Rozdział 3: Jenny vs Kyoya

   Około 16 na dworze rozpętała się ulewa. Deszcz walił o szyby, a wiatr wyginał drzewa. Po prostu śliczna pogoda! Izumi ulotnił się jakieś pół godziny temu, udzielając mi cennych rad typu: ,, Jeśli coś mu się stanie, to walnij go w głowę i zawlecz w jakąś spelunę. Wtedy będziesz mogła zwalić na chuliganów!’’. Taa, nie ma to jak przyjaciel i doradca w jednym. 

  Jednak ważną kwestią jest też to, że nie mam pojęcia, do którego hangaru iść, a jest ich tam dość sporo. O nie, nie, nie nie będę się włóczyła w taką ulewę i biegała za narwańcem, trochę szacunku. Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Kyoyi.

– Czego? – powiedział na przywitanie.

– Też się cieszę, że cię słyszę. Do którego hangaru mam iść? – spytałam, szukając kuczera, butów i Artemis.

– Dwunastego.

– Dziękuje! – krzyknęłam i się rozłączyłam.

   Znalazłam buty i beya, ale tego cholernego kuczera nie ma! Zaczęłam przeszukiwać szuflady, półki, a nawet śmietnik. Ukradli go czy co?! Za 10 minut muszę się tam być! W desperacji weszłam do łazienki. Znalazłam! Wisiał zaczepiony o ręcznik. Szczęśliwa wybiegłam z mieszkania. Na podwórku stwierdziłam, że nie wzięłam kurtki. Kuźwa. Trudno. 

   Pobiegłam jak najszybciej i dotarłam minutę przed czasem! Wycisnęłam wodę z włosów i obejrzałam hangar. Wszędzie znajdowały się jakieś skrzynie, beczki, kanistry. Kyoya pewnie sobie we mnie tym porzuca, gdy przegra. Pan wkurzony siedział na skrzyniach, podpierając podbródek ręką.

– Zaczynamy?- spytałam wesoło, ładując Artemis do kuczera.

– Zniszczę cię. – odparł z dzikim błyskiem w oku.

   Wzruszyłam ramionami. Marzyć każdy może. Wystrzeliliśmy beye.

– Topór księżyca.– nie mam zamiaru bawić się z nim. Wygram szybko i skutecznie.

   Pojawiła się dusza mojego beya. Fioletowa kobieta ubrana w specyficzne kimono, trzymająca topór. Uniosła broń do góry i trzasnęła Liona w łeb. Bey odleciał pod ścianę. Kyoya prychnął.

– Co tak słabo? – krzyknęłam, uśmiechając się złośliwie.

   Tęczówki Kyoyi mocno się zwęziły i zagościły w nich dzikie błyski. Chyba kolejny raz go wkurzyłam.

– Lion! – wrzasnął.

   Z beya wydobyło się tornado porywające ze sobą skrzynie, beczki i inne rzeczy. Musiałam rzucić się na ziemię, bo w moją stronę poleciała drewniana skrzynka.

– Baran. – prychnęłam otrzepując spodenki.

   Artemis i Lion zderzyli się. Nacierali na siebie zaciekle, ale Artemis musiała odpuścić. Lion to typ defensywny, a jak Kyoya się uprze to nawet defensywno – atakujący. W myślach wydałam polecenie beyowi. Ma użyć każdego ataku po za ostatecznym. Artemis wydobyła z siebie wielkie lustro. Spróbuj to przetrwać narwańcu.

– Iluzja cienia. – mruknęłam. 

   Spróbuj to przetrwać narwańcu.

   Lion się zatrzymał. No teraz to mnie zaskoczył. Myślałam, że rzuci się do ataku.

– Aż tak głupi nie jestem! – krzyknął Tategami.

   Jego bey wytworzył wietrzną otoczkę i natarł. Kurde. Rozwalił lustro na pół. Kilka kawałków szkła wbiło się w ściany.

   Dobra, koniec zabawy. Jeden z trzech ostatecznych ataków.

– Pieczęć bogini!

– Miażdżący ząb królewskiego lwa!

   Uśmiechnęłam się pod nosem. Artemis zapłonęła czarnym płomieniem. Kobieta uniosła obie ręce i wyczarowała magiczne kręgi. Wokół mojego beya zebrała się ciemna energia. Nasze beye się zderzyły. Siła odrzutu rzuciła mną o ścianę. Czułam, jak Artemis przyciąga całą ciemność, która dawała jej siłę. Tak, posiadanie beya mroku czasami jest niezwykle przydatne. Zwłaszcza, gdy mierzysz się z kimś pokroju Kyoyi.  

   Beye przez kilka minut spierały się. Pazur Leona sprawił, że na ramieniu miko pojawiła się głęboka szrama. Artemis nie pozostała mu dłużna, bo wzięła zamach dłonią i uderzyła w lwa dłonią otoczoną ciemną energią. Jeszcze przez chwilę się tak tłukli, póki obydwoje nie użyli kolejnych ataków. Artemis zamachnęła się lśniącym na fioletowo toporem, a Leon z rykiem nasłał na nią potężne tornado. Głośno huknęło, a w powietrze wzbiła się chmura pyłu.

   Kiedy tuman kurzu opadł, zobaczyłam Liona wciśniętego w ścianę. Z triumfalnym uśmiechem przywołałam beya i zaczęłam szukać króla bestii. Leżał pod drzwiami, a z głowy ciekła mu strużka krwi. Cholera.

– Ej, słyszysz mnie?. – podbiegłam do niego i zaczęłam klepać po policzku.

   Juhu. Nie ma to jak zamordować sobie lidera! Jak się Benkei dowie, to będę musiała wiać do Europy. O ile ten pożeracz hamburgerów nie padnie wcześniej na zawał, jak się o tym dowie.

   Gdy tak sobie wesoło rozmyślałam, na dworze rozpętała się burza. Grzmiało, waliło, błyskało, wiatr huczał, a ten baran spał! Nagle ostry ból przeszył mi głowę.

– Ał, co jest? – jęknęłam i chwyciłam się za nią.

   Ból rozsadzał mi czaszkę. Zacisnęłam powieki i zobaczyłam białe mroczki. Jest źle. Zwinęłam się w kłębek, czekając, aż mi przejdzie. Miałam uczucie, jakby coś wdzierało się do mojego umysłu. Podparłam się lewą ręka i, chwiejąc się, wstałam. To nie był dobry pomysł. Dostałam taką falą bólu, że upadłam i nie mogłam wstać. Oddychałam ciężko, zerkając na Kyoyę. Nie odzyskał przytomności. Tyle dobrze. Ból cały czas atakował. Miałam dość, każdy kawałek ciała mnie bolał. Niespodziewanie znikł. Zdziwiona podniosłam się do siadu. W moim umyśle pojawiło się czyjeś wspomnienie. Różowowłosa  kobieta z niebieskimi oczami trzymała na rękach bobasa. Obok niej stał mężczyzna z brązowymi oczami i czarnymi włosami. Obydwoje byli uśmiechnięci. Po chwili wspomnienie znikło.

 Ta kobieta miała takie same oczy jak on, pomyślałam, patrząc na Kyoyę.

   Już nie leżał. Siedział, podpierając się o ścianę i gapił się na mnie jak na wariatkę.

– Żyjesz?- spytałam beztrosko, otrzepując bluzkę.

– Nie. Rozmawiasz z zimnym trupem.– odparł ironicznie, próbując wstać.

– Ostrożnie, przyzwoicie przywaliłeś. – powiedziałam.

– Martwisz się o mnie?- zapytał z nutką sarkazmu.

– W snach. Po prostu nie mam ochoty słuchać wrzasków Benkeia, że mu zamordowałam przyjaciela. – mruknęłam i poszłam wyjąć Liona ze ściany.

   Cholerstwo mocno tkwiło w ścianie. Szarpałam, kopałam i grzecznie prosiłam, ale nie chciało wyjść. Usiadłam na podłodze i zaczęłam się zastanawiać, jak to wyjąć.

– Lion!- Kyoya przywołał beya, który jakby nigdy nic wylazł z dziury i poleciał do właściciela.

  Załamana własną głupotą wstałam i pokierowałam się do wyjścia. Yuka pewnie wariuje z niepokoju. Ogólnie przydałoby się iść na zakupy, po wizycie Izumiego w lodówce zostały puste półki i mleko.

– Ej, Jennifer? – no tak. Zapomniałam o naszej umowie.

– Nie musisz być dla mnie miły. Wystarczy tylko, że nie będziesz do mnie mówił po nazwisku i przestaniesz się czepiać moich spraw. – oświadczyłam, odwracając się do niego. – A i przy okazji, opatrz sobie głowę bo może cię później boleć! – krzyknęłam na odchodne i wyruszyłam do supermarketu.

  Ledwo opuściłam hangar, zasępiłam się.

  Widziałam czyjeś wspomnienie. Przecież to niemożliwe.

   Przynajmniej teraz...

***

   Krążyłam między regałami, poszukując kiśli. Normalnie były na czwartej półce w piątym regale, ale ich nie ma! To się nazywa miły dzień. Prawie dostałam skrzynią oraz tornadem, poturbowałam lidera, widziałem czyjeś wspomnienie i  bezskuteczne szukam kiśli. Zrezygnowana ruszyłam do kasy, gdy zobaczyłam zieloną grzywę w przy szóstym regale. Tategami? Zdziwiona podeszłam tam. Nie to nie on. To chyba on tym gościu mówiła Yuka. Był bardzo podobny do Kyoyi. Miał zielone, stojące włosy, ale zdecydowanie krótsze. Był też  nieco niższy i nie miał krzyżów pod oczami. Zawróciłam do kasy.

   Może on serio ma brata bliźniaka?, pomyślałam.

   Chyba czeka mnie wizyta w domu Kyoyi. Muszę się najpierw dowiedzieć, gdzie mieszka. Jakby tak pomyśleć, to nic o nim nie wiem. Czy ta kobieta z wspomnienia to jego matka/krewna? A ten dzieciak? Kim on jest? Rodzina Tategamiego? Ja nawet nie wiem, skąd on jest! Gdziekolwiek wejdę jedyne informacje o nim to: imię, nazwisko i wiek. Coś tu nie gra.

   Gdy tak rozmyślałam, kolejka, w której stałam, mocno się zmniejszyła. Po chwili byłam już przed kasjerką, która miała minę zbitego psa. Pokasowała moje zakupy i zaczęła szukać reklamówki. Kilka minut później wyszłam ze sklepu. Na dworze dalej lało. Nie miałam siły biec, więc szybko przemokłam do suchej nitki. Cudnie. Jutro murowany katar. Nagle poczułam ciągnięcie za rękaw. To był ten chłopak podobny do narwańca

– Proszę. – powiedział i wręczył mi czerwony parasol.

– Dziękuje. – powiedziałam mocno zaskoczona.

   Chłopak w odpowiedzi kiwnął głową, uśmiechnął się i oddalił.

   Cofam wszystko, co powiedziałam. To nie może być brat Kyoyi! Biedny, pomógł mi, a ja go porównałam do glona. Tategami pewnie w milczeniu minąłby mnie, a nie wręczył parasolkę. On nie odczuwa współczucia! Miał gdzieś Yuukiego, kiedy ten prosił go o pomoc, pobił Benkeia tylko dlatego, że ten zaprzyjaźnił się z Gingą. Właśnie dlatego go nie znoszę. Jest obojętny, arogancki i chłodny. Jak maszyna.

   W końcu dotarłam do wieżowca. Wydawało mi się, że ktoś pod nim stoi, więc podeszłam kawałek bliżej. Cholera. To był Benkei z miną mordercy. Kyoya już się pochwalił, że mu rozwaliłam głowę? Dobra, nie panikujemy. Idziemy na styl Izumiego. Po balkonach! Tylko jak się tam zabiorę z tymi tobołami?! Westchnęłam i wyciągnęłam komórkę.

– Przed kim uciekasz?– spytał wesoło Izumi.

– Benkei. Przyjaciel Kyoyi. – szepnęłam i najciszej jak mogłam, przeszłam na drugą stronę wieżowca.

   Hanawa uważnie patrolował całą okolicę. Jak mnie przyłapie to... Brr wolę o tym nie myśleć. Połowę jego potężnej postury tworzy tłuszcz, ale i tak potrafi porządnie uderzyć.

– Dawaj te zakupy. – Izumi nie wiadomo jak pojawił się przy mnie.

   Podałam mu siatki i zaczęłam wchodzić. Wciągnęłam się na pierwsze piętro. Jeszcze tylko sześć!  W końcu wtoczyłam się na własny balkon. Po drodze rozwaliłam doniczki i zrzuciłam komuś pranie. Trudno. Umęczona, mokra i zła podeszłam otworzyć drzwi balkonowe. Zamknięte. W tym momencie nie wytrzymałam  i całej siły w nie kopnęłam. Kawałki szkła poleciały z brzdękiem na podłogę. Zadowolona weszłam do mieszkania i padłam na łóżko. Później to naprawię. Nie było mi dane jednak długo odpoczywać. Telefon domowy zaczął dzwonić. Numer znają tylko Izumi i Yuka, więc kto to? Zwlokłam się z łóżka i żółwim tempem poszłam do salonu.

– Halo? – mruknęłam.

– Jennifer – san? – usłyszałam i zmarszczyłam brwi. Kto to kurwa jest? Jeszcze nikt w życiu nie nazwał mnie "Jennifer – san" .

– Tak, o co chodzi? – spytałam.

– Julian - sama chce z panią mówić. 

– Rozumiem. – oświadczyłam i usiadłam na fotelu. Zapowiada się dłuuuga rozmowa.

   Blondyn podbijał do mnie od czasów zniszczenia Rago. Grzeczne odmowy i aluzje nie robiły na nim żadnego wrażenia. Chyba zagram tym razem wredną, to się odczepi.

– Dzień dobry, Jennifer.

– Czego chcesz? – ta odpowiedź zbiła go z tropu. Przez chwilę po drugiej stronie panowała cisza.

– Miałabyś ochotę przyjechać do mojej rezydencji?

– Nie. Mam ciekawsze zajęcia. – powiedziałam i odłożyłam słuchawkę.

   Ciekawe czy po tym ten podrywacz od siedmiu boleśni wreszcie sie odwali... 

   Przypomniałam sobie, że miałam poszukać miejsca zamieszkania Kyoyi. Sięgnęłam po laptopa i wyguglałam go. Po przejrzeniu 20 stron poddałam się. Kompletna porażka. Nic o tym nie ma. ZERO.

– Może Nile coś wie? – przeleciało mi przez głowę.

   Zadzwoniłam do przyjaciela.

– Hey, co jest? – Nil jak zawsze się o mnie troszczy.

– Mam pytanie. Wiesz, gdzie mieszka przewspaniały Tategami?

– Niestety nie. – moja ostatnia nadzieja uciekła.

– Cudnie. A wiesz, kto może coś o tym wiedzieć?

– Nie. Czemu sama się go nie zapytasz?

– Nil, pomyśl, co powiedziałeś i dostaniesz odpowiedź. – mruknęłam.

– Ehh, no tak. Dobra ja idę trenować. Trzymaj się! – pożegnał się.

   Dobra. Ja, mistrzyni dyplomacji, na pewno nie wyciągnę z tego glona, gdzie mieszka. Pozostały mi dwie opcje. Albo zwędzę mu dokumenty, albo będę go śledzić. Co będzie lepsze? Intuicja podpowiada mi, że nie nosi przy sobie dokumentów. Więc zostało mi bawienie się w Sherlocka Holmesa.

 Jenny: Miałam nadzieję, że odniesiesz większe obrażenia :(

Kyoya: Rozwalenie mi głowy to za mało?!

Jenny: Stanowczo. Ale już się Benkeiowi poskarżyłeś -.-

Kyoya: Nie skarżyłem się!

Jenny; Jasne, jasne.

Miałam nagłego kopa weny, więc rozdział pojawił się już dziś a nie w poniedziałek. Mam nadzieję, że walka wyszła przyzwoicie. Za niedługo Jennifer zacznie się bawić w detektywa ^^. Mam zamiar dodać zakładkę bohaterzy w najbliższym czasie. To by było na tyle. Pozdrawiam wszystkich czytelników :*