Rozdział 20: Książki są niebezpieczne!

„Chcę cię zniszczyć, chcę cię uratować, nie wybaczę ci...

Która z tych myśli należy teraz do mnie?”

   Zatrzymałam się na środku ulicy, mając w nosie trąbiących kierowców i uświadomiłam sobie swój błąd. Ja nie wiem, w jakim hotelu mam zamieszkać!

– Złaź z drogi, idiotko! – wrzasnął jeden z kierowców.

– Bez tych nerwów. – burknęłam, zarzucając torbę na ramię.

   Chyba muszę zadzwonić do Nila. Sięgnęłam do kieszeni. Była pusta...Zauważyłam małego gostka, który spieprzał z moim telefonem.

– Dokąd to co? – wycedziłam, wyrywając mój sprzęt, gdy go dogoniłam, co nie było sporym wyzwaniem.

– Ej, to moje! – krzyknął.

   Przyjrzałam mu się. Nie mógł mieć więcej niż 14 lat. Czyli niewiele młodszy. Nie miałam zamiaru bawić się w strażniczkę moralności (bo ja taka moralna jestem jak Tategami miły) i po prostu odeszłam.

– Niil gdzie my mamy mieszkać? – spytałam, gdy odebrał.

– Ratuj! – wyszeptał.

– Julian zakuł was we fraki i daje wykład o dobrych manierach, czy co?

– Gorzej! Mamy jeść obiad a tu jest...czekaj... – policzył sztućce. – dokładnie cztery łyżki,  sześć widelców i trzy noże. Pomocy!

– Udaj, że się zatrułeś. – podsunęłam mu pomysł.

– Świetne wrażenie to wywrze.

– Kij z wrażeniem! Albo wygłupisz się z tym, albo będziesz siedział przy stole jak ostatni pacan!

– A tak w ogóle to gdzie ty jesteś?

– Gdzieś na mieście. – odparłam.

– Wracaj tu! – syknął.

– Najpierw odpowiedz na moje pytanie! – zażądałam.

– Powiem ci, jak tu przyjdziesz! – powiedział triumfalnie.

– Znaj łaskę pana. Zaraz będę. – rozłączyłam się.

   Julianie Konzern, nadchodze!

   Wytłumacz mi ktoś na cholerę komuś domy wielkości lotniska?! Mnóstwo sprzątania, a żeby dojść do kuchni trzeba przejść z kilometr i spamiętać, co jest gdzie, co też łatwe nie jest!

   Wylądowałam gdzieś w jego domu (poznałam po herbach). I teraz problem. Wkoło nie ma żywej duszy, a ja oczywiście nie wiem, gdzie iść! Poszłam na „czuja”. Pudło! Salon wielkości ogrodu.

– Kim j-jesteś? – odwróciłam się i ujrzałam niskiego chłopaka podobnego do Juliana jak dwie krople wody. Z tą różnicą, że miał krótkie włosy.

– Włamywaczem, który zabierze waszą kolekcję obrazów. – odparłam z uśmiechem. Wyciągnął paralizator. – Zgłupiałeś?! Przyszłam do twojego brata! Dokładniej to po moich kumpli! – opuścił sprzęt i zmierzył mnie uważnym spojrzeniem.

– Brat Julian teraz je z ważnymi gośćmi. – rzekł w końcu.

– To są właśnie moi przyjaciele. – wytłumaczyłam dzieciakowi.

– Nawet podobni do ciebie. – szepnął. – Antoni! – krzyknął.

   Przyszedł starszy mężczyzna w czarnym fraku. Wyprostowany jak struna.

– Słucham, paniczu Nero. – powiedział z kamienną miną.

– Zaprowadź nas do brata Juliana.

   Na widok chłopaków musiałam powstrzymać się od śmiechu. Cała czwórka siedziała przy stole z minami, jakby szli na ścięcie.

– Wreszcie jesteś, Jennifer. – skrzywiłam się na dźwięk głosu Juliana.

– Przyszłam tylko po tych idiotów. – wskazałam na Wild Fang. – Idziemy?

– Z radością. – szepnął Demure, zdejmując białą serwetę z kolan.

– To chyba trochę niegrzeczne od tak wpadać do czyjegoś domu i bez żadnych wyjaśnień nachodzić właściciela podczas posiłku, młoda damo. – powiedział zapewne ojciec Konzerna.

   Odwróciłam się do niego z przesłodzonym uśmiechem na twarzy.

– No i?

– Słucham? – oburzył się. – Nawet nie przeprosisz?

– To, że wkurzasz się o jakieś pierdoły nie znaczy, że będę cię przepraszać. – wzruszyłam ramionami. – No ruszać się!

   W tym samym momencie błysnęło czerwone światło.

*****

– Lecę bo chcę! Lecę bo życie jest złe! – zanuciła szatynka, idąc uliczkami Piekła. – Po co tak w ogóle mnie teleportowaliście? – zwróciła się do Izumiego i Harumi.

– Victor wpadł na ślad tamtej grupy magów. – odparła Haru.

– Hee? Szybko mu poszło. – Jenny wzbiła się do góry.

– Podobno w jednym wymiarze jest wioska magów lodu. Prawdopodobnie stamtąd pochodzi ta dziewczyna, Yuki. – Izumi uśmiechnął się radośnie.

– Skąd ta pewność?

– Widzieliśmy mieszkańców wioski. Wszyscy wyglądają bardzo podobnie i posługują się lodową magią, bez wyjątku. Dlatego Victor obstawia, że stamtąd pochodzi Yuki. – wylądowali na przed czerwoną bramą.

   Jenny przyłożyła dłoń do wyżłobienia w niej. Brama zalśniła, po czym otwarła się.

Dwóch strażników zasalutowało na ich widok. Pomachali im i poszli dalej. Do sali tronowej.

– Jesteśmy. – zakomunikował Izumi, siadając na czarnej posadzce.

   Jenny usiadła na podłokietniku tronu, a Harumi dalej unosiła się w powietrzu.

– Dobrze, że jesteście. – władca raźnym krokiem wszedł do środka. – To na pewno ta wioska. Nie istnieje żadna inna gdzie rodzą się lodowi magowie.

– Gdzie to jest? – spytała Ashida.

– Żeby się tam dostać potrzeba znać lodową magię. – mruknął Victor. – Dużo demonów umie jej używać, ale jeszcze nie wiemy na jakim poziomie trzeba ją opanować, by się tam dostać.

– A reszta tamtych magów? – zapytał Izumi, bawiąc się zamkiem bluzy.

– Tu jest właśnie problem. – Victor zaczął przechadzać się po sali. – Ten w zbroi to prawdopodobnie mag, blondyn z mieczem może być równie dobrze youkai jak i elfem. Łucznik... – przystanął. – człowiek? – zapytał sam siebie.

   Jenny zmrużyła oczy, Izumi podniósł głowę, a Harumi pozostała niewzruszona.

– On nie pachniał jak człowiek. – oświadczył Izumi.

– Taak, ale trzeba sprawdzić wszystkie opcje. – Tsukiwa pstryknął palcami. W jego dłoni wylądowała książka. Otworzył ją i szybko przekartkował, zatrzymując się na odpowiedniej stronie. – Anioł.

– Przecież anioły nie mieszają się w takie konflikty. Są raczej pokojowe i spokojne.

– Niby tak, ale tylko one mogą używać złotych magicznych broni. – Victor opadł na tron. – Tylko po co im człowiek? O ile ten Hideki nim oczywiście jest.

– Ich pojawienie zwiastuje początek kolejnych opętanych. – powiedziała Jenny. – Artemis tak przepowiedziała. – dodała, widząc wzrok Victora.

– Mroczna moc, co? – mruknęła Harumi. – Chodźmy do biblioteki!

– Po co? – Izumi spojrzał na siostrę. – Przecież możemy przywołać książki.

– Po pierwsze: tylko te które znamy, a po drugie: kiedyś widziałam książkę o mrocznej mocy. Mogłaby nam powiedzieć po co im opętani.

– Dobry pomysł, Harumi. – pochwalił ją Victor. – Idźcie do biblioteki. Ja muszę... – urwał, widząc kolejny fioletowy krąg.

   Na posadzce wylądował Kyoya Tategami. Koło niego z gracją stanęła Kimiko.

****

Kyoya

   Ashida ciągle gada, że nie może ujawniać swojej prawdziwej osobowości, ale znika w czerwonym świetle na oczach zadufanego paniczyka!

– Idiotka. – warknąłem cicho.

   Julian, jego brat i ojciec wpatrywali się tępo w miejsce, gdzie zniknęła Jennifer.

– Co się stało? – spytał najmłodszy Konzern.

– Nie wiem. – odparł lider Excaliburu.

– Ile z tą dziewczyną problemów. – westchnął wyraźnie damski głos.

   Zerknąłem do tyłu.

   Przy oknie stała czarnowłosa kobieta w białym kimonie.

– Kim pani jest?! – Konzern senior zerwał się z krzesła. – Proszę natychmiast stąd wyjść! – w jej stronę podążył lokaj.

– Jaka nieuprzejmość. – zmierzyła lokaja chłodnym spojrzeniem. – Rzucanie się na damę jest dobrym zachowaniem, panowie? – krzyknęła groźnie. – Jak macie zamiar nazywać się dostojną rodziną, to zlikwidujcie takie barbarzyńskie odruchy. – zmroziła lokaja wzrokiem i zaczęła wachlować się czerwonym wachlarzem.

– P-przepraszam. – bąknął najstarszy Konzern.

– Przyjmuję przeprosiny – uniosła rękę. Wytworzyła magiczny krąg. – Teraz grzecznie o wszystkim zapomnicie. – uśmiechnęła się.

– Jesteś demonem?! – krzyknął Nil, po czym padł na podłogę.

– Ah, to wy. – cała rodzina Konzern łącznie z lokajem była pogrążona w śnie. – Co tu robicie? – spytała z poważną miną.

– A pani? – odpowiedział pytaniem Demure, próbując obudzić Nairu.

– Pilnuję, by nikt więcej nie dowiedział się o naszym istnieniu. – machnęła ręką w kierunku śpiących.

– Gdzie Ashida? – spytałem szybko.

– Jak już to Jennifer, młody człowieku. – powiedziała z nutką irytacji. – Mówisz o kobiecie.

   O ile można ją tak nazwać.

– To gdzie Jennifer? – powoli zaczynała mnie wkurzać.

– Ma ważne sprawy w swoim świecie.

– My mamy zawody! – krzyknąłem.

– To jest dużo ważniejsze od mistrzostw. – syknęła kobieta. – Nie wtrącajcie się w nie swoje problemy. – odwróciła się gwałtownie.

   Zanim zniknęła, zdążyłem złapać ją za rękaw kimona.

*****

– Co ty tu robisz, Tategami? – popatrzyłam na narwańca z niechęcią.

– Wącham kwiatki. – warknął. – Mamy teraz mistrzostwa!

– Nie zauważyłam. – prychnęłam. – Przypadkiem nie mówiłeś, że nie muszę być w drużynie?

– Jesteś dobrym bleyderem. – stwierdził. – Trudno będzie cię zastąpić.

– Walnąłeś się w łeb? – popatrzyłam na niego jak na kretyna.

– No wiesz, Jenny! Skomplementował cię! – zaprotestował Izumi, szczerząc się.

– Tylko stwierdził fakt. – odparłam.

– W sumie.

– Wracamy na Ziemię! – krzyknął Kyoya i wstał.

– Nie mogę teraz. – wzruszyłam ramionami. – Mam coś ważnego do zrobienia.

– Niezbyt mnie to obchodzi.

– Ne, Tategami – przybliżyłam do niego twarz. – chcesz widzieć kolejnych opętanych albo stać się jednym z nich? – uśmiechnęłam się jadowicie.

– O czym ty gadasz? – spytał z kamienną miną.

– O tym, że za niedługo będzie era opętanych, więc łaskawie spieprzaj stąd i daj mi spokój! – warknęłam i odsunęłam się od niego.

– Musi tu zostać. – powiedział nagle Victor.

   Trzymajcie mnie, bo nie wytrzymam!

– Po co?!

– Muszę ci zadać kilka pytań. – Tskukiwa zwrócił się do narwańca. – Chodź ze mną.

   Tategami chyba miał zamiar się nie zgodzić, ale Victor niemal siła wypchnął go z pomieszczenia.

– To do biblioteki. – powiedziała Harumi.

****

   Biblioteka jest ogromna i mieści się w niej ponad sześć tysięcy tomów.

   Spróbujcie w czymś takim znaleźć książkę, której tytułu nie znacie.

   Nie ma bibliotekarki, która by wam pomogła. Nie ma takiej pracy w Piekle.

   Niby gdzieś jest tu spis wszystkich ksiąg z objaśnienie każdej z nich, ale znalezienie go też równa się z cudem!

   Podsumowując: jesteśmy w lesie. Książek. Dosłownie.

– Haru wybudowaliśmy fortecę! – ucieszył sie Izumi, odkładając kolejną książkę.

– Życie! Gdzie ten głupi tom? – jęknęła jego siostra.

– Naprawdę nie pamiętasz tytułu? – oczy zaczynały mnie boleć. Wokół naszej trójki spoczywało około 1000 ksiąg. Rzecz jasna wszystkie były o czym innym!

– Może miało mrok w tytule. – mruknęła. – Albo ciemność. Nie pamiętam. To było dawno temu.

– Super. Zajebiście.

– Patrzcie jaka kolorowa księga! – Izumi zrzucił na podłogę opasłe tomisko. Do góry wzbił się kurz. – Chyba rzadko używana.

– Co to za pismo? – przebiegłam palcem po wyblakłych, złotych literach tworzących tytuł.

– Też się zastanawiam. – Harumi uważnie przyjrzała się okładce. – Chyba elfickie.

   Na chwilę zapomnieliśmy o poszukiwaniach i otworzyliśmy książkę.

– Piękne obrazki. – powiedziałam z podziwem. – To księga zaklęć.

– Patrzcie!  To magia rozdzielanie dusz? – Harumi postukała palcem w obraz przedstawiający na początku jedną osobę, a potem dwie.

– Ej, dzięki temu mogłabym rozdzielić się z Alter! – próbował przeczytać zaklęcie, ale nic nie zrozumiałam.

– To niezbyt dobry pomysł. – powiedział Izumi. – W końcu nie wiadomo co się wtedy stanie.

– Eee rozdzielimy się? – spojrzałam na niego wymownie.

– Chodzi mi o wasze wspomnienia. Mało utraciłaś?

   Zamilkłam. Miał rację. Nie chcę tracić kolejnych fragmentów pamięci.

   Przewróciliśmy stronę. Buchnęło fioletowe światło. Zobaczyłam hologram Artemis...Zaraz!

– Artemis? – przyjrzałam się uważnie hologramowi. Nie miałam żadnych złudzeń. To ona. – Jak?!

– Mrok. – odczytała Harumi.

   Fioletowa mgła zaczęła krążyć po bibliotece. Książka uniosła się, a jej stronice dalej się przewracały.

– Co się dzieje?! – inne książki też się wzniosły.

   Ból.

   Palący ból gdzieś w środku mojego ciała.

   Białe plamki pojawiły mi się przed oczami.

****

Alter

   Czułam gorąco i przeszywający ból.

– Co jest? – chwyciłam się za głowę.

   Coś mnie ciągnęło do góry i jednocześnie rozrywało moją świadomość. Przed oczami widziałam Michaela.

   Samotna łza spłynęła mi po policzku.

****

– Jenny! – Harumi spojrzała na przyjaciółkę.

   Przez ciało dziewczyny przelatywały czerwone okręgi. Ona sama wpatrywała się pustym wzrokiem w księgę z hologramem Artemis.

– Izumi zniszcz tą księgę! Ja spróbuję obudzić Jenny! – bordowowłosa unikając książek, podeszła do szatynki.

– Ocknij się! – złapała ją za ramiona i mocno potrząsnęła.

   Czerwone kręgi boleśnie uderzały ją po rękach, ale ona nie odpuszczała.

   Po policzku Jenny spłynęła łzy.

   Harumi zesztywniała.

– Ty...płaczesz? – wyszeptała z niedowierzaniem.

****

   Gdzie ja jestem?

   Wokół była tylko czerwień i białe plamy. Nic więcej

   Czułam ból jakby coś rozrywało mnie od środka.

   Michael, ośrodek, Wild Fang, Alice, Harumi, Yuka.....Moje wspomnienia przewijały mi się przed oczami.

   Przestań!

   Próbowałam się ruszyć. Bezskutecznie. Nagle poleciałam w dół.

– Młoda. – znajome brązowe oczy. Michael nachylał się nade mną.

– Ty nie żyjesz. – wydusiłam, lecąc coraz bardziej wgłąb.

   Co to za miejsce? Moja świadomość?

   Czułam łańcuchy ciągnące mnie w głąb otchłani.

   Fragmenty wspomnień tańczyły wokół mnie.

   Ujrzałam bestię, która machnięciem ogona zniszczyła marmurową fontannę.

   Wypełnił mnie gniew i żal. Zupełnie jak przed 2 latami.

– Zniknij! – wyrwałam rękę i rozmazałam wspomnienie.

   Chcę stąd uciec. Nie będę tego oglądać!

   Tylko jak to zrobić?

****

Alter

   Czemu stoję na chodniku otoczona mrokiem?

– Bo nim jesteś. – odparł męski głos.

– Troy – powiedziałam, odwracając się. – Czego chcesz, śmieciu?

– Biedna mała demonica szalejąca z rozpaczy. – niski człowieczek w okularach uśmiechnął się złośliwie.

– Coś ci się pomyliło. Rozpacz? Nie znam takiego uczucia. – przebiłam go kataną.

   Michael? Gdzie jesteś? Czekam na ciebie!

****

   Cisza. Nic nie widzę. Nic nie czuję.

   Otworzyłam oczy.

– Jenny! – Izumi i Harumi pochylali się nade mną.

– C-co się stało? – zauważyłam, że biblioteka jest opłakanym stanie.

– Nie jesteśmy pewni, ale chyba ta księga cię opętała albo przez przypadek uruchomiliśmy jakieś zaklęcie  – powiedziała Harumi, wstając. – Widziałaś coś?

- Mnóstwo rzeczy. Moje wspomnienia. – podniosłam się do siadu. Zerknęłam na księgę, która leżała podziurawiona kulami. – Czemu tam jest Artemis?

– Nie wiem. – Izumi uśmiechnął się lekko. – Ważne, że nic nam nie jest.

   Usłyszałam czyjeś ziewnięcie. Odwróciłam się do tyłu.

   Czarnowłosa dziewczyna o skórze białej jak śnieg stała tyłem do nas i przeciągała się.

   Odwróciła się.

   Była naga, ale jej długie włosy zakrywały strategiczne miejsca.

   Popatrzyłam na jej twarz.

   Czerwone oczy wypełnione nienawiścią

   Już wiedziałam, kim ona jest.

   Alter.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Alter: Buhahahahahaha! Teraz te śmieci pożałują!

Jenny: *taniec szczęścia, że pozbyła się Alter, ale dostaje bólu głowy i musi usiąść* Auuu.

Izumi: A rodzice nam mówili, że czytanie jest bezpieczne!

Harumi: Bo nie przewidzieli, że będziemy grzebać w jakiś nieznanych książkach.

Izumi: Powinno się myśleć przyszłościowo.

Ja: Możemy zaczniemy robić coś na kształt podsumowań?

Ekipa: Po co?

J: Przydałoby się.

Jenny: *pije herbatę* To kogo wkopujemy?

Kyoya:*zwiewa*

Ja: Może kompletne przeciwieństwa? *wzrok na Alice i Ryugę*

Ryuga: Przecież wiem, że nie mam wyboru.

Alice: M-muszę?

Izumi: A ja?!

Ja: Losowanie!

*po losowaniu*

Uwaga, uwaga czas na:

Ryuga&Yuka!

Yuka: *siedzi na fotelu* No to zaczynamy? *patrzy na Ryugę*

Ryuga: *wkurwiony bo Autorka go wcisnęła bez losowania* Niestety.
Yuka: Ok ^^ Jak widzicie drodzy czytelnicy Alter wydostała się z ciała Jenny.
Ryuga: Zajebiście. Tylko mi psychopatki brakuje w tym mieszkaniu.
Yuka: Może zamkniemy ją w jakimś lochu? Takim demonicznym?
Ryuga: Umiesz się tam przenieść?
Yuka: *zmieszana* No niee, ale znam rozkład pałacu i mogę tam przebywać.
Ryuga: Zawsze coś.
Yuka: Odbiegamy od tematu! Więc w temacie Alter możemy powiedzieć tyle, że jest ona jedną dziewczyn z nagłówka oraz, że teraz będzie hmm krwawo w opowiadaniu.
Ryuga: Bo niby wcześniej nie było?
Yuka: Ale mniej.
Ryuga: Angel ma urocze pomysły. Przeurocze....
Yuka: Ryuga- san teraz ty podsumuj.
Ryuga: Będzie zwięźle, bo nie chce mi się gadać: Tategami pcha się tam gdzie nie jest potrzebny, frajer Julian ma jeszcze gorszego starego, a te demony mają jakieś porąbane książki, które atakują innych.
Yuka: To chyba tyle ^^ No i blog zaczyna trochę odbiegać od tematyki beyblade, ale spokojnie beye podobno będę miały tu istotne znaczenie.
Ryuga: Koniec. *rozwala ścianę i wychodzi prze dziurę*
Yuka: *kłania się i wychodzi jak człowiek przez drzwi*

&Koniec&