Rozdział 6: Przeszłość powoli wychodzi z ukrycia

   Ten kretyński prześladowca nie dał mi w spokoju zasnąć przez pół nocy. Ciągle pukał mi w szybę, dzwonił lub chodził po balkonie, wyśpiewując najnowsze hity muzyki pop. Dopiero gdy o czwartej w nocy skrajnie wykończona, wyciągnęłam z sejfu kałasznik, ten dał mi spokój. A teraz jest 11, a ja mam ochotę tego kretyna udusić. 

   ,,I swear I never meant to. Let it die. I just don’t care about anymore!’’. Mój cudowny budzik dzwonił już 3 raz piosenką ,,Let it die’’, ale mi nie chciało się ruszyć, by go wyłączyć. Zresztą miło posłuchać rocka po nocy hitów popu śpiewanych przez gościa, który chyba nie miał mutacji. Z wyjątkiem faktu, że czułam piasek pod powiekami, poranek był całkiem, całkiem. Postanowiłam wstać i zrobić sobie kawę, boski napój. Gdy wytoczyłam się z łóżka, ktoś zaczął walić w drzwi wejściowe.

– Otwieraj te cholerne drzwi albo je wyważę! – wrzasnął tajemniczy osobnik, a ja już wiedziałam, że Tategami dostał okresu i jest w nie najlepszym humorze.

– Nie złość się tak, bo złość piękności szkodzi. A nie, przepraszam, tobie nie ma w czym zaszkodzić. – uśmiechnęłam się złośliwie, gdy otworzyłam mu drzwi.

   Tategami wtargnął do środka i wbił we mnie drapieżny wzrok.

– Wiem, że rozmawiałaś z moim bratem. – niemal wyszeptał, jakby bał się, że ktoś oprócz mnie to usłyszy.

– Tak. Co w tym złego? – wzruszyłam ramionami.

– Co ci powiedział? – zignorował moje pytanie.

– Mówił, że nie jesteś jego bratem. Tylko tyle. – zaciekawiło mnie jego zachowanie.

– Byłaś w moim mieszkaniu. Widziałaś moje dokumenty? – zbladł jak kreda.

– Widziałam. Nie chcesz usiąść? Wyglądasz, jakbyś miał zamiar zemdleć. – spytałam. 

   Chłopak tylko skinął głową i opadł na beżową sofę. Przestraszony Kyoya? Czyżby koniec świata nadciągał?

– Czemu tak panikujesz? – usiadłam naprzeciwko.

– Nie twoja sprawa. – warknął.

– To dlatego, że teoretycznie zaginąłeś 12 lat temu? – spytałam.

   Kyoya zerwał się z kanapy i przygwoździł mnie do fotela, na którym siedziałam. Jego tęczówki zwęziły się. Wyglądał jak lew oczekujący na swoją ofiarę.

– Skąd.O. Tym.Wiesz? – wycedził, przybliżając do mnie twarz.

– Odsuń się, bo inaczej, jak kakao kocham, tak ci przyłożę, że doktor House będzie miał zagadkę na następne kilka odcinków. – odepchnęłam go. – Wiem to stąd, że jakiś gościu wysłał mi na e-maila artykuł o twojej matce, tobie i twoim bracie. – odparłam.

   Po tych słowach Kyoya zaczął chodzić w kółku i mruczeć coś pod nosem.

– Musisz o tym zapomnieć. Nie ma innego wyjścia. – powiedział.

– Odbiło ci?! Czemu mam o tym zapominać?! – oburzyłam się.

– To moje życie i żadna wścibska dziewucha nie będzie mi się w nie mieszać. – syknął.

– Jak mnie nazwałeś?

– Wścibską, upierdliwą wiedźmą, która nie zna prawdziwego życia i myśli, że wszystko dobrze się kończy! Pewnie nie wiesz, ale nie wszyscy żyli w luksusowym mieszkanku opłacanym przez rodziców. – zakpił.

– Co ty o mnie wiesz? – wysyczałam – Nic. Nie masz pojęcia o mojej przeszłości, więc się zamknij.

– To może mi powiesz? – uśmiechnął się jadowicie.

– Nie mam mowy.

– To łaskawie zapomnij o moim bracie, tym artykule i wszystkim innym. Inaczej pogrzebie w twojej przeszłości i dowiem się co to za ,,tragedie’’ cię spotkały.

– Nie będziesz mi rozkazywał! Albo mi powiesz o co tu chodzi, albo rozgłoszę to wszędzie! – zagroziłam.

   Tego się narwaniec nie spodziewał. Popatrzył na mnie oniemiały.

– To jak będzie? – spytałam bezczelnie, opierając się o ścianę. Przymknęłam na chwilę oczy, żeby się uspokoić, a kiedy je otworzyłam, narwaniec znajdował się koło fotela po mojej prawej stronie.

   Dostrzegłam kątem oka jakiś ruch i cudem uniknęłam stolika. Padłam na podłogę, a mebel rozbił się o ścianę. Dokładnie w miejscu gdzie przed sekundą była moja głowa. Jak miło...

   Kyoya w tym czasie zwiał z mieszkania. Podniosłam się, chwyciłam beya i wyleciałam za nim. Na parterze wpadłam na Izumiego i Harumi – starszą siostrę rudzielca.

– Gdzie tak galopujesz, gazelo? – spytała wesoło Haru.

   Chyba moja mina nie była za wesoła, bo zmarszczyła brwi i objęła mnie ramieniem.

– Co się stało? Ten chłopak coś ci zrobił? – spytała troskliwie.

– Nie. Zamknijcie drzwi od mojego mieszkania, ja muszę coś załatwić. – powiedziałam, wyrywając się Harumi.

   Rodzeństwo kiwnęło głowami, a ja popędziłam na miasto, wypatrując Kyoyi. Jak on śmiał rzucić we mnie stolikiem?! Był taki ładny...

   Dobra ogar Ashida. Szukasz tej mendy! Pobiegłam do B-pit.

– Madoka! – krzyknęłam, wpadając do środka.

– Co? – pani mechanik stała z ladą.

– Jest tu Tategami? – spytałam.

   Dziewczyna pokręciła głową. Czyli jest jest u siebie, w hangarach lub na stadionie.

– O! Cześć, Jennifer!– zza półek wyszedł Kakeru.

– Widziałeś Kyoyę? – zapytałam, nie myśląc, że Madoce mogło się to wydać trochę podejrzane. W końcu Kakeru jest podobny do brata, a ona nie jest idiotką.

   Chłopak zmarszczył brwi i pokręcił głową.

– Dzięki! – krzyknęłam,wybiegłam z B-pit i ruszyłam w kierunku domu Kyoyi. Byłam napędzana przez furię, więc w ekspresowym tempie tam dotarłam.

– Tategami! – wrzasnęłam, kiedy wchodziłam po schodach.

   W drzwiach od jego mieszkania coś zachrobotało. Chyba zamknął się na cztery spusty. Niewiele myśląc, walnęłam w drzwi ciężkimi, czarnymi glanami, które wyjątkowo dziś ubrałam. Nieco wypadły z zawiasów, ale dalej nie dały się otworzyć. Jakaś kobieta zaczęła do mnie krzyczeć, żebym przestała, bo wezwie policję. Ehh, nawet pokopać sobie nie można, bo się jakaś z pretensjami przypałęta. Wykonałam duży zamach nogą i celnym kopniakiem ostatecznie pokonałam drzwi.

– Nie wygłupiaj się, idioto! – krzyknęłam, ignorując rosnący tłum za moimi plecami.

   Nikt mi nie odpowiedział. Ludzie za mną coś szeptali. Usłyszałam takie słowa jak ,,wariatka’’ ,,dzwońcie po policję’’. Weszłam do środka i od razu pokierowałam się do sypialni. Pusto... 

Szeroko otwarte okno wskazywało, jak ten kretyn się stąd wydostał. Ughh. Wyjrzałam na zewnątrz czy przypadkiem nie leży gdzieś rozkwaszony na ziemi. Czysto.

– Dziewczyno, wyłaź stamtąd natychmiast, bo wezwiemy policję – oho. Chyba mam towarzystwo.       Wychyliłam się, chwyciłam za rynnę i zjechałam na chodnik. Łiiii! Otrzepałam na ręce, zastanawiając się, gdzie on mógł pójść. Nagle mój telefon zaczął wibrować. 

   Nil.

– Słucham? – odebrałam lekko zaskoczona.

– Widziałaś dziś Kyoyę? – spytał z niepokojem Egipcjanin.

   Co ja mam mu powiedzieć? ,,Tak rzucił we mnie stolikiem i gdzieś sobie polazł’’? W sumie Nil by w to uwierzył.

– Rano mignął mi na ulicy. A co? – miałam dość biegania, więc spacerkiem ruszyłam na te cholerne przedmieścia.

– Jakaś kobieta przyszła dziś do nas i mówiła,że musi z nim pilnie porozmawiać. – odparł.

– Jak wyglądała?– czyżby Satomi bała się o syna?

– Długie blond włosy, brązowe oczy, wysoka. – czyli to nie ona. Chyba. W gruncie rzeczy nie wiem czy ta kobieta z mojej wizji to Satomi.

– Przedstawiła się?

– Nie. – mruknął Nil. Po jego tonie wyczułam że jest zdenerwowany.

– Przekażcie jej, że za niedługo Kyoya powinien przyjść. – powiedziałam i nie czekając na odpowiedź, rozłączyłam się.

   W czasie tej rozmowy dotarłam do hangarów. Przez Tategamiego stracę trochę wagi, bo dzień w dzień latam za nim po całym mieście. Weszłam do tego, w którym ostatnio walczyliśmy.

– Jesteś tu? – spytałam, a mój głos odbił się echem po całym budynku.

   Odpowiedziała mi cisza. Tego się spodziewałam. Nagle usłyszałam kroki na górze. Ktoś schodził po metalowych schodkach.

– Czego chcesz? Możesz o tym gadać do woli i tak za niedługo już mnie tu nie będzie. – Kyoya stanął przede mną, patrząc się jakoś tak dziwnie. Był smutny?

– Nie mam zamiaru o tym nikomu mówić. – prychnęłam.

– To po co przyszłaś? – mruknął.

– Prawie dostałam od ciebie stolikiem, ale to nieważne. Chcę, żebyś odpowiedział na jedno pytanie. – powiedziałam.

   Kyoyi niezbyt się to spodobało. Splótł ręce na klacie i zmierzył mnie nieufnym spojrzeniem.

– Ty też będziesz mi mógł jedno zadać. – próbowałam go przekonać.

   Staliśmy tak z pięć minut w całkowitej ciszy. Tategami wysilał swój malutki mózg do wysiłku, więc na efekty trzeba było trochę poczekać.

– Dobra. – w końcu się odezwał!

– Czemu wtedy uciekliście z Soweto? – spytałam.

   Chciałam to wiedzieć. Nic innego mnie nie interesowało.

– Bo chcieliśmy mieć w miarę normalne życie. – powiedział, patrząc mi prosto w oczy. Nie mógł kłamać. To spojrzenie było zbyt szczere.

– Aha. – wydukałam i uświadomiłam sobie, jaki błąd popełniłam, pozwalając Kyoyi zapytać mnie o cokolwiek.

– Teraz moja kolej. – uśmiechnął się podstępnie a mi zaschło w gardle. Nienawidzę pytań o moją przeszłość.

– Co się stało z twoimi rodzicami? – wiedziałam, że zapyta o to.

– Więc...– przełknęłam ślinę. – Moja matka była miko*. Jej rodzinie nie podobało się moje postępowanie i kiedy miałam 10 lat, matka zostawiła mnie tutaj. Powiedziała, że będzie opłacać mieszkanie i przesyłać pieniądze, a w zamian mam się już nigdy nie pokazywać się jej na oczy. Co do ojca to nawet go nie znam. – wzruszyłam ramionami.

– Co takiego zrobiłaś, że twoja własna rodzina cię znienawidziła? 

– Byłam nieposłuszna, uparta i nie umiałam zachowywać się jak miko. Dodatkowo zniszczyłam część świątyni. Po tym wszystkim głowa rodziny wydziedziczyła mnie. – odparłam.

– Rozumiem. – mruknął narwaniec.

   Hmm...chyba miałam mu coś jeszcze powiedzieć...A no tak!

– Nil mówił, że jakaś kobieta chce z tobą rozmawiać. Zadzwoń do niego. – powiedziałam i wyszłam na zewnątrz.

   Wspominałam, że uwielbiam japońską pogodę? Bo ja ją ubóstwiam! Jeszcze rano było całkiem ładnie, a teraz całe niebo było zasnute ciemnymi chmurami. Dookoła miasta unosiła się mgła. Cudnie, właśnie o takiej pogodzie marzyłam. Nie mam siły już chodzić, więc ruszyłam na poszukiwanie stacji taksówek lub przystanku.

***

(Kyoya)

   Nie powiedziała mi całej prawdy, wiem to. Jej głos, gdy to mówiła, był pozbawiony emocji, jakby mówiła o prognozie pogody, a nie o swojej przeszłości. Nie wyglądała na smutna czy wściekła na swoją matkę za to, że ta ją porzuciła jak zepsutą lalkę. Może w połowie to było prawdziwe, ale zataiła jakieś istotne informacje. Dlaczego? Z Nemezis było tak samo. Nie chciała mi powiedzieć, czemu wtedy nic nie zrobiła.

***

(Jenny)

   Czy mnie prześladuje pech?! Postój taksówek pusty, a najbliższy autobus, który jedzie w kierunku mojego domu, przyjedzie za dwie godziny! Usiadłam na przystanku. Po Izumiego czy Harumi nie zadzwonię, bo nie tak dawno rozwalili coś w samochodzie i wysłali go do mechanika. Yuka nie ma w mieście. Muszę czekać w tym deszczu przez dwie godziny. Wspaniale...

– Przepraszam, wiesz może, kiedy będzie następny autobus? – koło mnie usiadł chłopak.  Był ubrany w czarno-granatową bluzę z narzuconym na głowę kapturem, z którego wystawały pojedyncze niebieskie kosmyki.

– Za jakieś piętnaście minut. – odparłam.

   Przez chwilę panowała cisza, przerywana siąpieniem deszczu o daszek przystanku, aż głos zabrał chłopak.

– Nazywasz się Jennifer, prawda? – wyszeptał z podekscytowaniem.

– Ta...Znamy się? – zerknęłam na niego mało zaciekawiona. Jakiś fan?

– Można tak powiedzieć. Wiem o tobie wszystko! – powiedział i zrzucił kaptur z głowy. W jego seledynowych oczach płonęły ogniki. – Nienawidzisz węży, lukrecji, Kyoyi Tategamiego, zimna. Kiedy się denerwujesz, pocierasz ręce, a gdy złościsz, zagryzasz wargę po lewej stronie! – wykrzyknął, uśmiechając się szeroko.

   Otworzyłam szeroko oczy. O kurwa. On serio dużo o mnie wie.

– Czego chcesz? - spytałam, odsuwając się na koniec ławki.

– Chcę tylko z tobą porozmawiać, Jenny - san... – wyciągnął w moim kierunku dłoń, próbując dotknąć moich włosów.

   Bez chwili zastanowienia trzasnęłam go pięścią w twarz. Pod wpływem uderzenia potknął o ławkę i wywalił . Zaczął się śmiać pustym, psychopatycznym śmiechem, który odbijał się od ścian przystanku. W okamgnieniu wstał i rzucił się na mnie z pięściami. Padłam na ziemię i podcięłam go. Wywrócił się na kolana, a ja zamachnęłam się lewą ręką. Zamierzam go trafić w głowę, pozbawić przytomności i zwiać.

   Nagle poczułam przenikliwy ból w prawej nodze. Chłopak walnął mnie tam z łokcia. Błyskawicznie się podniósł, chwycił mnie za bluzkę, podniósł do góry i odsunął jak najdalej od siebie. Super, pięknie, zajebiście! Jakby kto nie zauważył, nie mam żadnego noża, pistoletu lub innej broni, a jakiś psychol chyba ma zamiar mnie zabić. Wierzgałam się i próbowałam go kopnąć.

– Już spokojnie, Jenny – san. Pogadajmy. – powiedział z radosnym uśmiechem.

– O czym? – warknęłam.

- Wiem, co ukrywasz przed całym światem. Twoją inność, prawda? Okłamujesz wszystkich wokół byle by to ukryć. Mam rację? – wypowiedział te słowa z takim uczuciem, jakby mówił o jakimś skarbie.

   Przestałam próbować się wyrwać. Myślałam, że się przesłyszałam, ale to on naprawdę dowiedział się nawet tego. Jak?! Skąd?!

– Nie mam pojęcia o czym ty mówisz. – starałam się zabrzmieć, jakby te słowa nie wywarły na mnie żadnego wrażenia.

– Znowu kłamiesz, Jennifer – san. Całe twoje życie jest zbudowane w na kłamstwach i ucieczkach. – rzekł jadowicie. 

  Zmrużyłam oczy i uśmiechnęłam się z pogardą. To nie był pierwszy raz, gdy słyszałam takie słowa. W ułamku sekundy zamachnęłam się na niego nogą i trafiłam go w skroń. Chłopak stracił równowagę. Kiedy był wystarczająco blisko, wymierzyłam mu kopniaka z całego serca w miejsce, gdzie powinna być wątroba. W odwecie dostałam z pięści w twarz. Poczułam, jak coś spływa mi po brodzie. Krew. Rozciął mi wargę.

– Czego ty tak właściwie chcesz? – warknęłam, ocierając krew rękawem kurtki.

– Powiedz swoim przyjaciołom o twoim sekrecie. Tylko tyle. – powiedział, masując się po brzuchu.       Błyskawica oświetliła przystanek. Mogłam mu się dokładniej przyjrzeć. Wory pod oczami, uśmiech psychopaty i wyraz szaleństwa w oczach.

– No jasne, już lecę. A mam im o tym opowiedzieć przy herbacie czy kawie? – zakpiłam, opierając ręce o biodra.

– Nie radziłbym mnie lekceważyć, Jenny – san. Chyba nie chciałabyś, żeby cała Japonia się o tym dowiedziała? – uśmiechnął się jak ostatni kretyn.

   Zrobiłam szybki obrót i walnęłam go z prawego sierpowego oraz kopnęłam w kolano. Kiedy się wywalił, usiadłam mu na brzuchu, chwyciłam za bluzę i przyciągnęłam do siebie.

- Nie próbuj mi grozić, bo źle się to dla ciebie skończy. – wysyczałam z nienawiścią.

– Co zrobisz? Zabijesz mnie? – zakpił.

– Jeśli zechcę. – odparłam, uśmiechając się.

   Chłopak popatrzył na mnie ze zmarszczonymi brwiami.

– Ja... – szepnął.

– Co? Masz zamiar teraz zdechnąć i oszczędzić mi kłopotu?

– Nie. – wyszczerzył się.

– To co...- nie dokończyłam, bo przywalił mi z dyńki i zrzucił z siebie.

Miałam mroczki przed oczami. Widziałam tylko jego buty. Normalnie po takim ciosie od razu bym wstała, a teraz moje ciało odmówiło mi posłuszeństwa. Co on mi zrobił?

- Masz tydzień, Jenny – san. Potem wszyscy się dowiedzą – powiedział, puścił mi oczko i poszedł sobie, podgwizdując pod nosem.

   Nie miałam zamiaru pozwolić mu uciec. Z trudem podniosłam się. Opierając się o ścianę przystanku, powoli przemieszczałam się. Mimo że dostałam w głowę, czułam ból w całym ciele. Nagle zajechał autobus.

– Jenny! – krzyknął zaskoczony damski głos.

   W moja stronę szła Hikaru. Widać wracała z WBBA.

– Hej. – powiedziałam słabym głosem.

– Co się stało? – spytała zaniepokojona, patrząc na moja wargę i siniak, który pojawił mi się na ramieniu.

– Później ci wytłumaczę. Jestem przemoczona, mogę się u ciebie na chwilę zatrzymać? – spytałam.

   Powoli wracały mi siły.

– Pewnie. Chodź. – objęła mnie ramieniem i zaprowadziła do swojego mieszkania.

   Kiedy szłyśmy, ciągle myślałam o tym chłopaku. Kim on był? Skąd to wszystko wiedział? Popatrzyłam na zmartwioną Hikaru i zagryzłam wargę. Mogłam się łudzić, że kłamał, ale nie...

On mówił prawdę.

Jenny: Serio?! Kolejny zbiegły z psychiatryka?! Tylko potem nie płacz jak go zabiję!
Ja: Wdech i wydech.

Kyoya: A miałam nadzieję,że cię porwie :(

Jenny: Uważaj żeby ciebie ktoś nie porwał! Chociaż *mierzy Kyoyę wzrokiem* Kto by ciebie chciał.

Izumi: Miłooość rośnie woookół naaas!

Yuka: Izumi uwielbiam cię ale śpiewasz jak duszony kot. Proszę,przestań!

Izumi: *w ciągu dalszym udaję,że umie śpiewać*

Harumi: To się tak robi. *wyciąga z lodówki ser oraz szynkę i wpycha je Izumiemu do ust* Już się zamknął ^^

Rozdział mi taki średniawy wyszedł :/ pewnie przez te cudowne sprawdziany i badania wyników -.- Uwielbiam szkołę...