Rozdział 29: O tym jak się wraca do gry, wkurza lidera i popada w szaleństwo

   Pisk fanek niósł się przez całe miasto. Zirytowana weszłam do B – pit. Tutaj też był niezły tłum, ale lepsze to niż zastępy pustaków z kilogramem makijażu na twarzy. Przecisnęłam się między bleyderami i cudem dotarłam do kasy. Jednak nie było tam Madoki. W sumie mogłam się tego spodziewać. Zerknęłam na klapę, za którą były schody prowadzące do pokoju napraw. Karteczka z napisem ,,zamknięte” mówiła sama za siebie. Już chciałam wychodzić, gdy zostałam otoczona przez tłumek dzieciaków.

– Mogę autograf? – wypaliły jednocześnie.

   Najchętniej zrobiłabym jak Tategami i po prostu bez słowa wyszła, ale co mi szkodzi?

– Jasne. – westchnęłam. – Tylko szybko, dobra?

– Tak! – Dzieciaki skinęły głowami i ustawiły się w ogonek. Jedna dziewczynka wręczyła mi zwykły długopis i poleciała na koniec kolejki. Niezła organizacja.

   Mrucząc standardowe ,,jak masz na imię?”, podpisałam około 20 kartek, zdjęć i nawet rąk! Ogonek się skończył. Potrzepałam ręką dla rozluźnienia, oddałam dziewczynce długopis i mogłam spokojnie wyjść, odprowadzana, o dziwo, życzliwymi spojrzeniami.

– Jenny! – Ledwo mój but dotknął chodnika, a już zostałam duszona przez Madokę.

– C-cześć. – wykrztusiłam. Pani mechanik niby taka niepozorna, ale mocny uścisk ma.

– Dobrze cię widzieć. – znad czubka głowy Madoki zobaczyłam Tsubasę, Gingę i rude włosy Yuu.

– Ohayo - rzuciłam i uwolniłam z objęć szatynki.

– Co robiłaś w B – pit, Jenn? – spytał Yuu, szczerząc się od ucha do ucha.

   Szczerze? Uwielbiam tego malca najbardziej ze wszystkich bleyderów z Dark Nebuli. Rudy zawsze jest taki radosny, uroczy i co najważniejsze umie wkurzyć Kyoyę. Ciekawe czy jest w jakiś sposób spokrewniony z Izumim?

– Tak się przeszłam. – Wzruszyłam ramionami, także się uśmiechając.

– GIINGAA! – Masamune biegł w naszą stronę, wymachując jak szalony hamburgerem. – Mają zniżkęęę!

– Nie gadaj! – ucieszył się Hagane. – Już idęęęę! – I została po nim chmura pyłu.

– Jakbym widziała Benkeia. – mruknęłam.

– Wieczne żarłoki. – dorzuciła Madoka, po czym razem ze swoją różową walizką wbiła do środka. Za nią powędrował Tsubasa. Yuu pomachał mi na pożegnania. Odmachałam mu i ruszyłam w dół ulicy.

– Jenny! – krzyknął Tendo. Odwróciłam głowę. – Nie mamy zamiaru przegrać!

    Pokazałam mu uniesiony kciuk. Ciekawe, jaka będzie ich reakcja, gdy już Wild  Fang oficjalnie ogłosi, że nie jestem z nimi? Poczułam uścisk w sercu. Będzie mi trochę przykro. Przyzwyczaiłam się do bycia w drużynie, ale co zrobić? Są rzeczy ważne i ważniejsze.

   Mój telefon zawibrował. Spojrzałam na wyświetlacz. Wiadomość od nieznanego numeru o treści ,,Opętania są dalej, więc to nie ty. Możesz wracać.”. Zrozumiałam przekaz. Czyj to numer? Kaito? Zapisałam taką nazwę, schowałam komórkę i nieco żywszym krokiem poszłam w kierunku sali, gdzie zawsze się spotykaliśmy.

   Drzwi zapoznały się bliżej z mym butem. Pusto! Rozejrzałam się dokładniej. Byli tu. Wskazywały na to choćby okruchy na jednym ze stolików i ślady butów na zakurzonej podłodze. Będą tu dziś czy już po spotkaniu? Na odpowiedź nie musiałam długo czekać. W oddali zamajaczyła mi sylwetka Demura.

– Demur! – Podbiegłam do chłopaka. – Hej!

– Ooo cześć Jenny. – powiedział nieco zaskoczony. – Co tu robisz?

– Wracam do gry. – odparłam, opierając ręce na biodrach.

– Wracasz? Dobrze słyszeć. – Uśmiechnął się, ale po chwili przeraził. – Ale Kyoya....

– Nie przejmuj się nim. – mruknęłam. – Jego zdanie mam w nosie, a nawet głębiej.

   Trochę rozluźnił się na te słowa, lecz ciągle był niespokojny. Jeśli celem narwańca było zastraszenie reszty drużyny pod moją nieobecność, to z Demurem wyszło mu niemal perfekcyjnie. Uśmiechnęłam się kpiąco. Irytujący, drący mordę wodorost. Niech nie liczy, że tak łatwo dam się wykopać.

– Chodźmy. – powiedziałam do Demura.

– Gdzie?

- Jak to gdzie? – Uderzyłam pięścią w wewnętrzną stronę dłoni. – Przywitać się z Tategamim!

– Jenny, ja naprawdę nie uważam tego za dobry pomysł. Wiesz, gdy odeszłaś, Kyoya był wściekły i ciągle mówił, że się z tobą policzy. My mu próbowaliśmy powiedzieć, że to nie twoja wina, taką dostałaś misję i tak dalej, ale nie chciał nas słuchać! – słuchałam relacji Demura z rosnącym zdumieniem. Głównie dlatego, że nigdy chłopak nie mówił tak długo. – A teraz jak go zdenerwujesz i nawet nie zaprzeczaj, że tego nie zrobisz! Ja cię dobrze znam. – Pogroził mi palcem. Uniosłam brwi  i parsknęłam śmiechem na ten gest. – Wracając, jak go wkurzysz, to będziemy musieli was rozdzielać, Kyoya może się nie zgodzić na twój powrót i będzie afera!

– Proszę, proszę. – Zatrzymałam się wpół kroku i stanęłam twarzą w twarz z Demurem Znaczy się twarzą w klatkę, bo jestem od niego sporo niższa, gdy afro się nie garbi. – Nasz łagodny Demurek wreszcie się otworzył na świat! – Trzepnęłam go w ramię. – Brawo, kolego! Tylko jeszcze przestań być takim milczkiem przy narwańcu, a będę wniebowzięta! – obdarzyłam go promiennym uśmiechem i ruszyliśmy dalej.

– Dzięki. – szepnął.

– Nie ma za co.

   Nagle przed nami pojawił się Mistyczny Krąg. Przymknęłam oczy, bo światło było zbyt mocne i ruszyłam dalej. Nil mamrotał coś pod nosem, przez co nie zwrócił na mnie oraz Demura uwagi.

– Jak wzmocnić Horusa? – usłyszałam.

   Przystanęłam. Ciężko trenują. Spojrzałam na Horuseusa. Mistyczny Krąg był silniejszy, czułam to. W tym roku w końcu mamy okazję zdobyć mistrzostwo. A narwaniec znają życie, znów wszystko rozwali. Chyba, że...

– Wróciłam, Nil! – wydarłam się Egipcjaninowi prosto do ucha.

   Najpierw spojrzał na mnie nieprzytomnie i zamrugał kilka razy. Potem w jego oczach pojawiło się zrozumienie.

– Jennifer. – mruknął i odwrócił głowę.

   Taa, po tym spotkaniu na cmentarzu był trochę zdezorientowany. Trudno! Powinni się już przyzwyczaić, że nie jestem taka, jak im się wydawałam przez ten cały czas. Kurde, to nie jest żadna telenowela al’a ,,Moda na sukces” czy ,,Klan” tylko życie! A w życiu zdarzają się kłamstwa, ucieczki i ludzie noszący przez całe życie maski. Zdarzają się nawet częściej niż byśmy tego chcieli.

   Potrząsnęłam głową, widząc, że za chwilę zacznę się zmieniać w filozofa. Artemis gdzieś w głębi mojego umysłu westchnęła z politowaniem. Zignorowałam ją.

– Tak, to ja we własnej osobie. – Olałam jego minę i znów zwróciłam się w stronę Horuseusa. – Wzmocniłeś swój atak.

– Tak, chociaż łatwo nie było. – powiedział już normalnym tonem. Odetchnęłam z ulgą. – Wracasz do drużyny, nie?

– Yhym. – przytaknęłam.

   Dobra, obskoczyłam tą dwójkę. Teraz zostało mi najgorsze....medna społeczna, wodorost, narwaniec, ameba czyli w dwóch słowach Kyoya  Tategami. Na myśl, że znów muszę słuchać jego darcie mordy i warczenia na temat jaka to jestem zła, robiło mi się gorąco i czułam potrzebę uderzenie czegoś lub kogoś (najlepiej ameby).

– Gdzie jest Kyoya? – spytała, jak się okazało po sekundzie, niepotrzebnie. W okolicach hangarów pojawiło się potężne, zielone tornado.

– No to ruszam. – Machnęłam do chłopaków na pożegnanie i niechętnie powędrowałam na spotkanie z liderem Wild Fang.

   W połowie drogi przypomniałam sobie o Benkeiu, ale on pewnie będzie z Kyoyą, wychwalając pod niebiosa jego niesamowite ataki. Życie byłoby takie proste, gdyby narwaniec nie był liderem drużyny. Ale z drugiej strony był legendarnym. Jego moc mogła się przydać. I tak sobie rozmyślając, jaki to los jest dziwny, że wybrał taką mendę na legendarnego, weszłam na teren dzikiego kotka, przepraszam, lwa.

   Jak przewidywałam Benkei wiwatował i wykrzykiwał co chwilę nieśmiertelne ,,Kyoya – san!” Przewróciłam oczami i weszłam w sam środek przedstawienia. Przy okazji uniknęłam beczki, którą ,,przypadkowo” nasłał na mnie narwaniec. Tategami popatrzył na mnie wrogo, a ja uśmiechnęłam się kpiąco. Zapadło milczenie.

– Czego chcesz? – spytał Tategami, łapiąc beya.

– Tylko ci powiedzieć, że wracam do drużyny. – odparłam, zaplatając ręce na piersiach.

– A kto ci pozwolił? – warknął. Zaczyna się...

– Nie potrzebuje niczego pozwolenia. Sam powiedziałeś niedawno...jak to było? Twoja siła jest potrzebna w drużynie? Jakoś tak. – Pokiwałam głową. – Małe, biedne lwiątko.

– Miałem szczerą nadzieję, że cię więcej nie zobaczę. - mruknął.

– Ja również. – westchnęłam. – Co to za zmiana? Myślałam, że będziesz się darł.

– Do twojego móżdżku nic nie dociera, więc nie będę sobie języka strzępił.

– Ja przynajmniej mam mózg, amebo. – Usiadłam na jednej z beczek. – Co powiedzieliście w WBBA, kiedy zniknęłam?

–  Nil i Demur uparli się przy wersji, że miałaś sprawy rodzinne. – powiedział znudzonym tonem, przyjmując pozycję ,,patrzcie, jaki jestem łaskawy, bo na to pozwoliłem”. Aż mnie korciło, by potraktować go kataną. – I WBBA to łyknęło.

– Spoko. – Zeskoczyłam z beczki. – Tyle chciałam wiedzieć. Nara

– Będziesz jutro walczyła?

– To chyba wiadome. Jest szansa na mistrzostwo.

– I znów przegrasz z Tsubasą? – spytał z drwiną.

   Posłałam mu uśmiech pełen jadowitej słodyczy.

–  Cóż ty pewnie znów rozpieprzysz walką drużynową. – stwierdziłam.

– Tym razem załatwię Gingę za pierwszym razem. – wycedził, zaciskając pięści. – Nie wtrącaj się do tego, dotarło?!

   Odeszłam bez słowa. On naprawdę myśli, że się go posłucham?

****

   Dziewczyna biała jak śnieg leciała na swych czarnych skrzydłach nad Kioto. Wiatr szarpał jej czarne włosy i czerwony kaptur. W końcu przystanęła na jednym z dachów wieżowców.

– To odpowiednie miejsce. – stwierdziła i przeciągnęła się.

   Do paska czarnych rurek miała przypiętą najzwyklejszą siekierę. Chyba już wiecie, kto to jest? Mitsuki zachichotała piskliwie. Och, jak ona lubiła to uczucie, że za chwilę znów będzie mogła słyszeć przerażone wrzaski i czuć woń krwi. Zeskoczyła z dwudziestopiętrowego drapacza i wylądowała w ciemnym zaułku. Zrzuciła kaptur z głowy, ukazując przesiąknięte obsesją, płonące czerwone oczy. Wmieszała się w tłum, rozglądając się za kimś, kogo by mogła pomęczyć. Widziała policjantów i miała ich w nosie. Ludzie odsuwali się widząc siekierę, ale niektórzy brali ją za cosplayerkę. Głupcy.

– Czy ta broń jest prawdziwa? – Drogę zagrodziło jej trzech policjantów. – Jeśli tak, to proszę ją oddać i idziemy na komisariat.

   Mitsuki zrobiła zasmuconą minkę.

– Skoro pan tak mówi. – Uniosła rękę z siekierą w dłoni. Jeden z policjantów chyba dostrzegł, co się święci, ale nie zdążył uciec. O nie. Ona na to nie pozwoli.. – To ją sobie weź!

   Jego mina, gdy ostrze zagościło w jego szyi była przecudna. Taka przerażona! Zaśmiała się, zrobiła obrót i trafiła następnego. Wrzaski tłumu brzmiały jak chór głosów piekielnych. Zaczęła się śmiać. Padły strzały. Podskoczyła i zabiła tych, którzy ośmielili się jej przeszkodzić. Zabawa trwałaby dłużej, ale dostrzegła magiczne kręgi. Musi się zbierać. Wyciągnęła siekierę z jakiegoś trupa i teleportowała się jak najdalej stąd.

   Wylądowała w jakimś ciemnym zaułku w kompletnie nieznanym jej japońskim mieście. Zaułek był pusty, więc cisnęła siekierę w mrok i wyszła ulicę. Ciągle miała krew na twarzy i bluzce, ale nie przejmowała się tym. Potrzebowała nowej broni. Chciała by jej zabawa trwała jak najdłużej, a do tego potrzebowała nowych narzędzi.

– Mitsuki – san. – usłyszała. Uniosła głowę. Przed nią stała osobnik w czarnym kapturze narzuconym na głowę.

   Mogła tylko stwierdzić, że jest mężczyzną. Nic więcej nie wyczuwała.

– Czego? – warknęła. – Śpieszę się. – Odepchnęła go i ruszyła dalej.

– Nie interesuje cię, skąd znam twoje imię? – zawołał za nią.

   Prychnęła niecierpliwie. Irytująca przeszkoda.

– Zniszczenie. – szepnęła.

   Wybuchu i zaskoczony okrzyk upewniły ją, że zniknął.

– Mitsuki – san, jesteś okropna.

   Spojrzała tylko na niego chłodno. To nie człowiek. Że też akurat w trakcie jej zabawy trafiła na dziwacznego osobnika. Machnęła dłonią, w której pojawił się rzeźnicki nóż.

– Bez nerwów. – Uniósł ręce w geście poddania się.

   Alter miała dość. Krwista aura pochłonęła ich dwójkę.

– Nie lubię przeszkód. – powiedziała i zachichotała. – Mam nadzieję, że mi szybko nie zdechniesz!

–  Chciałem ci tylko zaproponować wstęp do naszej grupy.

– Grupy?

– Tak! – zakapturzony chciał wykorzystać moment, gdy Mitsuki nie próbowała go zabić. – Wiemy, że nienawidzisz ludzi i chcesz ich zabić. W naszej organizacji mogłabyś to robić, ale...– przerwał mu jej piskliwy śmiech.

– Grupa? Organizacja? – powiedziała szyderczo. – Nie interesuje mnie coś takiego. – jej głos stał się mroczny. Czaiło się w nim szaleństwo. Tak samo w oczach i całej postawie Mitsuki. – To moja zabawa. Moja własna! Będę się bawiła z tymi ludzkimi śmieciami, aż nie zniszczę ostatniego! – Uśmiechnęła się szeroko i potrząsnęła głową. – Kocham to! – Na jej policzkach pojawiły się rumieńce, a nogi zaczęły dygotać. – Kocham słuchać wrzasków tych robaków i widzieć, jak ulatuje z nich życie. – Odchyliła głowę do tyłu i zaczęła się śmiać oraz drżeć jak przy napadzie dreszczy. Nagle zesztywniała i spojrzała z wściekłością na mężczyznę. – A wy chcecie mi to odebrać...Niewybaczalne! – syknęła. – Giń!

   Zakapturzony znikł. Pozostał po nim tylko skrawek płaszcza. Mitsuki wzięła go do ręki i zacisnęła dłoń. Ma rywali?

 Ohayo ^^

Ryuga: Ej wskrześmy Rago i zróbmy test na ojcostwo.

Mitsuki: Phy, żaden marny człowiek nie mógł być moim ojcem.

Harumi: Alter ego wgl mają rodziców?

Izumi: Chyba tak.

Jenny: Ale Alter powstała gdy miała 15 lat.

Izumi: No to nie.

Ja: Super dyskusja.

Jenny: Bo nasza ^^

Ja: Gasai Yuno *.*

Jenny: I wiadomo skąd masz inspirację.

Ja: Akurat nie z niej xD mam z prawdziwego rodzeństwa ^^

Ekipa: *podejrzliwy wzrok na Haru i Izu*

H&I: To nie my!

Ja: Tu też trzeba zrobić serię: Angel na ruskich stronkach.

Kyoya: Nawet się nie waż. Już mi Ashida starczy -.-

Wild Fang: Znów się zacznie.

Ja: Życie xD

Odmeldowujemy się ^^