Rozdział 34: Kolejne rewelacyjne wiadomości

,,Wciąż tłumiony w sobie krzyk

Ból co zadrą we mnie tkwił

Strach przed tym, co piękne jest

Dziś zapomnieć już chcę.”

Blue Cafe.

   Cisza jak na jakimś pogrzebie. Oczywiście pierwsza myśl od kiedy odzyskałam przytomność, musi być optymistyczna. Sięgnęłam ręką w kierunku, gdzie powinien leżeć mój telefon. Jednak trafiłam w pustkę. Dopiero teraz sobie przypomniałam, że zemdlałam w WBBA i prawdopodobnie jestem właśnie tu. Już miałam otworzyć oczy, gdy z ciemności wydobył się głos.

– Świat pogrążony w mroku jest cudowny, nieprawdaż bracie? – spytała jakaś kobieta rozmarzonym tonem. – Chciałabym w nim żyć na zawsze.

   Wszystko zawirowało. Wpadłam do tunelu. Kolory, fragmenty rozmów, ludzie, miasta. Mijałam to wszystko, lecąc coraz bardziej wgłąb czeluści. Uderzyłam o twardą kamienistą powierzchnię.

– Coś cholernie realistyczny ten  sen. – warknęłam, zastanawiając się, ile chwilowych siniaków mi przybyło.

   Kiedy wreszcie się pozbierałam, ogarnęłam, że po raz kolejny mam na sobie białą sukienkę do kolan, ale tym razem miała czerwony rąbek. Na moich włosach spoczął wianek z niebieskich kwiatów. WTF?!

   Jakaś tajemnicza siła zmusiła mnie do stania prosto z rękami splecionymi w połowie ud. Nie mogłam się ruszyć, więc tkwiłam jak ten kołek i zastanawiałam się, co tu się wyrabia.

   Przede mną pojawiły się dwie ludzkie sylwetki. Z ciemności zaczął formować się balkon z widokiem na uśpione miasto. Jedynym źródłem światła były dwie pochodnie trzymane przez dziewczyny w takich samych strojach jak ja.

– Chciałabym całe życie podziwiać ten nocny krajobraz i tańczyć w świetle księżyca. – rzekła kobieta.

   Wąską kibić opinał fioletowy peplos przetykany gdzieniegdzie srebrną nicią. W jej uszach lśniły czarne kryształy, a bransolety pobrzękiwały z każdym ruchem rąk. Kasztanowe loki miała związane w koka. Kilka kosmyków opadało na czoło tuż przed ciemnymi brwiami i niebieskimi oczami. Była naprawdę zjawiskowa.

– Naprawdę tego pragniesz? – spytał męski głos za moimi plecami.

   Z cienia wyszedł gościu wyglądający identycznie jak Rago, tylko był ciut wyższy i miał łagodny wyraz twarzy. Miał nawet taki sam strój jak ten pojeb.

– Naprawdę. – Kobieta tanecznym krokiem podeszła do końca balkonu. – Spójrz na te gwiazdy. Mrok pochłonął cały brud tego świata i schował go głęboko w swym ciele. A zamiast tego podarował nam to piękne widowisko. Noc to najcudowniejsza rzecz dana ludzkości. –Wyrzuciła ręce przed siebie, jakby chciała objąć całe niebo. – Chcę widzieć ją już zawsze. – Jej uśmiech przyblakł i zastąpił go grymas złości. – Ale niektórzy twierdzą, że mrok to zło. Jak oni śmią w ogóle tak myśleć?!

– Czyli te masowe zatrucia wśród rolników to ty? – zapytał z rozbawieniem mężczyzna, obejmując ją ramieniem. – Jesteś naprawdę mściwa, moja droga siostro.

– W końcu jestem czarownicą, pamiętasz? – powiedziała z satysfakcją i znów spojrzała na miasto. – Nie znoszę tego miejsca za dnia, bracie. Słońce pali boleśnie moją skórę, a plebs twierdzi, że promienie słoneczne to najlepsza rzecz. – mówiła z obrzydzeniem. – Czy nigdzie na tym świecie nie ma miasta nocy?

– Narodziliśmy się w niewłaściwym świecie. – stwierdził jej brat.

   Zapadła chwila milczenia. Kobieta z nabożną czcią wpatrywała się w księżyc. Kim ona jest? Czego pragnie?

– A co jeśli stworzymy nasz własny świat, gdzie będzie panował tylko mrok? – spytał mężczyzna.

   Odwróciła się do niego. W jej oczach czaił się dziki błysk.

– Jak? – szepnęła. – Jesteśmy w stanie tego dokonać?

– Owszem, siostro. W końcu jesteśmy dziećmi nocy, prawda? – Odsunął nieco włosy. Na szyi miał symbol. Taki sam jak ja mam na łopatce. – W końcu pojawi się znak, jak to zrobić.

   Poczułam tam palący ból. O co w tym wszystkim chodzi?

– No tak! – krzyknęła kobieta, wirując wokół brata. – Noc na pewno nam pomoże!

   Mężczyzna złapał ją za ramię i przyciągnął bliżej siebie.

– Jesteś gotowa zaryzykować wszystko, Eris? Nawet koniec w piekle? – spytał cicho, głaszcząc jej policzek kciukiem.

   Chory uśmiech wystąpił na jej twarzy.

– Jeśli już zawsze będę mogła oglądać tak cudowny widok, to mogę iść do samego Hadesa. – odparła. – Och, jestem taka szczęśliwa, bracie. – Oparła głowę o jego ramię. – Nemesis?

– Tak? – spytał.

– Jesteś mądry jak nasz ojciec. – zachichotała.

   Nemezis? Ten gościu. On.

   Niemożliwe....

   Człowiek stał się beyem, który próbował potem zniszczyć świat? To był jego genialny plan?

Cały wymiar zaczął pękać pod moimi stopami. Kobieta obróciła głowę w moją stronę. Przez sekundę przewiercała mnie wzrokiem, po czym jej twarz pękła na pół.

– Wiedziałam, że przyjdziesz.

   Otworzyłam oczy i zerwałam się na równe nogi. Ból w łopatce nie dawał mi spokoju, ale nie było to moim największym zmartwieniem. Popędziłam do łazienki i podwinęłam bluzę. Symbol pulsował. Dosłownie. Po sekundzie przestał. Odetchnęłam z ulgą i zaczęłam sobie to wszystko układać w główce.

   Nemezis był człowiekiem. Pragnął stworzyć własne imperium mroku. To akurat pamiętałam, ale Dunamis nigdy nie wspominał, że miał siostrę. Ha! Czyli on jednak nie wie wszystkiego!

– Hej hoooop! Encyklopediooo! – zawołałam, wychodząc z łazienki.

   Zatrzymałam się wpół kroku i uważnie rozejrzałam. To było moje mieszkanie! Jezu, wzrok mi się popsuł, skoro go od razu nie rozpoznałam?! Ale chwila moment. Jeżeli jestem u siebie, to kto mnie tu przeniósł? Dunamis? Niee, w to nie uwierzę. On by mnie bardzo chętnie zostawił na łazienkowych kafelkach. No to strzelamy dalej. Kyoya? Hahaha nie. Nil? No ciekawe jak. Madoka? Taa, z szpitala specjalnie przyleciała. No to drogą racjonalnego myślenia wychodzi mi, że to Hikaru. Dobra, w to uwierzę.

– Gadasz sama do siebie? – spytała Artemis sennym głosem.

– Nie gadam, tylko myślę. – prychnęłam.

   Usłyszałam hałas w moim pokoju. O niee! Nie pozwolę grzebać w moich rzeczach! Raźnym krokiem poszłam tam i otworzyłam drzwi. Zgadnijcie kto był za nimi. Dunamis!

– Jennifer, ty... – powiedział, patrząc na mnie pusto. – Ty... – wycedził i uniósł naszyjnik, który kiedyś sam miał na szyi. – Skąd ty to masz?!

   Szlag.

   Zupełnie zapomniałam, że mam drugi taki naszyjnik i trzymam go w pokoju, by się nie zgubił. A teraz, o ironio, Dunamis musiał go znaleźć!

– Padnij! – w pokoju rozległ się wrzask.

   Nie wiem, czy to było do mnie, ale i tak padłam na ziemię.

   JEB!

– Chyba go nie zabiłem, nie? – mruknął Izumi, trącając nogą nieprzytomnego Dunamisa.

– Izu! – Rzuciłam mu się na szyję. – Dzięki ci!

– Wiem, jestem wspaniały. – Wyszczerzył się. – Coś tak czułem, że on tu wejdzie.

– Widziałeś go?

– Ta, on i ta dziewczyna z niebieskimi włosami tu z tobą przyjechali. Podobno zemdlałaś. – mruknął i spojrzał na mnie. – To prawda?

– Tak i przy okazji. – Po raz kolejny podwinęłam bluzę. – Mam to.

   Przyjrzał się symbolowi.

– Fajny tatuaż. Z monte go masz?

– Chciałbyś, ty takiego nie dostaniesz. – roześmiałam się.

   Dunamis drgnął. Izumi już zamierzał kolejny raz trzasnąć chłopaka garnkiem, ale go powstrzymałam. Poczekaliśmy chwilę, ale bleyder dalej był nieprzytomny.

– Co z nim zrobimy? – spytał Izumi, siadając na łóżku. – Jak się ocknie, to nie wróże miłego zakończenia. – Wziął naszyjnik i schował go pod materac.

– Usuniemy pamięć i wykopiemy stąd, a potem się pomyśli. – uznałam i przyklęknęłam przy Dunamisie. Wyciągnęłam rękę, gdy jego bey wytworzył falę uderzeniową i wysłał mnie do tyłu.

– Szlag! – warknęłam. – Artemis, możesz go zająć?

– Już, już. – wymamrotała.

   Wyciągnęłam ją z pudełeczka. Nie potrzebowała kuczera. Wyciągnęła swój ogromny topór i zamachnęła się na Jupitera Ten jednak uparcie tworzył barierę i nie miał zamiaru nas przepuścić.

– Wygląda na to, że nic nie możemy zrobić. – stwierdziła Artemis. – Jenn, czy coś się stało?

   Złapała mnie na tym, że uparcie się w nią wpatrywałam.

– Widziałaś mój symbol i wizję?

– Co? – Zamrugała kilka razy.

– Dobra, to potem obgadamy. – powiedziałam, masując skronie. Za dużo tego wszystkiego naraz. – Musimy się go stąd pozbyć. – mruknęłam i trąciłam Dunamisa stopą. Złapał moją kostkę, po czym zaczął się powoli podnosić.

– To żyje! Izu, dobij go! – wrzasnęłam przeraźliwie.

– Ta jest!

   BAM!

   Garnek po raz kolejny wylądował na głowie encyklopedii i pozbawił go przytomności. Ręka bezwładnie opadła na dywan.

– Może zagrzebiemy go w trawniku? – zaproponował Izumi.

– Utopmy z kamieniem przy szyi.

– Porzućmy na Syberii!

– Wrzućmy do kanionu.

– Zamknijmy w beczce.

– Przepraszam, że przerywam waszą milutką dyskusję. – Za naszymi plecami rozległ się dobrze znamy nam głos, przez który dreszcze przebiegły mi po plecach.

   Powoli odwróciliśmy głowy.

   Wkurwiony Victor sztyletował nas wzrokiem, a jego mina pokazywała, że zastanawia się jak boleśnie nas zamordować.

– Jennifer, możesz mi to wytłumaczyć? – wycedził.

****

   Wpatrywałam się w sufit od dobrych 10 minut. Tymczasem Tsukiwa przechadzał się po salonie. Izumi udawał, że go tu nie ma. Victor był w takim stanie, że woleliśmy milczeć, by nie boleśnie nie oberwać. W końcu władca zatrzymał się przed oknem i zaczął patrzeć na panoramę Tokio.

– Ta misja miała być dyskretnie wykonana. – odezwał się. – Tymczasem wasza dwójka znokautowała Dunamisa, a Jenny dodatkowo rozwaliła WBBA.

– Tylko jedno piętro! – oburzyłam się i ugryzłam w język.

– Niech ci będzie, co nie zmienia faktu, że coś zniszczyłaś.

– Aj tam. – Wzruszyłam ramionami,

– Trochę powagi! – Victor uderzył pięścią w stolik. Szklanki zadźwięczały, uderzając o siebie.

– A co mieliśmy zrobić? Odkrył naszyjnik. – zaczęłam nas bronić. – To nie nasza wina.

– Ale nokaut garnkiem? Podwójny?! – jęknął Tsukiwa.

– Przynajmniej skuteczny. – bąknął Izumi.

– W każdym razie musimy omówić kilka spraw. – powiedział Victor i usiadł ciężko na fotelu. Złość coś za szybko mu przeszła. Podejrzane. – Po pierwsze: Sylwdor. Byli tam, to pewne. Ale później dosłownie zapadli się po ziemię. Jeden z naszych informatorów powiedział, że stało się to po dołączeniu do nich Yuki. Dziewczyna pojawiła się w mieście, a dwa dni później cała grupa zniknęła.

– Chwila, moment. – przerwałam mu. – Czyli oni żyli jak normalni obywatele?

– Owszem. – Victor wyciągnął z kieszeni płaszcza pomięte zdjęcie. – Widzisz?

   Wzięłam fotografię do rąk. Cała grupa stała zgromadzona wokół napisu „Sylwdor”. Machali do obiektywu i uśmiechali się. Brakowało mi tam kogoś.

– Nie ma tej laski, która ogłuszała dźwiękiem. – zauważyłam, podając zdjęcie Izumiemu.

– Ta co miała osłonkę na twarzy?

   Skinęłam głową.

– Cóż brakuje też Hidekiego. – Zacisnęłam zęby. – Ale przynajmniej mamy dowód, że tam byli.

– Tylko gdzie są teraz?

   Victor rozłożył bezradnie ręce.

– Tego nie wie nikt.

– Masz coś jeszcze ciekawego? – spytałam, zakładając nogę na nogę.

– Tak. Mówiliście, że Rin podobno pochodzi z granic Piekła. To prawda. Rodzina magów osiedliła się przy wschodniej granicy. Przez kilka lat żyli w spokoju, ale później wybuchł konflikt między nimi a kilkoma demonami. – urwał i zagryzł wargę. – Zginęli.

– Coś tak czułam. Czyli Rin musi być córką tych magów, nie?

– Najprawdopodobniej.

– Wszystko pięknie ślicznie, ale – uśmiechnęłam się sztucznie słodko. – ciągle gówno wiemy.

– Nic ci na to nie poradzę. – warknął. – To nie jest takie łatwe jak ci wydaje.

   Przewróciłam oczami, na to jego ciągłe upominanie mnie.

– Ostatnią rzeczą jest – Wstał i podszedł do mnie. – twoje nowe znamię na łopatce.

   Lekko otworzyłam usta i wpatrywałam się w niego z szokiem.

–  Czytałeś w moich myślach. – stwierdziłam, gdy się otrząsnęłam.

– Może tak może nie. – odparł. Uniosłam brew. – Tak, zgadłaś, szczęśliwa?

– Co jest z nim nie tak? – wtrącił się Izu. – Wygląda jak zwykły tatuaż.

   Victor spojrzał na nas z niedowierzaniem.

– Wy naprawdę nie wiecie, co to jest?

   Zgodnie pokręciliśmy głowami, oczekując odpowiedzi. Victor jednym haustem wypił całą zawartość szklanki. Cudnie, szykuje się długa przemowa. Przygotowałam się do niej odpowiednio, czyli oparłam nogi o stolik i dałam sobie poduszkę pod głowę.

– To symbol dzieci Nocy.

   Poczułam, jakby ktoś wbijał mi tysiące igieł w plecy.

– Pochodzi od pewnego rodzeństwa, które pragnęło ponad wszystko sprowadzić na świat nieprzenikniony mrok. Zostali przeklęci przez wszystkich bogów, a ich dusze wysłano na wieczne potępienie, zaklinając je w beyach.
 „Świat pogrążony w mroku jest cudowny, nieprawdaż, bracie?”

   Patrzyłam tępo w Victora. Nie słyszałam tego co mówi. Wokół mnie panowała cisza. Odwróciłam głowę. Spojrzałam panoramę Tokio.

– Dzieci nocy według legend są przeklęte. – do moich uszu dobiegł fragment wypowiedzi Victora.

   W  szybie pojawiła się Mitsuki. Uśmiechnęła się i zlizała krew z noża, po czym zachichotała. Jej piskliwy śmiech wiercił mi się boleśnie w czaszce.

– Victor, czy ty wiedziałeś, że jednym z tych dzieci było Nemezis? – wyszeptałam drżącym głosem.

– Tak. – skinął głową.

– I o tym, że miał siostrę. – dodałam.

– Co? – spytał i potrząsnął mną. – O czym ty mówisz?

– Nemezis miał siostrę. – powtórzyłam.

– To niemożliwe! Nie ma tego w żadnej księdze!

   Prychnęłam zniecierpliwiona.

– W książkach nie ma wszystkiego! – warknęłam i wstałam. – Co więcej Nemezis wyglądał identycznie jak Rago i razem ze swoją siostrunią chciał stworzyć mroczne imperium!

– Skąd ty to wiesz?

– Widziałam na własne oczy. – odparłam. Nagle mój wzrok padł na Artemis. Wzięłam ją do ręki. – Artemis, możesz na chwilę wyjść?

   Miko pojawiła się tuż koło Victora. Ziewnęła i przetarła oczy.

– Co się stało? – Zaczęła czesać włosy

– Czy Nemezis to twój brat? – walnęłam prosto z mostu.

   Zamarła w miejscu. Szczotka wypadła jej z rąk i potoczyła się pod stolik.

– O czym ty mówisz? – wymamrotała. – Nemezis istnieje od tysiąca lat, a ja ledwo od czterystu. Nie ma takiej możliwości, bym była jego siostrą.

– Właśnie, Jenny! Może ci się to tylko przyśniło. – odezwał się Victor.

   Zbyłam go machnięciem ręki. Czułam, że to dobry trop. Artemis nie wyglądała jak ta kobieta. Ale mimo to, nie mogłam się pozbyć wrażenia, że to ona.

– W takim razie pokaż mi swoje wspomnienia. – powiedziałam i nim zdążyła zaprotestować dotknęłam jej czoła, przenosząc się w otchłań wspomnień.

   Znów ta sama scena rozmowy na balkonie. Wiedziałam. Czyli Artemis to naprawdę siostra Nemezis.

   Zmarszczyłam brwi. Dalej mi coś nie pasowało. Czemu w takim razie wygląda inaczej i bez wahania chciała mi pomóc zniszczyć Nemezis?

   Jednak po scenie na balkonie nastąpiła nowa.

   Stanęłam jak ten słup soli. To był moment, gdy rozdzieliłam się z Alter. Teraz mogłam zobaczyć, jak to wyglądało.

   Z mojego ciała wypłynął ciemny obłoczek, który zaczął się formować w damską sylwetkę. Nogi, ręce, głowa, talia. Na posadzce stanęła kobieta. Ale nie była to Alter. Tylko siostra Nemezis. Uśmiechnęła się, oglądając swoje nowe ciało. Izumi i Harumi byli zbyt zajęci mną, która zemdlała, by zauważyć jak kobieta zmienia wygląd. Jej brązowe włosy stały się czarne, niebieskie oczy czerwone. Tylko skóra pozostała śnieżnobiała. Po tym scena się urwała.

   Uciekłam z myśli Artemis najszybciej jak to tylko możliwe. W głowie miałam miliony myśli. Osunęłam się na kolana i złapałam za głowę.

– Co się stało, Jenn? – Izu podniósł mnie i usadowił na kanapie.

   Spojrzałam na Artemis. Zszokowana wpatrywała się w podłogę i miętosiła kimono.

– Ja...ja..ja... –  powtarzała w kółko. – Jestem siostrą Rago?! – wrzasnęła.

   Pokręciłam głową.

– Nie, Artemis. To nie tak.

– Naprawdę? – spytała słabym głosem.

– Tak. – Zacisnęłam dłonie na spodenkach. – Siostra Rago, ona żyła w tobie, ale potem przeniosła się do mnie.

– Nic z tego nie rozumiem. – jęknął Izumi. – Mózg mi się przeciążył!

– Nie tobie jedynemu. – mruknął Victor.- To co mówisz, Jenny, jest bez sensu.

   Wzięłam głęboki wdech.

– Artemis nie jest i nigdy nie była siostrą Rago. – powiedziałam.

– To jak nazywa się ta siostra? – bo to jest akurat najistotniejsze Izu!

   Wytężyłam mózg, próbując sobie przypomnieć, jak Nemezis ją nazwał.

– Eris. – mruknęłam. – Bogini niezgodny, co za ironia.

– Po kolei Jennifer, bo za chwilę tu zwariuje. – rzekł Victor. No rzeczywiście tragedia! – Czyli ta Eris, siostra Nemezis, po swojej śmierci wniknęła w Artemis, a potem w ciebie, tak?

– Dokładnie. – potwierdziłam. – Ale to nie koniec rewelacji. Pamiętasz, jak się rozdzieliłam z Alter? – Skinął głową. – Eris wniknęła w nią.

   Po tej wręcz wspaniałej wiadomości, cofnął się o dwa kroki i opadł na podłogę. Izumi nie do końca ogarnął, co się stało, bo rozglądał się dookoła oczami wielkimi jak spodki. Wyglądało, że tylko ja i Artemis zrozumiałyśmy, co się stało. Chciałam cierpliwie poczekać, aż się uspokoją, ale wtedy do pokoju wpadł ktoś, kto zdecydowanie nie powinien tego wszystkiego słyszeć.

– O co w tym wszystkim chodzi i kim ty tak naprawdę jesteś, Jennifer? – spytał Dunamis, po czym wycelował we mnie kuczer. – Gadaj.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ja: Mam nadzieję, że się nie pogubiliście w tym wszystkim, a jak tak to spokojnie to wszystko się ładnie wyjaśni.

Izumi: Co oznacza:

Ja: że pojawi się Mitsuki!

Ryuga: Za co?

Izumi: Lubisz ją widzę.

Ryuga: Wręcz szaleję z radości -.-

Ja; Myślałam, że będziesz ją miał w czterech literach O.o

Ryuga; Gdyby ktoś trajkotał ci o zniszczeniu 24 na dobę, też byś tak reagowała.

Ja: Może. Matko, ale ja tu chaos zrobiłam xD

Jenny: I kto to ogarnie? Ja?

Harumi: O ile Dunamis nie odstrzeli ci głowy.

Jenny: On tego pragnie, ale tak łatwo nie ma :P

Cóż, odmeldowujemy się ^^