Rozdział 14: Blue Lagoon

   Wyobraźcie sobie taką sytuację. Wchodzicie do obcego pokoju i widzicie takie coś: Dziewczyna z narysowanym trzecim okiem na czole, groźnie wymachuje lampą nocną i wazonem pełnym wody. Gościu w afro jest dosłownie duszony przez faceta w dziwacznej masce, który drze się na pół miasta. Zielonowłosy chłopak ma wszystko tam, gdzie słońce nie dochodzi i tylko się przygląda temu ze znudzeniem. A na końcu z łazienki wypada szatyn z rudą grzywką, który ma narysowane wąsy i okularki. Zaczyna krzyczeć na zamaskowanego. A żeby było ciekawiej, nagle pojawia się fioletowa kobieta z toporem. Jak myślicie, co to jest? Kłótnia wczorajszych imprezowiczów, a może zwyczajna rozmowa przyjaciół? Nie, to tylko drużyna Wild Fang dyskutuje o strategii.

– Benkei! Czym mi to namalowałeś?! – dziewczyna postukała palcem w czoło.

– Ja nic nie zrobiłem. – odparł Hawana z miną niewiniątka.

– Takie kity to Kyoyi wciskaj. Kiedy się obudziłam, stałeś nade mną z pisakiem czy tam markerem. – posłała mu mordercze spojrzenie.

– Och no dooobra. Niezmywalnym markerem.

– Mi też?! – wydarł się Nil.

– Yhy.

– Jak mamy się pokazać z tym na stadionie?! – wrzasnął rozjuszony Nil.

– Mi tam to nie przeszkadza. – wzruszyła ramionami Jenny. – Zasłoni się włosami i cacy.

– Będziesz paradowała z trzecim okiem? – parsknął Kyoya.

– Mówiłam, że włosami zasłonię.

– A potem co? Skórę sobie zdrapiesz?

– Zmyję.

– Przecież jest niezmywalny.

– To zwykły pic na wodę. – machnęła lekceważąco ręką.

– Ja nie mam tyle szczęścia, bo Benkei wolał narysować mi to w najbardziej widocznych miejscach. – wycedził Nairu i niebezpiecznie zmrużył oczy.

– Na pewno da się to zmyć. – Benkei lekko się przeraził wybuchem, jakby nie patrzeć, zawsze spokojnego chłopaka.

– Módl się by tak było. – Nil zamknął się w łazience.

– Więc – Demur wreszcie został puszczony i mógł się odezwać. – może coś ustalimy?

– Próbujemy to zrobić od 3 godzin. – mruknął Kyoya.

– A mogłam spać przez ten czas. – jęknęła Jenny.

– Wiecie – Demure zerknęła na zegarek. – mamy 20 minut.

– Świetnie. Wspaniale. – Tategami wstał i ruszył do wyjścia. – Idziemy. – w tym momencie dostał drzwiami.

– Benkei zamorduje cię! O...sorry Kyoya. – Nile niemal nadepnął na lidera.

– Nie schodzi? – jęknął Hawana.

– A jak myślisz? – Nairu wyszedł za Kyoyą, który zdążył wstać i popędzić na stadion.

– Od początku idzie nam źle. – powiedział Demure.

– To żadna nowość. – skwitowała Jenny, chowając pod włosami rysunek.

*****

   Jakim cudem wtedy dotarliśmy na stadion na czas, dalej jest dla mnie zagadką. Wpadliśmy 5 minut przed oficjalnym początkiem. Przeciwna drużyna już czekała na swojej platformie.

– Udało się. – wydusił Benkei opadając ciężko na kanapę.

– To kto pierwszy? Ja czy ty? – zwróciłam się do Nila.

   Już chciał odpowiedzieć, gdy z rzędów rozległy się chichoty. No tak. Okularki i wąsy nie wyglądały za inteligentnie. Nil westchnął ciężko.

– Papier, kamień, nożyce. – stwierdził.

   Po szóstej remisowej rundzie porzuciliśmy ten pomysł.

– Ej mamy minutę. – zauważył Demure.

   Komentator już zajął swoje miejsce.

– Witam wszystkich! – uśmiechnął się radośnie i pomachał. – Rozpoczynamy pierwszą rundę między afrykańską drużyną Wild Fang. – w tym momencie na monitorze za nim wyświetliło się nasze zdjęcie, a widownia rozbrzmiała oklaskami. – A drużyną Blue Lagoon! – identyczna sytuacja.

– Idzie Nil. – zadecydował Kyoya.

   Miałam ochotę się z nim posprzeczać, ale nie mieliśmy czasu.

– Więc pierwsza walka odbędzie pomiędzy Nilem Nairu a Javierem Madera! – ogłosił komentator.

   Nairu zdecydowanym krokiem ruszył na arenę. Z widowni dobiegały coraz głośniejsze krzyki i śmiechy.

– Ej Nairu! – wrzasnął ktoś. – Masz coś na twarzy!

– Ale ty jesteś spostrzegawczy! – wrzasnęłam, sadowiąc się na barierce.–- Czy mnie oczy nie mylą czy zawodnik afrykański ma wąsy? – komentator niemal wypadł ze swojego miejsca. Widziałam w jego oczach czystą złośliwość.

– Może tak zaczniemy, co? – krzyknęłam do niego, co Kyoya skwitował ostrzegawczym sykiem.

– Nie prowokuj go.

– Och, błagam. – przewróciłam oczami. – Nie mam zamiaru kisić się tu cały dzień.

– Normalnie rozmawiacie. – szepnęła do mnie zdumiona Artemis. – Cuda się zdarzają.

   Moją odpowiedź zagłuszyło odliczanie. Skupiłam się na przeciwniku. Był wysoki i dobrze zbudowany. Ubrany w skórzany bezrękawnik i bluzkę bez rękawów. Miał czarne włosy, piwne oczy oraz ciemną karnację. Jego bey jest chyba typem ofensywnym.

– Horus! – ryknął Nil i pojawiła się dusza jego beya.

   Horuseus zaatakował swoją włócznią. Przeciwnik zgrabnie uniknął większości ciosów, ale ostatni wybił go na krawędź areny.

– Nieźle. – powiedział Javer.

   Nairu nie wdawał się w nim w rozmowę. Beye przez chwilę się ścierały. Walka była wyrównana. Przypomniały mi się komentarze Masamune np ,,Dawaj piaskowy dziadku!’’. Szkoda, że go tu nie ma. Komentator niemal się nie odzywał, tylko zerkał z uśmieszkiem pełnym politowania to na Nila to na nas. Chętnie bym tam podleciała i mu dała po mordzie.

– Golia! Tajfun wściekłości! – ryknął nagle Javer.

   Arenę w całości zakryła woda, po której sunęły wielkie fale. Horuseus obijał się między nimi.

– Nie ze mną te numery! Mistyczny krąg! – Nil uniósł rękę do góry.

   Złote oślepiające światło wydobyło się spod tafli wody. Buchnęło i poleciała chmura dymu. Usłyszałam dźwięk beya wbijającego się w ścianę. Jednak nic nie mogłam zobaczyć. Kto wygrał?  Kiedy pył wreszcie opadł, zobaczyłam Horuseusa wbitego tuż koło głowy przerażonego komentatora.

– Mistyczny krąg p-przegrał...? – jęknął z niedowierzaniem Benkei.

   Javer zadowolony złapał beya. Koledzy z jego drużyny krzyknęli coś do niego. Ten w odpowiedzi pokazał kciuk uniesiony do góry. Kakeru wyszczerzył do mnie zęby. Odwzajemniłam gest.

– Nie łam się stary! – Benkei klepnął Nila mocno w plecy. – Pierwszy raz przegrałeś!

– Kiedyś musiał być ten pierwszy raz. – dodał Demure.

– Ale Kyoya- san teraz wyrówna! – Hawana zaryczał jak byk.

   Czyli zawalczę jako trzecia. Spoko. Kakeru czekaj na mnie.

– Jennifer teraz ty. – powiedział niespodziewanie Tategami.

– Że słucham? – odwróciłam do niego głowę. – Przecież zawsze ty walczysz jako drugi!

– Nie gadaj, tylko ruszaj! – warknął, a mnie oświeciło.

   Chciał walczyć z Kakeru. Tylko czemu? W sumie to może być ciekawe. Walka rodzeństwa.

– Znaj łaskę pana. – zeskoczyłam na ziemię.

   Włosy pięknie ukrywały mój rysunek, więc komentator nie miał się do czego przyczepić. Ogłosił tylko, kto z kim walczy. Moim przeciwnikiem okazał się ten różowowłosy gościu z wczoraj, Jordan o skomplikowanym nazwisku.

– Znowu się spotykamy. – załadował beya.

– Jak widać. – przeczekałam cierpliwie odliczanie i wystrzeliłam Artemis.

   Miko od razu pojawiła się. Podobnie jak ja była ciekawa walki Kyoya vs Kakeru. Zamachnęła się toporem ale Beold (bey Jordana) zrobił unik i zaatakował kulami ognia. W powietrzu co chwilę latał ogień lub topór.

– Koniec tej zabawy. – mruknęłam. – Przekleństwo nocy!

   Artemis schowała topór do specjalnego pokrowca. Jej włosy zaczęły się unosić do góry, a na rękach pojawiły niebieskie znaki. Poświata wokół niej zrobiła się czarna jak noc. Krzyknęła coś w niezrozumiałym języku, a z poświaty uformowały się miliony rąk, które zaatakowały Beolda.

– O co to, to nie! – krzyknął Jordan. – Rozżarzone uderzenie!

   Jego bey zapłonął ogniem i zaczął ciskać w ręce ognistymi jęzorami. Beye zderzyły się. Podmuch rozwiał mi włosy i przez ułamek sekundy trzecie oko ujrzało światło dzienne. Szybko zakryłam je, kiedy wiatr ustał. Beold poszybował i wylądował za areną.

– Wygrałam. – złapałam Artemis i szybko wróciłam na swoje miejsce.

– Nawet było ciekawie. – powiedziała miko.

   To był jeden z największych komplementów. Mówiła tak jedynie po walkach z naprawdę potężnymi przeciwnikami. Komentator zmierzył mnie zdumionym spojrzeniem, jakby dziwił się, że mam tyle mocy.

– On chyba myślała, że jestem słaba. – zrobiłam obrażoną minę.

– Z twoim wyglądem trudno trochę...eee. – zaczął Benkei.

– No co? – pogoniłam go.

– Uważać cię za groźną. – dokończył.

   No w sumie. Kto by się bał szczupłej dziewczyny 173 wzrostu? Ale uważanie mnie za słabą to już przesada.

– To następnym razem wyjdę jako demon. – oznajmiłam.

– Victor cię zje. – mruknęła Artemis.

   Kyoya wyglądał na dziwnie spiętego. Oczy utkwił w arenie, jakby tylko czekał, aż rozpocznie się walka. Kakeru uśmiechał się kpiąco.

– Trzecia bitwa! Kyoya Tategami vs Kakeru Adorno!

   Ta zmiana nazwiska była potrzebna Kakeru jak dziura w moście. Na pierwszy rzut oka widać, że są spokrewnieni! Przez trybuny przebiegł pomruk zdziwienia, gdy bracia stanęli naprzeciwko siebie. W oczach Kakeru była czysta... pogarda? Nienawiść? Złość?

– No proszę, proszę. – szepnął  do siebie komentator, ale miałam wyczulony słuch i to usłyszałam.

   Spojrzałam na widownię i osłupiałam. W piątym rzędzie siedziała kobieta z różowymi włosami i niebieskimi oczami dziwnie mi znanymi. Wpatrywała się z niepokojem to w Kakeru to w Kyoyę. Nie miałam żadnych wątpliwości. To była Satomi Tategami.

`~~~~

Dumdumdum! Niespodziewany zwrot akcji! Szykuje się walka braci ^^

Jenny: *próbuje zmyć rysunek* To jest serio niezmywalne O.O

Benkei: *ucieka przed wściekłym Nilem* Mówiłem.

Kyoya: *jako jedyny siedzi spokojnie*

Ja: Rozdział nie za długi ale cóż. 

Jenny: A i tak waliłaś głową w stolik gdy go pisałaś :D

Ja: To była bardzo potrzebna uwaga.

Jenny: Wiem.