Rozdział 4: Przeszłość Tategamiego

   Powiem tyle. Drugim Malanowskim nie zostanę. Nie wiem, jak koleś to robi, że dwa dni chodzi za kimś i już wie, co dana osoba je na obiad! Mi zajęło cały tydzień zlokalizowanie miejsca zamieszkania! A się przy tym namęczyłam cholernie!

   Dobra koniec użalanie się. Kyoya mieszka w bloku koło hangarów, mieszkanie na drugim piętrze. Teraz tylko trzeba się tam dostać, gdy narwaniec gdzieś pójdzie. To akurat będzie łatwe. Zawsze punkt 12 wychodzi i wraca około 16. Przynajmniej te męczarnię się do czegoś przydały. 

Popatrzyłam na zegar. Za 10 minut 12. Idealnie. Bez pośpiechu ubrałam buty, wzięłam wytrych i spacerkiem poszłam na przedmieścia. Słoneczko grzało, ptaszki śpiewały. Perfekcyjny dzień na włamanie.

   Dotarłam pod blok Kyoyi. Zaczaiłam się pod drzewem. W końcu narwaniec pojawił się na podwórku. Kiedy zniknął za hangarami, popędziłam na klatkę schodową. Spokojnym krokiem udałam się pod jego mieszkanie. Rozejrzałam się uważnie, czy nikt mnie nie widzi i włożyłam wytrych do zamka. Niechętnie się przyznaje, ale w przeszłości często tak wchodziłam do cudzych mieszkań. Do własnego w sumie też. Jak mi Yuka lub Izumi podpierniczyli klucze. Pomanipulowałam przy zamku i po chwili drzwi stały otworem. Mieszkanie nie było za duże. Dwa pokoje, kuchnia i łazienka. 

   Najpierw salon. Był mały. Czarna kanapa, drewniany stolik, kilka półek z książkami, biała lampa i duży telewizor stanowiły całe wyposażenie. Zaczęłam przeglądać książki. Kyoya czytał głównie kryminały. 

   Nagle trafiłam na album. Bingo. W środku były tylko dwa zdjęcia. Jedno przedstawiało Tategamiego jako bobasa. Uśmiechnęłam się pod nosem. Idealny materiał na szantaż.... 

Jednak drugie zdjęcie było ciekawsze. To była pewnie rodzina Kyoyi, ale twarze jego rodziców i brata zostały wycięte... 

   Muszę przyznać, że nieźle pozacierał ślady. W salonie nie było już niczego wartego uwagi, więc poszłam do sypialni. Ta była za to ogromna. Zielone ściany, czarna podłoga, wielkie okna. Panował tu wielki bajzel. Cóż czego innego można się spodziewać po takim narwańcu? Muszę znaleźć jego dokumenty.  Gdzie w filmach detektywistycznych chowano dokumenty? Hmm, zazwyczaj pod łóżkiem. Podniosłam materac do góry. Buja! Na deskach leżała mała czerwona książeczka.

   Cofam. Kyoya nie umie chować cennych rzeczy. Zadowolona wyciągnęła ją, usiadłam na podłodze i zaczęłam przeglądać. W środku był tylko dowód osobisty. Kyoya na zdjęciu miał 10-11 lat. Pod oczami nie miał krzyży i lekko się uśmiechał. Popatrzyłam na miejsce zamieszkania. RPA, Soweto? Kyoya nie jest z Japonii?! Wstrząśnięta siedziałam tak przez kilka minut. 

   Nagle rozległo się pukanie do drzwi.

– Kyoya, jesteś tam? – to był Nil. Oszukał mnie Brutus jeden!

– Kyooya- san! Przyniosłem twoje ulubione hamburgery!– radosny głos Benkeia pewnie roznosił się po całej klatce.

   Ha! Okłamali mnie. Chyba myśleli, że chcę zamordować Kyoyę w nocy lub coś podobnego.  

– Oszuści niegodziwi. – burknęłam i wróciłam do dowodu.  Po kilku minutach pukanie ustało i usłyszałam kroki na schodach. 

   Wróciłam do przeglądanie dowodu.

   Rodzice. Ooo to mi się przyda. Satomi Tategami i Thomas Tategami. Czyli jego matka była Japonką a ojciec Afrykańczykiem. To nawet logiczne. Na wszelki wypadek zrobiłam jeszcze zdjęcie dowodu. Hmm, czy nie powinien mieć jeszcze paszportu? Jeśli tak to gdzie on jest? Dobra, najważniejsze, że coś mam. 

   Zadzwoniłam do Izumiego.

–I jak ci idzie Sherlocku? – zapytał wesoło.

– Bardzo dobrze, co teraz robisz?

– Jestem u ciebie w domu i smażę ci omlety na obiad.

   Aż mi się ciepło na serduszko zrobiło przez tego rudzielca.

– Dziękuje. Mógłbyś znaleźć później jakieś informacje o Satomi Tategami i Thomasie Tategami? – zapytałam.

– Jasne szefowo! Pikuj spokojnie nad gniazdem jastrzębia! Bażant się wszystkim zajmie! – krzyknął i rozłączył się.

   Parsknęłam śmiechem. On się nigdy nie zmieni. 

   Zaczęłam grzebać w szafach, szufladach i półkach w poszukiwaniu zdjęć, dokumentów lub czegoś co by mi pomogło. Niestety niczego nie było. No chyba, że w stercie ubrań, bielizny i innych rzeczy, a tego nawet kijem nie tknę. 

   Postanowiłam poszukać czegoś w kuchni. Jednak gdy tylko otworzyłam drzwi, poczułam okropny, duszący zapach. Chował tu zwłoki czy co?! Podbiegłam i otworzyłam okno. Wystawiłam głowę i napawałam się świeżym powietrzem. To był błąd. Okna od kuchni wychodziły na główne wejście, więc osoba, która wchodziła do bloku, mnie widziała. A ta osobą był Tategami. Kiedy go zobaczyłam, chciałam się cofnąć, ale, zdrajca jeden, warkocz zaplątał się o kwiatki, które stały w skrzynce na zewnątrz. Kyoya zauważył mnie. Najpierw patrzył na mnie zaskoczony, chyba nie kojarzył kim jestem. Jednak poznał mnie i wściekł się. Widziałam, jak tęczówki mu się zwężają. Wbiłam do środowiska lwa bez pozwolenia, więc nie oczekiwałam milutkiego powitania. 

   Wyszarpałam kłaki i rzuciłam się do drzwi. Usłyszałam jego kroki na klatce, nie zdążę tędy uciec. Pozostało mi okno. Lepiej ryzykować skręcenie karku czy spotkanie z królem bestii? Długo nie myśląc, wbiegłam do sypialni i przerzuciłam nogę za okno.

 – Nawet o tym nie myśl! – Kyoya chwycił mnie za łokieć i odciągnął od jedynej drogi ucieczki.

   Wyrwałam mu się i biegnąc zygzakiem wpadłam do łazienki, zatrzaskując drzwi. Oparłam się o ścianę, dysząc. Było blisko. Na chwilę jestem bezpieczna, ale jak gdzieś klucze,  to mogę zacząć pisać testament. Załomotał do drzwi.

– Jennifer! Nie wygłupiaj się! Wyłaź! – krzyknął. Dziwne, nie wyczułam w jego głosie złości.

– Już biegnę, żebyś mi łeb urwał. – mruknęłam i usiadłam na podłodze.

   W sumie i tak jestem na straconej pozycji. Nie wyjdę stąd, a on może tu siedzieć i czekać aż umrę, a wyzionięcie ducha w łazience nie jest szczytem moich marzeń. 

Westchnęłam.

– Wyjdę, jak obiecasz, że nie będziesz darł pyska – oświadczyłam.

– Obiecuję. – odpowiedział.

   Wstałam i otworzyłam drzwi. Jak coś to przekażcie Izumiemu i Yuce, że mieszkanie zostawiam im.

Kyoya stał na holu z miną jak na niego całkiem przyjemną. Było to coś przypominające uśmiech.

– Zachowujesz się jak dziecko. – powiedział i poprowadził mnie do salonu.

   Usiadł na kanapie, ja wolałam stać. Coś to trochę podejrzane, najpierw się wścieka, a teraz jest taki spokojny.

– Czego szukasz w moim mieszkaniu? – zapytał.

   Myśl mózgu, myśl! Trzeba wymyślić coś w miarę sensownego.

– Ja eee... Założyłam się z przyjaciółką, że jak przyniosę coś twojego, to dostanę trzy tysiące jenów! – brawo mózgu. To było cholernie mądre i sensowne. Jak on w to uwierzy, to zatrudnię się w Maid Cafe.

   Kyoya popatrzył się na mnie jak na kompletną debilkę. Zmarszczył brwi i parsknął.

– A tak naprawdę?

Co ja mam mu powiedzieć? ,, Przechodziłam obok i uznałam, że się włamię.” Jasne. Ejj, a może by tak...

– Mam propozycję!- wypaliłam.

– Hmm?

– Nie odpowiem na to pytanie, ale za to możesz mi zadać inne, dowolne. Tylko jedno. – Chyba moja oferta mu się spodobała. Lekko uniósł kąciki ust i westchnął.

– Dobra. Wygrałaś ze mną, nie? Ogólnie jesteś silną bleyderką. To dlaczego nie pomogłaś nam podczas walki z Rago?

– Nie jestem legendarnym bleyderem. – powiedziałam, siadając na podłodze.

– Tsubasa, Yuu i Masamune też nimi nie są, a nam pomogli.– powiedział i uśmiechnął się złośliwie. – Więc co mi teraz powiesz? 

- Mówiłam ci. Pomogę w szukaniu legendarnych bleyderów, ale nie będę walczyć z Nemezis. – mruknęłam, kiwając się na boki.

– Dlaczego?

– Moja pomoc tylko pogorszyłaby sprawę.– powiedziałam i przechyliłam głowę, mrużąc powieki.

  Ktoś taki jak on, nigdy nie zrozumie, że ta "pomoc" mało z pomocą miała wspólnego...

– Jennifer, pytam poważnie. Czemu nam wtedy nie pomogłaś? – spytał, splatając ręce na klacie i przybierając poważny wyraz twarzy. Chyba zaczął coś podejrzewać. Niedobrze.

– Eee, tylko jedno pytanie oszuście! – krzyknęłam, zerwałam się z podłogi i opuściłam mieszkania, nim zdążył odpowiedzieć.

   Kiedy znalazłam się na podwórku, puściłam się pędem między blokami. Zatrzymałam się na jakiejś małej uliczce i zorientowałam się, że pobiegłam w złą stronę. Kątem oka spostrzegłam przystanek autobusowy. Zbawienie! Nagle przede mną pojawił się klon Kyoyi.

– Ooo! Cześć! – krzyknęłam radośnie.

   Zmierzył mnie wzrokiem i zrobił zdziwioną minę. Najwyraźniej krótka pamięć jest u nich dziedziczna.

– Jestem tą dziewczyną z supermarketu. – powiedziałam.

– Aaa, cześć. – chłopak uśmiechnął się.

   Teraz zauważyłam, że nawet ubierał się podobnie do Kyoyi. Miał na sobie szarą koszulkę, czarny bezrękawnik, ciemne spodnie i długie buty do połowy łydki. Mam prawie 100% pewności, że są rodzeństwem, ale muszę się upewnić.

– Mam dość niedyskretne pytanie. Czy Tategami Kyoya jest twoim bratem? – wypaliłam. Klon Kyoyi zacisnął pięści i obrzucił mnie wściekłym spojrzeniem.

– Nie wiem, kim jesteś, ale nigdy nie wymawiaj przy mnie tego imienia. To już nie jest mój brat. – warknął i ruszył w stronę srebrnego motoru.

– Możesz mi chociaż powiedzieć, jak się nazywasz? – krzyknęłam, kiedy szykował się do odjadzu.

- Kakeru! – wrzasnął i z piskiem opon odjechał. 

   W milczeniu przez kilka minut patrzyłam na chodnik. Czyli są rodziną. Ale czemu on go tak nienawidzi? Widać nie ja jedyna w naszej drużynie coś ukrywam. Dobrze wiedzieć. Zamyślona ruszyłam przed siebie. Dzisiejszy dzień jest jakiś dziwny. Kyoya spokojny jak nigdy, chociaż grzebałam w jego przeszłości. Właśnie! Wyciągnęłam telefon i zadzwoniłam do Yuki.

– Miałam rację. Ma brata. – powiedziałam.

– Ale kto? – spytała moja bystra przyjaciółka.

– Stev Jobs, wiesz? Kyoya.

– Aaa. Nie czepiaj się! Właśnie wracam do Japonii i siedzę przed wrednym bachorem, który uprzykrza mi życie. Ej, jak go przypadkowo wypchnę z samolotu, to mogę to zwalić na niepoczytalność? – spytała, w tle usłyszałam wrzaski i piski, rzeczywiście cudowne towarzystwo.

– Słyszę tego dzieciaka i czuję, że jak go wypchniesz, to ci jeszcze podziękują. Wracając do tematu, nazywa się Kakeru Tategami i nienawidzi Kyoyi. – oświadczyłam, idąc nieznaną sobie ulicą. Nie ma to jak zgubić się w mieście, w którym mieszkam od 8 lat.....

– Zupełnie jak ty. Pewnie znajdziecie wspólny język. Będziecie obgadywać Kyoyę i dowiesz się żenujących rzeczy o nim. Idealna broń!

– Problem jest taki, że on nie chce znać Kyoyi. Nienawidzi go bardziej ode mnie. – mruknęłam.

– To w ogóle możliwe?! A Kakeru – kun jaki jest?

– Z wyglądu to niemal Tategami. Jednak charakter kompletnie inny. Jest miły i pomocny. Przynajmniej tak myślę, bo widziałam się z nim dwa razy. – powiedziałam i poczułam zawroty głowy. Chwiejnym krokiem podeszłam do latarni i oparłam się o nią. Powtórka z wczoraj?

– Jenny? – głos zaniepokojonej Yuki lekko mnie otrzeźwił.

– Jestem, słuchaj muszę już kończyć. – powiedziałam i nie czekając na odpowiedź, rozłączyłam się.

   Zawroty przeszły, więc ruszyłam dalej. Po kilku metrach jednak wróciły. Zamroczona wlokłam się przed siebie. Ludzie odsuwali się ode mnie lub ignorowali. Ta ludzka empatia zawsze mnie wkurzała. 

   Nagle moje ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Usiadłam i oparłam o ścianę jakiegoś budynku.

– Wszystko w porządku? – podeszła do mnie jakaś kobieta. Wyglądała na sprzedawczynię.

– Niezbyt. Źle się czuję. – zdążyłam powiedzieć, zanim ugryzłam się w język.

– Poczekaj chwilkę, zadzwonię po pogotowie. – wbiegła do sklepu, który mieścił się trzy budynki dalej. Cholera. Z trudem wstałam i ruszyłam jak najszybciej. Biegłam chodnikiem i kiedy wbiegałam na ulicę, poczułam, jakbym opuszczały mnie wszystkie siły. Chyba zaczęłam tracić przytomność. Nie mogłam nic zrobić, ruszyć się, pomyśleć, tylko tak stać. Ludzie przechodzili koło mnie obojętnie, jakbym była powietrzem. Ujrzałam samochód, który rozpędzony był kilka metrów przede mną i straciłam przytomność.

Kyoya: *mina jakby były już wakacje* Hahahaah! Chyba czeka cię cmentarz Jenny!

Jenny: Pfff, zawsze wiedziałam, że jesteś głupi ale żeby aż tak. Ja przeżyje bez względu na wszystko ^^

Kyoya: I to mnie najbardziej dobija U.U

Jenny: Powiedz mi teraz kogo zabiłeś i pochowałeś w kuchni?

Kyoya: Ja nikogo nie zabiłem!

Jenny: A ja jestem Gandalfem. Gadaj albo się zamienię w złego glinę! *robi groźną minę*

Izumi: Ja wiem! Jaaaa!

Jenny: Prosimy świadka.

Izumi: Kyoya zabił... przepisy kucharskie! Badum!! Dziękuje, dobranoc *odchodzi szczęśliwy jak nie wiem co*

Ja:  Poprawianie, sprawdziany i kartkówki mnie dobiły ale wreszcie mam ferie *.* Kto wiedział, że pojawi się Kakeru? :D