Rozdział 17: Pustak, zemsta, Kimiko i wiele więcej - mistrzostw ciąg dalszy!

   Wkoło mnie była ciemność. Leżałam na plecach. Ciągle czułam paląca nienawiść. Ten gościu miał na imię Hideki? Doskonałość, he? Imię z dupy wzięte.

   W mroku rozbłysł czerwony krąg i na posadzce stanęła kobieta z kruczoczarnymi włosami w białym kimono. Kimiko.

 – Dobry wieczór, Jenny – powiedziała, siadając na kanapie.

Zawsze ta sama wyprostowana pozycja, delikatny niemal niewidoczny uśmiech i ręce splecione na udach. Dodatkowo w tym mroku wyglądała jak zjawa. Jej włosy stapiały się z otoczeniem. Tylko biała szata na czarnym tle.

– Dobry, dobry. Coś się stało? – zwróciłam do niej głowę.

– Chodzi o twoje – szukała dobrego słowa. – dzikie instynkty. – dokończyła.

   Wykład o moralności w wykonaniu Kimiko? Zajebiście. Tego tylko brakowało.

– Naprawdę rozumiem, że nie przepadasz za ludźmi, ale próby morderstwa w biały dzień mogłabyś sobie podarować! – wytknęła mi z wyrzutem. – Wiesz, jak trudno utrzymać ludzi w niewiedzy, że istniejemy?! – zaczęła się unosić.

– Bo po co się ujawnić, prawda? – spytałam, przewracając oczami.

– Nie ma powodu. Ludzie nie wiedzą o nas i przynajmniej się nie wtrącają do naszych spraw. Dzięki temu bla bla bla. – tak mniej więcej słuchałam jej wykładu.

– Możesz sobie darować? – ziewnęłam. – Nie zmienisz mnie.

– Nie próbuję! – zaprotestowała. – Tylko martwię się o ciebie. – zagryzła wargę.

   Spojrzałam na nią jak na wariatkę. Mam 17 lat, a nie 11 i nie jestem już nieporadną dziewczynką, która rzuca się na każdego z nożem! Rzucam się tylko na niektórych!

– Kimiko, czy ty próbujesz się bawić w matkę? – uśmiechnęłam się złośliwie, choć w tym mroku i tak tego nie widziała.

– Potrzebujesz kobiecej ręki! Nie mówię, że coś, ale za grosz w tobie taktu i czasami przypominasz chłopaka!

– Dzięki. O takim komplemencie marzy każda dziewczyna.

– Mówię to, co myślę.

   W pokoju Benkei głośno trzasnęło. Hawana siłuje się z kimś czy łóżko skapitulowało? Kimiko odwróciła głowę.

– Dwójka ludzi. Mężczyzna i kobieta. – oświadczyła.

   Nazwałabym to takim jej radarem. Na podstawie węchu i drgań powietrza potrafiła określić płeć, a czasami nawet wiek bez żadnych przeszkód.

– W jakim wieku?

– Mężczyzna około 16 lub 15 a kobieta – wzięła głęboki wdech. – 15.

– Ok. – przeskoczyłam zgrabnie na balkon od pokoju Benkei’a i Demura.

   Okno było wybite. Na podłodze leżało milion szklanych kawałeczków. Niewyraźne sylwetki nachylały się nad śpiącym Demurem.

– Wypad. – stanęłam za ich plecami i zatrzymałam pięść, która miała mi zamiar złamać nos.

– Odwal się. – warknął gardłowy wyraźny męski głos.

   Umocniłam uchwyt na jego nadgarstku i bez przeszkód rzuciłam go w jego towarzyszkę. Obydwoje uderzyli o ścianę.

– C-co jest? – pokój wypełnił blask lampki nocnej. Zaspany Demure w zdumieniu patrzył to na mnie to na powalonych włamywaczy.

– Już dzień?! – ryknął Beneki. – Co tu się wyprawia?! – wzrok identyczny jak u Demura.

– Macie jakiś gości. – pochyliłam się nad ową dwójką. – James?! – zobaczyłam znajomą twarz.

– Yo, Jenny. – wygrzebał się spod swojej towarzyszki.

– Po co tu przylazłeś? – przycisnęłam go do ziemi.

– Odzyskać swoje miejsce. – syknął.

– He? –  uniosłam brew. – O co ci chodzi?

     James nie odpowiedział, tylko wykrzywił twarz w grymasie złości.

– Zapłacisz za to! – warknął w stronę Demura.

– O co chodzi? – spytał zdezorientowany Beneki.

– Czyli się nie pochwalił? – stwierdził James. – Dobrze więc wam wytłumaczę. To puścisz mnie Jenny?

– Nie. – uśmiechnęłam się.

– A jak ładnie poproszę?

– Nie.

– Wkurzająca jesteś. – przycisnęłam go mocniej. – Auu! Dobra, sorry!

– Marnujesz czas. – usiadłam wygodnie.

   Jego towarzyszka ocknęła się, ale nawet nie próbowała się ruszyć. Siedziała pod ścianą i patrzyła na nas szafirowymi oczami pełnymi strachu. Skoro jest takim tchórzem, to po cholerę tu szła?

– No czekamy na tłumaczenie. – mruknęłam, nie spuszczając wzroku z dziewczyny.

– Podczas naszej walki w czasie eliminacji wygrywałem z tym dupkiem. Był za słaby. – uśmiechnął się zadowolony. – Miałem już go wykończyć, gdy ściana budynku za moimi plecami załamała się. Musiałem wysłać beya, by mnie ochronił, nie? A co wtedy ten gnojek zrobił?! Wykorzystał to, że mój bey, Armor, był zajęty ratowaniem naszej dwójki i go bezczelnie zaatakował. – wycedził, szarpiąc się. – Zapłacisz mi za to! – wrzasnął w stronę Demura.

– To prawda? – razem z Benkeiem zwróciliśmy się do Afrykańczyka.

– J-ja... – jąkał się chłopak.

– Prawo dżungli, dzieciaku – powiedział Tategami, wchodząc do pokoju.

– Jest różnica między prawem dżungli a zwykłym oszustwem! – ryknął James.

– To może się przekonamy? – Tategami wygiął usta w szyderczym uśmiechu. – Pokaż, że zasługujesz na to miejsce, gówniarzu.

– Kyoya nie przesadzasz?! – Nil próbował go przywołać do porządku.

– Mi pasuje! – puściłam bruneta, który wyciągnął kuczer i wycelował w Demura. – Stawaj do walki, dupku!

– Nie obrażaj Demura. – powiedziałam groźnie.

– Phi!  – prychnęła dziewczyna. – James jest od was wszystkich lepszy, idioci! – zaśmiała się.

– Proszę, proszę nasza boidupa się odezwała. – pochyliłam się nad nią. – To wyjaśnij mi, czemu nie jest liderem, skoro to taki wspaniały gracz?

– Eliminacje były ustawione! – krzyknęła.

   A ja jestem z Marsa.

– Przymknij się Sierra! – warknął James.

– Ale... – zaczęła dziewczyna, ale jej przerwałam.

– Lepiej się słuchaj swojego idola, laluniu.

– Za kogo ty się uważasz, kretynko? – naskoczyła na mnie i omiotła wzrokiem. – Ojej, widzę, że jesteś kolejną chłopczycą. – nawet nie umiała zrobić złośliwego uśmiechu.

– Jak nie masz nic ciekawego do powiedzenia, to zjeżdżaj.

   Zamknęła się, więc spojrzałam na chłopaków.

– Czy to konieczne? – spytał zmęczonym głosem Demure.

– Tak. – odparł Tategami.

   Ja bym pewnie dała Artemis wolną rękę i kłóciła się z nim, ale Demure chyba miał po kokardę tego wszystkiego i po prostu wystrzelił beya.

– Moja torba! – Beneki objął swój bagaż, jakby to był cenny skarb.

– Lepiej powalczcie na ulicy. Tu jest za mało miejsca. – zauważył Nil.

   Tamci tylko skinęli głowami i niemal jednocześnie zeskoczyli z balkonu. Tategami spokojnym krokiem ruszył za nimi. Nagle lalunia uniosła głowę i błyskawicznie objęła narwańca za szyję.

– Kyaa! Ty jesteś Tategami Kyoya! – pisnęła. W blasku księżyca zauważyłam, że ma blond włosy. Kopia Barbie, jak w mordę strzelił.

– Puszczaj. – mruknął Tategami, próbując się od niej uwolnić.

– Jesteś niesamowity! Widziałam wszystkie twoje walki! Mówię ci, Ryuga jest beznadziejny, tylko miał farta. Ty to co innego. Wojowniczy lew! – trajkotała, kalecząc moje uszy. – Podpiszesz mi się na koszulce? – dotknęła jego krzyży pod oczami. – Jesteś taki przystojny! Boże, nie mogę uwierzyć, że cię spotkałam! – zaczęła dusić jego ramię.

 – Bhuahahahahaha! – dostałam ataku śmiechu na widok miny Kyoyi.

– Z czego rżysz? – warknął.

– Tategami tylko jej nie zjedz, bo cię do pierdla wsadzą. – uśmiechnęłam się. – Nie chcę przerywać tej fascynującej pogawędki o twojej obsesji i zaburzeniu, Barbie, ale chłopaki nam uciekają. – wskazałam na dwa małe punkciki poruszające się w oddali.

– Zazdrosna? – powiedziała wielce zadowolona Sierra.

– O to, że umiesz wytrzymać swój własny pisk? Tak. – wyminęłam Barbie i ruszyłam za chłopakami.

– Jak mnie nazwałaś?! – wrzasnęła.

– Zapisz się do laryngologa! – pokazałam jej język i pobiegłam dalej. – I do psychiatry!

*****

   Dźwięk ścierających się beyi niósł się echem przez wąskie uliczki. Dwaj bleyderzy mierzyli się spojrzeniami. W jednym był gniew i pogarda, a w drugim niepokój i skupienie. Księżyc nieco oświetlał ich twarze.

– Rozwalę waszą drużynę – wycedził James. – I zajmę wasze miejsce! – Armor odrzucił Scorpio od siebie.

– Nie uda ci się. – powiedział spokojnie Demur.

– Tak myślisz? – prychnął brunet. – Najpierw najsłabsze ogniwo czyli ty. – wskazał palcem na przeciwnika. – Potem ten grubas. – pokazał kolejny palec. – Sierra omota Tategamiego i Nila. Ashida...ona może zostać. – uśmiechnął się triumfalnie.

– Naiwny z ciebie człowiek. – rzekł Afrykańczyk. – Wild Fang nie przegra tak łatwo.

   Tamten tylko się chłodno zaśmiał. Armor uderzył w Scorpiona.

   Zielone oczy niczym lampki świeciły w ciemności. Jenny siedziała na parapecie i obserwowała walkę pod swoimi stopami. Obok niej pojawiła się kobieta w dziwacznej kombinacji al’a kimono.

– Scorpion się nie stara, bo bleyder tego nie chce  – powiedziała jakby w przestrzeń.

– Wygra? – spytała krótko dziewczyna.

– Nie wiem. Armor jest napędzany przez gniew a stąd... – posmutniała nagle miko. – Nie tak daleko do opętania.

– Kolejny opętany? Pełnia szczęścia, kuźwa  – mruknęła Jenny opierając głowę o szybę.

– Mam niejasne wrażenie, że opętanych przybędzie. Mimo braku Nemezis i Drago – powiedziała Artemis.

   Szatynka poruszyła się niespokojnie, słysząc nazwy mrocznych beyi.

*****

Victor

   Kaito bawił się w psychologa już drugą godzinę. Po ostatnim ataku paniki Hideki przestał się odzywać. Nie reagował nawet na imię Jennifer. Tylko wbijał wzrok w podłogę. Kim jest jego szef, skoro tak go przeraża? Próbowaliśmy wszystkiego. Jego umysł był zamknięty. Żadne wspomnienie czy myśl nie dała się wyciągnąć. Zaparł się w sobie. Jedno udało się ustalić. Miał wtłoczony jakiś płyn do krwiobiegu. Jego krew zmieniała kolor na zielony po skrzepnięciu. Badacze dopiero zajęli się pracami nad tajemniczym specyfikiem. Trochę to zajmie, zanim dowiemy się, co to jest. Tylko po co mu to podano? By coś zablokować? To nasuwająca się teoria. Ale jeśli tak, to co chciano zablokować?

– To nie ma sensu. – Kaito opadł na krzesło. – Milczy jak zaklęty.

– Myślisz, że robi to specjalnie? – spytałem, patrząc, jak wyprowadzają chłopaka z sali.

– Po części tak. Wywołuje to też strach. Przerażenie nawet – Rolini wziął łyk kawy. – Jest dobrze poinformowany i przećwiczony. Ktoś go ostrzegł, że jeśli nie nauczy się zamykać umysłu i wpadnie w nasze ręce to pozamiatane.

-–Mamy jakiegoś wroga. – stwierdziłem. – Demon?

– Każdy może być. Demon, anioł, mieszaniec czy inna rasa. – wzruszył ramionami Kaito. – Bez wspomnień tego gościa nigdzie nie ruszymy.

– Myślisz, że sprowadzenie Jenny coś nam da? – zasugerowałem.

– Głupi pomysł. Jennifer nie ma cierpliwości i nienawidzi go.

   Brak możliwości ruchu wkurzał mnie. Mamy wyjątkowo inteligentnego wroga, który dużo o nas wie.

– Jeśli w najbliższym czasie się nie odezwie wezwać Jenny, Harumi resztę tej bandy. – rozkazałem.

– Tak jest! 

*****

Narrator

   Hideki wpatrywał się tępo w sufit. Jego cela nie była za duża. Mieściło się w niej łóżko, biurko, mała szafka i czarny fotel. Oprócz tego była jeszcze niewielka łazienka. Rzecz jasna wszędzie były podsłuchy i kamery. Chłopak miał to gdzieś. Zrąbał misję. Nie miał gdzie wracać. Dla niego taki los był lepszy od śmierci. Dlatego się zaparł.

– Co ty robisz? – w jego umyśle rozległ się chłodny, wyniosły głos.

   Nie odpowiedział. Dalej patrzył  w górę.

– Sam się wpakowałeś w to bagno. Powinniśmy cię tam tak zostawić, ale za dużo wiesz. – głos kontynuował. – Pomoc nadejdzie. Nie wiem dokładnie kiedy. Pewnie wtedy, gdy uznam, że wystarczająco wycierpiałeś. – pusty śmiech. – Nie zdradź nas. ZROZUMIAŁEŚ?! – głos nagle się wydarł.

   Hideki skinął głową. Lekko się ożywił. Miał zapewnioną pomoc. Wkrótce znowu ją zobaczy.

*****

   Irytująca Barbie siedziała na sąsiednim parapecie i wpatrywała się w Kyoyę jak Harumi w najnowsze modele pistoletów. Brakowało jej tylko zdjęcia Tategamiego w serduszku. Miała gdzieś to, że James walczy na dole z Demurem.

– Spadnij – mruknęłam, widząc, że wisi na krawędzi.

– Odwal się – odparowała.
– Nie powinnaś się skupić na walce swojego kumpla?

– Po co? – wzruszyła ramionami. – James wygra!

– Ta, jasne. Słyszałam, że podobno chcecie rozwalić Wild Fang, a ty się zachowujesz jak zwykła wkurwiająca fanka – posłałam jej jadowity uśmiech.

– Masz rację! – krzyknęła i klepnęła się w czoło. – Przecież was nienawidzę!

   Ona za chwilę zleci stąd z moją małą pomocą. Takiej idiotki jak ona dawno nie widziałam.

– Masz inteligencję na poziomie parapetu. – zerknęłam na dół. – Nie jesteś żadną przeszkodą.

– Ale jestem ładna! I seksowna, urocza, uwodzicielska!

– Jesteś pustakiem w skrócie – zostawiłam drącą się Barbie na górze i zeskoczyłam na skrzynie.

Beye ścierały się cały czas ze sobą. Demure, mimo wcześniejszej niechęci do walki, teraz przystąpił do analizy ruchów przeciwnika. Miał przewagę, bo Armor i James byli napędzani przez gniew.

– Scorpio! – krzyknął, gdy w ich beye uderzył ognisty strumień. Drago?

– Co jest? – zdezorientowany James podniósł Armora.

   Walka się nie rozstrzygnęła. Ognisty strumień poszybował dalej. Wykonywał podobne ruchy jak Drago.

– Artemis czy to on? – spytała miko w myślach.

– Chyba tak. Jest bardzo osłabiony, więc 100% pewności nie mam.

   To mi wystarczyło. Sierra wrzasnęła przeraźliwie nad naszymi głowami. Niechętnie zerknęłam na tą idiotkę, która szybowała na spotkanie z ziemią.

– Sierra! – ryknął Watson i złapał blondynę.

– P-potwór! – wykrztusiła dziewczyna, wskazując drżącym palcem na oddalający się jęzor ognia.

– Ryuga. – szepnął Kyoya dzikim głosem.

   Puściłam się biegiem, a gdy nikt nie był w stanie mnie dojrzeć, wystrzeliłam do góry. Przeleciałam nad miastem, śledząc ogień. Widziałam w środku wirującego beya. Czyli Ryuga jednak żyje?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Z tego rozdziału jestem bardziej zadowolona :D nie wiem jak wy ^^

Jenny: Blond pustak -.- cudnie.

Sierra: *tuli się do Kyoyi*

Jenny: Z brakiem gustu.

Izumi: Dlaczego mnie tu nie ma?! *tuli Franka*

Ja: Masz swoje momenty później, Bez tych nerwów.

Harumi: Przynajmniej mam dużo czasu na pracę. I czemu jestem użyta jako porównanie?!

Jenny: A tak nie jest?

Harumi: No w sumie jest...
Jenny: No więc właśnie :D
Izumi: Powinno być jeszcze radosny jak ja :D
Ja: Nie rozpędzajcie się tak.
Jenny: James mnie wkurza.
Nil: Mnie też.
James: Vice versa.
Patrick: Tylko się nie pozabijajcie.
Ja: Obserwuję was.
Jenny: I tak za chwilę zaczniesz coś oglądać i zlejesz wszystko :D
Ja: Potrzebuję zastępcy....Jutro rozpocznę poszukiwania!
Jenny: Mój cosplayowy strój!
Izumi: To co mamy w końcu ubrać na to wesele?
Yuka: Dla ciebie i Pata najlepiej garniaki a dla dziewczyn sukienki *.*
Jenny: O nieeee.
Yuka: Zakupy! *.*