Rozdział 31: Mam cię wepchnąć do tego tornada, debilu?!

„Nic w życiu nie jest czarno – białe. Wszystko ma odcienie szarości.”

   Potężna trąba powietrzna górowała nad stadionem. Pan inteligentny tak się zaangażował w walkę, że prawie zniszczył dach, który osłaniał nas przed deszczem. Na szczęście jakiś przytomny pracownik zdążył go złożyć, zanim narwaniec użył swego popisowego ataku.

   Walka wyglądała identycznie jak przed 3 latami. Tategami śmiał się tym swoim dziwacznym, drapieżnym śmiechem, a Ginga nie do końca łapał, co się dzieje.

– Tym razem wygram! – wrzasnął Kyoya

   Nie liczyłabym na to.

   Nie powiedziałam tego na głos, ale moja sceptyczna mina chyba wystarczyła za odpowiedź, co o tym myślę. Deszcz kropił na nasze głowy, lecz obie drużyny i widownia były zbyt zajęte walką, by to zauważyć. Spojrzałam na kałuże tworzącą się na platformie i wiedziona dziecięcym instynktem wskoczyłam w nią. Woda rozprysła się we wszystkie strony i ochlapała moją twarz oraz tył ubrania Benkeia. Uśmiechnęłam się szeroko. Lubiłam to robić. Ale nagle przestałam. Wszystko cechy dziecka zniknęły, gdy trafiłam do tego koszmaru. A teraz wracają. Lecz to już nie to samo. Jestem inna niż wcześniej. Wszystkie przeżycia, straty, uśmiechy, łzy i wrzaski wyciosały mój charakter, którego nie da się już zmienić. Zmiana charakteru o tak jakbym nagle zachciała wymazać całe moje życie.

– Co to za filozoficzne rozmyślania? – spytała Artemis, pojawiając się koło mnie.

– Jakoś mnie tak naszło. – Wzruszyłam ramionami i wróciłam do walki.

   Pegasis zaczął uzyskiwać przewagę, co miko skwitowała pełnym rozczarowania westchnięciem. Jednak Tategami nie miał zamiaru odpuścić. Chciał wygrać. Każdy to chyba czuł. Drapieżne niemal zwierzęce pragnienie pokonania odwiecznego rywala było prawie namacalne.

– Nie pozwolę ci! Potęga wiatru! – Tategami użył nowego ataku.

   Wydarł się tak głośno, że nie usłyszałam, jakiego ataku użył Hagane. Dziesięć tornad szalało na arenie. Bey Gingi bezsilnie obijał się między nimi, chociaż płonął niebieskim płomieniem. Gdy powstała jedna potężna trąba powietrzna, Pegasis zaczął jeszcze silniej świecić. Tornado stało się zielone. Dwubarwna mozaika unosiła się nad naszymi głowami. W jej centrum starły się dwa beye. Odwieczni rywale. Tłum zaczął wrzeszczeć ile sił w płucach podobnie jak drużyny. Kto wygra? Czy znów skończy się na remisie, który podsyci chęć wygranej?

   W pewnej chwili nawet wokół bleyderów zaczęła się unosić aura ich beyi. Wiatr tańczył, niszcząc arenę. Pióra latały wokół nas. Pegasis zarżał i kopytami niszczył trąbę powietrzną. Widownia wrzała od podekscytowanych głosów. Komentator zdzierał sobie gardło, żeby przekrzyczeć nas wszystkich, co rzecz jasna mu się nie udało. Każdego dosłownie każdego ogarnął szał walki.

   Oprócz mnie. Stałam tylko spokojnie, moje włosy szarpał wiatr, na twarzy gościł uśmiech, ale nic więcej.

   Na początku myślałam, że jestem jedyna. Do czasu, gdy spojrzałam na tą dziwną pracownicę. Stała koło wejścia wyprostowana jak struna, ale wyglądała na znudzoną. Pojedynek nie wzbudzał w niej większych emocji. Ona tylko czekała.  Na co? Na pewno nie na zmiennika. Czułam to. Chciałam zajrzeć w jej myśli, ale przez tak wielki tłum, nie byłam w stanie. Za dużo emocji, myśli, wrażeń kłębiło się wokół naszej dwójki.

– Kończmy to! – wrzasnęli jednocześnie narwaniec i rudy fan hamburgerów.

   Ich aury płonęły coraz mocniej. Tategami wyciągnął rękę do góry. Dostrzegłam na niej rany i strużki krwi. Znów doprowadzili się do takiego stanu. Pokręciłam głową. Ja go leczyć nie będę!

Tradycyjnie powinno być teraz huknięcie, ale oba beye wystrzeliły wysoko ponad stadion. Z naszej perspektywy wyglądały jak dwa chrząszcze. Zielona i niebieska smuga z zawrotną prędkością wróciły na arenę. Dźwięk uderzenia. Chmura pyłu. To powinno być tyle. Lecz usłyszałam coś jeszcze. Dźwięk upadającego ciała.

   Kiedy wreszcie kurz i pył opadły, zobaczyłam doszczętnie zniszczoną arenę i wielkie rysy biegnące przez posadzkę sięgające aż do platform.

   Tak jak się spodziewałam, oba beye leżały na resztkach areny. Blederzy padli nieprzytomni. Teraz widziałam, że ich stan jest gorszy niż po walce sprzed 3 lat. Mnóstwo ran, krwi i zadrapań.

– R-remis! – ogłosił DJ. – Po raz kolejny walka dwóch odwiecznych rywali jest nierozstrzygnięta!

   Benkei przerażony do granic możliwości pobiegł do Kyoyi, a Masamune do Gingi. Wkrótce wokół nich zgromadziły się obydwie drużyny. Wolnym krokiem podążyłam na dół i przykucnęłam między narwańcem a rudym. Po krótkim lustrowaniu ich wzrokiem, podjęłam decyzję.

– Zajmę się nimi. – mruknęłam nieco niechętnie.

   Benkei skinął głową i zabrał Tategamiego do naszej szatni. Gan Gan Galaxy nie kryło zdziwienia, ale Madoka wygoniła ich z areny.

– Dzięki, Jenn. – rzuciła i pobiegła za resztą.

   Westchnęłam i zadarłam głowę do góry. Od kiedy bawię się w matkę Teresę? Odpowiedź na to pytanie nie nadchodziła. Deszcz przestał padać, ale mnóstwo kałuż migotało, rzucając tęczowe światełko na zdewastowaną arenę. Uparcie czekałam, aż wymyślę sensowny powód mojego zachowania. Poddałam się, gdy zaczęły mi cierpnąć nogi i użyłam starego, wnerwiającego: bo tak i koniec.

   Wędrując do szatni, znów spojrzałam na pracownicę. Ciągle wyglądała na znudzoną. Na co ona czeka? Znów próba czytania w myślach nie powiodła się.

– Jak z nim? – spytałam, otwierając drzwi kopniakiem.

– Zdezynfekowałem mu rany. – powiedział Demure, wyrzucając brudny wacik do kosza.

– Ok. – Siadłam na krześle i wyciągnęłam ręce przed siebie.

   Z dłoni popłynęło zimne, czerwone światło. Rany zaczęły się powoli zasklepiać.

– Demony umieją leczyć? – zdziwił się Nil.

– Tylko ludzi. – wytłumaczyłam. – To moja umiejętność regeneracji, ale przekazywana komuś innemu, kapujecie?

   Skinęli głowi. Wróciłam do Kyoyi. Rany już zniknęły, więc opuściłam ręce na kolana.

– Umiem wyleczyć rany. Na siniaki, złamania i krwotoki to nie działa. – powiedziałam.

– Nie ma złamań, a siniaki jakoś przetrwa. – uznał Nil.

   Tategami drgnął niespokojnie i ocknął się.

– Co ty wyrabiasz, Ashida? – spytał , przecierając oczy. Nagle zorientował się, że nie ma ran. – Ty to zrobiłaś?

– Nie ciesz się zawczasu. – westchnęłam. – Zrobiłam to tylko dlatego, że jesteśmy w gorszej sytuacji i możemy przegrać. Siła Leona może się jeszcze przydać.

– To dlaczego leczysz też Gingę? – oburzył się Benkei.

– Bo tak. – odparłam.

   Nie dałam mu dojść do słowa, bo wyszłam.

   Po uleczeniu Gingi (Madoka wygoniła chłopaków i zostałyśmy same) przyszła Hikaru, która poinformowała nas, że następna walka będzie za 10 minut.

– Tak szybko? – zdumiałam się, mając w pamięci obraz zniszczeń.

– Mamy pod spodem zastępczą arenę i posadzkę. – powiedziała dziewczyna.

   Tuż po tym jak wyszła na ekranie plazmy pojawił się uśmiechnięty bleyder DJ. Poinformował, że będą walczyć...Nil vs Yuu!

– Wygram to, Jenn! – oświadczył radośnie Tendo.

– Zobaczymy. – Zmrużyłam oczy i uśmiechnęłam się.

   Nie było sensu wracać do szatni, więc od razu poszłam na platformę.

****

– Mistyczny krąg! – wrzasnął Nil.

   Yuu nie miał szans ze wzmocnionym atakiem i poległ. Została ostatnia bitwa. I zgodnie z oczekiwaniami miała to być walka drużynowa.

– Pójdę ja z Nilem jak trzy lata temu. – zadecydował Kyoya.

   Szkoda, że tak się nie zdarzy.

– Nil, mogę na słówko? – spytałam. Skinął głową. Pociągnęłam go na korytarz.

– Błagam, daj mi walczyć. – szepnęłam.

– No nie wiem. – zawahał się. – Kyoya się wścieknie.

– Nil, to ważne. – syknęłam. – Po takiej bitwie ten idiota na pewno nie będzie w stanie walczyć tak jak wcześniej, a ty jesteś świeżo po pojedynku. To się nie może dobrze skończyć!

– Aż tak chcesz wygrać? – Uśmiechnął się.

– A co w tym złego? – Przekrzywiłam głowę.

– Zgadzam się.

– Dzięki! – ucieszyłam się i prawie rzuciłam mu na szyję, ale w ostatniej chwili ogarnęłam, co chcę zrobić i cofnęłam się.

– Czas rozpocząć ostatnią walkę! – dobiegł nas głos DJ.

   Jak strzała popędziłam na platformę, przeskoczyłam przez barierki i wylądowałam na początku areny.

– Co ty wyrabiasz?! – warknął Tategami.

   Pomachałam mu złośliwie i wyciągnęłam kuczer.

– Mała zmiana planów. – powiedziałam.

– Mała?! – coraz bardziej irytował się narwaniec. – Ashida, do cholery!

– Oj zamknij się już, amebo. – jęknęłam. – Chcesz wygrać, nie? To daj mi spokój!

   Ciągle mamrotał jakieś przekleństwa pod moim adresem, ale przynajmniej przestał się mi rzucać do gardła. Naszymi przeciwnikami okazali się, zaskoczenia nie będzie, Ginga oraz....Tsubasa!

– Okazja do rewanżu. Jak miło. – Wyciągnęłam Artemis, która zapłonęła czarno – fioletowym płomieniem. Czuła Pegasisa i to ją wkurzało.

   Po odliczaniu wypuściliśmy beye. Ja zajęłam się orlim bleyderem, a Kyoya Gingą (to w sumie było do przewidzenia). Miałam zamiar zakończyć to jak najszybciej, zanim ameba wpadnie w bitewny szał i będzie miała gdzieś, kto jest kim. Jednak Tsubasa też się polepszył i cały czas toczyliśmy zacięty pojedynek.

– Krzyk nocy! – krzyknęłam.

   Artemis użyła swego topora i dość mocno uderzyła Eagla. Orzeł padł na arenę, a miko wyprowadziła następny cios. Tymczasem Kyoya zaczął się nudzić tylko swoją żelazną obroną i użył ,,Wichrowej ściany mocy”

   Niespodziewanie Leone i Artemis zderzyli się.

– Co ty odwalasz? – wrzasnęłam, ale Tategami miał mnie gdzieś i wysłał swego beya na Pegasisa.

   Gdy po raz kolejny miko musiała unikać ataków ameby, nie wytrzymałam.

– Mam cię wepchnąć do tego tornada, debilu?! – wydarłam mu się prosto do ucha.

– Czego?! – warknął.

– Walczymy razem. Razem, Tategami! Znasz znaczenie tego słowa? – wycedziłam, powstrzymując się przed daniem mu w pysk.

– Mogę pokonać was wszystkich! – prychnął.

– Ach, tak? – Oparłam ręce na biodrach. – Proszę bardzo.

   Artemis przestała nacierać na Eagla i dała mu wolną rękę. Tsubasa nie wahał się ani sekundy i wraz z Gingą natarli na Leona. Ja przyglądałam się temu z wrednym wyrazem twarzy. Benkei wydzierał się wniebogłosy, Nil krzyczał, byśmy się opanowali. Taa, powodzenia nam życzę. Kyoya zaczął mieć niemałe kłopoty, bo gdy jeśli pozbył się Eagla, to Pegasis odzyskiwał siły i nacierał z nową mocą i na odwrót. Jeszcze chwila i narwaniec przegra.

– Ashida, pomóż! – wrzasnął.

– Przecież powiedziałeś, że sam dałbyś nam radę. Nie będę ci w tym przeszkadzać. – powiedziałam, oglądając paznokcie.

– Jennifer!

   Pokręciłam głową i zacmokałam.

– Wiesz, jeśli powiesz: proszę cię, Jenny, pomóż mi! To może się zgodzę. – wysunęłam żądanie i z niemała satysfakcją patrzyłam na jego reakcję.

   Zacisnął mocno szczęki i zmierzył mnie nienawistnym spojrzeniem.

– Przestań być taką wiedźmą!

– Słucham? – Przekrzywiłam głowę. – Co mówisz?

– Ashida!

– Nie słyszę!

– Dzień, w którym umrzesz, będzie najlepszy w moim życiu. – wycedził. Uśmiechnęłam się promiennie. – Proszę cię, Jenny, pomóż mi.

   Parsknęłam śmiechem. Nie wierzę, że to zrobił!

– Artemis, pobawmy się! – krzyknęłam. – Taniec nocnej wojowniczki!

   W dłoni miko pojawił się drugi topór ze zdobieniami na ostrzu. Zaczęła tanecznym krokiem zbliżać się do Pegasisa i Eagla. Zrobiła piruet i zamachnęła się obydwoma toporami na beye. Wysłała ich na drugi koniec areny, po czym podskoczyła i znów zaatakowała.

   Tsubasa i Ginga patrzyli otępiali, jak ich partnerzy dostają solidne baty. Dopiero, gdy Artemis szykowała się do ostatecznego ciosu na Eaglu, którego przytrzymywała nogą, Hagane oprzytomniał.

– Pegasis, gwiezdna włócznia! – krzyknął. Oho, jakiś nowy ruch.

– Miażdżący kieł królewskiego lwa!

   Atak Gingi został powstrzymany przez amebę! Proszę państwa, Tategami Kyoya pomógł mi! Albo się wściekł, że tylko ja walczę, co jest bardziej prawdopodobne.

– To trwa już za długo. – uznała Artemis i zapłonęła na fioletowo. – Jenny?

– Pieczęć bogini!

– Taniec piór!

– Potęga wiatru!

– Upadły meteor!

   Wszystkie ataki zderzyły się w jednym punkcie. Powstała kolejna mozaika, tym razem złożona z czterech kolorów i iskrząca się. Czarny, fioletowy, niebieski i zielony na zmianę dominowały. Różnokolorowe iskry biegały po kształcie, które wytworzyły nasze ścierające się beye. Widziałam jak Artemis ze spokojną twarzą spycha Eagla na dół. Huknęło. Bey Tsubasy został wbity w podłogę.

****

   Teraz. Nadszedł ten moment. Sięgnął po mikrofon i rozkazał:

– Przygotować się do operacji.

– Przyjęłam. – głos  Rin zatrzeszczał w głośniku.

   Oparł się wygodniej o fotel i gestem odgonił służącego z herbatą. Chciał się rozkoszować tą chwilą. Chwilą jego chwały. Jego pierwszym krokiem ku zwycięstwu.

– I tym razem zdołasz przeżyć, Jennifer? – spytał sam siebie, patrząc na ekran telewizora, który wyświetlał bitwę. Zaśmiał się skrzekliwie. – Ile tym razem pionków użyjemy, moja droga?

****

   Jak żyję, nie pamiętam podobnej eksplozji. Kawałki areny poleciały na nas, więc musieliśmy paść płasko na posadzkę. Gdy nad moją głowę przeleciał kolejny fragment, poczułam ukłucie niepokoju. Coś było nie tak. Bardzo nie tak. Ale co? Rozejrzałam się dookoła, lecz widziałam tylko kolory naszych beyi, dym i pył. Wokół wrzawa widowni i wrzaski DJ. Co jest nie tak?

   Znów huknęło. Myślałam, że poleci na nas jakiś fragment areny. Tak się nie stało.

   BUM!

– Co jest? – spytał zdziwiony Kyoya.

– Może ekran się zwalił na ziemię. – uznałam. – W tym dymie nic nie widać.

   W końcu opadł. Otrzepałam spodenki i podniosłam się. Już chciałam poszukać Artemis, gdy dotarło do mnie, jak jest nienaturalnie cicho.

   Wszyscy ludzie na widowni mieli przerażone lub grobowe miny, ale się nie odzywali. Nawet DJ zamilkł. Wtedy uświadomiłam sobie dwie rzeczy.

   Platformy, gdzie stały drużyny, są zniszczone i wyglądają jak po wybuchu bomby

   Nigdzie nie było Gingi i Pegasisa.

~~~~~~~~~~~~~~~~  

 Dam, dam, dam! Tym zaskakującym końcem kończymy ^^

Jenny: Końcem kończymy? Nie wpadłabym na to, wiesz?

Ja: Nie mam pomysłu na lepsze podsumowanie.

Jenny: Czuję, że znów będę miała przerąbane.

Harumi: Przez pół życia tak masz.

Jenny: Nom.

Ja: Jakie to ciekawe, że jedna piosenka potrafiła mnie zmusić, bym napisała rozdział ^^
Jenny: No fascynujące.
Ja: Dobranoc ^^ *ziewa i idzie polować na muchę*