Rozdział 18: Starcie żywiołów

,,Szczęście jest złudnym pojęciem”

– Ryuga! – ryknęłam, gdy stanęłam na ziemi, zwijając skrzydła.

   Ryk Drago wypłoszył okoliczne ptaki. Widziałam ognisty strumień pędzący w moją stronę. Smok rozwarł pysk, ale nie zaatakował. Każdy bey tak reagował na mój widok. Dlatego, że jestem demonem i wydzielam, jak to określiła Kimiko, ,,złowrogą aurę”

– No wyłaź! Nie będę czekała całego dnia! – krzyknęłam.

   Błysk żółtych oczu, szelest peleryny. Z krzaków wyszedł Ryuga.

– IDIOTA! – trzepnęłam go mocno w ramię. – Ładnie to tak ginąć!?

– Ktoś ty? – zmrużył oczy. – A to ty Jennifer – stwierdził bez specjalnego zainteresowania.

– Brawo. – wyszczerzyłam zęby. – Tłumacz się!

– Z czego znowu? – mruknął leniwie.

– Hmm, no wiesz, dosłownie rozpłynąłeś się w powietrzu 2 lata temu, a teraz widzę cię żywego w Afryce. To dość zastanawiające!

– Sam tego nie rozumiem. – wzruszył ramionami. – Ocknąłem się na totalnym zadupiu. – podrapał się po głowie. – Z jakieś dwa tygodnie temu czy coś koło tego. L- Drago był przy mnie. To tyle.

   Ciekawe. Nawet jeśli to Ryuga, to jak przeżył? Nie słyszałam o takim przypadku.

– Co ty tu robisz? – spytał, rozpalając ognisko.

– Mistrzostwa. – odparłam.

– Jest jakiś kolejny opętany?

– Jeszcze nie, ale wiesz to dopiero początek. Pewnie za niedługo będziesz biegł pomóc następnemu. – uśmiechnęłam się złośliwie, bo wiedziałem, że zrobił to tylko dlatego, że został poproszony.

– Nie dam się więcej wrobić w takie gówno. – powiedział, zabierając się do jedzenia ryby.

– Ryuga! – przez gęstwinę przebił się bey, Lion.

– Nawet nie dadzą zjeść w pokoju. – mruknął Smoczy Cesarz i wystrzelił Drago.

   Beye odepchnęły się i czekały na dalsze polecenia.

– Więc jednak żyjesz. – powiedział Tategami, wychodząc z zarośli i stając w blasku płomieni.

– Jak do tego doszedłeś? – mruknęłam. Obdarzył mnie wściekłym spojrzeniem i nic nie powiedział.

*****

   Cisza. Hideki zamknął oczy. Miał dość bezruchu. Chciał być wolny. Obiecali mu pomóc. Obiecali! Heh, ale czy ktokolwiek jest teraz wart zaufania? Syknął, czując pieczenie na prawy nadgarstku. Wiła się na nim cieniutka czerwona lina. Gdyby nie ona te ściany nie byłyby dla niego przeszkodą.

– Jedzenie. – burknął strażnik, kładąc na stoliku talerz.

   Hideki przyjrzał mu się. Czerwona zbroja, włócznia z ogromnym ostrzem w kształcie diamentu i imponujące czarne skrzydła. Chwila. Coś mu się nie pasowało. Jenny miała inne. Upierzone, a te były proste, pozbawione piór! Był zaskoczony tym odkryciem.

– Co się gapisz? – warknął demon.

   Chłopak uśmiechnął się bezmyślnie i zaczął obracać widelec w dłoniach. Strażnik obrzucił go podejrzliwym spojrzeniem, wyszedł i zatrzasnął ciężkie czarne drzwi.

– Jesteś dobrze pilnowany? – spytał cichy głos.

– Tak, moja droga. Całkiem nieźle.

– Nie ciesz się z tego! – jęknęła. – Włamanie się do demonów to nie przelewki!

– Hai, hai. – odparł znudzony. – Podobno jesteś mistrzynią planowania, Yuki.

– To ja. – powiedział nieźle zirytowany głos, a Hideki omal nie spadł na podłogę.

- P-pani... – wyjąkał. – Nie wiedziałem.

– Zauważyłam. – był pewny, że jest wściekła. – Jesteś beznadziejny – westchnęła. – Czekaj – poleciła i umilkła.

   Hideki zaklął donośnie. Wkurzył ją. Teraz wolał pozostać poza zasięgiem jej gniewu.

*****

   Kyoyi żyłka pulsowała od dobrych pięciu minut. Celował kuczerem w Ryugę, który miał go w dupie i spokojnie zaczynał drugą rybę. Reszta drużyny plus James i irytujący blond pustak stali w pewnym oddaleniu.

– Poradzisz sobie Kyoya- kun! – krzyknęła Sierra. To chyba miało być słodkie w zamyśle, a wyszło jak pisk uciekającej myszy.

– Fajną masz fankę – skomentował Kishatu.

   Tategami tylko warknął.

– Walcz nie gadaj!

– Poczekaj dzieciaku. Wykończę cię w sekundę.

– Tak myślisz? – prychnął narwaniec. – Zobaczymy.

   Poczułam mrowienie w plecach. Ktoś mnie obserwuje? Zerknęłam do tyłu. Zza drzewem stała niska osoba w czerwonej bluzie. Uchyliła kaptur, ukazując światu złote loki oraz błękitne i zielone oko. Alice. Nil i spółka byli zajęci obserwowaniem dyskusji (a raczej wrzaskami Tategamiego i zlewaniem tego przez Ryugę), więc niezauważenie podeszłam do niej.

– Co jest? – szepnęłam.

– Victor nas pilnie potrzebuje. – odparła.

   Odeszłyśmy kawałek i teleportowałyśmy się.

*****

Victor

– To czego chcesz? – drzwi huknęły o ścianę, a do pokoju weszła Jennifer. Za nią sunęła Alice.

– Kulturalna jak zawsze. – mruknąłem.

– Wiem, Kimiko już mi o tym mówiła. – usiadła między Harumi a Patrickiem.

   Rozejrzałem się. Rodzeństwo Terada, Alice, Patrick i panna wychowana. Wszyscy.

– Problemem jest Hideki. – w oczach Jenny zapłonął gniew. – Nie możemy z niego nic wyciągnąć. – oparłem się i założyłem ręce na tors. – Uznaliśmy, że tylko ty Jennifer. – Otworzyła buzię. – Tak ty i nawet nie próbuj protestować. – powiedziałem groźnie, na co zacisnęła usta w cienką linię.– Możesz z niego coś wyciągnąć.

   Patrick parsknął śmiechem.

– Przecież ona go zabije.

– Nie przesadzaj. – odezwał się Izumi. – Może tylko trwale uszkodzi.

– No rzeczywiście duuużo lepiej.

– A żebyś wiedział.

– Właśnie po to was tu wezwałem. – przerwałem ich dyskusję. – Przypilnujecie Jenny w czwórkę.

– A jak coś z niego wyciągnę, to mogę się go pozbyć? – spytała szatynka, plotąc Harumi warkocza.

– Nie.

– Jesteś okropny! – jęknęła naburmuszona.

– Czemu go nienawidzisz?

– Nie pozwolę się pokonać jakiemuś ludzkiemu idiocie. – warknęła.

   Nagle powiało chłodem.

– Kłopoty! – wpadł zdyszany strażnik.

   Korytarz pokrył się lodem. Sople zwisały z sufitu.

– Kto to robi? – spytała Jenny, kopnięciem niszcząc lodową pokrywę.

– Jakaś dziewczyna. Nie znamy jej. – odparł. – Jest ich dużo. Wezwaliśmy posiłki. – zwrócił się do mnie.

– Ich cel?

– Prawdopodobnie Hideki.

   Skinąłem głową. Przybyli jego towarzysz. Bardzo dobrze.

*****

   Niebieskowłosa dziewczyna o tego samego koloru oczach dotknęła delikatnie drzwi. Pokryły się lodem. Strażnik, który ich pilnował, leżał obecnie w kałuży krwi.

– Nieźle. Odsuń się. – powiedział towarzyszący jej blondyn. Kiedy wykonała polecenie, rozbił drzwi swoim mieczem.

– Przybyliśmy! – wrzasnął i wyciągnął Hidekiego z jego więzienia.

   Padły strzały. Dziewczyna wytworzyła lodową barierę, jednak ta nie wytrzymała.

– Znalazłam was. – w ich stronę szła bordowowłosa demonica. W rękach trzymała czarno – czerwone pistolety. Uśmiechała się pod nosem.  – Nie ujdzie wam to płazem. – wycelowała i zaczęła strzelać.

– Cholera. – zaklął blondyn, widząc, że bariera jego partnerki nie działa. Puścił oszołomionego Hidekiego i zamachnął się mieczem na Harumi.

   Terada zgrabnie uniknęła ciosu i strzeliła do niego z drugiego pistoletu. Chłopak ochronił się stalową powierzchnią miecza.Widać było, że jest wyszkolona. Strzelanie do dwóch przeciwników i  równoczesne uniki nie sprawiało jej problemów.  Robiła wszystko spokojnie i z klasą. Jakby robiła to codziennie. Jego towarzyszka co chwilę musiała tworzyć bariery lub strzelać soplami.

– Uwaga Haru! – szatynka rozbiła lodowy blok, który chciał przebić bordowowłosą. – Biorę dziewczynę. – wyszczerzyła się i uderzeniem katany rozbiła szklaną taflę lodu na podłodze.

– Jennifer Ashida. – powiedziała cicho niebieskowłosa.

– We własnej osobie. – powiedziała Jenny unosząc się nad ziemią. – A ty to? – wycelowała w nią ostrze.

– Yuki. – odparła cicho.

   Hideki patrzył na szatynkę jak urzeczony. Pełna demoniczna postać i kpiący uśmiech, który tak uwielbiał. Niespodziewanie poczuł silne uderzenie w brzuch i odleciał do tyłu.

– Hideki! – krzyknęła Yuki, obrywając fioletową kulą Ashidy. Plunęła krwią i wytworzyła potężną zamieć.

   Jenny wleciała w szalejący śnieg, który zapłonął czerwonym światłem i rozpadł się.

– Za słabo. – szepnęła dziewczyna.

   Starły się ich bronie. Srebrna katana i błękitna włócznia.

*****

Patrick

– Trochę ich dużo. – powiedziałem, powalając falą magii kolejnych kilkudziesięciu napastników.

– To zwykłe pionki! – zawołała Alice, wyjmując sztylet z jakiegoś gostka. – Tych potężnych jest tylko kilku! – machnęła ręka w stronę sali tronowej.

   Victor tłukł się z gościem w czarnej zbroi. Tsukiwa był wściekły. Miotał czerwonymi kulami, kręgami i falami. Jego przeciwnik też nie odpuszczał. W całej sali mieniło się na czerwono – złoto.

– To nie są ludzie. – Izumi trącił jednego z powalonych butem. – Wyglądają na...– urwał, gdy napastnik zmienił się w zielonego stwora. Martwego stwora.

   Patrzyliśmy na niego przez chwilę w milczeniu. Kątem oka zobaczyłem złoty promień i odepchnąłem Alice. W miejscu gdzie była jej głowa, widniała teraz wypalona dziura.

– Cóż za brutalność. – powiedział chłopak mniej więcej w moim wieku. Trzymał napięty łuk i mierzył w nas złotą strzałą. – Pierwotna siła demonów jest taka krwiożercza.

   Super, tylko poety do kompletu brakowało. Uskoczył przed ciosem Izumiego, po czym poleciał na ścianę razem z Alice, która ściskała go za gardło.

– Utrzymaj go chwilę! – krzyknął Izumi i wytworzył mały fioletowy krąg. Taki sam pojawił się za plecami łucznika. – Puszczaj! – blondynka odleciała do tyłu, a Terada dmuchnął w krąg.

   Wytworzyło się tornado, które porwało chłopaka i wyrzuciło go w kąt Sali.

– Niezła sztuczka. – gwizdnąłem. – Idziemy dalej.

– Gdzie idziecie? – chłopak ledwo trzymał się na nogach, z ramienia leciała mu krew, ale już trzymał strzałę. – Nie pozwalam.

– Jest mój. – mruknąłem do kompanów. – Załatwcie resztę szkodników.

   Zniknęli, nim zdążyłem mrugnąć.

*****

   Lodowy sopel przebił mi rękę niemal na wylot, więc musiałam na razie porzucić walkę kataną. Moja przeciwniczka wyglądała na zmęczoną ale i zdeterminowaną.

– Jesteście magami, nie? – spytałam, robiąc unik przed kolejnymi soplami.

   Skinęła tylko głową. Odbiłam się od ściany i uderzyłam w nią fioletową kulą energii. Wyrwał jej się cichy jęk i poturlała się pod ścianę.

– Yuki! – wrzasnął jej kolega, chroniąc się przed strzałami Harumi. Niezbyt mu szło. Starsza Terada urodziła się z bronią w ręku. Normalnie leżałby martwy, ale Victor kazał nam pojąć ich żywcem.

   Poczułam przeszywające zimno. Niebieskowłosa przykładała ręce do podłogi i mruczała jakieś słowa. Moja noga przymarzła do ściany. Rozbiłam lodową taflę i natychmiast tego pożałowałam. Była cienka, więc większość siły mego uderzenie dostało się nodze.

– Gdzie jest ten debil, gdy jest potrzebny?! – wrzasnął wściekły blondyn z mieczem.

– Poddajcie się. – oświadczyła spokojnie Harumi. – Nie macie szans.

– Kpisz sobie? – szepnęła cicho dziewczyna. – Nie możemy sobie pozwolić na całkowitą porażkę.

– To zginiecie. – mruknęłam. Pod stopami Yuki pojawił się granatowy krąg. Spróbowała wstać.             Pstryknęłam palcami. Siła wybuchu wybiła okoliczne szyby.

– Ty! – zaryczał chłopak, zamachując się mieczem.

   Strzał.

– To koniec. – Haru podeszła do blondyna, który wpatrywał się w swój zniszczony miecz.

– Jak to zrobiłaś? – głos mu zadrżał.

   Klasnęłam w dłonie i obwiązały go łańcuchy. Niebieskowłosa leżała nieprzytomna na posadzce. Harumi podeszła do niej, ciągle trzymając pistolet w pogotowiu. Ziewnęłam. Huknęło. Poraziło nas zielone światło. Wkroczyła kobieta w czerwonym kimonie i złotej osłonce na twarzy.

– Zawiedliście. – powiedziała chłodno. – Bądźcie wdzięczni, że was ratuje. – machnęła ręką.                 Przeraźliwy odgłos prawie rozsadził mi bębenki. Zacisnęłam zęby i próbował ją zaatakować. Nic z tego. Demony są dużo wrażliwsze na takie dźwięki. Obraz falował mi przed oczami. Widziałam, jak chyba podnosi lodową dziewczynę i szarpie za rękę blondyna. Odbiłam się od ściany, ale fala dźwiękowa wbiła mnie na posadzkę.

*****

Patrick

  C-co to jest?! Warknąłem, zakrywając uszy. Piskliwy odgłos boleśnie ranił uszy. Łucznik spoważniał i podpierając się o ścianę, zaczął biec. Nie mogłem wykonać ruchu. Zakręciło mi się w głowie.

   Cisza. Zerknąłem do sali tronowej. Victor jakoś poradził sobie z tym odgłosem, ale gościu w czarnej zbroi dosłownie rozpłynął się w powietrzu.

*****

– Zniknęli. – wydyszała Haru, opierając się o świecznik.

– Wiedziała, że takie dźwięki nas ogłuszają. – stwierdziłam, patrząc na miejsce, gdzie przed chwilą stała owa kobieta. – To nie był człowiek.

– Mag lodu i dźwięku. – Harumi podniosła zniszczone pistolety. – A ten koleś z mieczem?

– Miał spiczaste uszy. Jakaś słabo znana rasa. – prawa dłoń mi parowała. Rana zaczęła się zmniejszać.

– Haru! – Izumi uściskał mocną swoją siostrę.

– Dusisz! – klepnęła go w plecy. – Nic ci nie jest? – zmierzyła Izumiego troskliwym spojrzeniem.

– Wszystko w porządeczku! Nie trafiliśmy na magów tylko zaczarowane stwory. – starł krew z bluzki. – Niezłe pobojowisko.

   Korytarz był całkowicie zniszczony. Fragmenty szkła, lodu i ścian walały się na podłodze. Wielka dziura na samym środku. W pozostałościach ścian tkwiły kule.

– I to wszystko dla jakiegoś niebieskiego wariata. Czuję się zazdrosny. – Izumi wydął policzki.

– To nie czas na takie rzeczy! – skarciła go Haru i pociągnęła za ucho. – Chodźmy sprawdzić co z resztą. – ciągnąc za sobą brata, ruszyła w kierunku sali tronowej.

– Żądam adwokata! – krzyknął Izumi. – To jawna przemoc, moi drodzy!

   Zaśmiałam się cicho. Kocham to rodzeństwo jak własne.

– Szkoda, że nasz brat zginął. Wtedy też moglibyście się tak droczyć. – usłyszałam Alter.

   Westchnęłam ciężko. A ta znowu swoje. Już miałam nadzieję, że trafił ją szlag.

*****

   Kobieta w czerwonym kimonie odepchnęła od siebie blondyna i delikatnie położyła Yuki na niebieskim posłaniu. Chłopak zatoczył się i upadł na podłogę. Nie miał siły wstać.

– Hideki, Makoto zawiedliście mnie. – dwaj chłopcy na dźwięk jej chłodnego tonu wstrzymali oddech. To u niej oznaczało wściekłość. Tylko dla Yuki była w miarę łagodna, bo dziewczyna była jak ona magiem.

– Gdzie są Fumio i Ken? – próbował zmienić temat Makoto.

– W sali operacyjnej. Wy też tam za chwilę pójdziecie. – obrzuciła ich uważnym spojrzeniem, a na jej twarz wpłynął zadowolony wyraz. – A raczej ty pójdziesz. – wskazała na głęboką ranę w nodze blondyna. – Masz tam kulę, prawda?

– Owszem, Rin – sama. – Makoto zacisnął zęby, by nie krzyknąć, gdy wstał.

– Czy to nie było ryzykowne wysyłać tak mało ludzi? – spytał Hideki i natychmiast ugryzł się w język. Rin nienawidziła, gdy podważało się jej zdanie.

– Nie wiedziałam, że wszyscy są silni. – wyjątkowo kobieta nie wściekła się. – Następnym razem wyślemy więcej doświadczonych a mniej marionetek. Wszystkie zginęły? – usiadła na białym wygodnym fotelu i podparła policzek ręką.

-–Tak.

– Przeklęte demony. – mruknęła Rin. – Teraz muszę szukać nowych. – skinięciem przywołała do siebie służącego z herbatą. – Makoto, idź do chirurga, niech ci wyjmie kulę i zszyje ranę. A ty Hideki. – na jej szlachetnych rysach odmalowała się złość. – Wytłumaczysz się i poniesiesz karę.

– Oczywiście. – skłonił się Hideki.

*****

– Celem bez wątpienie był Hideki Handa. – powiedział po raz setny Victor. – Grupa magów i dwóch ras zaatakowała pałac. Wątpię, że mieli w rozkazach zabijać bez potrzeby.

– Zlekceważyli nas. Widziałam ich panikę, kiedy ta Yuki padła. – Jenny uważnie obserwowała obraz z kamer.

– Widocznie myśleli, że o tej porze pałac będzie słabo strzeżony. – Harumi pochylała się nad planem zamku.

– Victor! – do pokoju wpadła zaaferowana Kimiko i rzuciła się na szyję mężowi. – Całe szczęście, że nic wam nie jest. – odetchnęła głęboko.

   Yuka, która przybyła wraz z Kimiko, tuliła Alice i rozmawiała z Izumim.

– Pozostaje jedna kwestia. – starsza Terada odłożyła plan. – Tych stworów zamienionych w ludzi. Jakiś przeżył?

– Nie. – Victor pokręcił głową. – Zamienili się w proch. Wysłałem szczątki do analizy.

– Ja ciągle czegoś nie rozumiem. – Izumi wyjął lizaka z buzi. – Po co tyle ryzykowali dla jednego człowieka?

– A jaka jest pewność, że to człowiek? – spytała Yuka. – Równie dobrze to mógł być mag z zapieczętowanymi mocami.

– To by było logiczne. – Jenny potrząsnęła świeżo zagojoną ręką. – Dlatego wiedział, jak zamknąć swój umysł przed naszymi mocami.

– Będziemy ich szukać? – spytała Alice, bawiąc się sztyletem.

– Oczywiście. Są niebezpieczni. – rzekł Victor i wraz z żoną opuścił pokój. – Jenny wróć do swojej drużyny! – krzyknął.

– Biegnę. – mruknęła ponuro Ashida.

– Będę się niepokoić. Przynajmniej powinni. – zauważył Izumi.

– Tategami nie będzie zachwycony, że wróciłam.

– Jak zawsze. – Yuka uśmiechnęła się słabo. Była blada i lekko roztrzęsiona.

– Nie martw się. – wyszczerzyła się Jenny. – Nie z takimi walczyliśmy. – machnęła na pożegnanie i zniknęła.

*****

   Kiedy powróciłam na to zadupie, musiało być około piątej nad ranem. Ryuga spał w najlepsze.

– POBUDKA! – wrzasnęłam, stając nad nim.

– Czego chcesz?! – wydarł się nieźle wnerwiony.

– Dzień dobry!

– Tylko dlatego mnie obudziłaś?! – chyba rozważał opcję uduszenia mnie.

– Nie marszcz się tak, bo wyglądasz jak żółw (obrazek Hani – san zostanie w mej pamięci po wieki xD dop. Autorki). Jak bardzo pobiłeś narwańca?

– Wysłałem go w las, a co?

– Nie mogłeś go pozbawić przytomności? – jęknęłam. – Teraz będzie się darł, gdzie to ja znowu zniknęłam na – zerknęłam na zegarek. – pół nocy!

– Naprawdę się nim przejmujesz? – Smoczy Cesarz szykował się do ponownego zaśnięcia.

– Gdy jest się śpiącym, ostatnim o czym się marzy, to wrzaski gościa z problemami psychicznymi. – mruknęłam.

– Może i masz rację. – zamknął oczy.

   Uznałam, że nie będe go już męczyć i ruszyłam w ciemny las. Nie śpieszyło mi się do hotelu. Dotarłam na mała polankę i walnęłam się na trawę. Ciul z tym, że była mokra.

– Nie ma jak odpoczywać w lesie równikowym. – Artemis uśmiechnęła się lekko.

– Co cię nie zabije, to cię wzmocni. – uchyliłam leniwie powiekę.

– Pamiętasz, jak mówiłam, że przybędzie więcej opętanych? – spytała, patrząc mi prosto w oczy.

– Tak. – usiadłam. – Co w związku z tym?

– Ci magowie i inni są początkiem. – oświadczyła.

– Artemis jest piąta nad ranem naprawdę nie chcę mi się myśleć! – wybuchnęłam, bo mój kochany mózg był ciągle w w fazie drzemki.

– Ehhh. – westchnęła. – Ci, którzy byli w zamku, zapoczątkują przybywanie nowych opętanych. – powiedziała poważnie, patrząc w przestrzeń ponad moją głową. Miałam nadzieję, że za chwilę wybuchnie śmiechem i powie, że to żart

   Niestety nie żartowała.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: To chyba mój najdłuższy rozdział na tym blogu O.O

Kyoya: I tak jest średniej długości.

Ja: -_-

Jenny: Ej zauważyliście, że niemal na wszystkich blogach są prologi?

Izumi: A Angel od razu wjechała z 1 rozdziałem.

Ja: Mam gdzieś prolog ale jaki jest sens go dodawać po 18 rozdziałach?

Jenny: Masz prolog?! Od kiedy?

Ja: Mniej więcej od roku.

Jenny: Dobra nic nie mówię.

Ja: Mogę dodać prolog na 2 część ^^

Harumi: Pierwsza dopiero się rozkręca a ty już o drugiej gadasz!

Ja: Nawet nie wiem czy powstanie.

Jenny: Ciężko wiedzieć gdy pisze się pierwszą.

Ja: No cicho no >.< mam ambitne plany na serię one - shotów!

Patrick: Ciekawe kiedy je zrealizujesz :D

Izumi: Zgaduję, że coś tam dodasz w wakacje.

Ja: O ile będę w domu.

Jenny: W wakacje rzadko kiedy śpisz więc wykorzystasz nocki.

Ja: Ta,ta jasne.

Alice: *przymierza czerwoną sukienkę*

Yuka: *z taśmą mierniczą* Idealnie *.*

Sierra: Czemu tak mało się udzielałam?

James: Ciesz się, że w ogóle coś powiedziałaś.

Jenny: Zawsze mogę was zabić.

Sierra: Jestem na to za młoda i za ładna!

Jenny: *rzuca w nią cegłą*

Yuka: I to niby ja byłam rozpieszczoną księżniczką.

Izumi: To było na samym początku naszej znajomości. Wtedy to Jenny darła się, że albo się zamkniesz albo ci odstrzeli łeb.

Jenny: Oj tam, oj tam.

Yuka: I tak jesteś wielka ^^ gramy w  ogień i woda?

Jenny: Zawsze nie umiem tego przejść U.U

Kyoya: Serio? *zaczyna się śmiać*

Jenny: Ty przyciągasz pustaki i masz nerwicę więc morda w kubeł.

Kyoya: Jak można nie umieć tego przejść?!

Jenny: No to spróbuj!

Kyoya: Dobra!

*2 godziny później*

Kyoya:............*po raz 12 kuje się na tym samym poziomie*

Jenny: I co? ~

Kyoya: Jest zhakowana,

Jenny: A ja lubię Sierrę.

Sierra: Naprawdę? *.*

Jenny: Ja pieprzę....