Rozdział 16: Rodzina Tategamich.

– Jeszcze raz coś takiego zrobisz, a przysięgam, że wyciągnę cię choćby spod ziemi i zaciągnę do domu. Dotarło? – Satomi nie krzyczała, ale jej głos był serio groźny.

– Jasne, jasne zrozumiałem. – burknął Tategami.

– Nie ma do ciebie siły. – pokręciła głową. – A ty Jennifer też się tak do matki zwracasz?

– Nie mam matki.

– Mogłam się tego spodziewać. – popatrzyła na mnie ze współczuciem.

– Mamo skąd znasz Jenny?  - spytał Kakeru, ciągle mordując brata wzrokiem.

– Jak to? – Satomi spojrzała zdumiona na synów. – Nie pamiętacie, jak 11 lat temu mieszkała u nas dziewczynka?

   Jedenaście lat temu? Komuś się tu coś pokręciło.

– Nieee. – odparli zgodnie.

– Tacy młodzi, a już mają sklerozę. Pamiętam jak dziś, gdy znalazłam małą dziewczynkę, która błąkała się po ulicy. Mieszkała z nami przez tydzień, a potem zniknęła wraz z jakimś niewiele starszym od niej chłopcem.

– Serio pamiętasz coś takiego? – mruknął Kyoya.

   Nie jestem aż tak stara. Pamiętasz to Jennifer? – zwróciła się do mnie.

– Jak mam pamiętać coś, czego nie robiłam? – odpowiedziałam pytaniem.

– Wiesz... – świdrujący wzrok. – Teraz wydaję mi się, że to jednak nie ty. Tamta dziewczyna miała radość w oczach, u ciebie jest obojętność.

   Wzruszyłam ramionami. Nie przyszłam tu słuchać o jakiś wspomnieniach.

–  Nie tak dawno przeczytałam bardzo interesujący artykuł – zaczęłam mówić, zakładając nogę na nogę. – Było w nim o zaginięciu pewnej młodej kobiety, która nazywała się Satomi Tategami – uśmiechnęłam się i spojrzałam na kobietę.

– J-ja-jak ty? – wyjąkała, blednąc i osuwając się na fotel.

– Mam swoje dojścia.

  Satomi zacisnęła pięści i zmierzyła mnie spojrzeniem wkurwionej kobry.

– Szpiegujesz dla niego, tak? – wycedziła.

– Kogo? – coraz bardziej interesowała mnie ta historia.

– Nie zgrywaj głupiej. Doskonale wiesz, o kogo chodzi!

– Nie to nie. – ziewnęłam. – Chciałam po dobroci, ale skoro tak stawiasz sprawę... – Kakeru osunął się na podłogę.

– Coś ty...?! – zerwała się, ale po chwili dołączyła do syna.

– Ashida co ty wyrabiasz do cholery?! – warknął Tategami, łapiąc mnie za ramię.

– Poznaję przeszłość. – wzruszyłam ramionami a narwaniec wylądował na podłodze.

– Uśpiłaś ich, co? – Artemis pochyliła się nad Kakeru.

– Yhym. – dotknęłam delikatnie czoła Satomi. – Pokaż mi, co się stało. – mruknęłam i pochłonęła mnie ciemność.

   Znany korytarz i drzwi. Otworzyłam te z napisem ,,Wspomnienia.”

   Wylądowałam w obszernym salonie. Na dywanie leżały kawałki szkła, a kanapy były poprzewracane. Wiatr huczał za oknem.

– Ciii Kyoya już dobrze. – Satomi młodsza o jakieś dziesięć lat tuliła narwańca. – Mamie nic nie będzie. – miała fioletowego siniaka na policzku.

– Jak będę duży, to zabiorę cię, mama, na księżyc! – krzyknął chłopak.

   Kobieta zaśmiała się, a gdy Kyoya odbiegł, ukryła twarz w dłoniach.

   Kolejna scena. Satomi z Kakeru na baranach i z Kyoyą pod rękę w środku nocy wychodziła z małego domku. Gdy była w pewnej odległości, puściła się biegiem. Wiatr rozwiał jej włosy, pokazując siniaki pod okiem czy czerwone ślady na szyi. Czyli ofiara kata. Uśmiechała się i nie oglądała w tył. Całą trójkę pochłonęła ciemna noc.

   Zmiana scenerii. Tym razem znajdowałam się w mikroskopijnej kuchni, gdzie przy stoliku siedział Tategami, a jego matka chowała apteczkę do szafki.

– Mam dość tej dziury! – Tategami miał bandaże pod oczami. – Czemu nie możemy się stąd wynieść?!

– Kyoya... – zaczęła łagodnie Satomi. – Wytrzymaj jeszcze trochę, proszę. – chciała pogłaskać syna po policzku, ale ten cofnął się.

– Czego się boisz? Już minęło pięć lat, odkąd uciekliśmy! Możemy w końcu zacząć normalne życie!

– Ale jeśli on nas znajdzie, to... – Satomi  nie dokończyła, tylko skuliła się, a w jej oczach odbił się strach.

– Po pięciu latach już dał sobie siana. Mamo, pojedźmy gdziekolwiek i żyjmy jak normalni ludzie! – Kyoya odsłonił potargane firanki i wskazał palcem przed siebie.

– Pragnę jedynie, abyście byli bezpieczni.

– Bezpieczni?! – warknął Tategami. – Widzisz to?! – zerwał bandaże.

   Krew popłynęła mu po policzkach. Miał wyryte na skórze pod oczami krzyże. Satomi wyglądała, jakby miała się rozpłakać.

– Przepraszam. – włosy zasłoniły jej twarz. Zaczęła drżeć. – Wybacz mi, Kyoya...

  Kuchnia zawirowała i zmieniła się w przedpokój. Uśmiechnięta Satomi ubrana w czerwoną piżamę właśnie naciskała klamkę od czyjegoś pokoju.

– Kyoya, miałeś racje. Jutro wyjeżdżamy do K...- urwała, widząc pusty pokój. – Synku?! – jej wzrok padł na puste szuflady.

– Co się dzieje? – wymamrotał nieprzytomnie Kakeru, wyglądając z sypialni obok.

– Uciekł. – powiedziała z niedowierzaniem Satomi, opierając się o ścianę. – Zostawił nas.

– Co?! – młodszy Tategami rozejrzał się po pokoju brata i podniósł z ziemi małą karteczkę. – ,,Mam dość. Wyjeżdżam.” – przeczytał, a potem kopnął ścianę. – Co za tchórz!

   Powróciłam do salonu. Kyoya patrzył na mnie jakoś tak zrezygnowanie.

– Tak, jestem śmieciem, który porzucił matkę i brata. – wykrzywił wargi. – Wyrwałem się od ojca dzięki matce, a w podzięce zwiałem do Japonii. Proszę, kpij sobie do woli. – pochylił się nad Satomi.

   W innym świecie mogłabym go polubić. Tutaj to nie jest możliwe.

– Są rzeczy, z których się nie kpi.

– Odpuszczasz sobie okazję do drwin ze mnie? Co to za święto? – mruknął.

– Kim był twój ojciec? – zmieniłam temat.

– Yutaka Noburo. – odparł.

– Ten sławny biznesmen? – zdziwiłam się. – Przecież nic nigdy nie mówiono, że ma żonę i dzieci.

– Ożenił się z moją matką pod fałszywym nazwiskiem i zamieszkał z nią w Afryce. – wzruszył ramionami. – Po naszej ucieczce zgrabnie wszystko zatuszował.

– Pod nazwiskiem "Tategami"?

– Nie. Myślisz, że nosiłby nazwisko tego śmiecia? "Tategami" to nazwisko panieńskie mamy.

– Rozumiem – westchnęłam. – No cóż czas się zbierać.

– Czemu ci tak na tym zależało? – spytał.

– Po prostu byłam ciekawa – wzruszyłam ramionami.

   Popatrzył na mnie groźnie.

– Nie jesteś lepsza od swojego alter ego.

– Wiem. – przekrzywiłam głowę. – I co z tego?

   Nie odpowiedział. Teleportowałam się na jakiś dach.

– Mimo wszystko żal mi chłopaka. Łatwo w życiu nie miał. – powiedziała Artemis.

– Taa. – ułożyłam się wygodnie na brzuchu. – Mało kto miał.

– Zgadzam się z tobą, Jenny – san! – ten głos poznałabym wszędzie. Gościu z przystanku.

– Och –  odwróciłam się do wyszczerzonego chłopaka. Tym razem miał na sobie tylko szorty oraz zieloną podkoszulkę  – czemu zawdzięczam twoją wizytę?

– Chciałam z tobą porozmawiać, Jenny - san! Jest wiele spraw do omówienia!

– Masz racje. – wycelowałam w niego ostrze katany. – Mamy coś do załatwienia.

*****

Harumi

   Spokojnie grałam z Patrickiem w strzałki, gdy radosny Victor pojawił się tuż przed tarczą i dostał jedną z nich w nos.

– Mamy go! – podniósł pięść w zwycięskim geście.

– Kogo znowu? – Alice spojrzała na niego bez zbytniego zainteresowania.

– Wy i to wasze zaangażowanie. – machnął ręką.

– Ranisz mnie Victor! – jęknął Izumi. – Jak coś jest ciekawe, to mam angaż 100%

– Jedyny raz, gdy go okazałeś był wtedy, gdy pojechałeś na festiwal czekolady. – Victor popatrzył na niego z politowaniem.

– Tam był czekoladowy królik o wysokości domu! – powiedział oburzony.

   Wymówka w stylu mojego brata.

– Nie o to chodzi! Mamy gościa z przystanku! – wyciągnął nadajnik. – Jak sytuacja, Kaito?

– Chłopak ma wory pod oczami i niebieskie włosy. To na 100% on. – odparł demon.

– Świetnie! – ucieszył się Victor. – Zaraz go o wszystko wypytamy.

– No ja nie wiem, czy trup nam cokolwiek powie. – rzekł Kaito.

– Rolini, o czym ty mówisz?

– Szefie, Jennifer prawie odcięła mu rękę, a ten tylko cieszy mordę. Może jak się zaprze to przeżyję. O czekaj szefuniu, bo się nie podnosi.

– To czemu nie interweniujesz, baranie?! – wrzasnął Victor.

– Powaliło? Mam iść pod katanę Jenny? – Kaito pewnie popukał się w czoło. – Nie dostałem takiego rozkazu.

– Rusz się i ją przytrzymaj! Za sekundę będę.

– Sekunda już minęła a ciebie nie ma! Czuję się oszukany!

   Prawie się popłakałam ze śmiechu, widząc minę Victora. Tsukiwa głośno przeklął i teleportował nas do jakiegoś miasta.

*****

Jenny

   Nieźle trzymał się jak na gościa o wyglądzie typowego gamera. Krew zabarwiła cały rękaw jego zielonej bluzy, a on lekko dysząc, patrzył na mnie z zafascynowaniem. Nie ma to jak trafić na masochistę i w dodatku maniaka.

– Ile minęło czasu? – spytał, gdy rozcięłam mu skórę na plecach.

– Gdzieś z dziesięć minut. – strząsnęłam kropelki krwi z ostrza.

– Myślałem, że mnie zabijesz. – zatoczył się do tyłu. – A tu taka niespodzianka.

– Kobieta zmienną jest. – uśmiechnęłam się. – Zabijanie to dla mnie nudziarstwo. Najpierw trzeba się pobawić

– Jesteś taka, jak mówiła. – nie zwrócił uwagę na katanę i po chwili kolejna szrama pojawiła mu się na policzku. – Przerażająca i silna.

– Kto mnie tak komplementuje? – nie odpowiedział, bo runął jak długi na ziemię. Pewnie przez zbytnią utratę krwi.

– Kończymy to drodzy państwo! – Izumi położył rękę na ostrzu, którym miałam zamiar dobić gamera.

   Victor razem z Kaito podnieśli chłopaka, pogadali chwilę i Tsukiwa zniknął.

– To Hideki Handa. – poinformował nas Rolini.

– Skąd jest? – starłam resztki krwi z katany.

– Będziemy to ustalać. Niezły popapraniec.

– Nie zauważyłam.

– A nas to się nie zapytasz, co tu robimy?! – obraził się Izumi.

– Zgaduje, że przyszliście pograć w kalambury. – mruknęłam. – To co robimy i gdzie jest reszta? – zobaczyłam jeszcze Harumi.

– Victor o nich zapomniał. – odparła dziewczyna.

   Czemu mnie to nie dziwi? Nasz kochany władca kiedyś własnego syna ze sklepu zapomniał wziąć. Kimiko prawie głos straciła, tak się na niego darła.

– Ooo widzę wesołe miasteczko! Chodźmy jeść watę, przejechać się kolejką, a potem wymiotować na różowo! – dziecko tęczy przeskoczyło kilka dachów dalej.

   Nie musiał nas długo namawiać.

– Co z Wild Fang? – Harumi spojrzała na mnie pytająco, gdy czekałyśmy na Izumiego przed stoiskiem z pluszakami.

– Przeżyją beze mnie.

Haru chciała coś powiedzieć, ale zrezygnowała i poszła polować na wielką pandę. Izumi wcisnął mi do ręki watę i wciągnął do kolejki górskiej.

– Jak się zaraz nie rozchmurzysz, to ci puszczę nagranie, jak Haru tańczyła, gdy miała 2 lata. – uśmiechnął się do siostry, która chyba chciała go udusić wielkim pluszakiem.

– Spróbujesz, a przysięgam, że uznasz Kimiko za najdelikatniejszą demonicę na świecie. – zagroziła.

– Oh, nie! Prze pana siostra mi grozi! – krzyknął i pomachał pracownikowi obsługi. – Czuję się zagrożony! – pracownik westchnął ciężko i puścił wagonik. – Co za ignorant!

   Wybuchnęłam śmiechem. Uwielbiam ich.

*****

Victor

   Chłopak podczas szycia mu ran uśmiechał się. Nie miło. Jakoś tak psychopatycznie i trochę groźnie.

– To teraz gadaj. – został posadzony na krześle i oplotły go łańcuchy. – Kim jesteś, skąd tyle wiesz i czego chcesz.

– Chyba wiecie, że jestem Hideki, nie? – roześmiał się chrapliwie. – Doskonałość. Tak, moi rodzice nieźle mnie nazwali. – cały czas wpatrywał się w sufit.

– Nie interesuje mnie geneza twojego imienia. Zadałem ci konkretne pytania.

– Jesteś nudny. – skrzywił się. – Chcę porozmawiać z Jenny!

 Chcieć to sobie możesz.

– Macie brudny sufit. – miałem ochotę strzelić go w twarz. – Fatalne sprzątaczki tu trzymacie.

– Kaito przejmujesz to! – ryknąłem, a Rolini z pączkiem w gębie i kubkiem kawy siadł na moim dawnym miejscu.

– Jenny jest ładna, prawda kolego? – uśmiechnął się miło.

– Tak! – ożywił się Hideki. – Fascynująca z niej osoba

– W rzeczy samej. – zgodził się Kaito. – Przyjacielu, skąd wiesz tyle o niej? Nawet ja nie wiedziałem, że nie lubi lukrecji.

- Brakuje ci cierpliwości – powiedziała Kimiko, która przyglądała się przesłuchaniu, opierając się o stolik.  – Ten chłopak ma podejście.

– Jest w nim coś niepokojącego. – spojrzałem na Handę.

   Chłopak ciągle zastanawiał się nad odpowiedzią dla Kaito.

– Widziałem ją kiedyś. – zaczął. – Wściekła skąpaną w świetle księżyca. – w oczach płonęły mu ogniki szaleństwa.

   A może to tylko zwykły zboczeniec?

– Kto ci o niej tyle opowiedział?

– Pewna osoba. – z twarzy zniknął mu uśmiech. – Mówiła, że mam z nią porozmawiać i przekazać jej, co powiedziała.

– A kim jest ta osoba? I co miałeś powiedzieć?

   Hideki spojrzał w bok. Zmienił się. Teraz rozpaczliwie szukał jakiejś pomocy.

– Nie powiem! – zatrząsł się. – Obiecałem!

– Spokojnie. – Kaito wymamrotał zaklęcie, a oczy Hideki’ego zamknęły się. – To koniec na dzisiaj. Co robimy szefie?

– Zaprowadźcie go na drugie piętro – zarządziłem. – Stale obserwujcie. Ukrywa coś ważnego. – dwóch strażników chwyciło go pod ręce i wyniosło z sali.

– Wszyscy ludzie są tacy? – Kaito wskazał na korytarz.

– Jenny się pytaj nie mnie. – odparłem.

– Ładnie go pociachała. – Kimiko z wdziękiem wyszła na korytarz. – Idę z nią porozmawiać. – dodała i zniknęła zza zakrętem.

– Co z nim później zrobimy? – Kaito nalał sobie kawy.

– Usuniemy pamięć. Jak zawsze.

– Wiesz co, szefie? Wydaję mi się, że w jego przypadku to nie zadziała.

*****

   Wiadomość o złapaniu Hideki’ego nie zdziwiła jej. Spodziewała się tego. Był zwykłym pionkiem. Spojrzała na posłańca.

– Jeszcze jakieś wieści? – spytała.

– Nie, pani. Nie wykonali ruchu.

– Rozumiem.

– Mogę się o coś spytać? – posłaniec był zdenerwowany.

   Skinięciem głowy wyraziła zgodę.

– Uwolnimy Hideki’ego? Prawda? – cofnął się.

– Tak. – wzięła łyk herbaty. – Jest nam potrzebny. – ruchem ręki odprawiła chłopaka.

   Gdy została sama, zrzuciła zasłonę z głowy. W jej ciemnych oczach odbił się księżyc.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ja: Nie mam jakoś siły na podsumowanie ;-; ten rozdział jest taki nijaki.
Jenny: Depresja=on?
Ja: Tylko głośno myślę.
Jenny: Ta. Przynajmniej dałaś mi pociachać Hideki'ego.
Ja: ;-; *wychodzi za kulisy*
Izumi: *wata cukrowa zakrywa mu głowę* Angel chcesz gryza? Bo już nie mogę!
Harumi: Tylko po 6? Co tak słabo?
Izumi: Chcę pączka!
Jenny: A potem będziesz to wszystko zwracał. 
Izumi: Nieprawda! >.<
Harumi: Zjedz jabłko a nie!
Izumi: Już nie jabłek!
Harumi: Przecież rano były 4!
Izumi: Śniadanie prawdziwego mężczyzny :D
Patrick: Bekon to śniadanie!
Jenny: A właśnie, że musli!
Alice: Czy ja jedyna nie jem śniadań?
Patrick: Dlatego taka słaba jesteś :D
Alice: Siłujemy się? -.-
Ja: Won na dwór z walkami!