A2 Rozdział 27: Rozbite lusterko

    Kolana już jej nie drżały, zawartość żołądka nie podchodziła do gardła, lecz czuła, jakby spieniona gorąca fala przepływała pod czaszką. Przez krótką chwilę wszystkie dźwięki przestały do niej docierać, a pole widzenia ograniczyło się do wąskiej strużki dymu, która ulatniała się z lufy pistoletu. Stopniowo czarne plamy zaczęły zanikać i dostrzegała coraz więcej szczegółów. Gęstą czerwoną posokę płynącą powoli przez szpary kostki chodnikowej, wywrócone białkami oczy czy w końcu gorącą kulę tkwiącą pośrodku jasnego czoła.

   Wciągnęła wolno powietrze nosem i schowała pistolet do kabury przypiętej do biodra, a potem zakryła ją długim błękitnym płaszczem. Dopiero wtedy bariera ciszy się przełamała i mogła usłyszeć krótkie oklaski Osamu. Chłopak zeskoczył z klapy kontenera, rozrzucając ręce na boki.

– Nieźle, laleczko – pochwalił ją, rozciągając usta w swoim agresywnym uśmiechu. – Brak zawahania, jeszcze tylko opanujesz tą chwilową dezorientację i będziemy w domu.

   Skinęła głową i patrzyła, jak Osamu podchodzi do trupa i przerzuca go przez ramię bez najmniejszego wysiłku. Nie mieli pojęcia, kto to był, ile miał lat, czy ktoś będzie za nim płakał. Ciemność jedynie nakazała zabić sześć przypadkowych osób i ciała zanieść do ich kryjówki. Nawet nie próbowali pytać po co, gdyż wiedzieli, że odpowiedzi nie poznają.

   Jednak bardziej niż tajemnicze zamiary Ciemności, była przejęta zmianami, które zaszły w Osamu. Jego ciało zaczęły pokrywać drobne czarne żyłki, a on sam zyskiwał coraz więcej siły. Ciemność twierdziła, że to efekty jej tabletek i że brunet przechodzi ostateczną transformację. Lecz Mari za każdym razem czuła skurcz w żołądku, kiedy widziała ciemne nitki oblekające ręce chłopaka, które niczym drobne pijawki wpijały się w jego ciało.

– Skończyłam – poinformował ją beznamiętny, chłodny głos.

   Mari odwróciła głowę, by ujrzeć Yuki, której ręce pokrywały szron, a zaciśniętych dłoniach trzymała dwie zamarznięte na śmierć dziewczyny.  Jej twarz była pozbawiona głębszych emocji jak zawsze, ale teraz miała wrażenie, że brakuje jej czegoś jeszcze. Czegoś, co zginęło wczorajszego wieczoru na korytarzu. Widziała to pobojowisko, zniszczone ściany, dziury w podłogę oraz resztki śniegu i lodu. Co tam się wydarzyło?

– Jak niby skończyłaś, jak mamy cztery, a powinno być sześć? – prychnął Osamu, unosząc brew. – Matematyka jest ci aż tak wroga?

   Zaraz jednak otrzymał odpowiedź, gdy powietrze przecięła policyjna syrena. Mari już sięgała do kabury, kiedy Yuki pokręciła głową, rzuciła dwa ciała na chodnik i stanęła przodem do wejścia do uliczki. Odaka zerknęła niepewnie na Osamu.

– Daj jej działać – mruknął i przejechał językiem po ustach.

    Wycie syreny było coraz bliższe podobnie jak szum opon. Policyjny wóz wjechał do uliczki z piskiem, oślepiając ich czerwono – błękitnym kogutem. Wtedy Yuki uniosła po skosie rękę. Mari ujrzała na tle szkarłatnego światła, że jej dłoń obleka błękitna mgiełka. Yuki wykonała zamach, zimno buchnęło im w twarz, a samochód został rozcięty na cztery części przez lodowe ostrza. Krople krwi zamarzły jeszcze powietrzu podobnie jak przerażone oblicze policjantów. Yuki pstryknęła palcami, a drzwi auta rozprysły się na kawałki. Na chodnik upadła kolejna dwójka trupów.

– Efektowne, przyznaję – oznajmił Osamu. – Też tak będę umiał?

– Urodziłam się z tym – odparła krótko Yuki.

– Tsk, szkoda, przydatne to – westchnął i wzruszył ramionami.  – Coś nie tak, laleczko?

   Drgnęła, uświadamiając sobie, że wpatruje się w niego i opuściła wzrok.

– Naprawdę chciałbyś mieć tak morderczą umiejętność? – spytała cicho, mając nadzieję, że Yuki zajęta tworzeniem portalu do bazy, tego nie usłyszała.

   Chłopak spojrzał na nią badawczo, po czym uniósł głowę i westchnął.

– Pierwszy raz zabiłem kolesia, który próbował zgwałcić dziewczynę w kiblu w parku – powiedział, po czym wyszczerzył zęby.

   Mari poczuła, jak jej krew staje się zimna, a kamienna dłoń zaciska wokół żołądka. Wiedziała, że zabijał, sama to teraz robiła, ale ten uśmiech... on należał w ogóle do człowieka?

– Wiesz, co było zabawne? Błagał o litość zupełnie tak samo, jak ta dziewczyna błagała jego. On nie posłuchał, więc czemu niby ja miałem?

    Otworzyła usta, jednak nie umiała wydobyć głosu. Chłopak zmienił uśmiech na delikatniejszy, po czym dotknął opuszką palca jej twarzy.

– Obudź się, Mari. Zanim będzie za późno.

   Po tych słowach ruszył w stronę czarnego portalu.

   Otaczała się potworami, ludźmi bez dusz pogrążonych w szaleństwie. Nie wypełniało jej to już lękiem, bo wiedziała, że nie dla niej innego miejsca na świecie.

****

   Rodzeństwo Terada wraz z  milczącym Victorem i dwójką strażników obserwowali przez grubą szybę, jak chirurg przeprowadza sekcję resztek tego „czegoś” zabitego przez Harumi. Od kwadransa w metalowej miednicy nie wylądowało nic, a po białej macie ciekły ciemnobrązowe soki i kapały na podłogę. Izu nie zazdrościł osobie, która będzie musiała to posprzątać.

– Czyli mówisz, że nie da się tego zabić zwykłymi pociskami – mruknął Victor bardziej do siebie, gładząc palcami brodę. Zmarszczył czoło. – Wygląda mi to trochę jak zwiadowcze lalki, które magowie materii tworzyli podczas wojen.

– Zwiadowcze lalki? – powtórzył Izu.

– Tak nazywano specjalne przekaźniki, które tworzyli z dowolnych materiałów takich jak drewno czy liście, lecz musieli im wczepić umiejętność słuchania. Dzięki temu mogli podsłuchiwać, jakie będą następne posunięcia wroga bez żadnych przeszkód. Zostały wycofane, kiedy odkryto formułę zaklęcia wyciszającego oraz przez wzgląd, że pochłaniały duże ilości magii – wyjaśnił władca. – Były słabe tak samo jak to coś, lecz to potrafi mówić, więc musi mieć odrobinę świadomości.

– Widziałam, jak wyssało życie z chłopaka – powiedziała Haru. – A mimo to nie poczułam, by nagle stało się choć trochę silniejsze, co jest trochę bez sensu – Podrapała się po karku.

– Sis, władowałaś w to cały magazynek. Nawet ja bym tego nie przeżył.

   Nagle usłyszeli zdumiony okrzyk chirurga i ich oczom okazał się czerwony, dość szeroki półokrąg oblepiony cienką i gumową tkanką. Władca wtargnął do środka, powstrzymując się od skrzywienia od odoru bijącego od glutowatego stworzenia. Izu i Harumi, która przezornie zatkała nos chusteczką, weszli za nim.

   Victor przyjrzał się uważnie znalezisku i wyciągnął rękę w kierunku Izumiego.

– Możesz mi pokazać swojego beya?

   Izu zamrugał kilka razy, ale bez słowa protestu podał Heliosa. Victor przyjrzał się mu, po czym spojrzał na na znalezisko i tak kilka razy. W końcu westchnął i się wyprostował.

– To kawałek energy ringu – oświadczył. – Ktoś, kto tworzy te stworzenia, wczepia im kawałki swojego beya i kontroluje, wykorzystując więź istniejąca między beyem a bleyderem. Pomysłowe – przyznał i spojrzał na strażników, którzy stali u wejścia. – Czym prędzej przekażcie to mojej żonie oraz Kaito. Ach i powiedzcie mu, żeby zebrał kilka osób na patrole.

– Oczywiście – Demony skłoniły się i opuściły szpitalny korytarz.

   Władca oddał Heliosa Izumiemu.

– Powiedzcie o tym Jenny, Alice i Patrickowi – mruknął do rodzeństwa, poprawiając płaszcz.

– Jenny już wie.

   Obrócili się i ujrzeli Kimiko. Chirurg porzucił opakowywanie stworzenia w plastikową torbę i czym prędzej podsunął królowej miękki biały fotel, za co został obdarzony delikatnym uśmiechem. Czarnowłosa usiadła, układając splecione dłonie na udach.

– Artemis wyczuła w tym czymś niepokojącą obecność i Jenn to zabiła, gdy próbowało zaatakować Nila Nairu. Niestety porzuciła zwłoki i gdy tam dotarliśmy, już ich nie było – streściła sytuację i westchnęła. – Trzeba się tego pozbyć, bo nie życzę sobie, by po Japonii szwendały się takie paskudztwa.

– To jest oczywiste, moja droga – odparł Victor. – Pytanie tylko, gdzie ukrywa się twórca tego czegoś?

– Już wysłałam Kaito, by zdobył wszelkie potrzebne informacje zarówno od ludzi, aniołów jak i magów. Dodatkowo Artemis wysnuła teorię, że to coś wysysa ludzkie życie, by się wzmocnić i móc służyć swojemu stwórcy. Jednak, jak słusznie zauważyła Haru, to nie działa. Dlatego nie zdziwiłabym się, gdyby została podjęta inna metoda zyskiwania mocy na ludziach.

   Victor się zasępił, gdyż miał wrażenie, że gdzieś w głębi pamięci kołaczą mu się wskazówki, a może i sama odpowiedź. Niestety nie był w stanie ich wydobyć.

****

   Na szczęście Blaise i Yuka szybko znaleźli wspólny język. Szkoda tylko, że polegał on w dużej mierze na moim życiu uczuciowym oraz zachowaniu w intymnych chwilach.

– Ne, a kiedy się rumieni? Ale tak bardzo, bardzo? – spytała z podekscytowaniem artystka.

    Blaise chrząknął, a ja oczami wyobraźni widziałam jego szeroki uśmiech profesjonalnego podrywacza. Bezgłośnie ściągnęłam brudne botki i jeden wzięłam do ręki.

– Widziałem to jedynie dwa razy, gdy....

   Nie dałam mu dokończyć, tylko wyskoczyłam z holu i cisnęłam mu butem w twarz. Celność zawsze miałam doskonałą i gruby obcas trafił go idealnie po okiem, na co zareagował okrzykiem bólu.

– Wybaczcie, że przeszkadzam w dyskusji o mnie – wycedziłam przez zęby i wyszczerzyłam zęby. Yuka zaraz zasznurowała usta i wbiła wzrok w tapetę. – Z tobą policzę się później – zagroziłam.

– Czemu to tak śmierdzi?! – jęknął Blaise, łapiąc botka za sznurówkę i odsuwając jak najdalej od twarzy.

– Ach, bo wpadłam na jakieś obrzydliwe stworzenie w uliczce i trochę się rozprysło, jak je zabiłam – odparłam, padając na swój ulubiony fotel. – Możesz mi je wyprać, bo obydwa są brudne.

– Jeszcze czego – prychnął i rzucił but z powrotem na korytarz.

   Spojrzałam na niego, dając mu jasno znać, że i tak czy siak to zrobi. Uniósł brew i popukał się w czoło. Biliśmy się chwilę na wzrok, aż buzia Yuki z wydętymi policzkami nie pojawiła mi się przed twarzą.

– A z czym się tłukłaś? – spytała.

– Pojęcia nie mam – Wzruszyłam ramionami. – Artemis twierdzi, że coś, co to tworzy, próbowało się do niej dostać. A i atakuje ludzi.

   Twarz artystki pobladła. Zaklęłam w duchu. Pewnie teraz zacznie się martwić o rodzinę, czego wolałabym jak najdłużej uniknąć, bo nie lubiłam widoku smutnej Yuki.

– A pomijając twoje przygody, to gdzie Yuka będzie spała? – spytał Blaise, by pozbyć się napięcia. – Pokój gościnny jest zawalony przez różne graty.

– Jak to gdzie? – Objęłam Yukę za szyję i przyciągnęłam do siebie. – Ze mną.

– A ja?

– Przecież masz mieszkanie i to całkiem ładne.

   Blaise zmrużył powieki, a w jego prawej tęczówce błysnął szkarłat. Zignorowałam to, uśmiechając się.

– Jesteś dużym chłopcem i wiesz, że nie wypada kazać spać kobiecie na kanapach.

– Dla mnie to nie problem – oświadczyła Yuka, wyswobadzając się z uścisku. Podeszła do swojej walizki i pociągnęła ją na środek pokoju. – Jak będziecie w miarę cicho w nocy, to dam radę.

   Blaise zerwał się z fotela i zgarnął dziewczynę do niedźwiedziego uścisku, omal jej nie dusząc.

– Dobra z ciebie kobieta, Yuka – chan – oświadczył i poklepał ją po głowie z pewnym siebie uśmieszkiem. – Aczkolwiek nie mogę cię zapewnić, że dziś będzie cicho – Spojrzał na mnie znacząco.

   Wyprostowałam środkowe palce.

– Bo zostanie ci ręką – warknęłam.

   Zaśmiał się, na co przewróciłam oczami. Nagle poczułam, jak coś zimnego prześlizguje się po moim ramieniu. Wyprostowałam się, rozglądając uważnie. Niewyraźna manifestacja mocy jednak zdążyła zniknąć. A przynajmniej tak myślałam do chwili, kiedy wyczułam, jak gorąca fala rozchodzi się od łazienki. Blaise również to zauważył i obydwoje wypadliśmy z salonu.

   Otworzyłam drzwi i ujrzałam rozsypane kawałki lustra na podłodze. Srebrna rama pozostała pusta. Przełknęłam ślinę i coś w głębi mnie się szarpnęło. Nie...to nie było we mnie tylko w Artemis.

   Poczułam, jak nasza więź pęka z trzaskiem, a potem rozległ się wrzask miko.