Demoniczny adorator #1

    Od najmłodszych lat słyszałam, że magia, inne światy, demony, elfy, anioły i wszystko, co tworzyło wielobarwny i wspaniały świat fantasy, nie istnieje. Że są to wymysły autorów książek. Zwykłe wymysły, które tworzy się, by dostać pieniądze.

   Całą tą teorię oblał jeden osobnik o płonących szkarłatem oczach oraz długich czarnych skrzydłach. Stał on sobie najspokojniej w świecie na moim  balkonie, opierając biodrem o balustradę. Nie było Halloween, Prima Aprilis ani żadnego innego święta, które by to tłumaczyło. Moi sąsiedzi należeli raczej do normalnych, a w każdym razie na takich, co nie łażą po drugiej nocy po obcych balkonach w czerwonych soczewkach i doczepionych skrzydłach. Na Izu czy Patricka taki prank wydawał się zbyt błyskotliwy.

   Z tej krótkiej analizy wysnuły mi się trzy wnioski. Albo jedzenie lodów w środku nocy szkodziło mojemu wzroku oraz psychice albo śniłam albo za szklanymi balkonowymi drzwiami stał jebany demon i właśnie w jego dłoni zapłonął fioletowy płomień. Niech tylko mi kurna spróbuje podpalić mi mojego storczyka, a dostanie całym kilogramem soli. To była pierwsza roślinka, która nie zdechła w przeciągu trzech tygodni pobytu u mnie!

  Cichymi kroczkami i poza zasięgiem oka demona ruszyłam do łóżka. Wsadziłam łyżkę z nabraną porcją miętowych lodów do buzi, pudełko przycisnęłam łokciem do brzucha i zaczęłam macać kołdrę, szukając telefonu. Cyknę mu zdjęcie i gdy rano wstanę, to zobaczę, czy będzie w galerii. Jeśli nie, to znaczy, że moje sny zaczynają być przerażająco realistyczne. A jeśli tak... cóż grunt, by nie zniszczył storczyka.

– Lody o takiej porze? To chyba mało zdrowe – rozległ się męski głos o ciepłej barwie.

   Poderwałam głowę. Demon stał po drugiej stronie łóżka i uśmiechał się. Miał dwa dłuższe kły, kruczoczarne rozczochrane włosy i nosił ciężki ciemny płaszcz. Wyprostowałam się i wyjęłam łyżeczkę z buzi. Nie było bata, to musiał być sen. Psychiczny, ale sen.

– Raz na jakiś czas nie zaszkodzi. Zresztą data ważności im się kończy – postukałam palcem w pudełko.

   Zerknął na nie.

– Faktycznie – prychnął z rozbawieniem, po czym przechylił głowę w bok i zmrużył powieki. – Nie boisz się, moja droga?

– Niby czego? – Uniosłam brew.

– Samotna kobieta, do której mieszkania włamuje się mężczyzna. Nawet gdybym był człowiekiem, nie brzmiałoby to jak sielankowa sytuacja – Rozłożył ręce. – A chyba rodzice ci mówili, że demony należą do raczej tych strasznych istot, prawda? – Źrenica jego prawego oka stała się pionowa, a czerwień wokół niej zapłonęła niczym lampion.

– Ogólnie to mówili, że nie istniejecie – westchnęłam. – Zresztą, pewnie jesteś kolejną częścią jakiegoś mojego głupiego snu i tyle – Nabrałam sobie kolejną porcję deseru.

   Demon zamilkł, by po chwili wybuchnąć śmiechem. Odetchnął i spojrzał na mnie.

– Żałuję, że Najwyższy wzywa mnie na swój bal, bo wyglądasz na interesującego człowieczka – oświadczył i skłonił się w pas. – Nazywam się Blaise LaBeouf i zapewniam cię, że to nie sen, Jennifer Ashido.

   Drzwi balkonowe gwałtownie się otworzyły pchnięte intensywnym powiewem wiatru, który wziął się nie wiadomo skąd. Demon wyprostował się i rozłożył skrzydła. Czarne pióra wzbiły się ku sufitowi.

– Wkrótce sama się o tym przekonasz.

   Wyleciał z prędkością błyskawicy prosto w otchłań nocy. Wiatr zniknął, a szklane drzwi zamknęły się z trzaskiem.

****

– Faktycznie nie kłamałaś, mówiąc, że to był dziwaczny sen – przyznała Harumi, kiedy rano jechałyśmy tramwajem na uczelnię.

– Zdecydowanie muszę chyba odłożyć filmy fantasy przed snem – westchnęłam, opierając się wygodniej. Tramwajem lekko zatrzęsło, przez co musiałam przycisnąć stopą pasek od torby, by nie poleciała na drugi koniec pojazdu.

   Po przebudzeniu na wszelkie wypadek obejrzałam pobieżnie sypialnie, lecz nie odnalazłam żadnych czarnych piór czy wypalonych pentagramów. Teraz wydawało mi się to idiotyczne, ale rano wolałam się upewnić. Co jak co, ale nie miałam ochoty zostać zjedzoną przez jakiś nadprzyrodzony byt. Choć doniczka ze storczykiem była na kaflach, a nie balustradzie.

   Potrząsnęłam głową. Pewnie sama ją przestawiłam, a teraz wymyślam. Powinnam się raczej skupić na tym, że zaraz będę musiała wbić na ekscytujący w chuj wykład na temat psychologii otoczenia czy jakoś tak. Dramatem był fakt, że nie wypiłam kawy, której z racji bycia ubogim studentem posiadałam niewielkie ilości. No i z racji przyjaźnienia się z Izu, który miał chyba uszkodzony wzrok i nie potrafił przeczytać, ile się sypie łyżeczek.

– Jeeennn, podnoś się, zaraz przystanek – powiedziała Haru, pstrykając mnie lekko w policzek.

   Westchnęłam cierpiętniczo i podniosłam cztery litery. Dalej byłam wpółprzytomna i nawet powiew wiosennego rannego powietrze nie zdołał mnie ocucić. Zarzuciłam torbę na ramię i razem z Haru ruszyłam ku kompleksowi budynków, pośrodku którego znajdował się średniej wielkości plac z ławkami oraz fontanną.

– Cóż, mamy jeszcze dziesięć minut – stwierdziła Haru, patrząc na wyświetlacz telefonu. Spojrzała na mnie z uśmiechem. – Kupić ci kawę w automacie, bo wyglądasz, jakbyś miała zaraz przywitać się twarzą z podłogą?

– Zbawco najukochańszy! – wykrzyknęłam, rzucając się jej na szyję. – Będę cię kochała i dawała notatki do końca studiów.

– Bazgrzesz jak kura pazurem, więc spasuje – zaśmiała się.

   Już pięć minut później wędrowałyśmy korytarzem skąpanym w plamach słońca, które wpadały tu przez przestronne okna sięgające samej podłogi. Szczęśliwie siorbałam napój bogów, czując, że zaczynam wychodzić ze stadium zombie. Haru wzięła sobie mrożone latte i mieszała je teraz rurką, nucąc ostatnie piosenkę Set it off.

– Heeeelllooo! – głos Yuki usłyszałyśmy już, nim dziewczyna wyłoniła się z tłumu innych studentów. Zamachała, szczerząc zęby.

   Podniosłam rękę, a Harumi odwzajemniła uśmiech. Yuka dobiegła do nas i teraz już w trójkę zaczęłyśmy wchodzić po schodach. Robienie wykładów o 8 rano w salach, które znajdowały się powyżej parteru, powinno być zakazane. Nie dość, że męczyło się samym przybyciem, to jakby się spóźniło przez autobus, to można by było złamać nogę podczas szalonego biegu! Ehh, powinnam była się dostać do jakieś rady studenckiej czy coś.

– Co jest? – mruknęła Harumi, mrużąc oczy.

   Przed naszą salą od wykładów stały studentki z innego rogu i opierając się o drzwi, wpatrywały się w coś. Było ich około dziewięć, przez co dostanie się do środka było utrudnione. Jednak gdy nam się udało, zrozumiałam, co było grane.

   Zastygłam z uniesionym kubkiem, wpatrując się w mężczyznę w białej koszuli i wizytowych spodniach, który obdarzył naszą trójkę przyjaznym uśmiechem, na co dziewczyny z tyłu zareagowały głośnym wciągnięciem powietrza, po czym wrócił do swojego laptopa.

   Mógł sobie mieć inny ubiór, ale tych czarnych włosów oraz twarzy nie mogłabym zapomnieć. To był ten sam gość, co z balkonu. Otrząsnęłam się i powlokłam z Harumi i Yuką na nasze miejsca w pobliżu okna.

– Coś się stało? – spytała Yuka. – Czemu tak znieruchomiałaś przy wejściu?

– On wygląda jak facet z mojego snu. Tylko, że tamten miał skrzydła i był demonem – wyjaśniłam szeptem.

– Cóż za zbieg okoliczności.

– Nie wydaje mi się, żeby to był zbieg okoliczności! – syknęłam. – To ta sama osoba!

– Demon jako wykładowca? – zakpiła Harumi, grzebiąc w torebce za długopisem. – Zgadzam się, że niektórzy są gorsi od diabła, ale nie popadajmy w przesadę.

– Kiedy ja mówię poważnie!

– No nie wiem, Jenn – Yuka podrapała się po głowie – Nawet jeśli to on, to co by tu robił?

– Eeee... – zamilkłam, bo pytanie było słuszne. – Chce mnie zjeść?

   Obie parsknęły śmiechem, więc się zamknęłam. Dobra, może rzeczywiście jakiś niewiarygodnym cudem przyśnił mi się ten wykładowca jako demon, uznajmy, że to właściwe wytłumaczenie, bo zaraz mnie trafi szlag.

   Mężczyzna wstał, zamknął drzwi od sali i stanął przodem do nas. Ostatnie rozmowy ucichły.

– Większość z was pewnie zastanawia się, kim jestem. Moje imię brzmi Blaise Grant. Profesor Moore niespodziewanie się rozchorowała i zostałem wyznaczony na jej zastępce – Uśmiechnął się. Dziewczyna przed nami westchnęła z zachwytem. – Mam nadzieję, że nie będziecie się nudzili na moim wykładzie i miło spędzimy ten czas – dokończył i podniósł wzrok na mnie. W jego brązowym oku błysnął czerwony ognik.

   Zerknęłam na Haru i Yukę. Żadna z nich nie zdawała się tego dostrzegać, a też uważnie wpatrywały się w wykładowcę.

   Oparłam się łokciami o stolik i położyłam brodę na nadgarstku. Co ten cholerny demon planował?

****

  Po skończonym wykładzie, z którego oczywiście nic nie zapamiętałam, pakowałam się wyjątkowo powoli. Uważnie śledziłam wzrokiem Blaisa, który rozmawiał o czymś z dwoma studentami. Ta, profesor, niech się wypcha. I jeszcze te jego oczy coraz mniej przypominały ludzie, czerwone ogniki co chwila w nich błyskały, czemu inni tego nie widzieli?

– Idziesz?! – krzyknęła Harumi, patrząc na mnie przez ramię.

   Skinęłam głową i szybciutko zbiegłam na dół przed katedrę. Jego dwaj rozmówcy odeszli, więc miałam szansę.

– Mam pytanie, profesorze – zaczęłam słodkim głosem, choć wzrokiem starałam się go zabić.

   Tamten natychmiast podniósł rękę, przerywając mi i uśmiechnął się złośliwie. Brew mi drgnęła.

– Wybacz mi, moja droga, ale jestem w pośpiechu, gdyż mam zaraz kolejne zajęcia. Jeśli masz do mnie pytania, to proszę przyjdź do mnie po czternastej. Wtedy udzielę ci wszelkich odpowiedzi.

   Jebany! Nie chciał, żeby byli świa...ale chwila moment, on naprawdę wiedział, że Harumi miała zaraz po zajęciach pracę, a Yuka siedziała dziś do piętnastej? Czy może był to całkowity przypadek?

– W takim razie do zobaczenia – Uśmiechnęłam się. – profesorze – wycedziłam przez zęby i obróciłam się na pięcie.

– Hej, hej, chyba nie chciałaś go spytać, czy jest demonem z twojego snu? – spytała Haru, kiedy szłyśmy na kolejny wykład.

   Postukałam się w czoło i prychnęłam.

– Pojebało? Chciałam tylko, by mi dokładniej wyjaśnił, jak działają te wzorce, bo nasza wiedźma na pewno będzie tego chciała na sesji.

– Byłoby miło, gdyby tak chorowała cały rok – westchnęła Yuka. – Ten facet miał taki hipnotyzujący i przyjemny głos.

– Och, a co z Georgem? – zagadnęłam.

– Ha? – Yuka wydęła policzki. – On nie ma nic do tego.

– Hmm, może zrobić się zazdrosny, wiesz – powiedziała Haru śmiertelnie poważnie.

– Przecież to wykładowca!

– Facet to facet. Ma co trzeba.

– Jenn!

****

  Uznałam, że pierdolę, niech się ten demoniczy profesorek bawi sam. Nie będę latała jak durna za nim i pytała, czego ode mnie chcę. Tak nisko nie upadłam, jeszcze czego!

   Pożegnałyśmy z Harumi Yukę, a potem rozstałyśmy się na placyku. Dziewczyna ruszyła ku zachodniej bramie, gdzie umówiła się ze swoim chłopakiem Alexem. Pracowali koło siebie, on jako weterynarz, ona w sklepie zoologicznym.

   Natomiast ja...ehh, chyba kupię piwo, zadzwonię po Izu i spędzimy sobie miło czas nad jeziorem. Demon może sobie zgnić, dzisiejszej nocy nie było!

   Ledwo przekroczyłam próg bramy, poczułam, jak ktoś mnie łapie i ciągnie w tył.

– Chyba nie tak się umawialiśmy, człowieczku – szepnął Blaise i uśmiechnął się, tym razem znów pokazując kły.

   Szarpnęło mną w okolicach bioder, świat zawirował, zlewając się w tęcze kolorów, w której rozbłysło błękitne światło. Wylądowałam z impetem na białym dywanie. Stęknęłam, czując, że nabiłam sobie kilka siniaków na kolanach.

– Mógłbyś to robić delikatniej! – warknęłam.

   Demon uniósł brew, po czym pokręcił głową.

– Zawsze zapominam, że ludzkie kobiety są wyjątkowo kruche.

   Nie chciałam nawet kurwa wiedzieć po jakich doświadczeniach miał takie wnioski. Rozejrzałam się i zorientowałam się, że to mój salon. Blaise bez skrępowania rozłożył się na kanapie, opierając czarne buty ze srebrnymi łańcuchami po bokach o stolik. Wstałam i zepchnęłam mu je nogą.

– To czego chcesz? – spytałam.

– Ja? – Wskazał na siebie. – Przecież to ty chciałaś zadać mi jakieś pytanie, prawda? A potem bezczelnie sobie uciekłaś. Tak się nie robi.

   Miał przy taki niewinny wyraz twarzy, że zapragnęłam złapać ten nieszczęsny storczyk i wsadzić mu prosto do gęby.

– Powinnaś usiąść – mruknął.

  Padłam na kanapę, krzyżując ręce na piersi. Tymczasem chuj wie skąd, Blaise wytrzasnął butelkę wina i najspokojniej w świecie nalewał sobie krwistą ciecz do kubka.

– Jakim cudem nikt nie widział, że ewidentnie nie jesteś człowiekiem? – westchnęłam bezsilnie. – Przecież ty się tym chwalisz na prawo i lewo.

– Ludzki umysł ma fascynującą umiejętność odrzucania rzeczy, w których istnienie nie chce wierzyć. Wszelkie dziwne rzeczy tłumaczy sobie zmęczeniem, halucynacjami lub, jak w twoim przypadku, snem – odparł i podał mi kieliszek. – Jedno z lepszych win od samego Atmosa.

   Miałam już tak wszystkiego dość, że przyjęłam ten napój i mając gdzieś, czy mi nie spali przełyku, zaczęłam pić. Okazał się jednak wyjątkowo słodki z lekkimi bąbelkami.

– To czego ode mnie chcesz? – spytałam.

   Blaise postukał się palcami po brodzie i przechylił głowę.

– Nic specjalnego. Tylko ciekawi mnie, jak to jest, że nie czuję od ciebie żadnego strachu.

– Normalnie – prychnęłam. – Nie ma się czego bać.

– Ohohoho – Przejechał językiem po kle. – Nie ma się czego bać, powiadasz?

   W ułamku sekundy cały salon pochłonął mrok, a zamiast niego pojawiły się wulkaniczne skały, po który spływała sycząca lawa. Żar pomieszany z pyłem z całej siły buchnął mi w twarz. Zakaszlałam, próbując osłonić się rękami.

   Pod moimi stopami rozlegały się pełne żałośni jęki oraz strzelanie z bicza. Spojrzałam w dół i poczułam, jak zimny dreszcz spływa po moich plecach. Zastępy chudych i powyginanych ludzi z twarzami wykrzywionymi w grymasie cierpienia szły przez płonącą drogę. Po jej bokach stały koźlęta o człowieczych twarzach i strzelały w nich czarnymi biczami wysadzanymi błyszczącymi kryształami.

– Ludzie tak wyobrażają sobie Piekło, nie? – zagadnął Blaise, lądując koło mnie i zwijając skrzydła.

– W Biblii tak – przyznałam.

– Hmm... mało przyjemne miejsce – Demon spojrzał na mnie. – Co by się stało, gdybym cię tam popchnął?

   Nie zdążyłam odpowiedź, kiedy błyskawicznym ruchem skrzydła wypchnął mnie w przód. Poczułam, jak moje stopy tracą grunt. Kur...

   Czarne pióra przemknęły mi przed oczami i już Blaise trzymał mnie za talię. Zacisnęłam szczęki, czując, że się we mnie gotuje.

– Słuchaj, pierdolony psychopato, nie mam najmnie...

– Nie mówię, że strach jest potrzebny – wszedł mi w słowo, ignorując, że wpiłam mu paznokciem w ramię. Wzbił się ku sinemu niebu. – Ale nie powinnaś lekceważy sił, który nie rozumiesz, człowieczku.

  Znów nami zakręciło i wylądowałam na kanapie. Wyplułam włosy z buzi, mając wrażenie, że cały świat to cholerna karuzela.

– Przykładowo niby co stoi mi na przeszkodzie, by zabrać cię do piekła i zamknąć w moim domu? – spytał, przechadzając się po salonie z rękami splecionymi z tyłu. – Naprawdę powinnaś się cieszyć, że nie jest inkubem albo nie jestem w potrzebie.

– Masz rękę – zauważyłam.

  Zakaszlał, zduszając śmiech.

– Oj, człowieczku, człowieczku – Pokręcił głową z ręką przy czole. – Jak ci się wydaje, ludzie zawsze znikają tak o? Bo uciekają sobie przed życiem? – Uniósł kącik ust. – Albo zawsze wybuchy to sprawka awarii lub terrorystów?

   Przełknęłam ślinę. Coś się w nim zmieniło.

– Mógłbym ci teraz tak namieszać w umyślę, że przestałabyś rozumieć ludzką mowę. Mógłbym zrobić ci takie rzeczy, o których nie wypada mówić głośno – przytulił policzek do mojego i musnął dłonią odsłonięte udo. – A i tak nikt by ci nie uwierzył, bo w końcu demony nie istnieją, prawda?

– To czemu tego nie zrobisz? – Obróciłam głowę, mierząc się z nim spojrzeniem.

   Westchnął ciężko, jakby był zawiedziony, że nie próbowałam się odsunąć ani mu czegoś zrobić. Siadł, zakładając nogę na nogę.

– Cóż, możesz się śmiać, ale jestem dżentelmenem. Zresztą większość kobiet lubi adorację i komplementy zwłaszcza od przystojnych mężczyzn, czyż nie? Mało wysiłku, a jakie wyniki.

   Jak przeszliśmy z tematu potęgi innych istot do jego życia miłosnego, to nie wiem po dziś dzień i to chyba lepiej dla mnie. W każdym razie znów wyczarował swój kubek, a ja polazłam do kuchni po coś do picia i jedzenia. Po otwarciu lodówki, przeanalizowaniu obecnej sytuacji i jeszcze jednym obrzuceniu wzrokiem Blaisa, wzięłam opakowanie kabanosów, jogurt, malinowy sok oraz niewielką butelkę wódki. Po policję nie ma sensy dzwonić, bo pewnie zdąży się ulotnić przed jej przyjazdem, a ja zostanę wzięta za wariatkę.

   Blaise uniósł wzrok, kiedy usiadłam wraz z prowiantem. Próbował sięgnąć po kabanosy, ale zdzieliłam go po łapie. Syknął przez zęby, robiąc obrażoną minę.

– Długo zamierasz tu siedzieć? Demony nie mają jakiś innych zajęć? Nie wiem bitwy z aniołami czy dręczenia grzeszników?

– Fakt faktem aniołów nie lubimy, ale to, że zajmujemy się grzesznikami to już ludzka fantazja. A co do mojego pobytu...hmmm... chcę cię jeszcze poobserwować – Wyszczerzył zęby.

– Piszesz pracę naukową o ludzkich reakcjach na demony? – zakpiłam.

– Kto wie?

   Na szczęście na chwilę się zamknął, więc mogłam sobie jeść w spokoju. Czego ode mnie chciał, pojęcia nie miałam dalej. A nie zapowiadało się, by w końcu zechciał się ze mną podzielić tą informacją.

– Jesteś lesbijką?

   To nagłe pytanie sprawiło, że jogurt stanął mi w gardle. Zaczęłam kaszleć, patrząc na tego debila załzawionymi oczyma.

– Co cię moja orientacja?! – wycharczałam.

– Wstydzisz się? Hee, nie wyglądasz na nieśmiałą w tych kwestiach – Bezczelnie zlustrował wzrokiem moją figurę, zatrzymując wzrok dłużej na dekolcie.

– Ta wódka nie była tania, ale jeszcze raz się tak na mnie popatrzysz, a wsadzę ci ją w gardło – zagroziłam.

– Ohoho, chciałbym to zobaczyć.

   Złapałam za szyjkę butelki. Demon otworzył oczekująco buzię. Uniosłam brew i zamachnęłam się. Powstrzymał cios tuż przed swoim nosem, tak że krawędź butli niemal dotykała jego języka.

– Skończyłaś się bawić?

   Butelka zapłonęła fioletowym ogniem. Puściłam ją gwałtownie, a Blaise złapał i podrzucił. Spłonęła całkowicie, pozostawiając po sobie smród spalenizny. Demon dalej zaciskał dłoń na moim nadgarstku, a jego tęczówki zmieniły się na pionowe.

– Ludzie zazwyczaj bardziej ulegają demonom, zwłaszcza gdy użyje się odpowiedniego uroku – zaczął mówić, przysuwając się ku mnie. – Ale na ciebie z jakiegoś powodu nie działa. – Przechylił głowę w bok, przejeżdżając językiem po kłach.

  Czułam, jakby po moim systemie nerwowym rozpływał się lód, który skutecznie hamował wszelkie moje ruchy. Krew szumiała mi w uszach, a serce dudniło coraz głośniej, gdy się przybliżał. Po butelkę nie miałam jak sięgnąć, więc chyba zostało jedynie stare dobre kopnięcie w przyrodzenie.

   Lecz nim wprowadziłam plan w życie, puścił mnie, wybuchając głośnym śmiechem.

– To była właśnie ta twarz, którą chciałem zobaczyć! – wydusił między salwami. – Nawet strach ci pasuje, moja droga.

   Nie przestał rżeć jak osioł, nawet kiedy nieszczęsna wódka ugodziła tuż koło jego głowy. Wywarczałam kilka przekleństw, kopnęłam go w udo i padłam płasko na kanapę. Teoretycznie miałam taki długi rzeźnicki nóż w szafce, tylko czy on zdechnie, jak go nim ugodzę? Robale bywały wyjątkowo upierdliwe.

– No już już, nie obrażaj się na mnie – wydusił, klepiąc mnie w kolano. Uchylił się przed kopnięciem. – Ach już tak późno? – Spojrzał na zegar.

   Taaak! Niech stąd wypierdala, błagam! Patrzyłam spod przymrużonych powiek, jak się podnosi, otrzepuje swój płaszcz i przegląda w odbiciu szyby. Cholernik zmarnował mi prawie cztery godziny życia, matko boska.

   Obrócił się i wyciągnął do mnie dłoń.

– Może mam ci jeszcze dać pieniądze na podróż? – Uniosłam brew w niedowierzaniu. – Masz skrzydełka, pomachaj nimi trochę.

– Myślałaś, że żartuje z tym zabraniem cię do Piekła?

– Jeszcze kurwa czego! – zirytowałam się. – Jak chcesz sobie poużywać, to masz z trzy miliardy innych kobiet i pewnie jakieś demonice. Odjeb się ode mnie!

   Westchnął, widząc, że już sięgam po kolejną butelkę. Uniósł ręce w geście kapitulacji.

– No dobrze, dziś ci odpuszczę.

– Dziś?

– Och, moja droga, na twoim miejscu, bym się pilnował. A i nie myśl, że ucieczka coś da, kilka już próbowało.

– Podobno jesteś dżentelmenem.

– Przecież nie dałem ci w łeb i nie zamknąłem w mojej piwnicy.

   Machnęłam ręką, dając sobie spokój. Demon jeszcze zamiótł jeszcze raz swoim płaszczem podłogę, robiąc ukłon.

– W takim razie do zobaczenia, moja droga – Uśmiechnął się mrocznie. – Kto wie, gdzie się obudzisz.

   Zniknął w błękitnym wybuchu światła. Poczekałam jeszcze chwil, jakby jeszcze coś miało się zadziać, po czym dźwignęłam się na nogi i poszłam po telefon. Napiłam się z gwinta, czekając, aż Izu odbierze.

– Halo? Co tak późno, Jenn? – przywitał mnie z lekkim wyrzutem.

– Nie chciałbyś wyjść na dłuższe picie? Prawdopodobnie jutro będę siedziała w Piekle.

– Zaczęłaś pić beze mnie?

– Tu jest właśnie problem, Izu. Ja nie żartuję.

 Tak więc przedwczoraj wieczorem dostałam idei, by napisać sobie shocika z ludzką Jenn i Blaisem XDDD Będzie chyba tego kontynuacja, jak wena znów będzie taka łaskawa. Ogólnie mam nadzieję, że w miarę utrzymałam charakter Jenn (był z tym w połowie mały problem, bo jednak przywykłam, że to demon XD) no i Blaise to ma swoje odpały.

No także enjoy!