Rozdział 12: Jedno ciało dwie dusze

   Wędrowałam przez to cholerne miasto, próbując znaleźć sobie wygodną miejscówe. Bleyderzy zaprzestali niemal całkowicie ataku, więc mogłam spokojnie posiedzieć i poczytać. No co? Niektórzy lubią bitwy, inni elektronikę, a ja uwielbiam czytać. Z moim trybem życia rzadko kiedy mogę to robić, dlatego zawsze korzystam z okazji. 

   Wreszcie znalazłam pusty ślepy zaułek. Nie śmierdziało w nim, więc usadowiłam się wygodnie na skrzyni i wyciągnęłam kryminał.

– Masz zamiar czytać w tych ciemnościach? – spytała Artemis.

– Tak. – zatopiłam się w lekturze.

– Przypomnij mi później, by załatwić ci wizytę u okulisty.

   Zignorowałam ją, na co ona westchnęła i wytworzyła małe kolorowe kuleczki, które świeciły mocnym fioletowym światłem.

– Dziękuje. – powiedziałam.

   Miko tylko ziewnęła i zniknęła. Nie wiem, ile czytałam, ale gdy oderwałam się od lektury, powoli zaczęło świtać. Schowałam książkę i ruszyłam poszukiwać resztę. Jeszcze trochę czasu zostało. Na uliczkach panowała martwa cisza. Zupełnie jakby miasto wymarło. Nagle usłyszałam ruch w uliczce obok. Podekscytowane szepty i odgłosy szarpaniny. Chciałam iść dalej, ale kula przelatująca koło mojej głowy, skutecznie mi przeszkodziła. Starłam krew ze skroni i obróciłam się do przeciwnika.

– Czego? – spytałam znudzona.

   Celowała we mnie wysoka dziewczyna w czerwonym sportowym staniku i poszarpanych spodniach.

– To nasz teren, lalusiu. – plunęła mi pod stopy. – Więc bądź grzeczna.

 – Kolejna irytująca ludzka istota. – warknął dobrze znany mi głos w mojej głowie. Druga ja też się obudziła.

– Nie mam czasu na zabawy, sorry. – ruszyłam przed siebie.

   Usłyszałam pociąganie za spust i gwałtownie wykonałam obrót o 180 stopni. Kula utknęła w ziemi.

– Nie zrozumiałaś? – warknęła dziewczyna, podchodząc bliżej ciągle celując we mnie pistoletem. – Dawaj wszystko, co masz.

– Utrapienie. – zerknęłam na broń. – Tylko czymś takim umiecie się bronić? – uniosłam brew.

–  My? – spytała zaskoczona.

– Ludzie. – odparłam, znajdując się tuż przy niej.

   Krzyknęła i strzeliła. Złapałam kulkę w dwa palce i odrzuciłam za siebie. W jej oczach dostrzegłam panikę. I bardzo dobrze. Zacisnęłam mocno palce na jej nadgarstku. Pisnęła zaskoczona i wypuściła pistolet.

– Co teraz? – byłam od niej wyższa, więc podciągnęłam ją tak, by mieć jej przerażoną twarz tuż koło swojej.

– Prze..prze...– jęczała

   Zmieniłam kolor tęczówek na czerwony. Poczułam, jak ciepłe ramiona obejmują mnie.

– Ja się wszystkim zajmę. – szepnął mi do ucha mój własny głos.

   Poczułam się senna. Znowu to samo.Nie chce zasypiać, ale siła drugiej mnie wpycha coraz bardziej w ciemność. Znowu...

****

Kyoya

   Za chwilę koniec eliminacji, a mojego zespołu nigdzie nie ma! Wiadomo było, że Ashida to oleje, ale żeby Nil?! Rozglądałem się po zaułkach, szukając Egipcjanina, gdy zobaczyłem to. Ashida stała nad jakaś dziewczyną. Wyraźnie się śmiała. Gdy podszedłem bliżej, usłyszałem szaleńczy śmiech rodem z psychiatryka. A dziewczyna tylko skuliła się, zasłoniła uszy i nie poruszała się.

– Co ty odwalasz? – warknąłem, ciągnąc szatynkę na ulicę.

– Zabierz łapy, śmieciu. – głos był mroczny i głęboki. Kompletnie inny niż Ashidy.

   Zlustrowałem ją dokładnie. Poza faktem, że jedno oko miała czerwone, a drugie zielone wyglądała jak Jennifer.

– Co tym razem? – puściłem jaśnie księżniczkę. – Demon się znudził czy co?

   Przekrzywiła głowę jakby pierwszy raz mnie zobaczyła. Zachowywała się jak wariatka.

– Czyli to ty jesteś Tategami? – bardziej stwierdziła niż spytała. – Myślałam, że będziesz ciekawszy. – dodała z odcieniem zawodu w głosie.

– W co ty się znów bawisz? – warknąłem nieźle poirytowany. – W amnezję?

– Dalej nie ogarnąłeś? – westchnęła z niedowierzaniem. – Nie jestem Jenny, która znasz. – wyjaśniła.

– To kim, do cholery?

– Kim? – przyłożyła palec do policzka. – Dobre pytanie..hmm... – zaczęła się zastanawiać. – Można by powiedzieć, że jej drugą stroną.

   To mi wyjaśniła. Powinna się zatrudnić jako tłumacz. Robota gwarantowana.

– Aha. – mruknąłem.

– Powstałam z nienawiści, żalu i wszystkich negatywnych emocji, gdy Jenny miała około 16 lat. – zrobiła obrót w miejscu.

   To brzmi jak bardzo kiepski dowcip.

– Powiedzmy, że ci wierzę. Co zrobiłaś tej dziewczynie? – zmieniłem temat.

– Ach to. – na jej twarzy pojawił się rumieniec. – Pobawiłam się z nią – uśmiechnęła się, a w jej oczach błysło szaleństwo.

   Jest dużo gorsza od oryginalnej Ashidy.

– Dlaczego?

– Bo mnie wkurzyła. – odparła niczym małe dziecko.

– I to ma być powód? – prychnąłem.

– Czy ja koniecznie muszę mieć powód? Zrobiłam to i już. Nie zabiłam jej, więc powinieneś się ode mnie odwalić. – zmrużyła oczy.

– Jesteś nienormalna.

– Może. – nawijała kosmyk na palec. – Ale to nie jest twój interes. Chyba, że chcesz zostać moją zabawką. – kolejny raz psychopatyczny uśmiech.

– Nie jestem zainteresowany.

– Wiesz, dlaczego jeszcze tu stoisz? – spytała. – Bo jesteś mi potrzebny.

– Świetny powód, ale w niczym ci nie pomogę. – rozmowa z nią powoli mnie nużyła.

– Och, nie. Po prostu badanie twojej przeszłości jest dla mnie zajęciem. Taki przeganiacz nudy. A jak znikniesz, nie będę miała, co robić. Rozumiesz? Dlatego jeszcze żyjesz. – zauważyła krew na bluzce i zaczęła ją wycierać chusteczką.

– Żyje? – warknąłem. – Nie zdechnę, bo ci się tak podoba! – wrzasnąłem, wyciągając kuczer.

   Spojrzała na mnie spod uniesionych brwi i zaczęła się śmiać. Pusty, szaleńczy śmiech dziwnie brzmiał wśród ciszy, która nas otaczała.

– Jesteś naiwny. – nachyliła mi się do ucha. – Powstałam z jednej konkretnej myśli. – wyszeptała. – ,,Niech wszyscy ludzie zginą!’’. – odsunęła się i wskoczyła na dach.

– Czego chcesz? – wrzasnąłem, wskakując za nią.

– Czego? – zrobiła zaskoczoną minę. – A to nie oczywiste? – uśmiechnęła się szeroko, mrużąc oczy. – Chcę, żebyście zdechli.

   Potem zrobiła piruet na skraju gzymsu i rozpłynęła się w powietrzu, chichocząc piskliwie.

****

Jenny2

 – Irytujący śmieć. – mruknęłam pod nosem, gdy wylądowałam poza miastem.

   Za kogo on się uważa?! Powinien być wdzięczny, że nie podzielił losu tej dziewuchy.

– Idź już sobie. – powiedziała Artemis.

– Widzę, że bardzo się cieszysz na mój widok. – uśmiechnęłam się jadowicie do, jakby nie było, własnego beya.

– Idź już sobie. – powtórzyła. – Niech wraca normalna Jenny, a ty wracaj do swojej ciemności. – powiedziała groźnie.

   Nigdy mnie nie lubiła.

– Dobrze wiesz, czemu się obudziłam. – miko się wzdrygnęła. – Nienawiść nie znika tylko się nasila.

– Twoja. – podkreśliła. – Czemu Jenny umiała zaakceptować śmierć brata, a ty nie? – spytała.

– Nigdy tego nie zaakceptuje! Oni powinni za to zapłacić, zapłacą za to! A wtedy braciszek do mnie wróci! – zaczęłam krzyczeć.

   Artemis westchnęła ciężko.

– Zniknij. – powiedziała cicho. – Po prostu zniknij.

   Zobaczyłam, jak piasek ucieka mi spod stóp i wpadłam do dobrze znanej mi ciemności.

****

Jenny

   Ocknęłam się na pustyni. Widać druga ja wyniosła się z miasta. Artemis pochylała się nade mną z zatroskaną miną.

– Pamiętasz coś? – spytała.

   Pokręciłam głową. Znowu pustka w umyśle. Dzieje się tak za każdym razem, gdy ona się pojawia. Bawi się, potem znika, a ja kompletnie nie pamiętam, co robiłam.

– Mówiła o twoim bracie. – powiedziała miko.

– To jej główny powód życia. – rzekłam, otrzepując ubranie.

– Może gdybyś wyba...– zaczęła Artemis, ale jej przerwałam.

– Nie ma takiej opcji. Nie wybaczę zabójstwa brata. – warknęłam.

– Ale Michael byłby szczęśliwy, gdybyś to zrobiła. – znowu ten sam argument.

– Artemis, nie i koniec. Dotarło? – powiedziałam groźnie, wstając.

   Miko tylko skinęła głową i zniknęła.
   Za chwilę pod bramą powinni się zebrać ci, którzy wygrali eliminacje. Ciekawe czy Demure zdobył bransoletę i czy James utrzymał się w drużynie...
   Schowałam beya, gdy moją głowę przeszył ostry ból i zobaczyłam niewyraźne fragmenty jakiegoś wspomnienia. Śmierć Michaela. Czyli druga ja dalej to roztrząsa. Pozbyłam się obrazów sprzed oczów i wyglądałam chłopaków. Po chwili pojawił się Nil wraz z  Kyoyą. Tategami rzucił mi dziwne spojrzenie i o dziwo się odezwał.

– Od dawna tu siedzisz?

– Nie, niedawno przyszłam. – odparłam.

   Nil zrobił zdumioną minę, że normalnie rozmawiamy, ale się nie odezwał. Pozostała chwila oczekiwania. Kto się dostał? Demure, James, a może ktoś inny?

– Już jestem! – Demure pojawił się przy nas, uśmiechając się przepraszająco.

– Czyli wygrałeś. – uśmiechnęłam się do chłopaka.

   Żal mi trochę Jamesa, ale dobrze, że jednak skład się nie zmienił.

– Chodźcie. – machnął ręką Kyoya. – Przed nami długa droga.

   Zachowuje się dziwnie. Normalnie powiedziałby tylko ,,Idziemy’’ i ruszył przed siebie, a tu proszę taka zmiana. Założyłam płaszcz jak reszta i ruszyliśmy na piaski pustyni. Miałam niepokojące uczucie, że wszystko zaczyna się walić. Najpierw ten tajemniczy chłopak, następnie poznanie mojego sekretu, potem kopia mojej matki, a teraz druga ja. Jeśli tak dalej pójdzie to...

– Nie bujaj w obłokach, tylko patrz pod nogi. – powiedział Demure, gdy byłam o krok od nadepnięcia na skorpiona.

– Ach! Przepraszam, zamyśliłam się. – ruszyliśmy dalej.

   Tategami szedł spory kawałek od nas. Nil chyba rozważał podejście do niego, bo miotał się w dwie strony. To do nas to do Kyoyi.

– Ciesze się, że jesteś. – mruknęłam do afro.

– Dzięki. – podrapał się po szyi i cicho zaśmiał.

– Ej myślicie, że Kyoya wie, gdzie idzie? – podszedł do nas Nil. – Wołam do niego, a on nie odpowiada.

– Czego się spodziewałeś? – wzruszyłam ramionami. – To w końcu przewspaniały Tategami mistrz rozwalania walk drużynowych. – powiedziałam złośliwie.

   Eee czekaj, czekaj. Brakuje mi jednej sylwetki...

– Zapomnieliśmy o Benkei’u! – jęknęłam, łapiąc się za głowę.

   Chłopaki zrobili przerażone miny i na wszelki wypadek policzyli. Brakowało jednej osoby.

– Przybiegnie jutro z samego rana z płaczem. – uznał Nil.

–A potem się na nas wydrze. Tylko Kyoyi da spokój. – dodałam.
– O ile się zorientował, że to koniec eliminacji. – powiedział Demure.

– Czyli mamy spokój. – uśmiechnął się Nairu.

****

   James stał na szczycie wysokiego urwiska. Wiatr szarpał jego bezrękawnik, a błękitne oczy chłopaka ciskały pioruny.

– To jeszcze nie koniec. – spostrzegł cztery postacie w płaszczach na pustyni. – Obiecuje wam to. – zacisnął pięści.
   Przysięgał, że będą mieli cholerną niespodziankę...

~~~~~~~~~~~

Jenny: Kouen(postać z Magi) wszyscy uważają,że wariuje. Ty też tak sądzisz? :(

Kouen: Kim jesteś? O.O

Jenny: Czyli nie ^^ *przerzuca Kouen'a przez ramię* Odtąd jest mój!

Kouen: Mam coś do powiedzenia w tej sprawie?

Jenny: Nie ^^

Izumi: Porywanie bishów surowo zabronione!

Jenny: Zasady są po to żeby je łamać.