Rozdział 28: Historia rodzeństwa Ashida

„Ludzie nie płaczą dlatego, że są słabi. Płaczą, bo byli zbyt długo silni.”

   Po moim pełnym pogardy pytaniu Tategami stał ze zirytowaną miną i rękami wciśniętymi w kieszenie spodni, a Nil przyglądał mi się z troską.

– To twój brat? – spytał Nairu. – Nigdy nie mówiłaś, że masz rodzeństwo.

   Westchnęłam.

– Bo nie mam. Nie jestem z nim spokrewniona. Ale to i tak mój brat.

– Mam pytanie. – przerwał nam Kyoya. – Czemu nie szukasz swojego Alter ego?

– Skąd ty o tym wiesz? – spytałam zaskoczona i zła jednocześnie.

– Victor nas poinformował. – odparł Nil.

   Zaklęłam pod nosem. Co ten debil zrobił?

– Nie mam zamiaru jej szukać. – odpowiedziałam zimno.

– Masz pojęcie, ile ona osób zabiła? – warknął Tategami.

   Przewróciłam oczami.

– Co mnie to? Nie będę się bawiła w superbohatera. To już mnie nie dotyczy. – Wzruszyłam obojętnie ramionami.

– To przez niego, prawda? – stwierdził Nil, patrząc na zdjęcia Michaela.

– Victor wam to powiedział? – zapytałam, mrużąc oczy.

– Domyśliłem się.

   Przyjrzałam mu się uważniej i zajrzałam do umysłu. Nie kłamał, więc skinęłam głową.

– Możesz nam to łaskawie wytłumaczyć? Co on ma do rzeczy i tego, że nie chcesz powstrzymać swojego świrniętego alter ego? – wtrącił Tategami.

   Lucyferze, ale ten człowiek jest wkurwiający! Nic tylko warczy i warczy!

– To było moje alter ego. – podkreśliłam. – Mogę wam opowiedzieć i tak to nic nie zmieni.

– A nie przeniesiesz nas w swoje wspomnienia? – spytał zielony z szyderczym wyrazem twarzy. – Przecież lubisz to robić.

   Zacisnęłam dłoń w pięść.

– Nie chcę nigdy więcej tego oglądać. – warknęłam, potrząsając głowę. – Albo łaskawie ruszysz wyobraźnią, albo spieprzaj.

   Mruknął coś pod nosem. Rzuciłam mu wściekłe spojrzenie.

– Dobrze, nie pobijcie się. – uspokoił nas Nil. – Jenny to możesz zacząć?

   Słowa popłynęły same.

11 lat temu, Japonia.

   Ocknęłam się na dole stromego urwiska. Z głowy leciała mi krew, byłam w poszarpanym kimonie, ale żyłam. Nie wiem, jakim cudem przeżyłam upadek z klifu liczącego osiem metrów wysokości, lecz liczyło się, że jakoś mi się udało.

   Leżałam, patrząc w księżyc. Nic nie pamiętałam poza własnym imieniem.

   Kim jestem?  Co się stało? Te pytania krążyły po mojej głowie.

   I dalej krążą.

   Wtedy pojawiła się Artemis. Chyba towarzyszyła mi od zawsze. Ona też nic nie pamiętała. Tylko mówiła do mnie pokrzepiającym głosem, że nic mi nie będzie. Byłam dzieckiem, więc jej wierzyłam. Jednak pomoc nie nadciągała. Postanowiłam wstać i iść. Nie miałam siły się wdrapać na górę, więc uznałam, że pójdę po jakąś pomoc. Do rodziców.

   Szłam, szłam i szłam, mając za towarzysza miko z toporem. Ból czaszki był nie do zniesienia, ale i tak się uparłam, że przeżyję choćby nie wiem co.

   Heh, od małego byłam uparta.

   Jednak miałam swój limit. Wykończona długą wędrówką upadłam i straciłam przytomność. Znowu.

Kiedy się ocknęłam, leżałam w wygodnym futonie, a wokół mnie krzątała się najprawdziwsza miko – Noriko Honoko.

   Przez cztery lata zastępowała mi matkę. Szukała moich bliskich. Nie udało jej się dowiedzieć, kim byli moi rodzice. Nikt nic o mnie nie wiedział. Jakbym nigdy nie istniała. Dlaczego? Dalej zadaję sobie to pytanie. Po prostu wszelkie informacje na mój temat zniknęły. Tylko imię zostało.

Szczerze? Nie przeszkadzało mi to. Byłam szczęśliwa.

   Szkoda, że jeszcze nie wiedziałam, że to był przedsionek piekła.

****

4 lata później.

– Noriko-san! Popatrz! – szczęśliwa dziewczynka w zielonym kimonie manipulowała fioletową kulą energii.

– Co się stało, Jenny? – kobieta, widząc kulę, upuściła na ziemię kosz z ziołami. – J-jak ty...– wyjąkała i spojrzała z nienawiścią na dziecko.

– Coś się stało? – spytała Jenny przestraszonym tonem.

– Ach, nie. – zreflektowała się miko. – To naprawdę wspaniałe. – uśmiechnęła się sztucznie i pobiegła do domu.

****

– To najprawdziwszy demon? – spytał podekscytowany dr. Troy. Miał 45 lat i był delikatnie rzecz ujmując dość nienormalną osobą.

– Tak. – Noriko skinęła głową. – Słyszałam, że badacie takie, a gdy zdobędziecie wszystkie dane...pozbywacie się ich.

– Oczywiście. – doktor przybrał poważny wyraz twarzy. – Ile ona ma lat?

– Dziesięć.

– Dziesięciolatka z tak rozwiniętymi mocami? – gwizdnął z podziwem. – Będzie naszym najważniejszym obiektem badań. – uśmiechnął się obłąkańczo.

– Mam nadzieję, że nie powiecie, że wydałam wam to stworzenie. – miko skrzywiła się z obrzydzeniem. Gardziła demonami. A tutaj mogła się go pozbyć i przy okazji nieźle zarobić.

****

   Kiedy trafiłam do „ośrodka” dzień w dzień były przeprowadzanie na mnie testy. Badali moją wytrzymałość, regenerację, moc i inne bzdety.

   Nienawidziłam ich całym sercem. Noriko tym bardziej. Z miłym uśmiechem wepchnęła mnie do tego piekła.

   Cholerna suka.

   W ośrodku były różne istoty. Głównie ludzie i kilkoro demonów oraz aniołów. Celem naukowców, którzy nas tu zabrali, było stworzenie broni. Chodzącej, żywej broni. Dlatego porywali dzieci z patologicznych rodzin lub sieroty. Wiecie, takimi dzieciakami mało kto się interesował. Idealny materiał testowy. A, że w szeregach obsługi "ośrodka" było kilka demonów oraz aniołów, to wiedzieli, jak zabezpieczyć się na wypadek, gdybyśmy chcieli uciec.

   Można powiedzieć, że to była pułapka bez wyjścia.

   Tylko jedna osoba sprawiała, że nie wariowałam jak inne dzieciaki, anioły czy demony. To był właśnie Michael. Był moim współlokatorem oraz ostatnią ostoją normalności w tym koszmarze.

– Noga ci krwawi. – powiedziałam cicho któregoś tam dnia.

   Siedzieliśmy w naszej wspólnej celi i jedliśmy maziowatą breję zwaną dumnie zupą.

– To nic. – Obejrzał ranę. – Jeden ze strażników uderzył mnie swoim batem. – wyjaśnił, widząc moje spojrzenie.

– Dlaczego oni ci to robią? – spytałam, opierając się o ścianę.

- Bo wkurzają się, że moja moc nie chce wyjść. – zaśmiał się. – Dobrze tak tym skurwielom.

– Nee, Michael. – zagadnęłam.

– Co jest, młoda?

– Czy my tu umrzemy? – nie byłam przerażona. Nie płakałam. Chciałam tylko wiedzieć.

   Spoważniał i położył ręce na moich ramionach.

– Nie pozwolę ci umrzeć, rozumiesz? Obronię się. – uśmiechnął się pokrzepiająco. – Siostrzyczko.

   Nie miał rodziny podobnie jak ja. Troy porwał go z demonicznego sierocińce przy pomocy paru demonów.

****

   Michael nie pokazywał się od kilku dobrych godzin. Zaniepokojona kilka razy próbowałam wyłamać kraty, ale dostawałam prądem lub batem.

– Gdzie Michael?! – warknęłam, widząc jednego z naukowców.

– A, ten dzieciak? – spytał znudzony i poprawił okulary. – Chyba zabrali go na ostatnie testy. Jak nie przejdzie, to umrze. – uśmiechnął się złośliwie. – Jennifer? – odsunął się od krat, widząc mój pusty wzrok.

   Umrze....Michael ma umrzeć?

****

   Fioletowa energia zniszczyła doszczętnie celę i wyciągała szpony po przerażonych strażników i doktora. Uderzali o ściany raz po raz. W końcu padli bez życia na podłogę. Jenny jak w transie pobiegła przed siebie, ciskając w przeciwników fioletowe kule. Nic jej  nie obchodziło poza przyjacielem, bratem, Michaelem.

   Nagle ujrzała ścianę ognia i cofnęła się gwałtownie. Błysk metalu. Poczuła przeraźliwy ból w lewym ramieniu. Miała w niego wbity nóż. Doktor Troy dyszał ciężko i ocierał twarz z potu.

– Nigdzie nie uciekniesz. – powiedział. – Ty i Michael dokończyliście swoją robotę. – uśmiechnął się obłąkańczo. – Teraz możemy się was pozbyć. – wycelował w demonicę pistolet.

   Potężna fala energii cisnęła go na stół, na którym niegdyś przeprowadzał okrutne eksperymenty na szatynce i innych. Jenny wyszarpała nóż i nie zważając na obficie lejącą się krew, pobiegła dalej.

– Jenny! – zza zakrętu wypadł Michael.  – Trzymaj się. – Wziął szatynkę na barana.

****

   Ośrodek spłonął doszczętnie, a naukowcy zginęli. Porwani przez nich niestety też. Tylko ja i Michael wyszliśmy z tego żywi.

   Trafiliśmy do Victora. Tam nas wyleczono, nakarmiono i poinformowano, co się stało z ośrodkiem.

– Biedne dzieciaki. –  Victor spojrzał na nas ze prawdziwym współczuciem. – Winne są wam wyjaśnienia.

– I to wszystko? – spytał Michael. – Byliśmy przez prawie rok traktowani jak jakieś śmiecie, bo nasza własna rasa o nas zapomniała, a w zamian dostajemy wyjaśnienia i współczucie?– rzucił demonowi wściekłe spojrzenie. – Dlaczego dopuściliście do tego?! – wrzasnął.

– Proszę, nie krzycz. – powiedziałam cicho. Nie miałam siły na kłótnie. Chciałam tylko chwili spokoju.

– Och, dobrze. Przepraszam, młoda – usiadł na kanapie i objął mnie ramieniem. Wtuliłam się w niego i spojrzałam na Victora.

– Dokładnie wtedy gdy ta organizacja zaczęła działać, władca Piekieł umarł – zaczął Victor. – A raczej został zamordowany. Dodatkowo pewna grupa magów zaczęła nas atakować. Musieliśmy szybko działać, by nie dopuścić do chaosu. Udało nam się opanować sytuację, lecz musieliśmy jeszcze walczyć z magami. – zasępił się. – Kiedy wreszcie wydawało nam się, że to koniec, wyszło na jaw, że z sierocińców znikło kilkoro dzieci. – westchnął. – Dopiero wtedy dowiedzieliśmy się o organizacji Troya. – Wstał i skłonił się. – Zdaję sobie sprawę, że nigdy nie wynagrodzę wam tych siedmiu miesięcy koszmaru, ale zobowiązuje się, że zapewnię wam jak najlepsze warunki życia. I jeszcze raz was przepraszam.

   Kiwnęliśmy w milczeniu głowami na znak zgody. Victor lekko się uśmiechnął i wyprostował.

– Kto jest obecnym władcą? – spytał Michael.

– Ja.

   Nagle coś przyszło mi do głowy.

– Może pan znaleźć Noriko Honoko? – spytałam.

– Po co? – spytał zaskoczony.

– Ona powinna chyba mi płacić jakieś alimenty za zniszczenie życia – uśmiechnęła się złośliwie. – Przynajmniej do tego się nada.

– Hmm... myślę, że to całkiem dobra myśl, Jenny – Victor puścił mi perskie oczko.

   Już wtedy wiedziałam, że go polubię.

– Zaraz, zaraz momencik. Kto zabił tamtego władcę? – wtrącił się Michael.

   Westchnęłam. On i ta jego fascynacja sprawami kryminalnymi.

– Jeden ze strażników. Był to tak naprawdę mag, ale to naprawdę długa historia, młody. – Victor uśmiechnął się blado. – Sprawa waszego mieszkania może trochę zająć, więc póki co zamieszkacie ze mną, moją żoną, synem i ...- znów się zasępił. – rodzeństwem Terada.

– Kto to? – ziewnęłam.

– Nazywają się Harumi i Izumi. Ich matka zmarła kilka dni temu, a ojciec kilka lat temu. – spojrzał przez okno. – Smutna historia jak wasza. Właśnie! – Znów spojrzał  na nas. – Jesteście rodzeństwem?

– Teoretycznie nie, ale w praktyce tak się zachowujemy. – odparliśmy równocześnie.

– Co z waszymi rodzicami?

– Ja jestem sierotą, a Jenny ma amnezję. – Michael wziął mnie na barana.

– Amnezję! – Victor złapał się za głowę. – Matko ile mi spraw przybyło! Wy, Teradowie, poszukiwania tej Noriko. No nic. Chodźcie, pokaże wam wasz tymczasowy pokój.

****

Miesiąc później

– Mieszkamy w tym samym wieżowcu! – ucieszył się Izumi. – Ale fajnie!

– No! – przytaknęłam mu.

   Jak wyglądaliśmy gdy ja miała 10, Izumi 11 a Harumi 12 lat? Więc:

   Ja: brązowe włosy wiecznie związane w kucyka + kurdupelek. Ogólnie mało się zmieniłam.

   Izumi: Włosy bardziej rozczochrane niż zawsze i miał trochę piegów.

   Harumi: Ciemniejsza karnacja i dwa kucyki spięte czarnymi kokardkami.

   Aaa bo wy nie wiecie jak wyglądał Michael!

   Michael: czarne włosy, brązowe oczy, meega wysoki. Lat 14 wtedy.

   No to wygląd mamy z głowy, więc  wracamy do historii.

   Zgodnie z tym co powiedziałam, Noriko płaciła mi "alimenty", które przeznaczyliśmy na czynsz i rachunki. Gdy zobaczyła mnie w jej domu w środku nocy w towarzystwie Kimiko, błagała tylko, bym jej nie zabijała i zgodziła się na wszystkie warunki. Victor zajął się resztą spraw. Uznał, że zamieszkamy na Ziemi, bo w Piekle w tym całym chaosie nie ma na tyle mieszkań.

– Jaki ogromny! – wparowałam do mieszkanie już w pełni umeblowanego.

– To będzie rajskie życie. – Michael potargał mi włosy i teleportował nasze walizy.

– Ja pierwsza biorę pokój! – wrzasnęłam i popędziłam przed siebie. – Zwycięzca! – zorientowałam się, że wbiegłam do salonu. – No kurde!

– Zainwestuj w okulary, młoda. – zaśmiał się. Strzeliłam focha. – Oj nie gniewaj się. – złapał mnie w mocnego przytulasa.

   Z góry dobiegły huki i śmiechy rodzeństwa.

– Co za niewychowana młodzież! – narzekała na schodach jakaś wiedźma (baba spod 4) – Brak kultury!

   Przewróciłam oczami na jej jojczenie i polazłam sprawdzić, jak sobie radzi rodzeństwo. Harumi od dziecka czuła pociąg do różnych broni, więc widok mnóstwa pistoletów, karabinów i bazook na podłodze niezbyt mnie zdziwił.

– Co się stało? – Podniosłam Haru z podłogi.

– Izumi rozwalił ścianę. – westchnęła.

– Słabe robią w tych wieżowcach! – wrzasnął jej brat.

– Dzwonimy po murarza? – spytał Michael, podziwiając resztki ściany.

– Mamy u niego zniżkę. – wyszczerzył się Izumi.

– Czemu mnie to nie dziwi? – mruknęłam, uśmiechając się.

****

   Siedziałam na balkonie i podziwiałam gwiazdy. Zimny wiatr otulał moje ciało, dając przyjemne ochłodzenie. Popijałam zieloną herbatę.

– O czym tak myślisz? – Michael siadł koło mnie.

– Jak to było z moimi rodzicami. – odparłam. – Umarli czy mnie porzucili?

– Musieli być totalnymi kretynami, jeśli porzucili kogoś takiego jak ty. – rzekł. Oparłam głową o jego ramię. – Nie ma się co tym zadręczać, Jenny. To tylko przeszłość.

– Wiem. – szepnęłam. – Przeszłość, której nie pamiętam.

– Kij z tym! Za niedługo polecimy wszyscy do Indonezji. – uśmiechnął się ciepło. – To się liczy! Koszmar minął. Czas na szczęście.

– Kocham cię Michael. – powiedziałam.

– Co to za wyznania? – zaśmiał się. Dałam mu prztyczka. – Ja ciebie też, młoda.

****

– Nic ci nie jest? – brunet pomógł wstać małemu chłopakowi z chodnika.

– N-nie dziękuje. – chłopczyk popatrzył na towarzyszkę Michaela. Patrzyła na niego zimnym wzrokiem, od którego dostał dreszczy.

– Czemu im pomagasz? – prychnęłam, gdy chłopczyk odbiegł.

– Nie możesz ich wiecznie obwiniać. W każdej rasie są źli.

– Cała ludzkość jest zła. – warknęłam.

– W nienawiści nie ma nic dobrego. – powiedział poważnie Michael. – Zniszczy tylko ciebie. – spojrzał smutno na mnie. – Musisz to zrozumieć.

****

– Sto lat! Sto lat! – Izumi, Harumi, Alice, Yuka i Patrick wjechali do mojego pokoju z tortem.

– To ja mam dzisiaj urodziny? – Zamrugałam kilka razy, gwałtownie wyrwana ze snu.

– Uznałem, że tak. – Michael wcisnął mi na głowę szpiczastą czapkę.

– Dmuchaj! – Popędził mnie Izumi. – Głody jestem! Auuu. – Harumi pociągnęła go za ucho. – No co? Od rana nic nie jadłem! Skandal, moi drodzy!

– Tak, tak. – westchnęła Harumi, po czym uśmiechnęła się radośnie. – No najmłodsza dmuchaj!

– Może urośniesz! – dodał Michael, obrywając ode mnie poduszką.

****

   Mając już 14 lat na karku, znów podziwiałam księżyc i śpiewałam, siedząc na dachu wieżowca.

„(Zbudź mnie)

Przebudź mnie od środka

(Nie mogę się obudzić)

Przebudź mnie od środka

(Ocal mnie)

Wypowiedz moje imię i uratuj przed ciemnością

(Zbudź mnie)

Spraw, by krew krążyła w mych żyłach

(Nie mogę się obudzić)

Zanim upadnę

(Ocal mnie)

Ocal mnie przed nicością, którą się stałam

Teraz, gdy wiem bez czego jestem

Nie możesz mnie tak po prostu zostawić

Oddychaj we mnie i uczyń realną

Przywróć mnie do życia.”

– Nie wiedziałem, że umiesz tak śpiewać. – Michael dosiadł się do mnie.

– A wiesz, że ja też nie? – Uśmiechnęłam się. – Kolejny talent odkryty.

– Ale tekst mogłaś mieć ciut weselszy. Skąd znasz tą piosenkę?

– Wpadła mi do ucha, to śpiewam. – Wzruszyłam ramionami. – Czasami ją nuciłam, gdy byliśmy w ośrodku. – Nieświadomie zacisnęłam dłoń w pięść. Kiedy to zauważyłam, natychmiast ją rozluźniłam.

– Depresję masz?

– Jak patrzę na twoje niektóre wyczyny to tak.

– To Izumi skakał z dachu ze spodniami zawiązanymi na szyi w charakterze peleryny.

   Wybuchnęłam śmiechem.

– Pamiętam. Potem ta baba spod czwórki darła się na nas, że jej serialu nie dajemy obejrzeć.

– Jenny, przecież gdyby nie obejrzała tego odcinka ,,Mody na sukces”, to musiałaby żyć w niepewności co do losu Brooke, Richarda i innych. Jeszcze by na zawał zeszła, biedaczyna. – powiedział ze śmiertelną powagą.

– No tak, zapomniałam, jak mogłam. – Wyszczerzyłam się, majtając nogami.

– Mam prośbę.

– Jaką?

– Uśmiechaj się częściej, dobrze? – Objął mnie ramieniem. – Z uśmiechem ci do twarzy.

– Dobrze i dzięki. – mruknęłam, po czym wtuliłam się w niego

****

Rok później

   Grupka ludzi rozerwała łańcuchy, które spoczywały na czarne  książce o zniszczonej okładce.

– Przestańcie! – krzyknęła Jenny, ale było już za późno.

   Michael widząc, co się zbliża, odciągnął siostrę jak najdalej od owej grupki.

   Błysnęło czerwone światło i było słychać ryk. Niski. Drapieżny. Groźny.

   Na placu stał wielki stwór wyglądający jak skrzyżowanie jaszczurki z lwem. Machnął ogonem, tym samym niszcząc pomnik i fontannę. Następnie pochylił łeb nad grupką ludzi, którzy wymachiwali księgą jak tarczą. Pożarł niemal wszystkich.

– Idioci. – syknął Patrick. – Uwolnili bestię.

   Jenny i Michael wzbili się do góry, a za nimi podążyła reszta drużyny. Stwór zwrócił w ich stronę ociekający krwią pysk.

– Zniszczenie. – szepnęła Jenny, tworząc krąg pod bestią. Oderwało jej jedną nogę. Niestety po chwili odrosła.

– Przypomnijcie mi jeszcze raz, co to jest! – krzyknął Izumi, ciskając w stwora zielonymi kulami.

– Starożytna, przeklęta bestia. – odparł Michael, unikając ogona najeżonego kolcami. – Potrzebuje mnóstwo krwi do odrodzenia się. – spojrzał ponuro na plac skąpany w czerwonej posoce. – I dostała.

– Jak się tego pozbyć? – Jenny płynnym ruchem rozcięła bestii grzbiet i zaczęła go bombardować fioletowymi kulami.

– Musimy wysłać do wnętrza jego ciała jak najwięcej magii zniszczenia – oświadczył Patrick.

– To do roboty! – krzyknął entuzjastycznie Izumi.

   Jednak stwór nie miał zamiaru tak łatwo zginąć. Machał pazurami i ryczał przeraźliwie.

   Jenny wylądowała na jego głowie i wbiła w nią katanę. Bestia zawyła i machnęła łapą w kierunku szatynki. Ta uśmiechnęła się cwanie i odskoczyła. Nie przewidziała jednego. Stwór zamachnął się ogonem, który pędził z zawrotną szybkością w jej stronę

– Jenny! – Michael jakimś cudem ją odepchnął.

– Dzięki. – spojrzała na brata i znieruchomiała. – Michael?

   Brunet spojrzał na nią pustym spojrzeniem i bezwładnie poszybował w dół.

   Jenny, ignorując bestię, złapała go i położyła na chodniku.

– Co jest? – była blada jak prześcieradło. Podniosła rękę z jego koszuli. Była cała z krwi. – Nie...

– Żyję, młoda. – wyszeptał. – Ale wbił mi swój kieł.

– Wyjdziesz z tego. – z jej oczu zaczęły płynąć łzy. – Zawsze wychodziłeś! – wrzasnęła, tworząc barierę przed atakiem stwora.

– Taa. – oddychał ciężko. – Niestety ten był zatruty. – z każdą chwilą mówił coraz ciszej. Pobladł tak bardzo, że bez trudu można było policzyć nawet najmniejsze żyłki.

– Nie jojcz mi tu, dotarło?! – podniosła rękę by go teleportować. Chwycił ją za nadgarstek.

– To nic nie da.

– Nie mów tak! – ryknęła i teleportowała ich.

   Wylądowali w pałacu. Nikogo nie było w pobliżu.

– Wybacz, młoda. Nie powinienem cię opuszczać...

– Nawet tak nie gadaj! – Jenny rozejrzała się spanikowana po korytarzu, próbując zwalczyć płacz – Halo?! Jest tu kto?! Pomocy! – Poczuła, że uścisk ręki brata na jej nadgarstku słabnie. Spojrzała na niego.  – Michael!

– Kocham cię...siostra – wyszeptał, nim jego oczy stały się puste, a dłoń opadła bezwładnie na podłogę.

  W dwóch światach rozbrzmiały wrzaski. Jeden z nich był rykiem ginącej bestii, a drugi krzykiem rozpaczy młodszej siostry.

****

Obecnie

   Deszcz siąpił o szary chodnik oraz nagrobki.

– Koniec. – powiedziała Jenny. – Koniec historii chłopaka, który chciał tylko ochronić obcą dziewczynkę nazywaną przez niego siostrą. – dotknęła zdjęcia na nagrobku. – Po jego śmierci  odcięłam się zupełnie od swoich mocy. Przez długie dwa lata żyłam podobnie jak ludzie z tą różnicą, że większość czasu siedziałam w Piekle. Ale Michael chciał być pochowany tutaj. Dlatego zostałam w Tokio. – głos jej zadrżał. – Gdyby ci przeklęci ludzie nie ruszali tej pieprzonej księgi wszystko było by dobrze! – wrzasnęła ze złością i uderzyła pięścią w ziemię.

   Nairu podszedł i wyciągnął rękę. Współczuł jej. Jednak dłoń zatrzymała się tuż przed ramieniem Jenny. Co on ma powiedzieć. Stare, wyświechtane ,,Przykro mi”? Co by to zmieniło? To już przeszłość.

– Dlatego nie zrobię nic w sprawie Alter. To nie ma dla mnie żadnego znaczenia – powiedziała Jenny, kiedy się już uspokoiła. – Los ludzi jest mi obojętny.

– Nawet jeśli zabija niewinnych? – prychnął Tategami, ale jakoś tak bez złości.

– Nawet. – odparła krótko i oschle.

– A co z twoją amnezją? – spytał Nil, przysiadając się do niej.

   Nie odsunęła się, tylko wbiła pusty wzrok w grób.

– Dalej ją mam. Próbowano wszystkiego, ale bez skutku. Jedna wielka czarna plama. – westchnęła. – Prawdopodobnie nigdy nie powrócą. Nikt mnie nie pamięta. Nazwisko nadał nam Victor i adoptował nas. – Wzruszyła ramionami. – Ale nie umiem traktować go jak ojca. Ja nawet nie wiem, jak się traktuje ojca.

   Artemis przyglądająca się tej scenie, westchnęła. Mitsuki pod jednym względem miała rację. Nienawiść nie znikła. Ona jedynie czekała na okazję, by znów powrócić z podwójną mocą.

– Wrócisz do Wild Fang? – spytał Nil po dłuższej chwili milczenia.

   Jenny spojrzała na niego zdezorientowana. Nairu posłał jej lekki uśmiech.

– Nie wiem. Może kiedyś. – powiedziała. – Moglibyście iść? Chcę tu zostać sama.

– Jasne. – Nil zerwał się na równe nogi i pociągnął narwańca, który o dziwo bez protestów ruszył za nim.

   Kiedy zniknęli, Jenny zamknęła oczy i w spokoju oddała się rozmyślaniom. W końcu otworzyła oczy.

– Dzięki za wszystko, brat. – powiedziała i uśmiechnęła się. W jej oczach zalśniły łzy. – Kocham cię.

Ja: Ten komputer mnie nie lubi, bo nie chce podkreślać błędów, a ja jestem ślepa ;-; ,więc się nie zdziwcie jak jakieś będą, ok? No i znacie prawdę o Jenny. *łezka w oku* Jak to pisałam to się poryczałam xD

Jenny: Bo sobie puściłaś smutną nutę, geniuszu.  *trochę przybita* Michael...

Ja: Grunt, że mi się udało. A i tekst piosenki jest na biało, bo kochany laptopik nie chce tego usunąć -.- Meh, czasami go nie znoszę.

Patrick: Gadasz z kompem.

Ja: Ciii...No i nie mam siły jak to podsumować xD Zbliża się walką Gan Gan Galaxy vs Wild Fang, przeszłość Jenny wyszła na jaw.  Tyle póki co xD Dobra lecę się odświeżyć ^^

Dedyk dla Białego Kruka, bo mnie zmotywowała stwierdzeniem, że te rozdziały będą dobre. Dziękuje ^^

Jenny: Idź się ogarnij ;-;

Ja: Już, już

Odmeldowujemy się.