Rozdział 21: Królewna Śnieżka, sztywniaki i supermarket. Ehh, robi się coraz dziwniej.

   Alter... wydostała się?!

– Żyjesz. – wstałam i podeszłam chwiejnie do brunetki.

– Taaak . – uśmiechnęła się, a jej oczy rozbłysły. – Ne, siostrzyczko, wiesz, co to znaczy? – wykrzyknęła. – Wreszcie się zemszczę! Zabiję! Zabiję! Zabiję! – jej słowa odbijały się od ścian biblioteki.

  Okręciła się w miejscu, a na jej ciele pojawiła się czarna bokserka i czerwone spodnie z dziurami.

Skoro jest moim alter ego, to czemu wygląda inaczej? Biała jak śnieg z czarnymi włosami i czerwonymi oczami wygląda szybciej na królewnę Śnieżkę.

– Mam ciało – patrzyła się na swoją rękę. – Mogę...wszystko – obłąkańczy uśmiech zagościł na jej twarzy.

– Szkoda, że nigdzie nie idziesz. – łańcuchy owinęły się wokół jej ciała.

   Victor celował w nią ręką. Miał skupioną minę i wielką włócznię w pogotowiu.

– Chyba czegoś nie rozumiesz, Victorze. – Alter wytworzyła fioletową aurę. – Mimo że zabrałam tylko pół mroku i tak jestem silniejsza. – chwyciła jeden z łańcuchów, który rozpadł się w jej dłoni. – Znów się spotkamy, Jennifer. Wykorzystaj swój mrok, jest bardzo potężny. –  Zmrużyła oczy. – Potężniejszy od czegokolwiek. – po tych słowach roześmiała się i rozpłynęła w powietrzu.

   Poczułam wzbierające wymioty. Zakryłam twarz ręką. Jednak przez place przeciekła krew.

– Co ci jest? – zaniepokoiła się Harumi.

– Skutek uboczny rozdzielenia. – mruknęłam, wycierając dłoń o spodenki, które i tak były brudne.

– Czemu jej nie zatrzymałaś?! – Victor był wściekły. – Teraz muszę szukać tej psychopatki!

– Trochę trudno kogoś zatrzymywać, gdy się przed chwilą rozdarło na pół. – warknęłam. Kolejna porcja krwi na podłodze. – Cholera, dajcie jakąś miskę. – Harumi pstryknęła palcami, a w mojej dłoni zagościła srebrna miednica.

– Czemu ona wygląda inaczej? – zastanawiał się na głos Izumi. – Nie powinna być Jenny tylko z innymi oczami? – zwrócił się do Kimiko, która właśnie weszła.

– Widać zaklęcie dało jej osobne ciało, uformowane z jej energii. – stwierdziła takim tonem, jakby to było oczywiste (w sumie było).

   Otarłam twarz. Ciągle czułam się lekko zamroczona. W końcu nie codziennie coś zostaje ci wyrwane z głębi ciała.

****

Alter

   Ciało. Tyle tego pragnęłam. Moje własne skrzydła, włosy, oczy. Tak, udało się!

   Nie mam czasu do stracenia. Victor zacznie mnie ścigać. Czas wyrównać rachunki. Pozbędę się tej rasy. Długo tego pragnęłam. Wreszcie to się dokona!

   Będę uciekać, płakać i krzyczeć z bezradności. Nikt im nie pomoże. Pokaże im, że są słabi. Bezradni. Niepotrzebni. Bezsilni. Gorsi. Zwykłe śmiecie zabierające miejsce.

   Nienawidzę. Nienawidzę. Nienawidzę. Nienawidzę.

   ZNISZCZĘ.

****

   No serio?! Rozdzieliłam się z Alter, ale ciągle czuję niektóre jej emocje, szczególnie te naprawdę silne. Na przykład teraz jest żądna zemsty. Ehh, a ja myślałam, że będę miała z nią spokój.

– Tak, Kaito. Niska, czarne włosy, czerwone oczy i biała jak śnieg. – Victor dyktował rysopis Alter. – Imię? To alter ego Jennifer, więc skąd mam to wiedzieć?! Nie, nie nazywaj jej! Napisz Alter jak już! NIE OBCHODZI MNIE, ŻE TO MAŁO AMBITNE IMIĘ, PISZ! – wydarł się do słuchawki.

– Nie wrzeszcz tak. – jęknęłam. – Tak w ogóle to o co pytałeś Tategamiego?

– Jeszcze o nic. – mruknął. – Nie zdążyłam, bo ktoś – wymowne spojrzenie w moją stronę i rodzeństwa. – ruszył jakąś starożytną księgę!

– To po coś tak niebezpiecznego trzymacie w bibliotece?! – zdenerwowała się Harumi.

– Była zapieczętowana. – zdziwił się Victor. – Nie łamaliście żadnej bariery?

   Zgodnie pokręciliśmy głowami. Tsukiwa popadł w zadumę. Przypomniałam sobie hologram Artemis. Co ona tam robiła?!

– Artemis! – krzyknęłam w myślach.

– Taaak? – ziewnęła.

   Pięknie. Przespała cały dzień!

– Co twój hologram robił w książce sprzed 1000 lat? – spytałam.

– Zgaduję, że się wyświetlał, moja drogaaaaa...Co?! – złapała się za głowę. – O czym ty gadasz?! Ja mam czterysta lat! Nawet istnieją dokumenty, że umarłam dokładnie w 1600 którymś.

– Ale twój obraz pojawił się w księdze zaklęć. Na stronie z napisem ,,Mrok.” – poinformowałam ją. – Jak to możliwe?

– Nie wiem, naprawdę. – wyglądała na bardzo przejętą. – Dlaczego? – wbiła palce we włosy. – Wcale mi się to nie podoba!

– Mi również. Ta księga rozdzieliła mnie z Alter.

– Zauważyłam. W końcu cisza, a nie gadanie o zabiciu jakiejś trójki śmieci.

– Jakiej trójki? – zapytałam na głos. Pozostali spojrzeli na mnie jak na idiotkę. – Artemis!

– Nie wiem. – wzruszyła ramionami. – Ciągle to powtarzała i śmiała się.

   Zemsta. Alter żyje tylko dla niej. Już wiem kogo szuka.

– Victor nie musisz się martwić, że Alter będzie zabijała przypadkowe osoby. – oświadczyłam. – Ona szuka tej trójki, która przeżyła dwa lata temu.

– Kogo dokładnie? – Victor sięgnął po mikrofon.

– Nie pamiętam, jak się nazywali. Będzie ich szukała, aż do skutku Jestem tego pewna.

   Mierzyliśmy się wzrokiem. Cały czas miała niewzruszoną minę. W końcu Tsukiwa skapitulował i odszedł.

   Wie, że go okłamałam. Imiona mam wryte w pamięć. Będę je pamiętać do końca życia. Czemu mu ich nie powiedziałam? Bo w gruncie rzeczy bez tych ludzi będzie lepiej. Ja i Alter niezbyt różnimy się od siebie. Obydwie ich nienawidzimy. Tylko, że ja nie mam czasu ich ścigać. Szczerze? Jeśli umrą, to się ucieszę. Zasłużyli na taki los.

– Jenny. – szepnęła Artemis.

   Michael mnie ostrzegał.

   ,,Nienawiść zniszczy tylko ciebie.”

   Tylko że było już za późno. Od chwili gdy powstała Alter, nienawiść wsiąkła we moje żyły.

    I prawdopodobnie zostanie tam na wieki.

****

Alter

   Szkarłat barwiący chodnik jest taki piękny. Na usta wkradł mi się uśmiech, który większość z was określiłaby jako „obłąkańczy”.

– Nie stój tak, dziewczyno! – wrzasnął jeden z policjantów. – Pomóż nam!

   Czy on sobie ze mnie kpi? Mam im pomagać?!

   Jego twarz zastygła w szoku, gdy przebiłam mu brzuch kataną, była urocza.

– Mówiłeeeś coś? – zapiszczałam, przygniatając mu twarz do jezdni. – Słuuucham? – pochyliłam się nad nim.

   Wrzask tłumu boleśnie ranił mi uszy.

– ZAMKNĄĆ SIĘ! – wymierzyłam w nich kataną. – Bezwartościowe śmiecie!

   Za niedługo nie ujrzycie światła dziennego. Tylko poczekajcie.

****

   Zaczynam się powoli do tego przyzwyczajać. Grupa magów, psychopata, sadystka zwana Alter, zawody i szurnięty Tategami. Ktoś jeszcze chętny by się wtrącić?!

– Gdzie są te głupie bagietki?! – warczałam sama do siebie, pchając wózek.

   Tak, łażę po supermarkecie. Czemu? Cóż...

Pół godziny wcześniej

   Wystawiłam twarz do słońca i rozkoszowałam się chwilą całkowitego spokoju. Nagle mój telefon ryknął piosenką ,,Time of dying”.

– Czeeego? – jęknęłam, odbierając.

- Oj, jakie miłe powitanie – powiedziała Yuka wesołym tonem. – Słuchaj, ja mam tu taki mały kryzys.

– Spódniczka ci się poplamiła? – mruknęłam ironicznie, wiedząc, że moja bff lubi tak samo spódnice jak ja. Czyli wcale.

– Niee. Jestem na wystawie w galerii sztuki i tak trochę zgłodniałam.–
– No i? – uniosłam brew.  – Taka bieda, że na sklep cię nie stać?

– Do najbliższego sklepu jest siedem kilometrów. – jęknęła.

– Kamerdyner?

– Kpisz sobie ze mnie?

– Zabierz komuś.

– Szkoda, że nikt nie ma!

   Taa, niby Yuka jest z bardzo bogatej rodziny, ale obecnie zamieszkała sama niedaleko naszego wieżowca (dokładniej to po drugiej ulicy) uczy się na uniwersytecie malarskim, a zarabia na życie swoimi obrazami. Uwielbia latać po różnych wystawach itp. Ogólnie lubi wszystko związane ze sztuką. A, że jest nieogarnięta (gorzej ode mnie!), to nigdy nie dba o to czy będzie głodna, zmęczona i tak dalej.

– Mam rozumieć, że zmuszasz mnie do pójścia do sklepu po jakieś żarcie dla ciebie i przyniesie go?

– Tak! Zrobisz to? Prooszę!

- Mało masz przyjaciół? – prychnęłam.

– No wiesz, Izumi  zapomni, Haru ma robotę, Patrick bawi się elektronicznymi ustrojstwami, Alice ma zajęcia, więc zostałaś ty! Czekaj, czy nie powinnaś być w Europie?! – zorientowała się.

– Walki są jutro. – z westchnieniem wstałam. – Pójdę skoro tak ładnie prosisz. Co chcesz?

– Dziękuje. Sok pomarańczowy, cappuccino wiesz to z lodówki, bagietkę, czekoladę z orzechami, rogala z wanilią i słonecznik. Oddam ci jak przyjdziesz. Pa! – rozłączyła się.
 Obecnie

   Mam wszystko. Oprócz tej głupiej bagiety!

– Taś, taś! – szepnęłam. Inni klienci dziwnie na mnie popatrzyli. Zignorowałam ich. – Jak bagietki nie ma w dziale chleba, to ja kurna nie wiem, gdzie może być!

   Przecież jest szyld ,,Świeże pieczywo! Prosto z pieca!” i jest narysowana na nim bagietka. Więc czemu jej nie ma?! To jakieś głupie żarty? Jak ja się zdenerwuję, to tu będzie dziura nie sklep!

   Skręciłam gwałtownie wózkiem i uderzyłam w regał, który był chyba ze szkła, bo poleciał do tyłu i rozpadł się na kawałki. Upsss.

– Co tu się dzieje? – w moją stronę podążało dwóch ochroniarzy.

   Spadać! Nie będę szukać innego sklepu! Odepchnęłam się od podłogi i w pięknym stylu zwiałam przed gorylami. Nagle zerkam w bok, a tam...bagietka! Ucieszona złapałam ją i podążyłam w stronę kas.

   Wiecie co lubię w Japonii? Jej piękną tradycję, święta i architekturę. A czego nie lubię?

   KOLEJEK NA PÓŁ SKLEPU.

   Ja się szybciej zestarzeję niż zapłacę za te cholerstwa. Może tak teleportować się bez płacenia? Ale wtedy Yuka nie odda mi kasy...W sumie jej nie stracę. Czekaj, czekaj tu jest  osamotniona kasa samoobsługowa!

– Proszę skasować produkt. – powtórzył mechaniczny, damski głos, gdy próbowałam skasować słonecznik. – Produkt nierozpoznany. Proszę powtórzyć czynność.

   Spróbowałam ponownie.

– Proszę powtórzyć skanowanie.

*3 skanowanie później*

   Pokłady mojej cierpliwości ostatecznie się wyczerpały. Kasa została rozwalona jednym ciosem pięści. Rzuciłam trochę kasy do jednej z oniemiałych kasjerek i zwiałam, zanim ochroniarze zdążyli mnie złapać (i tak by im się nie udało)

   Wylądowałam w białej sali obwieszonej różnymi bohomazami. Gdzieniegdzie stały dziwaczne rzeźby.

– Jenny! – Yuka uczesana w zwariowany kok i ubrana w kremową sukienkę rzuciła mi się na szyję. – O, kupiłaś! – wzięła ode mnie reklamówkę – A gdzie rachunek?

– Uznajmy, że zapomniałam. – nie chciałam wspominać o mojej wyprawie do sklepu. – Oddasz mi później. – mruknęłam, widząc, że wyciąga portfel.

– Ok. – uśmiechnęła się promiennie. – Jak ci idzie?

– Na turnieju? Łatwizna. Tylko, że Konzern się wkręcił. – też się wyszczerzyłam do przyjaciółki.

– Uuu i jak jego podryw?

– Jeszcze nie zaczął.

   Yuka cicho zachichotała. Kilka osób zerknęło w naszą stronę.

– Widzisz tą w sukience? To ta Wanabe, prawda? – rozległy się szepty. – A ta szatynka to kto? Nie przypominam sobie bym ją znał/a. Wygląda na jakąś zwykłą pospolitą myszkę. Uuu, Wanabe może zadawać się z kimś tak nieznaczącym?

– Jestem Jennifer. – powiedziałam głośno. – Jakiś problem?

   Szepty natychmiast ustały. Zmierzyłam towarzystwo wrogim spojrzeniem i zwróciłam się do Yuki.

– Serio lubisz takich sztywniaków? – wskazałam na nich głową.

– Sama kiedyś taka byłam. – szepnęła. – Zresztą to wyjątkowa wystawa, więc jakoś przeżyję.

– Jak coś to trzaśnij ich tą rzeźbą. – wskazałam na bliżej niezidenfikowany kształt z ostrymi zakończeniami.

– Po co używać arcydzieł? Zwykłe krzesło też starczy. – stwierdziła. – Będzie bardziej na ich poziomie. – zachichotała złośliwie.

   Spojrzałam na wyświetlacz telefonu. 16.05. Czas się zbierać.

– Jak coś to dzwoń. Chętnie porzucam tymi dupkami. – uściskałam mocno różowowłosą i uśmiechając się szyderczo do reszty towarzystwa, wyszłam z sali, po czym się teleportowałam.

Jenny: Nie lubię super marketów....i kolejek.

Yuka: *cała w farbie* Dziś to dobitnie pokazałaś.

Jenny: Ty się biedne dziecko nie odzywaj.

Yuka: Booo?

Ja: Ekhem czas na was *patrzy znacząco na Ryugę i Yukę*

Yuka: *biegnie zmyć farbę*

Ryuga: *przeklina pod nosem*

Yuka&Ryuga

Yuka: Ohayo w drugim odcinku naszego show ^^

Ryuga: Taaa.

Yuka: Entuzjazm z ciebie wypływa.

Ryuga: Kup sobie jacht, bo zaleje całą Polskę.

Yuka: Czyli robimy to szybko?

Ryuga: A masz lepszy pomysł?

Yuka: Nie ^^

Ryuga: Nie ciesz się tak. Tego rudego mi przypominasz *unika włóczni*

Izumi: Ja ci dam rudego! *trzymany przez Patricka i Jenny* Puszczać!

Ja: Na czas trwania show jest nietykalny. Opuść ten teren Izumi.

Ryuga: Troszczysz się o mnie widzę.

Ja: O ciebie i Kyoyę zawsze ^^

Kyoya&Ryuga: Jaaasne. Wierzymy ci.

Ja: Łamiecie moje serduszko ;-;

Ryuga: Tylko nie zacznij się bawić pająkami.

Yuka: Ryuga, miało być szybko!

Ryuga: *wywala Kyoyę za okno, Autorka leci go ratować* Już.

Yuka: Tylko co tu podsumować?

Ryuga: Ja powiem tyle: Alter musi być córką Rago. Też ciagle gada o zniszczeniu i jest powaloną sadystką.

Yuka: Okeej. W gruncie rzeczy to bardziej taki spokojny rozdział. Wiecie Angel planuje jak rozmieścić kilka wydarzeń i póki nie wymyśli musi przedłużać. To nie zajmije długo, ale wiecie ^^

Ryuga: Koniec *szykuje kuczer*

Ja: RYUGA, CZAS NA POWAŻNĄ ROZMOWĘ!

Kyoya: Walcz ze mną, śmieciu!

Yuka: *taktycznie się wycofuje*

&Koniec&