Rozdział 19: Wracaj tu demonico z problemami psychicznymi!

   Stałam na zwykłym placu. Tyle, że pustym. Siadłam na jedynej ławce w okolicy. Nagle tuż przede mną wyrosła scena. Kurtyna rozsunęła się, a reflektory oświetliły grupę balerin. Patrzyłam na to ogłupiała.  Zaczęły tańczyć, a w tle przewijało się „Jezioro łabędzie.” Kiedy skończyły, zaczęłam niepewnie klaskać. Pokłoniły się i uciekły za kurtynę. Reflektory oświetliły mnie. Syknęłam i zamknęłam oczy. Kiedy je otworzyłam, zobaczyłam, że na scenie ktoś stał.

   To był Kyoya.

   W stroju baleriny.

   I makijażu.

   ..............

   Zaczęłam się niekontrolowanie śmiać. Tategami olał to i zaczął kręcić piruety. Potem wykonywał jakieś inne ruchy, których nie umiem profesjonalnie określić.

   Opanowałam się dopiero wtedy, gdy skończył i pokłonił się. Wtedy na scenę wpadł ktoś inny a mianowicie...

   Ryuga...

   W obcisłych kalesonach i bladoróżowej koszulce....

   Po raz drugi dostałam głupawki i spadłam z ławki.

   Otworzyłam oczy i zostałam zaszczycona widokiem wściekłej twarzy primabaleriny. Czemu po takim śnie nie mogę obudzić się w normalnych warunkach, tylko muszę dostać opiernicz?! Przy okazji stwierdziłam, że mój mózg jest chory. (dobry zapłon, dop Kyoyi)

– O żyjesz. – ziewnęłam.

– Gdzie ty byłaś?! – wydarł się.

– Płuca to ty masz. – skrzywiłam się.

– To nie jest odpowiedź na moje pytanie!

– Wiesz, poszłam sobie na przechadzkę, a tam spotkałam wróżkę, która przeniosła na magiczną polanę jednorożców!

– Ty się dobrze czujesz?

– Świetnie! Jestem cała mokra, miałam zrąbany sen, a teraz wysłuchuje twoich wrzasków. Lepiej być nie mogło!

– Aha. To odpowiedz na pytanie!

– Przecież odpowiedziałam!

– Ale prawdę powiedz!

– To trzeba było tak od razu. Byłam na bitwie z bandą magów w Piekle. – wyszczerzyłam się na widok jego ogłupiałej miny.

– Nie było pytania. – westchnął.

– Czego chcesz? To najczystsza prawda.

– Oczywiście. Jaka bitwa trwa prawie sześć godzin?!

– Czy ty się umiesz nie drzeć? A nie, sorry, to było pytanie retoryczne.

– Doprowadzasz mnie do szału!

– Cieszę się niezmiernie. – przeciągnęłam się i wstałam. – Jak mnie znalazłeś?

– Uznałem, że jeśli wróciłaś, to będziesz na tyle głupia, żeby spać na jakiejś polanie.

– Jaki ty jesteś mądry. – powiedziałam z udawanym zachwytem. – Wiesz, że było by ci do twarzy w różowym? – wypaliłam.

– Co? – wyglądał, jakbym mu powiedziała, że Benkei go nienawidzi.

– A najlepiej to wyglądałbyś w stroju baleriny. – zaczęłam się śmiać, gdy przypomniałam sobie mój sen.

– O czym ty pieprzysz? – spytał „grzecznie”

– O takich tam głupotach. – machnęłam ręką.

– Gdzie ty mnie widziałaś w czymś różowym?!

– Teraz mi się przypomniało, jak raz Benkei źle coś ustawił w pralce i miałeś różowe spodnie!

– ASHIDA!

– Po nazwisku to po pysku!

– Weź zacznij gadać do rzeczy!

– No to czego chcesz przewspaniały mistrzu w rozwalaniu walk drużynowych? – spytałam, uśmiechając się ironicznie.

– Czy ty możesz przestać mi dopiekać?!

– Przecież nic takiego nie robię. – wzruszyłam ramionami. – To ty się za łatwo denerwujesz.

– Srutututu!

– Po jakiemu teraz gadasz? – ziewnęłam przeciągle.

– As ...! – urwał w połowie i przejechał sobie ręką po twarzy. – Po prostu się przymknij na chwilę. Około 14 płyniemy statkiem do Europy. Tyle chciałem ci powiedzieć.

– Bardzo szybko się wysłowiłeś.

– Zamknij się!

– No wiesz tak się do kobiety zwracać! – obróciłam się na pięcie i ruszyłam w las.

– Wracaj tu demonico z problemami psychicznymi! – wrzasnął.

   Czego on znowu chce? Spojrzałam na niego już nieźle zirytowana.

– Rewanż. Tu i teraz. – wyciągnął kuczer.

– Myślałam, że takie teksty są tylko do Gingi.

– Nie umiesz myśleć logicznie. Let it rip! – wypuściliśmy beye.

– Lion taniec wojennych kłów!

– Artemis!

   Miko zablokował cios Leona i wyrzuciła go na drzewo.

– Serio, najpierw przegrałeś z Ryugą, a teraz chcesz ze mną? – zaśmiałam się.

– Jesteś mocna tylko w gębie!

– Jasne, jasne.

   Artemis z satysfakcją okładała Liona po pysku swoim toporem, a ten nie pozostał jej dłużny, drąc jej kimono i skórę pazurami ( a potem będę wysłuchiwała jej lamentów, że musi zrobić nowe...)

– Przy okazji policzę się z tobą! – warknął.

   Zdążyłam zobaczyć, jak się zamachuje pięścią. W jednej sekundzie kopniakiem wysłałam go na ziemię.

– Co ty odwalasz? – mruknęłam i butem przyszpiliłam mu rękę do ziemi. – Ładnie to tak atakować kobietę? – drugą nogą postawiłam mu na udzie.

 – Phy kobietę. – zaśmiał się. – Normalnie nie biję się z przeciwnikami, ale dla ciebie zrobię wyjątek. – kopnął mnie mnie w plecy. Nawet nie drgnęłam.

– Serio? – uniosłam brew i usiadłam mu na brzuchu. – Wygodny jesteś. – wyszczerzyłam zęby.

   Warknął pod nosem. Poczułam, jak tornado unosi mnie do góry.

– Brawo za użycie mózgu!- krzyknęłam i wylądowałam na gałęzi. – Artemis topór księżyca!

   Bey zapłonął fioletowym płomieniem, a miko wykonała piruet z toporem.

– Odwrócone tornado!

   Lion i Artemis zderzyły się, wydzielając potężną falę energii. Ja w tym czasie rzuciłam Kyoyę w gęstwinę i czekałam, aż wyplącze się z tych chaszczy.

– Tategami dziki cię pożarły czy co?!

– W tej części Afryki prawie nie ma dzików! – wrzasnął w odpowiedzi.

   Naszymi wrzaskami wypłoszyliśmy chyba wszystkie okoliczne zwierzęta.

– To wyłaź, bo przegrasz!

– Nie będziesz mi rozkazywać.

– Jak tam sobie chcesz. Artemis krzyk nocy!

   Miko wbiła Liona w ziemię i wróciła do mnie. (widać, że nie chciało sie ciągnąć tej bitwy xD. dop Autorki)

– No to cześć, przegrywie!

– Nasza bitwa jeszcze się nie skończyła! – krzyknął i rzucił się na mnie.

   Przygwoździłam go do ziemi. Jedną ręką trzymała na jego gardle, a drugą podpierałam podbródek.

– I co teraz królu bestii? – przekrzywiłam głowę.

– Kyoya –san! Eee co wy robicie? – Benkei popatrzył  na nas jak na idiotów. – Jenny nie duś Kyoyi – san!

– On zaczął! – naburmuszyłam się i zeszłam z chłopaka.

– Jak dzieci. – skomentował Nil.

– W sumie to Jenny nie ma nawet osiemnastki. – zauważył Demure.

– Możemy nie dyskutować o moim wieku tylko wyjść z tej przeklętej polany? – jęknęłam.

   Kyoya obdarzył mnie morderczym spojrzeniem i rozpoczął swoje słynne: jestem zły, więc będę cię ignorował.

– Jestem głooodna! – oświadczyłam i zatrzymałam się przed budką z hot dogami. – Ma ktoś kasę?

– Łap. – Nil rzucił mi portfel. – Wiesz, że wyglądasz, jakbyś wyszła z basenu?

– Wiem. – wzięłam cieplutkiego hot doga. – Rosa była!

– A tak swoją drogą to powinnaś się przebrać  bo jeszcze się zaziębisz. – powiedział troskliwie Demure.

   W Afryce gdzie rano jest niemal 30 stopni? Oj Demure, Demure ty nasz troskliwy opiekunie.

   Benkei kupił jeszcze dwa  hot dogi (jeden rzecz jasna dla narwańca) i mogliśmy wracać do hotelu po bagaże. Znaczy się nasze torby sportowe, bo tylko Madoka lata po świecie ze swoją różową walizką.

– Z kim będziemy walczyć? – wyrzuciłam papier do kosza.

– Z drużyną Excalibur o ile dobrze pamiętam. – Demure patrzył z przerażeniem, jak Benkei próbuje wyjąć swoją torbę. – Za chwile rozwalisz łóżko!

   Pan bogacz i jego świta? Cudooownie. Jak znowu zacznie te swoje flirty to wyślę go na księżyc!

– Idziemy. – mruknął Tategami ze swoją torbą w ręce,

   Nie strzelił focha! Sukces!

   Wymeldowaliśmy się w recepcji. Już wyciągałam słuchawki z kieszeni, gdy z góry schodów dobiegł nas pisk. Błagam tylko nie ona...

– Kyooya – kun! – blondwłosy pustak rzucił się na Kyoyę. – Jadę z wami!

– Po moim trupie. – warknęłam. – Ty zostajesz tu wkurwiający pustaku!

– Od kiedy to mi rozkazujesz, wiedźmo? – spytała, trzepocząc rzęsami.

– Spadaj. – Tategami zepchnął z siebie dziewczynę i zaczął odchodzić w kierunku wyjścia.

   Sierra naburmuszyła się jak małe dziecko, któremu zabrano lizaka.

– I tak pojadę za tobą! – oznajmiła płaczliwym głosem.

– Mogę ją zastrzelić? – jęknęłam, szukając w torbie pistoletu (tak zawsze jakiś mam! Harumi mi wciska. dop. Jenny) – Jak mam się z nią męczyć w innym hotelu, to ja dziękuje!

– Nie możemy jechać, Sierra. – James pociągnął Barbie za ramię. – Mamy tu jeszcze coś do załatwienia. – rzucił wściekłe spojrzenie na Demura i powlókł dziewczynę za sobą.

– Idziemy, zanim zmieni zdanie! – złapałam Nila i Demura za nadgarstki, po czym niemal przetarłam nimi podłogę podczas wędrówki do wyjścia.

   Dopiero na chodniku poczułam się bezpieczna i puściłam chłopaków. Rozglądnęłam się. Kyoyi brak, natomiast kochane  WBBA nie wysłało po nas samochodu No tak, czego ja się mogłam spodziewać po organizacji Ryo? Westchnęłam i zaczęłam wypatrywać okazji.

– Taxi! – Wyskoczyłam tuż przed rozklekotanym samochodem z białą tabliczką na dachu. – Jedziemy do portu! – zakomenderowałam, gdy wpakowaliśmy się do środka.

   Taksówkarz grzecznie ruszył wąskimi uliczkami. Kiedy się zatrzymał, Nil leżał pod torbą Benkeia, noga Demura utknęła w plątaninie pasów, ja jakimś cudem wylądowałam w bagażniku, a Beneki jako jedyny siedział spokojnie.

   Wygramoliliśmy się i w pięknym stylu stanęliśmy przed Kyoyą, który zmierzył nas wzrokiem wyrażającym „mam bandę idiotów za zespół.”

– To gdzie ten statek? – spytałam, widząc pusty port.

– Będzie miał opóźnienie. – odparł Kyoya.

– Słucham?! To ja musiałam jechać w bagażniku, by dowiedzieć się, że będzie opóźnienie?! – wydarłam się.

– Tak i nie dramatyzuj. – westchnął Tategami.

   Mogłam się teleportować. Ale miałam tak mało okazji, by płynąć statkiem, że zdecydowałam się zostać. Siadłam na torbie i zaczęłam medytować.

– Wreszcie zdecydowałaś się mnie odwiedzić. – zobaczyłam własną twarz, tylko z czerwonymi oczami i dużo bledszą. Alter.

– Chciałam się zrelaksować to trafiłam na ciebie. – westchnęłam.

– Tak, widzę, jak się cieszysz. – wykrzywiła wargi w kształt uśmiechu. – Wiesz, ta cała sprawa z opętanymi mi się podoba.

– A to czemu?

– Ludźmi ogólnie łatwo jest manipulować. A takimi opętanymi to już w ogóle! – zaśmiała się piskliwie. – Im będzie ich mniej tym lepiej.

   Znowu gada o podboju ludzkości. Ehh czy ona nie może zrozumieć, że nie będę jej pomagać w jej chorych celach?

– To są również twoje cele. W końcu ty jesteś mną a ja jestem tobą. – oczy lekko jej się zaświeciły.

– Ale to ty mordujesz wszystkich wkoło. – wytknęłam jej.

– Ty też tak kiedyś robiłaś. – uśmiechnęła się mrocznie. – Mam rację?

– Tak, masz rację. Jestem tak samo okrutna jak ty. Gadasz tak, od kiedy żyjesz. – mruknęłam znudzona. – Zmień w końcu płytę.

– Wiesz, Jenny...– odchyliła się do tyłu. – Nic już nie będzie takie samo.

   Nim zdążyłam zapytać ją, co znowu wymyśliła, zniknęła.

   Otworzyłam oczy. Statek właśnie cumował w porcie. Chwyciłam torbę i z resztą weszliśmy na pokład. Przepchnęłam się przez tłum pasażerów, porwałam jakiś leżak i padłam na niego.

– Mamy tu jakieś pokoje? – spytałam, zakładając okulary przeciwsłoneczne.

– Ty masz numer 23. – Nil rzucił mi kartę magnetyczną.

– Dzięki. – schowałam ją do torby.

   Chłopak też usiadł na leżaku i zasłonił się książką. Ja założyłam słuchawki. To śmieszne, że teraz spokojnie sobie odpoczywam, a kilka godzin wcześniej walczyłam z magiem i dowiedziałam się o powrocie opętanych. Wszystkie problemy były takie odległe...

– SZTORM! – z drzemki wyrwał mnie wrzask jednego z obsługi.

   Co się robi w czasie sztormu? Bo większość pasażerów krzyczała wniebogłosy i biegała w różne strony.

– Jenny nie stój jak kołek, tylko ładuj się do pokoju! – wrzasnął Nil, ślizgając się na pokładzie.

   Pomijając fakt, że żeby dojść do drzwi trzeba się było czegoś trzymać, a wiatr zrobił mi z włosów szopę, to była fantastyczna podróż. Taa kogo ja chcę oszukać. NIGDY WIĘCEJ NIE WSIĄDĘ NA STATEK.

 – Cudowna podróż. – powiedziałam z ironią, wyrzucając swoją torbę na port, po czym skoczyłam za nią.

– Mam piasek chyba wszędzie. – powiedział Benkei, trzepiąc czapkę.

– Dwa tygodnie to był koszmar. – jęknęłam. – To chyba miało być w ramach wypoczynkowych, nie? To stwierdzam, że kompletnie im nie wyszło!

– Skończcie marudzić. – ofuknął  nas Tategami. – Pojutrze mamy walki! Musi...

– Tak, wiem, trenować. – przerwałam mu. – Ja odpadam. Wolę pozwiedzać miasto!

– Pomarz sobie. Jak jesteś tak bardzo pewna swojej siły, to może zawalczysz sama przeciwko naszej czwórce? – warknął Kyoya.

– Z przyjemnością! – ucieszyłam się. – Możemy nawet teraz.

–  Jesteśmy zmęczeni, cali z piasku – zaczął Nil, z każdą chwilą mówiąc coraz głośniej. – taki Benkei się spiekł, jesteśmy głodni i ogólnie mamy wszystkiego dość. A wy chcecie walczyć?!

– Tak. – potwierdziłam.

– Czy demony odczuwają zmęczenie? – spytał z rezygnacją.

– Owszem, ale szybko się regenerują. – spojrzałam, jak ledwo trzyma się na nogach. – Chodźmy już. – powiedziałam dziwnie łagodnym głosem i poszłam złapać taxi.

– Zmieniłaś się. – stwierdziła Artemis. – Lubisz ich.

   Wzruszyłam ramionami.

– To ludzie! – wrzasnęła Alter.

   Ale różnią się od innych....(oprócz Tategamiego)

*****

Alter

   Co ta głupia Jennifer odwala?! Przyjaźnić się z ludźmi?! Tymi śmieciami?! To nienormalne. Oni nienawidzą nas, a my ich. Ta wkurwiająca różowowłosa jej „przyjaciółka” i ta cała Madoka! Co one niby potrafią? Tylko uciekać przed niebezpieczeństwem!

   Nie pozwolę jej! Nigdy do tego nie dopuszczę! Zabiję ich!

– Ani mi się waż. – warknęła Artemis. – To nie twoje życie.

– A czyje? – zaśmiałam się. – Jenny po prostu wariuje! Muszę ją powstrzymać przed największym błędem życia! Zejdź mi z drogi! – zamachnęłam się.

*****

– Nie mówię, że lubię wszystkich, idiotko. – mruknęłam. – Co złego, że czuję sympatię do Nila, Demura i Benkeia?

– Wszystko! – wrzasnęła.

– Ej Alter a może po prostu znikniesz, co? – powiedziałam. – Ty nie jesteś mną, a ja nie jestem tobą. Tak będzie dla nas najlepiej.

– A od kiedy to jesteś taka miła, co? – zaśmiała się. – Widzisz? Zmieniasz się. Na gorsze!

– Ach, zamknij się wreszcie.

– Nie!

   Potrząsnęłam głową. Mam jej dość.

– TAXI! – wydarłam się.

   Jak na złość żadna się nie zatrzymała. O niee! Na piechtaka nie będę zapieprzać!

– Witaj, Jennifer. – gdy usłyszałam ten głos, miałam ochotę rzucić się pod samochód.

– Ooo to ty Julian. – obrzuciłam lidera Excalibura niechętnym spojrzeniem.

– Chciałbym zaprosić Wild Fang do siebie. – skłonił się szarmancko. – Pewnie jesteście zmęczeni po długiej podróży.

   To taka ładna przenośnia od „chce się na ciebie gapić jak skończony debil.”

– Taaa. – przechyliłam się na bok i zobaczyłam Sophie oraz Klausa. – Eee gdzie moja drużyna?! – zauważyłam brak Wild Fang.

– Już wsiedli do limuzyny. – uznał.

– Wiesz, ja się przejdę. – oświadczyłam i nie czekając na jego odpowiedź, pobiegłam w tłum.

   Ja się z nim nie będę męczyć!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cuda się zdarzają i udało mi się napisać  one shot oraz rozdział :D 

Jenny: Wow, jestem z ciebie dumna.

Ja: ^^

Izumi: Burza *.*

Jenny: Widać, że wakacje się zbliżają.

Harumi: *słucha muzyki*

Olivia: *ogrywa Izumiego i Jenny w Monopoly*

Patrick: Brawo....

Jenny: Sam z  nią przegrałeś.

Patrick: Specjalnie! 

Jenny: Yhy, jasne.