One shot czyli jeden dzień z życia Harumi.

Na początku chciałam podziękować Hani- san za użyczenie mi postaci Alexa na potrzeby one-shota ^^ Dziękuje serdecznie. Szczerze mówiąc miał to być ten Alex, który nie lubi Mary, ale nie jestem pewna jak to wyszło. Dobra, dość mojego gadulstwa i zapraszam do czytania :D. Mam nadzieję, że się spodoba.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

,,So, scream if you want to

Shout if you need

Just let it go (Take it out on me)

Fight if you need to

Smash if it helps you

Get control (Take it out on me)”

– Zamknij się! – jęknęłam, rzucając telefonem o ścianę.

   Jak jeden raz mogę w spokoju sobie pospać, to ten cholerny sprzęt musiał się przestawić i mnie obudzić. Schowałam głowę pod kołdrę w nadziei, że jeszcze zasnę, gdy wkroczył mój brat.

– Czemuuu ustawiłaś budzik na 6 ranooo? – ziewnął.

– Przestawił się. – wymamrotałam. – Wypad. Daj mi spać.

– Bez tych nerwów, ok? Tylko się pytam. – wyszedł. Wreszcie....

   Obudziłam się dwie godziny później w dużo lepszym humorze. Izumi już staczał batalię ze sprzętami kuchennymi i puścił na cały regulator radio.

– Co tam pichcisz? – otworzyłam gazetę, gdy opadłam na krzesło.

   Same skandale, katastrofy i awantury z cyklu: ,,Pan X nie może spać, bo trzyma kredens”. Nuda!

– Jajecznicę. – wyrwał mi gazetę i postawił talerz.

– Mamy dziś taki piękny dzień. – miałam dziwną ochotę uśmiechać się do całego świata.

– Noo! Cały dzień pod kocykiem, bo leje. – wyszczerzył się mój brat i umazał ketchupem.

– Pada?! – niemal wyrwałam zasłony.

   Deszczowo, ponuro i wietrznie...Dobra energia uleciała ze mnie jak z przekłutego balonu.

– Wyglądasz jak niedorozwój, zmyj to. – warknęłam do Izumiego całego w ketchupie.

– Powinnaś sprawdzić, czy nie masz alergii na deszcz. – zakrył się gazetą. – Ostatnio tylko zacznie padać, a ty już zła jak osa.

– Ja też nie przepadam za deszczem. – głowa Jenny pojawiła się za szybą.

   Otworzyłam jej okno. Wskoczyła, klepnęła Izumiego mocno w plecy i usiadła na blacie.

– Nic nie poradzę, że jestem nabuzowana. – burknęłam, wrzucając talerz do zlewu. – Mało zleceń. – naczynie rąbnęło o ścianę i rozbiło się w drobny mak. Ups.

– Kasy to mamy jak lodu. – zauważył mój brat.

– Bo było dużo zleceń! – warknęłam.

– Dobra przerwijmy tą fascynującą dyskusję o pieniądzach. – Jenny wyrwała tą przeklętą gazetę i spaliła ją w ręce. – I zróbmy coś miłego na początek dnia.

– Najpierw to się przebierz. – dopiero teraz zauważyłam, że woda ścieka jej z włosów, a ubranie ma przemoczone. – Taplałaś się w kałuży czy co?

– Ratowałam moje pranie! Nie moja wina, że te głupie spinacze nie potrafią trzymać. – wycisnęła wodę z włosów do zlewu.

– Albo ty nie potrafisz ich przypinać. – mój brat uśmiechnął się zawadiacko.

– Izu mam ci zacząć przypominać, czego ty nie umiesz?

– Ja umiem wszystko!

– Chyba rozwalić.

– Nie!

– Tak!

– A co niby rozwaliłem, hy?

– Ściany, suszarkę, wannę, lodówkę, sklep, ruchome schody. – zaczęła wyliczać.

– Nie było tematu! – przerwał jej.

– Czyli się przyznajesz? – nachyliła się ku jemu.

– W życiu!

– No to wyliczamy dalej!

– Ty zniszczyłaś pół miasta!

– To było taktyczne rozwiązanie.

– Sama jesteś taktyczne rozwiązanie!

– To nie było obraźliwe.

– Jak to?!

   Zostawiłam tą dwójkę i poszłam wziąć gorący prysznic. Nie przewidziałam jednak, że dostanę wrzątkiem! Wyskoczyłam z wrzaskiem z łazienki i wpadłam na szatynkę.

– Haru, ja też cię bardzo lubię – wymamrotała. – Ale możesz mnie puścić?! I czemu latasz w samym ręczniku? – wyczołgała się spode mnie i spojrzała jak na idiotkę.

– Ciii! – przyłożyłam palec do ust. – Bo jeszcze ktoś usłyszy!

– Myszy w schowku? – wywróciła oczami.

– Może i tak. Zaraz! Ja nie mam schowka i żadnych myszy! Czy mam to traktować jak obrazę?

– Rąbnęłaś się w głowę?

– Nie zgrywaj mądrej. – dźgnęłam ją w żebra. – Ty się wiecznie tak zachowujesz.

– Jestem z was dumna, że to wytrzymujecie, ale prysznic zalewa korytarz. – wskazała palcem za mnie.

   To stanowczo nie jest mój szczęśliwy dzień.

– Izumi zrób coś dobrego i wytrzyj podłogę! – wrzasnęłam i nie czekając na jego odpowiedź, zatrzasnęłam się w łazience.

   Ciepła woda otuliła moje ciało. Lubię ciepło. Kojarzy mi się z bezpieczeństwem. Mama zawsze powtarzała, że ciepło to życie a zimno to nicość. Przebrałam się w robocze ubrania, wyszłam i przejechałam na tyłku pół pokoju. Przynajmniej jako tako to wytarł. Nagle huknęło przy drzwiach wejściowych. Mój dzielny, idiotyczny brat popędził dać osobnikowi po mordzie. Wszyscy nasi znajomi wiedzą, że do nas nie wchodzi się przez drzwi, więc to musi być ktoś obcy!

– Na mózg ci padło, ośle?! – ryknął nikt inny jak Patrick.

   Wytoczył się z sieni, ciągle szarpiąc się z Izumim. Jenny celnym kopniakiem wysłała ich na przeciwległe ściany, a ja się kompletnie załamałam widokiem tej sceny. Ciekawe czemu... Przecież to się u nas dzieje codziennie. No przesadziłam. Co drugi dzień.

– Pat... – zaczęła Jenny, gdy się ogarnęli z moim bratem. – co ci do łba strzeliło, żeby wchodzić do twierdzy Teradów przez drzwi wejściowe?

– Zastanówmy się. – posłał jej pełne politowania spojrzenie. – Bo do tego służą?

– Nie w tym mieszkaniu. Tu się korzysta z okien. – strzeliła w niego gumeczką.

– Od kiedy?!

– Amnezji dostałeś? – pokręciłam głową. – Mniej więcej od kiedy się tu wprowadziliśmy. No inteligencie ile razy wchodziłeś tu przez drzwi?

– Trzy może cztery. – strzepnął gumeczkę z włosów.

– No właśnie. – wzruszyłam ramionami. – W przedpokoju jest mnóstwo miejsca na pudła z dostaw, zużyte bronie i inne rupiecie.

– To nie wyjaśnia, czemu rzuciłeś się na mnie jak dzikus! – Patrick znów zaczął się bić z Izumim, a Jenny nie wyglądała na chętną do rozdzielania ich.

– Zachowujecie się jak dzieci. – Alice, która chyba z księżyca spadła, najspokojniej w świecie trzasnęła ich po głowach. – Haru nie w pracowni? – zerknęła na mnie zdziwiona.

– Nie mam zleceń. – przewiesiłam się przez oparcie kanapy.

– I świruje. – dodał mój ukochany braciszek.

   Jak na zawołanie na stoliku wylądował nastoletni blondyn o zielonych oczach. Przeklął głośno, odbił się od blatu i razem z Jenny potoczył pod ścianę. Kanapa z trzaskiem wywróciła się, a ja poturlałam się po dywanie, w który przy okazji się zawinęłam. Jakiś cudny napój Izumiego oblał ścianę. Kilka obrazów pospadało na podłogę. Boski dzień -_-

– Złaź! –  Jenny nowo przybyłego chwyciła za bluzkę i rzuciła na drugi koniec pokoju.

– Nie rzucaj moim dostawcom! – wrzasnęłam.

– To go naucz, że się na mnie nie skacze z zaskoczenia. Bo gorzej go potraktuję! – pstryknęła palcami i przywróciła pokój do normalnego stanu.

– Chris, żyjesz?

– Bywało gorzej. – podniósł się.

   Jego czapeczka z daszkiem wisiała mu na lewym uchu, ale poza tym nie odniósł jakiś szkód.

– Chodź. – powędrowaliśmy do mojej pracowni. Włożyłam biały kitel, okulary ochronne przesunęłam na czoło i sięgnęłam po grube rękawice.

– To jakie zlecenie?

– Pan...yyy... – przebiegł wzrokiem po liście. – Samaki prosił o poręczny pistolet z kalibrem 9 mm

– Klasyka, co? – mruknęłam. – Coś jeszcze?

– Na dziś to koniec. – włożył listę do kieszeni. – Masz wszystko na składzie czy czegoś potrzebujesz?

– Parabellum jest. – przeglądnęłam szuflady. – Mam wszystko.

– To ja lecę. – skłonił się lekko i zniknął.

   Zatarłam ręce i zabrałam się do roboty.

– Nie spaliłaś niczego? – po jakimś czasie zajrzała do mnie Jenny.

   Byłam zbyt skupiona na nabojach, by ją zauważyć. Wcisnęłam guzik i wysunęła się tarcza. Strzeliłam kilka razy. Działa bez zarzutu. Zadowolona ściągnęłam kitel i rzuciłam go w kąt.

– Mówiłaś coś? – włożyłam wyrób do szafki i zerknęłam na szatynkę.

– Taa. – oparła się o framugę. – My wychodzimy. Idziesz z nami?

– Nie, chcę odpocząć.

– Spoko, to my idziemy! – pociągnęła Alice, wyszła przez balkon i już jej nie było.

   Po chwili zostałam sama. Wyciągnęłam jakiś sok z lodówki, oparłam się o kanapę i tak siedziałam, pijąc. Włączyłam telewizor, ale szybko go wyłączyłam. Sięgnęłam po książkę. Deszcz uderzał coraz mocniej o szyby. A ja czytałam, czytałam i czytałam. Wiatr złowieszczo huczał,  gałęzie uderzały o ściany wieżowca. 
   Nagle rozległ się grzmot, a niebo rozcięła błyskawica. Trochę wstyd przyznać, ale boję się być sama podczas burzy. Czemu jeszcze nie wrócili? Próbowałam się porozumieć telepatycznie z bratem, ale nic z tego. Wyprawa do piekła też nie wyglądała zachęcająco. Tam również jest burza. Włożyłam słuchawki i puściłam najgłośniej jak się dało muzykę, by zagłuszyć grzmoty. Zamknęłam oczy i pogrążyłam się we własnym świecie. Jednak pod pozorny spokój zaczął wkradać się strach. Co się stało z Izumim i resztą? Dlaczego mój brat nie odpowiada telepatycznie? Jeśli coś im się stało?! Wiem, wiem panikuję. Boję się burzy, bo pewnej burzowej nocy umarła moja mama i zostałam sama z Izumim. To głupio brzmi, ale gdy na dworze błyska i grzmi chce widzieć, że moi bliscy są cali i zdrowi. Wmówiłam sobie, że burza może znów mi kogoś zabrać...Zachowuję się jak wariatka, nie? Cisnęłam słuchawki w cholerę. Ponowiłam próby skontaktowania się z nimi. Gówno. Brak zasięgu, a dziecko tęczy ma mnie w czterech literach. Kopnęłam szafkę, tym samym zwalając ją na podłogę. Dobra Haru idź spać, obejrzyj komedię, postrzelaj sobie, bo zachowujesz się jak popaprana. I jeszcze gadam sama do siebie...Niech ta burza zniknie! W końcu otuliłam się kocem jak naleśnik i padłam na kanapę próbując usnąć.

   Puk, puk, puk!

   Otworzyłam niechętnie oczy. Żywioł ciągle szalał. Wrócili? Zerwałam się i podbiegłam do balkonu. Za oknem stał...Alex w płaszczu przeciwdeszczowym. Na mój widok lekko się uśmiechnął.

– Cześć, Haru. – powiedział, gdy go wpuściłam. – Czemu nie przyszłaś?

– Gdzie? – prawie wypuściłam jego płaszcz.

– Umówiliśmy się w naszej kawiarni, zapomniałaś? – przyjrzał mi się. – Dobrze się czujesz?

– Na pewno lepiej niż wcześniej. – przyznałam, zagryzając wargę.

– Jesteś chora? – pokręciłam głową. – To co się dzieje?

– Ja... – głos uwiązł mi w gardle. – Nie lubię być sama podczas burzy. – spuściłam wzrok, oczekując wybuchów śmiechu.

– Dlatego nie przyszłaś. – stwierdził i dał mi delikatnego prztyczka w nos. – Już się nie smuć.

– Jak ja ci dam prztyczka, to skończysz na ścianie. – fuknęłam, trzepiąc go w ramię.

– Spokojnie. – uniósł ręce do góry. – Jestem w zamiarach pokojowych. – uśmiechnął się na swój charakterystyczny sposób.
   Przewróciłam oczami. Burza przestała mi przeszkadzać. Czułam się dobrze w towarzystwie Alexa. Bezpiecznie.

– Czemu twój brat, który ma ochotę mnie zabić, zostawił cię skoro wie, że się boisz burz? – spytał, podczas gdy ja szukałam jakiegoś ciekawego filmu.

– Nie wie. – mruknęłam. – Nikomu tego nie mówiłam.

– Dlaczego?

– Jakoś nigdy nie było okazji. Zresztą zawsze Jenny bierze mnie niemal siłą, więc potrzeby też nie było. – rzuciłam mu pilot.

– A może ona wie? – zasugerował.

– Całkiem możliwe. – przyznałam. – Tylko mi tego nie mówi.

– Czyli mam rozumieć, że jestem wyjątkowy? – puścił mi oczko. – Mi powiedziałaś.

– Wiem, co zrobiłam, Alex. – rzuciłam mu płytę. – Łap!

– Co to? – próbował przeczytać okropne pismo Izumiego.

– Komedia sensacyjna. – usiadłam koło niego. – No techniku wkładaj płytę, zanim popcorn nam wystygnie!

   Puścił film. Oparłam się o jego ramię, a on okrył nas kocem.

– Wiesz co? – odezwał się po dłuższej ciszy. – Mi tam taka randka pasuje.

– Mnie również. – przytuliłam się do niego.

   Mogłabym tak pozostać na bardzo, bardzo długo. Obrzucaliśmy się popcornem, żartowaliśmy i dodawaliśmy własne teksty do wypowiedzi bohaterów. Jednak wszystko co dobre kiedyś się kończy. Film się skończył, a burza ustała.

– Będę musiał się zbierać. – zerknął na zegarek.

– Zostań. – poprosiłam, wyciągając z włosów popcorn.

– Nie mogę. – westchnął ciężko. – Obowiązki wzywają.

– Szkoda. – zrobiłam smutną minkę.

– Tylko nie płacz. – pocałował mnie w czoło.

– Ykrm! – usłyszałam wymowne chrząkniecie mojego brata, a potem dźwięk uderzenia.

– Jesteś beznadziejny! Przerwać w takim momencie! – Jenny z wyrzutem spojrzała na znokautowanego Izumiego. – Nie przeszkadzajcie sobie. – wywlokła go za nogę z pokoju.

– Zostawiam cię w dobrych rękach. –  Alex przytulił mnie, wyszedł na balkon i zręcznie zszedł na dół. – Dobranoc, Haru!

To jednak był szczęśliwy dzień.