A2 Rozdział 24: Przekraczając próg piekła

   Gdy tylko usłyszała delikatnie pochrapywanie, wysunęła nogi spod kołdry i wsunęła stopy w błękitne papcie z białymi pomponami. Elektroniczny zegarek wskazywał godzinę 4.15. Ostrożnie stąpając po drewnianej podłodze, omijając wszelkie zdradliwe deski, doszła pod drzwi gabinetu. Szczęśliwie dla niej były uchylone, dlatego bez trudu wślizgnęła się do środka. Tato oczywiście nie podejrzewał nikogo ze swojej rodziny o jakiekolwiek spiski, więc jego notatnik leżał na biurku. Wzięła go do ręki i przekartkowała, trafiając na ostatnie, skrótowe zapiski.

Porwana: Madoka Amano

Sprawca: Mari Odaka, możliwa pomóc osób trzecich w ucieczce (Osamu Sugita?)

Miejsce: widoczne ślady walki, krew na podłodze (Amano), brak rzeczy osobistych Odaki

- Shiro ma skontaktować się z rodziną Mari

- znalezienie jej motywu                        

- znalezienie i zatrzymanie na przesłuchanie Osamu Sugity

Możliwości: Ona i Osamu Sugita to sprawcy ataków na Legendarnych (niepotwierdzone, ale to niemal pewne) oraz zamieszani w trzy ostatnie zabójstwa (za mało poszlak)

   Kliknęła ikonę aparatu i ustawiła notatnik tak, by był dobrze oświetlony. W środku aż ją skręcało na myśl, co robi, lecz jednocześnie czuła podekscytowanie. Była niemal przekonana, że jej ojciec zacznie od rozmowy z rodziną Odaki, więc ona powinna znaleźć informacje o Osamu. Potem znów podejrzy jego zapiski o rodzinie Odaka i tym oto sposobem wyprzedzi go o krok.

   Stan uniesienia minął, kiedy opuściła pomieszczenie, wróciła do siebie, padła na łóżko, aż materac zatrzeszczał i popatrzyła na imię wyświetlające się w wiadomościach. Raisa. Przygryzła wargę, a żołądek po raz kolejny wykonał fikołka. Z jednej strony zyskała informacje, która dziennikarka zdobywała, nie tylko łażąc za jej tatą, ale także z WBBA oraz od postronnych osób. To pozwalało jej szybciej się we wszystkim orientować i wiedzieć, gdzie iść dalej, jednak z drugiej stronie raniła ojca, choć o tym nie wiedział.

   Przełknęła ślinę. Niby mogła zerwać umowę, lecz jaką miała gwarancję, że Raisa się nie zemści i nie wyjawi prawdy o ich małej współpracy? Zawiedzione spojrzenia, ból na twarzy, ciche pełne potępienia szepty, tego by nie przeżyła.

   Wysłała i odsunęła komórkę jak najdalej od siebie. Po chwili bezczynnego wpatrywania się w sufit sięgnęła po niego i wpisała frazę „Sugita Osamu”. Musiała się czymś zająć, by uciszyć wyrzuty sumienia.

****

   Z każdym krokiem miała wrażenie, że zbliża się do piekielnych bram. Pięła się po odrapanych schodach, otoczona przez zniszczone ściany, od czasu do czasu pod jej butami chrzęszczały kawałki jasnego tynku. Z racji iż jeszcze panowały egipskie ciemności, musiała świecić sobie telefonem. Zaczęła coraz ciężej oddychać, a bezwładne ciało Madoki ciążyło jej na ramieniu. Słyszała, jak krew brunetki skapuje na podłogę.

   Kap.

   Kap.

   Kap...

   Obecność Ciemności emanowała z każdego skrawku budynku. Miała nawet wrażenie, że słyszy jej przerażający, zimny śmiech odbijający się od ścian. A i tak do niej szła z popełnionym przez siebie grzechem na ramieniu. Zmierzała prosto ku objęciom szaleństwa i bezlitosnej destrukcji. Straciła już wszelkie szanse na inne życie....prawda?

   Ugryzła się w wargę, ignorując żołądek, który zacisnął się w ciasny supeł. Było już za późno w chwili, gdy sięgnęła po nóż. Odrzuciła swoją maskę, a teraz musi tylko skończyć  zadanie. Tak jak powiedział Osamu, wespnie się na górę, rzuci pod nogi Ciemności Madokę i zostanie zaakceptowana.

   Ruszyła z nową energią, dochodząc na czwarte piętro. Białe światło latarki padło na drzwi i wtedy z gardła Mari mimowolnie wyrwał się zduszony pisk. Świat na chwilę zawirował, a głos resztek zdrowego umysłu, jaki jeszcze miała, radził jej uciekać. Jednak dziewczyna przełknęła głośno ślinę, podnosząc rękę. Gdy opuszką środkowego palca dotknęła zaschniętej plamy krwi, która rozciągała się od klamki pod samą podłogę, poczuła dziwnie słodki smak w ustach.

   Czy to już było szaleństwo a może strach?

   Zamknęła na chwilę oczy, wciągając powietrze nosem. Stęchlizna, kurz, krew i jeszcze coś, czego nie umiała określić, lecz nawet nie chciała. Wiedziała, że zgodziła się podążać za czymś, czego nie można było nazwać choćby nazwać „ludzkim”. Dopiero teraz jednak zdała sobie w pełni sprawę, jak bardzo oddaliła się od świata, gdzie się narodziła. Zupełnie jakby przedostała się do innego wymiaru, gdzie obłąkanie i zabójstwo chodziło pod ramię, krew płynęła niczym rzeka, a nad tym wszystkim królowała Ciemność siedząca na tronie zrobionym z czaszek.

   Wzdrygnęła się, w końcu naciskając klamkę i wchodząc do środka. W jednej chwili wszelkie siły ją opuściły, przez co padła na kolana. Madoka spadła na ziemię z głuchym stukotem. Przez jej twarz przebiegł krótki skurcz, ale Mari tego nie zauważyła, gdyż tuż przed nią stanęła Ciemność.

   Po czarnej koronie płynął szkarłat, nieludzkie oczy przyglądały jej się z dziką radością, popękane usta rozciągały w szaleńczym uśmieszku. Mari poczuła dreszcze.

Uciekaj! Uciekaj!, krzyczał każdy skrawek jej ciała, serce biło szaleńczo.

   Ciemność musiała zauważyć, że coś jest nie tak, bo położyła zimną dłoń na jej ramieniu.

– Nie masz się czego bać. Zdałaś – przemówiła głosem, jakiego Mari nigdy w swoim życiu nie usłyszała.

   Powoli pokiwała głową, próbując choćby unieść kącik ust, lecz każdy mięsień miała tak skostniały, że nie była w stanie. Ciemność, czymkolwiek była, przytłaczała ją, wyduszała życie, zaglądała wgłąb umysłu.

– To zostawiam was samych, wyjaśnij Mari resztę – Ciemność zwróciła się w stronę pogrążonego w mroku kąta. – Ja pójdę popolować – Przejechała językiem po ustach z podnieconym wyrazem twarzy, co sprawiło u Odaki odruch wymiotny. – A i upewnij się, że to dożyje – dodała, kopiąc silnie Madokę w brzuch. Brunetka wydała zduszony jęk. Powieki jej drgnęły. – Och, budzi się, to źle – Ciemność zrobiła zamach nogą, Mari zasłoniła oczy.

   Usłyszała huk, chichot Ciemności, a po chwili ciężar z jej piersi znikł, więc prawdopodobnie tamta odeszła. Odczekała jeszcze chwilę, nim odciągnęła dłonie. Osamu ze zirytowaną miną podnosił Madokę z podłogi. Teraz też po brązowych włosach spływała lepka czerwona maź. Mimo że Mari nienawidziła każdego, kto przyczynił się do śmierci jej brata, ten widok spowodował w niej lekkie drgnięcie serca, ale także kolejną falę strachu.

   Gdzie ona trafiła? Co to było? Ciemność nie była szalona, nie granice szaleństwa przekroczyła dawno temu. Ona była czymś niezdolnym do pojęcia. Może demonem lub diabłem?

– Chodź, laleczko – mruknął Osamu.

   Podniosła się, powstrzymując torsje i poszła za nim do jedynego pokoju wyglądającego na w miarę ogarnięty. Szara kanapa miała co prawda gdzieniegdzie powyrywaną watę, okno było zabrudzone, ale i tak poczuła się tu nieco lepiej. Osamu wyciągnął z szafki wiszącej nad sofą bandaże, gazę, wodę utlenioną, kajdanki, łańcuch oraz mocny knebel. Przez cały czas kiedy opatrywał Madoke, nie odzywali się do siebie. Dopiero, gdy przypiął nadgarstki brunetki do kaloryfera i padł koło niej na dywan, dmuchając w grzywkę, zdołała coś wydusić.

– Jakie polowanie?

– Nie do końca wiem, chyba znalazła sobie jakiś sposób, jak żywić się ludźmi – odparł. Mari pobladła, więc poklepał ją po udzie. – Spokojnie, nam nic przecież nie zrobi.

– Jak... – zaczęła, łapiąc szybko powietrze. Uniósł brew. – Nie przeraża cię to? To co ona potrafi zrobić? Miałam wrażenie, że zabije mnie samym spojrzeniem!

– Przywykniesz, też tak miałem na początku – Machnął ręką.

   Mari miała co do tego spore wątpliwości. Jak można się przyzwyczaić do obecności kogoś takiego? Przecież ona samym wzrokiem przeistaczała ich w mrówki, które mogła w każdej chwili bezlitośnie zdeptać.

– Byłaś taka pewna siebie, mówiłaś, że chcesz zobaczyć miny tych Legendarnych, kiedy uświadomią sobie, co się stało z ich mechaniczką, a teraz siedzisz tu i wyglądasz, jakbyś miała rzygać – powiedział, patrząc na nią.

   Mari odgarnęła włosy i przyciągnęła kolana pod brodę. Jedną dłonią objęła wisiorek, dotyk metalu od razu pomógł w uspokojeniu nerwów. Krew przestała jej szumieć w uszach, natomiast obraz Ciemności zniknął sprzed oczu.

– Dalej chcę zobaczyć miny tych skurwysynów, po prostu – Przymknęła powieki, jeżdżąc kciukiem po półksiężycu – obłąkanie Ciemności i świadomość, że skończyłam z ludzkim choć fałszywym życiem dość mocno we mnie uderzyły.

– Ale dalej się boisz?

   Niechętnie skinęła głową.

– A ty nie? To coś nie jest do pojęcia. To wszystko...widziałam, do czego jest zdolna, a mimo to ciągle nie umiem uwierzyć, że to dzieje się naprawdę.

– Ciemność to popierdolona sadystka, która kocha krew. Kto wie, czy znów nie zechce, byśmy zabili kilka osób.

–  Za...bili? – powtórzyła Mari, a cienka warstwa spokoju pękła z hukiem. Poczuła się, jakby żelazna ręką ścisnęła ją za serce.

–  No tak, myślałaś, że tylko tyle ona chce? – spytał, pokazując na Madokę, po czym zacmokał z politowaniem. – Laleczko, myślisz, że kto zabił tego gościa z WBBA? Albo tamtego pijaka i jego ofiarę?

   Odsunęła się od niego, czując, jak czas wokół niej zwalnia. Ranienie ludzi, oszukiwanie nich, ataki, włamania na to wszystko się zgadzała, ale zabijanie niewinnych ludzi tylko dla spełnienia czyichś chorych zachcianek?

   Pluto z wyjedzoną przez robaki twarzą, pusty grób, puste twarze zgromadzone wokół...

   Objęła się ramionami. Paznokcie wpiła w skórę policzków i zaczęła dygotać.

    Chciała tego, pragnęła najmocniej w świecie. Więc dlaczego teraz zaczęła wątpić? Ma na rękach krew Madoki, nie ma gdzie wracać, porzuciła wszystko dla Ciemności i swojego brata.

   Czemu się wahasz?

   C-Z-E-M-U?

   Tsk, jeszcze masz człowiecze uczucia.

   Trzeba je zabić.

   Mówiłaś, że poświęcisz wszystko, czyż nie?

  Nawet własną duszę...

   Nagły i ostry ból na ramionach przywrócił ją do rzeczywistości. Nie zauważała, kiedy Osamu powalił ją na plecy i teraz wpatrywał się w nią rozzłoszczonym wzrokiem.

– Laleczko, nie rozśmieszaj mnie – wycedził niższym głosem niż ten, którego używał zazwyczaj. –  Masz wątpliwości po tym wszystkim?! Po tym jak wbiłaś tej dziewczynie nóż w plecy, podpaliłaś własne mieszkanie, okradłaś rodzinę?! – krzyknął. Jej oczy rozszerzyły się ze strachu. Nie znała tej strony Osamu. – Żal ci jakiś skurwysynów? Oni wszyscy i tak prędzej czy później zginą, dobrze to wiesz. Zabijanie ich niczym nie różni się w od zabijania owadów. Zresztą – wzrok mu łagodniał i sam lekko poluźnił uścisk. – Ciemność ci nie daruje, jeśli spróbujesz zaprotestować. Z łowczego staniesz się ofiarą. Tak już tu jest. To nie jest już zwykły świat, gdzie istnieje sprawiedliwość, dobro i wolność wyboru. To królestwo zła, lecz przynajmniej odzyskasz tu to, czego najbardziej pragniesz.

   Przełknęła ślinę. Osamu ciągle wpatrywał się w jej oczy i przez chwilę miała wrażenie, że ją obejmie, lecz on westchnął i podniósł się, zabierając ręce. Powoli podniosła się. Odwrócił głowę i wrzucił do ust pastylkę gumy do życia.

– Okłamuj samą siebie, jeśli ci to pomoże – mruknął, robiąc balona. – Zniszcz te resztki moralności i wyrzuty sumienia. Wtedy przetrwasz do końca.

   Jego słowa coś jej uświadomiły. Te tabletki, która dała im Ciemność miały im pozwolić żyć, tak? Czyli miały pozbawić ich człowieczych uczuć takich jak empatia i zmienić ich w ludzi bez dusz.

   Spojrzała na Osamu. Był mordercą bezwzględnym i pozbawionym skrupułów, co skrywał pod maską wesołego głupka. Mimo że to wiedziała, nie czuła wobec niego strachu. Wręcz przeciwnie dalej wydawał się kimś, kto zachował – jakby ironicznie to nie zabrzmiało – w miarę zdrowy umysł w całym tym szaleństwie.

   Oparła się o niego plecami i usłyszała, jak chrząka.

– Jednak nie będziesz rzygać? A już miałem iść po wiadro – powiedział złośliwie.

– Och, zamknij się.

   Za niedługo będzie taka jak on. Potwór w ludzkiej skórze. Przymknęła oczy, przez co nie ujrzała, że Ciemność przygląda się jej, rozciągając wargi w szerokim uśmiechu. Rząd ostrych zębów błysnął groźnie, a karmazynowa ciecz spłynęła w chropowatej skórze. Niemal widziała, jak kolejny odłam duszy dziewczyny zanurza się w głębokiej czerni.

„Don't wait for truth

To come and blind us

Let's just believe their lies”

No, dziś same nowe postacie XD Emiko dalej się miota, podobnie jak Mari, Ciemność to Ciemność. ja z niej naprawdę robię chore coś XDD Cytacik z piosenki Darkside - Alan Walker (piosenka Osari XD)