Rozdział 30: Półfinały czas zacząć!

– POBUDKA! Ktoś musi wygrać, nie? – radosny okrzyk Izumiego i przeraźliwe zimno były pierwszymi rzeczami, które towarzyszyły mi przy otwieraniu oczu.

   Przeklęłam pod nosem i zakryłam głowę poduszką. Byłam koszmarnie senna po dwóch godzinach snu.

– Było tyle nie latać po mieście! – Izumi odebrał mi poduszkę, za co dostał ode mnie stopą w głowę.

– Ale impreza była! – jęknęłam i posłusznie wstałam. Przeciągnęłam się oraz odsłoniłam zasłony. Leje. Świetnie.

– Dwa dni bez snu, co to dla ciebie?

– Przynajmniej kaca nie mam. – zauważyłam zaskoczona i w lepszym humorze ruszyłam na poszukiwanie ciuchów.

– 17 lat i już chleje. – Izu pokręcił głową z rozbawieniem. Później zniknął w kuchni.

– Dlaaaczego wstałaś o 8 ranooooo? – spytała Artemis, ziewając i przecierając oczy.

   Wystawiłam głowę z szafy i spojrzałam na zegarek na komodzie. Wskazywał 8.15. Uderzyłam głową w drzwi. Pófinały rozpoczynały się o 12...

– Izu, zabiję cię! – wrzasnęłam rozjuszona.

– A to się nie zaczyna o 9? – zdziwił się optymista, gdy zaczęłam mu grozić łyżką.

   Nagle poczułam ból głowy.

– Kac u bram. – mruknęłam, padając na krzesło.

   Izumi wygrzebał z szafek butelkę z końcówką umeboshi i dał mi.

– Skąd to mam? – zastanawiałam się na głos i wypiłam do dna. Nie znoszę tego smaku, ale nie ma nic lepszego na kac.

– To nie twoje,  Haru kiedyś zostawiła.- wyszczerzył się.

– Gdzie tak w ogóle jest Harumi? – spytałam.

– Pojechała na targi broni do Francji. Wróci za kilka dni. – odparł Izumi. – Mam pomysł!

– Jaki?

– Połóż się, a ja cię obudzę tak około 11!

– Ok. – ziewnęłam i zasnęłam na fotelu pod oknem.

   Obudziłam się sama. Optymista oglądał jakieś bzdury w telewziji, siedząc z miską pełną popcornu. Sięgnęłam po kubek.

– Eee! To mój kubek! – krzyknął Izumi, nawet się nie odwracając.

   Zorientowałam się, że sięgałam po jego ulubiony w kolorowe ciapki. Pokręciłam głową i wzięłam jakiś inny. Potem zrobiłam sobie boski napój, kawę. Dziecko szczęścia zostało całkowicie pochłonięte przez film, więc nawet nie zauważyło, jak ułożyłam na nim nogi.  Tak siedzieliśmy, aż mój telefon postanowił ryknąć piosenką Three Days Grace i zniszczyć ten przyjemny poranek.

– Czego? – spytałam na przywitanie.

– Trening. Za 10 minut. Masz być. – powiedział Kyoya i rozłączył się.

– Cholerny, wkurwiający, drący japę, nadęty, buc, kretyn, narwaniec i medna! – wyklinałam pod nosem, biegając jak wariatka po całym mieszkaniu w poszukiwaniu zasmarkanego kuczera, który gubię regularnie. Nie miałam zamiaru iść na ten jego genialny trening, ale przydałoby się względnie ogarnąć. Otworzyłam drzwi od pokoju gościnnego.

   Widok Yuki śpiącej na łóżku z kotem w ramionach dosłownie mnie zamurował. Nie pamiętałam, żeby artystka u mnie wczoraj była...Chociaż ledwo pamiętam, jak tu dotarłam.

– Pobudka! – zanuciłam i klasnęłam jej tuż nad uchem. Otworzyła oczy i było jasne, że do końca nie wytrzeźwiała.

– Ooo cześć, Jenn – chan! – zachichotała i spadła z łóżka. Kot prychnął wściekle i zwiał do przedpokoju.

– Izumi, złap tego sierściucha! – zawołałam i spojrzałam na śmiejącą się Yukę, która z zafascynowaniem skubała dywan. Westchnęłam. – Co ja mam teraz z tobą zrobić?

   Tak wam powiem, że szukanie kuczera, gdy optymista z lampą gania za kotem, wpół-trzeźwa Yuka śpiewa i śmieje się z nie wiadomo czego, a Kyoya ciągle wydzwania, kiedy łaskawie się pojawię, nie należy do rzeczy łatwych. A, że ja osobą cierpliwą nie jestem to przy usłyszeniu po raz 15 piosenki „Time of dying”, złapałam telefon i wydarłam się.

– Nie przyjdę, póki nie znajdę mojego cholernego kuczera i nie ogarnę towarzystwa! Dotarło, medno społeczna z kompleksami i kurwicą?!

   Po drugiej stronie panowała cisza. Myślałam, że mnie szlag trafi, gdy odezwał się spokojny głos. 

– Nie chodziło mi o trening, tylko chciałem wiedzieć, czy wszystko u ciebie w porządku, skoro nie odbierasz. – to był Nil.

   Przygryzłam wargę, bo zrobiło mi się głupio. Wydarłam się na niewinnego chłopaka.

– Sorki Nil, myślałam, że to narwaniec. – powiedziałam, odciągając Yukę od kuchenki. Dziewczyna wydęła policzki i siadła po turecku na środku kuchni. Przypominała obrażone dziecko.

– Domyśliłem się. To co cię zatrzymało?

– Mój kuczer postanowił pograć w chowanego i mam mały armagedon. – Uskoczyłam przed Izumim goniącym kota.

– Trochę ci to zajmie, nie?

– Chyba tak. – Zerknęłam na zegarek. Mam godzinę. – Postaram się dotrzeć jak najszybciej. Do zobaczenia. – rozłączyłam się.

   Czas na radykalne środki. Usadowiłam artystkę na krześle i wcisnęłam jej owoce kaki. Podobne są niezłe na kaca. Nie tak jak umeboshi, ale nie miałam czasu na robienie nowego. Yuka zajęła się owocem, więc chwilowo był z nią spokój. Teraz czas na Izumiego i kota.

– Załatw go magią! – krzyknęłam do optymisty.

– Ale tak jest zabawniej! – zaprotestował, ale na widok mojej miny zmienił zdanie i otoczył kota barierkami, po czym wziął go na ręce i wrzucił do pokoju gościnnego. – Lepiej?

– Dużo. Błagam, pomóż mi szukać kuczera. – zrobiłam oczy skrzywdzonego pieska. Izumi zaśmiał się i potargał mi włosy.

– Pomogę. Swoją drogą, rób częściej takie miny. Wiele facetów na to pójdzie. – Wyszczerzył się.

   Pokazałam mu język i przeszukałam łazienkę. Nie ma!

– Znalazłem! – krzyknął optymista.

– Gdzie był? – Szczęśliwa odebrałam kuczer.

– W szafie wrzucony do jednej z toreb. – odparł.

   Nawet nie chcę wiedzieć, czemu akurat tam go dałam. Schowałam Artemis do pudełeczka przypiętego do pasku spodenek.

– 40 minut. – poinformował mnie Izumi i poszedł zająć się Yuką.

   Już chciałam wyjść, gdy ogarnęłam, że chcę wyjść w papuciach o kształcie wilczków i górze od piżamy. Pobiegłam pędem się przebrać, związałam włosy w „coś”, bo to ni kucyk ni warkocz i wreszcie mogłam wyjść.

   Zjechałam po poręczy, zgarnęłam mordercze od staruchy spod 4 i tak oto znalazłam się na ulicy. Lało jak z cebra, było zimno, a ja dumnie w skórzanej kurtce i glanach kroczyłam przez ulice.

– Czemu się nie teleportujesz? – spytała zdziwiona Artemis, oglądając uważnie swój topór.

– Bo nie śpieszy mi się by zgarnąć opieprz.

– Masz jeszcze pół godziny do oficjalnego rozpoczęcia, a droga na stadion zajmie ci co najmniej dwa razy tyle.

– Spokojnie, mam plan.

– No mam nadzieję. – mruknęła. – Chcę walczyć z Pegazisem. – zażądała.

   Dla mnie powód dlaczego ona tak nie znosiła beya Gingi, ciągle był zagadką. Chodziło o stare konflikty? Prawdopodobnie tak, ale Artemis zawsze milczała, gdy ją o to pytałam. Nagle poczułam dreszcze biegnące od łopatek aż do dołu pleców. Świat na moment wyglądał jak oglądany zza tafli wody. Poczułam, że ktoś stoi za mną, ale nie mogłam odwrócić głowy. Szyja stała się kawałkiem drewna, a nogi ołowiem. Ludzie mijali mnie, ale nie czułam tego codziennego tłoku. Wszystko było takie...inne.

– Mam cię. – powiedział  chrapliwy głos.

   Potem wszystko wróciło do normy. Poruszałam nogami i szyją by upewnić się czy aby na pewno. Przez chwilę myślałam, że to były halucynacje albo wytwory mojej wyobraźni, ale szybko porzuciłam tą myśl. To było zbyt realne.

– Artemis też to czułaś? – spytałam i skręciłam w boczną uliczkę, która na szczęście była pusta. Tam się spokojnie teleportowałam tuż pod drzwi do pokoju Wild Fang.

– Taki dziwny mróz? Tak. – odrzekła i ze świstem wciągnęła powietrze. – Coś się stanie.

– Gdzie?

– Tutaj. Na tym stadionie.

– Już nawet wiem co. Narwaniec znów przegra. – parsknęłam.

– A wiesz, że to możliwe? Bo czułam, że będzie temu towarzyszyła wściekłość.

– No to masz odpowiedź.

   Położyłam rękę na klamce. Czas rozpocząć cyrk.

****

   Rin z dezaprobatą spojrzała na niebieską spódniczkę, białą koszulę i czarne obcasy, które stanowiły uniform WBBA.

– Czemu mam to nosić? – spytała wyniosłym tonem i zaczęła wachlować się czarnym wachlarzem.

– Gdyż  twoja twarz, Rin – sama, nie była widoczna dla demonów. – powiedział jeden ze służących, oddając pokłon.

   Zacisnęła rękę w pięść, ale doskonale wiedziała, że nie ma wyjścia. Taki był jej rozkaz, a ona zawsze je wykonywała.

– Kto jeszcze ze mną idzie i kto jest celem? – zadała kolejne pytanie. Skinięciem przywołała zielonego stworka, który robił za jej podstawkę na picie. Wzięła szklankę z sokiem limonkowym i wbiła oczekujący wzrok w mężczyznę.

– Idzie z pani z Fumio – sama.

– Fumio? – powtórzyła zdziwiona. Fumio zawsze chodził w czarnej zbroi i Rin nigdy nie widziała jego twarzy. A teraz ma z nim iść na misję?

– Tak. A celem są – Służący pokazał jej trzy fotografie. – oni.

   Szybko zlustrowała zdjęcia wzrokiem. Łatwe do zapamiętanie twarze, mieli charakterystyczne cechy. Łatwizna.

– Tylko oni? – upewniła się.

– Tylko. – potwierdził mężczyzna. – Musi pani poczekać na efekty, żeby potem móc ocenić, który był najlepszy.

– To chyba wiadome. – powiedziała i wstała. – Idź już. Muszę się przebrać.

   Służący skłonił się i wyszedł. Rin zniesmaczona ubrała uniform i stanęła przed lustrem. Po raz pierwszy miała występować bez osłonki na twarz. Czuła się tym trochę skrępowana. Włosy opadały jej na ramiona. Gdy chciała je upiąć w koka, przez przypadek odsłoniła swoją bliznę nad okiem. Ręce jej zadrżały na te widok, a twarz wykrzywiła w grymasie. Cholerne demony, cholerne życie, cholerni rodzice. Puściła grzywkę, która zakryła bliznę i upięła resztę włosów w koka. Wyglądała zupełnie jak jedna z tych pracownic. Zadowolona odeszła od lustra. Teraz zacznie się poważna robota.

****

   Po aferze, która trwała długie 10 minut, narwaniec w końcu się uspokoił i usiadł w kącie.

– Więc kto zaczyna? – zadałam standardowe pytanie Nilowi.

– Mi to obojętne. Możesz ty.

– Szczerze wolałabym, żebyś ty zaczął. – mruknęłam cicho, upewniając, że Tategami tego nie słyszy.

– Dlaczego?

– Jakoś tak. – powiedziałam wymijająco. – Polepszyłeś atak i tak dalej.

   Spojrzał na mnie z politowaniem.

– A tak na poważnie?

– No chcę słuchać, jak Masamune znów się na ciebie drze! – wypaliłam, wierzcie mi lub nie, całkowicie szczerze.

   Nil dostał autentycznego napadu śmiechu i gdyby nie ja, to by wylądował na podłodze. Wszyscy wlepiliśmy w niego zdumione spojrzenia, z których nic sobie nie robił. Najpierw Demure bardziej się otwiera, teraz ostoja spokoju dostaje głupawki, co będzie następne? Tategami ubierze różowe ciuszki i zostanie wolontariuszem? Czy może Benkei uzna, że nie lubi Kyoyi?

– Dobrze się czujesz? – trąciłam go łokciem. – Nil! – Pociągnęłam go za uchu, gdy nie zareagował.

– C-co? – spojrzał na mnie jak Yuka dziś rano. – Oj przyznaj się, że chcesz walczyć z Tsubasą!

   Zabił mi tym na chwilę klina.

– I tylko dlatego się tak śmiałeś? – spytałam z niedowierzaniem. Egipcjanie są czasami dziwni.

– Miałaś takie fajne oczy, gdy mówiłaś, że to dlatego, bo chcesz słuchać wrzasków Masamune. – oświadczył i znów się roześmiał.

   Zamilkliśmy i w pokoju było słychać tylko jego śmiech.

– Doobra. Co paliliście? – spytałam.

– Nic. – odparli równocześnie.

– Czyli to głupota Kyoyi zaatakowała mózg Nila i teraz go męczy. – stwierdziłam.

   Nairu dostał jeszcze większej padaczki. Plasnęłam się otwartą ręką w czoło. W tym stanie on nie może walczyć.

– Musicie już wychodzić, Wild Fa... – Hikaru urwała, widząc śmiejącego się Nila i naszą czwórkę zgromadzoną wokół niego. – Co się stało? – zwróciła się do mnie.

– A bo ja wiem. – Rozłożyłam bezradnie ręce. – Dobra, Demur i Benkei wezmą Nila i jakoś zaprowadzą. – zarządziłam.

– Od kiedy to ty rządzisz? – warknął Kyoya.

– Nie mamy czasu na twoje fochy. – syknęłam.

   Wyszliśmy w miarę normalnie. Trybuny były już pełne po brzegi. W tłumie dostrzegłam Kentę. Siedział tuż przy platformie. Pomachałam mu, ale chyba mnie nie dostrzegł. Demur usadził Nila na kanapce. Nairu już się trochę uspokajał, ale co jakiś czas się chichrał.

– Witam wszystkich serdecznie! – Bleyder DJ uśmiechnął się szeroko i pomachał. – Dziś odbędzie się pół finałowa walka między Gan Gan Galaxy a Wild Fang! – oświadczył, a tłum wrzasnął donośnie. – Pierwsza runda będzie o tyle wyjątkowa, że to nie drużyny wybiorą zawodników tylko maszyna losująca.

   Nasze miny w tym momencie musiały być bezcenne. Skoro mają być losy to...Nasze spojrzenia powędrowały na Nila. Jak padnie na niego, będzie słabo. Widzi wam się walka ogłupiałego Nila, który ciągle się śmieje z np. Gingą? Bo mi stanowczo nie. Zaklinając maszynę w myślach, czekałam na werdykt. Z drużyny japońskiej szedł Masamune. Nastała chwila prawdy. Będzie dobrze czy źle? Padło na Demura, który popatrzył z niedowierzaniem na swoją podobiznę wyświetlającą się na ekranie, ale szybko wziął się w garść i ruszył na arenę.

– Wygrasz to, stary! – ryknął Benkei.

   Chłopak skinął głową i przyszykował kuczer. Masamune żywiołowo wbiegł na arenę i wyszczerzył się od ucha do ucha.

– Tylko mnie nie zawiedź! – powiedział i też załadował kuczer.

– 3! – krzyknął DJ.

– 2! – wrzasnęła widownia.

– 1! – ryknęły obydwie drużyny.

– Let it rip! – wrzasnęli zawodnicy i wypuścili beye.

   Unicorn i Scorpio zderzyły się, po czym poleciały na dwie różne strony areny. Chciałam dalej oglądać walkę, ale Nil znów zaczął się chichrać, tym samym ściągając na siebie zaciekawione spojrzenia. Potrząsnęłam nim.

– Ogarnij się, człowieku! To półfinały! – szepnęłam.

   Opanował się. Zaskoczona puściłam go.

– Nie wiem, co to było. – przyznał oszołomiony, przykładając dłoń do czoła. – Co zrobiłem?

– Śmiałeś się, jakbyś był na jakiś prochach. – Wzruszyłam ramionami, a on zrobił przerażoną minę. – Niestety nie nagrałam cię. – przyznałam z żalem. Rozluźnił się.

– Widać, że Demur ma kłopoty! – krzyknął Dj.

   Zerwaliśmy się z kanapy i podeszliśmy do balustrady. Masamune co chwilę wybijał Scorpio w powietrze, a Demur wyglądał na spanikowanego.

– Dawaj, stary! – dopingował go Benkei.

   Kyoya stał z kamienną miną nie wyrażająca żadnych uczuć. Tylko jego oczy drapieżnie krążyły między walką a Gingą. On tylko czekał na swój pojedynek, nic więcej go nie obchodziło.

– Iskrząca gwiazda! – wrzasnął nagle Masamune.

   Unicorn natarł na Scorpio, po czym zaatakował go jednocześnie rogiem i przednimi kopytami, które świeciły na fioletowo. Błysnęło i było już po wszystkim. Demur przegrał.

– Nic się nie stało. – zaczęliśmy go pocieszać, gdy powłócząc nogami, wrócił do nas. Ameba rzecz jasna miała to w czterech literach i wbiła niecierpliwy wzrok w DJ.

– Następna walka to pojedynek odwiecznych rywali! Ginga Hagane vs Kyoya Tategami! – ogłosił komentator.

   Ogłuszający pisk fanek, wrzask fanów i ogólna wrzawa tłumu musiała być słyszana na drugim końcu Tokio. Wiecie, kogo wtedy zobaczyłam w tłumie? Pustaka o inteligencji parapetu czyli Sierrę. Jęknęłam w duchu i przeklęłam na cały głos. Jeśli ona...

– Kyoya – kun, zniszcz go! – okazało się, że Barbie wyposażyła się w megafon. W tym momencie miała ochotę wsadzić jej go w gardło.

   Jednak po chwili porzuciłam tego blond pustaka i zajęłam się kobieta stojąca przy wejściu na arenę. Cóż, zawsze ktoś tam stał, ale zazwyczaj to był mężczyzna. A tu proszę młoda pracownica. Patrzyła się beznamiętnie na tłum ludzi. Biła od niej dziwna aura.
   Nim zdążyłam mrugnąć, Kyoya zszedł po schodach i stanął naprzeciwko Gingi. Kolejna bitwa się rozpoczęła.

Rodzeństwo Terada rano ^^

Harumi: Izumi ty fryzjerze xD

Izumi: Wiadomo :3

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Z końcówki jestem średniawo zadowolona, ale pisałam ją teraz i tak wyszło. Lepszej nie napiszę xD

Jenny: Za cooo? Sierra?

Ja: I James.

Jenny: *zakrywa się bluzą al'a miś*

Izumi: No wszyscy faceci twoi *.*

Jenny: Taaaa

Ja: *przykłada lód do kolan* Boooli.

Jenny: Nie jęcz! Twardym trzeba być nie miękkim!

Ja: *zabójczym wzrok*

Ryuga: Przynajmniej córki Rago tu nie ma.

Ja: Ale będzie.

Ryuga: Ty serio lubisz krwawe rzeczy.

Ja; Zależy jakie ^^

Ryuga: *robi dziurę w ścianie i wychodzi*

Ja: Będziesz za to płacił!

Dobranoc ^^