Rozdział 9: Martwi wracają do żywych

   Ja wiem, że powinnam okazywać jakiś tam szacunek starszym ode mnie. Ale temu debilowi Victorowi się nie da! Chciałam się upewnić, czy aby na pewno przyprowadził ze sobą tę osobę, o której myślę, a tu dupa blada! Zanim zdążyłam się obrócić, wielki pan Tsukiwa przeniósł mnie do jego siedziby. A teraz siedzę w jego pokoju do rozmów i czekam, aż łaskawie przyjdzie z tą cholerną kawą. Po chwili, która mi się wydawała godziną, wbił z dwiema filiżankami. Jedną położył przede mną, a potem usiadł naprzeciwko.

– To co robimy? – spytałam bez ogródek, biorąc łyk.

   Tak, mówię do niego na "ty",  mimo że jest władcą. Wynika to głównie z tego, że zajmował się mną kiedyś i jest dla mnie praktycznie jak wujek. U rodzeństwa Terada jest podobnie.

– Najpierw chcę wiedzieć, czemu im to powiedziałaś. – splótł palce i oparł o nie brodę.

   W skrócie opowiedziałam mu całą fascynującą historię.

– Rozumiem. – wziął mały mikrofonik do ręki. – Wyślijcie Roliniego do Tokio. Ma szukać chłopaka z niebieskimi włosami, worami pod oczami, około 190 wzrostu. – odłożył urządzenie i głośno westchnął.

– Nie znajdziecie go. – kręciłam filiżanką.

– Powiedz mi jedno. Czemu zawsze musisz się wplątywać w takie idiotyczne sytuacje? – przejechał sobie ręką po twarzy.

– Co ja jestem wróżka? Nie mam zielonego pojęcia. – wzruszyłam ramionami. – W każdym razie – kolejny łyk. – mogę zobaczyć kogo ze sobą przyprowadziłeś?

– Nie ma mowy – uśmiechnął się niewinnie jak małe dziecko.

   Doprowadza mnie do szału...

– Viiictor. – zmrużyłam oczy. – Nie denerwuj mnie.

– Hai, hai. Najpierw spokojnie porozmawiamy, o tym co ci na mózg padło, że powiedziałaś swój sekret tym ludziom. – mówił to spokojnym tonem, ale jego oczy ciskały błyskawice.

– Już ci tłumaczyłam. – oparłam nogi o stolik.

   Zapowiada się dłuuuga dyskusja.

– Trzeba było się do nas zgłosić, szukać gościa, nie wiem uciec z kraju! – wstał i zaczął przechadzać się po pokoju.

– Nie ucieknę z podkulonym ogonem z powodu jakiegoś dzieciaka.

– Który wie, że jesteś demonem! – niemal wykrzyczał te słowa.

– Ale teraz, kiedy się przebudziłam, będę mogła go dorwać i zabić! – zauważyłam.

– Nie jestem taki pewien. – znów sięgnął po mikrofon. – Jakieś postępy?

– Żadnych. Szefuniu jest sens przejmowania się tym? – odparł wesoło Rolini.

– Po pierwsze nie szefuniu tylko Victor, a po drugie tak jest w tym sens, Kaito. – warknął Victor.

– Nie denerwuj się tak, bo złość piękności szkodzi. – mruknęłam, patrząc na niego spode łba.

– Przecież wystarczy usunąć mu pamięć i będzie cacy – Kaito jest chyba jakimś głosem rozsądku w tym wariatkowie.

- Nie. Musimy się koniecznie dowiedzieć, skąd miał informacje o Jennifer – nie czekając na odpowiedź, rozłączył się.

– Victor zbytnio panikujesz.

– Ty też spanikowałaś, skoro się ujawniłaś. – uśmiechnął się złośliwie.

   Szlag, nie mam na to żadnej riposty. Dopiłam kawę.

– To mogę w końcu iść zobaczyć tą osobę?

– Nie.

   Już miałam zamiar wywalić drzwi z zawiasów, gdy do środka wparowała Harumi.

 – Tu jesteś! Wszędzie cię szukałam! – krzyknęła na mój widok. – Kimiko mówi, że jak zaraz nie do niej nie przyjdziesz, to będziesz spał na dworze. – zwróciła się do Victora.

– Mój kwiatuszek się zdenerwował. – mruknął pod nosem i popędził gdzieś korytarzem.

– Życie mi ratujesz. Myślałam, że będę musiała walczyć z mistrzuniem. – wyszczerzyłam się do Haru, gdy szłyśmy korytarzem.

– Jestem niezawodna. – skinęła głową z zadowoleniem.

– A gdzie tak właściwie idziemy? – nie przypominałam sobie tej części zamku, a przebywałam tu od dziesiątego roku życia.

– Zobaczysz. – odparła z tajemniczym uśmiechem.

   Co to będzie? Impreza, cios w mordę czy kolejna wystawa broni?

– Jesteśmy! – krzyknęła Harumi, wpychając mnie do ciemnego pomieszczenia.

– Piwnica? W Trynkiewicza się bawisz czy co? – odwróciłam się do niej. – Haru? – spytałam, gdy zauważyłam, że zniknęła.

   Coś zimnego dotknęło mojej szyi. Brrr. Wymierzyłam w kierunku, gdzie przypuszczalnie to coś stało, salwę ciosów. Jednak zamiast ciała poczułam powietrze.

– Utrapienie. – burknęłam, zmieniając się w demona.

   W tym samym momencie ktoś włączył światło. Lekko mnie oślepiło, co skwitowałam cichym sykiem.

– Co ty wąż jesteś? – spytał mnie rozbawiony męski głos.

   Niemożliwe. Przecież on zginął dwa lata temu...

– Patrick! – krzyknęłam, rzucając się na szyję chłopakowi, który podobno był martwy. Ciągle miał rozczochrane włosy w kolorze mlecznej czekolady oraz miętowy kolor oczu.

– Cześć, młoda. Wróciłem. – poklepał mnie po głowie.

– Krhm.- chrząknął ktoś

– A raczej wróciliśmy. – poprawił się Patrick.

   Puściłam chłopaka i spojrzałam w kierunku, skąd dobiegał głos. Otworzyłam usta i zastygłam w bezruchu. W zmartwychwstanie Patricka jeszcze uwierzę, ale jakim cudem ona żyje?!

– Co taka zaskoczona? Koniec końców mam w sobie trochę demonicznej krwi. – dziewczyna oderwała się od ściany, podeszła do stolika z różnymi napojami oraz przekąskami i nalała sobie sok porzeczkowy. Miała długie blond włosy kręcące się przy końcówkach oraz dwukolorowe tęczówki. Prawe oko było barwy zielonej, a lewe błękitnej.

– Wiesz, Alice, widziałam twoje martwe ciało, więc mi się nie dziw. – uśmiechnęłam się szeroko.

– Jasne, jasne. Wierzę ci. – uniosła brwi do góry.

   To by było całkiem miłe spotkanie po latach, ale, jak to w moim życiu bywa, ktoś musiał to zepsuć. Do piwnicy wtargnął nikt inny jak Tategami.

– Ashida! – ryknął wściekle jak jakiś zwierz.

– Znowu ty?  – jęknęłam z niedowierzaniem.

   A miałam nadzieję na przyjemny dzień. Dzięki ci losie!

– To my się ulatniamy, a wy sobie pogadajcie. – oświadczyła Harumi i teleportowała gdzieś całą ekipę.

   Nie ma to jak wsparcie...

– Dalej masz zamiar mnie zamordować? – mruknęłam do Kyoyi.

– Nie. Oni chcą z tobą gadać. – warknął. – Chodź. – dodał i wyszedł z pokoju.

   Z niechęcią powlokłam się za nim. Myślałam, że raczej nie będą chcieli mnie widzieć na oczy. Weszliśmy do przytulnego saloniku. Na środku stał granatowy fotel, który był otoczona przez trzy białe dwuosobowe kanapki. Już chyba znam swoje miejsce. Wild Fang i dziewczyny rozsiedli się wygodnie. Chłopaki byli lekko bladzi, ale spokojni, Madoka rzucała nerwowe spojrzenia na boki, a Hikaru dygotała, jakby w pomieszczeniu było -20 stopni. Przewróciłam oczami i usiadłam na fotelu. Przesłuchanie sobie urządzili.

– Więc? – zaczęłam, zakładając nogę na nogę.

– Nic nam do tego czym jesteś, ale chcemy, żebyś odpowiedziała nam na kilka pytań. – Nil przejął rolę lidera.

– Proszę bardzo. – odparłam lekko znudzona.

– Czemu mimo wszystko nie rozbiłaś legendarnych? – spytał.

   Spodziewałam się tego.

– Byliście zbyt uparci. Nieważne, co robiłam, wy ciągle szliście na przód. Koniec końców zostałam postawiona pod ścianą. Albo pozwolę wam walczyć, albo będę musiała się was pozbyć. Wybrałam pierwszą opcję – odparłam, a Kyoya zmierzył mnie wściekłym spojrzeniem. W odpowiedzi pokazałam mu język.

– Okej. – Nilowi zabrakło tylko notesu by mógł notować odpowiedzi. – Dlaczego żyjesz w ludzkim świecie?

– Krążę między obydwoma. – wzruszyłam ramionami. – Życie tu jest takimi jakby wakacjami.

   Czuję się jak kretynka. Wpatrują się we mnie jak w wyjątkowe zwierzątko. Nie lubię tego.

– Dalej bawicie się w detektywów czy mogę już iść?

– Jeszcze kilka pytań – Ugh. – Używasz mrocznej mocy?

– A skąd ci to wpadło do głowy? – parsknęłam.

– Wiesz, jak się przemieniłaś, otaczała cię ciemna aura, więc pomyśleliśmy, że jesteś nią opętana. – do rozmowy wtrącił się Demure.

– Nie jestem. Mroczna moc, którą wytwarza Drago, może opętać tylko ludzi posiadających mrok w sercu. Ja używam czystej ciemności. Rozumiecie? – pokiwali głowami. – No dobrze. To teraz ostatnie pytanie. – powiedziałam, bawiąc się włosami.

– Więc... – tym razem to był Kyoya. – brałaś udział lub byłaś kiedykolwiek na trybunach podczas Bitwy Bleyderów? – spytał, wpatrując się we mnie uważnie.

– Byłam, a co? – odparłam szczerze zaskoczona.

   Czyli jednak mnie pamięta.

– Nic, nic. – mruknął.

– Czyli koniec przesłuchania. – wstałam i przeciągnęłam się.

   Teraz czas na poszukiwania tych bawołów.

– Mogę się zapytać o coś jeszcze? – Madoka niepewnie podeszła do mnie.

– Pewnie. Co chcesz wiedzieć?

– Czy...my...zapomnimy, o tym kim jesteś i co się stało?

– Aaa. Jeśli zaakceptujecie fakt, że jestem demonem i nie będziecie o tym paplać to nie. Wybór należy do was. Sayonara. – machnęłam im ręką i przeniosłam się do sali tronowej.

   Bałwanów tam nie było, więc pewnie są na ziemi, ale to nie jest cel mojej wizyty. Jak na zawołanie z bocznych drzwi wyszła wysoka demonica ubrana w czarne kimono z wyhaftowanymi białymi kwiatami lilii. Miała proste krucze włosy, które opadały jej na plecy.

– Gdzie się chowasz,Victorze?! – wrzasnęła.

– Ohayo, Kimiko. – podleciałam do niej.

   Zamrugała kilka razy, jakby mnie nie poznawała.

– Ooo to ty Jennifer! Jak ty wyrosłaś! – klasnęła z zachwytem.

– Nie widziałyśmy się miesiąc...– westchnęłam. Kimiko i jej tendencja do zachowywania się jak typowa ciotka.

– Naprawdę? A ja ciągle pamiętam, jak miałaś 10 lat i.. 

–  Nie mam na to czasu, - przerwałam jej. – Gdzie jest Victor?

– Aaa. – jej twarz spochmurniała. - Też szukam tego pajaca.

– Kruszynko moja! – głównym wejściem wpadł wyżej wspomniany baran.

– Victor, wytłumacz mi, gdzie byłeś trzy dni temu. – rozkazała Kimiko.

   Brakowało tylko jej legendarnego wałka, a poczułabym, jakbym znowu siedziała u nich w domu i oglądała ich kłótnię.

– To nie czas na takie sprawy. – klasnął. – Szczególnie przy dziecku. – spojrzał na mnie wymownie.

– To ty jedyny zachowujesz się tu jak dziecko. – warknęłam.

   Przewrócił oczami.

– Czego chcesz? – łaskawie się spytał.

– Jakim cudem Alice i Patrick żyją? Na własne oczy widziałam ich śmierć!

– Widzisz – zasępił się. – Znaleźliśmy ich kilka dni temu w górach na Terenach Porzuconych. Nie pamiętali, jakim cudem się tam dostali ani kto ich wtedy uratował. Mieli ślady poparzeń, jakby ta cała tragedia zdarzyła się niedawno, a nie dwa lata temu.

– Rozumiem. – lekko oszołomiona usiadłam na marmurowej podłodze.

   Cieszę się, że przeżyli, ale coś tu nie gra. Jak pół-demon i demon mogły przeżyć przebicie serca?! Podmienili ich czy co?

– Wracaj do domu. – oświadczył sucho Victor.

– A co z ludźmi?

– Odeślę ich później. Nie wtrącaj się.

– Victor! Bądź milszy! – jego żona niebezpiecznie zmrużyła powieki.

– Dla ciebie wszystko, kwiatuszku. – uśmiechnął się i teleportował mnie.

   Wylądowałam na Izumim, który właśnie najspokojniej w świecie jadł sobie mój jogurt!

– Nic nie dostaniesz. – odsunął pojemnik z zasięgu moich rąk.

– Odkupisz mi go. – zlazłam z niego i zsunęłam się na podłogę.

– Ej teraz ogarnąłem, że wreszcie nie będę jedynym facetem w drużynie! – krzyknął szczęśliwy Izumi.

   Oparł jedną nogę o stolik, a rękę z łyżeczką uniósł do góry na znak zwycięstwa.

– Przecież Patrick to taka prawie dziewczynka. – powiedziała Alice, szturchając chłopaka.

– A ty to prawie chłopak. – odgryzł się. – Gdzie jest Yuka? – rozejrzał się po mieszkaniu.

– Tu jestem! – krzyknęła różowowłosa, przekładając nogę nad balustradą.

– Bawisz się w Izumiego? – spytałam, próbując wyrwać rudemu jogurt.

– Nie miałam innego wyjścia. Bo ktoś –  tu spojrzała na mnie wymownie. – nie otwierał drzwi.

– Jestem niewinna! Dopiero przybyłam. To tych pajaców wina. – wskazałam na resztę towarzystwa.

– To ty jesteś właścicielką mieszkania. – wtrąciła Harumi ze złośliwym uśmieszkiem.

– Przebywasz tu częściej ode mnie. – burknęłam.

   Podczas gdy Yuka witała się z blondynką i brunetem, wyszłam na balkon.

– Co się stało? – koło mnie pojawiła się dusza mego beya, Artemis.

– Nic. – otuliłam się ramionami, bo było wyjątkowo zimno.

– Myślisz o Michaelu, prawda? – czytała mi w myślach.

– Taa. – oparłam się o balustradę.

– To był wspaniały chłopak, ale niestety nie cofniemy przeszłości – westchnęła, opierając topór o ramię.

– Wiem. – spojrzałam na dół.

– Są ważniejsze sprawy. – spoważniała.

– Jakie?

– Nie wydaje ci się to dziwne, że w przeciągu tygodnia ludzie poznali twoją tajemnicę, tamci rzekomo martwi powrócili i jakiś chłopak poznał twój sekret? – spytała.

– Póki nie odnajdę tego chłopaka, niczego się nie dowiem. – odparłam.

– Bądź ostrożna, Jenny. – powiedziała i powróciła do beya.

   Jej słowa mnie zaniepokoiły, bo zawsze je wypowiadała, kiedy miało zdarzyć się coś złego.

Rozdział może trochę nudnawy ale takie rozdziały też muszą być,nie? :D

Jenny: Oddawaj mi ten jogurt!

Izumi: Odmawiam!

Jenny: Izuuumi *mroczna aura*

Izumi: *wbiega do szafy*

Alice: Nic się nie zmieniliście

Jenny: I vice versa