Patrick i jego rodzeństwo w akcji!

   Mówi się, że ciężka praca popłaca. Nieprawda! Jedno wielkie łgarstwo! Co ja niby dostanę za zajmowanie się tą dwójką smarkaczy czyli moim rodzeństwem?! Poza bólem pleców, brudną bluzką i morderczymi myślami?

   Odpowiedzi:

  "Możesz raz nie marudzić i normalnie zająć się Olivią i Maxem? Są tacy kochani!" – Harumi

  "To twoje rodzeństwo idioto więc nie jęcz mi tu! Proponowałam ci pomoc ale niee bo ja „nie nadaję się na opiekunkę” To teraz się męcz!" – Jenny.

  "Przecież dziećmi łatwo można się zająć. Wystarczy im puścić bajkę lub z nimi pograć." – Izumi.

   STOP! To nie są odpowiedzi na moje pytanie, bando kretynów!

   Odpowiedzi:

  "Ja tu pracuję! A wracając do pytania, to będziesz miał dobrą wagę, bo jak ja musiałam opiekować się Izumim, to straciłam trzy kilo!" – Harumi.

  "Ty zawsze musisz mieć jakąś nagrodę...Nie wiem, może mama da ci kasę? Zresztą idź w cholerę!" – Alice.

 "Satysfakcję duchową." – Izumi.

 "Nic nie dostaniesz i pogódź się z tym. Zieeew, sorry jestem zmęczona." – Jenny.

 "Zastanówmy się. Jak się nimi zajmiesz, to pojedziemy cała ekipą na Malediwy, dobrze?" – Yuka.

   Tak, Yuka – san! Ty jedyna mnie rozumiesz! Nie to co ci ignoranci zajęci tylko sobą.

   Odpowiedzi:

"Jest 3 rano, siedzę w Afryce, a Tategami wydziera się, gdzie to ja znowu polazłam. Nie oczekuj miłych odpowiedzi." – Jenny.

"Paaatrick chcesz zostać moją tarczą?" – Harumi.
"Malediwy! Taaak!" – Izumi.

"Dobra skończ tą dyskusję, dziewczynko i idź się zajmij rodzeństwem." – Alice.

"To dobrze, że się zgadzasz. A teraz do roboty!" – Yuka.
Uduszę was kiedyś!

– Z kim piszesz, Patrick – nii? – Olivia zajrzała mi przez ramię.

– Z bandą osłów. – mruknąłem i rzuciłem telefon na stolik.

– Nie kłam! Osły nie mogą pisać! Nie mają palców! – młoda zrobiła minę wszechwiedzącej, chociaż smarkula mało co wie o świecie.

– To była przenośnia. – rozejrzałem się. – Gdzie Max?

– Nie wiem. – Olivia wzruszyła ramionami.

– Smarku, gdzie jesteś?! – wrzasnąłem.

   W odpowiedzi usłyszałem chichot. Niedobrze. Zerwałem się z fotela i pobiegłem do sąsiedniego pokoju. Chaos. Tylko tak mogę to opisać. Meble poprzewracane, ciuchy na podłodze, a bachor stoi pośrodku ubrany w strój pirata.

–Arr! Jesteś na mojej ziemi, psie lądowy! – zamachnął się drewnianym mieczem.
– Ta ziemia to mój gabinet! – wydarłem się.

– Kiedyś był! Teraz to wyspa Śmierci! – jeszcze chwila a dojdzie tu do morderstwa!

– Jaki bajzel. – powiedziała Olivia, podnosząc ramkę ze zdjęciem.

   Z naszej trójki naprawdę jest oryginalne rodzeństwo. Max to wulkan energii i bałaganiarz, Olivia jest znacznie spokojniejsza ale strasznie ciekawska, a mnie już znacie.

– Słuchaj mnie, piraciku. – złapałem jego ulubionego robota. – Albo mi tu ładnie sprzątniesz, albo twoja zabawka pójdzie do mnie w niewolę, zrozumiano? – młody wygiął usta w podkówkę, ale ja twardo stałem przy swoim.

– Jesteś sztywniakiem onii – san. – burknął.

– Nie. – westchnąłem. – Ja tylko dbam o swoje mieszkanie.

Kilka godzin wcześniej

– Musimy wyjechać na kilka godzin. Będziemy tak około 21. – moja mama pakowała swoje sukienki do walizki.

– Aha. – bąknąłem. – No i?

– Jak to co? – tata wychylił głowę z wnętrza szafy. – Zajmiesz się Olivią i Max'em!

– Słucham?! Muuszę? – jęknąłem.

   Kurde dwa lata byłem brany za trupa. Ledwo wróciłem i już mi wciskają obowiązki opieki nad tą dwójką! Nie, że ich nie kocham, ale czasami mam takie dni gdy moja wytrzymałość na głośne osoby jest zerowa. Właśnie dziś jest taki dzień.

– Tak i koniec dyskusji. – tato spojrzał przerażony na bagaż mamy. Był ogromny.

– Nie mogę zostać u swoich kolegów/koleżanek? – spytałem z nad nadzieją.

– Nie. – ucięła mama. – To papa, synku! – uściskała mnie, założyła kapelusz na głowę i teleportowała się.

– Poradzisz sobie. – tata klepnął mnie w plecy i również zniknął.

   Westchnąłem ciężko i wszedłem do salonu. Olivia i Max oglądali jakiś serial czy tam film.

– Zabierzecie swoje ulubione zabawki. Idziemy do mnie, smarki. – uśmiechnąłem się krzywo.

Obecnie
   Tak to się zaczęło. Max złorzecząc pod nosem układał meble, Olivia wertowała jakąś książkę a ja rozkoszowałem się chwilą spokoju.

,,The world we knew

Won't come back

The time we've lost

Can't get back

The life we had

Won't be ours again”

– Słucham? – mruknąłem podnosząc telefon.

– O cześć, synku! – mama zaszczebiotała radośnie. – Dopiero teraz przypomniałam sobie, że lodówka świeci pustkami! Mógłbyś iść na zakupy? – nie czekając na odpowiedź, rozłączyła się.

   Przebiegła jest. Doskonale wiedziała, że teraz nie mam wyboru.

– Zbierać się. – pstryknąłem palcem i przywróciłem pokój do porządku.

– No wiesz co! Też chce tak umieć! – krzyknął oburzony Max.

– Za głupi na to jesteś. – wyszczerzyłem się.

– A spadaj! Ja przynajmniej mam dziewczynę!

– Co to ma do rzeczy?

– To, że jesteś w friedzone z trzema ładnymi dziewczynami! – pokazał mi język. – Ciota z ciebie, bracie!

– Coś ty powiedział, glucie?! – warknąłem i po chwili już szarpaliśmy się na podłodze.

– Mieliśmy chyba gdzieś iść. – powiedziała Olivia, unosząc brwi w geście politowania.

– Taa idziemy na zakupy. – wstałem o „przypadkowo” dźgnąłem młodego w żebra łokciem.

– To ruszajcie się. Nie chcę czekać całego dnia! – tupnęła nogą o podłogę.

   Wy chyba nie wiecie, ile oni mają lat, nie? Więc Max – 12 a Olivia – 10.

– Nie denerwuj się tak. – Max wstał. – Zdążymy na serial.

– Jej! – Olivia uśmiechnęła się szeroko i wybiegła szukać swojego pluszaka.

   Kobieta zmienną jest. A taka mała to w szczególności. Kiedy wróciła, przeniosłem nas pod największy sklep w okolicy.

– Max łap za wózek, a ty Olivia dawaj łapę. – pociągnąłem dwójkę w tłum klientów. – Zróbmy to szybko.

   Szybko. Taaa, chciałoby się. Pięć minut później zauważyłem brak małej osóbki.

– Olivia? – rozejrzałem się. – Cholera jasna! – zirytowany wróciłem do poprzedniego regału. Pusto. – Max zgubiliśmy... – urwałem, widząc, że tego barana też nigdzie nie ma. – No bez jaj!

   Przeszedłem cały sklep, a tej dwójki jak nie było, tak nie ma! Wpadłem do pokoju obsługi i chwyciłem za mikrofon.

– Ej smarki! Gdzie was wywiało?! – wrzasnąłem.

– Tak nie wolno! – zaprotestowała jedna z kasjerek.

– Trudno! – wyminąłem ją i wróciłem do poszukiwań.

   Max sobie poradzi, ale Olivia ma dopiero 10 lat. Przepychałem się przez tłum, wypatrując niskiej demonicy w niebieskim swetrze i czarnych dżinsach.

– Jak chodzisz, pacanie! O, Patrick! – Max spojrzał na mnie z ulgą.

– Gdzie polazłeś, kretynie? – warknąłem.

– Olivia chciała zobaczyć czy są nowe lalki, więc z nią poszedłem. To ty gdzieś zniknąłeś!

– Zaraz! Przecież ona się zgubiła!

– Wyrwała ci się i pobiegła do przodu, a ty zawróciłeś. – pokręcił głową. – Jesteś beznadziejny.

– Braciszek jest tylko roztargniony. Mama tak powiedziała! – broniła mnie Olivia.

– Możemy zrobić te przeklęte zakupy i wrócić do domu? – jęknąłem i złapałem za wózek.

   Pomijając, że Max prawie się pobił z jedną demonicą o jakąś głupią grę, a Olivia doprowadziła swoimi pytaniami do rozstroju nerwowego jednego demona, to zakupy przebiegły bez większych przeszkód.

– Nie chcę mieć dzieci. – powiedziałem gdy wreszcie mogłem usiąść. – Bez głupich komentarzy! – ostrzegłem  Maxa, który miał szeroki uśmiech.

– Jestem głodna! – jęknęła Olivia, bawiąc się robotem.

– A jak coś zjesz, to pójdziesz spać?

– Nie! Chodzę spać dopiero o 22!

– Ehhh. Młody zrób kanapki.
– Czemu ja?!

– Bo jestem tu najstarszy i ja wam rozkazuję. Jazda! – uśmiechnąłem się z wyższością.

– Nie ma mowy.

– A mam powiedzieć twojej dziewczynie, że bawisz się robocikami i samochodzikami? – spytałem złośliwie.

   Spiorunował mnie wzrokiem i ruszył do kuchni. Czasami opłaca się być najstarszym!

– Ohayo moi drodzy! – do środka dosłownie wtoczył się nikt inny jak Izumi.

– Tylko ciebie mi tu brakowało. – westchnąłem, patrząc na Teradę.

– Izumi – ojisan! – Olivia rzuciła się mu na szyję.

– Przybyłem rozwiać czarne chmury nad waszym życiem! A tak poważnie to nudziło mi się. – usiadł na podłodze i uśmiechnął się radośnie.

– Nie mogłeś podręczyć kogoś innego? – mruknąłem.

– Harumi pracuje, więc niemal wyrzuciła mnie z domu, Jenny śpi lub gdzieś się włóczy w Afryce,    Alice nie mogę znaleźć, a Yuka odsypia wczorajsze spotkanie biznesowe. – powiedział. – Ty mi zostałeś!

– To co robimy? – kuchni doleciał czarny dym. – No serio?! Czy każdy kogo znam, musi coś robić z kuchnią?

– To nie z mojej winy! Sąsiedzi urządzają sobie grilla! – krzyknął Max.

– Urządźmy imprezę! – zawołał Izumi.

– Kiedy jest tu dwójka dzieci? – popukałem się w czoło. – Nie.

– Ouuuh o tym nie pomyślałem. – Izumi zmieszał się. – Znaczy się masz rację, tak tak.

– Nie mów mi, że już zaprosiłeś ileś osób do mnie. – miałem ochotę go udusić.
– A jeśli tak?

– Olivia zamknij oczy. – wycedziłem. – Za chwilę będę tu sceny nie dla dzieci.

– Pat, kumplu zawsze mogę to odwołać! – Izumi wycofał się kawałek.

– Ooo nie! Tym razem ci nie odpuszczę! – rzuciłem się na niego.

– Przepraszam  za najście! – z Teradą oberwaliśmy drzwiami wejściowymi. – Co wy odstawiacie? – Alice obrzuciła nas spojrzeniem pełnym politowania.

– Próbuje go zabić! – wrzasnąłem.

– Jak zwykle. – przeszła nad nami i zniknęła w salonie.

– Drzwi byś zamknęła! – krzyknąłem za nią.

– Myślałam, że pomordujecie się na dworze. – odparła. – Cześć Olivia, Max!

– To ty się nimi zajmij, a my na chwilkę wyjdziemy! – wywlokłem Teradę na zewnątrz.

– Onii- chan! – siostra stanęła w progu. – Przecież nieładnie jest używać przemocy wobec innych. – powiedziała z wyrzutem.

   Kto jej tych bzdur nagadał? Zgaduję, że Alice ją nastawiła przeciwko mnie!

– Kiedy będziesz w moim wieku zrozumiesz, że z takimi idiotami tylko tak się postępuje.

– Jenny – san mówiła tak samo o tobie. – wtrącił się Max.

– Bo Jenny różne rzeczy gada. – mruknąłem.

– BALONIK! – wrzasnął mi Izumi prosto do ucha.

   Alice głośno westchnęła.

– Dobra nie zabiję cię, tylko odwołaj mi tą imprezę. – oświadczyłem.

– Ta jest! – zasalutował i wyciągnął komórkę.

   W tej chwili marzyłem tylko o spokoju. Niestety była dopiero 19. Jeszcze dwie godziny i wreszcie będę mógł wrócić do majsterkowania!

– Może zrobimy sobie turniej gier? – zaproponowała Alice.

   Smarki chętnie na to przystały. Izumi też.

– Zagrajmy w Monopoly!

– Ale czy Olivia – chan będzie umiała? – spytała blondynka.

– Poradzę sobie! – siostra w swojej ulubionej bluzie z kocimi uszami już wyciągała planszę.

Jakiś czas później.

– Izumi – ojisan stanąłeś na moim polu. Płacisz mi dwa miliony. – powiedziała spokojnie Olivia.

– No wiesz co! – jęknął Izumi, licząc banknoty. – Nie mam!

– To coś zastaw albo odpadasz. – uśmiechnąłem się złośliwie.

– Poratuj mnie a nie! – spojrzał na mnie z wyrzutem.

– To tylko gra, baranie. – westchnąłem. – Inna sprawa, że przegrywasz z dziesięciolatką.

– No dobra zastawiam mój hotel! – Terada wręczył Olivia żądaną kwotę.

– Moja kolej. – Max zabrał kostki. – Sześć. – ruszył pionkiem.

– Moje pole! – krzyknął Izumi.

– Zastawione. Nie muszę płacić. – zauważył Max.

   Izumi z ponurą miną zajął się kakao.

– Ja to jeszcze wygram! – powiedział z bojową miną.

– Yhym, szczególnie, że masz ledwo milion. – powiedziała Alice.

– Od zera do bohatera!

– Patrick proszę trzy miliony. – blondynka wyciągnęła rękę w moją stronę.

– Już, już. – zdrętwiałem. – Kto mnie okradł?

– Co? – Alice spojrzała na mnie zdumiona.

– Miałem pięć milionów, a teraz mam tylko cztery! – wycelowałem łyżeczką w Izumiego. – To ty?

– No wiesz co! – Terada udał, że strzela focha.

– W kasie też brakuje pieniędzy! – Max przeliczył banknoty.

   Olivia jako jedyna nie patrzyła na resztę podejrzliwym wzrokiem.

– Izumi, wiemy, że to ty. – mruknąłem.

– Jasneee wszystko na mnie!

– Ale to ty zawsze podbierałeś pieniądze w Monopoly. – powiedziała Alice.

– Ale....zasłona dymna! – wrzasnął i nim zdążyłem zareagować zgasił światło w pokoju.

– WRACAJ TU, DEBILU! – próbowałem przywrócić światło, ale wyglądało na to, że wywaliło korki.

– Fajnie, co nie? – usłyszałem jego głos w ciemności. – Taka noc duchów!

– Jesteś skończonym osłem. Aż nie mam siły się na ciebie gniewać. – westchnęła Alice.

– Ciii. – syknął nagle. – Zrobiłem to, bo kilkoro gości, których zaprosiłem uznało, że i tak przyjdzie. Teraz musimy udawać, że nas tu nie ma.

– Powiedz mi, jakim cudem ty i Harumi to rodzeństwo? – spytałem.

– Więzy krwi ot co.

– Albo podmienili cię w szpitalu. – stwierdziła Alice.

– To było wredne.

– Za kradnięcie kasy z Monopoly!

– Serio się będziesz o to obrażać?

– Ja cię tylko uczę odpowiedzialności.

– Dziwne masz metody.

– Idą! – szepnąłem, patrząc na zewnątrz.

   Cztery demony szybkim krokiem podeszły do drzwi. Rozbrzmiał dzwonek.

– Nie łatwiej byłoby pogonić ich miotłą? – szepnęła Alice. – Ewentualnie włócznią.

– Jak się nie odczepią, to tak zrobimy. – uznałem.

   Usłyszałem, jak grzebią przy zamku. Włamywacze!

– Onii- chan, co się dzieje? – spytała Olivia tuląc się do Maxa.

– Tacy głupi panowie myślą, że mogą nas okraść. – odparłem.

   W holu zadudniły kroki.

– To będzie łatwe. Słyszałem, że zajmuje się technicznymi cudeńkami, coś tu powinno być.

– Hee, jak chcecie moje sprzęty, to może je zakupcie, hm? – spytałem, nokautując go krzesłem. – Olivia pod kanapę!

   Światło nagle się zapaliło.

   Pozostała trójka po chwilowym szoku zaatakowała nas nożami. Alice zgrabnie wybiła im je z ręki, a Izumi kopniakiem wysłał ich przez okno na zewnątrz. Czwartego wywaliłem osobiście.

– I nie wracajcie! – krzyknęła Olivia, kiedy przeklinając głośno zbili się w powietrze.

Godzinę później

(narrator)

   Małżeństwo Gray po udanej wycieczce wrócili do Piekła. Udali się do Patricka, bo słyszeli, że tam właśnie znajdowały się ich dzieci.

– Jesteśmy! – krzyknęła Clara, zdejmując kapelusz. – Przepraszam, że wróciliśmy dopiero o 23, ale ważne sprawy nas zatrzymały.

   Odpowiedziała jej cisza. Zaniepokojona zajrzała do salonu. Na podłodze leżała gra Monopoly i tacka z kanapkami. Izumi spał oparty o ścianę, Alice czytała książkę.

– O dobry wieczór. – blondynka uśmiechnęła się. – Za chwile posprzątam ten bałagan. – machnęła ręką w kierunku podłogi.

– Nie musisz. Alice. Gdzie moje dzieci?

– W pokoju Patrick. Tylko proszę ich nie budzić.

   Clara uchyliła drzwi od sypialni najstarszego syna. Olivia spała zwinięta w kłębek. Głowę miała na ramieniu Patricka. Max pochrapywał lekko, a głowę ułożył sobie na brzuchu brata. Sam Patrick spał rozwalony w najlepsze na łóżku.

   Clara i jej mąż Jacob uśmiechnęli się pod nosem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Jako, że nie mam kompletnie weny na rozdział wyskrobałam takie coś. Mam nadzieję, że wam się spodoba.
Pytanko!
No więc pewnie wiecie moi drodzy czytelnicy co to są nagłówki. Moje pytanie brzmi:
Czy ktoś umie je robić? Bo ja próbowałam i nawet mi wyszło ale za małe ;-;