Rozdział 5: Życie jest pełne niespodzianek

   Krzyki ludzi, odgłosy hamowania, zgiełk. Przez ciemność dobiegały do mnie różne dźwięki.
   Umarłam?

   Nie wiem. 

   Nic nie czuję. 

   Nagle zapadła cisza. Poczułam się wciągana przez jakiś wir. Przed oczami migały mi różne obrazy. Wylądowałam na piaszczystej ziemi. Miałam na sobie białą sukienkę na ramiączkach. Dookoła mnie leżały kamienie i głazy. Rozejrzałam się w poszukiwaniu jakiś ludzi. Pusto. Stoję sama, nie mam pojęcia, gdzie jestem. Pięknie, cudnie, zarąbiście. Może pojawi się jakiś psychol z piłą mechaniczną? Tak dla urozmaicenia scenerii?! Kopnęłam najbliższy kamień i jeszcze raz rozejrzałam się po krajobrazie rodem z westernu.

   Co jest? Stawiam stówę, że wpadłam pod samochód, więc czemu jestem na jakimś zadupiu? Tak wygląda czyściec czy tam inne cholerstwo?

– Halooo! – wydarłam się. – Jest tu ktooo?

   Odpowiedziała mi cisza. Świetnie. Ja się męczyć nie będę. Ruszyłam przed siebie. I tak jestem już martwa (chyba...)

– Idź w prawo, a za chwilę zobaczysz coś ciekawego.–  szepnął mi ktoś do ucha.
 Instynktownie chciałam uderzyć tajemniczego osobnika z łokcia w brzuch, ale trafiłam powietrze. 

Ruszyłam we wskazanym kierunku, mając gdzieś, czy nie popełniam wielkiego błędu. Maszerowałam już kilka minut, gdy zerwał się wiatr. Super, zaraz będę miała piasek w oczach. Stop. Nic nie czuję... Widzę, jak piasek krąży wokół mnie, ale go nie czuję. Tak samo jest z wiatrem. Chyba już wiem, gdzie jestem. To musi być wspomnienie, urywek jakiejś historii. W takich miejscach niczego się nie odczuwa, nie można nic zrobić, tylko oglądać. Odetchnęłam z ulgą. Czyli żyję i jeszcze zjem babeczkę. Yeah!

 Nagle usłyszałam mrożący krew w żyłach wrzask. Ile sił w nogach popędziłam w prawo. Zatrzymałam się na skraju przepaści. Kilka metrów niżej mężczyzna ubrany w strój rodem z XVI wieku próbował się wdrapać na skalną półkę. Jednak jego nogi się obsunęły i wisiał nad otchłanią, trzymając się rękami półki. Zeskoczyłam na dół i próbowałam go wciągnąć. Bezskutecznie, przenikałam przez niego. Czyli to naprawdę jakieś wspomnienie.

    Mężczyzna zaczął opadać z sił i jego ręce rozluźniły uścisk. Znowu zerwał się wiatr i moje włosy zakryły mi widoczność. Chciałam je ogonić, ale nie mogłam poruszyć rękami.

– Ja nie chce umierać! To nie moja wina! To przez ciebie! – zaczął wrzeszczeć. O czym on gada? – Nie chciałem zabijać! To wszystko twoja wina, ty przeklęta wiedźmo! – darł się.

   Haa? O co tu biega? Do kogo on się tak wydziera?

– Ojejku "wiedźmo"? – usłyszałam śmiech jakiejś kobiety. – A wcześniej tak mnie komplementowałeś, mój drogi Ignacio. Mówiłeś, że jestem najcenniejsza i najpotężniejsza.

– Jesteś wcielonym złem!

– I mówi to mężczyzna, który bez mrugnięcia okiem zabił dziecko. Jakież to żałosne. Człowiek zawsze znajdzie winę w innym, ale w sobie nigdy – westchnęła kobieta. – Cóż, Ignacio, czas się żegnać.

– Czekaj, ty...!

– Słodkiego pobytu w piekle, mój drogi.

   Usłyszałam huk, przerażony wrzask i damski śmiech, który po chwili się urwał i zapadła cisza. Włosy opadły mi z twarzy, dzięki czemu ujrzałam ułamaną skalną półkę. Rozejrzałam się, poszukując tajemniczej kobiety, ale dostrzegłam jedynie oddalający się kształt. Wyglądał praktycznie jak...bey?

   Nagle cały krajobraz zaczął wirować w szaleńczym tempie, aż rozległ się głośny trzask i siatka rys pokryła go w całości.

– Jenn! – Ten głos....Izu?

   Otworzyłam oczy i od razu poraziło mnie światło lampy. Byłam u siebie w domu w swojej sypialni i leżałam na łóżku. Usiadłam i rozejrzałam się. Nade mną pochylał się Izumi z troskliwą miną, za nim stał Demure z bandażami. Nile wraz z Kyoyą opierali się o ścianę.

– Co się stało? – spytałam, próbując wstać.

– Siedź, słabo wyglądasz. – powiedział Izumi.

– Widziałem, jak straciłaś przytomność na ulicy, a na ciebie jechał samochód. Rzuciłem się i zdążyłem cię odciągnąć spod kół. – powiedział Nile, podchodząc do mnie i patrząc się badawczo.

– Dziękuje za ratunek. – tylko tyle byłam w stanie z siebie wydusić. Myślami byłam ciągle przy wizji, którą widziałam.

– Dobrze się czujesz? Jesteś strasznie blada. – spytał Demure, siadając na krześle.

– Tak, tylko przyśniło mi się coś dziwnego. – mruknęłam i podrapałam się po karku.

 Popatrzyłam na chłopaków. Mieli zatroskane miny. Z wyjątkiem Kyoyi rzecz jasna. Ten tylko patrzył się na mnie jak na mordercę.

– Co to za miny, panowie? Jenny miała koszmar. Trzeba pocieszyć damę! Już, już zróbcie kakao! – Izumi wygonił Wild Fang do kuchni. – Co to za koszmar ci się przyśnił? Opowiadaj, mamy dużo czasu, bo oni nie są chyba w bliższych kontaktach z kuchenką. – powiedział i wskazał głową na drzwi.

– Jeszcze mi zniszczą kuchnię. – jęknęłam.

– Im szybciej mi powiesz, tym szybciej polecisz ratować kuchnię. – oznajmił Izumi i wyszczerzył się.

   Westchnęłam i opowiedziałam mu o przemiłym śnie, który mnie nawiedził.

– Ehh, ty to masz zrąbaną wyobraźnię. Będę miał przez ciebie koszmary. – powiedział, kiedy skończyłam.

– To nie moja wina, że z ciebie taka boidupa. – roześmiałam się.

   BUM!!! 

   Wybuch z kuchni... Zabiję, uduszę i zatopię w rzece, jeśli mi ją zniszczyli. Biegiem wyleciałam z sypialni.

– Nawet nie umiecie zrobić kakao? – jęknęłam na widok trójki facetów z minami, jakby musieli zrobić czołg.

   Kyoya, menda jedna, bez słowa wyminął mnie i wyszedł z mieszkania. No co za ciota! Zachowuje się, jakby miał okres, stroi fochy i jest milczącym aroganckim jełopem.

– Gońcie go, bo was jeszcze zje. – mruknęłam do Nila i Demura.

– Dobra, do zobaczenia jutro! – krzyknęli i już ich nie było.

– Ja też idę! Umówiłem się z Harumi. – oświadczył Izumi.

– Haru przyjechała?! – ucieszyłam się.

– Tak, tak. Papa i nie zabij się! – chłopak wyszedł przez balkon. Standardowo.

   Ogarnęłam w miarę kuchnię i zaczęłam analizować ostatnie wydarzenia. Najpierw ta wizja, potem ten sen. To nie może być przypadek. Ktoś lub coś chce żebym się o czymś dowiedziała. Tylko o czym? Rodzinie Kyoyi? Ale po co? I co ma rodzina narwańca do jakiejś dziwnej kobiety i drącego się faceta? Za dużo pytań, za mało odpowiedzi. Opadłam na fotel i włączyłam laptopa. Dostałam e-maila.

   Nadawca: brak.

   Temat: Coś co cię może zaciekawić...

– Kolejny anonimowy podrywacz? Juhu. – mruknęłam.

   Jednak to nie było wyznanie miłosne, a artykuł o tajemniczym zaginięciu jakiejś kobiety i jej dzieci. Pochodził sprzed 10 lat. Kobieta wyszła gdzieś wieczorem i od tej pory nikt jej nie widział, a dzieci zniknęły nad ranem. Nie zostali odnalezieni i uznano ich za martwych. Na samym końcu podano imię kobiety. Satomi Tategami...

– Izumi, odbierz!!- zadzwoniłam do niego zaraz po tym, jak ocknęłam się z szoku po przeczytaniu tego.

– Co się stało? – no wreszcie.

– Matka Kyoyi zaginęła kiedy ten miał sześć lat. Tak samo zresztą stało się z narwańcem. – wypaliłam.

-–A kiedy została odnalezieni?

– Nie zostali. Uznano ich za zmarłych.

– Czekaj, stop. Przecież Kyoya jest tu, chodzi, oddycha i ma się świetnie. Więc jak to jest możliwe, że niby nie żyje? – zamurowało mnie. Faktycznie. To nie ma sensu.

– Nie wiem. – powiedziałam.

– Jego brat mówi, że nienawidzi Kyoyi, nie? A Kakeru niby też jest martwy. – kontynuował Izumi.

– Ja naprawdę nie wiem. Może Kyoya tylko się podszywa pod prawdziwego Tategamiego. Lub po prostu Satomi, Kyoya i Kakeru przeżyli i ukryli się na czas aż sprawa przycichnie? – zasugerowałam.

– Może, tylko po co? A tak w ogóle to skąd o tym wiesz?

– Ktoś mi to wysłał na e-maila. – mruknęłam, wiercąc się.

– Hmmm, dobra muszę pomóc Harumi. Jutro przyjdę i obejrzę tego e-maila. Do zobaczenia. – pożegnał się.

   Ledwo się rozłączył, gdy ktoś zadzwonił na domowy. Pewnie Julian.

–  Słucham? – mruknęłam niechętnie.

– Cześć mała. Podobał się artykuł? – spytał się mnie jakiś facet.

– Ciekawy, przyznaję. A mogę wiedzieć kim jesteś? – zapytałam, bawiąc się kosmykiem włosów.         Kobieca intuicja podpowiadała mi, że nie jest to zwykła osoba.

– Spokojnie, za niedługo się spotkamy. Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć cię z tak bliska Jennifer Ashido-san. – powiedział i rozłączył się.

   Mało mi się to podoba. Skąd ten ktoś wiedział, że szukam informacji o rodzinie Kyoyi? Nie mam ochoty ściągać sobie na głowę kolejnych psychopatów. Starczy mi narwaniec. 

   Uznałam, że pójdę wziąć gorący prysznic i do łóżeczka. Była dopiero 23, ale ja czułam się zmęczona dzisiejszymi wydarzeniami. Kiedy wyszłam z łazienki, zobaczyłam, że coś się świeci na ścianie w przedpokoju. To był kunai (nie wiem jak to się piszę xD) skąpany w świetle księżyca. Był wbity w ścianę i przytrzymywał karteczkę o treści: ,,Nie musisz się mnie bać. Nic ci nie zrobię. Nie mów nikomu o tym telefonie, rozumiesz? To będzie nasz sekret. Pamiętaj, obserwuje cię’’

– Buhahahaahaahaahahaahaahah! – zaczęłam się śmiać. Normalny człowiek chyba zacząłby panikować, ale ja normalna nie jestem. Gościu próbował mi grozić, lecz biedakowi nie wyszło. Nikt mi nie będzie rozkazywał!

– Możesz mnie obserwować cały czas! Mam to gdzieś! Jeszcze raz wbijesz mi do mieszkania bez pozwolenia, to ci tak przerobię twarz, że cię matka nie pozna! – wrzasnęłam w przestrzeń. Wiem, że to głupie, ale kto wie może zamontował podsłuchy? Zmięłam kartkę, a kunaia wzięłam ze sobą. Zawsze może się przydać. Pozamykałam wszystkie okna i spokojnie położyłam się do łóżka. Nagle moja komórka ryknęła piosenką ,,On my own’’.

– Czegoo?! – jęknęłam i odebrałam połączenie.

– Masz bardzo ładne mieszkanie. – znowu ten gościu, co grozić nie umie.

–A dziękuję. Nie masz lepszych zajęć niż dręczyć mnie po nocy? – zapytałam, kładąc się na plecach.

– Popatrz w prawo.

   Odwróciłam głowę i zobaczyłam czarną postać, która wpatrywała się we mnie.

– Złaź stamtąd! Szyby niedawno myłam! – wrzasnęłam wkurzona.

   Osobnik roześmiał się.

– Nie rozumiesz po japońsku?! – warknęłam i podeszłam do okna.

– Rozumiem, mała. Miłej nocy! – krzyknął i zeskoczył.

   To nie był Izumi. Miał inny głos i oczy były seledynowe a nie pomarańczowe. Czyli ma jednak psychopatę na głowie. Zarąbiście. 

Jenny: No super kolejny psychopata ;-; On mi starczy! *wskazuje na Kyoyę*

Kyoya: Nie ma to jak się martwić szybami gdy ktoś chce ci wejść do mieszkania

Jenny: Świeżo myte! *pożera milkę* a tak to jakbyś nie zauważył przeżyłam ^^

Kyoya: Bo się Angel nad tobą zlitowała :P

Jenny: Odezwała się menda społeczna i stary kapeć w jednym.

Kyoya: *przewraca oczami*

Ja: *patrzy się na powyższą dwójkę z politowaniem* Jak pies z kotem *wzdycha* Własnie wróciłam z obozu i stwierdzam, że był genialny *.* kocham narty <3 A jak tam wasze ferie? ^^