przysługę? – spytał, ignorując moje przytyki.

– Co jest?

– Muszę pomóc Alice, a dziś popołudniu miałem przypilnować Olivii, dodatkowo rudzielec nie odbiera. Przekazałabyś mu, że zostanie dziś niańką?

   Za jego plecami pojawiła się Alice, która posiadała odrobinę kultury osobistej i skorzystała z drzwi a nie okna. Uśmiechnęła się do mnie i Blaisa, po czym poprawiła biały szalik zawiązany na szyi. Zmarszczyłam brwi, bo w Piekle panowała pora letnia i nawet najwybitniejszym zmarzluchom nie były potrzebne choćby bluzy.

– Przekażę. Gdzie idziecie?

– Do Sylwdor.

   Spojrzałam na Patricka zaskoczona, a potem na Shirai. O ile Haru byłaby o tyle zrozumiała, że i tam zdarzało się jej mieć klientów, to po jaką cholerę miała tam iść Alice i nerd? Alice wpuściła ręce do kieszeni błękitnej kurtki, spuszczając oczy na czubki butów. Ciągle czuła się niekomfortowo przy Blaise, przez co jej nieśmiałość wracała na pierwszy plan.

– Chcę sprawdzić co u Yuki. Martwię się o nią – wymamrotała, wtulając nos w szalik, a jej policzki pokryły się lekkim różem.

   Nie zważając na nikogo, rzuciłam się na to urocze stworzonko do siebie i zaczęłam tulić. Normalnie pewnie dostałabym z pięści w bok, jednak obecność Blaisa skutecznie hamowała jej silniejszą stronę. Pisnęła jedynie i zmrużyła oczy, patrząc na mnie groźnie. Hyhy, trzeba sobie poużywać, kiedy można, prawda? W końcu lekko mnie kopnęła, więc ją puściłam, targając po włosach. Pokręciła głową i zdmuchnęła z twarzy jasne kosmyki.

– Teraz możecie iść – oznajmiłam z uśmiechem.

– Musiałaś ją zmolestować, nie? – mruknął Patrick z ironią.

   Nie przestał się uśmiechać, nawet jak wsadziłam mu łokieć pod żebra. Pożegnaliśmy się, wspólnie trzepiąc po głowach, po czym mój uroczy ship odszedł, a my wreszcie dotarliśmy do baru.

– Czuję się zazdrosny – powiedział z bolesnym wyrzutem Blaise.

   Zajęliśmy nasze zwyczajowe miejsce w prawym rogu koło łukowego okna. Kelnerka doskonale wiedziała, że bierzemy to co zawsze, gdy pokazałam jej gestem, że nie potrzebujemy karty.

– O co? Że uwielbiam uroczą wersję Alice? – spytała, opierając brodę o nadgarstek.

– Mnie byś też mogła tak zmolestować – uznał, wydymając wargi.

   Zbyt byłam do niego przyzwyczajona, więc nie zakrztusiłam się mocną kawą, tylko popukałam w czoło. Znów się wyszczerzył i puścił oczko do kelnerki, która stawiała przed nim kanapkę z białego pieczywa rozmiaru mojej głowy. Wgryzł się z nią, a oczy mu zaszły mgłą błogości.

– A zmieniając temat – wyseplenił, krusząc wkoło. – to co to za pomysł z tym nocnym zakrapianym polowaniem?

– Małe odreagowanie – odparłam, odkładając kubek i zabierając się za grubego naleśnika oblanego czekoladowy i malinowym sosem. – Zabijanie mnie uspokaja.

– Hmmm... – Wpatrywał się we mnie przez moment.

   Zdążyłam zjeść większą część naleśnika, nim znów się odezwał.

– Dlatego po śmierci twojego brata w Azji zginęło tyle osób.

   Nie było to pytanie a spokojne stwierdzenie faktu, jakby własnie mi mówił, że dziś będzie słonecznie.

– Jakieś moralne obiekcje?

– Nie, jedynie się zastanawiam, jaka naprawdę jesteś. Jednocześnie przyjaźnisz się z kilkoma ludźmi, a z drugiej strony są dla ciebie niczym te bestie, na która polujemy. Trochę ironiczne.

– Z wyjątkiem Yuki, są mi obojętni – przerwałam mu, odkrawając kolejny kawałek ciasta. – Niech umierają, żyją, niszczą. Póki nie wchodzą mi w drogę, mogą robić, co chcą.

– A tamci ci weszli?

   Zacisnęłam mocniej palce na sztućcach, podnosząc głowę. Nie uśmiechał się złośliwie ani nie był zirytowany. Całkowity spokój pomieszany z lekką ciekawością, lecz moje ciśnienie i tak podskoczyło.

– Chcesz, bym żałowała? – zakpiłam. – Stało się i już. Pojawili się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. Nie jestem ani z tego dumna ani nie jest mi smutno. Sami się zabijają, więc co za różnica, że wtedy był to demon? Jeszcze coś, pieprzony moralisto? – dokończyłam sykiem, rzucając sztućce na talerz.

– Sorry, sorry – westchnął, machając dłonią. – Nie chciałem cię zdenerwować, przepraszam.

   Wstałam od stołu.

– Zapłacisz – rzuciłam, ruszając do wyjścia.

   Oczywiście nie przeszłam do końca ulicy, gdy na mnie skoczył, chcąc przytulić. Złapałam go za przegub, przerzuciłam przez siebie i cisnęłam silnie o chodnik. Huknęło, a z ust wyrwało mu się ciche westchnienie. Strużka krwi spłynęła mu z kącika ust po brodzie.

– Aż taki drażliwy temat? – mruknął, ignorując, że wzrokiem obiecywałam mu wyciągnięcie flaków nożem.

– Jeśli nie chcesz się przekonać, że umiem wyrwać serce dłonią, to więcej go nie poruszysz – powiedziałam zimno, puszczając jego nadgarstek.

   Pomasował go, lekko sie krzywiąc i podniósł do siadu.

– Fufu, jeszcze żadna kobieta tak brutalnie mnie nie traktowała – zauważył z nutką wesołości. Kurwa, zmienia się w Izu. – Ale i tak jesteś najlepszą, jaką mogłem spotkać.

– Sto dziesięc komplementów Blaisa na każdą okazję?

– Możliwe, możliwe. – Podniósł się. – To co ruszamy zostać niańkami?

****

   Artemis bardzo podobało się wnętrze jej beya, który wyglądał jak niekończąca przestrzeń pokryta milionami migoczących gwiazd. Jako bey nie czuła zimna czy gorąca, więc nie mogła stwierdzić, jaka panowała tu temperatura, lecz zawsze było jej przyjemnie. Ponadto posiadała zbiór wielu magazynów oraz książek – najczęściej podkradała je Jenny i Teradom, ale cii – zestaw do ostrzenia topora, wiele belek materiału, nożyce, igły i nici. Nie mogła więc narzekać na nudę.

   Niestety od pewnego czasu, a konkretnie od jej pierwszego od ponad stu lat spotkania z Uranią, miała wrażenie, że gwiazdy tracą na blasku i ciemność staje się głębsza. Niepokoiło ją to, a nie miała komu się zwierzyć, bo Jenny by zapewne tego nie zrozumiała, natomiast inne beye znajdowały się poza jej zasięgiem.

   Jeszcze ta dziwna niemoc sprzed dwóch tygodni. Odłożyła szpilkę i zaczęła wpatrywać się w swoje fioletowe dłonie. To niemożliwe, by traciła moc, w końcu była stosunkowo młodym beyem i przynajmniej raz w tygodniu brała udział w jakiejś bitwie. Więc skąd to się wzięło?

   Nagle w oddali coś huknęło. Sięgnęła po topór, jednocześnie wpatrując się uważnie w rozgwieżdżoną otchłań. Ktoś wkroczył do jej przestrzeni? Ale jak skoro nie wyczuła niczyjej obecności w pobliżu i nie uchyliła bram?

   Podniosła się, zarzucając topór na ramię. Cicho stawiając kroki i nastawiając uszy, ruszyła w przód. I gdy już myślała, że było to chwilowe zakłócenie, ujrzała złotą rysę, przez którą próbowała przedrzeć się czarna dłoń. Postać znajdująca się po drugiej stronie mruczała jakieś słowa, lecz do niej docierały tylko ich niezrozumiałe strzępy. W błyskawicznym tempie wzniosła topór i opuściła go, przecinając rękę. Rozległ się zagłuszony bulgotem okrzyk i ciemna dłoń opadła na gwiazdę. Rozpłynęła się niczym czarna mgiełka, pozostawiając po sobie zapach zgniłych jabłek.

   Artemis spojrzała na ostrze. Nie było na nim ani śladu jakiejkolwiek cieczy czy mazi. Zmarszczyła czoło, mając wrażenie, że gdzieś już wydarzyło się coś podobnego.

   Oświeciło ją, gdy przewijała w umyśle ostatnie wydarzenia. Wizja Jenny i Kimiko! Dziwna czarna istota wbijająca nóż w drzewo! Czym prędzej otworzyła bramę na zewnętrzny świat, nie zważając, co aktualnie robi jej partnerka.

****

   Krew strumieniami  spływała ulicznymi rynnami, ludzkie wrzaski przypominały głosy z czeluści piekła, a metal szczękał o metal. Krwawe płomienie lizały ściany budynków i skórę trupów, sycząc z dziką satysfakcją. Jednak śmiech nie ustawał. Mężczyzna rozrzucił ręce na boki, wypełniając powietrze odgłosem swojej chorej satysfakcji. Wyglądał jak bóg zniszczenia, radujący się z widoku swojego najdoskonalszego dzieła. Oczy jednak miał puste, nawet lśniące w nim obłąkanie wyglądało obco. Koło jego nóg odzianych w miedziane nagolenniki wirował bey, otoczonego głęboką czernią. To był prawdziwy bóg.

    Kimiko otworzyła gwałtownie oczy, nabierając ze świstem tchu. Gorąca herbata wywalała jej się z filiżanki na dłoń i ciemnymi kroplami zaczęła skapywać na ciemnozielone kimono.

– Moja pani? – Kaito podszedł do niej, wyraźnie zaniepokojony.

– Poślij po mojego męża – poleciła słabym głosem. – Natychmiast. Przekaż, że to co czyha na legendarnych, jest dużo gorsze niż sądziłam. I nie ma w sobie ani grama człowieczeństwa.

   Demon skinął głową i teleportował się z salonu. Kimiko wstała od fotela, odłożyła filiżankę na talerzyk i sięgnęła po jedwabną chustkę. Wytarła dłoń, słysząc, jak krew szumi jej w uszach.

   To coś nie chciało się mścić na Legendarnych. Nie, to coś ich potrzebowało. Potrzebowało silnych osób, by móc ich objąć swoimi mackami i upić szaleństwo.

   By stworzyć swoje królestwo obłąkania.

****

   Uniósł z lekkim powątpiewaniem brew, lecz twarz Panny pozostała stanowcza niczym głaz. Dziś dosłownie nic nie zdołało ją wybić z jej poważnego trybu. Na szyi miała ciemne siniaki, chyba była przez kogoś duszona. Czy to był powód?

– Nie za wcześnie dla niej? – spytał, przerywając ciszę. – Najpierw tabletki, teraz to. Może się załamać.

– Na takie rzeczy nigdy nie będzie dobrego czasu. Zresztą zostało jeszcze kilka dni – powiedziała Panna.

   Przygryzł wargę. Nie powinien się litować, w końcu Mari wiedziała, na co się pisze. Jednak coś się w nim ściskało.

– Czyżbyś łagodniał? – spytała z nutką ironii. – Zamierzasz rzucić wszystko i rozpocząć szczęśliwe, pełne szczerości i tęczy życie?

   Spojrzał na nią ostro. Zmrużyła oczy, wystawiając język.

– Już za późno – warknął.

– Właśnie – potwierdziła. – Na wszystko było za późno, gdy twoja matka się powiesiła w...

   Urwała, kiedy uderzył ją pięścią w twarz. Głowa odchyliła się jej w bok, a krople krwi trysnęły w powietrzu, nim opadły na ziemię. Uśmiechnęła się, ocierając szkarłatną ciecz z nosa i wargi. Na policzku powoli formował jej się siniak.

– Ooo tak – wyszeptała z jakąś nabożną czcią. – Twoja prawdziwa twarz się ujawniła. Niemal się stęskniłam.

   Pragnął ją uderzyć po raz kolejny. Pragnął, by przestała się uśmiechać, a zaczęła krzyczeć. Chciał...chciał...chciał...

Osamu!

   Wziął głęboki wdech. Po plecach przebiegł mu zimny dreszcz. Niedobrze, pozwolił się sobie zbyt rozluźnić i znów coś poczuć. Emocje były złe, zakazane. Zupełnie niepotrzebne w tym co miało nadejść.

– Zawsze możesz zmienić swoje pragnienie.

   Nawet nie zauważył, kiedy Panna znalazła się przy wyjściu z zaułka. Choć krew dalej lała się z jej nosa, uśmiechała się. Wyglądało to, jakby cieszyła się, że ją uderzył. Od razu pociemniało mu przed oczami, a żółć podeszła do gardła. Cofnął się, mając jakieś głupie uczucie, że może się od niej zarazić tym pojebanym masochizmem.

– A ty? – spytał. – Czego ty pragniesz?

– Śmierci oczywiście.

   Sam nie wiedział czy to przez jej pełen zdumienia głos, czy uśmiech przepełniony czystą radością, ale na krótki moment objął go strach.

Uff, jednak co nieco się tu pojawiło, bałam, że skończę na samych Jenn i Blaise, swoim drogą lubię ich związek, taki mało typowy XD Macie kolejną wizję Kimi, trochę Artemis i Osamu. Powooolutku zaczynam wyjaśniać, co się tu dzieje XD