Rozdział 33: Znamię

   Dopadłam Victora na korytarzu.

– Czyś ty zwariował?! – wysyczałam. – Zdradziłeś Hagane, kim jesteśmy?!

– Ciszej! – Przyłożył palec do ust. – Ryo Hagane nic nie wie. Myśli, że jestem prezesem firmy detektywistycznej, a ty jakby nie patrzeć masz w papierach, że jesteś moją córką.

– Formalnie. – przypomniałam mu. – Prezes firmy detektywistycznej? To idiotyczna przykrywka, coś nie wierzę, że to kupili.

– Hagane jest zbyt zrozpaczony, by myśleć logicznie. Zresztą mam to. – Machnął mi wizytówką i fałszywym dowodem przed oczami. – To mu starczyło.

– A jak spojrzy w internecie na adres firmy?

– Patrick już zrobił stronkę.

– Dobra, nie mam więcej pytań. – westchnęłam, tym samym poddając się. – Już się bałam, że nas wydałeś i będę musiała się tłumaczyć. A wtedy wiesz, ile rzeczy mogłoby wyjść na jaw.

– Wątpiłaś we mnie? W Victora Tsukiwę?! – zawołał z oburzeniem.

– Tak w ciebie i nie zachowuj się jak dziecko. – zgasiłam go szybko.

– Wracaj do Dunamisa i dowiedz się czegoś – zażądał, ubierając czarny płaszcz.

– Muszę? – zajęczałam. – Sama też dam sobie radę. W bibliotece u nas jest na pewno wiele książek o tym.

– Nie marudź tylko idź działać! – Popchnął mnie w stronę drzwi i szybko się oddalił.

– Nie znoszę cię czasami, wiesz?! – wrzasnęłam.

– Ja ciebie też! – odwrzasnął.

   Zabiję go kiedyś, przysięgam!

   Kopniakiem otworzyłam drzwi, które ku mojej radości ugodziły Dunamisa w twarz. Chłopak rzucił mi mordercze spojrzenie, ale nie odezwał się. Wziął laptopa, usadowił swoje cztery litery na skórzanej kanapie i ciągle udając, że mnie tu nie ma, zaczął grzebać w internecie.

   Księżniczka fochnięta się znalazła!

   Nie miałam zielonego pojęcie, gdzie zacząć szukać, więc podsunęłam sobie jakiś stołek, wlazłam na niego i zaczęłam przeglądać książki.

– Kuczery, zasady turniejów, poradnik do beyi, ćwiczenia, plany budynku... – Zerknęłam do tyłu, czy fochnięta księżniczka nie patrzy i szybko wsunęłam plany budynku do torby. – Słownik, coś nieczytelnego. – mruczałam dalej.

   Nagle stołek odjechał do tyłu, przez co wylądowałam na podłodze. Dunamis jakby nigdy nic stał obok i szukał czegoś na następnej półce. Zaczęłam rozważać plan wyrzucenia go przez okno, ale porzuciłam to. Ta chodząca encyklopedia może się jeszcze przydać. Pozbierałam się i „przypadkiem” nadepnęłam mu na stopę, gdy przechodziłam. Bez słowa stanęłam przed kolejnymi książkami i czytałam tytuły. Czułam, jak morduje mnie wzrokiem. Uśmiechnęłam się kpiąco.

– Coś nie tak? – spytałam.

– Dużo rzeczy. – odparł oschle.

– Super, ale możesz przestać się na mnie gapić?

   Szarpnął mnie za ramiona i przycisnął do biblioteczki. Zadarłam głowę i z satysfakcją patrzyłam na złość malującą się na jego twarzy.

– Nic się nie zmieniłaś przez te lata. – powiedział. – Ciągle lekceważysz sytuację i zachowujesz jak księżniczka.

– Dogadałbyś się z Kyoyą, wiesz? – odparłam. – Obydwoje niemal tak samo mnie nie znosicie. Tylko Tategami stwierdził, że jestem ,,rozpieszczonym bachorem”, ale to szczegół. Poza tym: coś ty się taki brutalny zrobił? Aguma dawał ci treningi jak traktować kobietę?

– Widać Kyoya widział, że z tobą jest coś nie tak.

– Obrażasz mnie! – jęknęłam dramatycznym tonem.

– Kim ty jesteś, Jennifer? Bo na pewno wtedy nie stałaś po naszej stronie. Teraz też wątpię, że po niej stoisz. Jakie masz cele?

   Zaśmiałam się mu prosto w twarz i kopnęłam biblioteczkę. Kilka książek spadło mu na łeb, dzięki czemu mnie puścił. Zaczęłam go powoli okrążać.

– Dunamis, Dunamis, Dunamis. – zacmokałam z niezadowoleniem. – Nie wiesz, że słowa mogą ranić?

   Zmierzył mnie spojrzeniem pełnym politowania.

– Czy ja wam w czymś przeszkodziłam? Nie. – skłamałam gładko. – Pomogłam szukać legendarnych, chociaż nie musiałam. Starałam się wam pomóc. A ty twierdzisz, że nie stałam po waszej stronie. – Pokręciłam głową. – Nieładnie, tak się nie robi, Dunamis. Zresztą.... – Wspięłam się na palce i spojrzałam mu prosto w oczy. – Gdybym chciała, to już dawno temu bym was zniszczyła. – wyszeptałam złowrogo.

   Ta groźba nie wypadła jakoś efektownie, bo dzieliło nas prawie 30 centymetrów wzrostu, a ja stojąc w za dużej, szarej bluzie w pączki, krótkich spodenkach i czerwonych trampkach za kostkę też nie wypadłam jakoś groźnie.

   Chłopak nawet nie mrugnął, ale zbliżył twarz do mojej.

– Nie myśl, że zawsze będziesz dyktować warunki, Jennifer. – wymruczał.

   Uśmiechnęłam się promiennie.

– Czy ja stawiam jakieś warunki, Dunamis? Nie. Chcę tylko, żebyś przestał mi uprzykrzać życie. – Oddaliłam się od niego. – Bo następnym razem może skończyć się na czymś więcej niż na guzie. – Pokazałam na jego czoło i opuściłam pokój.

   Uznałam, że spróbuje znaleźć Hikaru. To nie było za łatwe, bo w tym budynku dało się zgubić w dwie sekundy. Zaglądałam do różnych pomieszczeń, ale byłej bleyderki ani śladu! Zeszłam na sam dół i powędrowałam w stronę piwnic.

   Pierwsze, na co się natknęłam, to ogromny sejf. Jak widać WBBA ma naprawdę niezwykły talent do chowania rzecz cennych. No chyba, że to zmyła. Wtedy cofam. Zastanawiałam się, jak to sforsować, gdy z sąsiedniego pomieszczenia wyszła Hikaru.

– Jenn, co ty tu robisz? – spytała zaskoczona.

– Szukam różnych rzecz. – wyjaśniłam pokrótce. – Co tam jest? – Wskazałam na sejf.

– Nic ważnego. – powiedziała, uciekając wzrokiem na bok.

   Ktoś tu nie umie kłamać.

– Powiedz, proooszę. – Zrobiłam minę szczeniaczka. – Może mi pomoże w szukaniu Gingi.

– Niech ci będzie. – skapitulowała.

   Wyciągnęła plastikową kartę i przyłożyła ją do małego wgłębienia. Wysunęła się mini klawiaturka, do której wpisała kod, po czym przyłożyła kciuk do czytnika linii papilarnych.

   Co oni tam trzymają, skoro jest tam tyle zabezpieczeń (które łatwo obejść, ale to szczegół)?

   Drzwi od sejfu skrzypnęły. Hikaru odsunęła je, odsłaniając wnętrze czyli długi korytarz, na którego końcu były drzwi chronione przed dwóch gostków z karabinami.

– W jakim celu tu jesteście, Hikaru? – spytał jeden z nich, gdy podeszłyśmy, a drugi mierzył mnie uważnym wzrokiem.

– Jennifer szuka jakiś poszlak, które by pomogły jej szukać Gingi. – wyjaśniła dziewczyna, zerkając na mnie co chwilę.

   Ja w tym czasie pojedynkowałam się z drugim facetem na najbardziej zabójcze spojrzenie. Mam na czole wypisane, że jestem niegodna zaufanie czy co? Bo czułam, że on chętnie przerobiłby mnie na ser szwajcarski za pomocą swojego karabinu.

– Albo po prostu wpadasz w paranoję. – mruknęła Artemis.

   Prychnęłam na jej docinek. Hikaru pociągnęła mnie za rękę do środka tego super tajnego i chronionego pomieszczenia. W środku było mnóstwo tych kryształów, które kiedyś pieczętowały L – Drago. Sięgnęłam po jeden i bez trudu zgniotłam w dłoni. Czemu to jest tak chronione?

– Hikaru skąd wy macie tego tak wiele? – spytałam, podziwiając fioletowe góry kryształów.

– Przewieźliśmy większość z Komy. – odparła.

– Po co?

– Żeby zapieczętować Nemezis. – powiedziała cicho.

   Miałam nadzieję, że do końca życia nie usłyszę tej pieprzonej nazwy. Podeszłam do największej góry. Na samym jej szczycie spoczywały szczątki beya.

– Skąd go macie? I po co on wam? – zadałam kolejne pytanie, oglądając, jak resztki mroku wirują wokół Nemezis i próbują zniszczyć kryształ.

– Naszym technikom udało się go wyciągnąć. To był długa i żmudna robota. A Nemezis jest nam potrzebny do... – zamilkła. – Po prostu tu będzie bezpieczniejszy i nie wpadnie w złe ręce po raz kolejny.

   Oj Hikaru, nigdy nie umiałaś dobrze kłamać. Nie odezwałam się i zajęłam resztą pomieszczenia. Wszędzie, aż po sam sufit był ten cholerny kryształ.

– Uważaj! – krzyknęła nagle Hikaru.

   Kątem oka zauważyłam purpurowy cień. Odchyliłam głowę. Dłoń z długimi szponami przeleciała tuż koło mojej szyi, muskając ją ostro zakończonymi paznokciami. Starłam kropelki krwi i z uśmiechem obróciłam się w stronę Nemezis. Morda Rago wpatrywała się we mnie zza fioletowego więzienia.

– No wiesz co? Miałam nadzieję, że już nigdy więcej nie będę musiała patrzeć na twój pysk. – mruknęłam, pochylając się nad nim. – Czego chcesz?

   Zaśmiał się ponuro, po czym zastąpił go Pluto.

– Z kim ty rozmawiasz, Jennifer? – spytała przestraszona Hikaru.

   Dźwięk odbezpieczania karabinów rozległ się w całym pomieszczeniu. Zignorowałam to i czekałam na odpowiedź. Jednak Nemezis nie było skore do współpracy i twarz Pluto zniknęła. Zirytowana syknęłam i odeszłam kawałek od górki kryształów.

   Strzał.

   Kula wbiła się tuż koło mojej głowy. Powoli odwróciłam się w stronę tych idiotów. Ale oni nie celowali we mnie, tylko w szponiastą dłoń tuż za moimi plecami. Wystrzelili kolejną salwę. Tym razem ręka rozpadła się w proch.

– Zabierz mnie stąd. – poprosiła cicho Artemis. – Źle się tu czuję.

– Już idziemy, tylko niech ci mili panowie odłożą broń. – odparłam.

   Tak, z dupy zaczęli trzymać mnie na muszce i protesty Hikaru nic ich nie obchodziły.

– Co wam się nie podoba? – warknęłam.

– Chciałaś ukraść Nemezis. – i weź tu się domyśl czy to stwierdzenie czy pytanie.

   Stwierdziłam, że walę pozory normalności i usiadłam po turecku na ziemi, podpierając podbródek ręką.

– Poczekajcie, za chwilę moja kumpela tu wbije i wam ten karabinki nie pomogą. – zagroziłam, na co oni wycelowali w stronę korytarza.

   Strzeliłam się drugą dłonią w czoło i westchnęłam głośno. Hagane ma wybitny talent do zatrudniania osób z paranoją.

– Jenn, proszę. – wyjęczała Artemis.

   Zaniepokoiłam się i wstałam.

– Wypuście mnie. – zażądałam.

– Bo co? – prychnął opryskliwie jeden z nich, mierząc w moje czoło.

   Podeszłam do niego i znów i zadarłam głowę. Dlaczego ja muszę być niższa od połowy facetów w WBBA?! To niesprawiedliwe! Jeszcze dostanę jakiegoś urazu karku i będzie cyrk!

– Bo jak mi coś zrobisz, to synek twojego szefa nie zostanie odnaleziony, a Hagane ci raczej tego nie odpuści, prawda? – wycedziłam, uśmiechając się jadowicie.

   Wymamrotał coś niezrozumiałego i puścił mnie na korytarz. Pokazałam mu środkowy palec na pożegnanie i powędrowałam na poszukiwania kuchni.

– Nie powinnaś ich tak prowokować. – upomniała mnie Hikaru surowym tonem, gdy włączyłam ekspres.

   Przewróciłam oczami na tą uwagę i siadłam przy małym stoliku. Dziewczyna zamilkła. W pomieszczeniu było tylko słychać działający ekspres i stukot paznokci o blat.

– Już wszystko w porządku? – spytałam Artemis w myślach.

– Tak. – odparła.

– Co ci się tak w ogóle stało?

– Po prostu czułam się strasznie nieswojo i kręciło mi się w głowie. – Wzruszyłam ramionami. – Pewnie przez to, że te kryształy pochłaniają mrok.

   Pokiwałam głową, sięgnęłam po dwa kubki z kawą i jeden popchnęłam w stronę Hikaru. Posłała mi miły uśmiech i obie zajęłyśmy się napojem.

– Jenny z kim ty rozmawiałaś? –Hikaru przerwała ciszę.

– Rozmawiałam to za duże słowo. Widziałam mordy Pluto i Rago. – powiedziałam, bawiąc się kosmykiem włosów.

   Hikaru wytrzeszczyła oczy i wyraźnie pobladła.

– Ale oni nie powinni być....

- martwi? – dokończyłam. Skinęła głową. – Powinni, ale jakimś pierdolonym cudem żyją wewnątrz Nemezis. Zupełnie tak jakby ten bey trzymał ich dusze i nie pozwalał im odejść. – zastanowiłam się. To możliwe?

   Zerknęłam na Artemis. Dusze. Hmmm, czułam wyraźnie, że jakaś ważna myśl mi ucieka i nie mogłam jej złapać. Skupiłam się maksymalnie. Dusze, 400 lat, księga, mrok. Już jestem blisko....

– Jak ci idzie praca z Dunamisem? – kolejne pytanie Hikaru przedarło się przez szybę mojego skupienia i rozbiło koncentrację na kawałeczki. Ważna myśl uciekła, pewnie chichocząc z radości.

Zacisnęłam dłoń na kubku, rozważając czy nie rzucić nim w dziewczynę. Powoli wypuściłam powietrze nosem. Spokojnie, Jenny, tylko spokojnie. Nie chcesz wysłuchiwać kolejnych kazań na temat samokontroli.

– A jak myślisz? – mruknęłam ponuro.

– Tragicznie. – powiedziała.

– Dokładnie. – przytaknęłam. – On i narwaniec mogli by konkurować z Agumą, który najbardziej mnie nienawidzi.

   Po tych słowach magicznie w drzwiach pojawiła się chodząca encyklopedia. Ciekawe czy podsłuchiwał. Po co ja się pytam? Przecież to wiadome.

– Zapomniałabym! – krzyknęła Hikaru i gwałtownie zerwała się na równe nogi. – Przecież mr. Hagane dał mi to. – Wygrzebała z torebki dwa plastikowe identyfikatory i podała nam. – Dzięki temu będziecie mogli wchodzić do wielu miejsc niedostępnych dla zwykłych osób. Wystarczy to pokazać ochronie. – wytłumaczyła szybko. – A teraz przepraszam muszę lecieć. – Mrugnęła do mnie, życząc mi tym powodzenia i wybiegła.

   Włożyłam identyfikator do kieszeni, nawet go nie oglądając.

– Stęskniłeś się za mną? – zakpiłam.

   Dunamis spojrzał na mnie nieodgadnionym wzrokiem.

– Walcz ze mną. – powiedział spokojnie.

– Ty tak serio? – parsknęłam śmiechem z niedowierzaniem. – Coraz bardziej przypominasz Kyoyę.

– To nie była prośba, Jennifer. – mówił dalej. – Muszę coś sprawdzić i potwierdzić moją teorię.

– Jaką teorię? – Skrzyżowałam ręce na piersi.

– Dowiesz się, jak ze mną zawalczysz.

– Kuszące, ale – Przejechałam palcem po blacie, kierując się w stronę wyjścia. – nie lubię walczyć ze słabeuszami.

   Jego ręka zagrodziła mi dalszą drogę. Nie musiałam unosić głowy, by wiedzieć, że jest zirytowany.

– Mam cię zmusić?

– Ooo. – zainteresowałam się. – A niby jak?

   Sekundę później Jupiter celował we mnie swoim piorunem. Uśmiechnęłam się z politowaniem na ten widok.

– Oj, Dunamis, myślałam, że bardziej się postarasz. – powiedziałam niezadowolona.

– Człowiek nie ma szans w starciu z beyem, gdy nie ma broni. – oświadczył oschle, ignorując zaczepkę.

   Jaka szkoda, że ja człowiekiem nie jestem, pomyślałam.

   Jupiter cisnął swoim piorunkiem w moją stronę. Artemis przecięła go toporem. Zaskoczona spojrzałam na nią. Miko mierzyła Dunamisa i jego beya nienawistnym spojrzeniem.

– Nie tykajcie mojej partnerki, bo wam nogi z dupy powyrywam. – warknęła groźnie, opierając topór o ramię.

   Sama nie wiem czy bardziej zdziwiło mnie to, że niespodziewanie wyskoczyła zamiast spać i dać mi wolną rękę czy jej słowa. Miko nigdy nikomu nie groziła i na pewno nie warczała! Nie wyspała się? Ale nie powiem, miło mi się zrobiło, słysząc te słowa.

– Chyba im tak tego nie popuścimy, nie? – zwróciła się do mnie już swoim normalnym tonem i szerokim uśmiechem.

– Wiadomo. – zgodziłam się. – Kobiet się nie atakuje.

– Jupiter! – krzyknął Dunamis.

   Artemis nic sobie nie zrobiła z nadlatujących piorunów. Ziewnęła przeciągle i odskoczyła kawałek.

Drzwi wyleciały przez atak Dunamisa i bitwa przeniosła się na korytarz. Miko starła się z Jupiterem. Wolałam w to nie wnikać. Artemis wyglądała, jakby doskonale się bawiła.

– Wielki Piorun! – wrzasnął nagle Dunamis.

   Jupiter poleciał do góry. Uniósł dłoń ku sufitowi. Pojawiła się w niej olbrzymia, iskrząca się, niebieska błyskawica. Cisnął nią z całej siły w nas.

– Pieczęć bogini – powiedziałam cicho.

– Niezły wybór. – przyznała miko, uśmiechając się mrocznie.

   Ciemna aura zaczęła falować wokół naszej dwójki. Artemis uniosła obie ręce na wysokość barków i zaczęła mamrotać słowa w nieznanym języku. Pod jej stopami pojawiła się czarna pieczęć, która obracała się w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara.

   Głęboka czerń i iskrzący błękit starły się w połowie korytarza. Posadzka zaczęła nieco pękać. Bo po co walczyć na arenie! Bitwa na szóstym piętrze też brzmi nieźle. Miałam wielką nadzieję, że podłoga zapadnie się pod Dunamisem i chłopak coś sobie zrobi. Przymknęłam oczy, bo piorun wydzielał naprawdę mocne światło. Kiedy je otworzyłam, było już po wszystkim. Artemis dumnie wirowała, a Jupiter...trzymał się!

– Jesteś mocniejszy niż myślałam. – mruknęłam i już chciałam wyprowadzić kolejny atak, gdy Dunamis przywołał beya. – Co ty wyrabiasz? – krzyknęłam, łapiąc Artemis. – Tchórz! – dodałam.

– Mam potwierdzenie mojej teorii. – Spojrzał na mnie z niechęcią. – Jesteś taka jak Rago.

– Nie porównuj mnie do tego śmiecia. – wycedziłam, zaciskając pięści.

   Wzruszył lekceważąco ramionami.

– Jesteś kolejną mroczną bleyderką.

   Uniosłam brwi. Myślałam, że dawno temu to ogarnął, a tu proszę! Widać to nie było u mnie tak widoczne jak u Rago.

– I co mi teraz powiesz? – spytał oschle.

– Tylko jedną rzecz. – Przyłożyłam palec do policzka i przekrzywiłam głowę. – Jestem bleyderką ciemności, a nie mroku, dotarło?

– Zwał jak zwał. – westchnął.

– Po co ci ta informacja? – spytałam.

– Od dawna to podejrzewałem. A kiedy zobaczyłem jedną z twoich walk, byłem niemal pewny.

   Zmarszczyłam brwi. Jaką walkę on widział?

   Nie było mi dane się nad tym zastanawiać, bo poczułam, jak coś ostrego wbija mi się w łopatkę i rzeźbi na niej jakiś wzór. Odwróciłam głowę, ale nikogo za mną nie było. Co to za głupia sztuczka? Nagle ból ustał. Nie zwracając uwagi na Dunamisa, popędziłam do łazienki, gdzie zrzuciłam bluzę i stanęłam plecami do lustra. Zamrugałam z niedowierzaniem.

   Na prawej łopatce miałam czarny tatuaż lub znamię. Wyglądało trochę jak tarcza zegarowa wykonana w gotyckim stylu. Nagle pociemniało mi przed oczami, a w głowie rozległ się czyjś krzyk.

Potem była już tylko pustka.

 ( Tak to wygląda, ale nie wiedziałam do końca jak to opisać xD)

 ~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Ten rozdział pierwotnie miał być krótszy, ale nie chciało mi się przekładać tej krótkiej walki Jenn i Dunamisa. Ogólnie taki dość przegadany, ale dla potrzeb fabuły wszystko....Akcja się zacznie za niedługo ^^ Chyba xD

Jenny: Ty to umiesz pocieszać.

Ja: Wiem, mam do tego wrodzony talent xD

Izumi: *ucieka przed miskerem* To mnie gooooooooni.

Harumi: *biegnie za nim cała w mące* IZUMI!

Jenny: On ucieka przed Haru czy mikserem?

Ja: Też się zastanawiam *przegląda pliki* Hyhyhy

Ekipa: O nie O.O

Kyoya: *jedyny nieogarnięty* Co jest?

Ryuga: Angel dorwała się do swoich zdjęć cudownych.

Kyoya: No i?

Ryuga: Jezu, ty serio jesteś tępy.

Kyoya: Chcesz się bić?!

Ja: *mając gdzieś protesty ekipy* Poznajdowałam kilka fot i uznałam, że je wam zaprezentuje. Czyli cykl: Angel w głębiach internetu (bo to nie jest z ruskich stron...Chyba) wraca ^^

Jenny: Po nas.

Ja: Let's do this!

 Ja: Zgadzam się całkowicie ^^

Ryuga: *pełen zadowolenia uśmiech*

Kyoya: Taaa, jasne.

Ja: Nie kłóć się z nami T,T

Jenny: Ryuga, bądź tak dobry i odstrzel narwańca, gdy już przejmiesz władzę ^^
Ryuga: Da się zrobić.
Jenny: Jej ^^

Ja: Nieźle balowaliście w tej Nebuli.
Doji: Ciągle życie w stresie nie jest korzystne dla zdrowia.
Ryuga&Jenny&Kyoya: Co ta szuja tu robi? -.-
Ja: Wskrzesiłam go, bo jest całkiem szarmancki.
Jenny: Wcześniej go nie znosiłaś.
Ja: Aj tam, kobieta zmienną jest ^^
Doji: I ja to szanuję.
Jenny: Już tak nie czaruj, bo skończysz na betonie przed domem >.>

Ja: Przyjacielska pomoc najważniejsza xD
Jenny: Nil~~~~
Nil: Mowy nie ma.
Jenny: *smutna minka*
Nil: No niech ci będzie.
Jenny: ^^
Ekipa: *podejrzliwy wzrok*
Nil: No co?
Ja: Nic, nic.
Jenny: Nil ja bym te włosy potem porządnie umyła. Cholera wie co on z tym beyem robił.
Kyoya: Kopiesz sobie grób.
Jenny: Nie od dziś.

Jenny: *umiera za śmiechu gdzieś z tyłu*
Ja: Upokorzyłam Smoczego Cesarza...*patrzy przez okno na nadlatującego smoka* Szlak.
Kyoya: *cedzi przez zęby* Nie tylko nim musisz się martwić.
Ja: Jeenny!
Jenny: *próbuje się pozbierać, ale coś jej nie idzie*
Ja: ;-;

Izumi: *atak śmiechu*
*z tyłu Angel wieje przed smokiem i tornadami wymachując ryżowym waflem*
Jenny: *idzie jej na pomoc*
Harumi: Bez komentarza....
Masamune: No ciekawe jakie wy byście mieli miny, gdybyście oberwali tak w twarz -.-

Ja: *fangirlskie oczka*
Jenny: Będę miała koszmary.
Sierra: *zaciesz*

Jenny: Idealne, Piękne. Tak właśnie wygląda Tategami.
Kyoya: Zabić cię to mało.
Jenny: No popatrz, popatrz.

Jenny: to dokładnie moja reakcja kiedy próbuje odczytać co nabazgrał Izu.
Izumi: Aż tak źle nie pisze.
Patrick: *patrzy na kartkę z napisami* Co to za runy?
Izumi: *foch*
Harumi: *rzuca mu ciastko*
Ja: Jenn wiesz, że to ty?
Jenny: ooo

Ja: Jenn jako dziecko ^^
Kyoya: *teraz to on się śmieje*
Jenny: *nokautuje go poduszką*

Ja: Nie wiem jak wy, ale ja wolałabym taką wersję Gingi i Pegasisa ^^

Jenny: Standard w Hadesie.
Kyoya: Damianowi by się jeszcze kaganiec przydał.
Jenny: Tobie też.
Jack: Niekorzystnie wyszedłem T.T
Ryuga: I kolejny >.>

Kyoya: *zabójczy wzrok*
Ja: No co?
Jenny: Kakeru taki dowcipniś ^^
Kakeru: Jemu te spodnie potem spadły.
Jenny: Hahahaha *kolejny atak śmiechu*
Kyoya: *zaczyna się bić z bratem*

Jenny: Ja naprawdę nie chcę wiedzieć czemu ty nosisz różowe bokserki. O ile to są bokserki.
Kyoya: Czy ty coś sugerujesz? -.-
Jenny: Skądże *zdusza chichot*

Jenny: Żeś sobie dobrał Watsona, Nil. Z nim to zagadka czemu papier spadł z biurka staje się wyzwaniem *unika Liona, tornada i krzesła* Uuu, ktoś się wkurzył.

I na tym kończymy ^^