Rozdział 15: Czyli trochę o rodzinnych kłótniach i wyczynach w kuchni.

   Znacie to uczucie, gdy każdym fragmentem ciała czujecie wiszącą w powietrzu żądzę krwi? Właśnie coś takiego czułam. Ta żądza biła do braci. Widzowie zaprzestali jakichkolwiek komentarzy czy okrzyków. Nad stadionem unosiła się ciężka, pełna oczekiwania cisza. Satomi zacisnęła mocno usta, jakby powstrzymywała się od krzyku bądź płaczu. Łaskawy pan komentator postanowił wreszcie rozpocząć.

– Więc zacznijmy trzecią rundę! 3! – podniósł rękę do góry.

– Darujmy to sobie. – przerwał mu Kakeru.

– Słucham? – komentator się oburzył.

– Nie wtrącaj się, koleś. – warknął Kyoya.

– To nasza walka. – dodał Kakeru.

   Komentator posłusznie zamilkł. Bracia bez zbędnego odliczania wypuścili beye.

– Zniszcz go, Chimera!

   Lion starł się z Chimerą. Nad areną zawirowała chmura pyłu.

– Jednak masz jeszcze odwagę by ze mną walczyć. – Kakeru uśmiechnął się pogardliwie.

– Tu się walczy, nie gada! – odparł zimno Tategami.

– Czyżbyś się bał rozmowy?

   Kakeru zmienił się. Przestał być wesołym nastolatkiem. Teraz przypominał swojego brata.

– Nawet nie zaprzeczysz? Co, tchórzu?! Mam nadzieję, że świetnie się bawiłeś, podczas gdy my...– gwałtownie urwał, kiedy Chimera została odepchnięta.

– Nie nazywaj mnie tchórzem. – syknął Kyoya.

– Bo co? – Lion i Chimera znów się zderzyły. – Może nie mam racji? – zimna nienawiść w oczach.

– Kyoya- san jest najlepszy! – ryknął Benkei, łapiąc Demura za szyję.

– Używaj dezodorantu! – jęknął chłopak.

   Kakeru tylko omiótł Hawanę wzrokiem i z powrotem spojrzał na brata.

– Nawet masz wiernego wyznawcę. – powiedział drwiąco.

– Zamknij się dzieciaku! – wrzasnął Kyoya, tracąc nad sobą panowanie.

   Sprawy rodzinne swoją drogą, ale jak przegra, to go utopię w Nilu. Ten idiota nie zwracał uwagi na Liona, który miał mały problem z nieustannie atakującą z różnych stron Chimerą.

– Weź się w garść glonie, bo cię utopię! – krzyknęłam.

   Na twarzy Kakeru pojawiło się rozbawienie, jednak szybko się go pozbył i przybrał zaciętą minę. Kyoya obdarzył mnie wściekłym spojrzeniem, ale wreszcie skupił się na walce. Teraz Lion górował. Spychał Chimerę w krawędź areny i wytworzył potężne tornado.

– Naprawdę potrzebujesz zachęty by walczyć? – zaśmiał się chłodno młodszy Tategami.

   Brak odpowiedzi. Zerknęłam na Satomi. Miała rozszerzone oczy i była blada jak kartka papieru. Paznokcie wbijała sobie w policzki. Doobra. Dwaj bracia się nienawidzą, a ich matka jest spanikowana. Nie mam zielonego pojęcia, co się między nimi wydarzyło, lecz wygląda na coś poważnego. Dręczyło mnie jedne pytanie. Czemu Kyoya miał minę, jakby chciał stąd zwiać?

– Wiesz, może ma uczucia. – zasugerowała Artemis.

– Jakoś ciężko mi w to uwierzyć.

– Ale musisz.

– Koniec tej zabawy. – odezwał się Kakeru. – Chimera!

   Pojawiła się dusza beya. Skrzyżowanie węża ze smokiem. Pokrywały ją złote łuski. Trzasnęła Liona igłą, która miała na końcu ogona, dzięki czemu rozerwała tornado. Kyoya zaklął, po czym wykonał odwrotne tornado.

– Pokażę ci. – szepnął cicho Kakeru. – Jak to jest wszystko stracić.

   Chimera oplotła się wokół Liona i zatopiła kły w jego szyi. Lew szarpnął się wściekle, próbując ją zepchnąć a gdy się nie udało ugryzł ją w ogon. Beye szarpały się wściekle, nie zwracając uwagi na swoich bleyderów. W końcu Lion użył swojego specjalnego ataku. Chimera odskoczyła i czekała cierpliwie na rozwój wydarzeń. Nagle zapłonęła zielonym światłem. Kakeru uśmiechnął się pod nosem. Zielone światło uformowało się w kształt włóczni. Huknęło. Niektórzy widzowie pochowali się pod fotele. Potem oślepiła wszystkich  jasność bijąca z areny. Ciągle nic nie widząc, usłyszałam cichy szloch. Czyżby Satomi?

– Kyoya-san! Kyoooya-san! – darł się w kółko Benkei.

   Wrzask, dźwięk łamania się czegoś i jakiś niezrozumiały okrzyk komentatora. Wtem wszystko wróciło do normy. No prawie. Arena była niemal doszczętnie zniszczona. Lion ostatkiem sił kręcił się na jednej z krawędzi. Chimera była wbita w ścianę stadionu. Nigdzie nie widziałam Kakeru i Kyoyi. Próbowałam dostrzec zieloną grzywę wśród gruzów. Bezskutecznie.

– Kyoya! – Nil wraz z Benkeiem zbiegli na dół i zaczęli poszukiwania Tategamiego.

   To samo zrobili przeciwnicy. Ja i Demure nawet nie drgnęliśmy. Ja byłam zbyt skupiona na Satomi, a Demure zszokowany. Matka Tategamich wychylała się, patrząc z przerażeniem na szczątki areny. Mało brakowało by wypadła.

– Dzwońcie po pogotowie! – krzyknęła do oniemiałego komentatora.

   Miała ładny, melodyjny głos. Mimo wyraźnego przerażenia mówiła wyraźnie i bez zająknięcia. Na początku wydawała mi się zwykłą, znerwicowaną kobietą, ale teraz widzę w niej coś innego, taką dumną postawę, która bije od królowych. Komentator szybko dla formalności ogłosił, że wygrał Kyoya i zbiegł ze stanowiska z telefonem. Satomi przeskoczyła przez fotele i wylądowała na arenie. Widzowie wybiegali, robili zdjęcia, komentowali. Nieliczni dzwonili po karetkę. Benkei odwalał wszystkie gruzy i rozpaczliwie nawoływał Kyoyę. Gdyby nie było by tu tych ludzi, bez problemu oczyściłabym arenę. Nagle spod szczeliny wyczołgał się umorusany Kakeru. Chwiejnie wstał. Koledzy natychmiast się na niego rzucili i zwalili go z nóg.

– Może byś nam pomogła?! – wrzasnął wściekły Benkei.

– Nie drzyj się tak. – oparłam się o barierkę. – Kto jak kto, ale on póki nie wygra z Gingą, to nie zdechnie. – jak na zawołanie jeden z gruzów przetoczył się, a zza niego wyszedł Kyoya. Poza faktem, że leciała mu krew z ramienia i był cały z pyłu to wyglądał jak zawsze. – Mówiłam. – powiedziałam, a Benkei rzucił się na lidera.

   Satomi odetchnęła i usiadła na ziemię.

– Mamo! – krzyknął Kakeru. – Co ty tu robisz?! – podbiegł do rodzicielki.

   Satomi zaczęła coś cicho mówić, rzucając co chwilę spojrzenia na swojego starszego syna. Kyoya miał ją gdzieś. Przywołał beya, nieco się otrzepał i ruszył do wyjścia. Rozległ się dźwięk syren, po czym pojawili się ratownicy z noszami. Chwycili Kyoyę pod pachy i mimo jego protestów zawlekli do karetki. Brakowało tylko kaftana bezpieczeństwa, a można by pomyśleć, że wreszcie ktoś powiadomił psychiatryk o istnieniu narwańca. Kakeru bez słowa zgodził się opatrzyć. Benkei wyglądał, jakby właśnie dostał olbrzymiego hamburgera za darmo i popędził wraz z Demurem by towarzyszyć Tategamiemu. Oderwałam się od barierki i ruszyłam do wyjścia.

– Przepraszam. – usłyszałam za plecami. – Ale czy mogłabyś się odwrócić?

   Okej, to dość dziwna prośba. Zerknęłam do tyłu i zobaczyłam Satomi.

– O co chodzi? – zrobiłam, o co poprosiła.

   Omiotła mnie uważnym spojrzeniem, a w jej oczach pojawił się strach, który po sekundzie znikł.

– Musiało mi się wydawać. – powiedziała bardziej do siebie.

   Uniosłam brwi do góry, ale nie skomentowałam tego.

– Dlaczego oni się tak nienawidzą? – wypaliłam, zanim pomyślałam.

– Oni?...A, masz na myśli Kakeru i Kyoyę? Nie, oni się bardzo lubią, tylko...- zacięła się.

– Tak się lubią, że aż prawie się pozabijali. – mruknęłam.

– Jenny, proszę, nie wtrącaj się. – Kakeru wybawił matkę od odpowiedzi.

– Chce wiedzieć. – splotłam ręce.

– Ale nie możesz. – powiedział głosem nieznoszącym sprzeciwu.

– Naprawdę was nie rozumiem. – westchnęłam. – Za niedługo będzie milion teorii dlaczego ukrywacie, że jesteście rodzeństwem.

– Mówi się trudno. – wyszczerzył zęby.

   Kakeru znów był sobą. Jakby został drugim Kyoyą, zaczęłaby się poważnie zastanawiać czy to nie jest jakaś choroba.

– A, właśnie! – złapał się z głowę. – Mamo to jest moja kumpela, Jennifer A-a-aaa... – zrobił skupioną minę. – Ashida!

– Miło m cię poznać. – powiedziała cicho Satomi.

   Ciągle się we mnie uważnie wpatrywała, co było trochę upiorne.

– Ashida ruszaj się! Idziemy!

   Zaraza tego świata z obandażowanym ramieniem przybyła. Unikał wściekłego wzroku brata i smutnego matki. Czuję się jak w jakimś melodramacie...

– Musimy porozmawiać. – odezwała się nagle Satomi.

–  Nie mam ochoty. – odparł Kyoya.

– Jakby mnie to obchodziło. – oparła ręce na biodrach i przybrała stanowczy wyraz twarzy. – Najlepiej teraz.

– Na stadionie, który zaraz się rozwali? Świetny pomysł. – zakpił narwaniec.

– Porozmawiamy za godzinę w naszym domu. Jak cię nie będzie, to pożałujesz dotarło?! – warknęła, a ja już wiedziałam po kim Kyoya ma charakter. – Przepraszam, że jesteś świadkiem tej sceny. – zwróciła się do mnie. – Ale mój krnąbrny synek musi mi wyjaśnić parę rzeczy.

   Moją odpowiedź zagłuszył śmiech. Nie umiałam wytrzymać na widok miny Tategamiego. Była wściekło-zażenowano-przerażona.

– Jest jakiś sens by z nim rozmawiać? – spytał Kakeru wrogim tonem.

– To twój brat.

– Nie. – warknął. – Mój brat nie zachowałby się jak tchórz.

– Och, na miłość boską! – wybuchłam. – Gadacie o jakiś rzeczach, których nie rozumiem i robicie z nich wielką tajemnicę!

– To nie jest twoja sprawa! – warknął Kyoya.

– Niezbyt mnie to obchodzi.

– Mogę ci to wyjaśnić. – powiedziała Satomi, zamykając tym samym usta Kyoyi. – Przyjdź razem z Kyoyą do mojego domu za godzinę, dobrze? – uśmiechnęła się łagodnie i bez słowa wyminęła nas.

– Z przyjemnością. – posłałam Kyoyi złośliwe spojrzenie i niemal wyleciałam na zewnątrz.

– Co tak długo? – spytał Nil na mój widok.

– Jakieś rodzinne sprawy. – wzruszyłam ramionami.

   Wkurzony jak zawsze lider pokazał się kilka minut po mnie. Nil zaczął coś do niego mówić, ale glon niezbyt go słuchał.

– Ale wygraliśmy, nie?! – ryknął radośnie Benkei.

– Chyba rozwalanie stadionów to będzie nasz znak rozpoznawczy. – rzekł Demure.

   W sumie. Walka z opętanym Tsubasą pozostawiła podobne efekty. Tylko czekać na telefon od Hagane z pretensjami. Mój telefon zaczął wibrować. Spojrzałam na wyświetlacz. Harumi.

– Ładnie to tak rozwalać areny? – spytała na przywitanie.

– Znaczymy swoją ścieżkę.

– Twój angaż podczas szukania Kyoyi był powalający. – chyba gotowała, bo w tle słyszałam mikser i stukanie garnków.

– Widzieliście to?

– Cały świat widział...Izumi! – krzyknęła nagle.

– Nie krzycz, tylko pilnuj sosu. – pouczył ją Izumi. – Cześć, Jenn! Żyjecie wszyscy? – zawołał radośnie.

– Niestety tak.

– Radość od ciebie bije. – tym razem to był Patrick.

– Stop. – aż się zatrzymałam. – Czy wy jesteście w moim domu?

– Tak. – odparli chórem.

– A Haru gotuje?

– Yhym. – przytaknął Izumi, najwyraźniej szarpiąc się z Patrickiem.

– Czy ma zamiar użyć przypraw?

– Nie jestem jasnowidzem. – mruknął Patrick.

– A co? – wpadł mu w słowo Izumi.

  BUM!

– Właśnie to. – westchnęłam.

   W tle usłyszałam krzyki Harumi ,,Wody!! Nie, nie benzyny idioto tylko wody!’’, narzekanie Alice, śmiech Izumiego, zdziwiony głos Yuki i stwierdzenie Patricka ,,Tylko ta kretynka mogła tu to trzymać.’’

– Ej! – oburzyłam się. – Mój dom, moje zasady!

– Ja rozumiem, że Haru trzyma w puszcze po kakao proch strzelniczy, ale żeby w przyprawach trzymać...co to właściwie jest?

– Nie wiem. Wiem tylko, że łatwo wybucha i miałam to wyrzucić.

– Patrick włosy ci się palą. – usłyszałam spokojny głos Alice. – Gratuluję pomyślunku, Jenny. Piękny pożar się zrobił. – przejęła telefon, a Patrick pobiegł ratować swoje owłosienie.

– Bo się zarumienię. – przechodnie rzucali mi dziwne spojrzenia. Ciekawe czy dlatego, że wyglądałam jak kominiarz czy, że darłam się na pół ulicy?

– Jak walka? – zignorowała syki Izumiego by zwróciła mu komórkę.

– Nie najgorsza.

– Na jaki kolor pomalować ci ścianę? – tym razem to była Yuka.

– Pozbawiliście mnie kuchni?!

– Bez przesady. Tylko jednej ściany.

– Tyle dobrze.

– Dobra, co z Kyoyą? – spytała poważnie.

– A co ma być? – zdziwiłam się. – Żyje.

– Nie o to mi chodziło. Rodzina i te sprawy.

– Dziś się czegoś dowiem. – rozejrzałam się i zrozumiałam, że już dawno temu ominęłam hotel. Te pacany nawet mnie łaskawie nie poinformowały, że idę za daleko!

– Ok. Kończę, bo Izumi próbuje wylać na Patricka olej. – rozłączyła się, a ja przeklinając w myślach moją drużynę, zawróciłam.

   Gdy tylko weszłam do holu, zostałam przygwożdżona do ściany przez jaśnie pana wieczny okres.

– Nigdzie nie idziesz, rozumiesz? – jakbym widziała jego mamę.

– Nie zakażesz mi. – wywinęłam mu się. – Nieładnie jest odrzucać zaproszenie, prawda? – uśmiechnęłam się

 – Znam twój sekret. – powiedział z groźną nutą w głosie.

   Moja ręka zacisnęła się na jego gardle.

– Nie radzę. – lekko wzmocniłam uścisk. – Nikt ci nie uwierzy.

– A naukowcy? – uśmiechnął się jadowicie.

– Chyba chcesz dożyć 19? – wpiłam mu paznokcie w szyję. – Jeśli tak, to się łaskawie zamknij.

– Boisz się?

– Oh, nie o to chodzi. Ale jak myślisz, co się z tobą stanie, jeśli Victor dowie się o twojej zdradzie? – przechyliłam głowę w bok.

   Nie odpowiedział. Cisza mówiła sama za siebie.

– Właśnie. – puściłam go.

– Ostrzegasz mnie zamiast podpuszczać. Co za zmiana.

– Nie przyzwyczajaj się. Robię to, co uważam za słuszne. – zamknęłam się w pokoju.

   Zmyłam z siebie sadzę i pył, po czym przebrałam się. Był jeden problem. Gdzie ona mieszka?!

– Glonie! – wpadłam do jego pokoju. – Jaki adres?

– A zapukać to nie łaska? – mruknął.

   W pomieszczeniu siedział jeszcze Nil. Szybciej spodziewałabym się Benkei’a ale cóż.

– Zaprowadzę cię. – powiedział Kyoya.

– Jaaasne. – pokiwałam głową. – Szybciej trzaśniesz w łeb i zostawisz na ulicy.

– Zrobiłbym to gdybyś była normalna.

– Gdzie się wybieracie? – wtrącił się Nil.

– Idziemy do zakładu pogrzebowego wybrać mu trumnę. – wskazałam na Kyoyę.

– A tak naprawdę? – spytał rozbawiony Nairu.

– Na randkę, wiesz? – warknął Kyoya.

– No, przyjacielu nie spodziewałem się tego po tobie. – powiedział Nil z sarkazmem, którego glon nie wyczaił.

– Dajcie mi wszyscy spokój do cholery. – wyciągnął mnie z pokoju, puścił i ruszył do przodu.

   Pędził przez ulicę, nie oglądając się na boki. Wzrok miał utkwiony w jeden punkt na horyzoncie. Jedyną zmianą było to, że nie był cały pyłu. A tak to wyglądał identycznie jak wcześniej. Nie żebym była jakoś wystrojona, ale iść do matki w koszulce poplamionej błotem czy innym cholerstwem to lekka przesada. Chciałam coś powiedzieć, gdy gwałtownie się zatrzymał, a ja walnęłam w jego plecy.

– Informuj tak na przyszłość, że się zatrzymujesz. – mruknęłam.

– Dotarliśmy. – powiedział, wskazując na niewielki domek.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jenny: Już lubię twoją matkę, Tategami.

Kyoya: Super, zajebiście. Ale musiałaś ze mną iść?!

Jenny: Miałam przegapić taką okazję?! Nigdy ^^

Kyoya: Angel czy ty mnie nienawidzisz??

Ja: Nie, czemu?

Kyoya: Moja matka chce mnie opieprzyć, Ashida idzie tam ze mną. Coś jest nie halo -.-

Ja: Przeżyłeś, ciesz się

Kakeru: Zawiodłem U.U

Jenny: Nie ty zawiodłeś. Tylko gruzy spadły pod złym kątem.

Kyoya: Żeby żyrandol nie spadł pod złym kątem.

Jenny: Nie martw się. Tym razem cię trafi.

Izumi: *cały w sadzy* To jak malujemy?

Jenny: W czarne kropki ^^