Rozdział 13: Utracona pamięć.

   Wpatrywałam się płomienie. Tańczyły wesoło, oświetlając nieco mrok wokół mnie. Reszta już spała lub leżała. Owinęłam się płaszczem. Jak spokojnie...Tylko ja, cisza i moje myśli. Byłoby sielankowo, gdyby alter ego nie zechciało się wtrącić.

– Ile jeszcze będziesz oszukiwać samą siebie? Ty nienawidzisz ludzi! – zaśmiała się piskliwie.

– Nie interesują mnie twoje opinia – odparłam chłodno.

– Och, doprawdy? Jestem tobą czy tego chcesz, czy nie.

– Za chwilę zaczniesz gadać, że jestem potworem splamionym krwią, nie? To sobie daruj i daj mi w spokoju porozmyślać. – podparłam brodę dłonią.

– Jesteś taka dziwna. Okłamujesz samą siebie i odrzucasz własną przeszłość. Ale! – wykrzyknęła. – Za niedługo to się skończy. – szatańsko zachichotała i zniknęła.

   Ona serio jest mną? Bo wkurza mnie niemiłosiernie. Kiedy się upewniłam, że dała mi spokój, zajęłam się realizacją mojego planu. W zasadzie skoro mam z powrotem swoje moce, czemu by ich nie użyć? Cała przeszłość Tategamiego stoi przede mną otworem. 

   Pochyliłam się nad nim. Wyrównany, spokojny oddech. Śpi. Delikatnie przyłożyłam do jego czoła opuszki palców i wyszeptałam zaklęcie. Nie poruszył się. Błysnęło błękitne światło i już stałam na długim korytarzu. Wszędzie były drzwi z różnymi tabliczkami. Szukałam takiej z napisem ,,Dzieciństwo’’. Przechadzałam się po zimnych kaflach, którymi była wyłożona podłoga. Znalazłam! Pociągnęłam za klamkę, ale ku mojemu zdziwieniu drzwi nie otworzyły się. Otoczył je gruby metalowy łańcuch z wielką złotą kłódką.

– Ochrona wspomnień. – przebiegło mi przez głowę. – Nie wiedziałam, że tak umie.

   Zrezygnowałam z próby otwarcia i poszłam dalej. Teraz szukałam tabliczki ,,Tragiczne/smutne wspomnienia’’. Niestety te też były dokładnie chronione. Westchnęłam i powróciłam do świata realnego. Wszyscy spali. Wróciłam na swoje miejsce i pogrążyłam się w rozmyślaniach. Nagle ognisko zgasło. Zerwałam się na równe nogi. Cisza...Usiadłam. Co to było? Nie czułam najmniejszego wiatru. Pstryknęłam palcami i po chwili płomienie znów wesoło trzaskały. Nade mną ktoś stał.

– Ryuga?! – wydusiłam, próbując wstać, ale poleciałam do tyłu.

   Niech mnie Kyoya pocałuje, jeśli to nie on! Białe włosy, charakterystyczne czerwone pasemko, żółte oczy i rzecz jasna nieśmiertelna peleryna

– Nie krzycz tak. – upomniał mnie i jakby nigdy nic usiadł.

– Nie jesteś trupem? – przechyliłam głową, uważnie mu się przyglądając.

– Właśnie wyszedłem z trumny. – odparł ironicznie. – Przeżyłem i mam się świetnie.

– To czemu nie dałeś znaków życia? Hmmm? – wytknęłam mu. – Wiesz, jak się o ciebie Kenta martwił?!

– Nie dramatyzuj, Jennifer – zaczął sobie smażyć rybę na patyku...zaraz co?!

– Skąd masz rybę na pustyni? – zamrugałam kilka razy, ale to nie było przywidzenie.

– Wiesz, zakupy, sklep i takie rzeczy.

– Ty aby na pewno jesteś Ryugą? – zmierzyłam go podejrzliwym spojrzeniem.

– Tylko nie skocz na mnie z nożem. – westchnął i zajął się posiłkiem.

   Doobra. To jest stanowczo dziwne. Nigdy nie przebywałam z nim zbyt długo, ale z tego co pamiętam, mniej gadał. Chyba, że przeszedł jakąś metamorfozę przez te dwa lata.

– Jennifer posłuchaj mnie uważnie. – rzekł nagle Ryuga.

– Słucham?

– Ona wróciła. – oświadczył z poważną miną.

– Jaka ona? – spytałam zdumiona.

– Ona.

– Ryuga nie strugaj idioty, tylko gadaj, o kogo chodzi! – jego głupie gierki mnie wkurzały.

– Uważaj. – powiedział i zaczął się zamazywać i blednąć.

– Ryuga! – krzyknęłam. - Odpowiedz na moje pytanie!

   Jednak jego już nie było. Siedziałam sama koło ogniska z patykiem i obgryzioną rybą.

– Jenny! – otworzyłam oczy i natychmiast je zamknęłam porażona mocnym światłem.

   Nil, bo to on wrzasnął, patrzył się na mnie.

– Co jest? – podniosłam się do siadu i przetarłam powieki.

– Zasnęłaś na warcie i nie chciałaś się obudzić. – odezwał się Demure.

   Narwaniec patrzył się na mnie, jakbym co najmniej kogoś zamordowała. Bo on jest taki święty i nigdy nie zasnął. Jasneee. Mam większy problem niż jego czepialstwo. Czemu do cholery śnił mi się Ryuga i zachowywał się tak dziwnie? Jaka ona? Moje alter ego płata mi figle czy zaczynam wariować?

– Idziemy. Musimy zdążyć przed nocą dojść do miasta. – zarządził Kyoya i po chwili już wspinał się po wydmie.

   Niechętnie ruszyłam za nim. Chciałam nas tam teleportować, ale nieee! Mamy trenować wytrzymałość! Co z tego, że mi taki ,,trening’’ kompletnie nie pomoże!

– Ej, ja się teleportuję. – powiedziałam nagle, stając.

– Tchórzysz? – spytał Tategami, nie zatrzymując się.

– Nie jestem tak słaba jak ty by ćwiczyć. – uśmiechnęłam się. – Lecicie ze mną? – zwróciłam się do chłopaków.

– Nie udzieliłem ci pozwolenia! – warknął Kyoya.

– Och, naprawdę myślisz, że jest mi potrzebne? – zaśmiałam się.

– Uspokójcie się. – wtrącił się Nil.

– A zresztą rób, co chcesz. – mruknął Kyoya. – Tylko potem nie narzekaj, że przegrałaś! – krzyknął i ruszył dalej.

– To do zobaczenia. – pstryknęłam palcami i po chwili stałam już na dachu wieżowca.

– No wreszcie. Sam widok Liona doprowadzał mnie do szału. – powiedziała Artemis.

– Masz spokój do jutra. – zeskoczyłam na parapet i rozwinęłam skrzydła.

– Tak w biały dzień? – zaniepokoiła się.

– Nikt nie zdąży mnie zobaczyć. – odbiłam się.

   Kilka sekund później miałam batalię z recepcjonistą.

– Jest panienka za młoda! Proszę przyjść z rodzicami!

– Mam 17 lat! – jęknęłam. – Serio będzie się pan czepiał takich bzdur?!

– Tak! W tym hotelu panuje zasada, że osoby poniżej 18 roku życia muszą być z opiekunem! – trzasnął pięścią w stolik.

–To do widzenia. – burknęłam i wyszłam, głośno trzaskając drzwiami.

   Myślałam, że Tategami wpada na durne pomysły, a tu proszę 18 rok życia! Powariowali. Byłam jeszcze w kilku hotelach, ale wszędzie nie było już pokoi. Wróciłam więc do tamtego. Recepcji dalej stał ten wkurzający człowieczek.

– I co? Zdecydowałaś się przyjść z rodzicami? – spytał, gdy do niego podeszłam.

– Spójrz mi w oczy. – szepnęłam.

– Słucham? Co to za żarty? – naburmuszył się.

   Spojrzał na mnie. Mam go. Mruknęłam pod nosem ,,związanie’’ i jego wzrok stał się nieobecny.

– Chciałam tu zamieszkać przez kilka dni. – powiedziałam uprzejmie.

– Oczywiście. – pochylił się. – Proszę to klucz. – położył go na blacie.

– Dziękuje za owocną współpracę. – wzięłam klucz i oddaliłam się.

   Gdy byłam w bezpiecznej odległości, pstryknęłam palcami i przywróciłam go do normalności. Przydatna umiejętność, prawda? Szkoda tylko, że rzadko na kogo działa.

– To nie było za sprawiedliwe. – rzekła Artemis. – Taka manipulacja.

– Niespecjalnie mnie to obchodzi. – wzruszyłam ramionami.

   Pokój był dość wielki i luksusowy. Rzuciłam torbę w kąt i już miałam zamiar wychodzić, gdy poczułam ostry ból głowy. Znowu. Podparłam się o ścianę. Pokój zaczął wirować. Zamknęłam oczy.

****

Kyoya

– Kyoya, nie pędź tak! – krzyknął zasapany Demure.

– Słuchasz nas ty w ogóle? – spytał zrezygnowany Nil.

   Może i trochę się przyśpieszyłem, ale bez przesady. Chciałem jak najszybciej znaleźć się w mieście i rozprawić z Ashidą.

   ,,Nie jestem tak słaba jak ty by ćwiczyć’’, zacisnąłem pięści.

   Ja jestem słaby?! To, że raz z nią przegrałem, nie znaczy, że zawsze tak będzie!

– Przynajmniej nie musisz jej oglądać. – pocieszył mnie Lion.

   Ale wściekłość pozostała. Może i jest demonem z potężnymi mocami ale co z tego?! Jest cholerną sadystką, która udaje przed wszystkimi kogoś, kim nie jest. Zwykły potwór.

– Nie przesadzasz? – mruknął Lion.

– A może nie mam racji?! – warknąłem, przyśpieszając.

– Tego nie powiedziałem, ale marnujesz na nią swój czas. Pegasis jest naszym celem, a nie jakaś demonica, pamiętasz?

– Wiem. – odparłem.

– Kyoya! – Nil klepnął mnie w ramię. – Gdzie ty do cholery idziesz?!

   Rozejrzałem się. Zamiast zarysów miasta był tylko piasek. Widocznie popędziłem w inną stronę.

– Musiałem pomylić kierunki. – skręciłem we właściwą stronę.

   Usłyszałem westchnięcie Nairu i sapanie Demura. Benkei ciągle nie dotarł. Tym razem wygram. Pokonam Gingę, Ashidę i wszystkich, którzy staną mi na drodze.

****

Jenny

   Płonąca świątynia. Płacz dziecka. Zrozpaczone krzyki mieszają się z morderczymi rykami. Patrzyłam na to wszystko z góry, nic nie rozumiejąc. Kolejna wizja bez sensu.

– Kropelki krwi mieszają się z łzami i spadają na podłogę. – zanucił cicho kobiecy głos.

   Te słowa! Rozejrzałam się. Nikogo nie ujrzałam, tylko ten rozwrzeszczany tłum na dole.

– Zabijcie tego potwora! – wrzasnęła ochryple jakaś starucha.

   Nagle scena się zmieniła. Mężczyzna z zielonymi włosami właśnie roztrzaskał krzesło nad głową jakiejś kobiety. Ta pisnęła i skuliła się.

–  Nie pozwolę ci! – wrzasnął, uderzając ją w twarz.

   Śmieć...

   Obraz się rozpłynął. Tym razem stałam w zwykłym pokoju. Przed sobą miałam lustro. Moje odbicie zniknęło, a na jej miejscu pojawiła się kobieta w błękitnym kimonie i długich ciemnych włosach. Moja ,,matka’’

– Serio znowu ty? – westchnęłam, opierając ręce na biodrach.

– Jak zwykle miła. – zasłoniła usta rękawem. – Dalej jesteś zła?

– Nie, jestem pełna życia i radosna. – mruknęłam. – Reaguje tak tylko na twój widok.

– A jeszcze kilka lat temu uśmiechałaś się na mój widok.

– Sama jesteś sobie winna. Więc to ty jesteś odpowiedzialna za te moje wizje i dziwne sny? – spytałam.

– Nie. – uśmiechnęła się. – To ty je powodujesz.

– I akurat przywołuje ciebie? – skrzywiłam się. – Nie kupuję tego.

– W tym ośrodku wykonali jednak kawał dobrej roboty. – złośliwie spojrzenie. – Teraz doskonale manipulujesz innymi.

– Zmówiłaś się z moim alter ego? Bo obydwie gadacie o tym samym.

– Oj Jenny, Jenny. – pokręciła głową. – Ciągle nie akceptujesz samej siebie. Faktu, że jesteś okrutna i mściwa.

   Obłędu można dostać. Dalej próbuje mi to na siłę wmówić. Zirytowana podeszłam do lustra.

– Możesz się już zamknąć i zniknąć? – warknęłam.

– Dobrze, ale odpowiesz mi na jedno pytanie. – w jej oczach błysły iskierki szaleństwa. – Jak to jest nic o sobie nie wiedzieć?

– Wspaniale. – odparłam, patrząc na nią z pogardą.

– Nieźle. Umiesz ukryć emocje. – powiedziała z wyraźnym podziwem.

– Dziękuje za komplement. – jadowity uśmiech. – Ale powinnaś już iść. – nie czekając na jej odpowiedź, zbiłam lustro kopniakiem.

   Pokój zaczął wirować, a jej złośliwy śmiech odbijać od ścian.

– Powiedz mi – szepnęła mi do ucha. – Umiesz żyć ze świadomością, że nie wiesz, czemu się narodziłaś? Jak się naprawdę nazywasz? Kim są twoi rodzice? Umieeesz?

– Nie rozumiesz wyrażenia ,,zamknij się’’?! – wrzasnęłam, tracąc nad sobą panowanie.

   Ciskałam mrocznymi kulkami w ściany. Cały pokój był w ruinie. Nagle pękł na dwie części, a podłoga się zapadła. Leciałam ciemnym tunelem, który wydawał się nie mieć końca. Ehh czy moje życie będzie kiedykolwiek normalne? Albo chociaż w miarę ogarnięte? Dzisiaj to jest jakaś kumulacja! Alter ego, Ryuga i ta idiotka. Nie żeby coś, ale aktualnie mam turniej na głowie i nie mam czasu na jakieś rozważania nad moją pamięcią!

– Obudź się! – ryknął mi ktoś do ucha.

   Zerwałam się i zaliczyłam glebę.

– Błagam, nie drzyj się tak. – jęknęłam, pocierając głowę.

– No sorki, ale coś majaczyłaś, więc wolałem cię obudzić. – spojrzałam do góry i zobaczyłam Kakeru, który jakby nigdy nic siedział na kanapie.

– Jakim cudem tu wlazłeś? – siadłam koło niego.

– Zostawiłaś drzwi otwarte na oścież i zemdlałaś. Niezbyt rozsądne. – wyszczerzył zęby.

– Nigdy nie byłam rozsądna. A tak swoją drogą co ty tu robisz? – zmieniłam temat.

– Jak to co? Przybyłem walczyć! – niemal zleciał z kanapy.

– Jesteś z drużyny... – zacięłam się.

– Australijskiej. – podpowiedział.

– Przecież jesteś z Japonii!

– Fałszywe dowody ot co. – pomachał mi przed nosem kartką. – Skoro ty tu jesteś to on też. – spochmurniał.

– No niestety. – westchnęłam. – Ale będzie dopiero wieczorem.

– Właśnie, mam pytanie! – zeskoczył na podłogę. – Czy może spotkałaś chłopaka o imieniu James?

– Yhym. – przytaknęłam. – A co?

– To mój kumpel. Dostał się, nie? – znów wyszczerzył zęby.

   Jest dużo milszy od swojego brata.

– Odpadł. – odparłam, a Kakeru wybuchł śmiechem.

– Mówiłem temu kretynowi, żeby uważał! – zachichotał. – Jak zwykle nie posłuchał. – nagle spoważniał. – Nie myśl, że ci odpuszczę podczas walki.

– A skąd wiesz, że będziemy walczyć ze sobą?

– Instynkt.

– Bardzo dobrze. – wstałam. – Lubię zaciętych przeciwników.

– Kakeru idziesz?! – do pokoju wpadł chłopak z różowymi włosami. Był niewiele starszy ode mnie.

– Nie denerwuj się tak John. Tylko gadałem z koleżanką i naszą rywalką. – wskazał na mnie.

– Nie mamy czasu na twoje podrywy. – puścił mu oczko. – Zbiórka za 2 minuty jak nie chcesz robić 500 pompek! – wyleciał z pokoju tak szybko, jak wpadł.

– No to do zobaczenia. – Kakeru włożył ręce do kieszeni i wyszedł.

   Padłam na kanapę. Niby nic nie zrobiłam, ale czułam się wykończona. Psychicznie. Takie podróżowanie po różnych wizjach może skutecznie zmęczyć. Gdy to jeszcze się ze sobą jakąś łączyło. Jak ktoś mi powie, co łączy Ryugę, drącą się staruchę, agresora, alter ego i moją ,,matkę’’ to dostanie wór słodyczy. Zasłoniłam oczy ręką. Wreszcie chwila spokoju.

– Nie umieraj mi tu. – surowy głos Artemis wyrwał mnie z letargu.

– Nie umieram, a odpoczywam. – sprostowałam.

– Po czym? Nie wleczesz się przez pustynię jak twoi genialni koledzy.

– Porozmawiaj chwilę z tą idiotką – Noriko, a zobaczysz.

– Nieładnie tak mówić o swojej matce. – zaśmiała się.

– Hahahahah ale zabawne. – burknęłam.

– Tylko się nie uduś. – usadowiła się na stoliku.

– Ostrz topór jutro sobie powalczysz.

– Czy ja wiem. – spojrzała na drzwi – Mało kto potrafi mnie zainteresować.

– Nie wybrzydzaj, tylko bierz, co dają. – pouczyłam ją.

– Zmieniając temat, to co powiedziała o twojej pamięci... Dalej ci nie wróciła? – spytała, a w jej głosie wyczułam lekkie wahanie.

– A tobie? – przewróciłam się na brzuch.

– Nie.

– No to masz odpowiedź.

–  Ale to jest dziwne. Nie wróciła przez... – zacięła się. – 11 lat!

– Widocznie się nie śpieszy.

– Nie martwi cię to? – popatrzyła na mnie jakoś tak dziwnie. – W końcu obydwie mamy ten okres wyrwany z pamięci. Dla mnie 6 lat to nic, ale u ciebie to kawałek życia.

– Nie tęsknię za nim. – odparłam.

– Ehh. – pokręciła głową. – Czasami mnie przerażasz swoim lekceważeniem.

– Artemis, co cię tak wzięło na dramatyzowanie? Liona nie ma, jutro sobie powalczysz i mamy święty spokój. Żyć nie umierać! – zaczynam myśleć jak Izumi.

– Dobra. – ziewnęła. – Zaskoczę cię, idę spać. – uśmiechnęła się półgębkiem i zniknęła.

Ale nie zapanował spokój. Za ścianę usłyszałam jakiś huk i triumfalny okrzyk. Stado dzikusów przyjechało?

– Kyoyi-san jeszcze nie ma! – jęknął  mój sąsiad.

   Krótkie zdanie, a wszyscy już wiedzą, kto jest za ścianą. Wyjrzałam na korytarz. Benkei w swoim ,,genialnym’’ przebraniu próbował wciągnąć ogromną torbę do pokoju.

– Benkei wreszcie jesteś! – podeszłam do niego.

– O, Jennifer. – spojrzał na mnie obojętnie. – Kyoya-san już jest?! – ożywił się.

–  Dalej się włóczy po pustyni. – rozwiałam jego nadzieję. – Co tam masz? – wskazałam na torbę.

– No wiesz. – odwrócił wzrok. – Ubrania, beya i tak dalej.

   Czytaj: Jedzenie,jedzenie i jeszcze raz jedzenie.

– Tategami jeśli nie utopi się w tym piasku, powinien być wieczorem. – poinformowałam go.

– Rozwieje twoje nadzieję, nie utopiłem się. – mruknął Kyoya, wytrzepując piasek z płaszcza.

   Nil i Demure za nim robili to samo. Biegli, że już tu są?

– Kyoya-san! – rzucił się na narwańca Benkei.

   To by było tyle w kwestii spokoju.

~~~~

Jenny: *grzebie w torbie Benkei'a* Ile żarcia! *.*

Benkei: *drapie się po głowie* To na podróż.

Jenny: Oczywiście *kiwa z udawaną powagą głową*

Ja: Chyba trochę chaotycznie wyszedł rozdział.

Jenny: Ja bym wolała wiedzieć czemu pisałaś tą słuchając piosenki o psychopacie -.-

Kyoya: Bo jesteście do siebie podobni?

Jenny: Ja nie porywam i wsadzam do klatek -.-

Kyoya: Jeszcze.

Jenny: Szybciej ty to zrobisz.

Kyoya: Jaasne.

Jenny: To ciebie nienawidzi własny brat.

Kyoya: Gadasz sama z sobą.

Jenny: Cuchniesz zebrą.

*200 wyzwisk później*

Jenny: *siedzi z plastrem na buzi*

Kyoya: *tak samo jak Jenny ale ma jeszcze podbite oko*

Ja: Wreszcie spokój ^^